Love destiny พรหมลิขิตรัก Fic sj+snsd

ลำดับตอนที่ #17 : Love destiny 15

 Love destiny 15

“คุณซอฮยอนครับ  ต่อไปจะเป็นคิวถ่ายที่ทะเลเตรียมตัวให้พร้อมด้วยน่ะครับ”สตาฟกล่าวกับยูริ ที่กำลังนั่งพักเหนื่อยในเต๊น

“ถ่ายในทะเลหรอ”หญิงสาวกล่าวเบาๆ

“อ่อในเรือน่ะครับ เดี้ยวอีกครึ่งชั่วโมงเราจะให้คนมารับ”สตาฟกล่าว ก่อนจะขอตัวออกไป

“ค่อยโล่งใจหน่อย”ยูริถอนหายใจเบาก่อนจะงีบไปพักผ่อน  ฮันคยองที่ดูงานอยู่ไม่ไกลก็เฝ้าดูหญิงสาวอยู่ห่างๆเค้ารู้สึกเป็นห่วงเป็นใยกับผู้หญิงคนนี้ จนเขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

“ช่วยด้วย  ช่วยฉันด้วย ฉันว่ายน้ำไม่เป็น ฮันนายอยู่ไหนช่วยฉันด้วย ช่วยด้วยยยยย”ยูริที่หลับพักผ่อนไป ทำให้เธอฝันร้าย ฝันร้ายที่มันทำให้เธอเหมือนตายทั้งเป็น

“   คุณซอฮยอนครับ  คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”ฮันคยองที่เห็นอาการเธอผิดปกติเคยเข้ามาสะกิดตัวเธอ จนยูริรู้สึกตัว

“คุณฮันคยอง”หญิงสาวที่รู้สึกตัวขึ้นมา ก็ตกใจที่คนนั่งข้างๆคือคนที่เธอต้องการมากที่สุด

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า  หรือคุณไม่สบายผมเห็นคุณเหงื่อเต็มหน้าเลย”

“คือว่า ฉันฝันร้ายน่ะค่ะ มันรู้สึกเหมือนฉันกำลังจะตายเลยค่ะ”หญิงสาวกล่าว ใบหน้าของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ มือไม้ก็ดูสั่นไปหมด

“มันก็แค่ฝันร้ายน่ะครับ ผมว่าคุณคงทำงานหนักไป”ฮันคยองกล่าวให้กำลังใจ พร้อมกับจับมือเธอไว้เป็นเชิงปลอบ

“ขอบคุณค่ะ งั้นฉันไปเตรียมตัวถ่ายคิวต่อไปน่ะค่ะ คุณอย่าลืมไปให้กำลังใจน่ะ”หญิงสาวกล่าวยิ้มๆก่อนจะเดินออกไป

“เฮ้อถึงสนามบินสักทีนั่งจนเมื่อยไปหมดแล้ว”คยูกล่าวพลางยืดเส้นยืดสายหลังจากลงจากเครื่อง  โดยที่ไม่รู้ว่ามีอีกคนที่อยู่ข้างๆเขา

“คยูนายเมื่อยมากไหม  นายไม่น่าตามมาเลยน่ะฉันไม่เคยรู้เลยว่านายต้องสละเวลาขนาดนี้”ซฮฮยอนกล่าวพลางเดินตามคยูต่อยๆ

“แวะเข้าตัวเมืองหน่อยดีกว่า แล้วค่อยเข้าไปเซอร์ไพรซอที่กองถ่าย”คยูกล่าวก่อนจะโบกรถแทกซี่เข้าไปเที่ยวในตัวเมือง  โดยที่ซอฮยอนนั้นก็ไม่พลาดที่จะตามเขาไปด้วยเช่นกัน

“พ่อหนุ่ม เอาดอกไม้ไปสักช่อไหม”คุณยายที่ขายดอกไม้เอ่ยทักเมื่อเห็นเขาเดิน ผ่านร้าน

“ซื้อสิ กี้ซอชอบสวยมากเลย”ซอฮยอนกล่าว  แต่คยูนั้นคงไม่ได้ยินเสียงของเขาหรอก

“แล้วมันดอกอะไรหรอครับ  ไม่รู้ว่าซอจะชอบไหมถ้าผมซื้อไปฝาก”คยูกล่าวพลางย่อตัวลงดูดอกไม้ ที่ยายคนนั้นยื่นให้

“แฟนของพ่อหนุ่มชอบอยู่แล้ว ยายดูก็รู้”ยายเจ้าของดอกไม้กล่าวก่อนจะส่งช่อดอกไม้ให้  คยูก็รับมาตามคำแนะนำ

“ขอบคุณครับ นี่เงินไม่ต้องทอนน่ะครับ”

“ขอบคุณจ๊ะพ่อหนุ่ม เป็นคนดีจริงๆแถมยังได้แฟนสวยอีกตั้งหาก”คุณยายกล่าวยิ้มจนตาปิด จนซอฮยอนก็ยิ้มออกมาเช่นกันที่โดนชม ทั้งที่คุณยายจะรู้จักหรือเคยเห็นเธอมาด้วยหรือเปล่า

“ครับ ว่าแต่รู้ได้ไงว่าแฟนผมสวย?  อ่อไม่สิคุณยายคงเคยเห็นในทีวี”คยูกล่าวก่อนจะเดินจากไป

“ในทีวีอะไรกัน  ก็มาด้วยกันแท้ๆ”คุณยายกล่าวก่อนจะมองตามคยูที่เดินห่างออกไป

เดินมาได้สักพักคยูก็เลี้ยวเข้าไปในร้านของที่ระลึกในนั้นมีของน่ารักมากมาย รวมถึงพวงกุญแจตุ๊กตาแกะสลักที่ทำขึ้นมาเป็นคู่ชายหญิงที่ตอนนี้ ซอฮยอนอยากจะคว้าไว้เลย แต่ก็ติดที่ว่าเธอไม่สามารถที่จะใช้มันได้เท่านั้นเอง

“จะรับอะไรดีครับ”พนักงานประจำร้านกล่าว

“ผมอยากได้ของฝากน่ารักไปให้คนพิเศษสักหน่อยน่ะครับ”คยูกล่าวยิ้ม ก่อนจะมองดูข้าวของภายในร้าน

“ทางด้านนี้เลยครับ”พนักงานกล่าวก่อนจะชี้ทางให้ชายหนุ่ม คยูเดินดูสักพักก่อนจะไปสะดุดตากับของชิ้นเดียวกับที่ซอฮยอนอยากได้

“ใช่เลยกี้  อันนั้นแหละถ้ากี้ซื้อมาน่ะซอจะรักกี้ขึ้นมากมาย”ซอฮยอนกล่าว พลางร้องเชียร์ให้คยูซื้อของชิ้นนั้น    เพราะไม่ว่ากี่ครั้งที่เธอไปไหนมาไหนกับคยูเวลาชวนให้ซื้อของที่เป็นคู่ทีไร เขาจะปฏิเสธตลอด บอกปัดว่า  เหมือนเด็กๆ บ้างล่ะ ไร้สาระบ้างล่ะจนเธอเองงอนชายหนุ่มคนนี้หลายครั้งเหมือนกัน

“อืม  ถ้าซื้อไปซอคงดีในแน่เลย”คยูกล่าว

“ใช่ๆซอดีใจมาก กี้ซื้อเลยน่ะ พลีซซซซ  ถ้าคราวนี้นายม่ซื้อน่ะ ฉันจะตามหลอกหลอนนายไปทุกชาติเลย”ซอฮยอนกล่าว  ก่อนจะแลบลิ้น ทำหน้าทะเล้นอยู่ข้างๆชายหนุ่ม  จนในที่สุดคยูจึงตัดสินใจซื้อของสิ่งนั้น

“นี่ อิมยุนอาเมื่อเข้าไปในงานแล้วเธอก้แค่ฉีกยิ้มให้นักข่าวเท่านั้นน่ะ ฉันจะเป็นคนตอบคำถามเอง”ดงแฮกล่าวกำชับยุนอา เพราะกลัวว่าเธอจะตอบอะไรไปที่ไม่ถูกไม่ควร

“รู้แล้วย่ะ  นายมันเทพบุตรแหกตาอยู่แล้วนี่”ยุนอากล่าวจิกชายหนุ่ม  จนเขาหันมามองเธอตาเขียวแต่ก็ไม่วายหันกลับไปยิ้มกับนักข่าวหน้าตาเฉย

“เปลี่ยนโหมดไวจังน่ะ”ยุนอากล่าวเบาๆหลับหลัง

“ขอบคุณมากน่ะครับคุณซอฮยอน สำหรับการถ่ายทำวันนี้ คุณสวยมากๆเลย”ผู้กำกับกล่าวขอบคุณ ก่อนจะเรียกทีมงาน ให้เตรียมเก็บข่าวของ  ยูริเองจะเดินชมวิวไปรอบๆเรือ

“เห็นน้ำทีไรรู้สึกใจหวิวชอบกล”ยูริกล่าวพลางมองวิวทะเลที่ไกลสุดลูกหูลูกตา  เธอรู้สึกมึนหัว เพราะตอนนี้เธอตากแดดมากเกินทำให้ร่างกายอ่อนเพลีย

“รู้สึกมึนหัวจัง”ยูริกล่าว ก่อนจะค่อยเกาะขอบเรือเพราะตอนนี้ตาเริ่มลาย แต่เพราะเรือที่กำลังแล่นตามคลื่อนทำให้เธอเสียหลักก่อนจะพลาดตกจากเรือไป

“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย ฉันว่ายน้ำไม่เป็น”ยูริกล่าวพยายามตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอด แต่ดูเหมือนไม่มีใครเห็นเธอด้วยซ้ำเพราะกำลังยุ่งกับการจัดเก็บงาน เธอจึงร้องตะโกนอีกครั้งก่อนสติทุกอย่างจะดับวูบ ภาพที่เธอเห็นสุดท้ายคือใครบางคนกำลังมาช่วยชีวิตเธอไว้

“คุณซอฮยอนครับ คุณซอฮยอน”ฮันคยองกล่าวเรียกสติ หญิงสาว ก่อนจะตบที่ใบหน้าเบาๆ ตามด้วยการป๊ำหัวใจเป็นระยะ

“คุณซอฮยอน  คุณฟื้นสิ คุณซอฮยอน”ฮันคยองกล่าวเรียกอีกครั้ง  เพราะว่ากลัวจะไม่ทันการเพาะเรือนั้นก็อยู่ไกลฝั่งพอสมควร

แค่กๆๆ แค่กๆๆ

หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะสำลักน้ำออกมาจนหมด เธอสวมกอดร่างตรงหน้าไว้อย่างไม่อายใคร

“ขอบคุณน่ะค่ะที่ช่วยฉันไว้อีกครั้ง ฉันกลัวเหลือเกิน”ใบหน้าของเธอซุกที่อกแกร่งของฮันคยอง  ฮันคยองเองก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากจะกอดปลอบเธอเท่านั้น  ทำไมน่ะเขารู้สึกเป็นห่วงเธอเหลือเกินเขารู้สึกเสียใจมากหากช่วยชีวิตคนตรงหน้าไว้ไม่ได้

“คุณซอฮยอนครับ พวกเราขอโทษด้วยน่ะครับที่ดูแลคุณไม่ดีทำให้เกิดเรื่องขึ้น”ตัวแทนีมงานกล่าวขอโทษขอโพย เมื่อกลับมาถึงฝั่ง

“ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุไม่มีใครอยากให้เกิดหรอก คุณไม่ต้องกังวลหรอกน่ะค่ะ”ยูริกล่าวตอบ

“ผมจะไปส่งคุณที่ห้องน่ะครับ”ฮันคยองกล่าวก่อนจะค่อยๆประคองตัวหญิงสาวไป  แต่ไม่ทันที่จะถึงห้องพักทั้งสองก็ต้องหยุดแค่นั้นเพราะ ผู้ชายอีกคนหนึ่งเดินเข้ามา

“เกิดอะไรขึ้นน่ะซอ”คยูมองตรงมากที่คนรักของเขากับชายอีกคนที่เขาไม่รู้จักก่อน

 “คือว่า คุณซอฮยอนพลาดตกเรือน่ะครับ แล้วยังว่ายน้ำไม่เป็นอีก”ฮันคยองกล่าวอธิบายกับคยูฮยอน ซึ่งดูจากสีหน้าของเขานั้นไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไหร่

“’งั้นหรอ ครับ”คยูกล่าวเรียบๆ ก่อนจะเดินเข้าไปแทรกตรงกลางระหว่างทั้งสอง ทำให้ฮันคยองนั้นเซออกไป

 “งั้นผมไปก่อนน่ะครับ”ฮันคยองกล่าวลาอย่างสุภาพก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป

“เดี้ยวฉันขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนน่ะค่ะ”ยูริกล่าวขอตัวก่อนจะเดินออกไปอีกคน เหลือแต่คยูฮยอนเท่านั้นที่ยังข้องใจอยู่

“พี่ ยูริเกิดอะไรขึ้น”ซอฮยอนที่นั่งรออยู่ในห้องเอ่ยถาม  ยูริจึงเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ซอฮยอนฟังจนเธอเข้าใจ

“ซอ มันเกิดอะไรขึ้น คุณตกน้ำและคุณว่ายน้ำไม่เป็น นี่มันเรื่องอะไร”คยูกล่าว หลังจากที่เขารอหญิงสาวมาอธิบายไม่ไหว

“ค่ะ เรื่องก็เป็นแบบที่คุณฮันคยองเล่าแหละค่ะ”ยูริกล่าวเรียบๆ

“มันแปลกน่ะ ซฮ คุณเคยบอกผมเองว่าคุณเคยเป็นนักกีฬาว่ายน้ำของมหาลัย คนว่ายน้ำแข็งอย่างคุณไม่มีทางที่จะจมน้ำง่ายๆแน่”คยูกล่าวอย่างจำผิด

“เอ่อ….คือว่า ซอไม่ทันตั้งตัวและเป็นตะคริวน่ะค่ะเลยทำให้จมน้ำ”ยูริกล่าวแก้ตัว

“ซอ ผมว่าคุณแปลกไปน่ะ ตั้งแต่อุบัติเหตุ หรือว่าคุณ…….”คำหลังคยูฮยอนเว้นช่วงไปจนหญิงสาวเอง ก็ไม่รู้จะทำยังไงได้แต่นั้งก้มหน้าเท่านั้น

กริ้งงง!!!!!!

“ครับ คยูพูดครับ”คยูรับโทรศัพท์ก่อนจะเลี่ยงออกไป ทำให้ยูรินั้นแทบจะกระโดดดีใจด้วยความโชคดีของเธอ

“นี่ ยุนอาเมื่อไหร่เธอจะออกจากห้องน้ำสักทีฮ่ะ”ดงแฮตะโกนเรียกหญิงสาว ที่เข้าห้องน้ำไปนานแล้ว แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดออกมา ครั้นจะเข้าไปดูก็ไม่กล้า

“ให้ตายเถอะ ยัยนี่คิดจะเล่นตลกอะไรอีกนี่”ดงแฮกล่าวพึมพำ ก่อนจะตัดสินใจเข้าไปในห้องน้ำเพราะเห็นว่าไม่มีใครอีกแล้ว

“โอ้ยย  ทำไมต้องมาวันนี้ด้วยน่ะปวดท้องชะมัด”ยุนอากล่าวก่อนจะบิดตัวไปมาอยู่ในห้องน้ำ

“นี่ ยุนอา เธออยู่ไหนเลิกเล่นซ่อนหาสักที”ดงแฮก่อนจะเคาะตามประตูห้องน้ำแต่ล่ะห้อง

“ดงแฮ  นายเองหรอ ฉันอยู่นี่”ยุนอากล่าวก่อนจะเปิดประตูออกมาหา

“เธอเป็นอะไรของเธอ หน้าซีดเชียวรีบออกมาเดี้ยวนี้”ดงแฮกล่าว

“นายช่วยฉันหน่อยสิ”

“โธ่เว้ยย  ทำไมฉันต้องมาซื้อของพวกนี้ด้วยน่ะ”ดงแฮกล่าวหลังจากออกจากร้านมินิมาท  ทำให้ผู้คนแถวนั้นเริ่มมองมาที่เขา

“อ่ะ เอาไป”ดงแฮกล่าวก่อนจะยื่นของที่ซื้อมาให้ยุนอา

“นี่ ฉันบอกให้นายซื้อโซฟีน่ะ ไม่ใช่ลอริเอะ”ยุนอาตะโกนออกมาจากห้องน้ำ ทำให้ชายหนุ่มถึงกับหน้าเสีย

“นี่ ฉันซื้อให้ก็ดีแล้ว  อีกอย่างฉันชอบพลอย เลยซื้อยี่ห้อนี้มีไรป่ะ”ดงแฮตอบกลับอย่างกวนๆ

“หาเจอไหมค่ะวอน”เจสสิก้ากล่าวกับซีวอนที่กำลังค้นหาสิ่งของบางอย่างอยู่

“ไม่เจอ ไม่รู้ว่าเอาไปไหวที่ไหน เหลือก็แต่เซฟนั่นแหละที่เปิดไม่ออกเพราะไม่รู้รหัส”ซีวอนกล่าวก่อนจะมองไปที่ตู้เซฟความหวังสุดท้ายของเขา

“เราเอามันออกไป แล้วให้ช่างที่ชำนาญถอดรหัสมันดีไหมค่ะ”เจสสิก้ากล่าว

“ทำอย่างนั้นไอ้ฮันมันก็รู้กันพอดีสิ  เราต้องหารหัสให้พบ”

“แล้วเราจะไปเอารหัสที่ไหนล่ะค่ะ”

“ก็  ไปหลอกถามไอ้ฮันสิ มันต้องรู้แน่”ซีวอนกล่าว