>>OH! MY FRIEND อย่าไปยุ่งกับเขานะ~{2PM TeacBeom,KhunDong}

ลำดับตอนที่ #17 : Oh!>> วาเลนไทน์เดย์

“อูยอง!ทำอะไรน่ะ”

“ก็อ่านไดอารี่พี่อยู่ไง”

“เอามานี่!!!” แล้วพี่คุณก็กระชากไดอารี่ของเขาไป พี่คุณเป็นอะไรไป ไม่เคยเป็นแบบนี้นี่นา

“พี่คุณ พี่เป็น...”

“อูยอง นายมาเปิดของของพี่โดยไม่ได้รับอนุญาติได้ยังไง”

“แต่ว่า อย่างอื่นพี่ก็ไม่เห็นว่าอะไรเลยนี่นา”

“แต่นี่มันไดอารี่ของพี่นะ นายไม่มีสิทธิ์”

“ว่าไงนะ ไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอ โอเค!!”

“อะ...อูยอง.......เดี๋ยว.....”

 

ชิ เป็นบ้าอะไรอีกล่ะ คราวนี้ ไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอ พูดมาได้ไงว่าไม่มีสิทธ์ ผมเป็นคนรักพี่นะ ไอ้พี่คุณบ้า แค่ไดอารี่เล่มเดียวต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ หรือพี่คุณแอบเขียนถึงใครในไดอารี่เล่มนั้น นี่มันวันวาเลนไทน์นะ ทำไมต้องเกิดเรื่องวันนี้ด้วย ยังไงก็ไม่ยอมต้องไปคุยให้รู้เรื่อง L

 

“นี่! พี่คุณ ทำไมพี่ถึงไม่ให้ผมดูไดอารี่พี่” ผมเดินเข้าไปในห้อง เห็นพี่คุณนั่งก้มหน้าอยู่

“คือ....”

“หรือพี่แอบเขียนถึงคนอื่นไว้ เอามานี่ซิ” ผมวิ่งไปเพื่อจะหยิบไดอารี่ ยื้อแย่งกับพี่คุณอยู่นานจนกระทั่ง....

 

โอ้ยยยยย

พี่คุณดันผมจนล้มลงไปกองกับพื้น นี่มันอะไรกัน จากนั้น ผมจึงทำสีหน้าเย็นชา และมองด้วยแววตาโกรธมากๆๆๆๆๆ ผมจึงเดินออกมาจากห้อง และไม่ฟังเสียงของพี่คุณที่เรียกเพื่อจะรั้งผมไว้ ใครจะไปฟังเล่า โมโห โกรธ เศร้า เสียใจ เหมือนคนโง่งม ผมนั่งลงบนโซฟาแล้วกอดเข่าตัวเองแล้วค่อยๆปล่อยน้ำตาออกมาอย่างเงียบๆ TT

 

“อูยองอ่า ทะเลาะกับไอคุณมันเหรอ” ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียง

“ฮือออออออ พี่เจย์” ผมโผลเข้ากอดพี่เจย์ แล้วเริ่มสะอื้นอย่างหนัก

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องร้อง นี่มันวันวาเลนไทน์นะ อย่าร้องสิ วันนี้นายน่าจะมีความสุขไม่ใช่เหรอ”

“จะให้มี ฮึก ความสุข ได้ยังไง ฮือออ ก็ดูพี่คุณสิ ฮืออ เค้าบอกว่า ฮึก ผมไม่มีสิทิ์ ฮือออ”

“เค้าอาจจะมีเหตุผลของเขานะ อูยอง นายก็แค่ยอมรับฟังเค้านิดหน่อย มองตาเค้า แล้วนายจะรู้ว่าเค้าโกหกหรือป่าว เชื่อฉันนะ อย่าร้องไห้เลยนะ นี่มันวันแห่งความรัก”

“ฮืออออ พี่เจย์ ขอบคุณครับ ฮึก ผมรักพี่นะ”

“อืม หยุดร้องได้แล้ว” แล้วพี่เจย์ก็เอามือมาปาดน้ำตาให้ผม แล้วก็ขยี้หัวผมไปทีนึง ^^

 

ถ้าไม่มีพี่เจย์ผมคงจะคิดเองไม่ได้ใช่มั้ย ผมมันงี่เง่าที่สุดเลย ทำไมไม่ยอมรับฟังพี่คุณบ้างนะ งี่เง่าๆ ผมตีหัวตัวเอง ทึ้งหัว ตัวเอง กัดตัวเอง อ๊ากกก ทำไมผมถึงคิดไม่ได้ ตอนนี้ผมยังไม่กล้าที่จะเข้าหาพี่คุณ ไม่รู้เพราะอะไร แค่รู้สึกยังไม่อยากเผชิญหน้า ยังไม่พร้อม ผมจึงกัดตัวเองต่อไป

 

“เย้ยยย อูยองอ่า นายเป็นอะไร นายอย่าทำแบบนี้สิ” พี่จุนซูโวยวาย อะไรของพี่

“เปล่าพี่ ผมไม่เป็นไร”

“แล้วกัดตัวเองทำไม”

“ก็ผมมันงี่เง่านี่นา กัดให้มันขาดไปเลย แล้วผมก็ทำท่าจะกัดตัวเอง

“เดี๋ยว...อ๊ากกกกกก” พี่ซูเอามือมาจับแจนผมไว้ ผมจึงกัดมือพี่เค้าไปเต็มๆ

“อ๊ะ พี่ซูเจ็บมั้ย?~”

“เจ็บเด่ ฉันแขนหักข้างเดียวก็พอแล้วนะ ไม่อยากนิ้วด้วนนะเว้ย”

“ผมขอโทษ อ่า TT” พี่จุนซูใช้มือจับที่หัวตัวเอง เหมือนกับว่าพี่เขาปวดหัว

“โอ๊ยยยยย”

“พี่เป็นไร พี่ซูๆ”

“ฉันปวดหัว”

“ห๊ะ...”

 

ผมค่อยๆพยุงตัวไปซูไปส่งที่ห้อง พร้อมกับบอกให้พี่เขานอนพักซะบ้าง ไม่สบายยังจะมาเดินหน้าตาดีแถวนี้อีก จากนั้นผมจึงเดินออกมาหน้าห้อง แต่ก็เจอกับใครบางคนที่ไม่อยากจะเจอเท่าไร - -

 

“พี่คุณ...”

“อูยอง คือพี่...”

“.......................”

“ไปข้างนอกกันเถอะนะ”

 

ผมไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่พยักหน้าน้อย ที่จริงก็อยากไป แต่เดี๋ยวเสียฟอร์มต้องทำเป็นเย็นชาเข้าไว้ ผมกับพี่คุณเดินออกมาเรื่อยๆ จนถึงแม่น้ำฮัน พวกเราไม่มีแม้แต่จะจับมือ หรือพูดคุยกันเหมือนเดิม ผมก็รู้สึกเสียใจนิดๆ ที่พี่เขาไม่เริ่มคุยกับผมก่อน แต่ผมก็เข้าใจนะ ก็ผมเย็นชาอยู่ใครจะกล้า ตอนนี้เรายืนอยู่ริมแม่น้ำฮันซึ่งกลายเป็นน้ำแข็งแล้ว ก็อากาศมันหนาวนี่นา

 

“อูยองอ่า นายยังโกรธพี่เรื่องไดอารี่อยู่รึป่าว”

“....................”

“ยังโกรธอยู่สินะ ได้โปรดฟังพี่อธิบายก่อนได้มั้ย?”

“..................” ผมหันมาสบตากับพี่คุณด้วยแววตาเย็นชาและโกรธนิดๆ

“อย่ามองพี่แบบนั้นสิ”

“ทำไม พี่กลัวว่าผมจะจับผิดพี่เหรอไง”

“เอ่อ ป่าวนะ แค่พี่ไม่อยากให้นายมองแบบนั้น”

“งั้นพี่ก็อธิบายสักทีสิ”

“คือไดอารี่เล่มนี้อ่ะ พี่อยากจะเก็บเอาไว้ให้นายอ่านตอนที่ไม่มีพี่แล้ว จะได้เป็นที่ระลึกไง เอาไว้คิดถึงกัน แล้วพี่ก็ขอโทษนะ ที่โมโหแรงไปหน่อย แล้วก็รุนแรงกับนายพี่ขอโทษ อูยอง...”

“จริงเหรอ” ผมมองเข้าไปในตาของพี่คุณตามคำแนะนำของพี่เจย์ พี่เขา...ไม่ได้โกหก อ๊ากกก รู้สึกเหมือนตัวเองงี่เง่า

“พี่ไม่ได้เขียนถึงคนอื่นอย่างที่นายคิดนะ แค่มันยังไม่ถึงเวลาที่สมควร”

“ถ้าพี่จะให้ผมในตอนที่ไม่มีพี่อยู่ข้างผม ผมว่ามันคงไม่มีวันนั้นแน่นอน”

“แต่ทุกคนมันต้องมีการจากลานะ”

“พี่คุณ...พี่จะทิ้งผมไปเหรอ TT”

“พี่ไม่ทิ้งนายหรอก แต่ถ้าวันนึงพี่ตายไปล่ะ”

“ผมไม่ยอมให้พี่ต่ยหรอกนะ แม้ต้องแลกด้วยชีวิตของผม”

“ไม่นะ ถ้าไม่มีนายโลกนี้คงไม่สดใส”

“แต่ถ้าไม่มีพี่ผมก็อยู่ไม่ได้นะ TT” ผมกระโจนเข้ากอดพี่คุณ ผมไม่อยากให้พี่เขาจากไป  

“โอเค พี่สัญญา เราจะไม่ทิ้งกันไปไหน จะอยู่ด้วยกันตลอดไป” พี่คุณกระซิบข้างหูผม ผมจึงร้องไห้ออกมา แล้วกอดพี่เขาแน่นขึ้นเพื่อเป็น สันญาณว่าผมก็สัญญากับพี่เขาเหมือนกัน สักพักก็มีเสียงพลุดังขึ้นผมจึงเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าทั้งๆที่กอดพี่คุณอยู่ มีพลุมากมายถูกจุดขึ้น มันเป็นภาพที่สวยงามมาก ผมจึงหันไปมองหน้าพี่คุณ แล้วพี่คุณก็พยักหน้า เป็นเชิงว่า ใช่ ฉันทำเอง พี่เขาทำถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย

 

“อ่ะ อูยองไหนๆเราก็ไม่จากกันแล้ว อ่ะพี่ให้ไดอารี่เล่มนี้ไปอ่านเลยละกันนะ^^”

“อืมๆ แต่ผมไม่มีไรจะให้พี่นะ”

“ต้องมีสิ จุ๊บแก้มพี่หน่อย” พี่คุณพูดพร้อมกับทำแก้มอูมแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆผม น่ารักจริงๆเลย เขินนะ><

“จุ๊บ!” ผมกำลังจุ๊บแก้มพี่คุณ แต่พี่คุณหันหน้ามาพอดี จึงทำให้ผมจุ๊บปากพี่เขา > <* เขินนะ

“ฉันรักนายนะ”

“อืมๆ เหมือนกัน”

 

จากนั้นผมก็วิ่งหนีออกมาโดยมีพี่คุณวิ่งตามมาแล้วก็จับมือวิ่งไปด้วยกันจนถึงบ้าน ทำไมผมถึงไม่รู้สึกเหนื่อยและมีความสุขได้ขนาดนี้นะ ^^

เมื่อกลับมาถึงบ้าน พี่คุณก็นอนหลับไปแล้ว ผมจึงลองเปิดไดอารี่อ่านดู หน้าแรกๆก็ไม่เห็นจะเขียนอะไร พอไปถึงหน้ากลางๆก็เริ่มมีเขียนเกี่ยวกับแผนการจีบผม คงงั้นมั้งนะ น่ารักจัง ฮ่าๆๆ ผมเปิดอ่านมาจนถึงหน้าท้าย มันเขียนคำว่า รักอูยอง เต็มหน้ากระดาษ แล้วก็ไม่ได้เขียนแค่หน้าเดียว เขียนไปจนหมดเล่ม ><

รู้สึกเขินๆ แต่ก็ชอบ ผมก็รักพี่คุณนะครับ

 

....................................................................................................................
“นี่ ชานนนนน ตื่นสักทีเซ่”

“อีก 5 นาทีนะโฮจังงงง”

“ไม่ได้ต้อง เดี๋ยวนี้ วันนี้วันวาเลนไทน์นะ”

“อืมมมมมมมมมม”

“นายไม่พาฉัน ไปไหนเหรอ”

“ขอนอนต่ออีกนิดนะ”

“นี่!ถ้าไม่ตื่นฉันจะไม่ไปไหนกับนายเลยนะ เชอะ”

“อ๊า เดี๋ยวสิ โฮเคๆ ตื่นแล้ว”

 

กว่าจะตื่นได้ ดีนะเนี่ยที่ไม่ต้อไปเช่ารถขนขยะมารับ อ๊ากกก น่าโมโหชะมัดเลย นี่ถ้ามันไม่มีอะไรให้ผมนะ จะอาละวาดให้บ้านแตกเลย เชอะ

ตอนนี้ชานซองพาผมมายืนอยู่หน้าหอศิลป์แห่งหนึ่ง มันพาผมมาที่นี่ทำไมเนี่ย ไม่ได้อยากมาซะหน่อย

 

“โฮจังเดี๋ยวเข้าไปรอผมข้างในก่อนนะ”

 

อ้าว ไอนี่ ทิ้งผมไว้คนเดียวงั้นเหรอ ไอ้ชานบ้า ไอ้หมียักษ์ ไอ้ๆๆ เฮ้อ~ ผมค่อยๆเปิดประตูเข้าไปข้างใน ทำไมมันมืดแบบนี้เนี่ย ผมลองมองไปรอบๆ ก็ไม่เจออะไรเลย เพราะมันมืดมากๆ สักพักก็มีแสงไฟออกมาตามรูปภาพที่ติดอยู่ตรงฝาผนัง และมีไฟตามทางเดิน ผมมองที่รูปภาพเหล่านั้น มันคือรูปภาพของผมกับชานซองตอนที่เราอยู่ด้วยกัน มีหลายรูปภาพ หลายช่วงเวลา ติดอยู่ตามผนัง ตามทางเดิน มีตั้งแต่ก่อนที่เราสองคนจะรักกัน จนถึงปัจจุบัน ผมเดินตามทางไปเรื่อยๆจนไม่มีทางให้เดินแล้วผมจึงต้อง หยุดเดิน แล้วสักพักก็มีไฟส่องมาที่ที่ผมยืนอยู่พร้อมกับชานซองที่เดินเข้ามาหาผม

 

“โฮจัง ผมไม่มีอะไรจะให้เลย นอกจากความรักและความทรงจำระหว่างเราสองคน ขอโทษนะ”

“นี่ เมื่อคืนนายมาเตรียมพวกนี้อยู่ใช่มั้ย ถึงได้ไม่อยากตื่น”

“อืๆ ใช่แล้ว ขอโทษนะ”

“ฮือออออ ชานซองขอบใจนะ ขอบใจมาก ฉันจะจดจำทุกสิ่งทุกอย่าง ฉันรักนายนะ” แล้วผมก็กอดชานซองพร้อมกับร้องไห้ออกมา(<<เลียนแบบด้งอ่ะ)

“แล้วโฮจัง ไม่มีอะไรจะให้ผมเหรอ”

“อ๊ะ มีสิ มี แปบนึงนะ”

 

ผมเตรียมตัวเอาของขวัญให้ชานซอง แล้วเอาริบบิ้นผูกกับกล้วยหอมหวีใหญ่ๆ ไว้หวีนึง แล้วก็เอาริบบิ้นอีกอันนึงมาผูกไว้บนหัว แล้วจึงหันหน้ากลับไปหาชานซอง

 

“อ่ะนี่ กล้วยหอม ฉันให้นาย”

“ขอบคุณคร้าบบบ”

“อ๊ะ มีอีกอย่างนะ นี่ไง” ผมชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง

“หืมมม”

“ก็ตัวและหัวใจฉันนี่ไง อ่ะ ผูกริบบิ้นมาให้ด้วยนะ”

“น่ารักจัง ^ ^ ขออุ้มไปวางไว้ในห้องได้ป่ะ”

 

ผมยังไม่ทันได้ตอบอะไรมันก็อุ้มผมออกไปข้างนอกและ จะอุ้มฉันไปวางในห้องเหรอ คนนะเฟ้ย ไม่ใช่ตุ๊กตา

 

“ฮวางชานซอง ฉันรักนายนะ!”

“ผมก็รักโฮจังนะ!”

 

............................................................................................................... 

อ่า วันนี้จะชวนพี่เจย์ไปที่ไหนดีนะ วันแห่งความรักซะด้วย เอาไงดี แกล้งหลับไปก่อนละกันเนอะ ระหว่างที่ผมกำลังนอกรอพี่เจย์เข้ามาในห้อง พร้อมกับนอนคิดว่าจะขวนไปไหนดี และในที่สุดพี่เจย์ก็เข้ามาพอดี ผมลองแอบๆมองดู ถือไม้กวาดมาด้วย ถือมาทำไมเนี่ย กลัวโดนลวนลามรึไง

 

“เฮ้ยยยย”

“พี่เจย์....”

“อย่าเข้ามานะ! ฉันมีไม้กวาดนะ แกอยากได้อะไรเอาไปเลย อย่าทำฉัน”

“อยากได้ไม้กวาด”

“เอ้า เอาไป” พี่เจย์พูดพร้อมขวางไม้กวาดมาให้

“^^”

“อ้าว เฮ้ย แล้วจะใช้อะไรสู้มันเนี่ย โง่ชะมัดเลยเจย์”

“นี่พี่...”

“อย่าๆ ฉันเต้นบีบอยได้นะเว้ย แล้วก็เรียนมวยไทยกับไอคุณมาด้วยนะ”

“ผมไม่กลัว...” ผมเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ ทำให้พี่เจย์หลังติดฝาผนัง แล้วก็ไปไหนไม่รอด ฮ่าๆน่ารักชะมัด

“อย่านะ ไอ้ย่น ฉันจะฟ้องกระทรวง JYP” (<<มีเหรอ)

“พี่ ไปข้างนอกกับผมนะ”

“ห๊ะ แค่นี้เหรอ”

“อ่าฮะ”

“แล้วทำให้ตกใจทำไมเล่า ไอ้ย่นเอ๊ย อยากตายรึไงห๊ะ”

 

จากนั้นพี่เจย์ก็หยิบไม้กวาดขึ้นมาไล่ตีผม ก็วิ่งสิครับ ใครจะอยู่ให้ตีเล่า ไม้กวาดเลยนะ ไม้กวาด เฮ้ยย อย่าเขวี้ยงเซ่

หลังจากผ่านวิกฤตการณ์อันแสนทรหดมา ผมกับพี่เจย์ก็เดินมาตามทางเดินเรื่อยๆ จนมาถึงม้านั่งแห่งนึงที่ที่ผมเคยให้หมวกไหมพรมที่มีหูกระต่าย ให้พี่เขา แล้ววันนี้ผมก็เอาติดมาด้วย กะจะให้พี่เขาใส่หน่อย

 

“เฮ้ย ไม่เอาไม่ใส่”

“ไม่ได้ ต้องใส่ อย่าดื้อ!”

“เออๆ ก้ได้ ไม่ต้องเข้ามาใกล้เลย” ยอมแล้วๆ

“น่ารักจัง ^^”

“มีไรว่ามา...”

“วันนี้วันวาเลนไทน์นะ พี่ไม่มีอะไรจะให้ผมเหรอครับ”

“ทำไมฉันต้องให้แก ฉันไม่มีอะไรจะให้หรอกนะ มีแต่ไอนี้อ่ะ”

“เอ๋ นาฬิกาผมนี่ แต่พี่ทำมันพังแล้วนี่นา”

“ก็ตอนที่ฉันขวางใส่เจฮันน่ะ ฉันอยากขอโทษ เลยเก็บมันมาซ้อม แต่ซ้อมไม่ได้หรอกนะ ข้างในมันพัง ซ้อมได้แต่กรอบนอกเท่านั้น”

“สรุป คือ นาฬิกาเรือนนี้ไม่เดินแล้วใช่มั้ย”

“แหะๆ ใช่แล้วโทษทีนะ”

“^^ ขอบคุณนะ พี่ผมจะใส่ไว้ตลอดเวลาเลย” แล้วผมก้กอดพี่เขา

“เฮ้ยๆ มากไปๆ อย่ามากอด”

“อ่ะ ผมก็มีอะไรมาให้พี่เหมือนกันนะ” ผมหยิบหนังสือเล่มนึงขึ้นมาให้พี่เจย์

“อะไรน่ะ หนังสือรวมเล่มนิทานสด อ๊คแทคยอน- -”

“ใช่แล้ว เอาไว้เวลาพี่เครียด เอาไปอ่านนะ”

“ฉันว่ามันจะเครียดกว่าเดิม”

“เอาน่าพี่ ผมอุตส่าห์ให้พี่นะ เก็บไว้เป็นที่ระทึกละกัน”

“จุ๊บ!” ผมหอมแก้มพี่เจย์ไปทีนึง อ๊ากก หอมตราตรึงใจ

“ไอ้ย่นนนนน แกอยากตายสินะ”

 

เย้ยยย จากนั้นพี่เจย์ก็วิ่งไล่กวดผมจนมาถึงบ้าน อาจจะมีเหนื่อยบ้างนิดหน่อย ก็พี่เขาแก่แล้วนี่เนาะ ก็ต้องเหนื่อยบ้างไรบ้าง เอาไว้ผมจะดูแลพี่เอง ตลอดชีวิตของผม แต่ตอนนี้ขอวิ่งก่อน ไม่งั้นต้องมีเลือดสาดวันวาเลนไทน์แน่นอนเลย คนอะไร ทั้งโหด น่ารักที่สุดเลยยย ไม่น่าทำไมใครๆก็หลง รวมถึงผมด้วย

 

...........................................................................................................

 

“นี่!ไม่มีใครอยู่บ้านเลย มีแค่ฉันกับแกนะ เจ้าต้นไม้” ระหว่างที่คนอื่นไปข้างนอกจะไปสวีท ไปเที่ยว กันในวันแห่งความรักนั้น ก็มีแค่ผมคนเดียวที่ต้องเฝ้าบ้าน เพราะ แขนหัก หัวแตก และที่สำคัญไม่มีคู่ เลยต้องมานั่งคุยกับต้นไม้อยู่ที่ริมระเบียง

“แกคงเหงาสินะ อยู่ต้นเดียวอย่างโดดเดี่ยวเหมือนฉัน”

“ถ้างั้นเรามาอยู่ด้วยกันเถอะ ต้นไม้ที่รัก~~~~”

 

..........................................................................................................

ฟิ้ววววว ตีลังกาห้าตลบมากลบความคิดถึงรีดเดอร์ ฮ่าๆๆ
มาแว้วๆๆๆ วาเลนไทน์เดย์ สังเกตุมั้ย? วันวาเลนไทน์
คนอื่นเค้าจะให้ช็อคโกแล็ตกัน เจ้าพวกนี้มันให้อะไรกันเนี่ย
(อย่าโทษสิ ตัวเองแหละคิด)

วันนี้มาพูดแค่นี้แหละ 555 ไม่มีอะไรมาก น้องจะแย่งเล่นคอมและ
เพราะฉะนั้น ไรเตอร์ต้องไปก่อนแหละ บะบายๆ


I'M WAITING FOR...EVER