I'm prisoner ฉันมันแค่ฆาตกร {hanhyuk}

ลำดับตอนที่ #17 : [step11] Crazy under.. skin

อีกครั้งที่ฉันกำลังจะกลับสู่วังวนบ้าๆนั่น แค่ความหลง..และร่างกายของฉันไม่อาจจะปฎิเสธมันได้..น่ารังเกียจ



จอโปรเจคเตอร์ขนาดใหญ่ติดไว้ทั่วผนังห้องทั้งสี่ด้านภาพเลือนลางเริ่มฉายขึ้น..มันคงไม่น่าตกใจนักถ้าภาพที่ค่อยๆชัดขึ้นเป็นโครงภาพอย่างชัดเจนไม่ใช่รูปศพของหญิงสาวที่ฆาตกรอย่างดาร์กโฮลิคเคยฆ่ามา.. คนที่เขาและอึนฮยอกร่วมกันพรากลมหายใจไป



 

“...” รูปของพวกเธอค่อยๆเคลื่อนไปอย่างช้าๆ รูปภาพมโนทัศน์และเสียงสะอื้นที่ถูดเปิดไปพร้อมกัน.. เสียงร่ำไห้และโหยหวนซึ่งฮยอกแจก็ไม่รู้ว่าเป็นเสียงของใคร หยดน้ำตาหยดสุดท้ายในรูปของไวท์โรสกลีบที่ 37 จางหายไป..จอฉายภาพจึงถูกกลืนด้วยสีดำสนิทอีกครั้ง



 

“มันไม่จบแค่นี้หรอก..”เสียงทุ้มเอ่ยน้ำเสียงเบา ก่อนภาพบนจอจะฉายขึ้นอีกพร้อมกับเสียงไวโอลีนที่บรรเลงอย่างไพเราะ..น้ำเสียงของมันเน้นย้ำความหนักเน้นของเนื้อดนตรีเพื่อกรีดหัวใจของคนฟัง..บรรเลงไปอย่างไม่มีเนื้อเพลงและคำร้อง แม้จะมีเพียงท่วงทำนองแต่มันกลับสื่อถึงความเศร้าได้เป็นอย่างดี

“ฮันกยอง..พี่ควรจะทำยังไงดี พี่คงเป็นพี่สาวและลูกที่แย่ที่สุด”เสียงของหญิงสาวในรูปดังขึ้น

“ผมก็คงเป็นลูก น้องชาย และสามีที่แย่ที่สุดเหมือนกัน ผมขอโทษที่เกิดมาเป็นน้องชายของพี่”เสียงทุ้มแทรกขึ้นขณะที่ดนตรียังคงบรรเลงไปเรื่อยๆ ภาพของคนที่เล่นไวโอลินกำลังเคลื่อนไหว.. เธอสีเครื่องดนตรีเครื่องสวยขณะที่ดวงตาคู่กลมโตยังเอ่อล้นด้วยน้ำตาใส



 

“เราควรจะหยุดมันไว้แค่นี้ไหม..แค่เพียงเท่านี้”เธอบอกกับชายหนุ่มคนเดิมที่นั่งอยู่อีกมุมห้อง

“ถ้าผมทำได้ผมคงทำไปแล้ว..ผมอาจเห็นแก่ตัวมากเกินไป แต่พี่เป็นของผมแล้วนะ ของผมแค่คนเดียว”เสียงทุ้มพูดอย่างหนักแน่น ร่างสูงลุกขึ้นมาส่วมกอดหญิงสาวไว้จนเธอหยุดการกระทำลง เสียงดนตรีที่บรรเลงอยู่หายไป



 

“ผมรักพี่ฮโยจูมากนะ พี่ก็รู้ใช่ไหม”



 

“พี่รู้และพี่ก็รักฮันมากเหมือนกัน.. พี่จะรักแค่ฮันกยองของพี่คนเดียวตลอดไป”...

 

“เปิดให้ฉันดูเพื่ออะไร มันเป็นหนังเน่าน้ำงั้นหรอ?”ฮยอกแจเอ่ยแล้วเบื่อนสายตาออกจากจอ หันไปทางไหนภาพนั้นก็ยังไม่หายจากจอภาพทั้งสี่ด้าน ใบหน้าหวานก้มหน้าลงมองพื้นห้องแต่ภาพศพผู้หญิงที่ตายไปต่อหน้าก็ยังคงติดตาของเขาอยู่



 

“ทนดูไม่ได้หรือไง หึ..แค่ผัวนายกำลังบอกรักคนเค้าที่รักมากที่สุด”

“สถุน! ฉันไม่ใช่โสเภณีหรืออะไรพวกนั้น”เสียงหวานเถียงกลับ เปลือกตาบางพยายามปิดลงเพื่อลบภาพของศพพวกนั้นออกจาสมอง ลมหายใจแรงถูกผ่อนเข้าออกช้าๆ





 

กรี๊ด!!!!!  น้ำเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดโผลงขึ้นมาในความคิด รูปภาพที่ได้เห็นเมื่อครู่ขึ้นฉายเป็นฉากๆ.. ศพที่อึนฮยอกฆ่าบางศพสภาพแทบจะประติดประต่อเป็นร่างที่สมบรูณ์หรือชิ้นส่วนสำคัญไม่ได้เลยด้วยซ้ำ



 

“อ๊าก!!!~”เสียงหวานร้องลั่น มือเล็กกุมศีรษะแน่นด้วยความปวดหัวเหมือนมีเหล็กแหลมคมเสียบแทงอยู่..ข้างในใจลึกๆกำลังเต้นรัวไม่เป็นส่ำเนื่องจากความกดดัน



 

“บ้าไปแล้วหรือไง..หรือเพิ่งจะสำนึกได้”ร่างสูงยืนนิ่งดูอาการราวกับคนคลุ้มคลั่งของฮยอกแจอย่างไม่ใส่ใจมากนัก



 

“ฉัน..ไม่ได้” ไม่ได้อยากให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ ไม่ได้อยากให้คนอื่นต้องตายอย่างทรมาน..



 

“ไม่ได้สำนึกเลยสักนิดใช่ไหม หึ.. ฉันก็คิดอยู่แล้วว่าคนที่มันเลวโดนสันดานมันเปลี่ยนกันไม่ได้ อ่อ..หรือว่าเห็นฉันบอกรรักคนอื่นแล้วมันอิจฉาขึ้นมา”

“ไปตายที่ไหนก็ไป ไสหัวออกไปซะ!”แววตาที่เกรี้ยวกาจสั่นระริก.. ตอนที่ในสมองของเขาเต็มไปด้วยภาพหลอนที่ฉายเข้ามาซ้ำๆ ภาพและน้ำเสียงของหญิงท่าทางหวาดกลัว... เลือดพุ่งเปรอะกระเซ่นไปทั่วห้อง และกลีบกุหลาบสีขาวนับร้อยกลีบที่มีแต่หยดเลือดจะคราบน้ำตา มีแต่สิ่งที่เคยรู้สึกว่ามันน่ามอง แต่ทำไม.. ทำไมคนอื่นถึงบอกว่ามันเป็นสิ่งผิด ทำไมโลกและชีวิตจะต้องมีกรอบล้อมเอาไว้



 

“นี่มันบ้านฉัน! แล้วก็จะไม่มีใครได้ออกไปไหนทั้งนั้น”เสียงทุ้มตะหวาดน้ำเสียงห้วน มือหนาพยายามจะจับร่างบางให้อยู่นิ่งๆ ขณะที่มือเล็กเรียวเอาแต่ดันร่างของฮันกยองออก



 

“อย่าสะเออะมาแตะตัวฉัน!! อย่ามายุ่งกับฉัน.. ออกไป! ออกไปสิ..”



 

“บ้าไปแล้วสินะ!!”ร่างสูงยังตะหวาดอีกครั้งด้วยความรำคาญเมื่อฮยอกแจยังไม่เลิกโวยวายไม่รู้เรื่องเสียที ในที่สุดความอดทนก็หมดลง... เมื่อพูดไม่รู้เรื่องฉันก็จะทำให้นายพูดไม่ออกเลย

เพลี๊ย!!  

“จะหยุดบ้าได้หรือยัง”…ต้องให้ใช้ความรุนแรงอีกจนได้  มือหนาหักข้อมือเบาๆเมื่อฟาดลงบนผิวหน้าขาวเนียนแล้ว..รอยนิ้วมือจางๆประทับอยู่บนใบหน้าหวานเป็นริ้ว

 

“ฮึก...”คนตัวเล็กสะอึกเล็กน้อยริมฝีปากสวยต้องซึมด้วยของเหลวสีแดงฉานอีกครั้ง.. มือเล็กค่อยๆเช็ดซับมันออกอย่างเบามือ ดวงตาคู่เรียวมองฮันกยองด้วยความโกรธแต่มันก็อ่อนแอเกินกว่าที่จะน่ากลัว.. แค่แววตาของคนไร้หนทาง




 

“หึ..ต่อให้นายร้องไห้อีกพันครั้งคนอย่างฉันก็ไม่ใจอ่อน ไม่ต้องมองฉันแบบนั้นด้วย”



 

“ถ้าฉันไม่เกิดมาเป็นแบบนี้.. ฉันคงจะยิ้มได้อย่างสนิทใจ ถ้าฉันไม่ใช่ลีฮยอกแจฉันคงเข้มแข็งและมีความสุขมากกว่านี้”ร่างบางยิ้มออกมาเล็กน้อย รอยยิ้มที่ไม่ได้มาจากความสุข..อาจเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่ต้องยิ้มทั้งน้ำตา



 

“ฉันมันเลว..”



 

“รู้ตัวเองก็ดี”น้ำเสียงทุ้มยังคงพูดในระดับเดิม.. ฮยอกแจคลี่ยิ้มรับบางๆอีกครั้ง  ใช่! มันเลว...



 

“แต่ก็ยังเลวน้อยกว่านาย รู้ตัวเองหรือเปล่าล่ะ..ขนาดพี่สาวก็ยังเอาได้ลง”คิ้วได้รูปยักให้ร่างสูงอย่างท้าทาย..ฮันกยองถอนหายใจออกมาเบาๆ



 

“ฉันควรทำให้นายหยุดพูดตั้งต่สามคำแรกแล้วล่ะมั้ง..หึ!”ผมนุ่มของร่างบางถูกจิกอย่างแรง ใบหน้าหวานเพียงแค่ยิ้มออกมาไม่ได้รับกับความรู้สึกเจ็บปวดที่แล่นอยู่ทั่วศีรษะเลยแม้แต่น้อย..

 

“เมื่อไหร่สิ่งที่ฉันบอกจะซึมเข้าสมองของนาย..อย่าพูดถึงพี่สาวของฉันอีก”



 

“แล้วเปิดไอ้รูปบ้าๆนั่นให้ฉันดูทำไม!”



 

“ให้นายได้สำนึกว่าฉันต้องเสียอะไรไปบ้าง..และสิ่งที่นายกำลังจะได้รับมันไม่ได้ครึ่งนึงของสิ่งที่ฉันรู้สึก!”พูดจบริมฝีปากร้อนก็กดลงบนเรียวปากอิ่มทันที ร่างบางที่กำลังจะเถียงกลับถูกคนตัวสูงกลืนคำพูดเข้าไปหมด ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงด้วยความตกใจ



 

“อื้อ!!! ออกไอ!!!” เสียงหวานอู้อี้อยู่ในลำคอ ฟันสีขาวขบริมฝีปากแดงสดจนเลือดที่ซึมอยู่บริเวณมุมปากไหลเหยิ้มออกมาอีกครั้ง ลิ้นสากดุนแผลที่ชุ่มไปด้วยเลือดเบาๆ.. กลิ่นคาวและรสชาติสะอิดสะเอียดที่คละคลุ้งไปทั่วทั้งโพลงปากแทบทำให้ต้องคายมันออกมา แต่ไม่เลย..เมื่อรู้ว่าอีกคนกำลังทรมาน รสชาติของมันก็หอมหวานขึ้นทันที



 

“..อึก!”



 

“อืม..ฮยอกแจ”ริมฝีปากได้รูปดูดเม้มปากล่างของร่างบางจนบวมเจ่อ ร่างของฮยอกแจถูกพลักลงนอนกับพื้น..



 

“หยะ..อย่า!! พอแล้ว”เสียงหวานปรามขึ้นถึงแม้จะรู้ว่ามันก็หมือนครั้งที่แล้ว..ร้องไปก็เหนื่อยเปล่า การขอร้องมันไร้ความหมายกับอีกคน..ร่างสูงโน้มตัวทับลงมาแล้วคร่อมอยู่ช่วงกลางลำตัวอีกครั้ง สะโพกมนถูกกระแทกลงกับพื้นแข็งรวมกับช่องทางด้านหลังที่ยังฉีกขาดอยู่



 

“เจ็บ!”



 

“ลืมไปว่ามันพังอยู่.. ถ้าอย่างนั้นก็เอาที่ที่มันทำแล้วเจ็บน้อยกว่านี้”เสียงทุ้มว่าคนตัวสูงยันกายขึ้นแล้วยื่นมือไปช้อนร่างบางขึ้นจากพื้น คนตัวเล็กไม่ยอมลุกขึ้นแต่กลับทิ้งน้ำหนักทั้งหมดลงพื้น..บอบบางแบบนี้มันไม่หนักเท่าไหร่เมื่อแทบกับแรงของฮันกยอง ยกฮยอกแจครึ่งชั่วโมงก็ยังมีแรงพอเหลือจะทำเรื่องอย่างว่าต่อเลย...



 

“จะให้ฉันพาไปดีๆไหม”



 

“ไม่! ฉันไม่ไป ไม่เอา!!!”ใบหน้าหวานส่ายไปมาอย่างแรง คนตัวเล็กค่อยคลานออกจากตรงนั้นช้าๆด้วยความที่ไม่ทันได้ดูทำให้ร่างบางไปสะดุดกับอะไรบางอย่างด้านหน้า  เก้าอี้หนึ่งตัวที่ตั้งอยู่ตรงกลางห้องพอดิบพอดี..



 

“รีบร้อนมาเองเลยนะ..”ขายาวค่อยๆเดินตามร่างบางมาติดๆ ฮยอกแจเบิกตากว้างเมื่อคิดได้ทันว่าสิ่งฮันกยองพูดถึงคืออะไร..

 

“นายจะใช้มัน..”

“หืม..คิดได้เร็วหรือเชี่ยวชาญอยู่แล้ว”เสียงทุ้มหัวเราะอยู่ในลำคอ.. ร่างบางถอยตัวออกมาช้าๆ แววตาของฮันกยองตอนนี้มันไม่เหมือนคนที่มีสตินัก.. อีกครั้งที่เขาเริ่มจะกลัวคนคนนี้ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะมันน่ากลัวกว่าตอนที่ร่างสูงทำร้ายเขาเสียอีก



 

“ถอยออกไป..”

 

“แค่มองหน้านายฉันก็แทบจะไม่ไหวแล้ว..หึ”มือหนายกใต้แขนบางทั้งสองข้างขึ้นแล้วโยนร่างบอบบางลงบนเก้าอี้ คนตัวบางสะดุ้งหนักเมื่อสะโพกมนกระแทกกับของแข็งเข้าเต็มแรง





 

“อึ้!!”ฮยอกแจกัดปากแน่นเพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นที่กำลังจะเกิดขึ้นลอดออกมาจากปากอิ่ม..ส่วนน้ำตาน่ะหรอ.. หมดไปตั้งแต่โดนฮันกยองสวนยับคราวนั้นล่ะมั้ง?



 

“โถ่...ยิ้มหน่อยสิที่รัก”




 

“น่าขยะขะแหยงสิ้นดี หุบปากของนายไปได้แล้ว!”เสียงหวานตะหวาดใส่แทบทันทีที่ได้ยิน ฮันกยองยิ้มมุมปากอย่างพอใจ



 

“รอให้นายพูดแบบนี้อยู่เลย”ร่างสูงคุกเข่าลงแล้วใช้มือหนาแหกขาของคนตัวเล็กออก กางเกงของร่างบางถูกล่นลงถึงขาอ่อนตาด้วยกางเกงชั้นในตัวหลวม ผิวขาวจัดตัดรับกับกางเกงเนื้อผ้าหนาสีเข้ม การปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่ปกปิดร่างกายบอบบางเป็นไปอย่างทุลักทุเล



 

“หยุด..ไอ้คนสารเลว พอได้แล้ว!!”ฮยอกแจพยายามจะดันกายขึ้นจากเก้าอี้ วัสดุไม้โยกไปมาดูไม่แข็งแรงเท่าใดนัก.. ถ้าทรุดพังลงไป อาการอักเสบหนักแน่ๆ แทบจะไวเท่าความคิด ของเหลวสีแดงส่งกลิ่นคาวคลุ้งก็ไหลออกมาจากช่องทางอ่อนนุ่ม ซึมลงสู่เนื้อไม้หยาบของเก้าอี้



 

“มันไหลง่ายนักนะ..”มือหนาลูบเบาๆบริเวณที่เลือดสีสดไหลออกมาจนมันเปรอะเสียเต็มมือ ลิ้นสากแลบออกมาเล็กน้อยก่อนจะเลียเลือดที่ติดทั่วมือหนา ตามซอกนิ้ว..แม้แต่ซอกนิ้วราวกับของที่ได้กลืนเข้าไปรสชาติเยี่ยมดังไวน์รสนุ่มลิ้น


 

“อืม..”รสสัมผัสที่ไม่น่าพิศมัยนัก.. ร่างสูงหลับตาพริ้มพร้อมกับกลืนมาลงไปช้าๆ

“อึก!....”กลิ่นคาวที่ส่งกลิ่นแรงขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งมองการกระทำของฮันกยองไปด้วยแทบจะทำให้ร่างบางอาเจียนออกมาแทบจะทันที



 

“ทำไมขยะขะแหยงตัวเองจนจะอ้วก?”ใบหน้าหล่อเลิกคิ้วขึ้นตามสิ่งที่ตนพูด..



 

“อึก.. มะ ไม่ไหวแล้ว”น้ำสีใสไหลออกจากริมฝีปากของฮยอกแจอย่างช้าๆ อาการอาเจียนของฮยอกแจผิดปกติจากคนธรรมดาเนื่องจากในท้องของร่างบางไม่มีอาหารอยู่ในท้องเลย.. ของเหลวใสยังทะลักออกมาไม่หยุด ใบหน้าหวานได้แต่ก้มหน้าให้ตนเองไม่สำลัก

“..สกปรก”





 

“แค่ก… แค่ก!!!..”คนตัวเล็กสำลักน้ำใสเจื่อๆออกมาจนหมด ความรู้สึกว่างเปล่าตรงช่วงทั้งยังไม่ได้ครึ่งความความรู้สึกแกว่งๆโล่งในหัวของคนตัวเล็กเลย ตาหลมมองของเหลวที่ไหลย้อยตามเรียวขาจนถึงพื้นเป็นทาง




 

“ลืมนึกไปว่าไม่ได้หาอะไรให้นายแดกเลย..สงสัยช่วงนี้ฉันคงคิดแต่จะยัดห่านายล่ะมั้ง”

“..เหมือนไหร่ฉันจะเป็นอิสระ”

“หลังจากตอนที่ตายไปแล้วไง”  







# โหลดได้ที่ลิ้งค์ด้านล่าง.

Link - http://www.mediafire.com/download.php?jyznduzjoon











.......................................................................

NC แต่งนานมาก ใช้เวลาแต่ง2วัน 10 หน้า กูชั่วพอที่จะมาลงอีก ฮ่าๆ เพราะงั้นอย่าให้กูร้าย เลิกแบนเสียที ฮันฮยอกไม่ได้ทำให้คุณเป็นโรคถุงลมโป่งพองดังนั้น 


หยุด! แม่จะปลื้มไม่ปลื้มไม่รู้ แต่ กูไม่ปลื้ม





อีก 38 ปี วาเลนไทม์+ตรุษจีนจะมาตรงกันอีกครั้ง ฮิ้วว วววว ว~ หวานว่ะเฮ้ย!

เพ้อ 55 5+ หายไปไม่นานเลยแฮะ แต่ได้แฟนฟิคเพิ่มดีใจๆ เวลาหายไปนานๆมักจะมีเรื่องดีๆ

เกิดขึ้นเสมอ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมทำให้ทุกครั้งไม่ได้หว่า แต่วันนี้อารมณ์ดี เพราะอั่งเปา โฮะๆ ดังนั้นอัพแกล้งกันซะหน่อย เรื่องตอนนี้ไม่ได้สนองนิสใครเพราะปกติจะแต่งสดแต่ตอนนี้มันเป็นไฮไลท์ของเรื่องเพราะเอ็นซีนี่ไม่ธรรมดาจะวิจิตรหรือโรคจิต -0- ขนาดไหน รอไปก่อน ใครอยากอ่านยกมือขึ้น(มาเม้น)

t em