ห้องรวมบทความดีๆ...แฝงข้อคิด

ลำดับตอนที่ #17 : -:- ยิ่งกว่าน้ำใจ

ยิ่งกว่าน้ำใจ

คืนนั้นฝนตก อากาศหนาวเย็นเหลือเกิน ขณะที่ดิฉันกำลังยืนรอรถประจำทางอยู่คนเดียว รถประจำทางคันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดตรงป้ายที่ดิฉันยืนอยู่

หญิงชราคนหนึ่งค่อย ๆ ตะเกียกตะกายลงจากรถ แล้วเดินตรงมาทางที่ดิฉันยืนอยู่อย่างเชื่องช้า

"แม่หนู  รถประจำทางคันต่อไปจะมาถึงเมื่อไหร่จ๊ะ ?"  หญิงชราผู้นั้นถามดิฉัน

ดิฉันจึงถามแกว่า "แล้วคุณยายจะไปรถสายไหนล่ะคะ ?"

พอแกบอก  ดิฉันก็อุทานเสียงดังลั่น

"อ้าว! ก็คุณยายเพิ่งลงมาจากรถคันนั้นเมื่อกี้นี้เองนี่คะ"

"เอ้อ" หญิงชราตอบตะกุกตะกักอย่างอาย ๆ

"คือว่า...บนรถคันเมื่อกี้นี้ มีชายหนุ่มพิการคนหนึ่งขึ้นมา แต่ไม่มีใครลุกให้เขานั่งเลย ยายรู้ว่าถ้าคนแก่ ๆ อย่างยายลุกให้เขานั่ง เขาคงจะอายแน่ ๆ ยายเลยทำเป็นว่าจะลงเสียที่นี่ พอยายกดกริ่งให้รถจอด เขาก็เดินมานั่งตรงที่ยายได้โดยไม่ต้องอึดอัดใจ

ส่วนยายก็...เอ้อ...รถประจำทางมันมีเสมอไม่ใช่หรือจ๊ะ แม่หนู ?"

[ บทความนี้ได้คัดลอกมาจากเว็บไซต์อื่นนานมาแล้ว จึงไม่ได้อ้างอิงถึงเว็บไซต์ต้นฉบับ ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ แต่ด้วยเจตนาดีที่เห็นว่าบทความนี้เป็นบทความดีๆ...แฝงข้อคิด จึงอยากแบ่งปันให้เพื่อนๆ ได้อ่านกันค่ะ ]