คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Who Are Win!! : 16 : Sweet Day!!+ (100%)
“เคร้งๆๆๆๆ ทุกคนตื่นได้แล้วววว~~~!!!!!!”เสียงโวยวายแต่เช้าทำให้สมาชิกในบ้านตระกูลคิมรวมทั้งเพื่อนสนิทอย่างซองมินต้องแหกขี้ตาตื่นขึ้นมาอย่างหงุดหงิด
“ใครมันมาปลุกว๊า~~~~!!!!”เสียงน่ารักตวาดลั่นพร้อมกับหมอนที่ลอยข้ามราวบันไดมาทำเอาคนที่ยืนเคาะหม้ออยู่ชั้นล่างเอียงตัวหลบแทบไม่ทัน
“ผมคยูฮยอนคร๊าบบบ~~!!!ทุกคนตื่นได้แล้วน๊า~~~!!!!”ร่างสูงยังคงตะโกนปลุกต่อไป
“ช๊านจาน๊อนนนนนนน~~!!!!”หมอนใบที่สองลอยมาตกเข้าเต็มๆกลางหัวคนตัวสูงทำเอามึนไปหลายวิ
“นายก็เลิกโวยวายเป็นเด็กๆซะทีนาซองมิน คยูฮยอนเค้าอุตส่าห์มาปลุกนะ”ดงแฮบอกเพื่อนรักที่โวยวายขว้างนู่นขว้างนี่ด้วยอารมณ์แจ่มใสเต็มที่ ก็แน่ล่ะ!!เมื่อคืนนี้พี่แจจุงเล่าให้เค้าฟังหมดแล้วนี่นา...ยังงี้ต้องช่วยคยูฮยอนให้เต็มที่ เหอๆๆๆ
“ทำไมต้องไอ้เด็กเวรนั่นด้วยเล่า!!เชอะ!!”พูดงอนๆแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป
“คยูฮยอน~รอซองมินเค้าอาบน้ำแปบนึงนะเดี๋ยวซองมินเค้าจะลงไปทำอาหารให้”ดงแฮชะโงกหน้าลงไปบอกรุ่นน้องทำเอาพี่กี้ยิ้มหน้าบานเท่ากะละมัง
“ใครบอกชั้นจะทำให้มันกิน”พี่มินนี่ที่ไม่รู้อาบน้ำเสร็จตั้งแต่เมื่อไหร่พูดขึ้นด้วยเสียงพร้อมด้วยรังสีพิฆาตรสุดๆ
“อะ..เอ่อ..ชั้นไปอาบน้ำนะ!!”แล้วมีหรือที่คนอย่างดงแฮจะอยู่ให้โดนเพื่อนวีนแตกใส่หน้า -*-
“มองอะไร!!!จะกินมั้ยข้าว???”เพื่อนหนีไปแล้วมีรุ่นน้องยืนเอ๋ออยู่ให้ด่าพี่มินนี่เลยหันไปตะโกนแว๊ดๆใส่มันซะเลย
“กินครับกิน-*-..”วันนี้ทำไมมันโหดจังฟระ
“...”บรรยากาศอึดอัดเข้ามาครอบคลุมทุกอนาบริเวณเมื่อทั้งคู่ต่างก็เงียบ
“พี่ซองมินครับ...วันนี้ไปเที่ยวกับผมได้มั้ย??”หลังจากที่นั่งเงียบดูคนตัวเล็กทำอาหารมานานคยูฮยอนก็ตัดสินใจพูดขึ้นมา
“ที่ไหน...”ดูเหมือนร่างเล็กก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเมื่อพี่มินนี่จัดการวางมีดหั่นฟักทองลงแล้วหันหน้ามาถาม
“สวนสนุกน่ะฮะ...พอดีผมได้บัตรพิเศษมา”ร่างสูงพูดก่อนจะชูบัตรให้ดู
“มีตั้ง 4 ใบแน่ะ!!ชวนดงแฮกับคิบอมไปด้วยนะ”พี่มินนี่วิ่งมาแย่งบัตรไปก่อนจะหันมาอ้อนพี่กี้ให้พาเพื่อนรักของตนไปด้วย
“คร๊าบ~!!พาพี่ดงแฮกับพี่คิบอมไปด้วย แต่ตอนนี้ผมว่าพี่รีบไปดูต้มฟักทองที่กำลังเดือดก่อนดีกว่านะครับ”พี่กี้พูดแล้วชี้ไปที่หม้อต้มฟักทองทำให้พี่มินนี่ต้องรีบวิ่งไปทำกับข้าวต่อ
“ซองมินเสร็จรึยางงงงง”ดงแฮวิ่งลงบันไดมาด้วยความร่าเริงผิดกับคิบอมที่เดินทำหน้าหงุดหงิดมาแต่ไกล
“เสร็จแล้วๆๆมากินข้าวแล้วจะได้ไปสวนสนุกกัน”พี่มินนี่พูดด้วยความร่าเริงเกินพิกัดก่อนจะยกกับข้าวมาวาง
“ฮ้าววว~~!!!พี่แจจุงฮะ ทำไมเราต้องตื่นแต่เช้ามานั่งรอป๊าที่สนามบินด้วยล้ะฮะ???”น้องเล็กชางมินถามแจจุงด้วยสีหน้าง่วงๆ
“นั่นสิ กว่าพ่อจะมาก็ตั้งนานไม่ใช่หรอ???”คังอินถามในสภาพที่ไม่ต่างจากชางมินซักเท่าไหร่
“พวกแกจะไปนั่งเป็นก้างขวางคอน้องๆหรอ??ออกมาเช้าๆยังงี้แหละดีแล้ว”แจจุงบอกด้วยสีหน้าง่วงๆไม่แพ้กัน
“แล้วพ่อจะมากี่โมงอ่ะ???”
“ก็ประมาณ 11 โมงอ่ะ ระหว่างรอจะไปทำอะไรก็ไปนะ พี่ของีบก่อนละกัน”แจจุงพูดแล้วก็เอนหัวพิงกับเก้าอี้แล้วหลับไป
“แล้วจะให้พวกกรูแหกขี้ตาตื่นมาทำซากอะไรตั้งแต่ตี 5 วะเนี่ย!!!!”
“เดินเร็วๆๆๆๆๆ”เสียงของคนน่ารักดังขึ้นเร่งให้เพื่อนๆและรุ่นน้องที่เดินช้าผิดปกติจนคนตัวเล็กหงุดหงิด
“สวนสนุกมันไม่หนีไปไหนหรอกน่าซองมิน”ถึงดงแฮจะชื่นชอบสวนสนุกไม่แพ้ซองมินแต่จะให้เดินจากบ้านมาถึงสวนสนุกนี่มันก็เล่นเอาเค้าเหนื่อยจนเซ็งเหมือนกัน
“โถ่~!!แต่ชั้นอยากไปถึงเร็วๆนี่นา”ซองมินพูดก่อนจะทำแก้มป่อง
“แล้วทำไมให้นั่งรถของคยูฮยอนมาแกไม่นั่ง”
“เชอะ!!!”คนตัวเล็กไม่ตอบเพียงแต่สะบัดหน้าหนีไปแล้วเร่งฝีเท้าขึ้นไปอีก
“ช่างเค้าเถอะครับพี่ดงแฮ เดี๋ยวผมจัดการเอง”คยูฮยอนรีบดึงรุ่นพี่สุดที่รักไว้ก่อนที่ดงแฮจะโวยวายอะไรอีกแล้วรีบเดินตามคนตัวเล็กที่งอนตุ๊บป่องๆไปก่อนแล้ว
“ทำตัวเป็นแม่สื่ออีกแล้วนะดงแฮ”คิบอมที่เดินเงียบมานานแซวดงแฮทำเอาคนตัวเล็กหันมาแยกเขี้ยวให้
“ก็เพื่อนชั้นนี่!!ชั้นก็ต้องช่วยเป็นธรรมดา”ดงแฮตอบอย่างภาคภูมิใจ
“ตัวเองยังเอาไม่รอดเลย...”ถึงจะพูดเบาขนาดไหนแต่ก็ไม่พ้นรัศมีการได้ยินของคนตัวเล็กไปได้
“นี่แน่ะ!!!ไอ้แก้มแตกปากหมา ชอบทำเสียบรรยากาศอยู่เรื่อย...”ดงแฮฟาดมือบางๆเข้าให้เต็มหัวของคนแก้มป่องทำเอาคิบอมนั่งกุมหัวร้องโอดโอยไม่เลิก
“นายนี่มันแรงเยอะชะมัด”คิบอมบ่นหงุงหงิงทำให้ดงแฮตบหัวเหม่งๆเข้าให้อีกรอบ
“ปากหมา”
“เอาน่าๆปากหมาๆอย่างงี้ก็เคยทำให้นายหมดแรงมาแล้วนะ”พูดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มทำเอาดงแฮหันมาขู่ฟ่อๆ
“หุปปากไปเลย นายนี่ชอบทำให้ชั้นหงุดหงิดอยู่เรื่อย”ดงแฮพูดงอนๆแล้วทำท่าจะเดินหนีไปแต่ข้อมือหนาก็รั้งมือบางเอาไว้ซะก่อน
“ดีกันนะ ^-^”คำพูดอ้อนๆบวกกับรอยยิ้มแบบเด็กๆที่ไม่ได้เห็นมานานทำให้ดงแฮอดจะหน้าแดงไม่ได้
“อืม -/////-..”
“ดงแฮ...ขออะไรอย่างได้มั้ย???”ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังทำเอาดงแฮที่กำลังเขินอยู่ต้องพลอยตีหน้าจริงจังไปด้วย
“ช่วยลืมได้มั้ย...ลืมว่าวันนี้เราต้องแข่งกัน”ประโยคที่คิบอมพูดออกมาทำเอาดงแฮถึงกับเอ๋อแต่ก็ยังไม่ได้ตอบอะไรออกไป
“ชั้นไม่อยากให้นายคิดว่าทุกๆอย่างที่ชั้นทำวันนี้เป็นแค่การเสแสร้งเพื่อให้นายรักชั้น...ชั้นอยากให้นายรู้ว่าทุกๆอย่างที่ชั้นจะทำในวันนี้...ชั้นตั้งใจที่จะทำมันนะ”คิบอมพูดด้วยเสียงเครียดๆผิดกับใบหน้าที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงระเรื่อจนจะลามไปถึงหูอยู่แล้ว
“อืม...นายก็อย่าลืมที่นายพูดนะ แล้วก็รู้ไว้ด้วยว่าชั้นไม่เคยเสแสร้งแกล้งทำเป็นไอ้แว่นแก้มแตกแบบนายด้วย!!!แบร่!!!”ดงแฮพูดแล้วแลบลิ้นอย่างน่ารักก่อนจะรีบวิ่งไปเมื่อซองมินหันมาเร่ง
“หึหึ...งั้นที่นายบอกว่ากลัวเสียชั้นไปมันก็คือความรู้สึกจริงๆงั้นสิ...”คิบอมพึมพำกับตัวเองแล้วคิดไปถึงเรื่องที่ทำให้เค้าได้สัมผัสร่างบาง
“เย้ๆๆๆถึงแล้วๆๆๆ”ซองมินร้องตะโกนแบบเด็กๆทันทีที่มองเห็นสวนสนุกแล้วรีบวิ่งข้ามถนนจนเกือบจะถูกรถชน -*-
“โถ่~เดินระวังหน่อยสิครับ”คยูฮยอนพูดแล้วยื่นบัตร 2 ใบให้คิบอมกับดงแฮก่อนจะวิ่งหายไปพร้อมกับคนตัวเล็กที่วิ่งไปก่อนแล้ว
“อะ...อ่าว แล้วซองมินกับคยูฮยอนหายไปไหนแล้วง่ะ!!”ดงแฮร้องอย่างตกใจเมื่อมองหาเพื่อนตัวเองไม่เจอแล้ว
“ช่าง 2 คนนั้นเถอะน่า...เราไปเที่ยวกันให้สนุกดีกว่า...”ประโยคแรกเอ่ยด้วยเสียงออกจะรำคาญผิดกับประโยคหลังที่แผ่วเบาด้วยความอาย
“หน้าแดงน่ะคิบอม”พอเห็นร่างสูงอายแบบที่ไม่เคยได้เห็นบ่อยๆดงแฮก็เลยขอแซวซะหน่อย
“ไปเล่นเครื่องเล่นอะไรก่อนดีล่ะ”คิบอมทำเป็นไม่ได้ยินแล้วชี้นู่นชี้นี่แก้เขินทำเอาดงแฮอดขำไม่ได้
“หึหึ นายเป็นแบบนี้ก็น่ารักดีนี่คิบอม”ดงแฮพูดแล้วจับมือร่างสูงขึ้นมาก่อนจะแกว่งไปแกว่งมาเหมือนเด็กๆ
“ไปเล่นรถไฟเหาะกัน ^-^”พูดจบร่างบางก็จูงมือร่างสูงเดินไปที่รถไฟเหาะ
“พี่ซองมิน!!เดี๋ยวก็หลงหรอก”คยูฮยอนที่เดินตามพี่มินนี่มาทันรีบคว้าข้อมือเล็กไว้ก่อนที่คนตัวเล็กจะเดินหายไปอีก
“ปล่อยเลยนะ!!!”ร่างเล็กพูดพร้อมกับสะบัดข้อมือแรงๆแต่สะบัดยังไงก็ไม่เห็นจะหลุดจากการจับกุมของร่างสูงซะที
“ไม่ปล่อยครับแล้วก็ช่วยเดินตามผมมาด้วยเถอะ”ถึงจะพูดประโยคขอร้องแต่พี่กี้กลับกระชากพี่มินนี่ให้เดินตามไปอย่างไม่ค่อยจะเข้ากับสิ่งที่พูดนัก
“ชั้นเจ็บนะ!!!”
“ก็อย่าดิ้นสิครับ”
“นายจะพาชั้นไปไหน!!”
“ถึงแล้ว...”พูดจบก็พลักพี่มินนี่เข้าไปในประตูที่เขียนเอาไว้อย่างดีว่า ‘ผู้ไม่เกี่ยวข้องห้ามเข้า’
“ไอ้บ้า...คยูฮยอน...”กำลังจะโวยวายแต่ก็ต้องเงียบไปเมื่อสิ่งที่เห็นมันทำเอาเค้าพูดไม่ออก สวนกุหลาบสีชมพูที่กำลังออกดอกบานสะพรั่งดูส่องประกายเมื่อหยดน้ำที่เกาะอยู่สะท้อนกับแสงแดดที่ส่องผ่านเรือนกระจกเข้ามา น้ำพุที่กำลังเริงระบำอยู่ท่ามกลางหมู่มวลกุหลาบสีสวยและผีเสื้อตัวน้อยมันทำให้คนตัวเล็กอดที่จะเข้าไปสัมผัสไม่ได้
“สวยมั้ยครับ...”ร่างสูงโอบกอดเอวบางจากข้างหลังก่อนจะก้มลงไปกระซิบที่ข้างหู
“สวยมากเลย...”พี่มินนี่ตอบแบบเพ้อๆ
“ผมว่าไม่เห็นจะสวยเท่าพี่เลย”พูดเอาใจคนตัวเล็กก่อนจะหยิบสร้อยเส้นนึงออกมาจากกระเป๋าเสื้อ สร้อยเงินแบบเรียบๆที่มีตะขอเป็นรูปกระต่ายเพลบอยด์แล้วมีจี้เป็นรูปไม้กางเขนเรียบๆ
“ผมว่ามันเหมาะกับพี่นะครับ”พูดจบก็บรรจงสวมมันไว้ที่คอบางแล้วประทับรอยจูบไว้แผ่วเบาทำเอาคนตัวเล็กยืนหน้าแดงเพราะการกระทำแบบไม่รู้จักอายของรุ่นน้อง
“บ้า...”ดูเหมือนทุกๆอย่างมันจะทำให้ซองมินนึกคำพูดที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้ว
“ผมรักพี่ซองมินนะครับ...”การกระทำบ้าๆบอๆ(ตามที่ซองมินบอก)ยังถูกดำเนินต่อไปเมื่อคำว่า ‘รัก’ หลุดออกมาจากปากร่างสูงก่อนที่ริมฝีปากได้รูปจะประกบลงแผ่วเบาที่หน้าผากมน
“ยกโทษให้ผมนะ...”ถึงคำพูดทุกคำที่ร่างสูงเอ่ยออกมามันจะชัดเจนจนร่างเล็กไม่อาจปฏิเสธได้ว่าไม่ได้ยินหากแต่ร่างเล็กก็เลือกที่จะพลักร่างสูงตรงหน้าให้ออกห่างแล้วเบือนหน้าหนีไปอย่างไม่คิดจะสนใจในคำพูดของร่างสูงแม้แต่น้อย
“...ชั้นไม่รู้...”คำตอบที่ไม่เป็นที่น่าพอใจแต่ก็ไม่ได้เลวร้ายมากสำหรับคยูฮยอนหลุดอกมาจากปากอิ่ม ดวงตากลมโตหันมามองเค้าด้วยความสับสนก่อนจะเฉมองไม่ที่น้ำพุกลางสวนอีกครั้งนึง
“นายดีกับชั้นมากคยูฮยอน...แต่ชั้นกลัว...”เสียงหวานสั่นเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจหลุดมันด้วยการไม่พูด
“...”ความเงียบคือคำตอบที่ร่างสูงมีให้ การเลือกความเงียบนั้นไม่ใช่ว่าเค้าไม่มีคำตอบหากแต่ว่าเค้าอยากให้ร่างเล็กค้นหาคำตอบด้วยตัวเอง...เค้าไม่อยากบีบร่างเล็กตรงหน้าจนเกินไป
“...วันนั้น...ชั้นกลัวว่ามันคือนายจริงๆ...ชั้นกลัวว่านายรักชั้นเพียงแค่ต้องการ...”คำพูดไม่ปะติดปะต่อเท่าไหร่นักหายไปอีกครั้งเมื่อน้ำตาเริ่มจะคลอที่ดวงตากลมโต
“ทั้งหมดคือตัวผม วันที่ผมทำร้ายพี่ผมไม่อาจปฏิเสธได้ว่านั่นไม่ใช่ผม แต่ผมก็ไม่ได้บอกพี่ว่าที่ทำอยู่ ณ จุดนี้มันไม่ใช่ผมเหมือนกัน...ทุกๆอย่างที่พี่เห็นมันคือตัวผม ตัวผมที่รักพี่คนเดียวนะครับ...”ไม่ใช่คำแก้ตัวที่หลุดออกไปหากแต่ว่ามันคือสิ่งที่ยืนยันความรักที่มีทั้งหมดกับคนตัวเล็ก
“...คยูฮยอน...ชั้น...”
“...ถ้าชั้นบอกว่ารักนายไปตอนนี้...ชั้นจะไม่เสียใจใช่มั้ย???”ร่างเล็กหันมาถามด้วยสีหน้ากังวล
“ไม่ครับ...ผมจะไม่ทำให้พี่เสียใจอีกแล้ว...ผมรักพี่นะครับ...พี่ซองมิน…”ร่างสูงพูดอย่างชัดเจนทุกคำพร้อมกับตาคมที่จ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตราวกับจะขอสาบานก่อนที่จะมอบอ้อมกอดอบอุ่นให้กับคนตัวเล็กที่ตอนที่เริ่มจะซุกไซร้หน้าอกแกร่งของเค้าแล้ว
“งั้นห้ามเรื่องอย่างว่านะ…”
= =*!!!
O_o!!!
O[]O!!!!!!
TTOTT!!!!!!!!
“ดงแฮ...หยุดก่อน...”เสียงนุ่มที่เคยดูมีเสน่ห์บัดนี้แหบแห้งและอ่อนแรงเข้ากับใบหน้าที่เริ่มซีดลงจนน่ากลัวได้เป็นอย่างดี
“หืม???เฮ้ย!!!ทำไมหน้าซีดอย่างงั้นล่ะคิบอม???”ดงแฮถึงกับร้องเหวออย่างตกใจเมื่อสังเกตเห็นใบหน้าที่เคยหล่อเหลาซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
“เอ่อ...รถไฟเหาะตีลังกา 3 รอบ ไวกิ้ง 4 รอบ รถไฟตะลุยนู่นตะลุยนี่อีกเป็นสิบๆรอบ นายยังมีหน้ามาถามอีกหรอว่าทำไมชั้นหน้าซีด-*-..”คิบอมถามด้วยสีหน้าเอือมๆก่อนจะนั่งลงกับเก้าอี้ที่ให้คนเกลียดเครื่องเล่น(ตั้งแต่เมื่อกี้)อย่างเค้าได้นั่งพัก(ตามความคิดของคิบอมตอนนี้นั่นเอง)
“ชั้นยังไม่เป็นอะไรเลย...” -*- เธอไม่เป็นอะไรแต่คิบอมมี่เค้าเป็นนะจ๊ะนู๋ด๊องจ๋า
“เออ!!แต่ไอ้ที่นั่งอยู่ตรงนี้มันจะอ้วกอยู่แล้ว”คิบอมพูดแล้วส่ายหน้าพร้อมกับทำหน้าพะอืดพะอมเต็มที่
“ช่วยไม่ได้เฮะ งั้นไปหาอะไรเย็นๆกินกันดีกว่า”พูดจบก็ลากร่างสูงเข้าร้านไอติมโดยที่ไม่ได้สนใจเล้ยว่าคิบอมจะทำหน้ายังไง
“ที่ลากมาเนี่ยเพราะนายเป็นห่วงชั้นหรือนายอยากกินติมกันแน่???”
“ชั้นอยากกินไอติม แล้วก็อยากให้นายหายหน้ามืดวิงเวียนจะเป็นลมเพราะไม่ได้พกยาดมมาด้วย!!” -*-
“เฮ้อ~~เอาเถอะๆ”คิบอมส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจแล้วหยิบเมนูขึ้นมาดูแต่ยังดูไม่ได้ถึงไหนดงแฮก็สั่งซะแล้ว
“เอา Sweet sun day strawberry chocolate banana creamcheese ถ้วยยักษ์ที่นึงครับ”ชื่อยาวแสนยาวนั่นกับไซน์ที่ร่างบางสั่งทำเอาร่างสูงรีบคืนเมนูแทบไม่ทัน
“นายกินกับชั้นนะ ^-^”ยังจะมีหน้ามาถาม -*-
“หึ นายน่มันจริงๆเลย”หัวเราะนิดๆก่อนจะกุมขมัอย่างเหนื่อยแสนเหนื่อยกับคนที่ไม่รู้จักโต
“แหมๆ ชั้นก็ทำตัวบ้าๆบอๆกับคนที่ชั้นสนิทด้วยเท่านั้นแหละน่า”ไม่เห็นจะเป็นอย่างที่ว่าตรงไหนเลย -*-
“ชั้นก็เห็นสนิทกับทุกคนนั่นแหละ -*-..”
“ไม่ใช่นายนี่นาที่จะทำหน้าบูดใส่ชาวบ้านเค้าไปทั่วน่ะ”ดงแฮที่เริ่มจะหงุดหงิดเพราะร่างสูงที่ดูจะเหนื่อยใจกับเค้าเหลือเกินพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่ไค่อยจะเบานัก
“Sweet sun day strawberry chocolate banana creamcheese ที่สั่งได้แล้วค่ะ”แล้วก่อนที่จะได้เปิดสงครามขนาดย่อมกลางร้านไอติมพนักงานก็เอาไอติมถ้วยใหญ่ที่เรียกได้ว่ายักษ์มาเสิร์ฟ
“กินหมดหรอเนี่ย”คิบอมถามแบบกลัวๆ
“แค่นี้กินไม่หมดหรอ??”ดงแฮถามด้วยหน้าตาแบบเด็กๆที่กำลังมีความสุขเต็มที่ผิดกับเมื่อกี้ลิบลับ...ปรับอารมณ์เร็วชะมัด...
“หมดสิ นายมันไม่ใช่คนอยู่แล้วนี่นา โอ๊ย!!”ปากหมาพาโดนตรีนจนได้ -*- มือเล็กๆของดงแฮตีเพี๊ยะเข้าที่หน้าผากของคิบอมอย่างหมั่นไส้ก่อนจะยื่นช้อนที่มีไอติมอยู่มาจ่อปากคนตัวโต
“กิน!!!”ประกาสิทธิ์แบบเด็ดขาดทำเอาคิบอมรีบงับช้อนแทบไม่ทัน
“นี่!!จะอมไว้สร้างบ้านหรอน่ะช้อนน่ะ”เมื่อเหนว่าคนตัวโตไม่ยอมปล่อยช้อนซักทีดงแฮก็จัดการกระชาก(-*-)ช้อนออกมาอย่างรุนแรงทำเอาคิบอมน้ำตาเกือบร่วง
“โอ๊ยย!!ทำไมวันนี้นายโหดชะมัดเลย..”พูดพลางกุมปากตัวเองที่โดนช้อนกระแทกเข้าไปจนมีเลือดซิบๆออกมาให้เห็น (นองเลือดไปซะแล้ว = =)
“ก็นายกวนประสาทนี่นา”พูดจบก็อมช้อนอย่างน่ารักทำเอาคิบอมเถียงไม่ออก
“อ่าว แล้วช้อนชั้นล่ะ???”แล้วคิบอมก็ถึงกับงงเมื่อมองหาช้อนตัวเองไม่เจอ...แล้วเมื่อกี้ดงแฮเอาช้อนอันไหนยัดปากเค้าอ่ะ...
“ขอสิ แก้มขนาดนั้นไม่มีสมองคิดรึไง!!”ดงแฮบ่นทั้งๆที่ไม่ได้สังเกตเรื่องผิดพลาดของตัวเองแม้แต่น้อย
“อยากจูบชั้นขนาดนั้นเลยหรอ???”คิบอมถามขึ้นมาด้วยเสียงและสายตากรุ้มกริ่มทำเอาดงแฮรีบปล่อยช้อนทันทีที่รู้ตัว
“ไอ้บ้า!!รีบๆกินเข้าไปเลยนะชั้นอยากไปเล่นต่อแล้ว”ว่าแล้วมือบางของดงแฮก็จัดการพลักถ้วยไอศรีมขนาดใหญ่ที่เหลือไอติมอีกประมาณ 6-7 ก่อนให้คิบอมจัดการ
“อะไร??นายสั่งก็กินเองสิ”คิบอมส่ายหัวก่อนจะพลักกลับไปคืน
“โถ่~นายช่วยชั้นกินหน่อยน๊า~ชั้นอยากไปเล่นต่อแล้วนี่!!”ดงแฮอ้อนอย่างน่ารักแล้วตักไอติมมาจ่อปากคนตัวโตอีกรอบ
“นายนี่มัน...”ถึงจะพูดยังงั้นแต่ก็ยอมช่วยคนตัวเล็กกินไอติเข้าไปจนหมดถ้วยอยู่ดี (ทนลูกอ้อนเมียไม่ไหว-*-)
“เก็บเงินด้วยครับ!!”หลังจาก(บังคับ)ให้คิบอมกินไอติมจนหมดดงแฮก็เรียกพนักงานมาเก็บเงินแต่ที่น่าแปลกใจก็คือมือบางๆขาวๆที่ยื่นมาตรงหน้าร่างสูงนั่นแหละ
“อะไร???”คิบอมถามอย่างสงสัยก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นมากินล้างคอ
“เงิน!!”สั้นง่ายได้ใจความ -*-
“นาย!!!จริงๆสิน่า…”พูดเซ็งๆก่อนจะยื่นกระเป๋าตังให้คนตัวเล็กแต่ตอนที่มือบางรับกระเป๋าตังค์มากลับชะงักไปก่อนจะแย้มยิ้มน่ารักให้คิบอมได้หน้าแดง
“นี่มันกะเป๋าตังค์ที่ชั้นซื้อให้นายตอนเด็กๆนี่นา”ดงแฮพูดด้วยเสียงร่าเริงก่อนจะค้นนู่นค้นนี่ในกระเป๋าตังค์สีดำสนิทของร่างสูงที่มีช่องลับเต็มไปหมด กระเป๋าตังค์ใบสวยถูกรื้อของออกมาเรื่อยๆด้วยอารมณ์ที่เบิกบานของร่างบางผิดกับในใจของร่างสูงตอนนี้ที่ภาวนาไม่ให้ร่างบางเจอสิ่งนั้น...
“อ๊ะ!!เอาคืนมานะ”แล้วดงแฮก็ต้องบู้หน้าอีกครั้งเมื่ออยู่ๆคิบอมก็คว้ากระเป๋าตังค์คืนไปแล้วจ่ายเงินให้พนักงาน...เค้ากำลังจะค้นช่องลับอันสุดท้ายนะ!!!...
“ไปได้แล้ว นั่งหน้าบูดอยู่นั่นแหละ”คิบอมพูดด้วยเสียงล้อๆก่อนจะยื่นมือให้ดงแฮ
“กลับบ้านไปชั้นฟ้องพี่แจจุงแน่...”เบ้หน้าอย่างน่ารักก่อนจะคว้ามือร่างสูงที่ยื่นมาให้แล้วบีบเล่นแรงๆ
“จ้าๆเจ็บมากเลย...” -*- นังบอมมันทำเสียงตอแหลค่ะ
“หนอย~!!หมั่นไส้ชะมัด”เมื่อเห็นว่าไอ้ที่บีบๆมือร่างสูงไปเมื่อกี้ไม่ได้ทำให้ร่างสูงเจ็บซักนิดร่างบางเลยเลือกที่จะสะบัดหน้าหนีซะเลย -*-
“หึหึ ไปเข้าบ้านผีสิงกันมั้ย???”แล้วดงแฮก็ต้องหันหน้ามามองคิบอมอย่างรวดเร็วเมื่อคิบอมดันชวนเค้าไปเล่นไอ้ที่เค้าไม่อยากเล่นที่สุด
“...อยากเข้าหรอ???...”ดงแฮถามหน้าซีดเรียกรอยยิ้มเล็กของคิบอมได้เป็นอย่างดี
“ถ้านายกลัวก็เกาะชั้นไว้ก็ได้นี่นา”คิบอมพูดด้วยเสียงอบอุ่นก่อนจะดึงจมูกรั้นของดงแฮอย่างหมั่นเขี้ยว
“...แต่...”ถ้าปกติคิบอมมาดึงจมูกเค้าเค้าคงวีนแตกไปแล้วแต่ว่าคนมันกำลังอยู่ในอารมณ์สยองนี่หว่า...ไม่น่านึกภาพผีๆมาหลอนประสาทเล๊ยยย!!!...
“ทำไมล่ะเด็กดี ตอนเด็กๆนายยังเข้ากับพี่ได้เลยนี่นา”คิบอมใช้เสียงนุ่มๆพูดอีกครั้งพร้อมกับเปลี่ยนไปใช้สรรพนามที่เค้าไม่เคยใช้มานานร่วม 10 ปี
“นายเป็นพี่ชั้นตั้งแต่เมื่อไหร่…”ถึงจะถามออกไปกวนๆแต่ในใจกลับพองโตเมื่อรู้ว่าคนตัวโตยังพอจำเค้าได้อยู่บ้าง (มันแกล้งจำแกไม่ได้ไอ้นู๋ด๊องเอ๊ย -*-)
“555+ พูดยังงี้กล้าเข้าบ้านผีสิงแล้วงั้นสิ”คิบอมเปลี่ยนจากเสียงนุ่มมาเป็นเสียงล้อๆแทน
“ได้!!!ดงแฮคนนี้ไม่กลัวอยู่แล้ว!!!!”
‘อ๋อย~ไม่น่าพูดเลยเรา T^T’แล้วดงแฮก็พบว่าตัวเองทำผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงเมื่อตอนนี้เค้าเข้ามาอยู่ในบ้านผีสิงเวรตะไลนี้แล้ว จากสภาพอากาศสดใสข้างนอกพลันเปลี่ยนไปทันทีที่ก้าวเท้าผ่านประตูเข้ามา กลิ่นอับที่ถูกสร้างขึ้นบวกกับบรรยากาศมืดๆแล้วก็ความเย็นที่ชวนขนลุกทำเอาขาของดงแฮแทบจะยืนไม่อยู่
“ออกไปตอนนี้ยังทันนะคิบอม...”เสียงหวานเอ่ยสั่นๆทำเอาคนตัวโตกว่ากลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่
“เอาน่า ทางเดินมันสั้นนิดเดียวเอง”คิบอมพูดปลอบก่อนจะจับมือร่างบางให้เดินตามเค้าไป
“สั้นมากเลยไอ้แก้มแตก!!บ้าน 3 ชั้นชั้นที่ 2 เป็นทางเดินแบบคดเคี้ยวสุดๆๆๆๆๆๆ ถึงชั้นจะเคยมาตอนเด็กๆแต่ก็จะได้ติดตานะโว้ย~!!!”ดงแฮโวยวายขึ้นมาอีกรอบก่อนจะตบหัวคิบอมเข้าไปเต็มๆ
“จำได้แล้วก็รีบๆเดินสิ”พอเห็นว่าตอนนี้ร่างบางเริ่มจะหายกลัว(ตรงไหน)บ้างแล้วร่างสูงก็เดินลิ่วๆลึกเข้าไปเรื่อยๆโดยลืมที่จะจูงมือร่างบางมาด้วย -*-
“อ๊ะ!!หายไปไหนแล้ว...”!?!
กร๊ากกกกกกกกกกก
บอกจะเอาคิเฮเน่าๆก็ทำไม่ได้ซักที
ข้าพเจ้าจิ้นไม่ออก -*-
เอาเป็นว่าปล่อยเค้ากัดกันไปแหละค่ะดีแล้ว
แต่เอ่อ...นู๋ด๊องหายไปไหนแล้ว...
ตอนนี้เค้าไปก่องดีก่า ไปละจุ๊บๆ
รักทุกคนน๊าค๊า~~
ความคิดเห็น