ลำดับตอนที่ #16
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ฝ้ายเห็นรองเท้าผู้หญิง
อนที่ 15 ฝ้ายเห็นรอเท้าผู้หิ
“อื๊อ”
แพรวพราวส่เสียาอู้อี้ในลำอ เธอยััวร้อนและมีไ้
“แพรวื่นไ้แล้ว ฝ้ายมา”
มือหนาเย่าลำแนเล็รัวๆ
(๊อ๊อ)
“ยุะ ยัไม่ื่นอีหรอะ เปิประูให้ฝ้ายหน่อยสิะ”
“รับๆ รอแป๊บนะรับ แพรวลุึ้น”
น้ำเสียทุ้มเอ่ยเรียื่อแพรวพราวเบาๆ
“อื๊อ อะไร”
“เธอเ้าไปหลบอยู่ใ้เีย่อนไ้ไหม ฝ้ายมา ถ้าฝ้ายเห็นเธออยู่ในนี้้อเป็นเรื่อให่แน่ๆ”
แพรวพราวพยัหน้าอบลับ่อนะ้าวาลาเียไปุัวอยู่ใ้เียนอน เธอเอ็ยัไม่พร้อมที่ะเผิหน้าับนรัอวายุ
(แอ๊)
มือหนายื่นไปเปิประูให้หินรั
“ยุมัวทำอะไรอยู่ ฝ้ายยืนรอแ่ยุไม่ยอมเปิประูสัที”
หิสาวร่าสูส่าในุแอร์โฮสเสสีส้มอสายารบินแห่หนึ่ยืน้อหน้าายนรั้วยสีหน้าที่ยาะาเา
“ผมิว่าผมฝันไป ไม่ิว่าฝ้ายะมาเาะประูริๆ”
“ยุเป็นอะไรมาหรือเปล่าเนี่ย ประู้านล่า็ไม่ไ้ล็อ”
“อ้าว ริหรอรับ”
“็เพราะว่าประูไม่ไ้ล็อไะ ฝ้ายถึไ้เ้ามาในนี้ไ้”
“ผมเพลียนลืมน่ะรับ”
“แล้วยุไม่รีบอาบน้ำแ่ัวไปทำานหรอะ”
“ผมำลัะไปอาบน้ำอนนี้ล่ะรับ”
“่ะ ฝ้ายไม่ไ้อยู่ไทยสิบวัน ฝ้ายเลยแวะมาหายุน่ะ่ะ ั้นฝ้ายลไปรอ้าล่านะะ ฝ้ายนั่แท็ี่มาน่ะ”
“รับที่รั”
ประูห้อถูปิอีรั้หลัาที่ฝ้ายเินลบันไไป วายุไ้แ่ถอนหายใเฮือให่ออมา เา้มลไปูใ้เียนอน นัวเล็ำลัหลับสนิท วายุปล่อยให้แพรวพราวนอนหลับ่อไป
หลัาที่วายุอาบน้ำำระร่าายเสร็สรรพ ร่าสูเินลับมาที่ห้ออีรั้ แพรวพราว็ยันอนหลับอยู่ใ้เียเหมือนเิม
“แพรว”
“อื๊อ”
“ึ้นมานอนบนเียไ้แล้ว ันำลัะไปทำาน”
แพรวพราวลานออมาาใ้เีย้วยใบหน้าีเียว
“เฮ้ย ไหวหรือเปล่าเนี่ย”
ฝ่ามือหนาแะลที่หน้าผามน
“ัวร้อนว่าเิมอี เธอไหวไหม”
“อื๊อ นอนพัทั้วัน็ะหาย น้ายุไปทำานเถอะแพรวะนอน่อ”
“อืม”
ร่าสูสวมุยูนิฟอร์มสีเทาเินออาห้อนอนแล้วเินลบันไรไปหาหิสาวนรัทันที
“ไปันเถอะรับที่รั”
รถยน์ฮอน้าแออร์ันสีำับออาหมู่บ้านัสรรมุ่หน้าามเส้นทาไปสนามบินสุวรรภูมิ
“ยุะ ภัทรเาย้ายไปอยู่ที่ลำพูนเลยหรอะ”
ฝ้ายเอ่ยถามายนรันาที่เธอนั่อยู่เบาะ้านับ
“ใ่รับ ย้ายไปสร้ารอบรัวที่บ้านเมียน่ะ”
“แล้วหลานสาวอภัทรล่ะ เ็ผู้หิที่ฝ้ายเยเอรั้นั้นไปอยู่ไหนแล้วล่ะะ”
วายุถึับหน้าถอสีเมื่อหิสาวนรัถามถึแพรวพราวึ้นมา
“เห็นว่าไปอยู่อนโที่ไอ้ภัทรื้อไว้น่ะ”
“อ๋อ แล้วน้อเาย้ายออไปนานแล้วหรอะ”
“ย้ายออไปั้แ่่อนที่ไอ้ภัทระลาออาานน่ะรับ ถามถึเ็นนั้นทำไมหรอรับ”
“เปล่า่ะ ฝ้ายเห็นรอเท้าผู้หิวาอยู่บนั้นรอเท้าหน้าบ้าน สสัยน้อเาะลืมเอาไปมั้ะ”
“รับ ผม็ไม่ไู้ อใ้บาอย่าอไอ้ภัทร็ยัอยู่ในบ้านหลันี้”
“อ๋อ่ะ แล้วยุไม่รู้สึเหาหรอะที่เพื่อนรัแยไปมีรอบรัวแบบนี้”
“มัน็มีบ้านะรับ ผมับภัทรเป็นเพื่อนันมานานและพัอยู่้วยันมาหลายปี”
“่ะ อให้ฝ้ายล้าหน้า็ไ้นะะ ฝ้ายี้เียเินออมาาลานอรถน่ะ”
“รับ”
วายุอรถให้หินรัลามที่เธอบอ
“บ๊ายบาย่ะยุ”
“บ๊ายบายรับฝ้าย”
รถยน์ฮอน้าันสรำับเลื่อนออไป ฝ้ายยืนมอามหลัรถอายนรันลับสายา
“ฮัลโหลรับ”
วายุ่อสายโทรศัพท์หาใรนหนึ่
“ว่าไวายุ”
“หัวหน้ารับวันนี้ผมอลาป่วยหนึ่วันนะรับ”
“ไ้ๆ วันนี้านไม่น่าะมีปัหาอะไรมา”
ปลายสายอบลับ
“อบุมานะรับหัวหน้า สวัสีรับ”
วายุับรถวนลับมาเส้นทาเิม้วยวามเร็วพอสมวร เาไม่อยาะหยุานระทัน แ่เาเอรู้ีว่าแพรวพราวมีไ้ึ้นสู ถ้าปล่อยไว้ไม่มีใรูอาะหนัว่าเิม ยัไแพรวพราว็เป็นหลานสาวอเพื่อนรัอเา เาั้ใะูแลเธอให้ีามำออนาวันเพ็ และถึยัไเมื่อแพรวพราวอายุรบ 20 ปีเา็ะหาทาหย่าับเธอทันที
(แ๊ แอ๊)
มือหนาไุแแล้วหมุนลูบิเปิประูห้อเ้าไป แพรวพราวยันอนหลับอยู่บนเียนอน
“แพรว...แพรว”
น้ำเสียทุ้มเอ่ยเรียนัวเล็ะที่เานั่ลอบเียนอน
“แพรว”
“อื๊อ”
“ลุึ้นมา ไปอาบน้ำแปรฟันไ้แล้วะไ้ลไปิน้าว”
“แพรวไม่หิว”
ร่าเล็ใบหน้าีเียวลุึ้นนั่หลัพิหัวเีย
“ไม่หิว็้อิน ไปอาบน้ำ”
แพรวพราวำใเินเ้าห้อน้ำามำสั่อวายุ ร่าสูเินลบันไเ้าไปในห้อรัวเพื่อทำ้าว้มให้นไ้
ร่าเล็ในุเสื้อยือลมแนสั้นสีาว าเายาวลาย้า เินเาะราวบันไลมาล้มัวนอนรโฟาหน้าทีวี
“ิน่อน้าวสิ ันะพาไปหาหมอ”
“ไม่ไป่ะ แพรวไม่ไ้ป่วยหนันานั้น ินยาเี๋ยว็หาย”
“หายอะไรล่ะ เธอป่วยั้แ่เมื่อืน ันเอายาให้ินสอรอบแล้วเธอยัไม่หายเลย ิน้าว”
“แพรวไม่หิว ไม่ิน่ะ”
“้อิน!”
“ไม่”
ฝ่ามือหนาสอ้าประอร่าเล็ให้ลุนั่หลัรที่โฟา
“นั่ีๆ ันะป้อน”
“...”
แพรวพราวนั่หน้าีมอูถ้วย้าว้มในมือหนา
“อ้าปา”
วายุใ้้อนั้าว้มป้อนเ้าปาแพรวพราวนหมถ้วย
“ถ้าน้ายุป่วย แพรวะป้อนน้ายุแบบนี้บ้า”
“นอย่าันไม่ป่วย่ายๆหรอ”
“น้ายุไม่ไปทำานหรอะ”
“ันลาานน่ะ ว่าะพาเธอไปหาหมอ”
“ไม่ไป่ะ เี๋ยว็หาย”
“ั้น็ินยาแล้วนอนพั ถ้าไม่ีึ้นเย็นนี้้อไปหาหมอ”
(พรึ่บ)
ร่าเล็ล้มัวลนอนหนุนัแร่หลัาทานยาแ้ปว วายุปล่อยให้นัวเล็ทำามใ เาไม่อยาะ่อว่านที่ำลัป่วย วาม้อมอใบหน้าสวยหวานที่ำลัหลับสนิท
หลายวัน่อมา
“เธออยาไปเที่ยวที่ไหนหรือเปล่า ันมีวันหยุสอวัน”
“แล้วน้ายุไม่ไปหาผู้หินน้้นหรอะ”
“ฝ้ายิาน”
“แพรวอยาไปเที่ยวทะเล่ะ พาแพรวไปไ้ไหม ั้แ่เิมาแพรวไม่เยเห็นทะเลเลย”
“ไ้ ไปเ็บเสื้อผ้า ันะพาไป”
---------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น