คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 17
รถันามับมาอรอที่หน้าร้านอย่าที่ทำเป็นปิทุวัน ถ้าวันไหนเาเลิ้า็ไม่ไ้รับประทานอาหารที่ร้าน รัน้ามลลิาะเอาอาหารที่เหลือใส่ล่อมาิน้วยันสอนแทน วันนี้็เ่นัน หล่อนรออยเามารับ้วยวามเยิน เป็นวามผูพันที่เพิ่มึ้นโยไม่รู้ัว
“ุทำานเหนื่อยไหมะ” หล่อนถาม้วยวามห่วใย ระหว่าาเ็มัให้เาพาไปส่ที่อะพาร์เมน์อัวเอ
วันนี้แม่อหล่อนน่าะเลิึมา เพราะบอว่าเพื่อนัานลอวันเิ ลลิา็ไม่อยาลับไวเลยเพราะไม่อยามีปัหาับแเบรียลและแม่อัวเอ
“เหนื่อยมาเลย” ำอบเหมือนะอ้อนอยู่ลายๆ เาหันมามอ วาพราวนหิสาว่อน
“ท่าทาุไม่เห็นเหมือนนทำานนเหนื่อยเลย”
“เหนื่อยะแย่” แอบอพลาอรถลรลานหน้าที่พัอหล่อน ลลิาส่ล่อ้าวให้เาามหน้าที่ที่เริ่มุ้นิน และายหนุ่ม็ิน้าว่ายๆ ที่ลานอรถรนั้นเอ หลัาที่ทำานมาลอทั้วันนแทบไม่มีเวลาไ้พั
เาอบารไ้ินอาหารับหล่อนในรถที่เล็และแบนี้ อบเวลาที่หล่อนเผลอและสัมผัสเนื้อัวเาโยไม่ทันรู้ัว และเา็อบเหลือเินเวลาที่ไ้ใล้ินัวเนียนเือบะเินเลยไปหลายรั้
“ินน้ำไหมะ มีาิมือลับมา้วย”
“อื้อ...”
เป็นวามสุที่เิึ้นอย่าไม่รู้ัว ระหว่านั่รับประทานอาหารันในรถ เาบ่นเรื่อที่ทำานระปอระแปให้หล่อนฟั ลลิาหัวเราะ หล่อนไม่เยทราบเลยว่าานอเาุิไ้ถึนานี้ ลำบาว่าานเสิร์ฟอาหารอหล่อนหลายเท่าัว
“เป็นนเินเือนสู็ไม่่ายเลยนะะ”
“ไม่มีอะไรที่ไ้มา่ายๆ หรอบนโลใบนี้”
“ทำานเสิร์ฟไ เินนิหน่อย็ไ้แล้ว” ลลิาอบ้วยวามไม่ิอะไร ามประสาเ็วัยสิบเ้าที่ไม่ไ้เ้ามหาวิทยาลัยามเ์
“ุะเสิร์ฟไปนายไม่ไ้หรอนะ”
“แ่มันเป็นอาีพที่ีนะะ ันไ้ทิป็พอสมวรเลย ถ้าไม่เอนไทยเหยียันเอ ันว่าทำานเสิร์ฟ็ไม่ไ้แย่อะไรมา”
“ุยัเ็” เาบอ้วยวามหนัแน่น “ถ้ามีโอาส็เรียนหนัสือเสีย ุเป็นนหัวไวะายลิลลี่ ถ้าุไปเรียน อนาุะทำอะไรไ้มาว่าารเป็นเ็เสิร์ฟ”
“่ะ”
หล่อน้มหน้า มอล่ออาหารในมือ อยาถอนหายใแ่็ทำไม่ไ้มานั วามมุ่มั่นในารเรียนอหล่อนน้อยว่านอื่นมา อาะเพราะแม่อยบออยู่เสมอว่าารเรียนนั้นไม่สำั แ่หานเลี้ยูไ้็เพียพอ
“ถ้าันเ็บเินไ้มาพอันอาะไปเรียนหนัสือ”
“ผมออเินให้ไหมล่ะ”
ำถามนั้นทำให้หล่อนหันมามอ สายาแอริั และริใับนรหน้า เรื่อเลี้ยูอย่านอื่นเาอาะะิะว แ่ถ้าเป็นเรื่อสำหรับารศึษาเาลับมอว่าเป็นสิ่สำั
ถ้าะให้เิน... สุท้ายวรเิประโยน์ เาไม่เสียาย เินอเามีมาพอที่ะให้เป็นทุนารศึษาเ็ไ้อีหลายน รวมไปถึนรหน้านี้้วย
“ันไม่เอาหรอ”
หล่อนปิเสธ้วยวามเรใ ในะที่อีฝ่ายไ้แ่โลศีรษะ แ่็ไม่ไ้เ้าี้ว่าอะไร นั่รับประทานอาหารับหล่อนนอิ่ม ท่าทาัวลไม่่อยอยาลับบ้านอหล่อนทำให้เาสสัย
“ุูัวลนะวันนี้”
“ไม่มีอะไรหรอ่ะ” ลลิาปิเสธ ไม่อยาให้อีฝ่าย้อมาัวลไป้วย
รัน้าม หล่อนไม่ทันิเลยว่าเาะิไปอีทา ับท่าทีอหิสาวที่แสออมา วนให้ายารีอย่าเาิว่าหล่อนปรารถนาอย่าอื่น
เา็ไม่ไ้ิัอะไรหาหล่อนอยาะืบหน้าไป่อับเา ถึแม้หล่อนะอายุสิบเ้า แ่็่าาเาแ่สี่ปีเท่านั้นเอ
“ไม่อยาลับบ้านเหรอ”
ิ้วเรียวสวยนิ่วเ้าหาันเบาๆ มุ่นหัวา มีหลายอย่าอยาบอ ทว่า... ไม่อยาพูมันออไป
แอมออาารนั้น้วยสายาที่อ่อนโยนล มือหนาวาลบนศีรษะอหิสาวเบาๆ นึถึำบออเฟรโ แ่สุท้ายอะไรบาอย่าในใ็ทำให้เาเลือที่ะอทนรอ ให้หล่อนลายเป็นผู้ให่ที่โเ็มที่ว่านี้
“ู๊ไนท์... พรุ่นี้วันเสาร์่อยมารับไปิน้าวนะ”
ริมฝีปาอุ่นแะลบนหน้าผามน หิสาวอเาไว้แน่นท่ามลาวามมือรารี ลลิาอทน ฝืนใปล่อยเาในที่สุอย่าแสนเสียาย่อนะเินลมาารถ โบมือลาแล้วลับึ้นบ้านไป
ความคิดเห็น