PLAYING WITH FIRE ♡ #เฉิงจัส #หนงคุน IdolProducer

ลำดับตอนที่ #17 : PLAYING WITH FIRE : 16 (REWRITE)

จัสตินรู้ว่ามันไม่ดีที่เขาแอบออกมาแบบหนีแต่ใจของเขาร้อนรนเกินกว่าจะอยู่เฉย ภาพของฟ่านเฉิงเฉิงที่ถูกลากตัวขึ้นรถไปทั้งที่ร่างโชกไปด้วยเลือดยังคงติดตา จัสตินไม่ได้รู้สึกผิดไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่ารู้สึกว่าตัวเองคงกำลังรักฟ่านเฉิงเฉิงอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน อีกฝ่ายทำทุกอย่างให้เขาถึงแม้ตัวเองจะเจ็บปวดแต่ต้นตระกูลก็ยังคงทำทุกอย่างเพื่อจัสตินตลอดมา

จัสตินกำปืนสั้นที่แอบหยิบมาจากในห้องของลี่หนงไว้ในมือ ค่อยๆลัดเลาะเข้าทางข้างบ้านที่จัสตินเคยแอบมาทำเอาไว้ ตอนนั้นคิดแค่ว่าเผื่อเอาไว้หนีฟ่านเฉิงเฉิงแต่ตอนนี้มันกลับเป็นประโยชน์ต่อเขามาก

และอีกอย่างที่ได้รู้ว่าฟ่านเฉิงเฉิงอยู่คฤหาสน์ของตัวเองก็เพราะได้ยินฟ่านปิงปิงคุยกับปู่ฝาน พวกนั้นต้องการให้รออีกสองสามวันแต่จัสตินทนรอไม่ไหว เขาขาดสติและเป็นห่วงต้นตระกูลเกินกว่าจะรอให้ถึงเวลานั้นได้ ถ้าฟ่านเฉิงเฉิงตายจัสตินจะอยู่บนโลกนี้ต่อไปได้ยังไงกัน

ความมืดและความเงียบไม่ได้ทำให้จัสตินกลัวเหมือนเมื่อก่อน จมูกไวต่อกลิ่นรับรู้ถึงกลิ่นของต้นตระกูล ปากอิ่มยกยิ้มแอบถอนหายใจอย่างโลกอก

กรอบ!

“เฮ้ยใครวะ!” เสียงตะโกนดังก่อนฝีเท้าจะวิ่งมาทางจัสติน เจ้าตัวพยายามสอดส่องหามุมที่ปิดบังตนเองได้ก่อนจะรีบอำพรางตัวในความมืดและทำตัวให้ลีบเล็กที่สุด

กว่าจะเข้ามาถึงข้างในทำเอาจัสตินกลัวแทบตาย พวกนั้นมีจำนวนมากและที่สำคัญดูท่าจะมีความว่องไวพอตัว ชั้นใต้ดินจัสตินไม่รู้หรอกว่ามันอยู่ส่วนไหนของบ้านเพราะมาอยู่ที่นี่เจ้าของบ้านเองก็ไม่เคยบอกว่าที่นี่มีห้องลับหรืออะไร

หมับ!

“เฮ้ย!”

มือปริศนาที่จับมาที่ไหล่ทำเอาจัสตินสะดุ้งโหยงเผลอร้องออกมาแต่ยังดีที่มันไม่ได้ดังมาก นิ้วมือเตรียมเหนี่ยวปืนไปข้างหลัง

“ชู่ว์ เบาๆหน่อย”

“พี่สวี่คุน!”

เจ้าของชื่อยักคิ้วให้จนจัสตินที่ยืนอยู่ทำหน้าเหวอเพราะไม่คิดว่าจะมาเจอสวี่คุนที่นี่ เหมือนสีหน้าของจัสตินจะบอกทุกอย่างอยู่แล้ว

“นายออกมาฉันเห็นเลยตามมา” สวี่คุนบอกก่อนจะยืนไปจับข้อแขนของจัสติน “ตามฉันมาฉันรู้ว่าห้องใต้ดินอยู่ตรงไหน”

“ครับ” จัสตินยิ้มก่อนจะเดินตามไป

เพราะข้างในบ้านไม่มีใครอยู่เฝ้ามันเลยเป็นไปได้ง่ายที่จะเดินโดยไม่ต้องแอบเหมือนตอนจะเข้ามาข้างในนี้ จัสตินเดินตามไปจนถึงห้องอ่านหนังสือถ้าจำไม่ผิดเหมือนฟ่านเฉิงเฉิงจะชอบห้องนี้เป็นพิเศษด้วยซ้ำ

“อยู่ข้างในนี้แหละนายน่าจะได้กลิ่นเลือดเขานะ” สวี่คุนหันมาบอกก่อนจะค่อยๆผลักชั้นหนังสือใหญ่โตออกไปกลายเป็นประตูสู่ชั้นใต้ดิน

กลิ่นอับผสมกินคาวเลือดลอยคละคลุ้งจนทั้งคู่ต้องปิดจมูก มันไม่ได้หอมหวนเหมือนเลือดที่กินแต่มันกลับรู้สึกอับชื้นผสมปนเปกันจนกลายเป็นกลิ่นไม่พึงประสงค์ จัสตินเดินตามหลังสวี่คุนที่ค่อยๆลงบันไดไปช้าๆจนกระทั่งหยุดอยู่มองบ้านประตูสามบาน สวี่คุนหันมาเขาชี้ประตูทางซ้ายสุด

ประตูไม้สีน้ำตาลที่ทั้งเก่าและโทรมถูกเปิดออก ร่างของต้นตระกูลถูกล่ามอยู่กับโซ่ตรวนหลายเส้น จัสตินรีบวิ่งถลาเข้าไป

“เฉิงเฉิง!”

เจ้าของชื่อลืมตาขึ้นมาก่อนจะยกยิ้มมุมปาก นัยน์ตาสีอ่อนของต้นตระกูลทำให้ช่ายสวี่คุนตกใจเพราะนั่นหมายถึงนี่คือร่างต้นตระกูล

“มาจนได้ดื้อจริงๆเลยลูกหมาของฉันเนี่ย” ฟ่านเฉิงเฉิงพูดแล้วยกมือที่ถูกล่ามไว้ลูบกลุ่มผมนิ่มเบาๆ

“ฉันมาช่วยนายแล้วนะ” จัสตินตอบ

“ทำแบบนี้มันอันตรายรู้ไหม นายไม่ควรมาที่นี่จัสตินแต่ฉันรู้ว่านายจะมาและกำลังรออยู่เลย”

ร่างต้นตระกูลไม่ได้อ่อนโยนกับใครสักเท่าไหร่ข้อนี้ทุกคนรู้ดี แต่ที่ช่ายสวี่คุนคาดไม่ถึงคือฟ่านเฉิงเฉิงในร่างต้นตระกูลที่ดูเหมือนจะอ่อนโยนกว่าทุกๆครั้งที่เจอ กับจัสตินฮวงคงเป็นข้อยกเว้นสำหรับทุกอย่างจริงๆ

โซ่ตรวนถูกช่ายสวี่คุนดึงออกเพราะพละกำลังอีกคนมากกว่าจัสตินเป็นเท่าตัว อาจเป็นเพราะอีกคนมีชั่วโมงบินในการต่อสู้มากกว่า

จัสตินประคองร่างของฟ่านเฉิงเฉิงก่อนจะค่อยๆก้าวเดินขึ้นไปข้างบน จัสตินหายใจแทบไม่ออกอยู่แล้วเขาเกลียดกลิ่นอับแบบนี้มันพาลให้อยากอาเจียนจะแย่ ฟ่านเฉิงเฉิงเองก็ยังเดินเองได้แม้เขาจะประคองอยู่ข้างๆ ทั้งที่ดูบาดเจ็บมากแต่กลับทำเหมือนไม่เป็นอะไร

“สวี่คุน” ฟ่านเฉิงเฉิงเรียกชื่อคนที่เดินนำหน้า

“ว่า?”

“มาอยู่ข้างหลังเถอะไม่งั้นนายเจ็บหนักแน่” นัยน์ตาสีอ่อนจ้องมองพี่ชายต่างมารดา “ลี่หนงยังต้องการนายอยู่นะ”

ช่ายสวี่คุนถอนหายใจแต่ก็ยอมมาเดินหลังสุดให้คนเจ็บที่บอกว่าไม่เป็นอะไรเดินนำหน้า ตรงกลางคือจัสตินและแน่นอนหลังบานประตูคงไม่สู้ดีนัก สวี่คุนอยากจะรู้ว่าฟ่านเฉิงเฉิงน่ะเห็นอะไรบ้างอนาคตที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้จะเป็นยังไง เพราะเจ้าตัวได้แต่ภาวนาให้มันผ่านไปโดยไม่ต้องมีใครตาย ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นใครก็ตาม

ประตูลับถูกเปิดออกในห้องสมุดยังเงียบกริบแต่ด้วยสัญชาตญาณเหมือนทั้งสามจะรู้ว่าข้างนอกมีอะไรรออยู่

ฟ่านเฉิงเฉิงยกยิ้มมุมปากเขาชอบตัวเองเวลาอยู่ในร่างต้นตระกูลสุดๆ ตอนนี้ในหัวไม่มีอะไรต้องคิดนอกจากออกไปฆ่าพวกนั้นให้หมด เจ้าของร่างสูงหันกลับไปมองหน้าคนเด็กกว่าที่มองกลับมา มือใหญ่ประคองแก้มขาวเนียนเอาไว้ใช้นิ้วหัวแม่มือลูบเบาๆก่อนจะก้มลงจูบแก้มอย่างบรรจง

“ฉันรักนายนะจัสตินและจะรักตลอดไป”

เพียงแค่ชั่วพริบตาร่างของต้นตระกูลก็หายลับออกไปจากห้องสมุดใหญ่โตของคฤหาสน์ จัสตินเบิกตากว้างพยายามจะตามไปแต่โดนสวี่คุนห้ามเอาไว้

“แอบอยู่ในนี้นะห้ามไปไหนฉันจะไปช่วยเฉิงเฉิงเอง”

“แต่ผม…”

“ถ้านายเป็นอะไรไปคิดสิว่าหมอนั่นจะอยู่ยังไง” สวี่คุนบอก

“แล้วถ้าพี่เป็นอะไรไปแล้วเพื่อนผมจะอยู่ยังไง” จัสตินย้อนเขาก็เป็นห่วงช่ายสวี่คุนไม่แพ้กัน

ช่ายสวี่คุนยักไหล่ยิ้มเหมือนว่าข้างหน้าที่จะต้องเผชิญมันคือเกมอะไรง่ายๆ ทั้งที่มันอาจจะเป็นความตายก็ได้

“ฉันไม่ตายง่ายๆหรอก เอาเป็นว่านายอยู่นี่หลบถ้าได้ยินเสียงหรือกลิ่นที่ไม่ใช่พวกเรา”

“…”

“เข้าใจไหมจัสติน”

“ครับ อย่าให้หมอนั่นเป็นอะไรนะครับพี่สวี่คุน”

สวี่คุนยืนมือไปลูบกลุ่มผมนุ่มนิ่มของเด็กน้อยตรงหน้า

“ไม่ต้องกลัวคนอย่างต้นตระกูลไม่ตายง่ายๆหรอกน่า”

tbc.

#เล่นกับไฟเฉิงจัส

B
E
R
L