ลำดับตอนที่ #17
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : รอยยิ้มสะใจของผู้ชนะ
เรมุสเินมาทรุนั่ล้าๆ บัวมพูที่ถูบัับให้นั่ร่วมวับทุนะทานอาหาร่ำ เายื่นระ่ายบาร์บิิวที่ออล่ามาไ้ส่ให้แฝน้ออนรั้วยวามปรารถนาี
“เ้าไม่ไ้ทานอะไรมาทั้วัน ไม่หิวหรือยัไ”
เธอมอทุนที่นั่ินระ่ายย่าอย่าเอร็อร่อยนัยน์าวา นึอยาแล่เนื้อทาลอสับสอพี่น้อูลิอุสย่าินแทนระ่าย!
“้าไม่หิว” อบ้วยน้ำเสียถือี แ่ท้อไส้ไม่รัีันร้อประท้ว ๊อ.... เสียัและเป็นัหวะยาว่อเนื่อเหมือนเสียแรเรียรวมพลทหารออรบ
“ูเหมือนว่าบริวารในท้ออเ้าะไม่เห็นอบ้วย”
โรมิรุสล่าวแทรึ้นมาและหัวเราะหึๆ ในลำอ ลูุนพลอยพยัที่นั่ล้อมวรอบอไฟพาันส่เสียหัวเราะสนับสนุนเาอย่าสนุสนานรื้นเร รวมทั้หิรับใ้อเธอับทาลอส้วย!
“พวท่านใร้าย” บัวมพูลุึ้น หันหลัเินลับไปยัระโมที่พัอัวเออย่าสุะทน แ่้อะัึเมื่อถูเาอลับนเธอแทบล้มหน้าว่ำ้วยวามอับอาย
“นใร้ายอย่าเรา่าเพื่อนำมาเป็นอาหาร ไม่ไ้่าเพื่อวามสะใ”
บัวมพูหันวับลับมาและมอเาราวับะินเลือินเนื้อแทนอาหาร่ำ “้าไม่เยแม้แ่ะิเอาีวิยุ เรื่อที่เิึ้นเป็นเพียวามผิพลา”
“เห็นไ้ัว่าเ้าระทำลไป้วยวามบริสุทธิ์ใ” เายอย้อนอย่าไม่ลละ
เธอสบัหน้าแหละหมุนัวลับแรนศีรษะแทบะหลุาอ และเินระแทอารม์ลบนส้นเท้าลับไปยัระโมอย่ามีโมโห
ทาลอสมอามแผ่นหลับอบบาอแฝผู้น้อ แล้วถอนหายใ้วยวามลัลุ้ม “้าออภัยแทนน้อสาว นายัไร้เียสานั”
“เื่อเถอะว่านาร้ายเียสามาว่าที่เ้าาิ” โรมิรุส่อำทาลอส้วยน้ำเสียราบเรียบไม่บ่บออารม์
“เป็นสรีร้ายเียสาที่เหมาะสมับท่าน” เรมุสระเ้าพี่าย ใบหน้าหล่อเหลาปรารอยยิ้มเย้าหยอว้าวา
“ใรือนบารให้เ้าเหยียบเรือล่มในหนอหรือ”
ำพูประอโรมิรุสทำเอาทาลอส้อใ้ำปั้นทุบอัวเออั๊ๆ ไล่อาหารที่ิอลท้อ
“ป้ายสี้ามาเถิพี่าย ถ้ามันทำให้ท่านอับอายที่ะทำามใัวเอปรารถนาน้อยล” เรมุสัไม่ปล่อย
ทาลอสอไม่ไ้ที่ะยิ้มับเรื่อที่สอพี่น้อูลิอุส่อปา่อำพาพิถึบัวมพู อย่าน้อยโรมิรุส็ไม่ไ้เย็นาับน้อสาวฝาแฝอเา
โรรา...
นอื่นๆ ในระโมหลับันหมแล้ว มีแ่เธอที่ยันอนอวามหิวโหยลืมาโพลในวามมื มิ ท้อเ้ารรม็่าไม่ภัีเ่นหัวใอันเ้มแ็
ร่าเล็มอไปรอบระโมเห็นว่าทุนรนผสานเสียัระมป่า เธอ่อยๆ ลุึ้นาที่นอนอย่าเบาริบ ้นหาสะเบียอาหารแห้ที่ิว่าน่าะพอมีหลเหลือาอนลาวัน แ่็พบเพียวามว่าเปล่า! บัวมพูยืนระสับระส่ายไปมา เธอื่มน้ำนผิวใสเป็นวุ้นแ่วามหิวยัไม่บรรเทา
สาวน้อยผู้หิวโหยัสินใย่อออาระโม เินไปที่อไฟึ่มีเาะุ่มอใรบานสวมเสื้อลุมปิศีรษะเหมือนห่อบ๊ะ่านั่เฝ้ายามอยู่
“อะแฮ่ม... ือว่า้าหิวนนอนไม่หลับ ท่านพอะมีอาหารเหลือให้้าบ้าไหม”
ายใีนนั้นไม่ยอมพูา แ่็หยิบยื่นไม้เสียบระ่ายที่พึ่ย่าสุใหม่ๆ ส่ให้โยไม่เหลียวหลัมอ บัวมพูล่าวอบุและรีบรับไม้ย่ามา้วยมืออันสั่นเทา เธอ้อระ่ายบาร์บิิวน้ำาลอ่อนะ... โ้ยมันอย่าเอร็อร่อย!
ห้านาทีผ่านไป... ระ่ายย่าเหลือเพียระู
ายใีนเิมยื่นถุหนัใส่น้ำยื่นมาให้เธอโยไม่พูไม่า บัวมพูรับมายื่มอั๊ๆ
บั้นอนารบริโภอย่าสมบูร์
“อ๊าาา... อิ่มั! ” เอามือเรียวลูบพุเล็ๆ น่ารัที่ยื่นออมานิหน่อย และเินมานั่้าๆ ทหารยามนนั้น
เธอยื่นถุน้ำืนให้อีฝ่าย “อบุท่านมาที่แบ่ปันอาหารับน้ำให้้า”
เารับืนไปแ่ยัปิปาเียบริบไม่ยอมพูา
“ท่านเป็นใบ้หรือ” เธอเอียอเพื่อมอหน้าเา
ายนนั้นเยหน้าึ้นเพื่อมออบเธออย่า้าๆ
บัวมพูาเหลือและผะ้วยวามใสุี ่อนะรีร้อออมาสุเสีย
รี๊.....
“้าหล่อมานานั้นหรือ” โรมิรุสนหล่อยัิ้วให้เธออย่าเยาะหยัน
“หล่อับผีน่ะสิ” เธอีัวลุึ้นเร็วปานั๊แน
บัวมพูเินสวนทาับลุ่มนที่แหาื่นวิ่ออมาาระโม้วยวามอสั่นหวาผวา
“เิอะไรึ้นรึอรับ” โมอา ทหารอรัษ์ถามหน้าาื่น
“ไม่มีอะไร แ่เสียสัานปลุเ้ามารับ่วเฝ้ายาม่อา้า” โรมิรุสลุึ้นบิี้เียเล็น้อย ใบหน้าหล่อเหลามายระบายรอยยิ้มสะใอผู้นะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น