นิยาย บ่วงปรารถนาจอมมาร (รีอัพ) > ลำดับตอนที่ #17 : บ่วงปรารถนาจอมมาร 6.1 : Dek-D.com

ลำดับตอนที่ #17 : บ่วงปรารถนาจอมมาร 6.1

อัปเดตล่าสุด 24 พ.ค. 64

พราวพิรุณรู้สึกตัวขึ้นมาเอาตอนใกล้สว่าง แต่เพียงแค่ขยับตัวอาการปวดศีรษะก็เล่นงานเธอจนต้องร้องครางออกมาด้วยความทรมาน ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมศีรษะที่ปวดจนแทบจะระเบิด แล้วถึงค่อยๆ พยายามลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ทว่าเธอก็พบเพียงแสงสลัวและความรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างหนักๆ พาดอยู่กับลำตัว และพอคลำๆ ดูพร้อมกับค่อยๆ มองตามท่อนแขนนั้นขึ้นไปเรื่อยๆ ก็เป็นอันต้องตื่นตะลึง เมื่อพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดของใคร!

หัวใจของเธอพลันหล่นวูบ ก่อนจะจับแขนของใครคนนั้นแล้วเหวี่ยงออกไปให้พ้นจากเอวอย่างแรงด้วยความตกใจแล้วพรวดพราดลุกขึ้นนั่ง ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่อยากตื่น แต่โดนปลุกอย่างไม่ทันให้ตั้งตัวขนาดนี้ภาคินก็คงต้องตื่นอยู่ดี

“เรื่องอะไรคุณถึงมานอนกอดฉันแบบนี้!” เธอร้องถามออกไปด้วยเสียงแหบแห้งชนิดที่ตัวเองได้ยินแล้วยังต้องตกใจ

ภาคินหน้าบูดบึ้งด้วยความหงุดหงิด “คิดว่าอยากกอดนักหรือไง แล้วลองคิดดูดีๆ สิว่าใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายกอดใครก่อน”

พราวพิรุณยกมือขึ้นคลึงขมับ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้น แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร กระทั่งรู้สึกได้ว่าที่นอนไหวยวบยาบเนื่องจากการขยับตัวของคนข้างๆ เธอจึงหันขวับไปมองตามสัญชาตญาณทันที ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ภาคินตวัดผ้าห่มออกจากตัวพอดี

และเพราะเมื่อคืนนี้เขานอนโดยที่สวมเพียงเสื้อคลุมตัวเดียวซึ่งไม่ได้ช่วยปกปิดอะไรๆ ได้มิดชิดเลยสักนิด แถมสายผูกเอวก็ยังหลุดลุ่ย ดังนั้นเมื่อเขาขยับตัวสาบเสื้อคลุมก็แยกออกจากกัน แล้วอะไรต่อมิอะไรของผู้ชายที่มักจะตื่นตัวในตอนเช้าก็ ‘โผล่’ ออกมาสู่สายตาของพราวพิรุณเข้าอย่างจัง!

“กรี๊ดดด”

เสียงกรีดร้องของพราวพิรุณดังลั่นจนแทบจะทะลุแก้วหู เท่านั้นไม่พอแม่คุณยังคว้าหมอนขึ้นมาฟาดใส่เขาอย่างไม่ปรานีปราศรัยอีกต่างหาก

“โอ๊ยพราว เป็นบ้าอะไรของคุณเนี่ย เอาหมอนมาตีผมทำไม”

“ก็แล้วทำไมคุณถึงมาแก้ผ้านอนกับฉันแบบนี้เล่า!”

“ปกติเวลามีผู้หญิงมานอนด้วย ผมก็ไม่ใส่อะไรอยู่แล้ว”

“อี๋ ทุเรศที่สุด!”

พราวพิรุณฟาดหมอนใส่เขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ภาคินหมายจะแย่งหมอนมายึดเอาไว้ ทว่าอีกฝ่ายก็ไม่ยอมปล่อย เลยทำให้คนที่มีแรงน้อยกว่าถูกดึงตามหมอนมาด้วย ซ้ำร้ายคือพอภาคินเหวี่ยงหมอนที่แย่งมาได้ทิ้งไปทางหนึ่ง ร่างของพราวพิรุณก็ล้มลงมาบนตัวเขาอย่างพอเหมาะพอดี แล้วก็ยังจำเพาะเจาะจงที่ตอนเธอล้มลงมา ริมฝีปากของทั้งคู่ก็ยังประกบกันพอดีเหมือนอย่างในละครที่เห็นกันอยู่บ่อยๆ อีกด้วย

พราวพิรุณตกใจจนตาแทบเหลือกถลน ใบหน้าสวยคมแดงก่ำ แล้วครู่ต่อมาก็เกือบจะช็อกจนหมดสติไปอีกรอบ เมื่อสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่ทั้งแข็งทั้งร้อนดุนดันอยู่กับผิวอ่อนบางบริเวณต้นขาของเธอ

เมื่อกี้แค่เห็นด้วยตายังตกใจจนกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่น แล้วตอนนี้เธอสัมผัส ‘มัน’ อย่างใกล้ชิดชนิดแนบแน่นอย่างน่าหวาดเสียว แล้วจะไม่ให้เธอตื่นตกใจได้อย่างไร!

พราวพิรุณลนลานลุกขึ้นจากตัวเขาแล้วปีนลงจากเตียงด้วยท่าทางเหมือนคนสติหลุด มองซ้ายมองขวาเห็นประตูห้องห้องหนึ่งก็คาดเดาว่าคงเป็นห้องน้ำจึงรีบวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่รู้เลยว่าท่าทางตื่นตกใจจนทำอะไรไม่ถูกของเธอนั้น ทำให้คนที่ยังนอนไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่บนเตียงเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

เกือบแปดปีผ่านไป พราวพิรุณก็ยังคงเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ความโก๊ะอย่างเป็นธรรมชาติของเธอทำให้เขายิ้มได้ไม่เคยเปลี่ยน...

แต่พอนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงของเขาอีกต่อไปแล้ว รอยยิ้มบนริมฝีปากของภาคินก็ค่อยๆ เลือนหายไป แล้วยิ่งพอนึกถึงภาพที่พราวพิรุณโผเข้าสู่อ้อมกอดของผู้ชายคนอื่นต่อหน้าต่อตา ก็ยิ่งทำให้ดวงตาคู่คมปลาบเปลี่ยนจากแววอ่อนโยนที่เผลอแสดงออกมาเมื่อครู่กลายเป็นแข็งกร้าวขึ้นมาอย่างฉับพลัน

ด้านคนที่วิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำ ผ่านไปยังไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ จู่ๆ เธอก็กลับออกมาด้วยใบหน้าที่พร้อมจะเอาเรื่องเต็มที่ เพราะเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าชุดที่เธอสวมมาเมื่อวานนี้หลุดหายออกไปจากร่าง เหลือเพียงแต่ชุดชั้นใน และถูกแทนที่ด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ แน่นอนว่าเธอไม่ได้เป็นคนเปลี่ยนมันแน่ๆ

“คุณเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันเหรอคะ” เธอถามออกไปตรงๆ

ภาคินจ้องร่างบอบบางที่อยู่ในเสื้อของเขาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เพียงแต่เขารู้สึกว่าภาพที่อยู่ตรงหน้าทำให้หัวใจของเขาเต้นเป็นจังหวะแปลกๆ

“ใช่ แต่คุณไม่ต้องทำหน้าเหมือนจะฆ่าผมแบบนั้นก็ได้ เพราะถ้าไม่จำเป็น ผมก็ไม่อยากจะแตะต้องร่างกายผู้หญิงอย่างคุณนักหรอก”

สีหน้าและแววตาที่แสดงความรังเกียจของเขาทำเอาพราวพิรุณหน้าชา อยากจะย้อนถามนักว่าผู้หญิงอย่างเธอมันเป็นยังไง แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่กัดปากตัวเองไว้แรงๆ เป็นการเตือนว่าอย่าพูดอะไรที่เป็นการตอกย้ำให้หัวใจต้องเจ็บปวดมากไปกว่าที่เป็นอยู่จะดีกว่า

“ฉันขอเสื้อผ้ากับกระเป๋าของฉันคืนด้วย”

ภาคินขยับสาบเสื้อคลุมมาทับกันไว้แล้วดึงสายคาดเอวมาผูกด้วยท่าทางไม่ทุกข์ไม่ร้อน แล้วในขณะที่เขายังไม่ทันได้ตอบ สายตาของพราวพิรุณก็เหลือบไปเห็นชุดที่เธอสวมเมื่อคืนนี้กองอย่างไร้ค่าไม่ต่างไปจากผ้าขี้ริ้วอยู่บนพื้นข้างเตียง เธอตั้งใจจะเดินไปหยิบแต่ก็ต้องชะงัก เพราะทันทีที่ภาคินหย่อนเท้าลงมา เขาก็เหยียบมันเข้าพอดีอย่างไม่ตั้งใจ

ดวงตาคู่คมก้มมองที่เท้าตัวเอง และพอเห็นว่าเขากำลังเหยียบสิ่งใดอยู่จึงได้ยกเท้าออกแล้วก้มลงไปเก็บมันขึ้นมาถือไว้ในมือ

“ขอมันคืนให้ฉันด้วยค่ะ” เธอเอ่ยปากทวงชุดของตัวเองคืน

“เดี๋ยวจะให้คนหาชุดใหม่มาให้ ใส่เสื้อผมไปก่อนก็แล้วกัน”

“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้ามันไม่ขาดจนใส่ไม่ได้ก็ไม่ได้มีปัญหาสำหรับฉัน”

ปกติภาคินก็ไม่ค่อยชอบให้ใครขัดใจอยู่แล้ว ยิ่งเป็นพราวพิรุณที่ไม่ฟังคำพูดของเขา ชายหนุ่มก็ยิ่งไม่สบอารมณ์ แล้วจะด้วยเพราะความหงุดหงิดหรือเพราะถูกผู้หญิงตรงหน้าท้าทายความอดทนก็สุดรู้ จู่ๆ ภาคินก็ฉีกชุดที่อยู่ในมือจนขาดเป็นสองส่วน!

“คุณภาคิน นั่นคุณทำอะไร!”

“ผมไม่ชอบให้ใครขัดคำสั่ง แล้วผมก็อยากเห็นคุณมีปัญหา มีอะไรไหม”

“ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะมีนิสัยเป็นอันธพาลแบบนี้!”

พราวพิรุณยืนกำมือแน่นด้วยความโมโห อยากจะกระโดดเข้าไปข่วนหน้าหล่อๆ ของเขาเสียให้ยับคามือจริงๆ แต่ตอนนี้อาการปวดหัวที่ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ก็แทบจะทำให้ยืนไม่อยู่อยู่แล้ว นับประสาอะไรกับการเข้าไปทำร้ายร่างกายคนอื่น

“แล้วผมจำเป็นต้องเป็นสุภาพบุรุษกับผู้หญิงอย่างคุณด้วยรึ” เขาว่าด้วยน้ำเสียงเหยียดหยัน

“คุณภาคิน เรื่องที่ฉันบอกเลิกคุณ ฉันมีคำอธิบาย”

“คำอธิบาย?” เขาทำเสียงชนิดหนึ่งในลำคอคล้ายเป็นการประชด “ไม่คิดว่าคำอธิบายของคุณมันจะสายไปหน่อยหรือไง พราวพิรุณ”

พราวพิรุณพูดอะไรไม่ออก ในขณะที่ภาคินก็ไม่มีอะไรจะพูด ทั้งสองจึงได้แต่ยืนจ้องหน้ากันนิ่ง ก่อนที่ครู่หนึ่งภาคินจะเป็นฝ่ายเดินผ่านร่างบอบบางของอดีตแฟนสาวไปด้วยสีหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึก

@@@@@@@

อีบุ๊กมาแล้วน้าาาาาาา

ฝากอีบุ๊กเรื่องอื่นๆ ด้วยนะคะ