(KNB)♟Memory Of Loveless♟[Akakuro] Rewrite

ลำดับตอนที่ #17 : ♟EP 10:My decree (100 %)♟

♟EP 10:ประกาศิตของฉัน♟

(100 %)

          ณ วันแข่ง



          "ส่งมาทางนี้!!"



          พลัก!!



          สวบ!!


          "ดีมากเทสึยะ...ทุกคนเตรียมตัวด้วยล่ะ"สิ้นสุดเสียงของมารุ ร่างบางที่ถูกเรียกก็วิ่งกลับไปประจำที่ของตนพลางหลับตาของตน ก่อนที่จะเผยเปลือกตาขึ้นมา นัยตาสีทองประกายว๊าบขึ้นมา มุมปากยกยิ้มร้ายและเสียงนกหวีดก็ดังขึ้นมาเริ่มการแข่งรอบที่ 4


          "เทสึยะ..."


          "มีไร"ร่างเล็กๆขานรับ สายตาของทั้งคู่สบกัน เทสึยะมองนิ่งๆก่อนที่จะถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจกับคนข้างๆ


          "ถ้าคนอื่นช๊อคขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ...'สิ่งนั้นน่ะ' "


          "ก็เพราะมันเป็นอาวุธของนายไม่ใช่หรอ.....ใช้มันเพื่อพวกเราสิ"ร่างสูงพูดเสร็จก็วิ่งไปรับส่งบอลกับคนในทีม ปล่อยให้ร่างบางได้ครุ่นคิด


          "ไม่อยากจะใช้เลยแหะ...แต่ก็เพื่อทีมนิ"เทสึยะที่คิดได้อย่างนั้นก็เปลี่ยนสีหน้ากลับมาเป็นจริงจัง ก่อนที่จะไปสมทบกับคนอื่นๆ


          "เรย์ส่งให้ เทสึยะซะ!!"มารุเอ่ยบอกก่อนจะยกยิ้มขึ้นมาโดยที่ไม่มีใครเห็น ร่างเล็กๆที่ได้ยินก็ถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนที่จะรับบอลที่ส่งมาให้ และใช้ Misdirection พร้อมกับวาบไปอยู่ตรงที่ชู๊ต 3 แต้มและก็ลงห่วงอย่างสวยงาม



          130 : 25


          "เนตรของนายนี่สุดยอดจริงๆ...เราชนะรวดเลยอะ"เสียงทุ้มเอ่ยพูดอย่างดีอกดีใจ ร่างสูงเดินเข้ามากอดร่างที่ตัวเล็กกว่า พร้อมกับส่งยิ้มให้ด้วยความเป็นมิตร


          "..."เทสึยะไม่สนใจ พร้อมกับทำหน้านิ่งไม่สนใจคำพูดของอาคุมารุเลยแม้แต่นิดเดียว


          "อย่างอลสิ...เดี๋ยวฉันก็ไม่เลี้ยงข้าวหรอกนะ"คนผมดำเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สนุก โดยคำพูดนั้นแทงใจดำของเทสึยะได้อย่างดี เพราะเค้านั้นได้สัญญากันแล้วว่าจะเลี้ยงข้างถ้าเทสึยะ ทำมัน


          "ก็ได้ๆ...นายห้ามคืนคำพูดด้วยล่ะ"ร่างเล็กๆพูดเสร็จก็เดินหนีไป ปล่อยให้มารุมองด้วยสายตาที่ดูแล้วอ่อนโยนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

















          "นายจะต้องอยู่กับฉันไปตลอดเป็นของฉันไปตลอด...เทสึยะ "



















          2 ปีผ่านไป



          "น้องสาวจ้ะ...ไปเที่ยวกันไหมพี่จะเลี้ยงทุกอย่างทั้งตัวและใจเลย"เสียงของชายตรงหน้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงลามก ร่างบางที่โดนดักนั้นพยายามใจเย็นและใช้สมองประมวณผล พร้อมกับยกยิ้มใส่พวกน่ารังเกียจตรงหน้า


          "ขออภัยนะครับ...พอดีผมเป็นผู้ชายน่ะขอตัวก่อนนะครับ"เทสึยะเอ่ยเสร็จก็เดินออกมา แต่ยังไม่ทันที่จะหนีพ้นแขนบางๆก็ถูกมือหนาจับไว้ก่อนจะพูดออกมาอีกครั้งจน เทสึยะเริ่มร้อน


          "น่าๆสวยขนาดนี้ใครไม่อยากก็บ้าแล้วนะจ้ะคนสวย"


          "สวยพ่อมึงสิ...กูบอกให้ปล่อย!!"


          "สวยแล้วปากร้ายซะด้วย...มามะๆเดี๋ยวฉันจะสนองให้ร้องทั้งคืนเลย"สิ้นสุดคำพูด ร่างเล็กๆก็ปี้ดขึ้นมาทันทีพร้อมกับใช้กำปั่นต่อยเข้าไปที่หน้าของร่างสูง


          "มึงตายซะ!!"















          "นายก็รู้ว่าถ้าใช้ความรุนแรงจะโดนห้านเข้าชุมนุมอ่ะ"มารุว่า พร้อมกับยกยิ้มแห้งๆให้กับร่างบางที่ตอนนี้ไม่สามารถเข้าชุมนุมได้


          "ก็มันเข้ามาลวนลามฉันก่อนนิจะให้ฉันทำยังไงล่ะ"


          "ใจเย็นๆเป็นไหมหล่ะ"


          "ไม่!!"ร่างเล็กๆโมโหขึ้นมา ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกนอกห้องไปด้วยความหงุดหงิด ร่างสูงที่เห็นก็ส่ายหน้าเบาๆ และยิ้มออกมาอย่างหาได้ยากอีกครั้ง












          "นายนี่....จะน่ารักไปไหนเนี้ย......เทสึยะ"



















          หลายเดือนผ่านมา



          "สวัสดีครับ....อืม.....ก็ดี......ก็สนุกดี.....เอ่อ..."เทสึยะเอ่ยกับคนในสายที่โทรมาหลังจากใกล้วันสอบที่จะเข้าม.ปลายที่ไทย คนที่โทรมานั้นคือพวกเพื่อนสมัยเด็กตอนที่ยังไม่รู้จักกับ นิจิมูระ ด้วยซ้ำรู้สึกจะชื่อ เรย์โอะ เนบุยะ และก็ โคทาโร่ และเคยเล่นบาสด้วยกันอยู่ ซึ่งพวกมันสามคนก็กลัวเขาอยู่เช่นกัน


          "เอ่อขอให้ชนะกันล่ะ...ไว้จะโทรกลับไป..."



          ติ๊ด



          "คุยกับใครหรอ"บุคคลปริศนาเอ่ยดังมาจากด้านหลัง ก่อนที่เทสึยะที่ได้ยินก็หันไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ


          "คุยกับผีมั้ง...ห่า..."


          "ฉันถามดีๆนะโถ่ว"ร่างสูงพูดด้วยความน้อยใจ ก่อนจะเดินไปที่ประตูและเอ่ยคำๆนึงออกมาเพื่อให้เทสึยะได้คิด


          "นายคงจะไม่กลับไปใช่ไหม"


          "..."


          "ฉันหวังว่ามันจะไม่เกิดขึ้นนะ...เทสึยะ"ร่างสูงพูดเสร็จก็เดินออกไปทันทีโดยไม่รอร่างบางได้โต้แย้งอะไรเลยซักคำ


          "ใครจะกลับไปกัน....เจ้าบ้า"

















          ครื่นนนนน ครื่นนนนน



          "สวัสดีครับแม่...โทรมานี่มีอะไรหรือป่าวครับ"ร่างบางรับสายผู้เป็นแม่ด้วยความดีใจน้อยๆ ถึงแม้เค้าจะโทรไปไม่บ่อยแต่ก็มีความสุขที่ได้คุยกับแม่ของตน


          'เทจังจ้ะแม่มีเรื่องจะปรึกษาน่ะจ้ะ'

          "มีอะไรหรอครับแม่...ผมกำลังยุ่งๆอยู่"


          "คือเรื่อง....เท็ตจังน่ะจ้ะ"ร่างบางๆสะดุ้งเล็กน้อย สีหน้านิ่งแปรเปลี่ยนเป็นคิ้วขมวดเข้าหากัน ก่อนจะถามเพื่อให้แม่อธิบายสิ่งที่บอก


          "ได้ครับงั้น...ผมขอคำอธิบายของเรื่องที่เกิดหน่อยครับ"


          'คือว่าเท็ตจังน่ะจ้ะ....บอกมาว่าเพื่อนๆที่โรงเรียนเปลี่ยนไป....แม่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าหมายถึงอะไร'ชิณเอ่ยกับลูกชายด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ เทสึยะที่ฟังอยู่ก็คำนวนในหัวไป ก่อนจะถามออกมาอีกครั้ง


          "อาคาชิงั้นหรอครับ"


          'ใช่จ้ะเห็นบอกว่าทุกคนในทีมที่เท็ตจังอยู่เลยด้วย'


          "งั้นผมขอสายเท็ตสึยะหน่อยได้ไหมครับ"ร่างสูงตัดสินใจขอสายเจ้าตัวที่โดน แม่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ ก่อนจะเรียกน้องชายคนเล็กมาคุยกับเค้า


          "เท็ตสึยะ..."


          'พี่....มีอะไรหรอครับ'


          "แม่เล่าให้พี่ฟังแล้ว....อาคาชิมันทำอะไรเท็ตสึยะล่ะ"ร่างที่สูงกว่าพูดอย่างใจเย็น โดยที่คุโรโกะที่อยู่ในสายก็สะอึกไปเล็กน้อย


          'ระ...เรื่องอะไรหรอครับ'


          "อาคาชิ"


          'อะ...อาคาชิคุงก็...ไม่ได้----'


          "บอกพี่มาให้หมดเท็ตสึยะ"เทสึยะเริ่มจะหมดความอดทน จึงใช้น้ำเสียงนิ่งๆเย็นๆแทนและมันได้ผลกับร่างบางผู้เป็นน้องชายอย่างดีเวลาเท็ตสึยะเสียความเป็นตัวเองไปเวลาเศร้าหรือกลัว


          'คือว่าผมคิดว่าอาคาชิคุงแปลกไปน่ะครับ...และก็ทุกๆคน.....คือ...'


          "..."


          'อาคาชิคุงเขามีตาสองสี...และท่าทางก็เปลี่ยนไป.....ทุกๆคนก็ไม่เล่นเป็นทีมเลยตอนที่ผมแข่งในรอบสุดท้ายเขาทำร้ายโองิวาระคุงเพื่อนผมสมัยเด็ก ด้วยคะแนน 111 ต่อ 11 อะครับ'ร่างบางเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้พี่ชายที่ตนรัก ก่อนที่จะมีเสียสะอื่อเบาๆ













          ไม่ได้นะอย่าร้องไห้นะเท็ตสึยะ!!







          นายอยากให้ฉันทำอะไร....เทสึยะ







          ช่วยกำจัดพวกมันที....อย่างให้น้องของฉันร้องไห้อีกได้โปรด....







          แค่นายสั่งฉันก็จะทำมัน







          ได้โปรดสึกะ...กำจัดพวกมันอย่าให้มันมาทำร้ายเท็ตสึยะได้โปรด







          ข้อแลกเปลี่ยนล่ะ...ฉันไม่ทำฟรีหรอกนะ











          ได้...ฉันยอมทำทุกอย่างให้ทุกอย่างขอแค่เท็ตสึยะยิ้ม
















          แล้วอะไรที่นายจะให้ฉันล่ะ...























          ร่างกายนี้ฉันจะให้นายเป็นของนาย...ฉันจะยอมหายไปได้โปรด




















          ได้สิเด็กน้อยของฉัน...



          "เท็ตสึยะ...พี่จะกลับไป"ร่างสูงเอ่ยเสร็จ เสียงของคนในสายก็พูดออกมาด้วยความดีใจพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย


          'จริงหรอ...ครับฮึก.....ผมจะรอนะ.....ฮึก...'


          "พี่จะกลับไป...แต่ประมาณปี 1 อ่ะเพราะพี่มีเรื่องต้องทำนิดหน่อย"


          'ผมจะรอนะครับ...'



          ติ๊ด




          "ฉันจะทำลายมันเอง....นายไม่ต้องเป็นห่วง"











          "ไม่ว่าอะไรฉันก็จะกำจัดมันให้สำเร็จ"












          "แกจะต้องชดใช้ทุกอย่าง...ทั้งมาให้ความหวังกับน้องของฉัน....ความใจดี.....ทุกอย่าง"




















          "ไม่ให้เหลือแม้แต่ชีวิตของแก....อาคาชิ เซย์จูโร่....ฮ่าๆๆๆๆๆ...ฮิๆฮ่าๆๆๆๆๆๆ"






























          หลายวันผ่านมา



          "นายจะกลับไปงั้นหรอ"


          "อืม...ฉันจะไปกำจัดพวกเชี้ยๆที่มาทำน้องฉันน่ะ..."ร่างบางอธิบายให้คนตรงหน้าฟัง ร่างกายสั่นเทาด้วยความโกรธ มารุที่หันมาพอดีก็หรี่ตาลงมองเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยออกมาต่อด้วยน้ำเสียงเย็นอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน


          "ฉันไม่ให้นายไปเด็ดขาด"


          "แต่ว่าฉัน...."เทสึยะพูดพร้อมกับกำหมัดแน่น ถ้าไม่กลับไปก็คงจะทำตามที่สัญญากับเทสึยะไม่ได้


          "อยากไปขนาดนั้นเลยหรอ"มารุพูดเสร็จก็เดินเข้ามาประชิดตัวร่างเล็กๆ จนแผ่นหลังบางๆนั้นติดกับกำแพงของโรงยิม ซึ่งตอนนี้เหลืออยู่แค่สองต่อสองเท่านั้น


          "อืม..."


          "หึ...งั้นก็ไปสิ..."ร่างสูงกว่าบอก สึกะที่ได้ยินก็ยิ้มออกมาและเข้าไปกอดด้วยความลืมตัว


          "ขอบคุณนะฉันขอบคุณจริงๆ"ร่างบางยิ้มออกมาโดยที่แขนบางๆยังคงกอดอยู่ มารุที่เห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมาโดยรอยยิ้มนั้นมันดูเล่ห์ร้ายและน่าหวาดกลัว


          "แต่มีข้อแม้"


          "ข้อแม้อะไร...ฉันจะให้นายทุกอย่างเลย..."


          "หึ....ข้อแม้น่ะหรอ"ร่างสูงเอ่ยเสร็จก็ก้มลงจูบลงไปที่ริมฝีปากเรียวสวย ร่างเล็กๆพยายามดิ้นหนีก่อนที่มารุจะถอยออกมาและยกยิ้มพลางเอ่ยในสิ่งที่ทำให้นัยตาสีหวานเบิกกว้างอย่างไม่เคยได้เห็นมาก่อน



















          "มีอะไรกับฉันสิ...ฉันจะให้นายทุกอย่างที่อย่างทำเลยล่ะ.......และก็ถ้านายไม่กลับมาหาฉันล่ะก็น้องของนายจะต้องหายไปแทน.....สึกะ"
























          1 ปีต่อมา

          ณ สุวรรณภูมิ

          "Hey!! เทสึ ใกล้ได้เวลาแล้วนะ"เสียงของเพื่อนสนิทดังขึ้นเรียกคนตัวสูงไม่เกิน 170 ก่อนที่เจ้าตัวจะหันไปตามเสียงพร้อมกับยิ้มออกมาบางๆจนทำให้ใครหลายคนที่เดินผ่านแถวๆนั้นหน้าขึ้นสีเลยก็ว่าได้

          "อื้มพวกนายไปก่อนเลยเดี๋ยวฉันตามไป!!"ร่างสูงเอ่ยให้เพื่อนของตนได้ยินก่อนที่จะหันมามองโทรสัพของตนเค้ากำลังคิดอยู่ว่าถ้าโทรไปตอนนี้น้องชายของเค้าจะรับสายไหม

          "แต่เครื่องมันใกล้จะออกแล้วนะ"เทสึยะหันไปหาเพื่อนอีกครั้งก่อนที่จะถอนหายใจออกมาพร้อมกับเก็บมือถือของตนใส่กระเป๋าพลางเดินไปหาเพื่อนที่ยืนรออยู่ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างเสียอารมณ์

          "เอ่อๆไปก็ได้สัสพวกมึงนี่แม้งเรื่องมากว่ะ"ร่างสูงผมฟ้าเกือบน้ำเงินพูดขึ้นด่าเพื่อนก่อนที่จะไปขึ้นเครื่องบินที่กำลังจะมุ่งหน้าไปยังญี่ปุ่นบ้านเกิดของตน

          "จะได้เจอกันแล้วนะ...เท็ตสึยะ"

[decidedly]
"มีอะไรกับฉันสิ...ฉันจะให้นายทุกอย่างที่อย่างทำเลยล่ะ.......และก็ถ้านายไม่กลับมาหาฉันล่ะก็น้องของนายจะต้องหายไปแทน.....สึกะ"

[19/07/60]

20:57 p.m.

[EP 10:My decree]

100 % Story By Phantom ft.The third

Story By Phantom

[Free Talk1(100 %)]
[มาแบ๋วทุกอย่างกระจ่างไหมจร้ะ เรื่องช๊อคเราเยอะนะเว้ย....555+รอตอนหน้าได้เลยกลับไปที่คุโรจังของเรากันแล้วน้าาา....รอกันแล้วสิน่ารักงุงิ น่ากลัวบ้าง 555+ ไปก่อนนะ บ่ายบ้ายบี...]

[ติดตามกดน้อง , โหวตกดคุณชาย]

  

[Are You Ready??]

[Plz Wait For Story]

[Next Time]

English : Bye Bye!!

Japanese : それでは、また会いましょう!!