ลำดับตอนที่ #17
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : [SF] ♡ Bad Boy Or Good Boy? ♡ [MarkMin] 2/3
O W E N TM.
Date - 24/06/2017 –
♡ Bad Boy Or Good Boy? ♡
ภาพของมินฮยองและแจมินที่เดินข้างกันในทุกๆวันหลังเลิกเรียน เริ่มเป็นสิ่งที่พบเห็นได้จนชินตาสำหรับนักเรียนหลายคน เพราะทั้งคุณนายลีและคุณนายนาต่างมีความเห็นตรงกันว่าควรให้ลูกชายทั้งสองคนได้ช่วยดูแลซึ่งกันและกัน
ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ข่าวลือแปลกๆหลุดออกมามากมายเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ และแน่นอนว่ามันก็ดูจะมีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นด้วยจริงๆซินะ...
“กินยังไงเนี่ย เลอะปากอีกแล้ว” มินฮยองว่าเสียงดุหลังจากที่แจมินกินช็อคโก้โคนเข้าไป เขาดึงกระดาษทิชชู่มาเช็ดปากให้คนตรงหน้าด้วยท่าทีเหมือนไม่เต็มใจ
“ก็มันอร่อยนี่หน่า” แจมินว่าก่อนจะกัดเข้าไปอีกคำ
มินฮยองมองร่างเล็กตรงหน้าที่กำลังมีความสุขกับช็อคโก้โคนของโปรดก่อนจะลอบยิ้มออกมา
“ยิ้มระ?”
“อะไร ใครยิ้มวะ?”
“ก็ตะกี๊เห็นอยู่ว่ายิ้ม”
“ประสาทกลับละมั้ง”
“เชอะ!” แจมินยู่ปากใส่มินฮยองอย่างนึกขัดใจ
ตอนนี้มินฮยองนั่งเล่นอยู่ที่บ้านแจมินที่เป็นเหมือนบ้านหลังที่สองของเขาไปแล้ว คุณนายลีมักจะพาเขามาที่นี่บ่อยๆจนถือเป็นความเคยชิน ในขณะที่บางวันแจมินก็ไปนั่งเล่นที่บ้านมินฮยอง ทำให้ความห่างเหินที่เคยเกิดขึ้นในตอนแรกหายไปจนหมดสิ้น
“เออ...มินฮายอง...”
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกแบบนั้น!” มินฮยองพูดแทรกออกมาเสียงดัง
“น่ารักดีออก! มินนนฮาาายองงง มินนนฮาาายองงง มินฮา... โอเคๆ ไม่เรียกละ ฮ่าๆ”
“เดี๋ยวนายจะโดนฟาดนะ”
“ใจร้ายจังเลยอ่ะน้องมินฮยอง”
มินฮยองยกมือขึ้นมาทำท่าจะตีคนดื้ออีกคนจริงๆ จนแจมินต้องรีบย้ายร่างของตนไปอีกฝั่งของที่นั่งบนโซฟา
“เออ ว่าแต่เมื่อไหร่แม่จะกลับมาจากตลาดอ่ะ หิวข้าวละเนี่ย!" มินฮยองโวยวายออกมา
“นั่นซิ... วันนี้นานไปละ”
“บ้านนายมีอะไรกินบ้างปะ?”
“มีแต่ช็อคโก้โคนอ่ะ เต็มตู้เย็นเลย”
“ไม่ชอบกิน“
“แต่อร่อยจริงๆนะ...”
“ก็บอกว่าไม่ชอบ”
“แต่มีเต็มตู้เย็นเลยนะ” แจมินยังคงแกล้งให้คนที่เกลียดของหวานอย่างมินฮยองได้กินขนมสุดโปรดของเขา
“อยากโดนฟาดจริงๆใช่ไหมหะ?!” มินฮยองแกล้งยกฝ่ามือขึ้นมาอีกครั้งจนแจมินรีบกระวีกระวาดลุกหนีแต่กลับสะดุดขาตัวเองจนล้มไปทับมินฮยองบนโซฟา
“แง...เจ็บเท้าอ่ะ” ว่าแล้วแจมินก็ทำหน้าจะร้องไห้แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นไปแล้วพบว่าใบหน้าของเขาและมินฮยองอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
ใบหน้าน่ารักสัมผัสได้ถึงไอร้อนผ่าวและขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างช่วยไม่ได้ มินฮยองเองก็คงรู้สึกไม่ต่างกันกับสัมผัสที่ให้ความรู้สึกวูบไหวเช่นนี้
มือหนาที่โอบร่างบางตรงหน้าจากการรับร่างที่ล้มมาใส่ก็กระชับขึ้นอีกนิดจนปลายจมูกชิดกันในที่สุด...
ท่ามกลางความเงียบที่เกิดขึ้นแต่เสียงเต้นระรัวของหัวใจกลับดังขึ้นอย่างชัดเจน...
“มิน...” แล้วเสียงของแจมินก็ถูกกลืนหายไปเมื่อริมฝีปากของมินฮยองทาบทับลงมา
ไร้ซึ่งการรุกล้ำใดๆเป็นเพียงจูบธรรมดาแต่ให้ความรู้สึกวูบไหวเหลือเกิน...
เสียงประตูหน้าบ้านที่ดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าแม่ของทั้งคู่กลับมาแล้ว
...ทำให้ต้องรีบผละออกจากกัน
อย่างไม่เต็มใจนัก...
“อ่า...” แจมินยกมือแตะที่ริมฝีปากตนเองเบาๆ เขากำลังสับสนว่าท่ามกลางความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้นตรงนี้นั้นถูกต้องหรือไม่...
แจมินเป็นผู้ชาย...
...และมินฮยองก็เป็นผู้ชาย
แต่ความรู้สึกที่ชัดเจนในหัวใจนี้มัน...
“กลับมาแล้วจ้ะเด็กๆ”
“ม...แม่ฮะ น้องแจมรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ ขอไปนอนพักหน่อยนะครับ”
“อ้าว! ทานข้าวก่อนซิลูก จะได้กินยา” คุณนายนาเดินมาหาลูกชายคนเดียวของเธอก่อนจะวางมือเรียวนั้นทาบทับไปที่หน้าผากแจมินด้วยความเป็นห่วง
“น้องแจมไม่ค่อยหิว…เท่าไหร่...” เมื่อพบว่ามินฮยองมองอยู่ ตาหวานก็หลบสายตานั้นก่อนจะรีบขอตัวขึ้นห้องนอนไปทันที
“อะ...อะไรกัน ทำไมหัวใจเต้นแรงแบบนี้...” แจมินพึมพำพร้อมเอามือทาบที่หน้าอกทันทีที่ถึงห้องนอน
และเพียงแค่นึกถึงมินฮยองหัวใจก็เต้นแรงจนบ่งบอกได้ว่า
ความรู้สึกบางอย่างมันคงเกิดขึ้นแล้วจริงๆ...
*****
โรงเรียน
“แจมิน”
“..........”
“แจมิน”
“..........”
“แจมิน”
“..........”
“เฮ๊ย! แจมินโว้ย!”
“หือ...อะไร...” แจมินขานรับด้วยน้ำเสียงนิ่งๆจนแฮชานขมวดคิ้วด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรกับเพื่อนตัวดีของเขากันแน่
“หลายวันมานี้เป็นอะไร เหม่อลอยบ่อยไปนะ” แฮชานถามพลางนั่งลงบนโต๊ะทำงานของแจมินที่ห้องประธานนักเรียน
“ก็เปล่า...” วางปากกาโดนัลด์ดั๊กลงก่อนจะเหม่ออีกครั้ง
“แต่นายไม่แวะไปดูเลยนะว่าการซ้อมบาสเป็นยังไงบ้างทั้งที่เหลือเวลาไม่ถึงสัปดาห์แล้ว มันไม่ใช่นิสัยของนายเลยนะแจมิน”
“..........”
“มีปัญหาอะไรก็บอกกันบ้างดิวะ”
“ฉัน...”
“..........”
“ไม่รู้ว่ะว่าตัวเองเป็นอะไร”
“..........”
“อยู่ๆแม่งก็เกิดความรู้สึกแปลกๆกับฉันอ่ะ...”
“หือ?”
“แฮช...”
“อะไร?”
“ผู้ชายนี่รักกันได้ปะวะ?”
“อย่าบอกนะว่า...”
“ถามก็ตอบมาก่อนเด่ะ”
“ความรักมันก็เกิดได้ทุกเพศทุกรูปแบบแหละ”
“แต่...”
“เพราะไอเด็กมินฮยองนั่นซินะ ถึงทำให้นายเป็นแบบนี้น่ะ”
“ท...ทำไมนาย...”
“เฮ้อ~ ก็คิดแล้วว่าสักวันต้องเกิดอะไรแบบนี้”
เรื่องที่ทำให้แจมินต้องคิดไม่ตกมาตลอดหลายวันนี้มันก็เป็นเพราะมินฮยองจริงๆนั่นแหละ...
แจมินหลบหน้ามินฮยองมาหลายวันตั้งแต่วันที่เกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้นระหว่าคนทั้งสอง แจมินเลือกที่จะมาโรงเรียนแต่เช้า เวลาเรียนก็เรียนไปตามหน้าที่ ในขณะที่เวลาอื่นๆก็ฝังตัวทำงานอยู่แต่ในห้องประธานนักเรียนจนมืดค่ำ ไม่มีการไปดูแลงานนอกสถานที่ใดๆในช่วงนี้แม้แต่การดูแลความเรียบร้อยเรื่องการฝึกซ้อมบาสเกตบอลอย่างที่ควรจะเป็น และนั่นไม่ใช่นิสัยของแจมินตามที่แฮชานได้บอกไว้จริงๆ เขาเป็นคนทุ่มเทกับงานทุกอย่างข้อนี้ทุกคนคงรู้ดี เพียงแต่ช่วงนี้ความรู้สึกสับสนที่ต้องแบกรับไว้ทำให้เขาไม่อยากก้าวไปไหนต่อ
“ถึงว่าซินะ ช่วงนี้ไม่ไปดูการซ้อมบาสเลย หลบหน้ามินฮยองอยู่นี่เอง”
“ไม่ใช่หรอกน่า…”
“มีอะไรคาใจก็เคลียร์กันตรงๆดิวะ”
“ก็มัน...!”
“จะหนีหัวใจตัวเองเพื่ออะไร?”
“..........”
“ถึงว่าซิ...มินฮยองมันก็...” ชื่อของอีกคนที่หลุดออกมาจากปากแฮชานทำให้แจมินใจเต้นแรงอีกครั้ง
แม้พยายามจะไม่สนใจแต่ก็ซ่อนอาการหวั่นไหวไว้ไม่ได้เลย
“เจ้านั่นน่ะ...ถามหานายกับฉันทุกวันเลยนะ”
“..........”
“หลบหน้ากันขนาดนี้ได้ยังไง อยู่บ้านข้างกันแท้ๆ”
“ม...ไม่ได้หลบสักหน่อย” คนตัวเล็กพึมพำเสียงเบา
“ถามจริงๆเหอะ นี่ดูไม่ออกเลยเหรอว่าอีกคนรู้สึกยังไง?”
“ร....รู้สึก? รู้สึกอะไรล่ะ? หมอนั่นก็แค่แกล้งจูบ อ่ะ...!”
“จูบ! จูบอะไรวะ? นี่จูบกันแล้วเหรอ?”
“อ่า...”
“หลบหน้าเขาเพราะแบบนี้เองซินะ”
“..........”
“ฉันไปแล้วดีกว่า คิดทบทวนดีๆแล้วกันว่าจะทำไงต่อ...”
“..........”
“...ในเมื่อใจตรงกันแบบนี้แล้วน่ะ” แฮชานกระโดดลงจากโต๊ะทำงานของแจมินก่อนจะเดินออกไปและปล่อยให้แจมินได้ใช้ความคิดต่อ...
...ก่อนที่แฮชานจะหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาต่อสายถึงใครบางคน
“มินฮยอง...”
“(ครับพี่แฮชาน)”
“ติดต่อแจมินได้หรือยัง?”
“(...ยังครับ)”
“มาที่ห้องประธานนักเรียนด่วน”
“(ครับ?)”
“มาคุยกับแจมินให้รู้เรื่องซะ ฉันรำคาญหน้าเหงาๆของหมอนั่นเต็มทนละ”
“(ห...หา! แจมินอยู่ที่นั่น ...แล้วผมจะเข้าไปได้เหรอ? แจมิน...จะอยากเจอผมเหรอ?)”
“แล้วแต่นะ ถ้าอยากเคลียร์ก็มา”
“(อ่าๆ ผมจะไปฮะพี่แฮชาน...)”
“พาสเข้าห้อง 0213 นะ”
“(พี่แฮชาน...)”
“หืม?”
“(...ขอบคุณนะครับ)”
“ฮ่าๆๆๆ ไปๆ ไปเคลียร์กันให้รู้เรื่องซะเด็กบ้า ฉันเองก็เบื่อหน้าเหงาๆของหมอนั่นกับท่าซ้อมบาสซังกะตายของนายจะแย่ละ”
“(ขอบคุณอีกครั้งนะครับ)” ว่าจบก็วางสายไปก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ห้องประธานนักเรียนทันที
มินฮยองใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึงหน้าห้องประจำตำแหน่งประธานนักเรียน แค่รู้ว่าเป็นใครที่นั่งอยู่ภายหลังกำแพงกั้นนี้ก็ทำเอาหัวใจสั่นไหวขึ้นมา เขายืนทำใจอยู่สักพักก่อนจะกดรหัสหน้าประตูเข้าไป
“หืม...ใครครับ?” เสียงทุ้มหวานของแจมินทำให้มินฮยองใจเต้นแรงอีกครั้ง
“แจมิน…”
“...มินฮยอง! นายเข้ามาได้ยังไง?"
“..........”
“อ๊า! แฮช! ไอเพื่อนทรยศ!!!”
“พี่แฮชานก็แค่หวังดีนะแจมิน” ร่างสูงตรงหน้าพูดออกมาเบาๆ
“เอ่อ...”
เมื่อแจมินได้เจอหน้ามินฮยองอีกครั้ง ความรู้สึกคิดถึงและโหยหากลับเกิดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวแต่กลับยืนนิ่งอย่างพูดไม่ออกอยู่อย่างนั้น
มินฮยองมองใบหน้าน่ารักนั่นอย่างคิดถึงก่อนจะเดินเข้าไปกอดไว้อย่างถือวิสาสะ
“อะไรเนี่ย?!” คนตัวเล็กโวยวายออกมาทันที
“ฉันคิดถึงนายนะแจมิน...” ซุกหน้าลงกับไหล่เล็กนั่นก่อนจะกดศีรษะแจมินให้ซบลงที่อกของตนเอง
แจมินต่อต้านสัมผัสจากมินฮยองอยู่ชั่วครู่ จนเมื่อรู้ว่าทำอะไรไม่ได้ก็ยอมยืนอยู่นิ่งๆเพื่อซึมซับอ้อมกอดนี้ และนั่นก็ทำให้เขารู้ว่าคิดถึงคนตรงหน้ามากแค่ไหน...
...คิดถึงจังเลยไอเด็กบ้า
มือหนากอดรัดคนตัวเล็กให้แนบชิดขึ้นอีกครั้งก่อนจะปล่อยให้เป็นอิสระ
“หลบหน้าฉันทำไมตั้งหลายวัน จะทรมานกันเหรอ?”
“ไม่ได้หลบนะ...”
“โทรหาเป็นร้อยๆสายก็ไม่รับ นายนี่มันใจร้ายจริงๆ”
“แล้ว...แล้วมีอะไรล่ะ มาถึงที่นี่”
“ว่าแต่จะไม่บอกว่าคิดถึงฉันสักคำเลยเหรอ?”
“บ...บ้า!”
“แต่นี่คือห้องทำงานส่วนตัวของประธานนักเรียนเลยเหรอ ดีจัง” มองสำรวจรอบๆก่อนจะเห็นว่ามีเครื่องใช้อำนวยความสะดวกอย่างครบถ้วน
มินฮยองพาร่างของแจมินมาที่โซฟาก่อนจะดึงให้นั่งลงบนตักของเขาทันที
“อ...อะไรของนายเนี่ย?!” ร่างเล็กร้องเสียงหลงก่อนจะรีบโอบรอบคอร่างสูงไว้ แต่เมื่อพบว่าถูกมองอยู่ก็ทำทีปล่อยมือและเสมองไปทางอื่นแทน
แต่มินฮยองกลับโยกตัวจนแจมินเกือบเสียการทรงตัวและทำให้ต้องโอบรอบคอร่างสูงตรงหน้าอีกครั้ง
“ไอเด็กบ้า!”
“เด็กอะไรล่ะแจมิน ฉันไม่เด็กแล้วนะ”
“ก็เด็กกว่าฉันแล้วกัน”
“แล้วคนโตกว่าอะไรทำตัวเด็กขนาดนี้ล่ะ?”
“รีบๆพูดธุระของนายมาได้แล้ว หรือถ้าไม่มีก็ออกไปซะ ฉันมีงานต้องจัดการ”
“.........." *จ้องหน้า*
“อะไร…”
“แจมิน…”
“..........”
“เรื่องจูบวันนั้น...”
“..........”
“ขอโทษนะที่ห้ามใจตัวเองไม่อยู่…”
“..........”
“แล้วก็ขอโทษเผื่อวันนี้อีกรอบด้วยนะ...”
“หือ...อ๊ะ...อื้อ~” มินฮยองดึงร่างของแจมินเข้ามาใกล้ก่อนจะประทับริมฝีปากลงไปจนร่างบางถึงกับเบิกตากว้าง แต่เมื่อผ่านไปสักพักก็ค่อยๆหลับตารับกับสัมผัสนั้น
…สัมผัสที่ได้รับเป็นความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความคิดถึง
มินฮยองค่อยๆดึงร่างของแจมินเข้าไปกอดไว้อย่างแนบชิดจนไม่มีช่องว่างระหว่างกัน
เป็นสัมผัสที่ช่างอบอุ่นและอ่อนหวานจนอยากจะให้อยู่แบบนี้ไปนานๆ…
มือเรียวทุบแผงอกของร่างหนาเมื่อลมหายใจเริ่มติดขัด มินฮยองจึงถอนริมฝีปากออกมาแต่กลับไปฝังอยู่ที่ซอกคอขาวแทน
“เด็กบ้า....อื้อ~ ทำอะไรเนี่ย...อ๊ะ..." แจมินรู้สึกถึงความเจ็บที่บริเวณลำคอก่อนจะฟาดมือไปที่มินฮยองที่กลับมานั่งมองหน้าเขาเฉยๆแล้ว
“เจ็บนะแจมิน” ลูบแขนป้อยๆ
“ทำบ้าอะไรหะ?!”
“ก็...คิสมาร์คไง...”
“แล้วถ้าคนอื่นเห็นจะทำยังไงล่ะเด็กบ้า” แจมินทำท่าจะร้องไห้ออกมาจนมินฮยองถึงกับหัวเราะให้กับความน่ารักน่าแกล้งนี้
“ถ้าคนอื่นเห็นก็จะได้รู้ไง...ว่านายเป็นของฉัน” ว่าแล้วก็ยกยิ้มมุมปาก
“ฉันไม่ใช่ของนายสักหน่อย”
“แจมิน…”
“อะไร?!”
“เป็นแฟนกันนะ”
“อ่ะ…” แจมินเงียบไปอย่างไม่รู้ว่าควรจะตอบอะไรในเวลานี้เพราะความตกใจที่มาพร้อมกับหัวใจที่พองโตจากคำพูดนั้น
“ก็นี่ไง มาแสดงความรับผิดชอบที่ทั้งจูบทั้งคิสมาร์คนายเลยเนี่ย”
“..........”
“แต่จะว่าไปก็ไม่เกี่ยวแฮะ เหตุผลหลักคงเพราะฉันชอบนายมากกว่า”
“เด็กบ้าเอ๊ย…” พึมพำออกมาเบาๆก่อนจะพยายามซ่อนใบหน้าหวานที่กำลังแดงระเรื่อ
“ว่าไง...เป็นแฟนกันไหมแจมิน?” ว่าจบก็ยิ้มหวานจนร่างเล็กต้องก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย
“..........”
“เป็นแฟนกับมินฮยองไหมครับพี่แจมิน?”
“..........”
“รอฟังคำตอบอยู่นะ”
“อะไรเล่า?!”
“เฮ้อ~ สงสัยจะอกหักซะแล้วเรา ถ้าไม่ตกลงก็คงต้องไปหาคนมาดามใจใหม่ละ”
“อย่าได้คิดเชียว!” แจมินว่าเสียงดุออกมาทันที
“หืม?”
“เออ! ตกลง”
“หึ~” มินฮยองยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาก่อนจะจรดริมฝีปากไปที่แจมินอีกครั้ง มือหนาโอบกอดร่างบางไว้ก่อนจะดึงมาแนบชิด
“เอ...ว่าแต่นี่ยังไม่ได้ยินเลยนะว่านายรู้สึกยังไงกับฉัน?”
“ทำไมต้องมาอยากรู้ด้วยล่ะ?”
“อย่าขี้โกงกับแฟนซิครับ”
“ไม่บอก”
“อ้าว...อ๊ะ~” แจมินเป็นฝ่ายประทับริมฝีปากลงไปก่อนเป็นครั้งแรก แม้มินฮยองจะตกใจแต่ก็ตอบรับจูบนั้นได้เป็นอย่างดี
แจมินเป็นฝ่ายถอนจูบออกมาก่อนจะปล่อยให้หน้าผากของเขาสัมผัสกับหน้าผากของคนตรงหน้าพลางเอ่ยคำพูดออกมา “นี่ไงคำตอบ...”
“นายมันร้าย...”
“คิคิ~”
“จะจูบกันอีกกี่รอบถึงจะพอใจวะครับผม รอฟังผลหน้าห้องนานละนะ” เสียงของแฮชานที่เดินเข้ามาในห้องทำให้แจมินรีบกระวีกระวาดลุกขึ้นจากตักของมินฮยองทันที
“แหม...น้องแจมเพื่อนรัก พอทำหน้าที่ประธานนักเรียนนี่มาสายโหด พออยู่กับผู้ชายละมาสายอ้อยหวานเลยนะครับ” แฮชานเอ่ยประโยคแซวส่อเสียดเพื่อนตัวเล็กทันที
“แฮช! เงียบไปเลยนะ ใครใช้ให้เข้ามา”
“เอ้า! ก็รอฟังผลข้างนอกละไม่ยอมออกมาสักที คิดว่าทะเลาะกันตายห่าไปละ เข้ามาก็เจอช็อตเด็ดคนดังเลย”
“ไอบ้าแฮชชชชชชชชช!”
“อย่าไปว่าพี่แฮชานเลยแจมิน ถ้าไม่ใช่เพราะเขาป่านนี้เราก็ยังไม่เคลียร์กันหรอก”
“อ่า...”
“พูดได้ดีน้องรัก” แฮชานเดินมาตบบ่ามินฮยองอย่างพออกพอใจเมื่อได้ฟังคำพูดของรุ่นน้อง
“งั้นถ้าโอเคแล้วก็แค่นี้แหละ รักกันนานๆนะจ๊ะ ฮ่าๆ” ว่าจบก็เดินออกไป
มินฮยองและแจมินหันมายิ้มให้กันก่อนจะเดินกลับบ้านด้วยกันแบบที่เคยเป็น เพียงแต่คนข้างบ้านกลับกลายมาเป็นคนข้างใจซะแล้วซินะ ♡
♡♡♡♡♡
Writer Talk : คิดถึงน้องแจม คิดถึงมาร์คมินเนาะ 55555555 ถึงตอนนี้จะรักกันแล้วแต่ก็ฝากติดตามตอนที่ 3 ที่เป็นตอนสุดท้ายด้วยนะคะ /ไหว้ สำหรับคนที่อ่านถึงตรงนี้ก็รับรู้ไว้นะคะว่าขอบคุณมากจริงๆที่ยังคงรักยังคงรอมาร์คมินไปพร้อมๆกันแบบนี้ : )
เอ็นจอย รีดดิ้งนะคะรีดเดอร์ที่น่ารัก ขอบคุณสำหรับทุกยอดวิวและคอมเม้นต์ค่า เป็นกำลังใจที่ดีที่สุดเลย เลิ้บ ♡
#LoveStoryMM0213
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
6ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
6ความคิดเห็น