๛ อาร์ติสท์หนุ่มตัวร้าย กับ ยายแก้มใส ๛

ลำดับตอนที่ #17 : • ข้าเจ้าเป็นสาวเชียงใหม่ !!

ตอนที่17 - - ข้าเจ้าเป็นสาวเชียงใหม่ !!

 เราออกเดินทางในเช้าตรู่วันเสาร์ ด้วยรถตู้คันสีขาวที่บ้านแก้ม ลุงชมคนขับเป็นคนที่คุณลุงพ่อของแก้มหามาเพราะเป้นคนในพื้นที่และชำนาญเส้นทางในการขับรถไปเชียงใหม่ แม่ของผมกับแม่ของแก้มคุยกันเรื่องเพื่อนเก่าตลอดทางผมเห็นแม่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจิ้มๆเบอร์ที่เอามาจากป้าไพแล้วพูดภาษาเหนือ หรือ อู้คำเมือง
 สนั่นรถทีเดียว

" สวั๋สดีเจ้า สบายดีบ๋อ เป็นจะใดพ่อง .." เสียงแม่พูดไปตามโทรศัพท์พร้อมกับหัวเราะน้อยๆ

" ชุลี เฮาบ่ป๋ะกั๋นจ้าดเมิน สบายดีบ๋อ  ไปยะอะหยังอยู่ตี้ไหน ….ได้ข่าวว่าไปย่ะก๋านตี้ลำปูนกา "
แม่หัวเราะคิกคักกับป้าไพแล้วคุยโทรศัพท์ไปตลอดทางถึงเพื่อนเก่าๆที่ย้ายไปคนละทิศคนละทาง อย่าง ชื่อ ชุลี อะไรเนี่ย ผมได้ยินว่าไปอยู่ลำพูน

" จิต ฉันว่าเธอน่ะ .ดูยังไงๆ ก็สวยเหมือนเดิมนะ ไม่มีเปลี่ยนเลย จริงมั้ยค่ะคุณรุจน์" ป้าไพชมแม่
แล้วหันไปถามพ่อผมที่คุยกับคุณลุงศักดิ์พ่อของแก้มอย่างถูกคอตามประสาเพื่อนเก่า

" คงอย่างนั้นมั้งครับ ฮ่าๆ นายศักดิ์ก็ยังฟิตเหมือนเดิม นี่ครับ คุณไพ " พ่อหัวเราะเล็กน้อยแล้วยิ้มเขินๆ ต่อด้วยชมลุงศักดิ์ที่นั่งอยุ่ด้วยกัน

" ไม่ทันไรชมกันเองแล้วเหรอคะ " เสียงใสๆของแก้มดังมาจากข้างหลังที่ผมกับเฮียโก้นั่งอยู่

" ไพ ลูกสาวเธอนี่สวยนะ สวยเหมือนเธอตอนสาวๆ ตานี่ถอดแบบกันมาไม่มีผิดเชียวล่ะ "
แม่ของผมชมแก้มราวกับเป็นลูกตัวเอง

" นี่ยัยจิต ของเธอก็ใช่ย่อยที่ไหนกันล่ะ ..คิ้วเข้ม ตาคมออกขนาดนี้ ..สาวๆไม่ตามเป็นพรวนเลย
เหรออาร์ต " บทสนทนาของผู้ใหญ่เริ่มจะโยงมาทางเด็กๆที่นั่งด้านหลัง

" ไม่มีคร๊าบป้าไพ ..อาร์ตไม่มีหรอกแต่เฮียโก้มี ."  ผมถือโอกาสแกล้งเฮียโก้ฉับพลันทันที
 เฮียโก้เอามือมาปิดปากผมแล้วหันไปยิ้มให้กับผู้ใหญ่ข้างหน้าซะหวานราวกับปิดบัง
อะไรอยู่ ..

" หนูโบว์เหรอจ๊ะ แม่ดูมาตั้งนานแล๊ว ! ฮ่าๆ มีไปถอะ โตๆกันแล้ว" ป้าไพหันหน้ามาแซวเฮียโก้ส่งผลให้หน้าเฮียโก้เป็นสีแอปเปิ้ลสดที่เก็บมาใหม่ๆ

" แล้วแก้มละจ๊ะ ..ว่ายังไงเราน่ะ สวยขนาดนี้ หนุ่มๆที่โรงเรียนคงติดตรึมเหมือนกันล่ะสิ "
คราวนี้แม่ผมแซวแก้มขึ้นบ้าง

" โอ..ไม่มีหรอกค่ะคุณน้า ..ใครจะมาสนใจแก้มค๊า !! " แก้มลากเสียงยาวกลบเกลื่อน

" อ้าวเหรอ ..น้าไม่เชื่อหรอกสวยๆอย่างแก้ม นี่คงป๊อบละสิท่า " แม่ผมยังแซวต่อ

" ใช่แม่ แก้มน่ะ เป็นดาวสายชั้นเลยแหละ แก้มโกหกครับแม่ จริงๆน่ะ แฟนแก้มมีตั้งเยอะ "
ผมพลอยผสมโรงตามผู้ใหญ่ไปบ้าง

" ฮ่าๆ ฮ่าๆ อาร์ตเค้าโกหกหรอกคะ ..จะมีบ้างก็ดาวสายชั้นนี่แหละค่ะเท่าที่แก้มได้ยินมาจริงๆ "
แก้มขยับเข้ามาใกล้ผมที่ยังจ้อต่อไม่หยุดแล้วเอื้อมมือมาหยอกที่ขาของผมเหมือนกัยจะบอกว่า - -หยุดพูดได้แล้วย่ะ - - ฮ่าๆ

 แม่ของผมกับป้าไพกลับไปสนทนาสารทุกข์สุกดิบรวมทั้งเรื่องราวในอดีตของอีกฝ่ายอย่างได้อารมณ์ส่วนพ่อก็โม้เรื่องวีรกรรมตอนเรียนมหาลัยกับลุงศักดิ์อย่างออกรสออกชาติทีเดียว ..เฮียโก้เป็นฝ่ายหลับไปก่อนโดยเอาหัวพิงกระจกรถอีกด้าน แก้มที่นั่งตรงกลางกำลังต่อสู้กับดวงตาที่หรี่ปรือ ..ส่วนยัยแอมตัวเล็กหลับปุ๋ยอยู่ข้างหน้าแล้วครับ . ..ผมหลับไปตอนไหนไม่รู้ครับแต่หัวของผมไปพิงกระจกรถทางด้านขวาที่ผมนั่งอยุ่แต่ไอ้ที่หนักๆบนไหล่ของผม . .แอ๊ !!! หัวแก้มอยู่ที่ไหลของผมครับ แถมกำลังหลับอย่างได้อารมณ์อยู่ตอนนี้ทั้งรถเงียบเพราะความง่วงของทุกคนครับ จะมีก็แต่ลุงชมคนขับรถที่ยังสว่างไสวอยู่ขืนหลับก็ตายกันพอดี - -" ผมตัดสินใจเอนหัวไปทางแก้ม เอ๊ย !
เอนหัวไปพิงกระจกตามเดิม

" อาร์ต ตื่นได้แล้ว แวะกินข้าวก่อน "  แก้มเขย่าตัวผม โอยย พอได้แล้วเจ๊ ตับปอดม้าม
สลับที่กันอยู่หมดแล้ว - -"  ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาพร้อมกับหน้าของแก้มในระยะประชิด โอวว เอาออกไป ใจมันละลายยยยยย
….จะมาหายใจรดกันรึงายย !! ผมขยี้ตาอย่างง่วงๆแล้วตะเกียกตะกายออกจากรถแทบจะคลานไป ..สิ่งที่ผมไม่ชอบที่สุดคือการรบกวนการนอนครับ แต่ถ้าเป็นแก้ม
ยกเว้นให้เป็นกรณีพิเศษ..55+ 

" เด็กๆ จะกินได้มั้ยล่ะ อาหารพื้นเมืองแบบเหนืออย่างนี้ ถ้าไม่ได้ก็พาน้องไปกินอาหารตามสั่งร้านข้างๆนี่ก็ได้ " แม่บอกผมพลางยื่นเงินให้แล้วจูงยัยแอมออกมาส่ง

" แก้มเอากะเพราะไข่เยี่ยวม้า  ..แอมจะกินอะไรคะ " แก้มสั่งอาหารพร้อมกับถามแอมอย่างอ่อนหวาน

" พี่แก้มขา แอมอยากกินเยลลี่  ค่ะ " ยัยแอมชี้นิ้วมือบุ้ยใบ้ไปทางโปสเตอร์ที่แปะอยู่บนเสา เป้นเยลลี่สีชมพูกับสีเหลืองรูปดอกไม้ อยู่ในถ้วยแก้วอย่างสวยงาม

" ไม่ได้ค่ะ แอมต้องทานข้าวก่อนนะคะ ไม่งั้นพี่แก้มไม่ให้ทานเยลลี่ น๊ะ - -" แก้มหันไปยักคิ้วหลิ่วตากับยัยแอมเป็นเชิงหยอกล้อแล้วสั่งข้าวผัดให้ยัยแอมจานเบ้อเร่อ

" แก้ม เลี้ยงดีขนาดนี้ อาร์ตฝากใส่ถุงกลับบ้านด้วยนะ "

" ข้าวผัดนี่น่ะเหรอ " แก้มถามอย่างซื่อๆ

" เปล่า ..ยัยตัวเล็กนี่ต่างหาก ฝากกลับบ้านด้วย ฮ่าๆ " ผมกระเซ้าแก้มทั้งๆที่เคี้ยวข้าวอยู่

" อาร์ต เฮียว่าเฮียจะไม่ไปงานเลี้ยงรุ่นกับพ่ออ่ะ ..แกจะไปป่าว " เฮียโก้พูดออกมาอย่างที่ใจผมคิดเป๊ะๆ

" โช๊ะ เด๊ะ  . .เฮีย ..อาร์ตก็ไม่อยากไป มีแต่ผู้ใหญ่ มาเชียงใหม่ทั้งที เดี๋ยวไม่ได้ไปเที่ยวอ่ะ "
ผมสนับสนุนเฮียโก้อย่างเอาเป็นเอาตาย แล้วหันหน้าไปหาแก้มเป็นเชิงขู่ว่า เห็นด้วยสิครับ

" อือๆ ไม่ไปก็ไมไป งั้นเฮียต้องพาแก้มไปเลี้ยงหนม นะคะ " แก้มพูดทั้งๆที่คาบช้อนอยู่ในปาก ทำให้เอียโก้เอามือไปผลักช้อนเข้าปากแก้มเบาๆ
เหมือนกับสั่งไม่ให้น้องสาวทำกริยาแบบนี้อีก

" อือ ไปก็ไป แกออกครึ่งนึงนะแก้ม "

" โอยย ออกครึ่งนึงจะมาอือทำไมละคะ ..ทำอย่างนั่นเค้าเรียกว่าเลี้ยงเหรอ น้องก็มีคนเดียวเลี้ยงง่ายออก " แก้มกระเซ้าเย้าแหย่เฮียโก้พลางส่งสายตาออดอ้อน
" ใครบอกเฮียมีน้องคนเดียว เฮียมีน้องตั้งสามคน ..อาร์ตกับยัยตัวเล็กไง ..หนอย ทำเป้นมาทวงสิทธิ์ ฝันไปเถอะ " เฮียโก้พูดจบก็เคี้ยวข้าวเข้าปากหมับๆอย่างเต็มที่

" เอางี้ เล่นเกมกันเลย ..ใครแพ้เป็นคนเลี้ยงทั้งหมด ไม่ต้องมาออกครึ่งนึง หรือออกเอง "
ผมเสนอขึ้นมาบ้าง เฮียโก้พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

"  แล้วเกมอะไรล่ะ อาร์ต .. " แก้มถามอย่างสงสัยแล้วหันไปลูบหัวยัยแอมป้อยๆ ที่นั่งกินเยลลี่หลากสีอยู่ข้างๆ

" เดี๋ยวก็รู้ " ผมตอบด้วยท่าทีเจ้าเล่ห์แล้วหันไปจัดการกับอาหารในจานต่อ

 เราออกเดินทางต่อตอนเย็นๆ ก็มาถึงบ้านป้าแก้ว  บ้านป้าแก้วเป็นบ้านไม้แบบโบราณทางภาคเหนือมีสนามหญ้ากว้างแล้วก็ต้นดอกแก้วปลูกไว้รอบบ้าน เคยได้ยินแม่บอกกว่าตอนป้าแก้วเกิดคุณยายเล่าว่าดอกแก้วหอมแรงจนฉุนจมูกทีเดียว คุณยายก็เลยตั้งชื่อว่าแก้ว  บ้านหลังนี้เดิมทีเป็นของคุณยายแต่เมื่อคุณยายเสีย ป้าแก้วที่ไม่ได้แต่งงาน ก็เป็นผู้ดูแลและอยู่บ้านหลังนี้มาตลอดกับคนงานอีก 4-5 คน

" พี่แก้ว สวัสดีค่ะ " เสียงของแม่พร้อมกับป้าไพดังขึ้นพร้อมกัน

" อ้าวว แม่จิต แม่ไพ ..ต๊ายๆๆๆ จะมาก็ไม่บอกพี่ ไหนล่ะลูกๆเธอ โตกันเท่าไหนแล้ว…. "
ป้าแก้วยืนมองตาโตแล้วเข้าไปโอบกอดแม่และป้าไพไว้อย่างยินดี

" นี่ค่ะ อาร์ต ..ตัวโตมั้ยค่ะ แล้วนี่ยัยตัวเล็ก แอมค่ะ " เสียงของแม่กำลังนำเสนอผมกับยัยแอม
อย่างเต็มภาคภูมิ

" หา ! ตาอาร์ต ฮ่าๆ ไอ้เด็กตัวเล็กที่ชอบปีนต้นไม้ ต้นนู้นทีต้นนี้ทีน่ะเหรอจ๊ะ มาให้ป้ากอดที  อูยย โตเป็นหนุ่มแล้ว " แม่ดันหลังผมไปหาป้าแก้ว แล้วผมก็สวัสดีอย่างเขินๆ

" แม่ไพ นั่นลูกเธอใช่มั้ยจ๊ะ ดูซิ หน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพราทีเดียว " ป้าแก้วเดินเข้าไปหาเฮียโก้และแก้มอย่างเป็นกันเอง

" คนโตผู้ชายนั่นตาโก้ค่ะ ส่วนแม่ผู้หญิงคนเล็กนี่ แก้มค่ะพี่แก้ว "  ป้าไพตอบด้วยสีหน้าระรื่น
" มาเถอะๆ ให้เด็กขนของลงไปเก็บ ไม่ต้องไปนอนโรงแรมอะไรหรอกอยู่บ้านพี่ทั้งหมดนี่แหละ กว้างขวางออกจะตายไป มาๆๆ ขึ้นบ้านเถอะ " ป้าแก้วตัดบทแล้วเชื้อเชิญให้ขึ้นบ้านอย่างเต็มอกเต็มใจ ..^_^

" ยังเหมือนเดิมเลยนะคะพี่แก้ว "  ป้าไพพูดขึ้นขณะเดินขึ้นบันไดไม้ไปบนเรือนหลังนั้น

" จ๊ะ คนหรือบ้าน แม่ไพ ฮ่าๆ " ความอารมณ์ดีของป้าแก้วทำให้ทุกคนรู้สึกเป็นกันเอง

" ทั้งสองอย่างนั่นแหละค่า เหมือนไพเพิ่งมาเมื่อกี้นี้เอง ..ทั้งๆที่หายไปซะหลายปี "

" เหรอจ๊ะ แหม ! สมัยเธออยู่กับแม่จิต นั่นแก่นจะตายไป อยากจะออกไปแต่ข้างนอกอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันทีเดียวแม่ไพ " ป้าแก้วเล่าถึงความหลังด้วยใบหน้าที่อาบรอยยิ้ม

" ค่ะ พูดออกมาให้หมดเถอะค่ะ ลูกเต้าจะหัวเราะเยาะเอาคราวนี้ทีเดียว " แม่กระเซ้าป้าแก้วแล้วหยิบหมอนอิงลายไทยมาพิงด้วยท่าทางสบายๆ

" เนี่ยแก้ม สมัยแม่เรียนแม่ก็อยู่ที่นี่แหละ แรกๆนะ แม่กับยัยจิตจะย้ายไปอยู่ข้างนอกซะให้ได้
สมัยนั้นนะ มืดลงก็ไม่ได้ออกไปไหนเหมือนสมัยนี้นะ ป้าแก้วแกไล่เข้าบ้านอย่างเดียวเลย .."
ป้าไพพูดขึ้นพลางคลี่พัดออกมากระพือให้คลายร้อน

" แต่เธอก็ยังออกไปได้ใช่มั้ย จ๊ะ " ป้าแก้วเสริมขึ้นมาอย่างรู้ทัน

" แหม ! พี่แก้ว รู้ทันพวกเราไปเสียหมดทุกอย่าง ขนาดทางลับตรงหลังบ้านจิตกับไพแอบออกไป
พี่แก้วยังมาดักรอตอนขากลับอยู่เลย "  แม่พูดขึ้นบ้าง

" หนอย..เจ้าเด็กพวกนี้ฉันเกิดก่อนพวกเธอกี่ปีจ๊ะ บ้านนี้ก็อยู่มาแต่อ้อนแต่ออก ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าตรงไหนออกไปได้มั่ง "

" พี่แก้วครับแคร่ใต้ร่มไม้ตรงนั้นก็ยังอยู่ใช่มั้ยครับ ..ผมเห็นแวบๆ " ลุงศักดิ์ถามป้าแก้วขึ้น

" จ๊ะ พี่ก็เก็บไว้อย่างนั้นเอง ไม้มันแข็งแรง กี่ปีๆ ก็ไม่มีพัง ว่างๆลงไปกินข้าวข้างล่างเถอะ "
" แก้มๆ หนูรู้มั้ย แคร่ตรงนั้นแหละ คุณศักดิ์เค้านั่งจีบยัยไพตอนสมัยเรียน น้ากับป้าแก้วยังแอบดูอยู่บนเรือนนี้เลย ฮ่าๆ "
 แม่แอบกระซิบบอกแก้มแต่เสียงของแม่คงดังไปถึงพม่า ป้าไพก็เลยอายม้วนต้วนแล้วหันมาแซวแม่กลับ

" เธอก็ใช่ย่อยนะจิต จะให้ฉันเล่าให้เด็กๆฟังมั้ย ..นี่เด็กๆยัยจิตนะ ตอนนั้นสวยทีเดียว คุณรุจน์น่ะปั่นจักรยานมารับยัยจิตถึงบ้าน ออกไปเที่ยวตลาด แล้วรู้มั้ยขากลับน่ะ
 ยัยคนนี้หอบความฟกช้ำดำเขียวมาฝากถึงบ้านเลย ..อูยย ป้ายังจำได้เลยอาร์ต ตอนนั้นน่ะ นั่งทายาให้แม่เธอทั้งคืน "
ป้าไพเล่าวีรกรรมของแม่พลางเอาพัดในมือตีแม่เบาๆ ส่วนพ่อผู้ถูกกล่าวถึงกำลังนั่งขำในเรื่องคราวนั้นอย่างอารมณ์ดี

" นี่พวกเธอมางานเลี้ยงรุ่นกันใช่มั้ยจ๊ะ จะอยู่ซักกี่วันล่ะ "  ป้าแก้วถามขึ้น

" พรุ่งนี้ก็กลับแล้วค่ะ " แม่หันไปตอบ

" อ้าว  ! หลานฉันก็ไม่ได้ไปไหนกันพอดี มาปุ๊บก็จะกลับปั๊บ "

" เด็กๆต้องไปโรงเรียนวันจันทร์ค่ะ "

" โอยย ฉันก็คิดถึงหลานๆสิยะแม่คุณ จะให้ฉันทำยังไงเนี่ย เออๆ พวกหนูเล่น MSN กันรึเปล่าจ๊ะ  "
O_O ผมอึ้งในคำถามของป้าแก้วเล็กน้อย ไซเบอร์จริงๆป้าผมคนนี้

" ครับ/ค่ะ "

"นี่ๆป้าก็เล่นนะ เพิ่งเล่นได้ไม่กี่เดือนนี่เอง แม่ไพส่งกระดาษบนโต๊ะนั่นมาซิ พี่จะจดเมลล์ให้หลาน "
ป้าแก้วหันไปพูดกับป้าไพแล้วจดอีเมลล์ยุกยิกลงบนกระดาษที่อยู่ในกล่องลายช้างแกะสลักแบบเหนือ

" ป้าก็เล่นช่วงหัวค่ำนะจ๊ะ ว่างๆก็คุยกับป้าด้วยนะ เว็บแคมป้าก็มีน๊า ฮ่า " ป้าแก้วยิ้มกรุ่มกริ่ม
แล้วหัวเราะในความทันสมัยของตัวเอง

" พวกเธอไปนอนพักเอาแรงกันก่อนเถอะ ห้องหับก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ ..แต่เดี๋ยว 1 ห้อง 2 ห้อง "
ป้าแก้วพูดพลางนับนิ้ว

" งั้นคืนนี้ ยัยไพกับคุณศักดิ์ 1 ห้อง  ยัยจิตกับคุณรุจน์แล้วก็ยัยตัวเล็ก  1 ห้อง ตาโก้กับตาอาร์ตอยู่ด้วยกัน  แล้วหนูแก้มล่ะ "
 ป้าไพจัดแจงห้องให้กับทุกคนแต่ที่ยังไม่ลงตัวคือแก้ม

" ให้แก้มนอนกับไพก็ได้ค่ะพี่แก้ว "  ป้าไพเสนอ

" อูย ห้องเก่าเธอนอนสามคนไม่ได้หรอกจ๊ะ งั้นแก้มมานอนกับป้านะ ..." ป้าแก้วเชื้อเชิญแล้วลุกออกไปเตรียมห้องไว้ให้กับทุกคน

" อาร์ต แกว่ามั้ย โลกมัน โ-ค-ต-ร-จะกลมเลยอ่ะ  " น้ำเสียงของเฮียโก้ฟังดูทึ่งๆ

" เนอะ ..อยู่ๆแม่ก็มาเป็นเพื่อนกัน ลูกก็ยังมาเป็นเพื่อนกันอีก " 

 ป้าแก้วหายไปพักหนึ่ง พวกผู้ใหญ่ก็ตามเข้าไปนอนเอาแรงเพื่อที่จะไปงานเลี้ยงคืนนี้ ยัยแอมดูเหมือนจะหลับไม่ยอมตื่น นอนหลับปุ๋ยตั้งแต่ลงรถจนกระทั่งพ่ออุ้มเข้าไปในห้องด้วยผมย้ายที่ไปนั่งที่โต๊ะเตี้ยๆ ตรงชานบ้าน ที่มีไม้แขวนเต็มไปหมด แล้วเฮียโก้ก็เดินตามเข้ามา ส่วนแก้มยังเดินดูตู้นั้นตู้นี้อย่างสนอกสนใจ

" อาร์ต ..แกอย่าให้ไอ้แก้มรู้นะว่าเราจะเอาตั้งโอ๋เป็นแบบ "  เฮียโก้เปลี่ยนเป็นเสียงกระซิบ

" ทำไมอ่ะ " (- - ?)

" ก็เฮียกลัวมันน้อยใจว่าทำไมไม่เอามันเป็นแบบ "

" เรื่องแค่เนี้ย " ผมเป็นฝ่ายกระซิบอย่างหน้าตาตื่น

" เออๆ นั่นแหละ เฮียไม่อยากบอกไปบอกตั้งโอ๋ด้วย "

 ผมกับเฮียโก้นอนหลับอยู่ที่ชานบ้านตรงนั้นส่วนแก้มก็หลับบนเก้าอี้หวายตัวยาว โดยมีหนังสือแฟชั่นตกอยู่ข้างๆ . .ผมตื่นมาอีกทีก็เย็นแล้วครับ

" เฮียๆ เย็นแล้ว " ผมใช้หมอนฟาดลงไปที่ตัวเฮียโก้เบาๆ

" เหรอๆ อือ  .. ไปบอกไอ้แก้มสิ "  เฮียโก้สะลึมสะลือลุกขึ้นมานั่งแล้วล้มตัวกลับไปนอนต่อ

" แก้ม ตื่นได้แล้ว ๆ " ผมหยิบหมอนเดินไปตีแก้มเบาๆเหมือนที่ทำกับเฮียโก้

" แก้มตื่นตั้งนานแล้ว แค่หลับตาเฉยๆ "

" งั้นก็ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวผู้ใหญ่เค้าก็จะไปงานกันแล้ว ไม่อยากออกไปข้างนอกด้วยเหรอ "

" ไปไหนอ่ะ "  แววตาของแก้มดูวาววับขึ้นมาทันที ^_^

" ไปกินหนมไง "

" เออๆ แปปนึงไปปลุกเฮียโก้ดิ ..เดี๋ยวไม่มีคนเลี้ยงน๊า " แก้มกระวีกระวาดลงจากเก้าอี้หวายแล้ววิ่งปร๋อไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

" ไอ้แก้มมันรีบไปไหนน่ะ " เฮียโก้ที่ตื่นแล้วเดินมานั่งหาว ที่เก้าอี้หวายตัวนั้น

" ไปอาบน้ำ บอกว่าเฮียจะพาไปกินหนม ก็เลยแจ้นไปเลย  "

" เหรอ ..หา !!  ..เออ ไปก็ไป ..เดี๋ยวเฮียไปอาบก่อนแกแล้วกัน " เฮียโก้ตัดบทแล้วเดินหนีไปทางหลังบ้าน

 ไม่นานพวกผู้ใหญ่ก็แต่งตัวเสร็จ  แม่กับป้าไพอยู่ในชุดแบบชาวเหนือแต่ดูแล้วพาที่พาดอยู่บนเสื้อกับเข็มกลัดที่ติดอยู่คงจะแพงลิบ พ่อกับลุงศักดิ์ก็อยู่ในชุดสุภาพๆของผู้ชาย ส่วนยัยแอมที่แม่จะเอาติดไปด้วยอยุ่ในชุดกระโปรงสีชมพูพองฟูทีเดียวครับ

" จะออกไปข้างนอกกันรึเปล่า  ที่ปากซอยหน้าบ้านมีร้านนมเยอะเลย  เอานี่ ตังค์จ๊ะ .. "
แม่ยื่นเงินให้ผมแล้วเดินลงบนไดไป

" มาเอากับป้าอีกเร็ว  ไปกันตั้งสามคนไม่พอหรอก  " ป้าไพควานลงไปในกระเป๋าแล้วหยิบเงินออกมาให้ผม  - -" จะเอาไปเหมาร้านหรือยังไงกันครับ

" อย่าเถลไถลนะ เดี๋ยวป้าแก้วแกจะวุ่นวายเอา " พ่อหันมาสั่งแล้วเดินลงไปอีกคน

 เฮียโก้อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกมารอที่ชานบ้าน ส่วนผมก็รีบไปอาบน้ำแล้วออกมา
ถึงตอนนั้นแก้มก็ยังแต่งตัวไม่เสร็จเลยครับ - -"

" แก้ม แกจะแต่งไปให้ใครดู แค่ออกไปข้างนอกแค่เนี้ยะ " เฮียโก้ทักท้วงขึ้นมาหลังจากมีกลิ่นน้ำหอมจากแก้มเสียฟุ้ง

" เอ๊า ไม่ได้ค่ะไม่ได้ค่ะ มาเที่ยวทั้งที " แก้มพูดขณะมัดผมแล้วเกล้าไปไว้ที่ท้ายทอย

" คิดเกมออกแล้ว ใครแพ้เลี้ยง " ผมโพล่งขึ้นมาหลังจากที่จ้องดูแก้มแทบจะไม่กะพริบตา

" อะไรเหรอ "  แก้มดูสนอกสนใจทีเดียว

" มาเชียงใหม่ทั้งทีต้องอู้คำเมือง ใครพูดภาษากลางกลับบ้าน ต้องจ่ายตังค์ค่านม ถ้าไม่มีคนแพ้ก็จ่ายกันเอง  ..แต่จะเงียบไม่ได้ ต้องพูดเท่านั้น "
ผมเสนอเกมขึ้นมาทันที

" แน่นอน เฮียคล่องๆ " เฮียโก้พูดแล้วตบไหล่ผมเบาๆ

 ผมบอกป้าแก้วแล้วเดินนำเฮียโก้และแก้มอกไปข้างนอก คืนนี้ออกไปเที่ยวกับแก้มจะทำให้ผมมีความสุขได้มั้ยนะ - -

" อ้ายคนจนจ๋ำต้องทนปั่นรถถีบ  .. จะไปจีบอี่น้องคนงาม  ..พอไปถึงอ้ายก่อฟั่งเอิ้นถาม
พอไปถึงอ้ายก่อฟั่งเอิ้นถาม  ..อี่น้องคนงามกิ๋นข้าวแลงแล้วกา..."
 เฮียโก้เปิดฉากของเกมอู้คำเมือง  ด้วยการร้องเพลงก่อนครับ

" ไปกั๋นเต้อะ " ผมหันหน้าไปชวนแก้มที่กำลังคิดคำพูดอยู่

" โฮ่ะ ตี้อู้นี่ยังบ่ไปเตื้อกา "  แก้มพูดแล้วยิ้มออกมากับประโยคเมื่อครู่ แปลได้ว่า อ้าว ! ที่พูดอยู่นี่ยังไม่ไปอีกเหรอ

" อู้กั๋นดีๆ เต๊อะน่อ  " เฮียโก้หันมาพูดด้วยท่าทางขัดๆเขินๆ ทำให้แก้มหันไปแลบลิ้นใสเฮียโก้อย่าล้อเลียน

" ผ่อมันลุ เป๋นแม่ญิง ยะอะหยังจะอี้ " เฮียโก้ดุแก้มแล้วฟาดแขนแก้มเบาๆ

" จะไปตางใด "  เฮียโก้ถามขึ้นถึงทางไปร้านนมที่ตกลงกันไว้

" เลี้ยวขวาไปแหมหน้อยก่อถึง  เป้นบ้านไม้สองจั๊นหลังจ๊าดใหญ่ "  ผมอธิบายถึงทางไปและบอกลักษณะร้านมว่าร้านใหญ่มาก

 เราเดินออกมาถึงปากซอยแล้วเดินไปหาร้านนมที่ผมบอกเมื่อครู่ แต่ก่อนที่จะถึงร้านนม
แก้มก็ดึงชายเสื้อเฮียโก้ให้หยุดลงที่ร้านขายเสื้อผ้าที่หนึ่ง

" ปี้ เสื้อตั๋วนี้ขายเต้าใด " แก้มยังคงพูดถามราคาเสื้อเปฌนภาษาเหนือ

" สองร้อยห้าสิบเจ้า " คนขายบอกราคาด้วยหน้าตายิ้มแย้ม

" โฮ หยังมาแปง ลดได้ก่อ   "  แก้มยังคงพูดภาษาเหนือแล้วบ่นกระปอดประแปดว่าราคาแพง

" บ่แปงลอ ปั๋กจ๊าดงาม "  คนขายชูเสื้อขึ้นแล้วชี้ให้เห็นถึงลายปักที่ปราณีต

" กันบ่ลด ก่อบ่เอาล่ะ " แก้มยังต่อรองคนขายที่จะไม่ลดราคาก็ไม่ซื้อ
" น้องจะหื้อเต้าใด ลองต่อผ่อก่อนก่า " คนขายยังตื้อที่จะขายเสื้อลายปักตัวนั้นกับแก้ม

" สองร้อยได้ก่อ "

" บ่ได้เจ้า ปุ๋ดตืน " คนขายทำหน้าตาเหรอหราแล้วบอกว่าขาดทุน

 แก้มต่อรองราคาเสื้อตัวนั้นกับคนขายแล้วได้มาด้วยราคาสองร้อยยี่สิบ - -" แก้มบอกว่าดีใจอย่างน้อย ลดสามสิบบาทก็ยังดี ทันทีที่ถึงร้านนมเราก็เลือกโต๊ะที่ติดกับถนนเพื่อที่จะได้มองตัวเมืองตอนกลางคืนครับ

" จะสั่งอะหยังพ่อง "  เสียงหวานๆของพี่ในร้านเดินมาถามพร้อมกับถือกระดาษเตรียมพร้อม
เฮียโก้พูดออกไปเป็นภาษาเหนือพร้อมกับชมว่าสวยทำเอาพี่คนนั้นอายม้วนลงไป ส่วนผมและแก้มสั่งเหมือนกันอีกแล้วครับ ..เป็นนมแล้วก็ไอศครีมช็อกโกแลตชิพ
 
"อุ๊ยคำคนแก่ ท่าทางใจดี  ..ลูกผัวบ่มี อยู่ตัวคนเดียว ..มะแลงแดดออก อุ๊ยคำกำเคียว
เกี่ยวผักบุ้งใส่บุงกล๋างหนอง " คราวนี้เป็นผมบ้างครับที่ร้องเพลงคำเมืองออกมา

" ต่าก็ฝ้าก็ฟาง หลังก็งุ้มก็หง่อม อยู่กล๋างหนองจนมืดจนค่ำแล้วแกก็แบ่ง ผักบุ้งเป๋นก๋ำ
ส่งขาประจำเลี้ยงตัวสืบมา " เฮียโก้ร้องประสานเสียงกับผมแล้วทำหน้าตาล้อเลียนแก้มทันทีที่ร้องจบแก้มก็โพล่งสาวเชียงหใม่ขึ้นมาอย่างมั่นใจ

" ข้าเจ้าเป็นสาวเจียงใหม่  แห๋มบ่เต้าไดก็จะเป็นสาวแล้ว  ตึงวันมีบ่าวมาแอ่ว
 มาอู้มาแซวเป็นคนละปูน "

~ ~ ~  อยู่อย่างนี้นานนานนะเธอ จากกันวันไหน ฟ้าคงจะผิดหวัง ~ ~ ~

เสียงโทรศัพท์ของแก้มดังขึ้น แก้มมองโทรศัพท์กับหน้าผมและเฮียโก้สลับไปสลัยมาก่อนจะยิ้มแล้วติดสินใจรับโทรศัพท์

" สวั๋สดีเจ้า " แก้มยังพูดภาษาเหนือ

" พี่เจฟเหรอคะ รู้มั้ยว่าแก้มคิดถึง . .  " แก้มคุยโทรศัพท์อย่างลืมตัว มีแต่เฮียโก้ที่นั่งกินขนมปังหน้าระรื่นอยู่คนเดียวที่แก้มจะเป็นคนแพ้  ส่วนผมกำลังหัวเสียที่มาไกลขนาดนี้ไอ้ยีราฟหน้าหล่อยังโทรมาอีก - -" เฮ้อ . . . ..แก้มคุยโทรศัพท์ไปสักพักใหญ่ๆ เป็นภาษากลางแล้ววางหูอย่างยิ้มๆ

" แก้ม แกแพ้แล้ว " เฮียโก้พูดพลางเคี้ยวขนมปังตุ้ยๆ

" อะไร อ๋อ โอ๊ยยย !! มันสุดวิสัย โมฆะๆ "  แก้มร้องโอดโอยแล้วทำหน้าตานาสงสารแต่เฮียโก้ไม่ยอมอ่อนข้อ ส่วนผมยังนิ่งเงียบต่อไป อารมณ์เสีย กะจะมาเที่ยวกันสนุกๆไอ้ยีราฟหน้าหล่อยังมาทำบรรยากาศเสียไปหมด

" กลับกันเถอะ ดึกแล้ว " ผมพูดพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู

 แก้มกับเฮียโก้เช็ดปากแล้วเดินไปจ่ายตังค์กับพี่คนเมื่อกี้ โดยที่แก้มเป็นคนออกให้ทั้งหมดแต่ผมก็เอาเงินที่ป้าไพให้มาเดินไปจ่ายให้แทน ..-  - " คืนนั้นเรากลับบ้านไปโดยมีป้าแก้วนั่งรอที่ชานข้างนอก ผมกับเฮียโก้เข้าไปในห้อง เฮียโก้โทรหาเจ๊โบว์อยุ่พักใหญ่ๆส่วนผมได้แต่นั่งถอนใจบนเก้าอี้ไม้สักแล้วมองไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอยจนเฮียโก้สังเกตเห็น