Wonder Boys (Super Junior Yaoi)

ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 15: One Fine Day (วันธรรมดา ที่แสนจะไม่ธรรมดา)

“ซื้อตัวนี้ไหม?”

“ไม่เอา สีนี้ดีกว่าๆ ฉันชอบสีนี้”

“เฮ้ยๆ สวยๆ มีอีกปะ?”

“มีๆ คราวหน้าใส่ไปเดินไนท์ บ้าซ่ากันเหอะ”

“โอเคเบตง”

บทสนทนาระหว่างร่างบางผมแดงในเสื้อยืดสีขาวสกรีนคำว่า 'สารเลว' กางเกงเด้พสีดำตามแบบฉบับและกระเป๋าผ้าสะพายสีดำที่กำลังยืนถือกางเกงยีนส์เด้พสีอ่อนรุ่นใหม่ให้ร่างบางหน้าสวยที่ใส่กางเกงเหมือนกันแต่เสื้อสีขาวสกรีนตัวอักษรสีดำเขียนว่า 'ชั่วร้าย'

“เสียดายไอ้ดงแฮกับซองมินหวะไม่ได้มาเดินจตุจ้ากกับพวกเรา”เสียงหวานถอนหายใจออกมาพร้อมกับเดินออกมาจากร้านขายกางเกงยีนส์

“ซองมินไปเดทกับจารย์คยูฮยอนส่วนไอ้ดงแฮมันคงไปตามจีบจารย์คิบอมไม่ก็ม่อสาวม่อเคะที่ไหนสักแห่งในโซลนี่แหละ”ร่างบางคนสวย คิมแจจุงพูดพลางยัดกางเกงที่ซื้อมาใหม่ลงไปในกระเป๋าตน

“งั้นไอ้ดงแฮมันชอบจารย์คิบอมจริงๆอะดิ เล่นของสูงหวะแม่ง”คิมฮีชอลสบถออกมาพร้อมกับหัวเราะเบาๆเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่ซองมินโทรมาเล่าให้เขาว่าดงแฮตามหาที่อยู่ของอาจารย์คนสวยคิมคิบอมอยู่ในสมุดเหลืองตั้งแต่ปิดเทอมเล็กยันเมื่อวาน

“มันเอาจริง”แจจุงพูดบ้างพร้อมกับมองหน้าเพื่อนรักที่หัวเราะเบาๆเป็นเชิงเห็นด้วย

“สมมุตินะเว้ยแจจุง ฉันกับแกเดินจตุจ้ากกันอยู่ดีๆแล้วเราไปเจอจารย์ซีวอนกับจารย์ยุนโฮหละ...”เจ้าของชื่อข้างๆหันขวับมามองตาเขียวทันที

“ฉันก็แค่สมมุติ”ฮีชอลถอนหายใจเบาๆ

“ฉันว่าไม่ใช่แค่สมมุติแล้วหละ”พูดจบก็ชี้ไปยังข้างหน้าตน ฮีชอลมองตามไปทันที ดวงตากลมโตเบิกกว้างกับภาพทีเห็น

บุคคลทั้งสองคนที่พูดถึงยืนควงสาวน้อยหน้าตาดีแต่งตัวเซ็กซี่อยู่ข้างหน้าฮีชอลและแจจุง!!!

“ฉิบหายแล้ว...”เสียงหวานของร่างบางผมแดงสบถออกมาเบาๆ

โดยไม่ต้องนัดหมาย คิมฮีชอลและคิมแจจุงพร้อมใจกันหันหลังกลับแล้วทำท่าว่าจะเดินจากไปทันทีแต่ช้าไปเสียแล้ว...

“คิมฮีชอล!!!/คิมแจจุง!!!”เสียงทุ้มต่ำสองเสียงตะโกนเรียกชื่อร่างบางทั้งสองคนที่กำลังเดินหนีไปเสียงดัง

ฟ้า...สนุกอะไรนักหนา?

ทำไมต้องมาเจอกันด้วย!!!

“เวร!”แจจุงและฮีชอลสบถออกมาพร้อมๆกับพร้อมกับหยุดเดิน ถอนหายใจอย่างปลงๆแล้วหันหลังกลับไปตามเสียงเรียก

จุงยุนโฮยิ้มร่าอย่างอารมณ์ดีเมื่อพบร่างบางคนสวยทีไม่รู้ทำไมต้องคิดถึงอยู่ตลอดเวลา ดวงตาคมจับจ้องไปใบหน้าสวยที่ชักสีหน้าเบื่อโลก

“มาทำอะไรที่นี่หนะ?”ร่างสูงของยุนโฮถาม แจจุงเพียงแต่ยิ้มนิดๆ

“จตุจ้ากมีไว้ทำไมหละจารย์”คำถามตอกกลับชนิดกวนประสาทเช่นเคยดังมาจากปากคิมแจจุงที่พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย

“ยุนโฮคะ นี่ใครเหรอคะ?”เสียงดังมาจากหญิงสาวผมสั้นในชุดสายเดี่ยวสีแดงร้อนแรงและกางเกงขาสั้นชนิดเห็นแก้มก้น

“อ่อ คนรู้จักหนะอึนเฮ”พูดยิ้มๆแล้วมองหน้าหญิงสาวที่เกาะแขนตนที่มองหน้าคนตรงหน้าอย่างสมเพชนิดๆ

“จน”คำพูดห้วนๆแต่จี้ใจดำคิมแจจุงดังออกมาจากปากหญิงสาว

“มึง~!”ร่างบางหน้าสวยโวยวายเสียงดังลั่นก่อนที่จะส่งเสียงฮึดฮัดเนื่องจากมือเรียวของร่างบางอีกคนยึดไหล่ตนเอาไว้ไม่ให้ไปซัดโครมหญิงสาวคนนั้น

“แทยองเบื่อพวกคนจนชอบทำตัวเสียงดังจังเลยคะซีวอน”คราวนี้เสียงดังมาจากหญิงสาวเกาะอกดำกางเกงเห็นแก้มก้นอีกคนที่ยืนเกาะแขนร่างสูงอีกคนอยู่

หน้าอกด้านซ้ายของคิมฮีชอลเจ็บแปลบกับภาพที่เห็น มือเรียวกำแน่นจนเล็บจิกเข้าที่อุ้งมือนุ่ม

“เฮ้ย แจจุง เบื่อพวกขายตัวชอบแต่งตัวแรดๆสองตัวข้างหน้าฉันหวะ เอากันเสร็จเมื่อไหร่ก็โดนทิ้งแน่นอนหวะ”เสียงหวานสบถออกมาเสียงดังลั่นทำเอาทุกคนหันมามองยังทั้งหกคนที่ยืนออกันอยู่ แจจุงหัวเราะร่าอย่างรับมุข

“ก็นั่นหนะดิ สงส้ารสงสาร! มีหน้าที่แค่บำเรอความสุขของคนหน้าม่อบางคน!!!”ประโยคสุดท้ายเหลือบไปมองยังจุงยุนโฮทียืนอึ้งอยู่

“คิมแจจุง!”

“เฮ้ย เที่ยงกว่าแล้ว แจจุงเราไปหาอะไรกินดีกว่า~”พูดจบก็คว้าแขนเพื่อนรักเดินออกไปทันที

“มีเงินพอเหรอ?”

ประโยคที่ไม่น่าเชือว่าดังมาจากร่างสูงอีกคนดังขึ้นมา คิมฮีชอลหยุดเดินแล้วหมุนตัวมาประจันหน้ากับร่างสูงช้าๆ ดวงตากลมโตฉายแววปวดร้าวจนคนพูดรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ

ทำไมต้องพูดจาแบบนี้ด้วย...ชเวซีวอน

หญิงสาวนามแทยองยิ้มแสยะยิ้มอย่างมีชัยกับประโยคของร่างสูงเมื่อครู่ หล่อนเอาใบหน้าแนบแขนแกร่งร่างสูงเอาไว้ คราวนี้หน้าอกด้านซ้ายยิ่งเจ็บแปลบเข้าไปใหญ่ ขอบตาร่างบางร้อนผ่าว

“จะไปกินด้วยกันไหมหละ? ฉันกับยุนโฮเลี้ยงนะ”คำพูดตอกย้ำสถานะทางการเงินแบบทางอ้อมดังมาจากปากซีวอนอีกครั้ง ดวงตาคมเข้มจับจ้องไปยังใบหน้าหวานที่ชักสีหน้าเจ็บใจและดวงตาที่ปวดร้าว

คิมฮีชอล...ที๋ฉันพูดไปเพราะว่าฉันอยากให้นายมากินข้าวกับฉัน

ฉันอยากอยู่กับนาย...

คงจะเข้าใจนะ

แจจุงเอื้อมมือไปกุมมือเรียวเพื่อนรักเป็นเชิงให้กำลังใจใบหน้าสวยโน้มมากระซิบเบาๆที่ริมหูเพื่อนรัก

“ฮีชอล...อย่าลืมนะว่าใครเลวมาเราเลวกลับ ได้เวลาแกล้งคนแล้วหละ..."

ริมฝีปากเรียวกระตุกยิ้มอย่างเห็นด้วย พลันดวงตาที่เคยฉายแววปวดร้าวกลับกลายมาเป็นเย็นยะเยือกดุจน้ำแข็งและเจ้าเล่ห์เหมือนจิ้งจอก

“ถ้าจารย์เลี้ยงก็โอเคครับ!”เท่านั้นแหละจุงยุนโฮก็ยิ้มร่าอย่างมีความสุขแล้วออกเดินนำที่เหลือไปยังลานจอดรถโดยมีแจจุงและฮีชอลเดินควงแขนกันอย่างมีความสุขตามท้าย

ลานจอดรถจตุจ้าก

“รถสปอร์ตทั้งสองคน!”เสียงหวานของคิมแจจุงดังลั่นขึ้นมา

“เฮ้อออ...ก็มันนึกไม่ถึงนี่ว่าจะมาเจอพวกเธอสองคน”ยุนโฮแก้ตัวเบาๆ

“แล้วชวนมาทำไมเนี่ย...ไม่เป็นไร! เชิญ! เชิญพวกคนรวยนั่งรถรวยๆไป! คนจนจะWALK!!!”ร่างบางหน้าสวยพูดอย่างกระแทกกระทันตรงคนว่า 'รวย' และ 'จน' ก่อนที่จะเดินควงแขนเพื่อนรักตัดหน้ายุนโฮไป

“ฮีชอล!”เสียงทุ้มต่ำเรียกชื่อร่างบางผมแดง

เจ้าของชื่อหันมามองก็พบกับดวงตาคมเข้มของชเวซีวอนที่จับจ้องมายังตนด้วยสายตาเจ็บปวดอีกครั้ง

“ฉันขอโทษ...”

ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งหกชีวิต ฮีชอลยืนอึ้งสักพักกับคำขอโทษจากร่างสูง ร่างบางกระตุกยิ้มอย่างมีความสุข

“คนดีนี่ ทำผิดแล้วยอมรับผิดด้วย”

พูดจบก็กระโดดเดินควงแขนไปจากลานจอดรถพร้อมกับคิมแจจุงทิ้งให้อีกสี่ชีวิตยืนมอง

“ซีวอนคะ?”แทยองเรียกชื่อชายหนุ่มคู่ควงตนก็แทบอึ้งเมื่อเจ้าของชื่อกำลังยืนอมยิ้มอย่างมีความสุขอยู่

เพียงแค่รอยยิ้มและคำให้อภัยของร่างบาง...

หัวใจก็พองโตเสียแล้วหละ!

 
--------30%--------

“นั่นไง อยู่นั่นไง”เสียงหวานของคิมฮีชอลดังลั่นขึ้นมาเป็นจังหวะเพลงพร้อมกับนิ้วเรียวที่ชี้ไปยังรถสปอร์ตสีแดงที่ติดไฟแดงอยู่ข้างหน้าตน

“หา?”คิมแจจุงมองตามไป

“ซีวอนอยู่นั่นไง”

“Over there?”

“นั่นไง อยู่นั่นไง”

“ใครอีก?”

“ยุนโฮอยู่นั่นไง”

“ว้าวววววววววว!!!”ร่างบางหน้าสวยตะโกนเสียงดังลั่น

“นายคิดเหมือนฉันไหมบี1?”เสียงหวานถามเพื่อนรักของตนแจจุงยิ้มแล้วหันมามอง

“ฉันคิดเหมือนนายบี2”

คิมฮีชอลหัวเราะร่าพร้อมกับโอบไหล่เพื่อนรักตน

“ไปก่อกวนความสุขของทั้งสองคนกันบี1!!!!”

ในไม่ช้าทั้งฮีชอลและแจจุงก็เดินมายืนข้างๆรถสปอร์ตีสีแดงที่ติดไฟแดงอยู่ ร่างบางหน้าสวยเดินไปยังรถสปอร์ตสีแดงที่ติดไฟแดงอยู่คนแรก จุงยุนโฮเป็นคนขับ

ร่างบางผมแดงเดินไปยังรถสปอร์ตที่ติดไฟแดงคันที่สอง ชเวซีวอนเป็นคนขับ

ซีวอนเมื่อหันไปมองก็พบกับร่างบางที่ยืนยิ้มอย่างมีความสุข ดวงตาคมเข้มเบิกกว้างเล็กน้อยพร้อมกับกระจกรถที่ค่อยๆเลื่อนลง

“เดินเร็วจังฮีชอล”เจ้าของชื่อยิ้มหวานแทนคำตอบก่อนที่จะถามกลับไป

“ใครสั่งให้เอารถสปอร์ตมาเนี่ยจารย์”

“ฉันเอง ทำไมยะ?”เสียงของแทยองที่นั่งข้างๆร่างสูงดังขึ้นมา ร่างบางแสยะยิ้มอย่างสมเพช

“การจราจรมันโคตรจะสะดวกสบายเลยเนอะ! เอารถมาเนี่ย...นั่งรถไฟฟ้าเอาก็ได้ ฉลาด!!!”

ร่างบางพูดเสียงประชดพร้อมกับสายตาที่จ้องกลับไปอย่างท้าทายไม่เกรงกลัวหญิงสาว

“เอางี้ เรามาเล่นเป่ายิงฉุบกันดีกว่า...ใครแพ้...เดิน!”แทยองเลิกคิ้วอย่างงุนงง

เป่ายิงฉุบ? เล่นกันทำไมเนี่ย?

“อะ ไม่ตอบแสดงว่าเล่นด้วย”ฮีชอลรีบพูดเองเออเองทันที ร่างสูงแอบกระตุกยิ้มเล็กน้อย

“ป่าววว ยิงงง ฉุบบบ!!!”

แทยองแบมืออกเป็นกระดาษ หญิงสาวเงยหน้าไปมองฮีชอลที่ทำท่าหัวใจอยู่นอกรถ

“ฉันชนะ! เชิญออก!”ฮีชอลพูดพร้อมกับเดินอ้อมไปยังประตูที่หญิงสาวนั่ง มือเรียวเปิดประตูออกแล้วกระชากตัวแทยองออกมาก่อนที่จะไปนั่งแทน

“กรี๊ดดดดด ได้ไงยะ!”แทยองกรีดร้องเสียงดังลั่น มือเรียวของร่างบางใส่เข็มขัด ใบหน้าหวานเงยหน้ามามองแล้วแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย

“ความรักชนะทุกอย่าง!”

ปังงงงงงงงงงงงงง!!

พูดจบก็ปิดประตูรถเสียงดัง ทิ้งให้หญิงสาวยืนกรี๊ดอยู่คนเดียว กระจกด้านร่างบางเลื่อนลงมาเล็กน้อย

“เดินกลับบ้านไปกับเพื่อนหล่อนก็แล้วกัน...ท่าทางจะแพ้เป่ายิงฉุบเหมือนกัน”แทยองเงยหน้าไปมองก็พบอึนเฮยืนกรี๊ดราวกับคนบ้า

สองคนนี้นี่มัน...ชั่วร้ายสุดๆ!!!

เดทกับหนุ่มหล่อที่รวยติดอันดับของหล่อนต้องล่มไปเพราะคนตรงหน้า!

“โอ้ะ จะไฟเขียวแล้ว~ แล้วเจอกันชาติหน้าบ่ายๆนะจ้ะ”

แล้วรถสปอร์ตทั้งสองคันก็แล่นจากไป หญิงสาวทั้งสองคนวิ่งมายืนบนทางเดินพร้อมกับกรีดร้องอย่างเจ็บใจเมื่อแพ้ทั้งสองคน

ฉลาดแกมโกง...คิมฮีชอล!!!

  
--------45%--------

“ฮีชอล...ไอ้เรื่องเมื่อวันศุกร์หนะ...”

ร่างบางสะดุ้งเฮือกทันที ใบหน้าหวานหันขวับมามองคนขับที่ทำหน้าเครียด

“นายทำฉัน...ต้องช่วยตัวเองเลยนะนั่น - -lll”ชเวซีวอนพูดออกมาเครียดๆปนอายๆเล็กน้อย

“เอ่อ...แล้วใครมาช่วยจารย์จากกุญแจมือนั่นหนะ?”

“ยุนโฮ แล้วมันก็ต้องมาเห็นสภาพอนาถารสุดๆของฉัน...เพราะนาย คิมฮีชอล!!!”ใบหน้าคมคายหันขวับมามองเจ้าตัวแสบที่นั่งหน้าซีดอยู่

“เพราะฉะนั้น...นายต้องชดใช้!!!”

ตาย ตาย ตาย ตายแน่ๆคิมฮีชอล!!! เมื่อวันศุกร์ไปทำเขาซะค้างแถมตอนนี้ก็ติดแหงกอยู่กับบุคคลอันตรายต่อเขาสองต่อสองอีก

จะเปิดประตูไปก็เปิดไม่ได้ ไอ้บ้านี่มันล๊อคเอาไว้แถมยังขับรถด้วยความเร็วชนิดเฉียดนรกอีกต่างหาก!!!

คิดสิ คิมฮีชอล...ทำยังไงดีๆๆ ใช้มันสมองอันดีเยี่ยมของนายคิดเซ่!!!

เอาวะ...ลองไม้ตายนี้ดู!!!

“ผ ผมขอโทษฮะ TT^TT”

ร่างบางเบะปากราวกับเด็กน้อยที๋โดนขัดใจ หยาดน้ำใสก่อตัวบนเบ้าตากลมแป๋ว มือเรียวทั้งสองข้างแปะไว้ที่แก้มป่องๆทั้งสองข้างของตน ดวงตากลมโตช้อนมองร่างสูงด้วยสายตาขออภัยแบบเด็กๆ เสียงหวานพูดเสียงเบาแต่ใสแจ๋วราวกับเด็กที่กำลังออดอ้อนพ่อแม่

“ผมจะไม่ทำอีกแล้ว ฮึก...จารย์อย่าทำอะไรผมเลยน้าาาา~ TT[]TT”

ชเวซีวอนเมื่อเจอไม้นี่ถึงกับกลืนน้ำลายเอื้อก

“จารย์ซีวอนอย่าทำอะไรผมเลยน้าาา~ TT____TT ผมยังไม่พร้อมมมม~~”

ร่างสูงอำอึ้งอยู่นานก่อนที่มือหนาจะเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาเปรอะแก้มป่องลมก่อนที่จะประทับจูบบนหน้าผากเนียนเบาๆ

“เด็กบ้า”

คนตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมามองด้วยแววตางุนงง ซีวอนยิ้มอย่างนึกเอ็นดูแล้วมองใบหน้าหวาน

“ถ้านายยังไม่พร้อม...ฉันก็จะไม่มีอะไรกับนาย ฉันไม่ขืนใจนายหรอกเพราะฉันจะรอ...”

“ร รออะไรจารย์?”เด็กบ้าคิมฮีชอลถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา รู้สึกถึงลมหายใจที่ติดขัดของตน

มีเพียงจุมพิตที่แผ่วเบาและอ่อนโยนแทนน้ำเสียง ซีวอนผละจูบออกมาแล้วมองหน้าร่างบางด้วยสายตาจริงจัง

“รอวันที่นายยอมมอบทั้งกายและใจให้ฉัน”

จะรอ ถึงแม้ว่าวันที่ว่าจะอีกยาวไกล

อาจจะไม่มีเลยด้วยซ้ำไป..

แต่ก็จะรอคำตอบจากคนตรงหน้า

ความเงียบเข้าปกคลุมหลังจากที่ร่างสูงจบประโยค มีเพียงสายตาที่จ้องประสานกัน มือหนาที่เกาะกุมมือเรียวบนแก้มเนียน เสียงลมหายใจดังเป็นระยะๆสม่ำเสมอ แต่เสียงหัวใจเต้นข้างในกลับเต้นระรัวดังก้อง

“จารย์...”เสียงหวานเรียกชื่อคนตรงหน้าแผ่วเบา ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ

'จารย์'ตรงหน้าเอียงคอเป็นเชิงสงสัยเมื่อมือเรียวเอื้อมมาจับใบหน้าคมคายของตน ริมฝีปากบางเผยอขึ้นเล็กน้อย

“ฮีชอล...”เสียงทุ้มต่ำเรียกชื่อคนตรงหน้าเบาๆและแหบพร่า

“มองข้างหน้านู่น!!!”เสียงหวานตวาดดังลั่นพร้อมกับมือเรียวที่หันใบหน้าคมคายให้หันไปมองข้างหน้า ซีวอนหันไปตามแรงผลักของมือเรียวก่อนที่จะเบิกตากว้างเมื่อพบว่ากำลังจะชนรถตู้สีขาวข้างหน้า

ร่างสูงหักเลี้ยวแล้วเปลี่ยนเลนส์ทันทีก่อนที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอก

มือเรียวตีป้าบเข้าที่ต้นขา ซีวอนสะดุ้งเล็กน้อยแล้วเหลือบมามองเจ้าตัวแสบ

“จารย์ขับแบบโคตรน่ากลัวอะ!”

“น่ากลัวยังไง?”

“นรกเรียกหาอยู่ลิบๆแล้วรู้ตัวรึเปล่า=[]=“

ซีวอนหัวเราะหึๆในลำคอก่อนที่ความเงียบจะเข้าปกคลุมทั้งสองคน

“เบื่อ”เสียงหวานดังขึ้นมาเบาๆทำลายความเงียบ ดวงตากลมโตจับจ้องไปยังไม่มีหลังคาสีดันหรู เจ้าของรถที่เป็นชายหนุ่มรูปหล่อจ้องมามองตนแล้วส่งยิ้มให้

“ทำไม?”ร่างสูงถามไปพร้อมกับหยุดรถจอดตามสัญญาณไฟแดง เมื่อหน้าคมคายหันไปมองบ้างก็พบกับเจ้าของรถข้างๆที่ส่งสายตาโลมเลียและหื่นกามมาให้ร่างบางข้างๆตน

“รำคาญไอ้รถที่ชอบขับเร็วๆอย่างกับเมืองนอก ทำอย่างกับจะแข่งรถ!”

คิมฮีชอลกอดอกบ่นพร้อมกับเบ้ปากราวกับเด็กๆ ชเวซีวอนมองยิ้มๆ ร่างบางถอนหายใจเบาๆ

“ติดไฟแดงทีไรเห็นอยู่ข้างพวกเราสองคนทุกทีเลย!”

“เฮ้ คนสวยผมแดง...นั่งรถกับพี่ไหมจ้ะ”ประโยคคำถามที่ถูกส่งมายังร่างบางผมแดงดังมาจากเจ้าของรถข้างๆรูปหล่อ

“ไอ้...”ซีวอนสบถด่าอย่างโกรธๆ ผิดกับฮีชอลที่สถบพรืดออกมาอย่างหงุดหงิด มือเรียวกดปุ่มลดกระจุกด้านข้างตน

“นั่งทำห่าทำเหวอะไร! นั่งแล้วมันจะแล่นได้นานๆมั้ย?”ร่างบางตะโกนด่าออกไปอย่างเหลืออด

“โธ่ น้องสาว...ก็รถมันติดนี่จ้ะ”ชายหนุ่มเจ้าของรถลดเสียงลงแต่ก็ยังส่งสายตาโลมเลียมาให้

“ใครน้องมึง!”คิมฮีชอลตวาดกลับเสียงดังลั่นทำเอาคู่สนทนาสะดุ้งทันที ชเวซีวอนหลุดหัวเราะเบาๆ

เล่นกับใครมาเล่น...มาเล่นกับคิมฮีชอลเสียแล้ว!!!

“มึงจะขับมาทำไมแถวเนี้ย? ถ้าจะนั่งรถเล่นก็ไปนั่งแถวนอกเมืองนู่น! แถวนี้รถติดมึงไม่รู้หรอ? ไม่มีใครเขาบอกมึงเหรอ?!?!!!”

พูดจบก็พอดีกับที่ไฟเขียวที่ขึ้นมาพอดี ซีวอนก็จัดการเข้าเกียร์และเหยียบออกไปสุดขีด

รถสปอร์ตสีแดงจากไปแล้วเหลือเพียงรถข้างๆที่เจ้าของรถหน้าเหวอกับคำด่าของร่างบางผมแดงเมื่อครู่

“เมื่อกี้เห็นจารย์ทำท่าโกรธ เหอะๆ มันแซวผมแล้วจารย์จะมาโกรธทำไม?”ร่างบางถามหลังจากที่ผละออกมาจากรถคันนั้นได้แล้ว

“หึง”

สั้นๆง่ายๆได้ใจความจากปากชเวซีวอน ใบหน้าหวานขึ้นสีแดง หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะอีกรอบ

“แล้วนายไม่หึงฉันบ้างเหรอ?”หันมาถามร่างบางที่นั่งหน้าแดง ใบหน้าหวานหันมามองนิดๆก่อนที่จะหันกลับไปอย่างรวดเร็ว

“ต ตอนไหนหละ?”

“ก็ตอนที่เจอกันที่จตุจ้ากที่แทยองควงฉัน และตอนที่นายลากแทยองออกมาจากในรถไง”

ร่างบางก้มหน้านิ่งก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆ

เอาจริงๆแล้ว...เขารู้สึกหงุดหงิดและเจ็บแปลบที่เห็นซีวอนอยู่กับคนอื่น

เขา...เป็นอะไรไปเนี่ย?!?!!

“ว่าไงหละคิมฮีชอล?”

เจ้าของชื่อยังคงก้มหน้านิ่งแต่ใบหน้าหวานพยักหน้าช้าๆเบาๆแทนคำตอบ

ชเวซีวอนหัวเราะเบาๆแล้วหันไปขับรถต่อ

นายนี่มันน่ารักจริงๆฮีชอล!

 --------65%--------

ร้านอาหารอิตาเลียนราคาแพงที่ตกแต่งด้วยสไตล์อย่างหรูทำเอาคนอย่างคิมฮีชอลที่เกิดมาไม่เคยเข้าแทบก้าวขาไม่ออกทันที

“เป็นอะไรไปคิมฮีชอล?”เสียงทุ้มต่ำของคนข้างๆถามขึ้นมาพร้อมกับมือหนาที่เอื้อมมาจับมือเรียวเล็ก

“มันหรู”พูดห้วนๆแต่ดวงตายังคงเบิกกว้างอย่างตกตะลึง ชเวซีวอนหัวเราะเบาๆอีกครั้งแล้วลากร่างบางไปยังโต๊ะของตนที่มีอีกสองคนนั่งรออยู่แล้ว

“ซองมิน?/ฮีชอล?”ร่างบางเรียกชื่อคนตรงหน้าที่กำลังนั่งหัวเราะร่าอยู่อย่างมีความสุข เจ้าของชื่อหันมามองพร้อมกับอุทานอย่างตกใจเบาๆเช่นกัน

“อาจารย์คยูฮยอน?”ร่างบางหันขวับไปมองร่างสูงโปร่งที่นั่งยิ้มให้ตน

“แล้วยุนโฮกับคิมแจจุงหละ?”

“แยกตัวออกไปกินที่อื่นแล้ว”

คยูฮยอนพูดไม่ทันขาดคำโทรศัพท์มือถือของซีวอนก็สั่นขึ้นมา มือหนาหยิบขึ้นมาพร้อมกับดันคนที่อ้ำอึ้งกับความหรูและการพบกันกับเพื่อนรักให้นั่งลงข้างๆซองมินก่อนที่จะเดินออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก

“เออใช่ฮีชอล! ดงแฮมันเจอที่อยู่อาจารย์คิบอมแล้วนะเว้ย”ร่างอวบหันมาหาเพื่อนรักตนทันที เจ้าของชื่อเบิกตากว้างอย่างตกตะลึงอึงทึ่ง

“โอ้ มาย ก้อด! ได้ไงวะนั่น?”

“ก็เจอในสมุดเหลืองเล่มที่ 200 ของปี 2003 หนะสิ เป็นเจ้าของบริษัทสายการบินอันดับหนึ่งของโลกเลยนะนั่นรวยมาก เก่งมาก...”

“โฮกกก เล่นของสูง~”ร่างบางสบถออกมาพร้อมกับหัวเราะคิกกับซองมิน

“แต่เก่งสู้จารย์คยูฮยอนไม่ได้หรอก”พูดจบก็หันไปสบตาปิ๊งๆกับเจ้าของบริษัทรถยนต์ชื่อดังที่ติดอันดับต้นๆของโลก โจคยูฮยอนยิ้มหวานให้คนรัก

ซองมินยิ้มกลับแล้วรีบหันมามองร่างบางที่ทำท่าจะอาเจียนกับโลกส่วนตัวอันแสนหวานเลี่ยนของทั้งสองคนข้างหน้าตน

“รู้ป่าว..ดงแฮมันพาอาจารย์คิบอมไปเดทแล้ว”

ปึงงงงงงงงงงงงงง!

มือเรียวตบโต๊ะเสียงดังอย่างลืมตัวทันทีทำเอาทุกคนหันมามอง ต้นเสียงผงกหัวเป็นเชิงขอโทษขอโพยแต่ในใจตะโกนประโยคเมื่อครู่ที่ได้ยินมาเสียงดังลั่นก้อง

ลีดงแฮพาอาจารย์คิมคิบอมไปเดท???

“แล้วจารย์คิบอมยอมได้ไงวะ?”

ลีซองมินไม่ตอบแต่เบ้หน้าไปอย่างอายๆทางโจคยูฮยอนที่นั่งตรงข้ามตน คนตรงข้ามร่างอวบยิ้มนิดๆ

“ก็ซองมินขู่เอาไว้ว่าถ้าคิบอมไม่ยอมไปเดทกับดงแฮ ซองมินก็จะไม่ยอมมาเดทกับฉัน”

อ่อ...มัดมือชกอาจารย์คิบอมว่างั้น =____________=lll

“สุดท้ายคิบอมมันเลยยอมไปเดทกับดงแฮ ฉันเลยได้มาเดทกับซองมินที่รักของฉันไง”พูดจบมือหนาก็เอื้อมไปกุมมือเล็กพร้อมกับสายตาหวาดเยิ้มที่ส่งไปให้ คนถูกกุมมือได้แต่ก้มหน้างุดอย่างเขินอาย

คิมฮีชอลเบ้ปากก่อนที่จะทำท่าขยะแขยงความรักที่แสดงกันออกนอกหน้าของทั้งสองคน มือเรียวหยิบเมนูอาหารขึ้นมาก่อนที่จะเบิกตากว้างอย่างตกใจกับราคาที่เห็น

800 วอนขึ้นไป!!!

ให้ตายเถอะโรบิน...อะไรจะแพงขนาดนั้น

“ซีวอนเขาสั่งให้แล้วนะ”เสียงของร่างสูงโปร่งดังขึ้นมา ใบหน้าหวานหันไปมองอย่างงุนงง

“ตั้งแต่เมื่อไหร่กันหนะจารย์?”

“ก็รู้สึกตอนติดอยู่บนไฟแดงแถวจตุจ้ากหนะ”

ตอนนั้น...เขากับแจจุงยังเดินอยู่บนริมถนนอยู่เลย

ตอนนั้น...ซีวอนกับยัยแทยองยังนั่งอยู่ในรถสปอร์ตอยู่เลย

เอ...แล้วมันรู้ได้ไงวะ?!?!!

“ไอ้หมอนั่นรู้ว่านายจะต้องมาหามันแน่ๆเลยโทรมาสั่งเอาไว้”

ดวงตากลมโตเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจสุดขีด

ชเวซีวอนรู้? รู้ว่าเขาจะต้องพุ่งไปยังรถสปอร์ตและต้องทำให้แทยองออกมาแล้วนั่งแทนให้ได้งั้นเหรอ?

“ล แล้วจ จารย์ซีวอน เขาสั่งอะไรให้เหรอครับ?”

“สปาเก้ตตี้โบลองเนส((สปาเกตตี้ธรรมดา))”

“ของโปรดแกนี่หว่าฮีชอล”ซองมินโพล่งออกมาพร้อมกับมองหน้าเพื่อนรักที่นั่งตาโตอีกครั้ง

รู้ได้ไง?? ชเวซีวอนรู้ได้ไง?!?!

“ซอสของโบลองเนสเป็นซอสมะเขือเทศสีแดง”

เสียงทุ้มต่ำของบุคคลที่นึกสงสัยอยู่ในใจดังขึ้นมา ชเวซีวอนเดินมานั่งตรงข้ามกับร่างบางแล้วยิ้มให้

“เห็นโบลองเนสทีไรแล้วนึกถึงผมสีแดงของนายทุกที ฉันก็เลยคิดว่าโบลองเนส...”

ดวงตาคมเข้มส่งสายตาจริงใจมาให้พร้อมกับมือหนาที่เอื้อมมากุมมือเรียว ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ

“...มันเหมาะกับนาย”

ใบหน้าหวานที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงแจ๋กับคำพูดเมื่อครู่บวกกับมือหนาที่กุมมือตนและสายตาจริงใจที่ส่งมาหาตน

คิมฮีชอลนั่งอ้ำอึ้งอยู่นานอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรเพราะทั้งเพื่อนซี้อย่างลีซองมิน คนรักเพื่อนซี้อย่างโจคยูฮยอนและคนที่ทำให้ตนหน้าแดงและใจเต้นไม่เป็นจังหวะอย่างชเวซีวอนต่างจับจ้องมายังตน

ดวงตากลมโตเหลือบมองไปยังซองมินที่ส่งยิ้มแซวๆให้ตนแล้วมองไปยังคยูฮยอนที่อมยิ้มก่อนที่จะมองไปยังคนที่ทำให้อายถึงขีดสุดอย่างชเวซีวอนที่มองหน้าตนแล้วยิ้มอย่างมีชัยให้

คิมฮีชอลเลิกลั่นทำตัวไม่ถูก ดวงตาพลันไปสะดุดกับเมนูบนโต๊ะ

ก่อนที่จะคิดอะไรต่อไปได้อีก สมองร่างบางก็สั่งให้ทำไปตามใจคิดทันที...

ปึงงงงงงงง!!

ใบหน้าหวานฟาดลงบนโต๊ะอย่างแรงเพื่อไม่ให้เห็นสีหน้าอายๆของตน มือเรียวคว้าเอาเมนูตั้งโต๊ะมาตั้งฉากบังหน้าตนเอาไว้พร้อมกับมือเรียวที่อีกข้างที่ทำท่าว่าจะชักกลับมาแต่ก็โดนมือหนาของคนที่นั่งตรงข้ามยึดเอาไว้

ลีซองมินมองการกระทำกลบเกลื่อนความอายชนิดคาดไม่ถึงของเพื่อนตน ร่างอวบหัวเราะนิดๆก่อนที่จะอมยิ้ม ใบหน้าหวานเอนไปซบลงบนมือหนาที่กุมมือเล็กตนอยู่ มือหนาอีกข้างของโจคยูฮยอนเอื้อมมาลูบหัวคนรักเบาๆอย่างรักใคร่

ชเวซีวอนมองร่างบางที่ตอนนี้โดนเมนูกันเอาไว้ไม่ให้เห็นหน้า เสียงสบถพรืดของคิมฮีชอลดังอุบอิมมาจากหลังเมนูตั้งฉากนั้น

ร่างสูงได้แต่หัวเราะขำๆกับท่าทีของคนตรงหน้าตน

ความจริงข้อใหม่เกี่ยวกับคนตรงหน้า...

คิมฮีชอล...ถ้าอายถึงขีดสุดต่อหน้าคนอื่นแล้วจะทำตัวไม่ถูก!!!

 --------78%--------

“จารย์กินอะไรดีฮะ?”

“เส้นเล็ก ไม่ใส่ถั่วงอก^^”

“โอเค...เฮียชินคร้าบบบ ออเดอร์หน่อยคร้าบบบบบบ!!!”

ชายหนุ่มร่างท้วมเดินอารมณ์ดีมายังโต๊ะของทั้งสองคน

“มาอีกแล้วนะ ดงแฮ...อ้าว! อาจารย์คิมคิบอม!”เจ้าของชื่อทั้งสองคนเงยหน้าขึ้นมามองด้วยปฏิกิริยาที่แตกต่างกัน

ลีดงแฮยิ้มร่ากับบุคคลร่างท้วมข้างหน้าตน

ส่วนอีกคน คิมคิบอมได้แต่ทำตาโตอย่างงุนงงกับการปรากฏตัวของบุคคลข้างหน้าตน

“อ อาจารย์ใหญ่ชินดง?”

เจ้าของชื่อในเสื้อสีขาวและกางเกงเลขาสั้นยิ้มร่า มืออ้วนเอื้อมไปหยิบกระดาษและปากกาออกมาจากกระเป๋าผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลอ่อน

“แหมๆ ประธานบริษัทสายการบินที่ดีที่สุดในโลกให้เกียรติมากินร้านก๋วยเตี๋ยวต่ำต้อยของผมเชียวหรือนี่? ฮะๆ ก็ไม่บอก ผมจะได้ปูพรมแดงเอาไว้ต้อนรับ...ลีดงแฮ! ทำไมไม่โทรมาบอกฉันก่อนหละ?”ร่างท้วมหันไปแขวะร่างสูงอีกคนที่กำลังนั่งยิ้มอยู่ คิบอมหันไปบ้าง

“ดงแฮ? นายรู้?!?!!”

“โธ่ อาจารย์คิบอม! ไอ้ดงแฮมันหนะ ลูกค้าประจำผมเลย! พวกคิมฮีชอล คิมแจจงแล้วก็ลีซองมินก็เหมือนกัน”ใบหน้าหวานของคิมคิบอมชักสีหน้าโมโหเล็กน้อย

“แล้วทำไมไม่บอกครู?!?!”เสียงหวานตวาดแว้ดจนคนตรงหน้าที่หัวเราะร่วมกับชินดงสะดุ้งแล้วทำหน้าซีด

“โด่จารย์หงะ TT^TT ก็ผมนึกว่าจารย์จะรู้แล้วนี่ ดูชื่อร้านแล้วน่าจะรู้นะ”คิบอมถอนหายใจแล้วมองไปยังชื่อร้านที่ปักอยู่บนผ้ากันเปื้อน

ก๋วยเตี๋ยวลุงชิน

“ว่าไงหละ ตกลงเอาอะไรครับอาจารย์คิบอม?”

“เส้นเล็กไม่ถั่วงอก ผมเอาแบบเดิมนะครับ!”

“โอเค^^”แล้วอาจารย์ใหญ่ชินดงหรือเจ้าของร้าน’ก๋วยเตี๋ยวลุงชิน’ก็เดินจากไป

คิมคิบอมหันขวับมามองหน้าลูกศิษย์ที่พาตนมาเดท ราวกับรู้ว่าโดนจ้องอยู่ ลีดงแฮเงยหน้ามาฉีกยิ้มให้ร่างบางข้างหน้าตน

นี่ที่เขามาเดทก็เพื่อที่คยูฮยอนจะได้ไปเดทกับลีซองมินนะเนี่ย!

แต่ทำไม...ใจต้องเต้นตึกตักเวลาอยู่กับคนตรงหน้าด้วยหละ?!?!

“จารย์...มันอาจจะไม่อร่อยเท่าไอ้พวกอาหารชั้นสูงที่จารย์กินมานะ แต่ร้านนี้หนะ อร่อยมาก! หมึกดำรับประกัน!!!”ไม่ว่าเปล่าก็ยกนิ้วโป้งพร้อมกับน้ำเสียงมั่นใจสุดขีด

“คือจารย์ก็ทราบนะฮะว่าฐานะการเงินผมมันไม่ค่อยดีหนะฮะ ที่ผมพามาก็ได้แค่นี้จริงๆ...จารย์ก็รู้...ผมมันจน...”

“ไม่หรอก ดงแฮเป็นคนแรกที่พาครูมาที่แบบนี้ คนอื่นมักจะพาไปที่หรูๆซึ่งมันดูไม่เข้ากับตัวเองเลย...แต่ดงแฮ...นายเป็นคนที่เป็นตัวของตัวเองนะ ครูชอบที่นายพามากินร้านแบบนี้...เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่มากินเลยหละ”

คิบอมตอบอายๆแล้วมองไปรอบๆร้านก๋วยเตี๋ยวที่ตกแต่งด้วยสไตล์เรียบๆและบรรยากาศที่ดูเป็นกันเอง

“อาจารย์ชินดงทำงานสองอย่างเลยเหรอ?”

“ครับ! เฮียชินเป็นทั้งอาจารย์ใหญ่โรงเรียนแล้วก็เจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวนี้หนะครับ”

“ทำไมหละ?”เสียงหวานถาม

“ก็เฮียชินชอบทำก๋วยเตี๋ยวไงหละฮะ! มันก็เหมือนจารย์นี่ครับ เป็นเจ้าของบริษัท อยู่ดีไม่ว่าดี...ทำไมต้องมาเป็นอาจารย์ด้วยหละครับ?”

คิบอมยิ้มหวาน ดวงตากลมก้มหน้าลงแล้วอมยิ้มอีกครั้ง

“ครู ยุนโฮ คยูฮยอนและซีวอนเป็นครูมาก่อนที่จะมาเป็นประธานบริษัท พวกเราสี่คนจบครูมาแล้วเป็นครูมาได้ประมาณ4ปีก็ต้องมารับหน้าที่ประธานบริษัทต่อจากพ่อของแต่ละคน แต่ถึงยังไง...พวกเรา4คนก็รักการสอนหนังสือมาก...ก็เลยทำงานควบคู่ไปด้วย”

“แล้วงานมันไม่หนักเหรอครับ?”

“มันก็หนัก แต่มันเป็นงานที่เรารักทั้งสองอย่างเลยนี่...แต่การเป็นครูที่โรงเรียนนี้มันหนักหนาสาหัสกว่าโรงเรียนอื่นๆอีกนะ”

“ทำไมหละครับ?”เสียงห้าวถามงงๆ ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมามองร่างสูงตรงหน้าแล้วยิ้มให้เศร้าๆ

“เด็กมันดื้อ! หาเรื่องโดดเรียนไม่ก็ปั่นหัวครูได้ตลอดเวลา เกิดมาไม่เคยเจอเด็กที่แสบขนาดนี้มาก่อน ทั้งยุนโฮ คยูฮยอน ซีวอนและแม้แต่ครูก็คิดแบบนี้”

ความเงียบเข้าปกคลุมหลังจากที่คิบอมจบประโยค ดงแฮถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วก้มหน้าลง คิบอมมองการกระทำของร่างสูงตรงหน้างงๆ

“เขาว่ากันว่าเด็กที่เป็นแบบนี้แสดงว่าทางบ้านหนะมีปัญหาใช่ไหมฮะ?”

ใบหน้าหวานพยักหน้างงๆ

“พวกผมสี่คน...ไม่มีใครมีครอบครัวที่อบอุ่นเลยสักคน...”

“ดงแฮ...”

“คนที่น่าสงสารที่สุดคือฮีชอล...พ่อแม่เป็นใครมันยังไม่รู้ เป็นเด็กกำพร้าที่มีคนๆหนึ่งเก็บมาเลี้ยง ฮีชอลมันเลยนับถือคนนั้นว่าเป็นแม่ ต่อมาแม่ฮีชอลไปแต่งงานกับพ่อของเรียววุค แล้วก็มีเรียววุคออกมา...”

“...พ่อของเรียววุคมันก็โคตรจะสารเลวเลย ชอบทำร้ายร่างกายแม่ไอ้ฮีชอลรวมทั้งตัวมันเองด้วย ฮีชอลมันเลยโคตรจะเกลียดพ่อมัน แต่มันรักเรียววุคมาก โคตรหวงน้องเลยไอ้ฮีชอลหนะ!!! สุดท้ายแม่ของฮีชอลก็เสียชีวิตไปเมื่อราวๆ2ปีก่อน ในงานศพมีแค่ฮีชอลกับเรียววุคที่ยืนร้องไห้ พ่อมันหนะเหรอ? ออกไปกินเหล้าที่ไหนแล้วก็ไม่รู้!!!”

“ครูไม่รู้มาก่อนจริงๆ...ฮีชอลเขาดูเข้มแข็งมากเลยนะ เป็นหัวโจกของแก็งพวกนายเลยนี่”

“เข้มแข็งก็จริงแต่ข้างในหนะอ่อนแอมากเลยฮะ เพราะสภาพแวดล้อมแบบนี้ทำให้ฮีชอลเป็นคนที่ดูแสบที่สุดในกลุ่มและขึ้นblack listของโรงเรียนตลอด”

คิมคิบอมพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย

“จารย์รู้สาเหตุที่ฮีชอลไว้ผมสีแดงแล้วไม่ยอมย้อมกลับไหม?”

ร่างบางส่ายหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัย

“ของดูต่างหน้าแม่มัน...พอน้ำยาเปลี่ยนสีผมมันเหลือแม่ของฮีชอลเลยเอามาย้อมให้ฮีชอล...พอแม่มันตายฮีชอลมันก็เลยไม่ยอมย้อมกลับอีกเลย”

แสดงว่าซีวอนเองก็คงรู้เรื่องนี้ถึงได้ไม่ว่าเรื่องที่คิมฮีชอลยังคงไว้ผมสีแดงต่อไปสินะ

“แจจุงหนะ...พ่อแม่หย่ากัน มันอยู่กับแม่มัน ส่วนพ่อหายไปอยู่ต่างประเทศ นานๆทีจะกลับมาแล้วพาแจจุงไปอยู่ด้วยเป็นเวลาอาทิตย์กว่าๆ...แจจุงเป็นเด็กที่โชคดีที่สุดในกลุ่มเราแล้วหละฮะ”

“แล้วนายกับลีซองมินหละ?”

ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมกับแววตาเศร้าสร้อยและปวดร้าวเป็นที่สุด

“พ่อเสีย...แม่แต่งงานใหม่...พ่อเลี้ยงแม่งโคตรระยำเลยจารย์!!!”ดงแฮพูดอย่างโกรธแค้นเป็นที่สุด ดวงตาแทบจะลุกเป็นไฟเมื่อนึกถึงเรื่องนี้

“ท ทำไมหละ?”

ลีดงแฮหันขวับมามองแล้วถอนหายใจเบาๆ

“ไอ้พ่อเลี้ยงสารเลวนั่นมันข่มขืนซองมินตอน9ขวบ!”

คิบอมใจหายวูบกับประโยคที่ได้ยินมาเมื่อครู่

“มันขืนใจซองมินไปหลายรอบมากจนไอ้ซองมินมันกลายมาเป็นโรคกลัวความมืดเพราะไอ้สารเลวนั่นชอบข่มขืนซองมินในที่มืดๆ...และที่ระยำไปกว่านั้นก็คือตอนซองมินอายุ14ปี มันพาผมกับซองมินไปขายให้ผับเพราะมันติดหนี้เอาไว้ แล้วแม่ก็ไปยอมมันด้วย!!!”

ยิ่งได้ฟัง...ก็ยิ่งนึกสงสารจนน้ำตาคลอเบ้า

ชีวิตของเด็กสี่คนนี้...รันทดและเลวร้ายมามาก

“ซองมินมันชอบมาร้องไห้ให้ผมฟังบ่อยๆว่ามันทนไม่ไหว...แต่ก็ไม่ได้ เพราะเราต้องทำงานหาเงินนี่ครับจารย์...ผมเองก็ต้องทำ...”

“แต่ตอนนี้คยูฮยอนก็ซื้อตัวลีซองมินไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่ครับ ซองมินเลยดูมีความสุขมาก...ผมก็ดีใจไปกับมันด้วย”

และความเงียบก็เข้าปกคลุมทั้งสองคนอีกครั้ง

“ฮีชอลเคยพูดกับพวกผมเอาไว้ครั้งหนึ่ง”ดงแฮเปรยออกมาเบาๆ

“คิมฮีชอลพูดเอาไว้ว่าอะไรเหรอ?”

ลีดงแฮยิ้มเศร้าๆให้

“C'est la vie.”

คิมคิบอมได้แต่ทวนคำที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนเบาๆ ร่างสูงของดงแฮพยักหน้าแล้วยิ้มก่อนที่จะบอกคำแปลให้

“This is life.”

ชีวิต...มีขึ้นและมีลง

มีหลากหลายสีสัน หลากหลายอารมณ์

มีหัวเราะมีร้องไห้ มีทุกข์มีสุข มีรักมีเกลียด

C'est la vie...This is life...

นี่แหละชีวิต

“ต้มยำไม่ผัก เส้นเล็กไม่งอกจ้า~”เสียงทุ้มต่ำของเจ้าของร้านร่างท้วมดังขึ้นมาพร้อมกับอาหารที่ถูกนำมาเสิร์ฟข้างหน้าทั้งสองคน

“โอ้ยเฮียชิน! ลืมเลย...น้ำเปล่าสอง!!!”ลีดงแฮกลับมาโวยวายอย่างร่าเริงอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

เฮียชินหันหลังกลับมาแล้วยิ้มให้

“จ้า!”

“ลีดงแฮ”เสียงหวานเรียกชื่อคนตรงหน้าที่นั่งกินก๋วยเตี๋ยว เจ้าของชื่อในช้อนดวงตามามองในท่าที่ยังคีบเส้นเข้าปากอยู่

“ครูขอโทษที่ถามเรื่องเมื่อกี้นะ ขอโทษที่ต้องมานั่งรื้อฟื้นความทรงจำแย่ๆ”ร่างสูงตรงหน้าสูดเส้นเข้าไปแล้วรีบเคี้ยวรีบกลืนลงคอก่อนที่จะยิ้มร่า

“ไม่เป็นไรฮะจารย์^^”

มือเล็กเอื้อมไปจับมือแกร่งของดงแฮ ใบหน้าหล่อเงยหน้ามามองแล้วกระพริบตาปริบๆ

คิมคิบอมยิ้มหวาน มือเล็กบีบแน่นๆเป็นเชิงให้กำลังใจ

“I'm always here for you.”

ใบหน้าคมคายเงยขึ้นมามองพร้อมกับยิ้มให้ มือหนาพลิกกลับมากุมมือเล็กพร้อมกับน้ำเสียงแหบพร่า

“As I wish you will.”

 
 --------90%--------

“มีอะไรก็รีบพูด ผมจะกลับบ้าน!”เสียงหวานโวยวายดังลั่น ร่างบางหน้าสวยยืนอยู่พิงรถสปอร์ตสีแดง ดวงตากลมมองไปยังร่างสูงหล่ออีกคนที่ยืนยิ้มยั่วอารมณ์ตน

ตั้งแต่แย่งที่นั่งยัยอึนเฮอะไรนั้นแล้ว ไอ้คนตรงหน้าก็พาเขาไปกินข้าวที่อื่นแทนที่จะเป็นที่เดียวกับฮีชอล

แถมตอนนี้เขาก็ต้องมาติดแหง็กอยู่กับคนตรงหน้าด้วย!

จุงยุนโฮหัวเราะหึๆในลำคอแล้วเดินดุ่มๆมาข้างหน้า ร่างบางเขยิบหนีโดยสันชาติญาณทันที มือหนาคว้าเข้าที่ข้อมือบางก่อนที่จะดึงตัวร่างบางหน้าสวยมาประกบจูบ

แจจุงรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่เข้ามาพร้อมกับลิ้นหนาของร่างสูง และเขาก็เผลอกลืนไปเสียแล้วด้วย!

“อึ่กกก...อาจารย์ยุนโฮ? เอาอะไรมาให้ผมน เนี่ย???”ร่างบางถามเสียงแหบพร่า ดวงตาสะลึมสะลือ สติเริ่มเลือนจาง ภาพร่างสูงตรงหน้าเริ่มพร่ามัว

และสรรพสิ่งทุกอย่างก็ดับวูบไป

ร่างบางของคิมแจจุงล้มวูบไป มือหนาของร่างสูงคว้าเอาตัวร่างบางก่อนที่จะช้อนตัวแล้ววางไว้บนเก้าอี้ข้างคนขับก่อนที่จะติดเข็มขัดนิรภัยให้เสร็จสรรพ

จุงยุนโฮหยิบโทรศัพท์มือถือของตนออกมาแล้วกระตุกยิ้มอย่างนึกสนุก

แผนการขั้นแรก...เสร็จสิ้น

“ไม่ Goodbye kiss หน่อยเหรอคิมฮีชอล?”เสียงทุ้มเรียกชื่อร่างบางที่กำลังจะเปิดประตูรั้วบ้านออก ใบหน้าหวานหันมามองแล้วสบถพรืด

“Kiss แทยองจารย์คนเดียวไปเหอะ”

ไม่ทันที่ขาเรียวจะก้าวต่อไป แขนแกร่งก็เอื้อมมากอดตนจากทางด้านหลัง ใบหน้าคมคายเกยอยู่บนไหล่บางของคิมฮีชอล

“โอ๋~ขี้หึงจังคนเนี้ย!”

'คนเนี้ย'ได้แต่ยืนหน้าแดงแปร้ดอยู่ในอ้อมกอดอุ่นของร่างสูง

ชเวซีวอนอมยิ้มที่มุมปากแล้วโน้มใบหน้าไปหอมแก้มเนียนฟอดใหญ่พร้อมกับปล่อยกอดแล้วดันร่างบางที่หน้าแดงให้เข้าบ้านไป

“ทะลึ่ง!”เสียงหวานสบถออกมาพร้อมกับใบหน้าหวานที่หันมามอง

ฮีชอลเผ่นเข้าประตูบ้านไปทันทีเมื่อร่างสูงทำท่าจะวิ่งไล่ร่างบางอีกครั้ง ดวงตาคมเข้มจับจ้องไปยังประตูสีขาวที่เพิ่งปิดไปเมื่อครู่แล้วอมยิ้มอีกครั้ง

โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นอีกครั้ง เจ้าตัวเอื้อมมือไปเปิดและกรอกเสียงลงไป

“ว่าไง?”

//Mission number one...complete!//เสียงเพื่อนซี้ของตนดังขึ้นมา

“เก่งๆ แผนมึงนี่สุดยอดเลยหวะยุนโฮ...เดี๋ยวเจอกันวันพรุ่งนี้”พูดจบก็เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าตามเดิม

ยังไงซะ...พรุ่งนี้นายก็ต้องมาหาฉันแน่ๆคิมฮีชอล

“ครับ? แจจุงยังไม่กลับบ้านอีกเหรอครับ?”

//ใช่จ้ะ น้าเป็นห่วงแจจุงเขามากเลย กลัวเขาจะเป็นอะไรไป//

“คุณน้าไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวผมลองโทรถามพวกเพื่อนๆดูก่อนก็แล้วกันนะครับ อย่าห่วงเลยนะครับ”พูดจบก็วางสายโทรศัพท์บ้านลงพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ

“พี่แจจุงยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ?”เสียงหวานของคิมเรียววุคที่นั่งมองร่างบางผมแดงคุยโทรศัพท์หน้าตาเคร่งเครียดดังขึ้นมา

คิมฮีชอลถอนหายใจเบาๆพร้อมกับพยักหน้า

“ปกติไม่เคยกลับบ้านดึกขนาดนี้นะ...หรือว่ามัน...”

ไม่ทันที่จะได้พูดต่อ โทรศัพท์มือถือสีแดงในมือเรียวก็สั่นขึ้นมา ร่างบางรีบเปิดขึ้นมาแล้วกรอกเสียงลงไป

//แก แจจุงยังไม่กลับบ้านใช่ปะ?//เสียงของลีซองมินดังขึ้นมาทันที

“รู้ได้ไงวะ?”

//จารย์คยูฮยอนส่งข้อความมาหาฉันว่าถ้าอยากได้ตัวแจจุงให้มาเอาที่Choi Group//

ร่างบางนิ่งเงียบก่อนที่จะหัวเราะเบาๆเป็นเชิงเข้าใจทันที

แค่นี้ก็รู้แล้วหละว่าเป็นฝีมือใคร...

แสบมาก ชเวซีวอน!!!

“ซองมินไปเอาพวกอุปกรณ์การช่างการไฟฟ้าใส่กระเป๋าให้หมด เอาเทปกาวไปด้วยนะ แล้วก็ขอสายดงแฮด้วย!”

//ฮะๆ ไม่ได้ยืดเส้นยืดสายมานานแล้ว...รับทราบ ดงแฮ~!!!//และเสียงห้าวก็มาแทนเสียงหวานของลีซองมิน

“ดงแฮ ไปซื้อ...”

เรียววุคได้แต่เหลือบมองผู้เป็นพี่ยืนคุยโทรศัพท์สีหน้าเคร่งเครียดอยู่ แต่ดวงตากลมโตของร่างบางกลับฉายแววนึกสนุกและท้าทาย

สงสัยปิดเทอมนี้พี่เขาคงต้องอยู่ไม่สุขแน่ๆ!!!

//ฮีชอล โทรมามีอะไรหรือเปล่า?//เสียงเกาหลีออกเปร่งๆดังลอดสายโทรศัพท์ขึ้นมา

“ขอโทษทีที่โทรมาขัดจังหวะอะจึ้กะดึ้ยของเฮียกับจารย์ฮยอก! แต่ขอยืมแล้ปท้อปเฮียหน่อยดิ”

//ห้ะ แล้ปท้อป...โอ้ย! นี่คิดจะทำอะไรแผลงๆอีกแล้วสินะเนี่ย//

“แล้วเฮียจะให้ยืมหรือเปล่า?”

//ให้สิ! พรุ่งนี้จะให้คนเอาไปให้นะ//

“Thank you~”และมือเรียวก็ปิดโทรศัพท์ก่อนที่จะถอนหายใจ ริมฝีปากเรียวพึมพำขมุบขมิบก่อนที่คิ้วจะขมวดเข้าหากันเป็นเชิงคิดคำนวน

“เรียววุค!”ใบหน้าหวานหันไปมองร่างเล็กที่สะดุ้ง

“ค ครับ?”

“ไปเอาหมามาให้พี่สัก4-5ตัวหน่อยสิ ตอนนี้เลยได้ไหม?”

“พี่ฮีชอลคิดจะทำอะไรหนะ?”

เจ้าของชื่อยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมกับมือเรียวที่เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง

“บุก Choi Group”

อยากซ่าไม่เข้าเรื่องนะชเวซีวอน

แสบมา แสบกลับ และจะเอาคืนให้เป็นล้านเท่า!!!

Just wait and see.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

100%แล้ววว ชื่อตอนนี้ค่อนข้างโบราณเล็กน้อยนะนั่น - -*
วันธรรมดาๆที่ไม่ธรรมดา
:P:PPP
โอ้ะๆ ซินพูดว่าอะไรนะ?
จะบุกChoi Group?
ว้าววววว~ >_____<

TB