พลิกรักร้ายยัยลูกสาวมาเฟีย [B.A.P SECRET T-ARA] END

ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 12 ll SECRET JIYEON ll

Ha .ha

ณ โรงเรียน

   ในวันสอบวันแรกเหล่านักเรียนต่างรีบมากันรวมกลุ่มอ่านหนังสือเป็นมุมๆ ทั้งประธานสภานักเรียนและสารวัตรก็อยู่ในหนึ่งกลุ่มเด็กพวกนั้นด้วย

“จีอึน! วันนี้ก่อนเที่ยงอย่าลืมไปสอบร้องเพลงด้วยนะ! เมื่อวานที่เธอโดดน่ะครูให้เวลาแค่เที่ยงนี้เท่านั้น ประธานด้วย” ซันฮวาเดินมาพร้อมกับหนังสือกองใหญ่ เมื่อเธอพูดจบเธอก็เริ่มเปิดหนังสือพวกนั้นอ่าน

“ว่าแต่! ทำไม่วันนี้พวกเธอสองคนถึงนั่งกันได้ล่ะ? ปกติฉันเห็นพวกเธอกัดกันอย่างกับหมาแย่งอาหารกันกิน” ฮานะที่นั่งจ้องทั้งสองคนมากว่า30นาทีแบบไม่กระพริบตาในที่สุดเธอก็ถามเพื่อคลายความสงสัย

“อ..อะไรกันเล่า! ทะเลาะกันทุกวันก็ต้องมีเหนื่อยกันบ้างสิเนอะ จีอึนเนอะ” แดฮยอนกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะซัดคำโกหกออกมาใส่หน้าเพื่อนทุกคนด้วยความลุกลี่ลุกลน

“ช..ใช่! วันนี้พวกเราสงบศึกกันหนึ่งวัน ไหนๆก็ใกล้จบแล้วจะทะเลาะกันไหนทำไม? ทำดีกันไว้ยังดีกว่าอีก” จีอึนก็เล่นต่อกับแดฮยอน่นกัน แต่มันก็ไม่ทำให้ความสงสัยของฮานะลดลงเลย

“อ...อย่ามองอย่างนั้นสิ! พ..พวกเราไม่ใช่ตัวประหลาดนะ ไม่คุยด้วยล่ะเราไปสอบกันดีกว่าจีอึน” แดฮยอนพูดจบก็คว้ามือของจีอึนให้ลุกขึ้นและเดินออกไปนอกห้องด้วยความรีบร้อน

“แล้วแกไม่ตามพวกมันไปอะ ไม่มาไม่ใช่เหรอจุนฮง” ยองแจหันมาพูดกับจุนฮงหลังจากละสายตาจากทั้งสองคนนั้นแล้ว

“เออจริงด้วย! ทำไมไอ้แดฮยอนมันไม่รอกูว่ะ!” จุนฮงครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะรีบเดินกึ่งวิ่งตามทั้งสองออกไป

“ทำไมวันนี้จีอึนกับแดฮยอนดูแปลกๆนะ?” ฮานะพูดอย่างครุ่นคิด

“สองคนนั้นต้องมีอะไรในกอไผ่แน่นอน” ยงกุก

“ก็แหง่ล่ะ! ก็เมื่อวานปีนรั่วโรงเรียนไปด้วยกันหนิ!” ฮิมชาน

“เป็นไปได้ไหมว่าทั้งสองกำลังแอบชอบกัน?” ซันฮวา

“พ...พูดอะไรของแก! อ่านไปเถอะหนังสือหน่ะ!” ฮโยซองพูดและดันหนังสือเข้าไปใส่ซันฮวาอีก แน่นอนว่าคนที่รู้เรื่องทุกอย่าง อย่างฮโยซองและจงออบต้องอึดอัดใช่น้อย

ณ ห้องดนตรี

   แดฮยอนและจีอึนเปิดประตูเข้ามาแบบกล้าๆกลัวๆ และเดินตรงมาที่ครูที่กำลังนั่งมองจียอนที่กำลังอัดเสียงอยู่ในห้องอัด

“อ่าว! มาแล้วเหรอ?” ครูหันมาถามทั้งสอง

“ค่ะ! พวกเรามาสอบร้องเพลงหน่ะค่ะ” จีอึนพูด

“งั้นเหรอ? โอเค งั้นให้จียอนอัดเสียงท่อนฮุกอีกรอบก่อนนะ”

“ได้ครับ พวกเรารอได้” แดฮยอนพูดจบก็ดึงข้อมือของจีอึนไปนั่งที่พื้นแถวๆนั้น

“มาไม่รอกันเลยเพื่อนเห....” เสียงดังมาแต่ไกลของจุนฮงต้องหยุดลงทันทีเมื่อเห็นครูที่นั่งหัวโด่อยู่หันมาจิกตาใส่ และเสียงร้องเพลงในห้องอัดก็เงียบลงเช่นกัน

“อ่าว! ลืมจุนฮงไปเลย” แดฮยอนทักมา

ปัง!!!

   เสียงปิดประตูดังขี้นอย่างแรง เพราะแรงปิดของคนที่เพิ่งวิ่งออกไปจากห้องด้วยความไวแสงจนทุกคนในห้องไม่ทันมอง

“นั่นใคร?!” จุนฮงหันมาถามเพื่อนๆ

“จียอนน่ะ” แดฮยอนตอบ

“จียอน! จียอนเพิ่งออกไปงั้นเหรอ?! แล้วทำไมเพิ่งมาบอกเอาตอนนี้ล่ะไอเพื่อนบ้า!!” จุนฮงตะโกนด่าเพื่อนก่อนจะวิ่งออกไปอย่างเร็วเหมือนนักวิ่งที่กำลังวิ่งหลังได้ยินเสียงปืน

“สองคนนี้เป็นอะไร ชักจะแปลกๆแฮ่ะ” จีอึนพูดอย่างงงๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้องอัด

(หลังจากนั้น)
 

“เอาล่ะ! จีอึนเสียงเธอใสแล้วก็แสดงอารมณ์ออกมาได้ดีมากเลยนะ ครูฟังแล้วเคลิ้มตามเหมือนนักร้องมืออาชีพเลย ส่วนแดฮยอนเสียงสูงของนายมันหน้าทึ่งมาก เห็นหน้าอย่างนี้ไม่อยากเชื่อเลยว่าเสียงของนายจะสูงได้มากขนาดนี้ ยังไงพวกเธอก็ทำดีมาก” เมื่อออกมาจากห้องอัดครูก็ให้คอมเม้นที่ทำให้ทั้งสองดีใจไม่น้อย

“ขอบคุณค่ะ งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะค่ะ” จีอึนและแดฮยอนโค้งให้กับครูและทั้งสองก็เดินออกมา

“ตอนนี้จียอนกับจุนฮงเป็นไงบ้างนะ” เมื่อออกมาจีอึนก็บ่นเป็นอันดับแรก

“ใช่! ทั้งสองดูไม่ดีเลยมีเรื่องอะไรกันนะ?” แดฮยอนก็เริ่มเครียดตาม

“ตั้งแต่วันที่จุนฮงลากจียอนออกไปจากห้องดูจียอนเครียดๆนะ แถมคืนแรกยังไข้ขึ้นด้วย”

“ไอ้จุนฮงมันก็ไม่ยอมออกมาจากห้องเหมือนกัน พอบอกว่าจียอนไม่สบายก็ซักถามฉันอย่างกัฉันเป็นกูเกิ้ล”

“หรือว่าทั้งสองจะทะเลาะกันนะ?” จีอึนหยุดเดินกระทันหันและหันมาถามแดฮยอน

“ก็สองคนนั้นมันทะเลาะกันบ่อยจนเป็นปกติแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“ก็จริงนะ?! หรือว่า...” จีอึนและแดฮยอนมองหน้ากันสักพักก่อนจะตกใจจนตาโตเพราะวามคิดบางอย่างของพวกเขา

Junhong & Jiyeon  Part'

   ผมวิ่งตามจียอนออกมาและมาจบที่ลานกว้างของโรงยิมในโรงเรียน เธอจะไปไหนอีกนะ? ห้องสมุด? ไม่น่าใช่! ห้องซ้อมการแสดงก็ไม่ว่าง หรือจะเป็นห้องซ้อมเต้น! ผมไม่คิดเปล่ารีบวิ่งไปที่นั่นทันที

“ฮือๆ ฮึก!” เมื่อเปิดประตูมาถึงก็ได้ยินเสียงสะอื้นของใครบางคนในห้อง และผมมั่นใจมากว่าเสียงที่ผมได้ยินมันไม่ใช่เสียงของผีเฝ้าห้องซ้อมเต้นแน่นอน

“จียอน! ฉันขอ..”

“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น!!” จียอนพูดขัดผม “นายกล้าดียังไงมามองน้ำตาของฉัน!” เธอยืนขึ้นมาประจันหน้ากับผม ทำให้ผมมองเห็นน้ำตาของเธอได้อย่างชัดเจน

“เธอร้องไห้...” ผมพูดด้วยความอึ้งเล็กน้อย แต่มันดันมีคำถามผุดขึ้นมาในหัวผมมากมาย เธอร้องไห้ทำไม? ใครเป็นคนทำให้เธอร้องไห้? ใครคนนั้นใช่ฉันหรือเปล่า? และแน่นอนว่าผมไม่กล้าที่จะเข้าไปถามเธอเลย

“รู้แล้วก็หลีกไปซะ!” เธอพูดพลางปัดผมให้หลีกทางก่อนจะเดินผ่านผมไป และแน่นอนว่าผมไม่ปล่อยให้มันเป็นอย่างนั้น ผมคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ก่อน

“เราต้องคุยกันนะ” ผมพูดกับแผ่นหลังของเธอ เพราะเธอไม่ยอมหันหน้ากลับมามองผมเลย

“เรา.. หึ! นายคนเดียวต่างหาก! ปล่อยฉันนะ!!” เธอพูดและพยายามสบัดมือออกจากผม

ตุบ!

   ผมดึงมือเธอกลับมา จนร่างของเธอเซถล่าเข้ามาในอกของผมด้วยความตั้งใจของผมเอง ผมกอดรัดเธอเอาไว้แน่นไม่ให้เธอออกไปไหนหรือขัดขืนผมได้ ตามวิชาที่ได้ร่ำเรียนมาจากไอ้แดฮยอนเพื่อนรักสุดตีน

“ปล่อยฉันนะ!!” เธอพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดออกจากบ่วงอ้อมแขนของผม แต่ไม่มีวันซะหรอกยังไงวันนี้เราทั้งสองต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ไม่งั้นช่วงเที่ยงก็ไม่ต้องสอบ! (ใจเด็ดมาก – ไรท์)

“ถ้าเธอดิ้นอีกฉันจะกอดเธออย่างนี้ แต่จะกอดให้แน่นกว่านี้ เอาให้เธอหายใจไม่ออกตายไปเลย จะเอาไงเลือกเอาเองแล้วกัน” พอผมพูดจบจียอนก็หยุดดิ้น และหยุดดันอกผม ทำให้ผมรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นที่เสื้อของผม

“สมใจนายแล้วใช่ไหม? ฮึก! สมนายจริงๆแล้วสินะที่เห็นคนอย่างฉันเป็นอย่างนี้!!” เธอพูด ร่างกายที่อ่อนแรงของเธอทรุดลงกับพื้นทำให้ผมนั่งลงตามเธอไปด้วย

“ฉันไม่เคยดีใจเลยนะที่เห็นเธอเจ็บปวดแบบนี้ กลับกัน! ความเจ็บปวดของเธอมันเหมือนมีดที่กำลังกรีดอยู่ในใจฉัน ยิ่งรู้ว่าเธอเจ็บมากขนาดไหนฉันก็ยิ่งเจ็บมากเข้าไปอีก ขอร้องล่ะ..อย่าหลบหน้ากันอีกเลย” ผมพูดพลางเอามือไปปาดน้ำตาที่แก้มทั้งสองข้างของเธอ

“เป็นนายก็พูดได้หนิ! นายไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความเสียใจมันเป็นยังไง! แม้แต่น้ำตา... น้ำตาของนายมันยังไม่รู้วิธีที่จะลงมาจากตาเลยด้วยซ้ำ!!” เธอพูดและผลักผมออก และทำท่าลุกขึ้น แต่ผมก็ยังไม่ยอมแพ้ ครั้งนี้ผมจับเธอกดเอาไว้กับพื้นก่อนจะขึ้นคร่อมเธอเอาไว้

“ถ้าเธอหนีไปก่อนที่เราจะคุยกันรู้เรื่อง! สิ่งที่ฉันกำลังจะไม่กลายเป็นความคิดอีกต่อไป!!” ผมพูดขู่เธอ

“อยากทำอะไรก็เชิญ! ฉันเสียใจเพราะนายมามากแล้ว มากเกินกว่าที่ฉันจะรับไหว เพราะฉนั้น! ร่างกายนี้ฉันยกให้ รีบๆทำสิ่งที่นายคิดซะแล้วปล่อยฉันออกไป...” เธอพูดเสร็จก็หันหน้าไปทางอื่น และหลับตาลงช้าๆ “...จากชีวิตของนายสักที!”

แปะ!

   น้ำที่เหมือนเม็ดฝนไหลลงมาจากตาของผม และตกลงสู่ในหน้าของจียอน เธอค่อยๆหันหน้ากลับมามองหน้าผมช้าๆ และน้ำตาของเธอก็ไหลลงมาเช่นกัน

“นายร้องไห้...” เขายกมือขึ้นมาที่ใบหน้าของผม และปาดน้ำตานั้นให้

“ฉันเสียใจ ...เพราะเธอพูดว่าจะหายไปจากชีวิตของฉัน” ผมลุกออกจากร่างของเธอ แต่ยกร่างนั้นเข้ามากอดแนบกายของผม ตอนนี้ผมไม่อยากจะปล่อยมันไปเลย เพราะกลัวคำที่เธอพูดมันจะเป็นความจริง เธอจะหายไปจากชีวิตของผม

“ฉันพูดเพราะนายทำร้ายจิตใจฉัน ฮึก! ฉันไม่สามารถกลับไปมีความรู้สึกให้กับนายเหมือนเดิมได้อีกแล้วจุนฮง ฉันขอโทษ” เธอพูดมายาวแบบไม่เวนวรรค

“งั้นเธอก็รักฉันสิ! เราอยู่ด้วยกันแบบคนรักก็ได้”

“เพราะอะไร? นายทำอย่างนั้นเพื่ออะไร?”

“เพราะฉัน... ฉันรักเธอ” ผมกลั้นหายใจและพูดมันออกไปก่อนจะผละกอดออกจากเธอ “ฉันรักเธอจริงๆนะจียอน มันไม่ใช่แค่ที่เราเล่นๆกัน แต่มันเป็นความรู้สึกของฉันจริงๆ” ผมพูดย้ำกับเธอ

“...” เธอได้แต่นั่งร้องไห้ ไม่ตอบรับคำพูดของผม

   ผมเลือนหน้าเข้าไปใกล้ๆหน้าของเธอด้วยความรู้สึกที่มันกำลังบังคับให้ผมต้องทำอะไรสักอย่างในตอนนี้ ริมฝีปากของผมยังคงเลือนเข้าไปช้าๆ ผมสังเกตเห็นเปลือกตาของเธอหลับลงช้าๆ จนในที่สุดปากของผมก็แตะกับริมฝีบางอ่อนนุ่มของเธอ

“ไม่!” เธอยังไม่ได้ดื่มด่ำรสจูบของกันและกัน เธอก็เลือนหน้าออกจากก่อน

“ฉันขอโทษ! คือฉัน...”

“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น! ฉันให้อภัยนาย ไว้เจอกัน..คราวหน้าดีกว่า” เธอพูดแบหลบตาผม พอพูดจบก็เดินออกไปจากห้องทันที

   ผมเอามือมาจับปากของตัวเองบริเวณที่สัมผัสกับริมฝีปากของเธอ คนที่ไม่เคยทำอะไรแบบนี้อย่างผมทำไมถึงได้ทำอะไรบ้าๆแบบนั้นลงไปได้นะ ทำไมผมถึงเสียจูบแรกไปเพราะความไม่ตั้งใจด้วยนะ

ณ บ้านจีอึน จียอน

   หลังจากสอบเสร็จวันนี้ฉันกลับบ้านมาก่อนเพราะพี่จีอึนคงกลับช้าแน่ ก็นักเรียนชายเกือบทั้งโรงเรียนเล่นมารุมให้ดอกไม้แจกเบอร์พี่จีอึน ดีแค่ไหนแล้วที่ฉันพลีตัวออกมาได้ แต่พี่จีอึนยังโชคดีที่นายแดฮยอนไปคว้าตัวและพาหนีจากคนกลุ่มนั้น แต่ตอนนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทั้งสองไปทำอะไรอยู่ที่ไหน?

ก็อก ก็อก ก็อก

   เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามที ฉันรีบเดินไปเปิดประตูทันทีและพบว่าคนที่อยู่หน้าประตูคือ..

“เฮียซองกยู...มีอะไรค่ะ?” ฉันถามไป เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของเฮีย

“เข้าไปคุยกันข้างดีกว่า” เฮียซองกยูว่าไม่พอถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องของฉันและตรงไปนั่งที่เก้าอี้โต๊ะเครื่องเขียน

“เฮียซองกยูของเรากำลังเครียดเรื่องอะไรอยู่น๊า... บอกน้องสาวคนนี้ได้ไหมเอ๋ย?” ฉันพูดหย่อเล่นกับเฮียซองกยูเหมือนสมัยเด็กๆ

   เพราะเฮียอายุห่างกับฉันประมาณ 7ปี เฮียจึงสนิทกับฉันและพี่จีอึน แต่ดูเหมือนจะสนิทกับฉันมากกว่า ฉันจึงเล่นและพูดคุยกันอย่างสนิทสนม

“เฮียก็กำลังเครียดเรื่องของเราทั้งสองนั้นแหล่ะ” เฮียพูดและเอามือมาขยี้ผมฉันเล่นจนยุ่งไปหมด

“ฉันโตแล้วนะเฮีย! เล่นเป็นเด็กๆไปได้” ฉันเอามือมาจัดผมให้เข้าที่ ก่อนจะเปิดลิ้นชักแล้วเอาไม้กายสิทธิ์ที่เฮียเคยให้ไว้ตอนเด็กออกมา “ไหนลองบอกความทุกข์ของเจ้ามาสิ” ฉันใช้ปลายไม้ชี้ไปที่เฮียซองกยู ทำให้เฮียยิ้มออกมาได้อีกครั้ง

“ตอนนี้พี่จีอึนของเราหน่ะแต่งงานแล้วนะ” อะไรนะ! แต่งงาน! แต่งตั้งแต่เมื่อไหร่? แต่งกับใคร? แต่งได้ยังไง? ทำไมฉันไม่รู้!!

“แต่งได้ยังไงค่ะ? ทำไมฉันไม่รู้อะไรเลย! เฮียอย่ามาโกหกฉันนะ! ถ้าพี่จีอึนจะแต่งฉันก็ต้องรู้สิ! ฮึก!” ฉันน้ำตาไหลพลาก ทำไมพี่จีอึนไม่บอกอะไรฉันเลย ทำไม! หรือฉันไม่มีความสำคัญแล้วงั้นเหรอ? ทำไม?!!

“จีอึนหน่ะแต่งจริงๆนะ ถ้าไม่เชื่อก็ลองดูที่มือของพี่สาวเราดูสิ” ปกติพี่จีอึนจะไม่ค่อยใส่เครื่องประดับเท่าไหร่ ยิ่งถ้าเป็นแหวนเป็นสร้อยยิ่งแล้วใหญ่เลย

“ใคร! มันเป็นใครที่มาแย่งความรักของพี่จีอึนจากเราสองคน!! ฉันไม่ปล่อยมันไปแน่!!”

“แดฮยอนหน่ะ! เธอก็ลดๆลงบ้างนะจียอน! ยังไงสักวันพี่สาวเราก็ต้องแต่งอยู่แล้ว” แดฮยอน! แดฮยอนอีกแล้วงั้นเหรอ? ทำไมไอ้2คนนั้นต้องมายุ่งกับชีวิตของพวกเราอยู่เรื่อยเลย! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ฉันแค่ขอให้ช่วยแต่ไม่ได้ขอให้แย่งพี่จีอึนไปจากฉันสักหน่อย

“ตั้งแต่สองคนนั้นเข้ามาในชีวิต! ชีวิตก็ไม่เป็นชีวิตอีกต่อไป! ทำไม! ทำไมกัน ฉันอยากรู้จริงๆ”

“ให้รู้เถอะนะจียอน แดฮยอนก็มีปมที่ไม่ดีกับคริส อีกอย่างแต่งครั้งนนี้แค่แต่งกับนายนั้นเฉยๆ ไม่ได้จดทะเบียนสมรสอะไรสักหน่อย ไม่ได้ผูกมัดทางกายและทางใจ พอจบเรื่องทั้งหมด เรื่องนี้ก็จะจบตามไปด้วย” จบ! คำที่ฉันเกลียดที่สุด! มันคงจริงอย่างที่จุนฮงพูด แทนที่เราจะเข้าไปยุ่งให้เรื่องมันบานปลายมากไปกว่านี้ ทำไมเราไม่ทำให้มันรีบๆจบเร็วๆ อย่างเช่นฆ่านายแดฮยอนให้ตายไปเลยล่ะ!

“ให้มันรู้ไปเหมือนกันค่ะว่ามันจะจบลงง่ายๆ ไม่มีทางแน่ๆ คริสเป็นคนยังไงเฮียก็น่าจะรู้ดี! พวกเราแกล้งมันไว้เยอะขนาดไหนเฮียก็จำได้! มันไม่มีทางจบเรื่องนี้ง่ายๆแน่ ยิ่งมีเรื่องเก่าที่ยังเครียไม่จบกับนายแดฮยอนอีก เราไม่ควรพาพี่จีอึนเข้าไปเกี่ยวด้วยเลย! ไม่น่าเลย!!”

“ลองมองอีกมุมดูสิ! การได้ทำอะไรเพื่อตอบแทนใครบางคนที่ดีกับเรามันก็ไม่ใช่เรื่องที่แย่มากนะ เฮียเชื่อว่าจีอึนคงอยากจะทำตามที่แดฮยอนทำ อาจจะไม่ใช่เพราะเพราะแดฮยอนหรือเพราะตัวเอง แต่อาจจะทำอะไรเพื่อคนที่รัก ทำเพื่อเธอ ทำเพื่อเฮีย ทำเพื่อป๊าที่ไม่รู้เรื่องอะไร หรือทำเพื่อม๊าที่มีความสุขอยู่บนสวรรค์”

“เฮีย!!!!” ฉันตะโกนออกไปสุดเสียงด้วยความโกรธ “หยุดพูดถึงผู้หญิงคนนั้นสักที! ฉันไม่อยากได้ยิน แม้แต่ชื่อฉันก็ไม่อยากฟัง!” ฉันพูดและเมินหน้าหนี ทำไมกัน! ทำไมชีวิตที่สวยงามของฉันต้องมาตกหลุมโคลนที่สกปรกด้วย! ทั้งนายแดฮยอน ทั้งผู้หญิงคนนั้น ทั้งคริส และ...นายจุนฮง

“เธอเลิกสักทีเถอะนิสัยอย่างนี้! เปิดใจ... ยอมรับเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นได้แล้ว อย่าทำตัวเข้าใจ ในสิ่งที่เธอไม่เข้าใจ อย่าทำตัวเห็นใจ ทั้งๆที่เธอเกลียด หรืออย่าทำตัวรัก! ทั้งๆที่เธอไม่มีเยื้อใยอะไรให้เลย เพราะคนที่จะเจ็บปวดมันไม่ใช่เธอ!! แต่มันคือคนที่เธอมีความรู้สึกจอมปลอมให้ต่างหาก” เฮียพูดจบก็เดินออกจากห้องและปิดประตูเสียงดัง

“นั้นแหล่ะค่ะคือสิ่งที่ฉันเกลียด! ไม่มีใครรู้เรื่องอะไรเลย! ไม่เคยรู้อะไรเลย...” ฉันพูดก่อนที่น้ำตาจะตกลงมาอีก ทำไม? น้ำตาไหลอีกแล้ว? ทั้งๆที่ฉันไม่ได้เศร้า ไม่ได้เสียใจ แต่ฉันกลับรู้สึกผิด ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นในสมองของฉันได้ยังไง!

   คนที่ไม่มีหัวใจคือฉัน! สิ่งมีชีวิตที่เลวร้ายกว่าสัตว์! ยิ่งกว่าคริสคือฉัน!! ทางเดียวที่จะให้ของที่ฉันรักมาอยู่กับฉันคือกำจัดคนที่ขวางทางไปให้พ้น ไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม ไม่ว่าใครน่าไหนก็ตาม!

   จุนฮง...ความจริงแล้ว ฉันหน่ะ...ร้ายกว่าคริสอีกนะ ฉันหน่ะ! ร้ายกว่าที่นายคิด! เพราะฉนั้นแล้วนายช่วย...ห้ามหัวใจของนายเอาไว้ไม่ให้ชอบฉันตั้งแต่ตอนนี้จะดีกว่า เพราะไม่งั้นคนที่เสียใจที่สุดฉันเกรงว่ามันจะเป็นนาย

   ในเมื่อฉันห้ามให้นายไม่ให้เข้ามายุ่งกับเกมส์ทำลายหัวใจคนของฉันไม่ได้ ถ้านายจะเจ็บปวดเพราะฉันมันคงจะไม่ผิดใช่ไหม? ความจริงแล้วนายควรจะได้รับผลกรรมนี้ตั้งนานแล้ว คนที่ทำให้หัวใจของฉันต้องเจ็บปวด...จุนฮง... รอรับชะตากรรมของนายตามนายแดฮยอนเพื่อนของนาย ไอ้คริสศัตรูของนาย และพี่จีอึนได้เลย

Game Start !!