[EXO]The Vow..ขอแค่ฉันได้รักนาย (HunHan)

ลำดับตอนที่ #16 : The Vow...14

�




� � � � � �“ขอบคุณมากนะครับทุกคน”

� � �เสียงใสๆของคู่หูดูโอ้ตัวเล็กดังขึ้นหลังจากเสร็จสิ้นการถ่ายภาพลงนิตยสาร “ลู่ฮานเป็นไงบ้าง?” ทันทีที่กำลังเตรียมตัวเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน


� � � �“เป็นไงบ้าง ก็สบายดีนินาไม่มีอะไร” เจ้าคนดื้อตอบด้วยใบหน้าที่แสดงความแปลกใจ “ก็มาทำงานอยู่นี้ยังจะถามกันอีกอ่ะว่าเป็นไง ใจร้ายอี้ชิงไม่สนใจฉันเลยหรอ” ว่าแล้วแขนขาวก็ยกขึ้นโอบกอดร่างบางของเพื่อนสนิทที่ดูท่าทางไม่ยอมให้เขากอดแต่โดยดี

� � � ��“ฉันไม่ได้ถามสุขภาพนาย..ปล่อยนะลู่ฮาน” เสียงหวานของอี้ชิงที่กลั้วด้วยเสียงหัวเราะทำให้ลู่ฮานกระชับอ้อมกอดตัวเองแน่นขึ้น “ไม่ปล่อย ถ้าไม่ได้ถามสุขภาพฉันแล้วถามอะไร?” ว่าแล้วคนขี้แกล้งก็เป่าลมไปที่ซอกคอขาวเบาๆจนคนโดนแกล้งต้องสะบัดตัวไปมาอย่างแรงด้วยความบ้าจี้ของตัวเอง




� � “อย่ามาแกล้งกันนะ!!..55..ฉันถามถึงโอ เซฮุน!!”

�

� � � � � ชื่อที่ทำให้คนฟังต้องชะงัก อี้ชิงถือโอกาสนี้ดันหัวทุยๆของเพื่อนตัวเล็กให้ออกห่างตัวเองก่อนจะยืนเท้าเอวมองดูคนตัวเล็กที่กำลังพองลมอยู่เป็นสัญญาณว่ากำลังมีเรื่องกลุ้มใจอยู่เป็นแน่แท้


� � � � �“มีอะไรล่ะทำท่าแบบนี้..เล่าให้ฉันฟังได้นะ” ว่าแล้วมือเรียวก็คว้ามือเรียวไม่แพ้กันลากให้เดินตามไปที่รถก่อนจะพาขับออกไปมุ่งหน้าไปยังสถานที่ประจำของพวกเขาทั้ง2

�

��เวลา23.48 น.

� � � ��ร้านคอฟฟี่ช็อปที่ยังเปิดอยู่ได้อย่างน่าอัศจรรย์ในเวลานี้จึงกลายเป็นสถานที่ประจำของทั้งสองคนไปโดยปริยาย บรรยากาศที่ถูกตกแต่งให้ออกเป็นโทนสีอบอุ่นและน่ารักนั้นทำให้ร้านนี้ลูกค้าส่วนมากมักจะเป็นคู่รักหรือไม่ก็ผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่ อี้ชิงรับชานมไข่มุก2แก้วพร้อมเค้กอีก2ชิ้นมาจากเจ้าของร้านที่สนิทกันมาตั้งแต่ตอนที่เริ่มเป็นเด็กเทรนซ์ที่เกาหลี เธอคอยให้กำลังใจและสนับสนุนพวกเขา2คนมาโดยตลอดและบ่อยครั้งที่ชอบให้ทานกันแบบฟรีๆไม่คิดเงินเลยด้วย

� � � �“เป็นอะไรมีเรื่องอะไรใช่ไหมถึงทำหน้าแบบนั้น บอกฉันได้นะ” อี้ชิงส่งรอยยิ้มให้คนที่กำลังนั่งจ้องแก้วชานมไข่มุกและสตอเบอร์ช็อตเค้กตรงหน้า



� � � �“ฉันคุ้นเคยกับการกินมัน2อย่างเป็นประจำเวลาที่มาร้านคอฟฟี่ช็อปที่นี้..” คนฟังเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจเพราะเขาจำได้ว่าที่เขาเลือกเขาร้านนี้เป็นประจำเพราะลู่ฮานเป็นคนบอกให้เข้า และตั้งแต่มากินอะไรทำนองนี้ด้วยกันเขาไม่เคยกินสตอเบอร์รี่ช็อตเค้กกันมาก่อนเลย



�

�“ว่ายังไงนะ?..”

� � � � � “ฉันเคยกินแบบนี้กับคนๆหนึ่งอยู่บ่อยๆก่อนที่จะมาเจอกับอี้ชิง..ฉันจำน้ำเสียงของเขาได้...เขาคือโอ เซฮุน” ดวงตาคู่สวยของอี้ชิงเบิกกว้าง “นายจำได้?..” ลู่ฮานยิ้มบางๆให้กับเพื่อนคนสวยของตนก่อนจะสายหน้าเบาๆ “จำไม่ได้หรอก..มันแค่ผุดขึ้นมาในหัวเฉยๆ ทั้งภาพและเสียง...” �

� � � �
� � � � �“ก็ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดีแล้วล่ะที่อย่างน้อยนายยังได้เห็นภาพความทรงจำเหล่านั้น” ลู่ฮานยิ้มออกมาบางๆ “ฉันมีความสุขนะเวลาที่ความทรงจำเหล่านั้นมันกลับมา..แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจำไม่ในความสุขนั้นบางครั้งฉันถึงร้องไห้ออกมาด้วย”

�


� � � � �
� � � � � “มันทำให้ฉันกลัว..อี้ชิง..”

� � � � � ดวงหน้าหวานที่แสนเศร้าสร้อยนั้นทำให้อี้ชิงเอื้อมมือไปจับมือบางเอาไว้หลวมๆก่อนจะบีบมันเบาๆสองสามครั้ง “ไม่เป็นไรนะลู่ฮาน เซฮุนเขาดูเป็นห่วงเป็นใยนายถึงขนาดนี้มันคงไม่มีเรื่องน่ากลัวอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ” ลู่ฮานยกมืออีกข้างที่ว่างขึ้นเสยผมตัวเองอย่างรำบากใจดวงตาคู่กลมมองออกไปนอกหน้าต่างมองดูวิวถนนยามค่ำคืนที่รถยังคงวิ่งสัญจรไปมาอย่างขวักไขว้

� � � � �“ฉันไม่ได้รังเกียจหรือรู้สึกแย่กับเขาเลยสักนิด...ตรงกันข้ามฉันกลับทำตัวไม่ถูก ลนลานทุกครั้งเมื่ออยู่กับเขา หัวใจของฉันมันเหมือนกับจะระเบิดออกมา..ฉันไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าฉันเป็นอะไร??ฉันป่วยอยู่หรอ??” อี้ชิงได้แต่นั่งนิ่งและรับฟัง เขารู้ว่ามันเป็นเรื่องที่หนักมาก..จนบางทีอาจหนักเกินไปสำหรับเพื่อนของเขา..

� � � � ��“แล้วฉันก็เชื่อว่าเขาคงไม่ทำให้ฉันเจ็บปวดในอดีตหรอก แต่มันอดสงสัยไม่ได้ว่า ในเมื่อฉันจำเรื่องราวของทุกคนได้แล้ว แต่ทำไมถึงมีเขาแค่คนเดียวที่ฉันจำไม่ได้ ทุกคืนฉันพยายามที่จะนึกเรื่องของเขาให้ออกแต่มันกลับมีแต่ภาพความทรงจำเพียงส่วนเล็กๆที่แวบเข้ามาในหัว แล้วฉันก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมฉันถึงร้องไห้เมื่อภาพความทรงจำมันย้อนกลับมา...บางทีที่ฉันจำเขาไม่ได้อาจจะเป็นเพราะฉันไม่อยากจะจำเรื่องเหล่านั้นก็เป็นไปได้..ฉันคงอยากลืมเรื่องราวของเขา...”

� � � � � �“บ้าหรอ?..ลู่ฮานความทรงจำที่หายไปบางทีมันอาจจะมีค่ามากสำหรับนายก็เป็นไปได้นะ..อย่าเพิ่งยอมแพ้สินายต้องพยายามนึกให้ออก ฉันไม่ยอมหรอกนะถ้านายจะเอาแต่คิดว่าที่นายลืมเป็นเพราะนายไม่อยากจะจำฉันว่ามันไม่แฟร์กับเซฮุนเขา..เพราะเขาก็กำลังพยายามทำทุกอย่างเพื่อนนาย..”

� พรึบ!...

��ร้านทั้งร้านตกอยู่ในความมืดสนิท..

� � � � �“ไฟดับหรอ??” ลู่ฮานเอ่ยออกมาแผ่วๆอย่างแปลกใจก่อนมองไปที่ท้องถนนที่เสาไฟข้างถนนยังคงสว่างอยู่ �ดูท่าทางอาจจะไฟตกก็เป็นไปได้


� � � � “ดูท่าทางไฟจะตกล่ะอี้ชิง..อี้ชิง??” เมื่อหันกลับมาแม้จะอยู่ในความมืดแต่เขาก็ยังพอมองสิ่งรอบๆตัวของเขาออก ซึ่งตอนนี้ร่างเล็กๆของเพื่อนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของเขาได้หายไปแล้ว

� � � �“อี้ชิง?...อี้ชิง...คุณน้าครับ??”ครั้นเรียกชื่อของคนตัวเล็กก็ไม่ได้รับเสียงตอบ พอเรียกเจ้าของร้านก็ยังคงได้รับความเงียบเป็นคำตอบอยู่ดี ลู่ฮานหันไปรอบๆตัว ขาเรียวเตรียมกำลังจะเดินตามหาแต่กลับต้องชะงัก

�เรื่องแบบนี้...เหมือนเคยเกิดขึ้น??...

�

�

� � � � “ฉันเคยทำแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง ในวันนี้ของเมื่อ7ปีก่อน..” เสียงทุ้มๆที่กระซิบข้างหูพร้อมกับอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นทำให้คนถูกกอดในความมืดยืนตัวแข็ง ปลายจมูกได้กลิ่นอ่อนๆของดอกกุหลาบจนต้องแปลกใจ พร้อมๆกับไฟที่สว่างขึ้นให้คนตัวเล็กต้องรีบผละออกจากอ้อมกอดที่ทำให้หัวใจเต้นรัวจนเจ็บไปทั้งอกมองร่างสูงที่ยืนยิ้มบางๆให้พร้อมๆกับยื่นดอกกุหลาบช่อเล็กที่อยู่ในมือให้กับร่างบางที่กำลังเบิกตากว้างมองหน้าของเขา...

� � � �





� � � “วันนี้เมื่อ7ปีก่อนเคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น..ฉันให้เพื่อนของนายพานายมาที่ร้านนี้ ฉันขอให้คุณน้าเจ้าของร้านช่วยฉัน..ให้เขาปิดไฟตอนที่นายกำลังกำลังบ่นกับเพื่อนเรื่องของฉัน นายตกใจมากเพราะหาใครไม่เจอและฉันก็เข้าไปกอดนายและง้อนายด้วยไอ้นี้เหมือนกัน...”

� มือบางค่อยๆยกขึ้นรับช่อดอกไม้จากในมือของร่างสูง ในหูรู้สึกอื้อไปหมดเพราะเสียงหัวใจที่กำลังเต้นรัวอยู่จนน่ารำคาญ...

ใช่แล้วล่ะ...

เรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นจริง..ระหว่างเขากับผู้ชายคนนี้จริงๆ..

�

�

�///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

อาลู่เริ่มจะพอจำได้แล้วใช่รึป่าวเนี้ยยย???
ตอนนี้เป็นอย่างไรกันบ้างค่ะทุกคน กิ๊ฟรู้สึกว่ามันเหนื่อยมากกับการแต่งตอนนี้(พอๆกับแต่งคริสเลย์ก็ว่าได้)
พยายามให้มันแลดูโรแมนติกแล้ว แต่ไม่รู้ว่าโรแมนติกแบบไหนถึงจะออกมาสวยงาม??
เริ่มมันเลยตีกันบอกไม่ถูก5555
ติชมกันด้วยนะค่ะ
คอมเม้นของทุกคนมันช่วยให้กิ๊ฟมีกำลังใจมากๆเลยนะค่ะ : )


�