[Fic Reborn] stops functioning ปิดการทำงานมัดใจนายมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #16 : [CHAPTER : 9] 1896 100U (100%)

 เย้ !! ในที่สุดโยชิก็ปิดเทอมแล้ว >< ขออภัยที่ไม่ได้มาบอกกล่าวอะไรก่อนหน้านี้เลย รีดเดอร์ทุกคนอย่าโกรธ อย่างอนโยชิน้า~ เลยคริสมาสต์มาแล้ว แต่งย้อนหลังคงไม่ว่ากันเนอะ ตอนแรกกะว่าจะเข้าว่าแต่งให้จบให้ทันก่อนวาเลนไทน์ แต่ก็ไม่ทันแล้ว ทั้งรายงาน ทั้งโครงงาน ทั้งโครงการ พาโยชิจะนอนกองจมกองเลือดอยู่แล้ว T_T พูดมาซะมากเลย มาชมตอนต่อไปดีกว่าเนอะ

_______________________________________________________________________

CHAPTER 9 : MERRY CHRISTMAS/REAL KISS OR KISS LIE

            ห้องครัว ฐานทัพวองโกเล่

“ยูนิจัง...วันนี้เรามีเมนูอะไรเด็ดๆมั่งอ่ะ” เบียคุรันว่าพลางหยิบผ้ากันเปื้อนส่งให้ยูนิ ซึ่งอาหารค่ำมื้อนี้ พวกเขาทั้งสองต้องลงมือทำอาหารให้พวกวองโกเล่ และวาเรียทาน

            “ฉันคิดเอาไว้ว่าจะทำสตูเนื้อ ไก่งวง สลัด ของหวานก็เป็นพุดดิ้ง กับฟองดูว์ น่ะ”ยูนิว่าแล้วหยิบผ้ากันเปื้อนมาแล้วสวมเพื่อที่จะจัดการกับอาหารมื้อค่ำ ที่สั่งให้บอสใหญ่วองโกเล่ไปซื้อมา

            “แหม~ ตอนอยู่กับผม ยูนิจังไม่เห็นทำเยอะอย่างนี้เลยนะ” เบียคุรันว่าเสียงติดงอน

            “ก็...ทั้งห้องอาหารมีแค่นายกับฉัน สองคน กับข้าวก็น้อยๆ ฉันเองก็กินไม่ค่อยเยอะหรอก”

            “มิน่าล่ะ ถึงตัวเล็กขนาดนี้ ^^” เบียคุรันว่ายิ้มๆ ส่งสายตากรุ่มกริ่มไปทางยูนิ

            “เหอะ ! ฉันตัวเล็กอย่างนี้อยู่แล้วค่ะ ไม่ต้องมาตอกย้ำฉันก็ได้มั้ง นายนั่นแหละ ตัวใหญ่เกินไป ที่หลังแบ่งให้ฉันบางน่ะ”ยูนิว่าแล้วหยิบเครื่องปรุงมาผสมให้เข้ากัน เพื่อจะนำไปหมักใส่ไก่งวง

            “ผู้ชายต้องตัวใหญ่อยู่แล้ว ไม่งั้นจะดูแลผู้หญิงได้หรอ J”เบียคุรันว่าแล้วค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆยูนิทำให้คนตัวเล็กต้องเริ่มถอยห่างอย่างช้าๆ

            “ฉะ..ฉันรู้แล้วน่า นะ...นายอย่าทำอะไรฉันนะ ฉันกลัว T_T”

            เพียะ

            “โอ้ยย นายตีหน้าผากฉันทำไม”

            “ไม่รู้สิ...คุณน่าหมั่นไส้มั้ง”

            “....= =++ เดี๋ยวนายเจอดีแน่ เบียคุรัน”

            “คิก~ J”

            “....”

‘แค่เห็นเธออย่างนี้ ก็สบายใจแล้ว’

            ผมไม่เคยเชื่อเรื่องพระเจ้า

          ผมไม่เคยขอพรใดๆ หรืออ้อนวอนใดๆ

          แต่ในตอนนี้ ผมกลับต้องร้องหาพระเจ้า

          ตะโกนขอพร ตะโกนอ้อนวอนบอกท่าน

          บอกท่านว่า...อย่าพรากคนที่ผมรักให้จากผมไปเลย

          

             ห้องทดลอง ฐานทัพวองโกเล่

            “ผลการทดลองออกมาแล้วใช่มั้ย เบี้ยงกี้”รัลมิจิ ที่หมกตัวอยู่ในห้องทดลองมากกว่า 2 สัปดาห์ก็ได้พูดขึ้นมาหลังจากการการทดลองของเธอใกล้จะเสร็จสิ้นแล้ว

            “ใช่...คาดว่าพวกเคียวโกะคงจะหายในไม่ช้า ถ้าเซรุ่มของเราใช้ได้กับพวกเธอน่ะนะ”

            “เหนื่อยจังแหะ ทดลองจนฉันสมองจะระเบิดอยู่แล้ว TT[]TT”

            “เอาน่า...งานก็ไม่ได้หนักหนาอะไรนี่ อีกอย่างพวกเราก็เป็นแค่ตัวประกอบคั่นฉากเท่านั่นแหละ”

            “เหอะๆ...นั่นสินะ”

            .

            .

            .

            ร่างบางอยู่ในชุดผ้าฝ้ายสีขาวดูธรรมดา แต่โดดเด่นด้วยลายดอกไม้สีคราม กระโปรงสีฟ้าครามยาวถึงหัวเข่าประดับประดาไปด้วยลายดอกไม้หลากหลายสี เธอนั่งไขว่ห้างพลางเอามือลูบหัวนกฮูกตัวโปรดของเธออย่างเอ็นดู มิวายฮัมเพลงไปด้วยอย่างอารมณ์ดี

            “อารมณ์ดีจังนะ ยัยสายหมอก” ร่างสูงที่เพิ่งเดินเข้ามาก็ทักด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

            “อ๊ะ...สวัสดีค่ะ คุณเมฆา ^_^” เธออวดรอยยิ้มสวยแล้วฮัมเพลงต่อไป

            “....”

            ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร ทำได้เพียงแค่นั่งอมยิ้มน้อยๆแล้วมองหน้าเธอเพียงเท่านั้น ก่อนที่จะมีบุคคลหนึ่งเดินเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน

            “โย่ว ฮิบาริ ~”

            เสียงทักทายอย่างอารมณ์ดีของบุคลที่สาม ทำให้ทั้งสองหันหน้าไปมองอย่างตกใจ เพราะทั้งคู่ก็ตกอยู่ในห้วงจินตนาการทั้งคู่

            “....”

            ผู้ถูกทักเหล่ตามอง จากนั้นก็เชิดหน้าหันไปทางอื่น ราวกับเขาคนนั้นไม่มีตัวตน

            “คุณยามาโมโตะ ใช่มั้ยคะ...”

            โคลมทักขึ้น ทำให้ยามาโมโตะหันแล้วส่งยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี จากนั้นก็สาวเท้าเดินมาหา พร้อมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆอย่างที่เคยทำ

            “อาการดีขึ้นเยอะเลยนะ โดคุโร่ J”

            “ค่ะ...ก็เป็นเพราะคุณฮิบาริช่วยดูแล ฉันก็เลยแข็งแรงขึ้นน่ะค่ะ”

            “...”

            ฮิบาริไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่อมยิ้มน้อยๆอย่างอารมณ์ดี

            “อ๋อหรอ...ฉันมาบอกทั้งข่าวดีแหละข่าวร้าย จะฟังข่าวไหนก่อน ~”ยามาโมโตะว่า

            “อื้มมมม...ฟังข่าวร้ายก่อนดีกว่าค่ะ”

            “ข่าวร้ายคือ...พวกนายต้องออกไปซื้อของตกแต่งสำหรับปาร์ตี้ที่จะจัดขึ้น ส่วนข่าวดี...”ยามาโมโตะอมยิ้มพลางเขยิบเข้าไปใกล้แล้วกระซิบข้างหูโคลมอย่างแผ่วเบา

            “เซรุ่มกำลังใกล้เสร็จแล้ว...และมุคุโร่ก็จะมาหาเธอด้วย”ยามาโมโตะว่าแล้วผละตัวออกจากโคลม แล้วหันไปยิ้มให้ฮิบาริเล็กน้อย ถ้าเล่นมากกว่านี้มีหวังซี๋แหงแก๋แน่ๆเลย = =;;

            “จริงหรอคะ!” โคลมอุทานอย่างดีใจ พร้อมกับสวมกอดยามาโมโตะอย่างเคยชิน จนมันเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอไปซะแล้ว....

            .

            .

            .

            .

            แต่มันไม่ปกติสำหรับเขา....ฮิบาริ เคียวยะ

            “เอ่อ...ฉันดะ..ดีใจนะ ฉันมาบอกแค่นี้แหละ ไปล่ะ”ยามาโมโตะที่รู้สึกถึงจิตสังหารที่ออกมาจากตัวของชายหนุ่มนัยน์ตาสีดำรัตติกาล จึงรีบผละออกมาจากอ้อมกอดเล็กๆแล้วรีบกุลีกุจอออกมาจากห้องโถงใหญ่ของฐานทัพทันที

            “ขอบคุณมากนะคะ...คุณยามาโมโตะ” เธอว่าอย่างยิ้มๆก่อนที่ลูบหัวนกฮูกอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับฮัมเพลงไปด้วยอย่างดีความสุข

            “อารมณ์ดีซะเหลือเกินนะ”ชายหนุ่มพูดเสียงติดประชดประชัน

            “เอ่อ...คุณฮิบาริ จะไปซื้อของมั้ยคะ”

            “ผมไม่ไปแล้ว...ถ้าคุณอยากจะไปก็ไปชวนคนอื่นเลยไป”ว่าแล้วชายหนุ่มก็ลุกขึ้นไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับครุ่นคิดบ้างอย่างในใจ

            ‘ฉันเป็นอะไรเนี่ย ทำไมรู้สึกเจ็บแปล๊บๆ ที่หัวใจนะ’

            .

            .

            .

            .

            “อาจาร์ยครับ....คุณเมฆานั่นไปแล้วล่ะ”เสียงติดกวนประสาทของเด็กหนุ่มหัวรูปกบขนาดใหญ่พึมพำอยู่ในห้องเก็บของเก่าๆข้างๆห้องโถงของฐานทัพ ก่อนที่จะค่อยๆโผล่หัวออกมาจากกล่องกระดาษขนาดใหญ่...ซึ่งอาจาร์ยของเขาเองก็ไม่รู้ว่าลูกศิษย์เขาเข้าไปอะไรในนั้น

            “อ่า..ผมเห็นแล้วครับ ทีนี้ผมจะได้...”

            จู่ๆหมอกควันก็เริ่มก่อตัวขึ้นเมื่อชายหนุ่มรูปร่างผอมสูงได้เดินออกมาจากห้องเก็บของนั่น หมอกควันนั่นเริ่มก่อตัวเป็นรูปร่าง

            เป็นรูปร่างขึ้นเรื่อยๆ

            เป็นรูปร่างขึ้นเรื่อยๆ

            จนกระทั่ง...

            .

            .

            .

            “ออกโรงสักที...”ชายหนุ่มแสยะยิ้มเมื่อหมอกควันนั้นจากหายไปหมดแล้ว เหลือเพียงแต่รูปร่างที่เปลี่ยนไปจากเดิมราวกับว่าร่างๆนี้ ไม่ใช่ร่างจริงของเขา

            .

            .

            ก็จริง....เพราะเขาปลอมแปลงเป็นศัตรูเบอร์หนึ่ง

            .          

            .

            .

            ฮิบาริ เคียวยะ

            “คุณฮิบาริ...เป็นอะไรไปนะ”โคลมที่นั่งกลุ้มมานานกว่า 10 นาที ได้พึมพำเบาๆพลางลูบหัวนกฮูกตัวโปรด พร้อมกับครุ่นคิดว่าตัวเองทำอะไรผิดไปหรือเปล่า เขาคนนั้นถึงได้อารมณ์เสียหุ่นหันออกไปอย่างนั้น

            แกรก...

            “ว่าไงคระ...เอ้ย ยัยสายหมอก”เสียงทุ้มนุ่มเรียกชื่อของเธอ ชายหนุ่มสาวเท้าเข้ามาก่อนที่จะทิ้งตัวนั่งลงกับโซฟาข้างๆเธอ

            “คุณฮิบาริเป็นอะไรหรือเปล่าคะ...อยู่ๆก็วิ่งพรวดพราดออกไป”เธอถามด้วยความเป็นห่วง          

            “เปล่าน่ะ...ผมไม่ได้เป็นอะไรหรอก”มุคุโร่ที่อยู่ในร่างของฮิบาริ ว่าแล้วแสยะยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปทางลูกศิษย์ที่ทำหน้าทำตาล้อเลียนอยู่

            “หรอคะ...งั้นเราออกไปซื้อของกันดีกว่านะคะ เดี๋ยวมันจะเย็นซะก่อน”

            “อืม...” เขาว่าแล้วลุกขึ้น พร้อมกับคว้ามือเธอให้เดินตามเขาไป

            ศูนย์การค้าย่าน นามิโมริ

(CHROME : TALK)

ฉันเดินมาพร้อมกับคุณฮิบาริจนถึงย่านการค้าของเมืองนามิโมริ ซึ่งเป็นระยะทางที่ไกลมากกกก ทำให้เขาถึงไม่ใช้รถมอเตอร์ไซร์ของเขานะ จะได้เบาแรงฉันไปได้บ้าง T[]T เหนื่อยเลยนะเนี่ย

            “ยัยสายหมอก...หิมะตกแล้วล่ะ”คุณฮิบาริว่าแล้วกับจับมือฉันให้ชูขึ้น เพื่อที่จะสัมผัสกับหิมะ ตายจริงๆ ลืมไปซะสนิทเลย วันนี้วันคริสมาสต์นี่นา

            “ค่ะ...ฉันอยากมองเห็นจังเลย มันต้องสวยแน่ๆ ใช้มั้ยคะ”

            “...”

            “...”

ฉันพูดคนเดียวอีกแล้วว TT

“เอ่อ...อืม สวยๆ สวยมากๆ”เขาว่าก่อนที่จะปล่อยมือฉันแล้วเปลี่ยนมาจับที่ข้อมือแทน

‘ทำไมวันนี้คุณฮิบาริ ดูแปลกจังเลย’

ฉันอยากจะถามเขามาก...แต่ใจฉันไม่กล้าพอ หรือเป็นเพราะว่าเขาเหนื่อยที่จะพูดกับฉันแล้วนะ...

“ยัยสายหมอก...เราต้องซื้ออะไรบ้าง”

“อ๋อ แค่ของตกแต่งเท่านั้นเองค่ะ...อันที่จริงฉันมากับคุณรองกรรมการคุมกฏก็ได้นะคะ คุณไม่จำเป็นต้องมาก็ได้”

“ไม่เป็นรัย...ผมว่างน่ะ”คุณฮิบาริว่าแล้วลากฉันไปที่ไหนสักแห่ง แต่ฉันขอเดาเลยว่า อาจจะเป็นร้างขายของตกแต่งก็ได้มั้ง

“นี่...ช่วยหาของที่จะเอาไว้ตกแต่งให้ผมได้มั้ย”คุณฮิบาริว่าแล้วปล่อยมือฉัน

“...เอ้านี่คุณ”

“...”

“คุณมาซื้อของร้านผมแล้วนี่ ผมจำหน้าคุณได้ มาซื้อเยอะมากแถมไม่ยอมเอาเงินทอนอีก”เจ้าของร้านว่า เป็นไปได้ยังไง คุณฮิบาริเนี่ยนะจะมาซื้อไว้แล้ว...ตาแก่นี่อำกันหรือเปล่า

“พูดมากอยากโดนขย้ำหรือไง”คุณฮิบาริว่าแล้วก็ชักแท่งเหล็กคู่ใจของเขาออกมา (ฉันสัมผัสได้เพราะว่าแท่งเหล็กนั่นเฉียวแขนฉันน่ะ)

“เอ่อ...คะ..ครับ รับทราบครับ”เจ้าของร้านว่าก่อนที่จะเดินไปหยิบของตกแต่งใส่ถุง

“นี่ครับ...12000 เยนครับ” เสียงเจ้าของร้านบอกราคาของ ของตกแต่ง ก่อนที่คุณฮิบาริตะควักเงินออกมาแล้วกระตุกมือฉันให้เดินตามเขาไป

“ให้เกินอีกแล้ว....ซื้อไปแล้วยังจะซื้ออีก เฮ้อ~ แปลกคน”

“คุณฮิบาริซื้อมาแล้วหรอคะ ของตกแต่งน่ะค่ะ”ฉันเปิดประเด็นถาม ก็มันสงสัยนี่นา

“คุณเชื่อไอ้เจ้าของร้านหรอ”

“เปล่าค่ะ เผื่อคุณซื้อไว้แล้ว มันเสียเงินรู้มั้นคะ เงินไม่ได้หาง่ายๆสักหน่อย”

“เอ่อค่ะ..”

มันน่าแปลก....

ฉันสังเกตตัวเองมานานแล้ว..

ปกติ ถ้าเป็นคุณฮิบาริจริงๆ ฉันจะรู้สึกใจเต้นแรงเวลาอยู่กับเขา

แต่ตอนนี้....มันเป็นความรู้สึกเดียวกันกับ...

.

.

.

ท่านมุคุโร่

“คุณไม่ใช่คุณฮิบาริใช่มั้ยคะ...”

“...”

“....”

เราทั้งคู่ต่างเงียบไป ฉันไม่แน่ใจเพราะคุณฮิบาริไม่จับมือฉันนานขนาดนี้ ไม่คอยถามอะไรฉันมากมาย ไม่ใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อย

“ทำไมคุณถึงคิดว่าผมไม่ใช่ฮิบาริ”

“ฉัน...ไม่รู้”

“กลับฐานทัพเถอะ”

“....”

ระหว่างทางที่เราเดินมา เราทั้งคู่ต่างไม่คุยอะไรกันเลย แถมคุณฮิบาริก็ไม่ได้จับมือฉันแล้ว จับแค่ข้อมือฉันอย่างหลวมๆ

“ถึงฐานทัพแล้ว...คุณเดินไปเองได้ใช่มั้ย”

“เอ่อ...ค่ะ ฉันเดินไปเองได้”ฉันว่าแล้วยิ้มน้อยๆ คุณฮิบาริก็จับมือฉันแล้วเอาถุงใส่ของตกแต่งยื่นให้ฉันก่อนที่จะกระซิบข้างหูฉันอย่างแผ่วเบา

“ขอบคุณที่เดินเที่ยวกับผมนะครับ...โคลมที่น่ารักของผม”

“...!!!”

“จากนี้ไป...ผมจะดูแลคุณห่างๆ”

“ทะ...ท่าน”

“คริสมาสต์นี้...ขอให้คุณมาความสุขนะครับ”ว่าแล้วร่างสูงก็เอาจมูกมาใกล้ๆหน้าฉัน ก่อนที่เขาจะฝังจมูกลงบนแก้มของฉันแล้วก็จากนั้นเขาก็หายไปดั่งกับสายลม

“...ท่านมุคุโร่”

“เหอะ...แค่นี้ก็ยังดูไม่ออกว่าใครเป็นใคร”เสียงประชดประชันของคนบางคนที่ฉันรู้จักดี เขาว่าก่อนที่จะเดินเข้ามากระชากถุงจากมือฉันแล้วใช้มืออีกข้างจูงมือฉันเดินเข้าฐานทัพไป

ความรู้สึกนี้...มันใช่เลย

มันไม่ใช่ก่อนหน้านี้...ที่เป็นเขาแต่ไม่ใช่เขาโดยแท้จริง

มันเป็นความรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก

“คุณฮิบาริมาทำอะไรหรอคะ”

“ผมน่ะหรอ...ก็ออกมาเดินเล่นน่ะ แล้วก็เจอคุณกับไอ้หัวสับปะรด”

“ท่านมุคุโร่น่ะหรอคะ”

“คุณนี่โง่หรือเปล่า...ผมน่ะไม่ทำอะไรที่งี่เง่าอย่างไอ้หัวสับปะรดมันหรอก”คุณฮิบาริว่าแล้วลากฉันจนมาถึงหน้าห้องโถงที่เราจะจัดปาร์ตี้กัน

“แล้วถ้าเป็นคุณจะทำแบบไหนหรอคะ”ฉันเปิดประเด็นถาม ฉันว่าคุณฮิบาริเขาก็ต้องตอบแบบนี้แน่ๆเลย

‘ผมน่ะหรอ...หึ ก็ไม่ทำเลียนแบบไอ้หมอนั่นแน่นอน’

“อยากรู้หรือไง”คุณฮิบาริก้มลงมากระซิบข้างหูฉัน ลมหายใจร้อนๆของเขามันรดที่ต้นคอฉันอ่ะ อ๊ายยย สยิวววว >///////<

“คุณก็ตอบสิคะ”

“...”

“...”

“หึ...งั้นก็ เมอรี่คริสมาสต์ ยัยสายหมอก”

เขาว่าแล้วก็เอาอะไรไม่รู้มาปิดปากฉัน มันร้อนๆ ร้อนมากจนฉันแทบจะละลายได้เลย มันสามารถทำฉันแตกเป็นเสี่ยงๆได้โดยไม่กี่นาที ทั้งร้อน ทั้งหวาน หวานเหมือนลูกอมรสช๊อกโกแลต นี่เขาเอาอะไรให้ฉันกินแน่ๆเลย ฉันหวังว่าถ้าฉันกินเสร็จแล้วฉันจะแบ่งเขานะ...

.

.

.

ไม่เอาดีกว่า ฉันเก็บไว้กินคนเดียวก็พอ

(CHROME : END TALK)

.

.

.

“ให้ตายสิ...พวกนี่มาเปิดฉากรักอะไรตรงนี้เนี่ย”ชายหนุ่มผมสีขาวเดินมาถึงกับตกใจ เพราะว่าชายหญิงคู่นึงได้ยืนโชว์ความหวานต่อหน้าเขา จนทำให้เขาเองต้องรีบบังฉากนั้นเอาไว้เพื่อไม่ให้เด็กสาวตัวเล็กที่กำลังเดินถืออาหารมาต้องตกใจจนตทำอาหารหล่นจากมือเป็นแน่

“เบียคุรัน นายทำอะไรน่ะ...”ยูนิที่เดินถือถาดไก่งวงมาเรียกชื่อชายหนุ่ม พร้อมกับทำหน้าใสซื่อ

“ฮั่นแน่...ยูนิจัง อย่าไปเลยดีกว่านะ มันไม่ดีน่ะ ฮ่าๆ”เบียคุรันว่าแล้วกางแขนบังฉากรักนั้น เขาจะทำให้มันนานที่สุด จนกว่าสองคนนั่นจะเลิกทำอย่างนั้นกัน >///<

“มีอะไร บอกมานะ...เบียคุรัน”ยูนิว่าแล้วชะเง้อมองทางขวามือ แขนของชายหนุ่มก็บัง ชะเอมองทางซ้ายมือ แขนชายหนุ่มก็บังอีก

“เอาน่าฉันจะยกให้เธอเองน่ะ ไม่เอาไม่ให้เห็นหรอก เด็กๆถามดูรู้มั้ย”เบียคุรันว่าแล้วรีบแย่งถาดไก่งวงออกมาจากมือของเธอ ก่อนที่จะก้มลงมาแล้วยิ้มยิงฟันขาว

“เมอรี่คริสมาสต์ ยูนิจัง”

ว่าแล้วเด็กสาวก็โดนขโมยจูบแรกไปโดยปริยาย...

______________________________________________________________

เย้ ! จบไปแล้วกับตอนนี้ ใช้เวลาคิดนานมากก ในตอนแรกไมได้เป็นอย่างนี้ด้วยซ้ำไป T^T อาจจะนานไปหน่อยแต่ก็เอามาเซอร์วิสรีดเดอร์ทุกคนแล้วนะ ใครยังไม่ปิดเทอมกันบ้างคะ...หรือปิดแล้วก็โชคดีไป หลังจากนี้อาจจะเจอโยชิมากขึ้น เพราะว่าโยชิปิดเทอมแล้ว =,.= ฝากตอนนี้ด้วยนะคะ เม้น เม้น !