KYUHAE SHORT FICTION ...LISTEN TO KYUHYUN&DONGHAE

ลำดับตอนที่ #16 : Love Light ..ღ [4]

Love Light ...ღ  


 

“ทงเฮ ตื่นรึยัง ลงมาทานข้าวได้แล้ว”

เสียงของผู้ปกครองชั่วคราวร้องเรียกลูกศิษย์ตัวเล็กตรงบันไดไม้ชั้นล่าง ทำให้คนที่นอนคุดคู้อยู่ในกองผ้าห่มต้องมุ่นคิ้ว งัวเงีย เชวทงเฮจัดการพลิกตัวหนึ่งตลบ จากนั้นก็เอาแก้มไถหมอน….แล้วนอนต่อ

ก็เมื่อวานเล่นซนจนหมดพลัง แถมไอโฟนของอาจอชีก็มีอะไรให้ทงเฮเล่นสนุกอีก กว่าจะได้นอน ก็เกือบๆตีหนึ่งเข้าไปแล้ว

“ทงเฮ?”

“….”

ไร้เสียงตอบรับ คยูฮยอนก้มลงมองนาฬิกาข้อมือสีดำขลับก็พบว่าเป็นเวลากว่าเก้าโมงแล้ว เชวทงเฮไม่หิวรึไงนะ ปกติกระเพาะครากจะตายไป

ร่างสูงสวมสลิปเปอร์ที่อยู่ตรงทางขึ้นบันได ก่อนจะเดินขึ้นไปด้านบน เคาะประตูห้องของเด็กชายแล้วก็ไม่มีเสียงตอบ พอลองหมุนลูกบิดดูก็พบว่าทงเฮไม่ได้ล็อก จึงตัดสินใจลองเปิดเข้าไปด้านในห้องนอนของเจ้าตัวเล็กที่มายึดอย่างชั่วคราว

ยังไม่ตื่นจริงๆด้วย…

คยูฮยอนขยับเข้าไปใกล้คนตัวเล็กมากขึ้น จัดการขยับผ้านวมเบาๆ เพื่อปลุกคนขี้เซา แต่เชวทงเฮผู้มีความเป็นเลิศด้านการนอนก็กระชับผ้าห่มเข้าหาตัวให้แน่นขึ้นก่อนจะกลิ้งหลุนๆไปยังอีกฝั่งของเตียงจนคนปลุกได้แต่ถอนหายใจ

“ทงเฮ ตื่นได้แล้ว”

“งื้อออ”

“สายแล้ว ลุกเร็ว”

“ฮื้อออ”

ทงเฮส่งเสียงงื้อๆเง้อๆ ออกมาอีกหลายรอบแต่ก็ไม่ยอมลุกขึ้นมาสักที โจวคยูฮยอนเข้าใจว่าเพราะอากาศในห้องมันดีจึงไม่อยากตื่น ร่างสูงเดินไปปิดแอร์ ก่อนจะลงมือปลุกเด็กขี้เซาอย่างจริงจัง

มือใหญ่คว้าเอามือเล็กของลูกศิษย์ออกมาจากม้วนผ้าห่มมัมมี่ได้สำเร็จ ทั้งขุดทั้งลากจนทงเฮหลุดออกมาจากม้วนผ้านวมผืนหนา แขนทั้งสองข้างของทงเฮถูกตรึงเอาไว้ด้วยแขนของคุณครูที่ยืนจับอยู่อีกฝั่ง ถึงกระนั้นเชวทงเฮก็ยังไม่ยอมลืมตา ร่างเล็กทำตัวไม่มีกระดูกสันหลัง ทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดไปตามแรงโน้มถ่วง มีเพียงช่วงแขนยาวๆของซอนแซงนิมเท่านั้น ที่ทำให้ทงเฮลุกขึ้นมาได้

“ลุกได้แล้วทงเฮ ลุกมาทานข้าวเช้า” เสียงทุ้มบอกกับคนที่นั่งจับมืออยู่อีกฝั่ง

 เชวทงเฮยื่นริมฝีปากน้อยๆออก ก่อนจะค่อยๆลืมตา…

และจังหวะนั้น ลมหายใจของโจคยูฮยอนก็สะดุด

คนตัวเล็กผิวขาวเนียน ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มนั่นกำลังส่งตาใสๆมาอ้อน

“ซอนแซงนิมมมมมมมม”

ตุบ!

“อ๊ะ!”

คยูฮยอนรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่คนตัวเล็กส่งเสียงร้อง ทงเฮหงายหลังลงไปกับเตียงนอน เพราะจู่ๆ ซอนแซงนิมคนดีก็ปล่อยมือที่ดึงทงเฮออกซะงั้น

“ครูขอโทษ! เจ็บมั้ย” รีบเอ่ยถามเพราะความเป็นห่วง แต่ก็ได้รอยยิ้มบนใบหน้าจิ้มลิ้มตอบกลับมา

“เจ็บ… อุ้มหน่อย”

“หือ??”

“งื้ออ ทงเฮขี้เกียจเดินง่ะ ซอนแซงนิมอุ้มหน่อย” คนเพิ่งตื่นที่ยังอยู่ในอากาศงัวเงียอ้อนเป็นเด็ก แขนเล็กสองข้างชูขึ้นจนสุด เพื่อรอให้อีกคนอุ้ม

“เลิกเล่นได้แล้วทงเฮ รีบๆไปอาบน้ำแล้วลงไปทานข้าว วันนี้ครูทำของโปรดเราด้วยนะ”

“ง่าาา ทงเฮหิวแล้วอ่ะ แต่ซอนแซงนิมอุ้มหน่อย” ทงเฮคนดื้อยังไม่ยอมง่ายๆ  นอกจากจะไม่ยอมลุกเองแล้วยังทำปากจู๋ใส่คนปลุกอีก

“ทงเฮคิดถึงคุณป๋าอ่ะ เวลาวันหยุดคุณป๋าจะมาอุ้มทงเฮ ให้ทงเฮขี่หลังแล้วพาลงไปข้างล่าง ซอนแซงนิมอุ้มทงเฮหน่อยน้า”

“แต่ครูไม่ใช่คุณป๋าของทงเฮนะ”

“คุณป๋าทำเพราะรักทงเฮ เพราะทงเฮน่ารัก… แล้วซอนแซงนิมไม่รักทงเฮหรอฮะ” ลูกล่อลูกชนลูกอ้อนทุกกระบวนท่าถูกส่งไปยังซอนแซงนิมคนดี นอกจากพูดจาออเซาะฉอเลาะแล้ว เชวทงเฮยังไม่วายส่งสายตาปิ้งๆให้คุณครูอีกด้วย

“เฮ้อ” ร่างสูงถอนหายใจ แล้วไม่นานเกินรอ เชวทงเฮก็ได้ยิ้มแป้น กระโดดขึ้นหลังซอนแซงนิมดังปุ

“เย้ ซอนแซงนิมคนดีที่หนึ่งเลย”

 (≧∇≦)

ให้เรียนตอนเช้ามันก็ยังเช้าไป

จะเรียนตอนเที่ยงหลังจากมื้ออาหารมันก็ง่วงนอน

เรียนตอนเย็น…โรงเรียนที่ไหนเค้าเรียนตอนเย็น นักเรียนเค้ากลับบ้านกันต่างหาก

เชวทงเฮหาข้ออ้างมาร้อยแปดพันเก้า นึกอิจฉาเพื่อนๆที่มีวันหยุดปิดเทอมที่แสนสุขสันต์ แต่จะโทษใครได้ แม่บอกว่าทงเฮทำตัวเองทั้งนั้น!!

ก็คนมันไม่ถนันนี่!!

ถ้าแข่งเล่นเกมส์ก็ว่าไปอย่าง จะคุ้กกี้รันหรือบัวลอยรัน ทงเฮไม่แพ้ใครทั้งนั้น โห่!

“ข้อนี้ตอบ 01.39 ใช่มั้ยซอนแซงนิม”

“ผิด”

ป๊อก!

ทงเฮได้รับรางวัลเป็นดินสอไม้หนึ่งแท่ง…….. ที่เคาะลงมากลางหน้าผากเหม่งๆ

“โอ้ย หน้าผากทงเฮแดงหมดแล้ว ซอนแซงนิมอ่ะ!” -3-

“ทำผิดก็ต้องโดนลงโทษ ครูบอกแล้วไงว่าให้รอบคอบ นี่ไง ใส่ทศนิยมผิดตำแหน่ง” คยูฮยอนว่า ใช้ยางลบลบคำตอบที่ทงเฮเขียน แล้วเขียนใหม่ “13.9”

“หูย แค่นี้เอง” ทงเฮบ่นงุบงิบ มือเล็กลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ ไม่รู้วันนี้โดนเคาะไปกี่รอบแล้ว รู้สึกเจ็บขึ้นมาจริงๆนะเนี่ย

“เจ็บหรอ?” คยูฮยอนถามคนที่ยังสาละวนกับหน้าผากตัวเองไม่เลิก ทงเฮหันมาตาขวางใส่เล็กๆก่อนตอบ

“เจ็บซิฮะ ให้ทงเฮลองมั่งมั้ยเล่า คุณครูที่ไหนเค้าลงโทษนักเรียน(ที่น่ารักแบบทงเฮ) ด้วยวิธีนี้กัน”

“แล้วจะให้ครูลงโทษแบบไหนถ้าเราทำผิด” คยูฮยอนลองให้เจ้าตัวแสบเสนอ ทงเฮนั่งเงียบเพื่อใช้ความคิด แล้วครู่นึงก็ยิ้มออกมา

“จุ๊บ!”

“ห่ะ??”

“นี่ไงๆ ถ้าทงเฮทำผิดหนึ่งข้อ ซอนแซงนิมก็จุ๊บทงเฮหนึ่งที ผิดสองข้อก็จุ๊บสองที”

“…..”

“ไม่ดีหรอฮะ?” ร่างเล็กเอียงคอถาม

“ละ แล้ว มันเป็นการลงโทษตรงไหน”

“แม่เล่าให้ทงเฮฟังว่า ตอนเด็กๆ ทงเฮดื้อมาก เวลาทงเฮทำผิดแม่ก็ตีทงเฮ แล้วทงเฮก็บอกว่าแม่ไม่รักทงเฮ เพราะแม่ตีทงเฮ แม่เลยถามทงเฮว่า งั้นเวลาทำผิดแม่จะลงโทษทงเฮได้ยังไง ทงเฮเอาแต่ร้องไห้ แม่เลยบอกว่า งั้นถ้าทงเฮทำผิดแม่จะจุ๊บทงเฮแทน จะจุ๊บจนกว่าจะหายโกรธ ทงเฮจะได้รู้ว่าแม่รักทงเฮ แต่ที่ทงเฮทำมันผิด”

คยูฮยอนนึกทึ่งกับการครีเอทวิธีสอนลูกของซนดารา ผู้หญิงคนนี้พิเรนทร์เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ

“แล้วตอนนี้ล่ะ”

“แม่ก็กลับมาตีทงเฮแล้วนะสิ ถามได้”

“หูย ซอนแซงนิม สี่โมงแล้วอ่ะ ปล่อยทงเฮไปเถอะ ทงเฮเจ็บหัวด้วยอ่ะ มันต้องแดงแน่ๆเลย”

คยูฮยอนเบื่อจะฟังทงเฮหาข้ออ้าง ร่างสูงจึงบิดขี้เกียจสองสามทีแล้วลุกขึ้น

“ทำแบบฝึกหัดข้อสุดท้ายให้เสร็จ เดี๋ยวครูไปหาอะไรให้ทาน โกโก้หรือชานม?”

“โกโก้!! ขอเข้มๆเย็นๆ ชื่นใจเลยฮะซอนแซงนิม” *ฉีกยิ้ม180องศา*

“วาฟเฟิลด้วยมั้ย”

“เอา!”

“งั้นก็รีบทำให้เสร็จ รอบคอบด้วยนะ ห้ามผิดละ”

“โอเคคับ!!”

เวลาหัวค่ำ คนตัวสูงมาส่งเด็กนักเรียนเพียงคนเดียวของปิดเทอมนี้เข้านอน เชวทงเฮในชุดนอนลายทางสีเหลืองกำลังดูการ์ตูนสุดเกรียนอย่างเจ้าเหมียวการ์ฟิว

“อย่าดูทีวีจนดึกล่ะรู้มั้ย”

“ฮะ”

“แล้วห้ามตื่นสายแบบวันนี้อีก เก้าโมงครึ่ง เจอกันที่โต๊ะอาหาร ถ้าไม่ จะไม่มีขนมในเวลาของว่าง”

“ใจร้ายจัง…อ๊ะๆ ตกลงฮะๆ” ทงเฮทำท่าเบี่ยงตัวหลบ เมื่อซอนแซงนิมจะเข้ามาประทุษร้าย จำใจตอบตกลงไปในที่สุด

สิ้นเสียงปิดประตูห้อง เชวทงเฮก็คว้าไอเทมลับที่เก็บซ่อนไว้เป็นอย่างดีขึ้นมา

“นี่ยังไม่รู้ตัวว่ามือถือหายใช่มั้ยเนี่ย!! เอ๊ะ หรือมีหลายเครื่องกัน??”

“เอาไงดีน้าาา………”

[กู อยาก คุย เรื่อง ดารา]

โอะ มันดูหยาบเถื่อนไป ซอนแซงนิมรับไม่ได้แน่เลย

[คุย เรื่อง ดารา กัน หน่อย มั้ย]

อืมม มันดูโจ่งแจ้งเกินไปแฮะ

[ว่า ไง ทำ ไร อยู่]

อ่า นี่ก็ดูไร้สาระไป

“ไม่รู้ว่าจะพิมพ์ว่าไรแล้วอ่ะ!! การเป็นนักสืบนี่มันยากจริงๆ เฮ้ออ”

“ป่านนี้แม่จะเป็นไงบ้างเนอะ…” จู่ๆก็คิดถึงมารดาขึ้นมาซะงั้น ทั้งๆที่เพิ่งเจอกันเมื่อวานแท้ๆ

นึกออกแล้ว!!!

[เรื่อง ซนดารา เป็น ยัง ไง บ้าง?]

อ๋า แบบนี้แหละ ดูรู้เรื่องรู้ราวแล้วก็ไม่หลอกถามดี ^ ^

[เรื่อง ซนดารา เป็น ยัง ไง บ้าง?] 
                                      sent

[อะไรของมึง]

หูยยย ซอนแซงนิมอ่ะ เรื่องเยอะ ขี้กั๊ก

[เล่า มา เถอะ]
              sent

[มันไม่มีอะไรแล้ว กูลืมเค้าได้แล้ว]

อะไรน่ะ ลืม?? ซอนแซงนิมจะลืมแม่ทำไม
จะลืมได้ไงล่ะ ก็เพิ่งเจอแม่ไปเอง

“เอ๊ะ!! หรือว่า….!!!”

[จริง หรอ]

RRRrrrrr rrrrrr

“ซอนแซงนิมโทรมา ซวยแล้ว ทำไงดี!!” ทงเฮลนลานไม่รู้จะทำอย่างไร ถ้าไม่รับก็จะผิดสังเกต แต่ถ้ารับแล้ว…

“เรื่องมันผ่านมาตั้งสิบกว่าปี มึงจะฟื้นฝอยหาตะเข็บทำไม เค้ามีครอบครัวแล้ว สิ่งที่กูควรทำคือตัดใจไม่ใช่หรอ หน้าที่ของกูตอนนี้คือเป็นเพื่อนที่ดี ดูแลลูกให้เค้า มึงหยุดพูดเรื่องนี้สักทีชางมิน”

 .

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.











.
.
.
.

.
.
.




.

.

.

.





.


.
 

Tbc.

ว้ายยยยยยยยยยยย ย เค้ากลับมาแล้ว ><

เรียนจบแล้ว เย้ๆๆๆๆ

สถานีต่อไป >>> หางานทำ T T

ไปละ

นี่จะไม่เม้นให้กันจินๆหราาาาา
เหอะ !!

ปุลุ.วิธีการลงโทษคุณลูกซนๆแบบนี้มันมีอยู่จินๆนะคะ แต่เป็นแค่กอดค่ะ
เวลาลูกชายคนนี้ดื้อ ซน คุณแม่ก็จะดึงเขาเข้ามากอด กอดแน่นๆ จนกว่าจะหายโกรธเป็นของคุณแม่พี่บีม กวี ที่ลงโทษน้องชายของพี่บีมคนกลาง ที่ชื่อพี่โบ๊ทค่ะ :)

cinna mon