Love destiny พรหมลิขิตรัก Fic sj+snsd

ลำดับตอนที่ #16 : Love destiny 14

 Love destiny 14

“แท  คุณออกเวรเมื่อไหร่  ผมจะไปส่งคุณ”คิบอมกล่าวกับแทยอนที่นั่งทำงานอยู่ในห้องของเขา

“แท เอารถของแทมา”แทยอนกล่าวหน้าเรียบๆ

“งั้นผม ไปหาคุณที่บ้าน เย็นนี้เราไปทานข้าวกันน่ะครับ”ชายหนุ่มกล่าวอย่างรวบรัดก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยรอยยิ้มที่เป็นสุข  เขาใกล้จะทำลายเกาะที่แทยอนสร้างขึ้นสำเร็จแล้ว     มินวูที่บังเอิญเห็นคิบอมเดินออกมาด้วยสีหน้าอย่างนั้นจึงอดสงสัยไม่ได้

เมื่อถึงเวลางานเลิกงาน คิบอมนั้นก็ขับรถตรงไปที่บ้านของแทยอนทันที เขากลับมาก่อนเจ้าของบ้านเสียอีกพร้อมกับซื้อข้าวของมามากมายเตรียมสำหรับมื้อเย็น

“แท คุณดูสิ อาหารนี่ผมทำเองทั้งหมดเลย”คิบอมกล่าวกับแทยอนที่กลับมาจากทำงาน

“คิบอมคุณเลิกทำแบบนี้เถอะ คุณทำแบบนี้ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดที่ทิ้งคุณมา”แทยอนกล่าวอย่างเหนื่อยใจ

“งั้น คุณก็กลับมาเป็นแทยอนคนเดิมสิ  แทยอนที่มีรอยยิ้มสดใส แทยอนที่เป็นคนรักของคิบอมคนเดียว”คิบอมกล่าวแล้วกุมมือของแทยอนไว้พลางจ้องตากลมโตของเธออย่างลึกซึ้ง

“แต่ฉันเคยทิ้งคุณไป  เคยทำให้คุณต้องเจ็บปวดฉันมันแก่ตัว ที่ทิ้งคุณเพื่อตัวเอง เพื่ออนาคตของตัวเอง”แทยอนกล่าว

“พอเถอะแท  ผมเข้าใจคุณหมดทุกอย่าง เรากลับมาเริ่มต้นกันอีกครั้งน่ะ ผมสัญญาว่าเราจะไม่ต้องแยกจากกันไปไหนอีก”คิบอมให้สัญญากับหญิงคนรักก่อดจะสวมกอดด้วยกอดที่อบอุ่นที่เขามอบให้เธอเพียงคนเดียวเท่านั้น

“ผมกลับก่อนน่ะ  รีบเข้านอนล่ะแล้วพุ่งนี้เจอกันที่โรงพยาบาล”ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะมอบจูบที่หน้าผากของหญิงสาว

“เอ่อ คือว่าเรื่องของเราปล่อยให้มันค่อยเป็นค่อยไปเถอะค่ะ อย่าเพิ่งดปิดเผยให้ใครรู้เลยน่ะค่ะ เพราะอีกอย่างคุณก็….ยังไม่ได้อย่ากับเธอ”แทยอนกล่าวก่อนที่คำหลังจะเงียบไป

“แท คุณไม่ต้องกังวลหรอกน่ะ ทุกๆอย่างจะเรียบร้อย”คิบอมกล่าวก่อนจะกลับบ้านไป

“พี่จะไปพบคุณฮันคยองจริงๆหรอ”

“พี่จะลองไปคุยกับเขาดู”ยูริกล่าว

“งั้นซอขอให้พี่ โชคดีน่ะค่ะ”ซอฮยอนกล่าวให้กำลังใจ

“แล้วซอไม่ไปกับพี่หรอ”ยูริมองหน้า

“ไม่หรอก  พี่จะได้คุยกับเขาแบบส่วนตัว ซอไปก่อนน่ะ”ซอฮยอนกล่าวก่อนจะหายตัวไป

“ยัยน้องคนนี้นี่  นึกจะมาก็มานึกจะไปก็ไป”ยูริส่ายหน้า

“แดฮันกรุ๊ป ฉันไม่ได้เยียบบริษัทนี่นานแค่ไหนแล้วน่ะ”ยูริกล่าวก่อนจะถอดแว่นตาสีชา ที่เธออำพรางใบหน้าของเธอไว้ก่อนจะเดินตรงไปที่หน้าโต๊ะเลขาคนที่เธอจำแม่นว่าหล่อนคือใคร

“ฉันมาขอผม คุณฮันคยอง”ยูริกล่าวอย่างวางท่าก่อนจะมองหญิงสาวข้างหน้าด้วยสายตาเหยียดๆ พลางคิดในใจ  ให้ตายสิฉันเกลียดเธอจริงๆเจสสิก้า

“นัดไว้หรือเปล่าค่ะ”เลขาสาวถามกลับ

“ไม่ได้นัดค่ะ แต่อยากจะมาคุยเรื่องงาน”ยูริกล่าว

“ขอโทษด้วยน่ะค่ะ คุณซอฮยอน คุณอันคยองเพิ่งจะออกไปพบลูกค้าเมื่อสักครู่นี้เอง  หากจะคุยเรื่องงานคุณไปคุยกับฝ่ายงานของเราได้น่ะค่ะ”เจสสิก้าตอบกลับ

“งั้นไม่เป็นไร ไว้ฉันจะมาใหม่”ยูริกล่าวแค่นั้นก่อนจะสวมแว่นของเธอกลับ ก่อนจะเดินออกไป  แต่เธอก็ต้องหยุดเมื่อได้ยินเจสสิก้าคุยอะไรบางอย่างกลับซีวอนดูท่าทางน่าสงสัย   เธอพยายามที่จะจับใจความแต่เสียงมันก็อยู่ไกลเกินไป

“หมด กันอดรู้เลยว่าสองคนนั่นคุยเรื่องอะไรกัน”ยูริกล่าวอย่างเสียดาย ก่อนจะออกไปจากบริษัท และแวะเข้าร้านอาหารที่เธอกับฮันคยองมาด้วยกันบ่อยๆ

“นั่น มันฮัน นี่ ในที่สุดก็จะได้เจอสักที”ยูริเดินตรงไปที่โต๊ะของฮันคยอง และกล่าวทักทาย คนที่นั่งอยู่ก็ดูตกใจไม่น้อย

“สวัสดีค่ะ  คือว่าฉันขอนั่งด้วยได้ไหม”ยูริกล่าวขออนุญาต และก็ได้รับคำอนุญาตจากชายหนุ่ม

“คุณซอฮยอนใช่ไหมครับ  คุณจะคุยเรื่องงานหรือเปล่า”ฮันคยองกล่าวหน้าเรียบ

“คือว่าฉันมีเรื่องที่สำคัญมากน่ะต้องบอกคุณ”ยูริกล่าว มือไม้ของเธอดูลุกลี้ลุกลนไปหมด

“ผมว่าเราสั่งอาหารดีกว่าไหม”ฮันคยองกล่าวเสนอความเห็น

“ก็ดีค่ะ”

“คุณมาที่นี่บ่อยหรอครับ”ฮันคยองกล่าวเพื่อสร้างบรรยากาศ

“ก็บ่อยค่ะ  ฉันชอบร้านนี้มาก คนรักของฉันก็เลยพามาบ่อยน่ะค่ะ”ยูริกล่าว

“เหมือนผมเลยน่ะครับ แฟนของผมเขาชอบผมเลยพาเค้ามาบ่อยๆ”ฮันคยองกล่าว

“อาหารมาแล้ว  ทานเถอะค่ะเดี้ยวมันจะเย็นหมด”ยูริเสนอความเห็น

“คุณนี่แปลกดีน่ะครับ  ทานสปาเก็ตตี้ใช้ตระเกียบ ผมคิดว่าคงไม่มีใครทำแล้ว”ฮันคยองกล่าวเมื่อเห็นหญิงสาวใช้ตระเกียบคีบเส้นสปาเก็ตตี้

“ฉันถนัด แบบนี้ แล้วคุณล่ะเลยเห็นที่ไหนทำอีก ฉันคิดว่าฉันทำคนเดียวแล้วน่ะในเกาหลีเนี่ยะ”ยูริยิ้มให้กับชายหนุ่ม จนเขาเองเผลอคิดว่ายูริ คนรักของเขานั่งอยู่ข้างหน้าเขาเสียอีก  ทั้งรอยยิ้ม วาจา กริยา มันชั่งเหมือนกันเหลือเกิน

“เอ่อ คือว่าผมต้องขอตัวก่อนน่ะครับผมมีงานอีกมาก”ฮันคยองกล่าวขอตัว เพราะเขาคิดว่าตัวเองคงหมกหมุ่นเรื่องยูริมากเกินไปจนเห็นผู้หญิงตรงหน้าเป็นซอฮยอนเสียแล้ว

“แต่ว่า  ฉันมีเรื่องสำคัญต้องบอกคุณก่อนน่ะค่ะ”ยูริกล่าวรั้ง  เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้ากำลังจะลุกออกไป

“คือว่า ผมรีบจริงๆ  ถ้าคุณมีเรื่องสำคัญมาก ผมจะให้เลขาผมโทรนัดน่ะครับ”ฮันคยองกล่าวอย่างสุภาพก่อนจะขอตัวออกไป

“จะรีบไปไหนของนายน่ะ  ฮันคยอง ตาทึ้มเอ้ย”หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะทานอาหารให้หมด

ติ้ดดดด

“เหลืออีก 80วัน”เสียงปฏิทินเตือนเวลาดังขึ้น เมื่อถึงเวลาเที่ยงคืน

“วันนี้ พี่ต้องไปถ่ายโฆษณา  เตรียมตัวพร้อมไหมค่ะ”ซอฮยอนกล่าว เมื่อเห็นว่ายูริกังจัดข้าวของ

“แน่นอน พี่จะทำไม่ให้เสียหน้าเธอเด็ดขาด”ยูริยิ้มแล้วปิดกระเป๋าเดินทางเพื่อเตรียมตัว

“โอ้ย วันนี้ฉันต้องไปงานไหนกับหมอนั่นอีกน่ะ เบื่อจริงๆไปกับหมอนั่นนรกชัดๆ”ยุนอาบ่นอุบ เมื่อนึกถึงเวลาที่ต้องไปไหนมาไหนกับดงแฮเพราะเขามีแต่จะคอยว่าเธอกล่าวหาเธอตลอดเวลา

“นี่แม่คุณ จะให้เดินไปอุ้มมาขึ้นรถเลยไหม เรียกตั้งนานแล้วน่ะ”ดงแฮกล่าว เพราะว่าเขาเรียกเธอตั้งนานแล้ว

“ก็คนไม่ได้ยินนี่ บ่นอยู่นั่นแหละนายมีปากคนเดียวหรือไงห่ะ”ยุนอาเถียงกลับเมื่อเธอเข้ามาในรถ ทำให้ฝ่ายชายต้องมองกลับ

“ถ้าไม่อยากอดเงิน 5ล้านเดือนแรก ก็เงียบซ่ะ ยัยเหม่ง”ดงแฮกล่าวแล้วทำหน้าที่ขับรถ

“นายมาทำอะไรที่ห้าง  มีงานเดินแบบหรอ”ยุนอากล่าวเมื่อเห็นว่าเขาเลี้ยวรถมาจอด

“มาจัดการอะไรบางอย่าง เธอแค่ช่วยอยู่เงียบๆก็พอ”ดงแฮกล่าวแล้วคว้าขอมือ ยุนอาเอาไว้ ผู้คนมากมายเริ่มแตกตื่นบางคนก็หยิบกล้องถ่ายรูปมาถ่ายฉากสวีทของคนทั้งสองที่ดงแฮจัดฉากขึ้น

“เนี่ยะน่ะ เรื่องที่นายบอกคือเราต้องสร้างภาพหรอ”ยุนอากระซิบถามดงแฮ

“ใช่ เธอแค่ยิ้มและทำตามที่ฉันสั่งก็อพอ”ดงแฮกล่าวก่อนจะยิ้มให้กับแฟนคลับ แล้วโอบไหล่ยุนอาไว้เรียกเสียงกรี๊ดได้มากเลยที่เดียว  ยุนอาเองก็ไม่คุ้นกับเหตุการณ์แบบนี้ทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ

“นั่งสิ”ดงแฮกล่าวแล้วเลื่อนเก้าอี้ให้เธออย่างสุภาพขัดกับวาจาที่กล่าวกับเธอโดยสิ้นเชิง ยุนอาได้แต่ยิ้มตอบเจื่อนก่อนจะนั่งลงในร้านอาหารที่ห้อมล้อมไปด้วยบรรดาแฟนคลับของดงแฮ

“มีอะไรติดที่ปากเธอน่ะ”ดงแอกล่าวกับยุนอาที่กำลังทานอาหารอย่างอร่อย

“ฮื้ม ตรงไหนหรอ”ยุนอาว่า พลางจับปากของเธอเอง

“ตรงนี้ต่างหาก”ดงแฮกล่าวยิ้มๆก่อนจะใช้มือของเขาสัมสผัสที่ริมฝีปากของยุนอาเบาๆก่อนจะยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่เธอไม่เคยได้จากเขามาก่อน

“เอ่อ ขอบคุณน่ะ”ยุนอากล่าวก่อนจะทานอาหารต่อไป แต่ในใจของเธอกับเต้นโครมครามไปหมด มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ ทำไมเธอต้องรู้สึกแบบนี้กับผู้ชายคนนี้ด้วยน่ะ

หลังจากทานอาหารเสร็จ ดงแฮก็พายุนอาเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ไปทั่ว ซื้อข้าวของมากมายให้เธอ

“อ่ะ นี่มือถือเครื่องใหม่”ดงแฮกล่าวกล่าวยืนมือถือเครื่งใหม่ให้ยุนอาเมื่อมาส่งเธอที่บ้าน

“ให้ฉันทำไม ฉันมีแล้ว”ยุนอากล่าวพลางหยิบเครื่องเก่าขึ้นมาให้ดู

“ก็มันเก่าแล้ว เอาเครื่องนี้ไป แล้วเวลาฉันโทรมาอย่าให้มันดังเกินสามครั้งไม่งั้นเธอตาย”ดงแฮว่า ก่อนจะส่งของทั้งหมดที่เขาซื้อให้ ส่งให้ยุนอา แล้วกลับออกไป

“คนบ้า เอาแต่ใจตัวเองบ้าอำนาจสุด”ยุนอากล่าวไล่หลัง ก่อนจะยิ้มเล็กๆ

“คุณ ซอฮยอนค่ะนี่ห้องพักของคุณค่ะ เดี้ยวพรุ่งนี้เราจะเริ่มถ่ายทำ ในตอนเช้าเราจะให้ทีมงานมารับออกไปค่ะ”พนักงานต้อนรับของโรงแรมกล่าว

“ค่ะ ขอบคุณค่ะฉันขอเดินดูรอบๆก่อนน่ะค่ะ”หญิงสาวกล่าวก่อนจะเดินออกไปสำรวจรอบโรงแรม

“นี่คือตารางงานทั้งหมดของคุณค่ะ”เจสสิก้ากล่าวกับเจ้านายของตนก่อนจะยื่นรตารางงานให้

“พรุ่งนี้ ผมต้องไปดูการถ่ายทำด้วยใช่ไหม”ฮันคยองกล่าว

“ใช่แล้วค่ะ ส่วนวันนี้ก็ไม่มีงานอื่นแล้วจะไปพักผ่อนเลยไหมค่ะจะได้ให้คนเตรียมห้อง”เจสสิก้ากล่าว

“ไม่ล่ะครับ ผมขอไปเดินเล่นชายหาดซะหน่อยไม่ได้มานานแล้ว”

“ฮัน  ……เอ่อคุณฮันคยอง คุณมาที่นี่ด้วยหรอค่ะ”ยูริยิ้มทันทีเมื่อเจอกับฮันคยองที่ชายหาด มันเป็นโอกาสชองเธอทีเดียว

“ครับ คุณก็ลงมาเดินเล่นที่นี่เหมือนกันหรอครับ”

“ใช่แล้วค่ะ  ฉันชอบชายหาดที่นี่มาก จนอยากจะปลูกบ้านไว้เลยทีเดียวค่ะ”ยูริตอบ พลางหลับตาพริ้มสูดอากาศที่บริสุทธิ์

“เคย มีคนพูดกับผมแบบนี้เหมือนกัน”ฮันคยองกล่าวยิ้มๆก่อนจะมองใบหน้าหญิงสาว ที่กำลังดูมีความสุขมากเลยทีเดียว จนเขาอยากจะคว้าตัวเธอมากอดไว้ เหมือนที่ทำกับยูริคนรักของเขา

“คุณคงเศร้ามากเลยใช่ไหมค่ะ เรื่องคุณยูริ”ยูริกล่าวเศร้าๆกับฮันคยอง

“คุณรู้เรื่อง ยูริได้ยังไงหรอครับ ผมไม่เคยเล่าให้คุณฟังนี่”ฮันคยองทำสีหน้าสงสัย  จนยูริเองต้องแสดงสีหน้ากลบเกลื่อน

“ฉัน ได้ยินมาจากคุณเจสสิก้าน่ะค่ะ คุณคงไม่โกรธใช่ไหมค่ะ”

“ไม่หรอกครับ พรุ่งนี้คุณคงเริ่มถ่ายทำถ้าขาดเหลืออะไรบอกผมได้น่ะครับ”ฮันคยองกล่าวอย่างสุภาพ

“ค่ะ พรุ่งนี้หลังจากถ่ายโฆษณาเสร็จ ฉันอยากจะคุยอะไรกับคุณสักอย่างพอจะว่างไหมค่ะ”

“ได้สิครับ  พรุ่งนี้ผมว่างพอดี”

“งั้นดีเลย ขอบคุณมากน่ะค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนน่ะ”ยูริกล่าวลา ก่อนจะวิ่งออกไปด้วยความดีใจ เธอเริ่มเข้าใกล้ความสำเร็จมากขึ้นแล้วสิ

“ขอบคุณ คุณป้าอีกครั้งน่ะครับสำหรับอาหารมื้อเช้า”คยูกล่าวขอบคุณ แม่บ้านขณะที่เขากำลังจะออกไปทำงาน

“เอ่อ คุณคยูค่ะ อาหารพวกนี้ป้าไม่ได้ทำหรอกค่ะ คุณไม่ต้องขอบคุณป้าหรอกค่ะ”

“ป้าไม่ได้ทำ  แล้วใครจะมาทำหรอครับ”คยูกล่าวงงๆ

“ไม่รู้สิค่ะ  แต่ป้าไม่ได้ทำจริงๆ”แม่บ้านกล่าวส่ายหน้า 

“ป้าเคยบอก รหัสบ้านผมกับใครหรือเปล่า”คยูถามเพื่อความปลอดภัย

“ไม่ค่ะ ป้าไม่เคยบอกใครเลย คุณคยูสงสัยป้าหรอค่ะ”ป้าแม่บ้านกล่าวพลางโบกไม้โบกมือ ว่าเธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย

“งั้นไม่เป็นไร ป้าไปทำงานต่อเถอะ”คยูกล่าวแค่นั้นก่อนจะออกไปทำงานพร้อมกับตั๋วเครื่องบิน เพราะเขากำลังจะบินตามคนรักของเขาไป

ติ้ดๆๆๆๆๆๆๆ

“ฮัลโหล โทรมาทำอะไรดึกๆดื่นๆไม่หลับไม่นอนหรือไงฮ่ะ”ยุนอากรอกเสียงลงโทรศัพท์ที่ดังปลุกเธอยามวิกาล

“ฉันบอกเธอไปแล้วไม่ใช่หรอ ว่าโทรศัพท์ห้ามดังเกินสามครั้ง”ดงแฮกรอกเสียงลงไป ทำให้คนปลายสายหายงัวเงียทันที

“นายเองหรอ นึกว่าใคร แล้วโทรมาทำอะไรตอนนี้”

“ฉันจะโทร มาบอกเธอว่า พรุ่งนี้ฉันจะไปรับตอนเช้าเธอต้องไปงานเดินแบบกับฉัน”ดงแฮกล่าว

“เรื่องแค่เนี่ยะ ทำให้นายต้องโทรมาตอนนี้เนี่ยะน่ะ  ตั้งใจแกล้งกันชัดๆ”ยุนอากล่าว

“งั้นแค่นี้น่ะ บาย”ดงแฮกล่าวแล้วตัดสาย ก่อนจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ได้แกล้งสาวคนนี้ ซึ่งเขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเช่นกัน

“ชิส์ ตาบ้า เอาแต่ใจตนเอง”ยุนอาแยกเขี้ยวใส่โทรศัพทก่อนก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง