[Fic SJ] You are My Lee Donghae [EunHae, WonKyu]

ลำดับตอนที่ #16 : [SF-BumHyuk] Star Wish by Rakhyukforever

Title : Star Wish

Author : Lee Seen

Plot : Rakhyukforever

Couple : Kibum x Eunhyuk

            “...แท้จริงนั้นดวงดาวเป็นเจ้าหญิงที่สวยมาก เธอจึงอยากเป็นดวงดาวที่ใครๆ ก็รัก แม้จะเป็นเพียงจุดสีเงินเล็กๆ ยังสวยขนาดนี้ ถ้าเป็นเจ้าหญิงดวงดาวจะสวยขนาดไหน...”

            มือบางวาดนิ้วเรียวไปตามตัวหนังสือที่ปรากฏอยู่บนหนังสือ เขาปิดมันลงและวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจยาวแล้วฟุบลงไปอย่างหมดแรง

            “นายอ่านเล่มนี้เป็นร้อยรอบแล้ว ไม่เบื่อบ้างหรือไง”

เสียงทุ้มดังขึ้นก่อนจะจับหนังสือเก่าๆ ขึ้นไปดูบ้าง ‘คำอธิษฐานของดวงดาว’ หนังสือเล่มนี้มีความพิเศษอย่างไรนะ คนรักของคิม คิบอมถึงได้ชอบอ่านนัก

“ฉันอ่านรอบที่ร้อยเอ็ดครั้งต่างหากล่ะ”

เสียงหวานเอ่ยประชดประชัน ก่อนจะกระชากหนังสือกลับมาไว้กับตัว อี ฮยอกแจเป็นคนที่ชอบเพ้อฝัน มีจินตนาการและความใฝ่ฝันที่เหนือกว่าคนทั่วไป จนบางครั้งคิม คิบอมคนรักก็บอกว่าเขาบ้า และทุกครั้งก็มักจะทำให้คนน่ารักส่งค้อนวงใหญ่กลับไปทุกที

“คืนนี้มีดาวตกด้วยล่ะ” ฮยอกแจบอกในขณะมือก็เก็บของบนโต๊ะไปด้วย

“แล้วไง?”

            “จะกวนประสาททำไม ก็รู้อยู่ว่าชวนไปดูด้วยกัน”

            “อ้าวเหรอ? ฉันไม่รู้เลย”

            คิบอมแกล้งกวนประสาทฮยอกแจต่อไปเรื่อยๆ ฮยอกแจจึงใช้หนังสือเรื่อง ‘คำอธิษฐานของดวงดาว’ ฟาดลงบนศีรษะของคนรักเบาๆ ก่อนจะยัดมันใส่กระเป๋าเป็นสิ่งสุดท้าย แล้วเดินนำออกจากห้องสมุดไป

            “นี่ฮยอกแจ ฉันไม่รู้จริงๆ นะ” คิบอมวิ่งตามออกมาจากห้องสมุด เขากุมมือฮยอกแจเอาไว้แล้วเอ่ยขึ้น หากแต่ข้อมือบางกลับบิดออกอย่างงอนๆ

            “ไม่รู้อะไร ไม่รู้ว่าวันนี้มีดาวตกหรือไม่รู้ว่าฉันกำลังชวนนายไปบ้านฉัน”

            “ก็...ทั้งสองอย่าง”

            “เพราะโง่มากน่ะสิ!”

            ร่างบางเบ้ปากใส่คนรัก นึกโมโหที่ไม่เคยเถียงชนะคิบอมได้สักที คิบอมคนที่เข้ามาจีบเขาเมื่อปีก่อน คนที่พูดน้อยๆ และเงียบขรึม ตัวตนเหล่านั้นได้อันตรธานหายไปหมดเกลี้ยงแล้ว ฮยอกแจยังแปลกใจอยู่ว่า นิสัยแบบนั้นหายไปไหน บางทีก็รู้สึกดีที่คิบอมพูดกับเขามากกว่าเดิม แต่บางครั้งก็รู้สึกรำคาญกับคำพูดกวนประสาทเหล่านั้น

            “สงสัยฉันจะไปบ้านนายได้ แต่...ดูดาวตกไม่ได้”

            คิบอมเอ่ยขึ้นลอยๆ ก่อนจะหงายมือข้างหนึ่งแล้วยื่นออกไปด้านหน้า ฮยอกแจแหงนขึ้นมองท้องฟ้าบ้าง ก่อนจะพบกลุ่มเมฆดำทมึนขนาดใหญ่อยู่เต็มท้องฟ้า น้ำฝนหยดหนึ่งร่วงลงบนหน้าผากของคนตัวเล็ก ก่อนที่เม็ดอื่นๆ จะพากันสาดเทลงมาไม่ต่างจากฟ้ารั่ว คิบอมรีบจับข้อมือบางวิ่งกลับเข้าไปหลบในตัวอาคาร

            “เพราะนายคนเดียวเลยคิบอม นายบอกว่าดูดาวตกไม่ได้ ฝนก็เลยตกลงมาแบบนี้”

            “มาโทษฉันได้ไง ฝนมันจะตกตั้งแต่แรกอยู่แล้วนะ”

            “ไม่รู้ล่ะ คืนนี้...โอ๊ย!! ดวงดาวของฉัน”

            ฮยอกแจโวยวายใส่คิบอมอย่างหัวเสีย เขาขยี้ผมด้านหน้าของตัวเองที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน คิบอมเองก็ยื่นมือหนามาช่วยขยี้ผมของฮยอกแจด้วย แต่หัวกลมๆ กลับเบี่ยงตัวหลบ

            “เป็นอะไรไป?”

            คิบอมเอ่ยถาม เขาชักมือออกไปไว้ข้างลำตัว แอบมองเสี้ยวหน้าของฮยอกแจที่มองน้ำฝนด้านนอกด้วยดวงตาสิ้นหวัง ถ้าฝนตกหนักขนาดนี้ คืนนี้ท้องฟ้าต้องยังไม่เปิดแน่ๆ อี ฮยอกแจคงไม่มีโอกาสได้ดูดาวตกพร้อมกับคนรักแล้ว ไม่รู้จะต้องรอไปอีกนานแค่ไหนกว่าจะได้เห็นฝนดาวตกอีกครั้ง

            “ไม่ต้องไปบ้านฉันแล้วล่ะ ยังไงก็คงมองไม่เห็นดาว”

            “นี่มันเพิ่งกี่โมงเอง อีกตั้งนานกว่าจะถึงตอนกลางคืน”

            คิบอมหันมาบอก ร่างหนาค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้คนรักพร้อมกับดึงมือฮยอกแจเข้าหาตัว ลำแขนแกร่งอ้อมไปโอบกอดร่างบางเอาไว้เพื่อปลอบโยน ตบแผ่นหลังของฮยอกแจเบาๆ เพื่อให้คลายความเศร้า ก่อนจะผละออกแล้วจ้องลึกลงไปในดวงตาคู่สวย

            “นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าฉันเป็นดวงดาวประจำตัวของนาย ถ้าคืนนี้ไม่ได้ดูฝนดาวตก ดวงดาวของนายก็ยังอยู่ข้างๆ นายนะฮยอกแจ”

            ฮยอกแจเม้มปากแน่น ความอบอุ่นแบบนี้สินะที่เขาถวิลหา นี่แหละคิบอมตัวจริงที่เขารู้จักเป็นอย่างดี แม้จะปากร้ายในบางครั้ง แต่ท้ายที่สุดแล้วคนที่อยู่เคียงข้างกับฮยอกแจ คนที่ปลอบโยนฮยอกแจก็มีแต่คิม คิบอมคนเดียวเท่านั้น คิบอมเข้าใจเขาเสมอไม่ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไรก็ตาม

            โชคดีที่ฝนตกได้แค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น แม้จะตกลงมาอย่างหนัก แต่ก็ยังตกแค่ชั่วโมงเดียว ก่อนที่จะถึงหกโมงเย็น ฮยอกแจก็เห็นท้องฟ้าที่ปลอดโปร่งขึ้น อย่างน้อยก็ยังพอมีหวังว่าคืนนี้อาจจะได้เห็นฝนดาวตกได้อย่างชัดเจน

            คิบอมและฮยอกแจแวะร้านสะดวกซื้อก่อนจะกลับบ้าน พวกเขาซื้อเบียร์มาหลายกระป๋อง และยังมีของขบเคี้ยวอีกมากมาย ฝนดาวตกจะเกิดขึ้นประมาณเที่ยงคืน ฮยอกแจและคิบอมคงต้องหาอะไรทำแก้เบื่อก่อนที่จะถึงเวลานั้น

            “คิบอม”

            ฮยอกแจเรียกคนรักที่กำลังกระดกเบียร์เข้าปาก พวกเขานั่งพิงไหล่กันอยู่ที่แคร่หน้าบ้าน บนเนินแบบนี้สามารถมองเห็นท้องฟ้าได้อย่างชัดเจน ดวงดาวมากมายระยิบระยับ ฮยอกแจรู้สึกว่ามันสวยกว่าทุกคืนเลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะท้องฟ้าหลังฝนตกมักจะสวย หรือเป็นเพราะคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขากันแน่

            ...บางทีอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ไหลวนอยู่ในกระแสเลือดก็ได้

            “นายเคยดูฝนดาวตกมาก่อนหรือเปล่า”

            “ก็เคยนะ ตอนเรียนอยู่ชั้นประถม”

            “แล้วตอนนั้นรู้สึกยังไงเหรอ”

            “มันนานมากแล้ว ฉันจำไม่ได้หรอกว่ารู้สึกยังไง รู้แต่ว่าได้ดูกับแม่สองคน จำได้แค่นี้”

            ใช่ว่าคิบอมจะจำไม่ได้เลย แต่เป็นเพราะว่าเขาไม่อยากพูดมันออกมาเสียมากกว่า การดูดวงดาวกับแม่ในครั้งนั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่คิบอมได้นั่งคุยกับแม่ เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่แม่ของเขาจะเสียชีวิตลงด้วยโรคร้าย คิบอมจำความสุขวันนั้นได้เป็นอย่างดี แต่ทั้งๆ ที่มันเคยเป็นความสุข ทำไมพอนึกย้อนกลับไปมันกลับเศร้ามากเหลือเกิน

            “แล้วถ้าคืนนี้เราได้ดูฝนดาวตกด้วยกัน นายจะจดจำมันได้หรือเปล่า”

            ฮยอกแจเปลี่ยนท่านั่งมาเผชิญหน้ากับคิบอม มือบางเปิดเบียร์กระป๋องใหม่ให้กับตัวเอง และอีกกระป๋องก็ยื่นไปให้คิบอม เขายกขึ้นดื่ม ก่อนจะจ้องมองลึกลงไปในดวงตาของคนรักอย่างรอลุ้นกับคำตอบ

            “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่รู้...ว่าฝนดาวตกมันมีอะไรให้น่าจำบ้างไหม”

            คิบอมตอบคำถามอย่างตรงไปตรงมา ทำเอาฮยอกแจที่ได้ฟังย่นคิ้วอย่างขัดใจ ทั้งๆ ที่วันนี้มันเป็นวันสำคัญที่เขารอคอยมานาน แต่คิบอมกลับไม่เคยรู้สึกถึงความพิเศษของมันเลยแม้แต่นิด

            “คิบอม นายรู้ไหมว่าดวงดาวพวกนั้นมันไม่ได้สวยงามอย่างเดียวหรอกนะ แต่มันมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ”

            “รับผิดชอบ?”

            “อืม รับผิดชอบคำอธิษฐานของพวกมนุษย์อย่างเรายังไงล่ะ ดวงดาวต้องเสียสละพลังทั้งหมดของตัวเองเพื่อทำให้คำอธิษฐานของมนุษย์เป็นจริง”

            “แล้วยังไงอีก”

            คิบอมยังคงให้ความสนใจกับคำพูดของคนรัก ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมองดวงดาวบนท้องฟ้า ศีรษะกลมค่อยๆ เอนมาซบไหล่หนาของคิบอม เขารู้สึกถึงความหนักศีรษะของตัวเอง บางทีฮยอกแจอาจจะดื่มมากเกินไปเลยรู้สึกแบบนี้ และนั่นก็ทำให้เขาพูดออกมาไม่หยุดอีกด้วย

            “พอดวงดาวหมดพลัง ดวงดาวก็จะร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า แบบที่เราเรียกว่าดาวตกยังไงล่ะ”

            “เอามาจาก ‘คำอธิษฐานของดวงดาว’ ใช่ไหมเนี่ย?”

            หลังจากฮยอกแจพูดจบ คิบอมก็เอ่ยถามขึ้น การถูกผู้อื่นรู้ทันทำให้ฮยอกแจมุ่ยหน้าลงในทันที แต่ก็ยิ้มออกมาได้เมื่อคิบอมเอื้อมมือมาโอบไหล่บางของเขาไว้หลวมๆ

            “แต่ฉันก็เชื่อนะ ฉันเชื่อที่นายพูด”

            คิบอมเอ่ยขึ้นเบาๆ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้า เลยเที่ยงคืนมาแล้วหลายนาที แต่ยังไม่มีดวงดาวสักดวงที่ร่วงหล่นลงมาเลย คิบอมรู้สึกว่ามันน่าเบื่อเกินไปที่เขาต้องแหงนมองดูดวงดาวด้วยความเมื่อยคอเช่นนี้ มือแกร่งจึงจับไหล่ทั้งสองข้างของฮยอกแจให้หันไปมองเขาตรงๆ คิบอมค่อยๆ ประคองดวงหน้าใสของฮยอกแจให้มองเพียงเขาเท่านั้น ก่อนจะเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ฮยอกแจเรื่อยๆ ริมฝีปากหนาขยับเข้าไปใกล้กลีบปากอิ่มของฮยอกแจมากขึ้น แต่ยังไม่ทันที่จะได้สัมผัสกัน ฮยอกแจก็ผลักอกของคิบอมออกแล้วร้องขึ้น

            “ดาวตกแล้ว!!!”

            สิ้นคำพูอของฮยอกแจ บริเวณนั้นก็เกิดแต่ความเงียบ ดวงไฟสีส้มพุ่งลงมาจากขอบฟ้าเป็นแนวยาว ก่อนจะหายลับตาไป มันรวดเร็วมาก แต่ก็ยังนานพอที่คิบอมและฮยอกแจจะได้ขอพรจากดวงดาวดวงนั้น ใบหน้าหวานก้มงุดทันทีเมื่อแสงสว่างของดวงดาวหายลับไป ก่อนจะอมยิ้มเมื่อนึกถึงคำอธิษฐานของตัวเองเมื่อครู่

            “นายอธิษฐานกับดวงดาวเหรอ”

            “อื้อ”

            “...ว่า...”

            “ไม่บอกหรอก แต่คิดว่ามันเป็นคำอธิษฐานเดียวกันกับนาย”

            ฮยอกแจตอบพลางระบายรอยยิ้มหวาน คิบอมโน้มลงไปจุมพิตที่เรียวปากสวยอย่างอบอุ่นและเนิ่นนาน ดวงดาวอีกหลายดวงค่อยๆ ทยอยทิ้งให้ตัวเองร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า อาจจะมีใครอีกหลายคนบนโลกใบนี้ที่กำลังขอคำอธิษฐานจากดวงดาวเช่นกัน แต่บางทีดวงดาวเหล่านั้นอาจจะอุทิศพลังของตัวเองทั้งหมดเพื่ออวยพรให้กับความรักของคิบอมและฮยอกแจอยู่ก็ได้

            คิบอมถอนริมฝีปากออก มือหนาเกลี่ยอยู่ที่ไรผมของฮยอกแจอย่างแผ่วเบา ไม่รู้ว่าดวงดาวที่ตกลงมาเมื่อคู่มันตกลงมาสู่ดวงตาของฮยอกแจหรือเปล่านะ คิบอมถึงได้รู้สึกว่าดวงตาของฮยอกแจในเวลานี้ส่องสว่างมากเหลือเกิน

            “เจ้าหญิงดวงดาวเสียสละพลังทั้งหมดของเธอเพื่ออวยพรให้กับความรักของเราแล้วนะ เราไม่ควรทำให้เธอต้องผิดหวัง”

            คิบอมเอ่ยบอกด้วยเสียงราบเรียบ แต่ฮยอกแจกลับรู้สึกถึงความจริงใจเหล่านั้นเป็นอย่างดี คิบอมที่ชอบกวนเขากลับกลายเป็นคิบอมที่อบอุ่นและแสนดีแล้วสินะ ฮยอกแจพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอด แต่ร่างบางก็ชอบที่ได้ซุกกับอกกว้างของคิบอมแบบนั้น

            “เราได้ดูฝนดาวตกด้วยกันแล้วนะ ในวันข้างหน้า...นายจะลืมมันหรือเปล่าคิบอม”

            “ฉันจะไม่ลืม ต่อให้ฉันตาย...ฉันก็จะไม่ลืม”

            คิบอมตอบอย่างมั่นใจ ก่อนจะกระชับอ้อมกอดไว้แน่น ฮยอกแจเองก็โอบกอดคิบอมตอบเช่นเดียวกัน คำอธิษฐานของดวงดาวทำให้ฮยอกแจรับรู้ถึงพลังแห่งความรักของคิม คิบอม เจ้าหญิงดวงดาวงดงามทั้งรูปลักษณ์ภายนอกและงดงามจากความดีที่อยู่ข้างในจริงๆ

END

อ้างอิงจาก... (คำอิษฐานของดวงดาว ดอกหญ้า อันดับที่ ๑๐๒ ก.ค. - ส.ค. ๒๕๔๕)

Talk with Lee Seen

            คราวนี้ไม่ส่งอีเมลล์แล้วค่ะ เพราะคนอ่านหลายคนน่ารักมากๆ

ทุกคนส่งคอมเม้นท์กลับมาให้ซีนเยอะแยะเลย

แต่การส่งทางอีเมลล์มันยุ่งยาก เพราะฉะนั้นตอนนี้ซีนให้อ่านจนจบเลยนะคะ

ยังไงช่วยคอมเม้นท์ให้ซีนด้วยนะคะ

ถ้าครบ 25 คอมเม้นท์ในตอนนี้เมื่อไร ซีนจะมาอัพ chapter 14 กลับสู่จุดเริ่มต้นให้ค่ะ

ขอบคุณทุกๆ คนที่ยังติดตามอ่านเรื่องนี้มาจนถึงตอนนี้

เปิดจองฟิก KyuHyuk และ BumHyuk
ใครสนใจคลิกได้เลยที่...
[เปิดจอง Fic] Happy Together [BumHyuk & KyuHyuk]