Fic~Reborn Bleach and other

ลำดับตอนที่ #16 : Fic Reborn:D18:Love me! Part7

 เพราะความหงุดหงิดทำให้ฮิบาริอาละวาดซะเละเทะไปหมดแม้ในใจจะยังหวังที่จะเห็นดีโน่อยู่บ้างก็ตามที   แต่จนแล้วจนรอดดีโน่ก็ไม่โผล่มาจนศึกของฮิบาริจบไป

            แก...แกทำให้ชั้นผิดหวัง   เพราะชั้นเชื่อที่แกบอกว่าแกจะมา...แต่จนแล้วจนรอด...แกก็ไม่โผล่มาให้เห็นแม้แต่เส้นผม   แก...ไอ้คนโกหก!

            ฮิบาริเดินออกมาจากสนามแข่งขันโดยไม่มองใครเลยแม้แต่คนเดียวจนกระทั่งต้องมาสู้กับเบลเฟกอลในศึกของสึนะ

            ฮิบาริบาดเจ็บอย่างหนักแต่ก็พยายามสู้จนถึงที่สุด   เค้าเกือบจะล้มลงไปแล้วแต่จู่ๆ แสงสีทองก็กระทบเข้าที่ตาเค้าจนต้องรีบหันไปดู   ผมสีทองทอประกายรับกับแสงไฟยามมืดอย่างนั้น...ไม่ผิดแน่!

            เมื่อได้เห็นคนที่เค้ารอคอยมากที่สุดฮิบาริก็ฮึดต่อสู้จน Prince the ripper ต้องพ่ายแพ้ไป   เมื่อหมดอุปสรรคฮิบาริก็อยากวิ่งเข้าไปหาดีโน่แต่ก็ต้องชะงักเพราะเหลือบไปเห็นร่างพันผ้าพันแผลของชายหนุ่มผมสีขาวเงินซะก่อน   มันจะไม่ทำให้ฮิบาริชะงักถ้าหากดีโน่ไม่ดูแลเค้าคนนั้นอย่างดี

            ร่างบางทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง   หวังในใจลึกๆ ว่าอยากจะให้ดีโน่หันมาเห็นเค้าและดูแลเค้าอย่างที่ทำกับผู้ชายคนนั้นบ้าง   แต่คงต้องหมดหวังเพราะตลอดเวลาในการต่อสู้...ดีโน่ไม่แม้แต่จะมองเค้าเลย

            พวกเค้าชนะ...แต่กลับไม่ดีใจ   สิ่งที่ติดค้างในใจมาโดยตลอดนี้มันคืออะไรกัน   หรือเพราะเค้า...รักเจ้าหมอนั่นเข้าไปซะแล้ว?

            “ฮิบาริ...ไม่เข้าไปข้างในเหรอ?” ยามาโมโตะถามเมื่อเห็นฮิบาริยืนอยู่หน้าร้านของเค้าขณะที่ทุกคนกำลังฉลองกับชัยชนะอยู่

            “ไม่” ฮิบาริตอบอย่างเย็นชาตามแบบฉบับของเค้า

            “คุณดีโน่ก็อยู่ข้างในนะ   เค้าช่วยสอนให้นายไม่ใช่เหรอ?”

            “แล้วไง?”

            “ไม่เข้าไปหาเค้ารึไง?”

            “ไม่จำเป็น   ชั้นไม่อยากไปสุมหัวกับสัตว์กินพืช” ฮิบาริว่าแล้วก็เดินออกมาแต่ยามาโมโตะวิ่งตามเค้าจึงหยุด

            “ตามมาทำไม?”

            “เป็นเพราะนายช่วยพวกเราไว้   ชั้นก็เลยอยากจะเลี้ยงซูชินายน่ะ   เข้าไปด้วยกันเถอะนะ” ยามาโมโตะคว้าข้อมือฮิบาริไว้ทำให้ร่างบางเงื้อมือขึ้นต่อยแต่ยามาโมโตะก็คว้าหมัดไว้อีก   ดูเผินๆ เหมือนคู่รักกำลังหยอกล้อกัน

            ร่างสูงที่กำลังเดินออกมารับอากาศข้างนอกร้านซูชิสะดุดกับภาพนั้นเข้าพอดีและต้องหลบเข้าไปอย่างเงียบๆ เพราะภาพนั้นช่างทำร้ายจิตใจคนอย่างเค้าเหลือเกิน

            “ไม่ร่าเริงเลยนะครับคุณดีโน่” สึนะเดินเข้ามาทัก

            “อืม เครียดเรื่องงานนิดหน่อยน่ะ   จะว่าไป...งานของชั้นก็ยังไม่เสร็จเลยนี่หว่า   โรมาริโอ้กลับกันเถอะ” นึกขึ้นได้ดีโน่ก็เรียกลูกน้องคนสนิททันที

            “ไว้เจอกับใหม่นะครับ” สึนะยืนโบกมือ

            “บ๊ายบี~” ดีโน่ทำตัวให้ร่าเริงก่อนจะเดินออกจากร้าน

            ร่างสูงหยุดมองร่างบางที่ยืนคุยกันกับยามาโมโตะนิดหน่อยก่อนจะเดินจากไปโดยเดินออกมาคนละทางกับทางที่ฮิบาริยืนอยู่   และไม่แม้ที่จะหันกลับไปอีกครั้ง

            หางตาของร่างบางเหลือบไปเห็นเข้าพอดีแต่ก็ไปหาไม่ได้เพราะถูกยามาโมโตะรั้งเอาไว้

            ผ่านไปสามเดือน

            ณ อิตาลี

            “บอสครับ   คุณรีบอร์นติดต่อมาบอกว่าจะมาเที่ยวที่อิตาลีน่ะครับ” โรมาริโอ้บอกดีโน่ที่นั่งทำงานอยู่   จากที่ก้มหน้าก้มตาทำงานไม่หยุดเมื่อได้ยินอย่างนั้นดีโน่ถึงกับวางงานในมือทันที

            “เคียวยะจะมาด้วยมั้ย?” ดีโน่ถามอย่างตื่นเต้นเพราะเค้าคิดถึงลูกศิษย์ของเค้าที่สุด   แม้จะไม่ได้ครอบครองแต่ขอแค่ได้เห็นก็ยังดี

            “ไม่ทราบครับบอส”

            “งั้นเหรอ?” เมื่อได้ยินคำตอบดีโน่ถึงจะห่อเหี่ยวขึ้นมาทันที

            “แล้วจะมาวันไหนล่ะ?”

            “อีกสองวันครับ” โรมาริโอ้ตอบ

            “เตรียมการต้อนรับไว้ให้ดีและจัดเตรียมงานปาร์ตี้ต้อนรับอย่างสมเกียรติวองโกเล่ด้วยล่ะ   อย่าให้ขายหน้าคาบัคโรเน่อย่างเรานะ” ดีโน่สั่งการ   จากนั้นทั้งคฤหาสน์คาบัคโรเน่ก็วุ่นวายเพราะต้องเตรียมจัดงานปาร์ตี้อันหรูหรา