My Passion, My Lust [fic.Johnny's Jr. yaoi]

ลำดับตอนที่ #16 : My Passion, My Lust - 14

My Passion, My Lust – 14

ปัง!!

เสียงประตูห้องพักกระแทกอย่างแรง คาเมะเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยจนน่ากลัว เพื่อนทั้งสี่มองหน้ากันซ้ายทีขวาที พวกเขาก็ไม่รู้จะแก้ไขอย่างไรได้...ที่มาอยู่ที่นี่ก็เพราะคุณจอห์นนี่ย์รู้เรื่องแล้วเลยเรียกให้มาเก็บตัวอยู่บนห้องก่อนเพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปนั่งตอบคำถามคนอื่นๆ อีก...ดีนะที่คุณจอห์นนีย์เห็นก่อนตั้งแต่เช้ามืด จึงบอกยามไว้ได้ทันว่าวันนี้ไม่รับแขก พนักงานคนอื่นๆ ก็ไม่ต้องเข้ามา...ส่วนพวกที่มาถึงแล้ว...เห็นภาพพวกนั้นไปแล้ว ก็คงแก้ไขอะไรไม่ได้

ร่างบางนั่นซึ่งไม่แตะต้องอาหารใดๆ กระทั่งน้ำเปล่าตลอดทั้งเช้า ดวงตาที่เคยสดใสหม่นหมองลง จ้องมองผ่านกำแพงกระจกลงไปเบื้องล่าง ฝูงชนเดินขวักไขว่ไปมา มีพนักงานบางส่วนยังคงยืนอยู่หน้าบริษัทอย่างงงๆ ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เพราะเหตุใดจู่ๆ จึงห้ามเข้าไปทำงานกะทันหัน ไม่มีบอกกล่าวกันแบบนี้

เสียงทอดถอดใจด้วยความกลุ้มจากเพื่อนๆ ทั้งสาม ทำเอาโคกิซึ่งปกติจะเริ่งร่าอารมณ์ดีพลอยรู้สึกหดหู่ตาม จินยังคงเงียบเชียบไร้วี่แวว...ไม่รู้ว่ามันหายหัวไปไหน เห็นเมื่อเช้าโทรมาบอกว่าจะมาพร้อมคาเมะแท้ๆ แต่ก็อย่างว่าแหละ...มันเป็นตัวต้นเรื่องนี่น้า

บรรยากาศอึมครึมในห้องพักยังคงผ่านไปอย่างเงียบเชียบและสุดแสนทรมาน ต่างกันกับอีกด้านที่ใจร้อนรนจนแทบทนไม่ไหว

ที่ห้องพักนิวส์

คุซาโนะกำลังนั่งเครียดโกรธจัดชนิดปรอทแตก แต่ไม่ใช่ความโกรธที่มีให้คุณคาเมะ...คนที่เขารัก หากแต่เป็นรุ่นพี่อาคานิชินั่นต่างหาก...ใช้วิธีสกปรกชั่วช้าแบบนี้ คุณคาเมะจะเสียใจแค่ไหนกันนะ

จนถึงขนาดนี้ก็ยังรัก แต่หัวใจก็แหลกสลายไม่มีเหลือ...นึกถึงเรื่องเมื่อตอนก่อนรุ่งสาง...เขายังคงจำได้ดีและไม่มีวันลืม

--- tululu ---

“คร้าบๆ” เสียงงัวเงียพึมพำตอบอย่างปัดๆ พลิกตัวบิดขี้เกียจไปมาสองสามทีก่อนจะเหยียดมือออกไปรับโทรศัพท์ที่ดังอยู่แถวๆ หัว

“คุซาโนะพูดครับ” เด็กหนุ่มยันกายลุกขึ้น เบลอนิดหน่อยเพราะโดนปลุกกลางคันแบบนี้...ว่าแต่ใครกันนะเล่นโทรมาตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่

‘เป็นฉันคงไม่มัวมานอนสบายใจเฉิบอย่างนี้หรอกนะถ้าได้เห็นอีเมลล์นั่นแล้ว’ 

---

ชายคนนั้นกล่าวเพียงเท่านี้ก่อนจะตัดสายไป แต่คุซาโนะก็ยังจำได้ดี...น้ำเสียงนั้น...ลักษณะการพูดจาแบบนั้น...ไม่ผิดแน่ อาคานิชิซัง...ว่าแต่นี่มันเรื่องอะไรกัน

ดังนั้นเขาจึงรีบวิ่งไปนั่งหน้าคอมพิวเตอร์และตรวจเช็คกล่องจดหมายขาเข้าอย่างรวดเร็วแล้วก็พบต้นตอไฟล์จดหมายที่ว่า เจ้าตัวคลิกอย่างร้อนรน...มันมีอะไรไม่ชอบมาพากลจริงๆ ซะด้วยสิ

ซักพักหน้าจอจึงแปลเปลี่ยนเป็นไฟล์อัพโหลดไว้รอให้เขากดดาวน์โหลด เจ้าตัวชั่งใจอยู่นาที

กว่าๆ...คนๆ นั้นคงไม่คิดจะปล่อยไวรัสลงเครื่องเราใช่มั้ยเนี่ย...- -“

คุซาโนะโคลงหัวไล่ความคิดบ้าๆ ออกจากสมอง ถ้าจะทำงั้นจริงเขาคงไม่โทรมาบอกแบบนี้หรอก คิดได้ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจดาวน์โหลดไฟล์

คอมพิวเตอร์บันทึกข้อมูลเสร็จสิ้นก่อนจะถามว่าเขาต้องการ Run โปรแกรมหรือไม่...คุซาโนะลากให้หน้าจอขยายใหญ่ ทันทีที่คลิปนั้นเริ่มเล่น ดวงตาที่เคยฉายแววซุกซน ขี้เล่น ก็แปรเปลี่ยนเป็นตกตะลึง และเครียดลงทุกขณะ

สายตาจ้องมองไปตามความเคลื่อนไหวที่สะท้อนออกมาจากจอภาพนั่น น้ำตาค่อยๆ หล่นลงมาเงียบๆ คุณคาเมะของเขา...กับคนคนนั้นกำลังมีอะไรกันอยู่บนเตียง ทุกสัมผัส ทุกการกระทำ ทุกคำพูดล้วนบาดลึกจนใจนี้บอบช้ำ และที่สำคัญ...อาภรณ์ที่เคยสวมใส่ก่อนจะถูกเขาคนนั้นปลดเปลื้องออกมันก็บอกอยู่ชัดๆ ว่าเป็นวันนี้ เมื่อตอนหัวค่ำนี่เองที่คุณคาเมะหุนหันผละไปจากเขา 

ยิ่งเห็นมือเรียวบอบบางนั้นวาดขึ้นสัมผัสใบหน้าของอีกฝ่ายก่อนจะกระซิบทางถามคำสัญญายิ่งทำให้คุซาโนะอยากจะเบือนหน้าหนีเสียให้พ้น แต่ที่จำทนเบิ่งตาดูต่อทั้งที่เจ็บปวดนั่นก็เพราะเขายังคงแอบหวังว่าบางทีคุณคาเมะอาจรู้สึกผิดขึ้นมาจนผลักอีกฝ่ายออกไป...หรือบางทีอาจจะนึกถึงเขาบ้างเพียงซักเล็กน้อยก็ยังดี

“ฝันดีนะ...ที่รักของฉัน” 

คำกล่าวของอาคานิชิซังที่เอ่ยบอกคนที่เขารักตอนที่ทุกอย่างจบลงมันช่างน่าอิจฉาซะเหลือเกิน มือทั้งสองข้างที่สัมผัสแป้นพิมพ์กำแน่นเข้า

โดยเฉพาะคำว่า ‘ของฉัน’ ที่เขาคนนั้นพูดย้ำหลายคราราวจงใจจะเยาะเย้ยคนที่กำลังดูภาพเหตุการณ์ในตอนนี้

คุซาโนะลุกขึ้น เดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างระโหยโรยแรง ขังตัวเองไว้ข้างในนั้น มีเพียงเสียงสายน้ำที่ดูเหมือนเจ้าตัวจะเล่นเปิดทุกก๊อกเพื่อกลบเสียงอะไรบางอย่างตลอดคืน จนกระทั่งแสงอาทิตย์ยามสายสาดส่องทุกอย่างจึงเริ่มสงบลง

**********

จินกลับมาที่คลับประจำตั้งแต่เช้า...ความจริงคลับมันยังไม่เปิดหรอก แต่ด้วยความไม่มีที่ไปทำให้เขาต้องกลับมาตายรังที่นี่ จะกลับไปคอนโดก็ไม่ได้ เพราะมันมีความทรงจำเกี่ยวกับคาเมะมากมายเหลือเกิน มากเสียจนเขาไม่สามารถทำใจให้นั่งอยู่ที่นั่นคนเดียวได้โดยไม่มีร่างบางอยู่เคียงข้าง

ร่างสูงนั่งมองเด็กในร้านทำความสะอาดอย่างเซ็งๆ แผ่นหลังกว้างเอนลงบนโซฟาตัวยาวนานๆ ครั้งจึงเหลือบมองเจ้ามิยาบิเพื่อนของเขาที่กำลังสั่งงานพนักงานในร้าน...เห็นอย่างนี้ก็เหอะ...เจ้านั่นก็เป็นถึงเจ้าของคลับ แต่มันดันชอบไปแฝงตัวทำเนียนเป็นบาร์เทนเดอร์อยู่เรื่อย...ทำให้แขกที่ไม่รู้เหมาเอาว่าเลขาส่วนตัวของมันควบตำแหน่งโอนเนอร์ด้วยซะเลย

สั่งงานเสร็จเรียบร้อยอีกร่างจึงเดินเลียบเข้ามา 

“ไปทำอีท่าไหนมาล่ะ...ทำไมสภาพถึงยิ่งกว่าหมาจนตรอกแบบนี้”

สายตาของคนถูกแขวะจ้องมองอย่างเดือดๆ เจ้าเพื่อนคนนี้นอกจากไม่ช่วยแล้วมันยังเหยียบซ้ำแถมปากสุนัขอีก 

“ยุ่ง”

จินตวาดก่อนจะพลิกตะแคงตัวลงนอนกับโซฟาจริงๆ แล้วคราวนี้ เจ้าตัวหันหลังให้เหมือนเด็กที่ทำผิดแล้วพยายามหลบหน้าไม่ตอบคำถามสุดๆ

มิยาบิเซ็งๆ ไม่รู้จะทำยังไงกับไอ้หมูงี่เง่าตัวนี้ดี แต่มันก็เพื่อนเขานี่น้า “ถ้านายบอกว่าฉันยุ่งแล้วจะถ่อมาถึงที่นี่เพื่ออะไรมิทราบ??” 

โดนแทงใจดำดังจึ้กๆ ไปหลายดอก จินจึงค่อยๆ ลุกนั่งกลับมาพูดคุยตามเดิม แต่ด้วยสีหน้าที่มิยาบิไม่เคยเห็นมาก่อนเลย และไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจินจะเป็นได้ถึงเพียงนี้

ไม่ใช่เพียงรักคาเมะจังเหมือนแต่ก่อน...

...เพราะนั่นเป็นความรักที่บริสุทธิ์เช่นเดียวกับตอนนี้

แต่ไม่ได้เต็มไปด้วยความรู้สึกที่มากมายเช่นเดียวกับตอนนี้...

สีหน้าของเจ้านี่ในเวลาที่มองมา...บอกว่ารักมาก

มากจนแทบขาดใจ...

ทรมานซะจนฟ้องออกมาให้เห็นชัดเจนจากดวงตา…

“เห้ย...จิน...นาย” มิยาบิอึ้ง ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อไปดี

“ฉันกลับไปไม่ได้แล้วล่ะ” เป็นครั้งแรกที่น้ำเสียงนั้นดูอ่อนแรง...กลับไปเป็นเพื่อนรักเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว...ทำได้แค่เพียงเดินหน้าต่อไปเท่านั้นซึ่งผลสุดท้ายมีเพียงแค่ 2 ทางคือ สงสาร หรือ เกลียดมาก เพียงเท่านั้นเอง...

**********

“คิดว่าตัวเองกำลังทำบ้าอะไรอยู่กันแน่...จิน” คุณจอห์นนีย์พูดเนือยๆ ราวกับพ่อที่กำลังอบรมลูกชายตัวแสบ

คิดไว้แล้วว่าจะต้องโดนเทศน์ยกใหญ่แบบนี้แน่ๆ ตั้งแต่ตอนบ่ายที่ถูกโทรเรียกตัวมา แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะหลบหนีอะไรอยู่แล้ว เพราะทุกสิ่งที่เขาทำลงไป เขายินดีรับผลการกระทำที่ตามมาเสมอ

“ถ้าเกิดวันนี้ฉันมาไม่ทัน...ถ้าเกิดว่าพวกนักข่าวเข้ามาแล้วเจอแบบนี้เข้า...เคยคิดมั้ยว่าจะเป็นยังไงบ้าง” ชายสูงวัยกว่าถอนใจอย่างเหลืออด “พวกปาปาราซซี่ยิ่งจ้องเก็บข่าวเธอกับคาเมะอยู่ด้วย...ก็รู้ไม่ใช่เหรอ”

“ผมตั้งใจจะรับผิดชอบคาซึยะครับ”

จอห์นนีย์แทบคว่ำเมื่อได้ยินประโยคนั่น...เจ้าเด็กบ้านี่ เข้าใจที่ฉันพูดแน่เหรอฟะ “ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้น...ฉันไม่เถียงเรื่องรับไม่รับหรอกนะ...แต่เธอไม่สงสารคาเมะเหรอ...ใครๆ ก็รู้กันทั้งบริษัทว่าเขาคบอยู่กับคุซาโนะ”

“เพราะงั้น...ผมถึงต้องแก้ข่าวไงล่ะ”

แว่บเดียวที่จอห์นนีย์รู้สึกถึงรังสีอันตรายแผ่ออกมาจากจิน ก่อนที่ร่างสูงจะกลับไปดูอ่อนแรงอีกครั้ง

 “งั้นเธอคงเตรียมใจไว้แล้วว่าต้องเจออะไรบ้าง”

“ครับ”

ความแน่วแน่ทำให้ผู้สูงวัยกว่าต้องปลง

“รู้ใช่มั้ยว่าไอดอลที่เกิดข่าวฉาวจะเป็นยังไง...ถึงของเธอจะยังไม่มีข่าวก็เถอะ”

“ครับ”

คำตอบรับเพียงคำเดียวย้ำยอมรับ...รับผิดชอบทุกสิ่งทุกอย่าง

“ฉันให้เวลา 1 สัปดาห์ เคลียร์ซะ...อย่าให้มีเรื่องติดค้าง”

“ครับ” จินรับคำ “ขอบคุณที่กรุณาผมมาตลอดครับ” และเป็นครั้งแรกจริงๆ ที่คนอย่าง อาคานิชิ จิน ก้มหัวลงนอบน้อมอย่างจริงใจ