ลำดับตอนที่ #16
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : มารร้าย
“พี่กรคะ นี่โรสนะคะ” โรสพูดขึ้น
“...โรส” กรเหมือนตื่นจากภวังค์ลืมตาโพลง
กรรีบตามออกมาง้องอนเธอ แต่ดูมันเกินจะเยียวยาแล้ว
“โรส พี่ขอโทษนะ” กรกุมมือเธอ ที่ไม่ยอมมองหน้าเขา
“พอเถอะค่ะ โรสเบื่อคำแก้ตัว ทำไมคะ กับโรสมันแย่นักรึไง ถึงต้องไปนึกถึงคนอื่น พี่ทำร้ายโรสทำไม”
“โรส...คือ....พี่ลืมตัว”
“ลืมตัวเหรอคะ โรสว่ามันคงมาจากข้างในใจ โรสคงต้องยอมรับแล้วล่ะค่ะว่า.....เราคงต้องเลิกกัน พี่กรชอบคุณดาว นี่สินะคะที่พี่พยายามจะบอกโรส โรสจะไม่ตอแยกับพี่อีกแล้ว” โรสเดินออกจากห้องไปทันที กรหมดแรงจะวิ่งตามเธออีกแล้ว เมื่อพบว่าสิ่งเธอพูดนั้นถูกทุกอย่าง แถมยังทำร้ายจิตใจเธออย่างที่สุดอีกด้วย
...
กรกลับมาที่กรุงเทพฯอย่างเหนื่อยอ่อน เมื่อพบว่าตอนนี้เขาไม่เหลือใครอีกแล้ว ยิ่งกับคนที่เขารักที่สุดในตอนนี้....
“คุณว่าเราพูดความจริงกับคุณปู่เมื่อไหร่ดีคะ” ดาวพูดเสียงเย็นชากับกร ขณะรินน้ำมาเสิร์ฟให้กรที่พึ่งจะกลับมาถึง
“คุณหมายถึงอะไร”
“ก็....เรื่องของเราไงคะ ฉันว่าคุณปู่น่าจะเข้าใจได้แล้ว ฉันจะได้แต่งกับคนที่ฉันรักสักที”
“ดาว คุณแน่ใจกับเคนแล้วเหรอ”
“นั่นก็เป็นอีกประเด็นค่ะ แต่ฉันอึดอัดกับการอยู่ของเราแบบนี้”
“อย่างนั้นก็วันนี้เลยสิ”
“ก็ดีค่ะ”
...
ดาวนั่งเงียบไปตลอดทาง ไม่ยอมคุยกับเขา จนมาถึงบ้านของเธอ
แล้วคนรับใช้ก็วิ่งหน้าตาตื่นมาหาเธอ
“อ้าวน้า มีอะไรเกิดขึ้นเหรอไง”
“ก็...คุณปู่คุณหนูสิคะ คุณท่านเข้าโรงพยาบาลอีกแล้ว”
“อะไรนะ ทำไมล่ะ”
“ดิฉันก็ไม่รู้ค่ะ แต่คุณหนูรีบไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่านะคะ”
กรสบตากับดาวเป็นอันรู้กันว่าเรื่องหย่าคงต้องพักไปก่อน สำหรับดาวคือเธอต้องอึดอัดต่อไป แต่สำหรับกร.....มันคือการโล่งใจลึกๆ
...
“คุณปู่เป็นอะไรอีกคะคุณแม่” ดาววิ่งเข้ามาหาผู้เป็นแม่ที่หน้าห้องฉุกเฉินทันทีที่มาถึงโรงพยาบาล
“ไม่รู้เหมือนกันลูก ท่านทานอาหารแล้วก็สำลักออกมา แล้วก็สลบไปเลย”
“แล้วนี่เข้าไปนานรึยังคะ”
“ก็พอสมควรแล้วล่ะลูก”
ประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออกในที่สุด
“คุณหมอคะ คุณปู่เป็นไงบ้างคะ”
“ถือว่าปลอดภัยแล้วครับ ตอนนี้ก็ตรวจพบปัญหาเกี่ยวกับปอด คงต้องอยู่เช็คร่างกายต่ออีก ถ้าอ่อนแอมากๆ อาจะต้องรักษาทางด้านโรคหัวใจที่เกี่ยวพันกันด้วยนะครับ”
ดาวรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย ปลอบใจแม่ของเธอที่ลุ้นอยู่เหมือนกันกับอาการของคุณปู่
...
“มาเยี่ยมปู่เหรอ ว่างรึไง ถ้าไม่ว่างก็ไมใต้องก็ได้ ปู่ยังไม่เป็นไรหรอก” คุณปู่ทักทายขึ้น เมื่อเห็นคุณหญิงญาดา ดาว และกรเข้ามาในห้อง
“โถ คุณปู่ขา ยังไงหนูก็ต้องมาค่ะ”
“ขอบใจนะ”
“ปู่มันก็ไม้ใกล้ฝั่ง จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่แปลกหรอก”
“ปู่ขา อย่าพูดแบบนี้สิคะ”
“งั้นปู่สัญญาว่าจะไม่ตาย แต่หนูต้องให้ปู่ได้อุ้มเหลนนะ ทำได้มั้ยล่ะ”
“สงสัยต้องถามฝ่ายชายด้วยมั้งคะคุณพ่อ” คุณหญิงพูดขึ้น
“จริงด้วย รีบเข้านะหลาน ถือว่าทำเพื่อปู่” ปู่หันมาขอความหวังกับกร
“ครับ”
ดาวเหลือบมองเขานิดนึง แล้วก็มากุมมือคุณปู่ รู้ดีว่า....คงจะเป็นไปไม่ได้
...
ทางด้านโรส ก็ช้ำใจจนไม่รู้จะพึ่งใคร เลยโทรไปปรึกษาเคน ซึ่งเขาก็ชวนเธอมาดื่มกันที่ผับ
“นี่...ไหนคุณว่าคุณดาวเขากลับมารักคุณแล้วไง แล้วทำไม...ทำไมพี่กรถึงยังไม่กลับมาหาฉันเหมือนเดิม” โรสระบายออกมา น้ำตาเริ่มจะรินไหล
“ใจเย็นๆสิครับ คุณโรส คุณต้องพยายามอีกสักนิด”
“ถ้ามันยังไม่ได้ผลล่ะ จะให้ทำไง ฉัน.....ขาดเขาไม่ได้”
“คุณโรส คุณน่ะออกจะสาวจะสวยนะครับ หนุ่มๆคนอื่นคงรอหมายปองคุณ ถ้าคุณเปิดใจสักนิด”
“คุณอย่ามาชื่นชมฉันเลย ฉันแค่ต้องการได้พี่กรกลับมา ฉันต้องการแค่นั้น....” โรสร้องไห้ออกมาจนได้ เคนดึงเธอไปซบที่ไหล่เขา
“จะร้องก็ร้องออกมาครับ มันอาจจะดีขึ้น” เคนลูบหัวเธออย่างแผ่วเบา เอานิ้วไล้ไปตามผิวใสๆของเธอ
“ขอบคุณนะคะ ฉันอยากให้พี่กรทำแบบคุณจังเลย”
“เรามาดื่มกันมั้ยครับ มันช่วยได้เยอะนะ”
“ก็ดีค่ะ ฉันอยากจะลืมเรื่องแย่ๆแบบนี้ไปสักพัก”
ทั้งคู่ดื่มกันจนเมามาย เคนพยุงเธอจะพามาส่งขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน แต่เมื่อเธอเอนมาซบเขาหลายทีด้วยความเมา กลิ่นความสาวใสของเธอ ก็ปลุกอารมณ์ของเขาขึ้นมา
“ไปมีความสุขกับผมนะครับ” เคนพูดแผ่วเบา แล้วก็พาเธอไปสวรรค์.....
...
โรสลืมตาช้าๆขึ้นมา เมื่อแสงจากหน้าต่างลอดเข้ามาสู่ตา
เธอรู้สึกงงงันว่าอะไรคือสิ่งสุดท้ายที่เธอจำได้...
เธอสำรวจรอบกาย แล้วเหมือนใจลงไปที่ตาตุ่ม เมื่อพบตัวเองอยู่ในร่างเปลือยเปล่า มีเพียงผ้าห่มคลุมตัว แถมยังเป็นสถานที่ที่ไม่คุ้นตาเอาเสียเลย
เจ้าของห้องออกมาจากห้องน้ำ เมื่อประสานสายตากัน ก็แทบจะทันทีที่โรสปะติดปะต่อเรื่องร้ายนั้นได้
“แก แกมันเลว แกมันทุเรศ ฉันจะฆ่าแก” โรสโยนของบนเตียงใส่เขาจนหมดทุกชิ้น แต่เคนยังนิ่ง แถมกลายเป็นยิ้มซะอีก
“โธ่ ผมอุตส่าห์ทำให้คุณมีความสุขนะ เมื่อคืนคุณก็ยอมผมเอง”
“แกยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ แกฉวยโอกาส ฉันเมาไม่มีสติ ฉันเสียรู้แก” โรสร้องไห้โฮออกมา ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาเจอปัญหาแบบนี้ด้วย
“ใจเย็นๆสิครับ” เคนเข้านั่งข้างๆเธอ และเอามือมาจับที่หน้าเธอ
“อย่านะ อย่ามาแตะตัวฉัน”
“แหมผมสัมผัสคุณไปทุกส่วนแล้ว จะสัมผัสต่อสักหน่อยคุณจะหวงอะไรอีก”
“ทำไม ทำไมแกทำแบบนี้ แก....” โรสพูดอะไรไม่ออกอีก
“ความมีเสน่ห์ของคุณทำให้ผมอดใจไม่ไหว”
“จะเอาอะไรจากฉันอีก ต้องการอะไรอีก”
“ผมยินดีรับผิดชอบคุณนะ ถ้าคุณต้องการ”
“แกห้ามพูดจาไร้สาระออกมานะ ฉันไม่มีทางเอาแกมาเป็นสามีหรอก”
...
โรสจิตตกไปหมด เธอไม่ติดต่อกับใครทั้งนั้น และเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง กรเป็นห่วงจนต้องไปหาเธอที่ห้อง
“โรส โรสอยู่รึเปล่า” กรเคาะประตูเสียงดัง
โรสสะดุ้งขึ้นมา เธอจำเสียงเขาได้ แต่ไม่อยากจะสู้หน้าเขาเลย
“พี่กร...มีธุระอะไรหรือคะ”
“โรสเปิดประตูมาหน่อยสิ เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมหายเงียบไป หรือว่าเรื่องนั้น...พี่ขอโทษจริงๆนะ พี่ไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว”
โรสเปิดประตูในที่สุด
“โรส ผอมไปมากเลยรู้มั้ย”
“เหรอคะ เข้ามาก่อนสิคะ”
กรมองไปทั่วห้องก็ตกใจ เพราะรกไปหมด เหมือนไม่ได้สนใจอะไรเลย ซึ่งมันขัดกับนิสัยของเธอ
“โรส เกิดอะไรขึ้นน่ะ บอกพี่มาสิ พี่ช่วยอะไรโรสได้บ้าง”
“ไม่มีหรอกค่ะ พี่อย่ามาสงสารโรสแบบนี้เลย มันจะทำให้โรสเผลอคิดไปว่าพี่ยังมีใจให้โรสอีก” โรสเดินไปชงกาแฟให้เธอ
“เรายังเป็นพี่เป็นน้อง เป็นเพื่อนกันได้นี่นา”
“ก็ใช่ค่ะ แต่...คงไม่ใช่ตอนนี้ โรสเจ็บเหลือเกิน”
“มีอะไรมากกว่าที่พี่ไม่รู้รึเปล่า พี่ติดต่อโรสไม่ได้เลย ไอ้พลบอกว่าวันก่อนเหมือนเห็นโรสที่ผับแวบๆ”
เพล้ง
ถ้วยกาแฟหลุดจากมือเธอ และแตกกระจาย
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ โรสยังมีความสุขดี” โรสก้มลงเก็บถ้วยกาแฟ กรรีบก้มลงช่วยด้วย
“ไม่ต้องหรอกค่ะ” โรสบอก
“ให้พี่ช่วยเถอะ โอ๊ย” กรโดนเศษถ้วยบาดซะเอง
“เห็นมั้ยคะ สร้างภาระให้โรสอีก พี่ยืนเฉยๆเลยนะคะ” โรสเก็บกวาดจนหมด แล้วหันมาหากรอีก
“นิ้วเป็นไงบ้างคะ”
“เล็กน้อยจ้ะ”
“ไม่ได้นะคะ ดูสิ เลือดไหลใหญ่เลย มาค่ะ เดี๋ยวล้างแผลแล้วโรสทำแผลให้”
โรสทำแผลให้เขาอย่างแผ่วเบา รู้สึกดีที่ได้ใกล้ชิดกับเขาคนที่เธอรัก
“จำได้มั้ยคะ เมื่อก่อนโรสก็ต้องทำแบบนี้ให้พี่กรบ่อยๆ เพราะเมื่อก่อนพี่กรน่ะซุ่มซ่าม ไม่คิดเลยว่าเดี๋ยวนี้ยังเป็น”
“โรส....พี่ขอโทษนะ พี่ไม่อยากทำร้ายโรสแบบนี้เลย แต่....พี่บังคับใจตัวเองไม่ได้” กรรู้สึกผิดมากๆจนพูดไม่ถูก
“โรสเข้าใจแล้วล่ะค่ะ” เธอพูดอย่างปลงๆ
“โรส” กรดึงเธอเข้ามากอด โรสกอดเขาแน่น แต่พอคิดเอีกทีก็รีบผละออก
“อย่าเลยค่ะ บอกแล้วไงคะ เดี๋ยวโรสจะคิดเพ้อไปอีก” โรสทำท่าทางเย็นชา
“โรสคงอึดอัด งั้น....พี่ขอตัวนะ”
“ค่ะ ไว้โรสดีขึ้นเมื่อไหร่ โรสจะทำตัวเป็นน้องที่ดีของพี่กรต่อไปนะคะ” โรสส่งยิ้มให้เขา กรแทบจะระงับน้ำตาไว้ไม่ได้ แล้วก็เดินจากไป
...
ผู้สนับสนุนสูงสุด
ผู้สนับสนุนคนล่าสุด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น