ลำดับตอนที่ #16
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ยอมทิ้งศักดิ์ศรีเพื่อขอโทษ
เลโอพาร์ทยัเลื่อนัวเ็มฝีเท้าอย่ามั่นไปบนสายพานสีำ
โยรอบเ็มไป้วยเสียเพลาหูฟััเล็ลอออมา ถ้าไม่เ้าไปใล้มา็ไม่ไ้ยินอะไร
ภายในสถานที่ออำลัายอนนี้บัเอิไม่มีนพลุพล่าน ถึแม้มันะเป็น่วหัว่ำ
พนัานสาวยัทำหน้าที่อัวเออย่าแ็ัน่อนะโนายุำเินมาสะิไหล่วานสะุ้โหย
เธอะโนเปล่เสียอย่าื่นระหนพลานำมือทาบอและถอยหลั้าวสั้น
“หัวหน้า..ันไม่ไ้อู้านนะ”
“อืม..ันรู้”
เมื่อารสนทนาเพียสั้น ๆ บลเพียสอประโย เธอ็โนลาเ้าประำแหน่เิมรเาน์เอร์ทันที
ายสวมสูทำำลัล่าวัเือน้วยรอยยิ้มรู่ให่ สัพั็หยุละทันหันเพราะโทรศัพท์มือถือสั่นั
พนัานสาวถอนหายใเฮือให่พลาบ่นพึมพำ
“รอแล้วเรา”
ายุำยับไทเล็น้อยพลาปันาฬิาเบามือ
“รับทราบุหนู”
เาประบมือัหนึ่รั้พลา้าวเท้าไปยืนหยุนิ่อยู่ปาทาเ้าอออย่ารวเร็ว
ายผมาวยาวประบ่ารุัวอย่าล่อแล่วเ้ามา้านในพร้อมรอยยิ้ม
พนัานมามาย่า่วนับาน แ่พอเห็นันั้นึหยุมือลพร้อมล่าวทัทาย
“ยินี้อนรับุฮาแน”
เาโบมือให้้วยรอยยิ้ม่อนวิ่ึ้นบันไหายวับไปามทา
ไม่นานนัเา็ลับลมาอีรั้พร้อมับุออำลัาย
ส่วนบนเป็นเสื้อยืสีาว ่วล่าเป็นาเวอมายาวสีำ
ฮาแนระโึ้นเรื่อวิ่พลาเหลือบามอแั่วรู่่อนหันลับั้ท่าเรียมอบอุ่นร่าาย
ายหนุ่มผมน้ำาลผู้ำลั้ออะไรบาอย่า็สะุาเ้าับายผมาวอย่าไม่อาหลีเลี่ย
เาพลานึ้วยวามร้อนรน ร่าายยับเ้าใล้และถอยออในเวลาเียวัน
ะเ้าไปทัหมอนั่นเพื่ออโทษะีหรือเปล่า เาะโรธเรื่อเมื่ออนนั้นบ้าไหมนะ
สายาอเลโอพาร์ทยัมุ่หน้าผ่านระแผ่นใสเนื้อบาออไป้านนออันห่าไล
เาเหลือบเห็นเาสะท้อนุเล็ะบอแบบนั้น็ูน่าันนเินไป เมื่อวามริมันลับรัน้าม
เาายผมน้ำาลพยายามย่อเ้ามาใล้ัวเาพร้อมับยับปาไม่เปล่เสีย
เลนนียับปาล่าวอโทษยให่่อวามผิอนเอ แ่ฝ่ายร้ามลับเมินเย
เาหยุปาลั่วะเมื่อวามพยายามมันสูเปล่า
เสียเพลลอยออนเลนนีสัมผัสไ้ ไม่ัมาแ่็ยัไ้ยิน
และแล้ววามั้ใอเา็ลับมาอีรั้เป็นรอบที่สอ
เลนนีึ้นไปบนลู่วิ่ที่หยุนิ่พลาโบมือไปมาเพื่อสร้าุสนใ
เาส่ายมือไปมานเมื่อยในที่สุ็หยุล่อนพลานึ
เลโอยัไม่สนใอีเ่นเย รอบสอ็ไม่ไ้ผล
เลนนี้าวเท้าลมาาเรื่อวิ่อย่าท้อใ
เาเินทอน่อไปามทาและทิ้ัวลเบาะนุ่มเมื่อเินถึ
ลู่วิ่สอัวยัทำานอมันอย่าแ็ัน บรรยาาศภายในห้อสี่เหลี่ยม็ลับมาเียบลั่วะหมายถึเสียพูุยนั่นแหละที่เียบลส่วนเสียเพลยััลอออมาอยู่แบบนั้น
ายผมาวสาวเท้าวิ่ออ้วยวามเร็วเ็มำลัาม้วยระับวามันที่ใรเห็น็้อร้อปวน่อามัน
สายพานเลื่อนัว ฝีเท้ายับระทบมันนัปึปัยาวนานหลายนาที านาทีนานเ้า็นับเป็นั่วโม
แสสีแานาฬิาบนผนัสะท้อนลับ้านับระโปร่ใส
เสียทุ้มระบุเป็นเพศหิัออา้านบนเพื่อย้ำเือนเวลา
8 นาฬิายามพลบ่ำ ูแลสุภาพอท่าน้วย..
พนัานมามาย่า้อมอมันเพื่อเรียมัวลับบ้านในอีหนึ่ั่วโม
เลโอพาร์ทเินลาสายพานที่หยุนิ่และเินรไปยัทาออโยไม่สนใสิ่รอบ้า
เลนนีเห็นันั้นึรีบวิ่ามไปแบบทิ้ระยะห่าเอาไว้ราวับลูเป็เินามผู้ปรอ
เมื่อทั้สอเินออมายั้านนอ
เลโอพาร์ทึวนพูุย้วยน้ำเสียเป็นันเอ
“ไม่้ออโทษหรอ นายไม่ไ้ผิอะไร”
“ผิสิ”
เลนนีอบลับ้วยสีหน้าูเป็นัวล
ายผมทอหยุฝีเท้าลพร้อมวัมือเรียให้เายับเ้ามาเินในระยะเียวัน
เลนนีึผ่อนลายล่อนยับัวเ้าไปใล้เาทันที
เมื่อทั้สอยับัวเินไปพร้อม ๆ ัน
เลโอพาร์ท็เปล่เสียึ้น้วยท่าทาเรียบ่าย
“ไปหาอะไรินันไหม อ..”
“นายพึ่ินไปอน่วเย็น่อนมาออำลัายเอนะ..”
เลนนีอบทันวันโยเายัล่าวไม่หมำีราวับอ่านใออ
ร้านสะวื้อแถวนั้นใล้ับสถานที่ออำลัาย
เสียระิ่ลมัออมาาลำโพใล้ับประูบานเลื่อนอัโนมัิ
พนัานายหน้า่วนอน็ล่าว้อนรับอย่าเื่อยา
“ยินี้อนรับ..”
เลโอพาร์ทและเลนนี่าอบรับผ่านสีหน้าพร้อมับยมือึ้นทัทายลับอย่าเป็นธรรมาิ
หลัาทั้สอื้ออที่ร้านสะวเสร็็เรียมัวแยย้ายลับบ้าน ภายในวันอันแสนวุ่นวายอาะบไปทั้แบบนั้น ถ้าเลโอพาร์ทไม่อธิบายว่าเาเห็นเาอเลนนีเินเ้ามาใล้อนอยู่ยิม แ่ลับไม่ไ้สนใมานัเพราะว่าั้ใฟัเพลาอัลบั้มใหม่อศิลปินสาวผู้ที่ำลัเป็นระแสและโ่ัใน่วะนั้น
เลนนีึวิ่ไล่วเลโอพาร์ท้วยวามุ่นเือาร้านสะวื้อยาวไปนเือบเลยทาลับบ้านอน..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น