หวงรักวิศวะตัวร้าย I To the man that I Love

ลำดับตอนที่ #16 : CHAPTER 16

รถไฟทั้งสองขบวนถูกเจ้าของรถไฟส่งเก็บเข้าอู่ สองสาวต่างแยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง

“ไอ้ศิ กว่ามึงจะเสด็จมาได้ ผมกูจะหมดหัวอยู่แล้ว” อธิกิตจัดผมรังนกให้เป็นทรง ชายหนุ่มอ่านข้อความจากมารดาว่าอีกห้านาทีจะมาถึงที่นี่ หากพวกท่านมาเห็นเขาสภาพก่อนหน้านี้ก็คงซักไซ้ถามกันยาว เขาไม่อยากอธิบายให้มากความ

“กูก็เหยียบคันเร่งจนมิดเพื่อมาเคลียร์ให้มึง เสร็จธุระแล้วนะ กูจะกลับไปหาน้องก่อน รออยู่ที่ร้านทำเล็บ”

“เออ ๆ จะไปไหนก็ไป” อธิกิตโบกมือไล่ มันมาเคลียร์ปัญหาของตัวเองแล้ว เขาก็ไม่คิดจะรั้งตัวมันไว้อีก 

อธิกิตยืนส่งเพื่อนขับรถออกจากหน้าบ้านไป พอดีกับรถของบิดาขับสวนเข้ามาพอดี ชายหนุ่มจึงยืนรอต้อนรับอยู่ตรงหน้าประตูรั้วบ้าน แอบมองซ้ายแลขวาด้วยกลัวว่าผู้หญิงคนอื่นในสต๊อกของไอ้เพื่อนตัวดีจะมาหาอีก

เสียงปิดประตูรถเรียกให้ชายหนุ่มหันกลับมามองร่างบางในชุดเดรสสีชมพูหวาน ผมยาวสีดำพริ้วไสวตามแรงลม วิ่งมาสวมกอดเขาอย่างไม่ตั้งตัว 

กลิ่นหอมอ่อนของดอกไม้พลันทำให้คนสวมกอดรู้สึกถึงความสงบหลังจากเจอฤทธิ์ของบรรดาสาว ๆ ของศตานนท์ทำเอาชายหนุ่มเกือบหมดแรง 

“พี่อ้น น้องคิดถึง”

พอได้เจอน้องสาวแสนน่ารักกับเสียงหวาน ๆ แสนอบอุ่นมาเติมพลังใจก็ทำให้คนเป็นพี่ชายหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง 

อลีนาเหมือนหอบดอกไม้มาทั้งสวนเพื่อฮีลใจเขา

“แน่ะ เอาใจกันแปลก ๆ เราเพิ่งเจอกันอาทิตย์ก่อนไม่ใช่หรือไง”

เมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อนเขาพาน้องสาวไปดูคอนโดใหม่ด้วยกัน เพราะเธอเพิ่งรับเลี้ยงลูกแมวมาหนึ่งตัว แต่คอนโดเดิมไม่สามารถเลี้ยงสัตว์ได้ เขาก็เลยต้องเป็นธุระหาที่อยู่ใหม่ให้กับน้อง ซึ่งยังหาที่ถูกใจไม่ได้

ส่วนวันนี้ที่ครอบครัวชีรนันวิทยามาเจอกันพร้อมหน้าพร้อมตาก็เพราะเป็นวันครบรอบวันเกิดเจ้าหญิงของบ้านนั่นเอง บิดาจองร้านอาหารเพื่อไปกินข้าวด้วยกัน

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะน้องสาวของพี่ ขอให้มีความสุขเยอะ ๆ” ฝ่ามือหนาวางบนศีรษะคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน จากเด็กหญิงตัวน้อยยิ้มแฉ่งฟันหลอในวันนั้น วันนี้เธอเติบโตเป็นสาวสวย ยิ้มหวาน เป็นผู้ใหญ่เต็มตัว

ปีนี้อลีนาอายุครบ 20 ปีบริบูรณ์แล้ว

“อ้นอยู่คนเดียวเหรอลูก เพื่อนๆ ล่ะ” นายแพทย์อารักษ์เอ่ยถามถึงเพื่อนร่วมบ้านของบุตรชาย 

“อยู่คนเดียวครับ เพื่อน ๆ ออกไปทำธุระข้างนอกครับ” คำว่าธุระ น่าจะเป็นคำตอบที่น่าฟังมากกว่า คนหนึ่งออกไปเฝ้าสาวที่ร้านทำเล็บ ส่วนอีกคนออกไปเล่นเกมที่ร้านหน้าปากซอยเพราะเน็ตบ้านพังใช้งานไม่ได้

“เข้าบ้านกันก่อนเถอะครับ” 

อลีนาอุ้มลูกแมวตัวน้อยออกมาจากกระเป๋าเพื่อให้พี่ชายได้ทำความคุ้นเคย สาเหตุที่เธอต้องพาน้องมาด้วยก็เพราะอยากจะพามาดูบ้านที่เธอกับเฉาก๊วยต้องมาอยู่ชั่วคราวระหว่างรอหาห้องคอนโดใหม่

“พี่ยังไม่ได้เก็บของ อาจจะรกหน่อย อุ้มอยากได้อะไรเพิ่มไหม พี่จะได้เตรียมไว้ให้ก่อนเราย้ายเข้ามา” พี่ชายยอมสละห้องตัวเองให้กับน้องสาวพักอาศัยอยู่กับลูกแมวตัวน้อย ส่วนตัวเขาจะย้ายออกไปนอนโซฟาห้องนั่งเล่นชั่วคราวจนกว่าจะหาที่อยู่ใหม่ให้น้องได้ คาดว่าไม่เกินหนึ่งสัปดาห์น่าจะเจอที่พักที่ถูกใจ

ดวงตากลมสวยกวาดสายตามองห้องของพี่ชายอย่างพินิจพิจารณา มือบางลูบศีรษะแมวตัวเล็กในอ้อมกอดไปด้วย ห้องตกแต่งเรียบง่ายตามสไตล์ผู้ชาย รกของเขากับรกของเธออาจจะตีความต่างกัน จะบอกว่าห้องพี่ชายสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อยกว่าห้องของเธอมากทีเดียว

“ไม่ต้องเพิ่มอะไรแล้ว อุ้มอยู่ได้” แค่พี่ชายสละห้องให้เธออยู่ก็รู้สึกเกรงใจมากแล้ว เธอไม่อยากเรื่องมาก

ตอนปีหนึ่งเธอยังอยู่กับเพื่อนอีกสองคนในห้องแคบ ๆ กระทั่งเข้าปีสองถึงได้ย้ายออกจากหอในออกมาใช้ชีวิตอยู่ข้างนอก แต่อยู่ได้แค่สามเดือนก็ต้องย้ายออกเพราะเธอตัดสินใจรับเลี้ยงเจ้าลูกแมวตัวนี้ก็เลยต้องลำบากพี่ชายช่วยหาที่อยู่ใหม่ให้กับน้องสาว

“แล้วน้องจะย้ายของเข้ามาเมื่อไหร่”

“น่าจะอีกสองสามวัน” ช่วงนี้เธออาศัยอยู่ที่บ้านกับบิดามารดา ระหว่างหาที่พักใหม่ ข้าวของส่วนใหญ่ก็ถูกย้ายกลับไปเก็บที่บ้าน “พี่อ้นช่วยมาขนของให้น้องด้วยนะ”

“ได้ ๆ ยังไงก็แชตมาบอกพี่อีกทีก็แล้วกันว่าจะให้ไปขนวันไหน”

“ค่ะ”

เมื่อสำรวจห้องของพี่ชายจนพอใจแล้ว หญิงสาวเดินออกมาสำรวจด้านนอก ฝั่งตรงข้ามห้องพี่ชายมีอีกห้องหนึ่ง เธอรู้ว่าพี่ชายแชร์บ้านกับเพื่อนอีกสองคน คนหนึ่งเธอรู้จักเขามานานแล้ว ส่วนอีกคนยังไม่เคยเห็นหน้าได้ยินแค่ชื่อ

“นั่นห้องใครเหรอ พี่เจ็มหรือพี่ศิ” แค่เรียกชื่อเขา หัวใจของเธอก็เหมือนจะเต้นแรงขึ้นมา ผ่านมาสี่ปีแล้วเธอไม่ได้เจอเขาเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นอย่างไรบ้าง น่าเสียดายที่วันนี้เธอไม่ได้เจอเขา

หากเราได้เจอกัน วันเกิดปีนี้คงเป็นปีที่พิเศษกว่าปีไหน ๆ