คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 16
อนที่ 16
"เธอเยไ้ยินไหมที่เาบอว่า ผีเสื้อ็เหมือนวามรั เวลาที่เราวิ่ไล่ับ มันะยิ่บินหนี แ่เวลาที่เราเลิวิ่าม มัน็ะเป็นฝ่ายบินมาหาเราเอ"
"หมายวามว่ายัไะ"
"เราะไม่สนใสิ่ทีุ่อรรถทำ แ่เราะทำให้เารู้สึว่า เาไม่ใ่นที่เราให้วามสำัอี่อไป เาะไปนอนับผู้หิบ้านเล็บ้านน้อย็ปล่อยให้เาไป แล้วที่เหลือันะัารเอ"
แม้แพวัะรู้สึสับสนและุนในัวอเ้านายสาว แ่เธอ็พร้อมะทำามสิ่ที่เ้านายบอ เธอเอ็อยารู้เหมือนันว่านอย่าเธอนั้นะสามารถรอบรอหัวใหนุ่มเ้าสำราแ่เพียผู้เียวไ้หรือเปล่า
สาวน้อยเินออาห้ออเ้านายสาวมานานแล้ว เธอเิน้าๆ เพื่อลัเลาะไปามสนามห้า เพื่อหามุมสบิอะไรเรื่อยเปื่อย แพวัพยายามิหาทาออับเรื่อที่เิึ้น เพราะเธอเอ็สสารนายผู้หิ ที่าหวัับเธอมาเ่นัน
"เธออยาไ้สมบัิมา น้อยอมเสนอัวมาเป็นนาบำเรออันเลยเียวเหรอ"
เสียหนัแน่นัึ้นาทา้านหลั ทำให้แพวัสะุ้น้อหันลับไปมอ ่อนะเห็นร่าำยำในุลำลออเ้านายหนุ่ม ที่ยืนอยู่ใล้แ่เพียเอื้อมมือ
"ุอรรถ!"
"เธอไม่ิว่าารลทุนอเธอมันมีวามเสี่ยเหรอ เพราะถ้ามันผิพลาเธออาะาทุนย่อยยับ"
"หนูไม่เ้าใว่าุพูอะไร หนูอัวลับห้อนะะ"
ร่าบาหมุนัวะเินาไป แ่ถูเ้าอมือให่ว้าเอวบาไว้ ่อนะระาเ้ามาในอ้อมออัวเอ
"ุอรรถ! ปล่อยหนูนะะ"
"ิไลถึั้นะมาเป็นเมียอีนอัน เธอิว่าเธอมีอะไรีพอให้ันพิาราเหรอ แุ่สมบัิอนาบำเรอเธอยัมีไม่รบ แล้วเธอะเอาอะไรมาผูมัใันให้อยู่ับเธอไม่ทราบ วามสามารถแบบนาบำเรออ่อนหัอเธอน่ะเหรอ...เหอะ ่าน่าำ"
แพวั้อหน้าเา้วยสายาัพ้อ นน้ำาเอ่อไหลออมา ิริยาวาาที่เาแสถึารบั่นทอนุ่าอเธอ มัน่าสร้าวามเ็บ้ำน้ำใให้แ่เธออย่าแสนสาหัส
"แล้วนาบำเรออุอรรถ ้อเนัถึนาไหนเหรอะ ุถึไ้ิว่าหนูาุสมบัิ้อนั้น"
เป็นรั้แรที่เธอล้า่อปา่อำับเา ทั้ที่ร่าน้อยอเธอำลัสั่นเทาและหวาลัวเาับใ
"อยาเห็นไหมล่ะ ันะพาไปูให้เห็นับา"
อรรถัยึร่าบาให้เินามเาไปที่เรือนหลัสวน ท่ามลาวามประหลาใอสาวๆ ที่ำลันั่รอเาอยู่้าใน อรรถัยเหวี่ยร่าน้อยลับที่นอนว้าลาห้อเริสวาท ่อนะอรัฟัเหวี่ยและปลเปลื้อเสื้อผ้าอเธอ่อหน้านาบำเรอเหล่านั้น
"อย่านะะุอรรถ ปล่อยหนูนะ รี๊!"
ร่าำยำุไ้ออหอมรุ่น พลาพรมูบลูบลำไปทั่วทั้ร่าบา สาวน้อยที่อยู่ในะารรมเลวร้าย ทำไ้เพียออแรัืน สอแนเรียวถูเารวบและรึไว้เหนือศีรษะ ่อนะุไ้ใบหน้าลับสอเ้าอวบอเธอ พลาูึบเม้มยอมพูระเรื่ออย่าเอาแ่ใ
"อื้อ! ุอรรถอย่า! "
สาวน้อยถึับอยาะโนออมา เมื่อเาทำิริยา่ำ้าับเธอ่อหน้าผู้หิอเา
"สาวน้อย! ราออมาสิ๊ะ ุอรรถเธออบ ิๆ"
"เ่อปา่ะลู ไม่ใ่ทำหน้าเหมือนะายแบบนั้นนะ"
"แอ่นอึ้นหน่อย แอ่นเยอะๆ แอ่นเหมือนป้อนนมเ้าปาเา ยัเ้าไปนเ้าบี้ไปเลยสิ๊ะ ถึะสะใ"
"ุอรรถเธอแ็รอแล้วเห็นไหม รีบับมันยัเ้ารูไปเลยสิ ุอรรถเธอไม่อบรอนานเ้าใไหม แม่นาบำเรอมือใหม่ "
เสียหัวเราะบันัึ้นรอบๆ ัวแพวั นเธอัวสั่น้วยวามหวาลัว นี่มัน้านมือเาเอเหรอ ผู้หิพวนี้เ่และำนาเรื่ออย่าว่าันทั้นั้น แล้วนาบำเรออ่อนหัอย่าแพวัะเอาอะไรไปสู้ับพวเธอไหว
ร่าน้อยนอนหอบหายใรัว เมื่อเายอมผละาัวเธอ ทันทีที่เาปลเปลื้อเสื้อผ้าอัวเอ ผู้หิพวนั้น็เ้ามาลูบไล้นัวเนีย พลาเลีย พลาอ อีนถึับนั่ลพลารอยรอยอแร่้วยปา นเาแสใบหน้าถึอารม์พึพอใให้เธอไ้เห็น ร่าแร่เพียยืนนิ่ๆ แล้วผู้หิพวนั้น็เป็นผู้บรรเล สิ่นี้เอเหรอือสิ่ที่เาเรียมันว่าวามสุ
"อ๊าาา! "
เสียรวราัออมาาปาอผู้หินหนึ่ ที่้มโ้โ่บั้นท้ายให้เา พลาับุ้นให่ยาวอเามาสอใส่อัวเอ แล้วเธอ็ยับเบียบั้นท้ายนุ่มเ้บรรเลัหวะเอาเอ โยให้เามีหน้าที่เพียเร็รับ็เท่านั้น
"อ๊าเสียวั อื้ม! อ๊า! ุอรรถา อ๊ะอ๊ะอ๊า! "
แพวัำมือแน่นับภาพรหน้า สาวน้อยถึับน้ำารินไหล เาบเบียแนบิร่าายผู้หิพวนั้น แ่ลับส่แววาหวานมาแทะโลมเธอ นแล้วนเล่าที่สับเปลี่ยนเวียนวนเ้าไปอเา พลาเริสวาท้วยวามรุนแรและเร้าใ เามีวามสุมาที่ไ้เริรัับพวหล่อน เหมือนเาำลัสั่สอนให้เธอรู้ว่าอย่าริอ่านมาเทียบั้น แม้แ่ำว่านาบำเรออเาเธอ็ไมู่่วร
ความคิดเห็น