ลำดับตอนที่ #16
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 16 คนที่เอาเงินคุณไป อาจไม่ใช่ขโมยหรือมิจฉาชีพเสมอไป
“โรคคลุ้มคลั่งแบบก้าวร้าว? หมอเฉินอย่าพูดเล่นสิ”
พี่ซูหัวเราะออกมา “ไม่ต้องกลัวผมบอกคุณเลย ตั้งแต่เด็กผมเป็นคนอ่อนแอ มีแต่คนอื่นที่รังแกผม ผมไม่เคยกล้าสู้กับใครเลย”
พี่ซูหัวเราะจนท้องแข็ง
โรคควบคุมตนเองไม่ได้เขาไม่รู้จัก แต่โรคคลุ้มคลั่งแน่นอนว่าไม่เกี่ยวกับเขาเลย
“ใครที่รู้เรื่องโรคนี้บ้าง ออกมาอธิบายทีว่าโรคควบคุมตนเองผิดปกติคืออะไร”
“ห้องเรียนดอกทานตะวันเริ่มแล้ว: โรคควบคุมตนเองผิดปกติ เป็นโรคอารมณ์แปรปรวนชนิดหนึ่ง ลักษณะทางพยาธิวิทยาคือ การตั้งมาตรฐานการกระทำที่เข้มงวดเกินไปต่อตัวเองซึ่งเทียบเท่ากับการทารุณตนเอง และจะรู้สึกปลอดภัยและพอใจจากการทำเช่นนั้น”
“นี่มันพี่ซูชัดๆ”
“เอา ‘ชัดๆ’ ออกไป”
“พี่ซูไม่เคยเปลี่ยนฟองน้ำขัดตัวที่ใช้จนสึกเปื่อย และยังคงใช้ตะเกียบที่ขึ้นรา ตอนนั้นผมก็คิดว่าเขามีลักษณะของการทารุณตนเอง นี่มันโรคจริงๆ ด้วย”
ผู้ชมหลายคนแซวพร้อมกับถอนหายใจ
เมื่อได้อ่านคำอธิบายจากผู้ชมคนหนึ่ง ทุกคนก็รู้สึกได้ว่า พี่ซูน่าจะมีอาการของโรคควบคุมตนเองผิดปกติจริงๆ
“การประหยัดเป็นคุณธรรม ทำไมถึงเป็นโรคทางจิตได้” พี่ซูโต้แย้ง
เฉินหยูกล่าวว่า “คุณพูดถูก การประหยัดเป็นคุณธรรมที่ดี แต่ถ้าหากทำจนสุดโต่ง มันก็กลายเป็นโรค”
“คุณพูดมั่วแล้ว”
พอได้ยินเฉินหยูบอกว่าการประหยัดเป็นโรคทางจิต พี่ซูก็โกรธขึ้นมา
“ผู้ป่วยท่านนี้ กรุณาใจเย็นๆ ไม่อย่างนั้น เราจะคุยกันต่อไปไม่ได้” เฉินหยูชี้ให้เห็นว่าพี่ซูเริ่มมีอาการของโรคคลุ้มคลั่ง
พี่ซูพยายามระงับความโกรธ “ผมไม่โกรธ คุณพูดต่อไป”
“ผมอยากฟังว่าคุณจะพูดอะไรอีก”
เฉินหยูกล่าว “เมื่อคุณรู้ว่าสิ่งที่มีค่าที่สุดของคุณกำลังจะหายไป โรคคลุ้มคลั่งของคุณจะเริ่มแสดงอาการเต็มที่”
“สิ่งที่มีค่าที่สุดของผม?”
พี่ซูทำหน้างง
“สิ่งที่มีค่าที่สุดของผู้ชาย ก็คือความบริสุทธิ์ของเขาไง”
“เพื่อนร่วมชั้น จับมือกันเถอะ ผมก็จบจากโรงเรียนคุณธรรมชายเช่นกัน”
“สิ่งที่มีค่าที่สุดของพี่ซูน่าจะเป็นเงินใช่ไหม?”
“ยินดีด้วย คุณตอบถูก”
“หรือว่าเงินของพี่ซูกำลังจะถูกหลอกเอาไป?”
ผู้ชมเริ่มคาดเดากันว่าวิธีที่เงินของพี่ซูจะหายไปจะเป็นแบบไหน
“หมอเฉิน ครั้งนี้คุณคงพูดผิดแล้ว”
พี่ซูแสดงสีหน้ามั่นใจ แล้วลุกออกจากหน้าจอ กลับมาพร้อมกับสมุดบัญชีธนาคาร
พี่ซูกางสมุดบัญชีให้ผู้ชมเห็น และตัวเลขยาวเหยียดปรากฏขึ้น
ห้าล้านห้าแสนแปดหมื่นเจ็ดพันหกร้อยยี่สิบหยวน
พี่ซูรู้ดีว่าการหลอกลวงทางโทรศัพท์และการโจรกรรมทางออนไลน์มีมากมายในช่วงนี้ ดังนั้นบัญชีธนาคารของเขาจึงไม่มีบัตรเอทีเอ็มและไม่ได้เปิดบริการธนาคารออนไลน์ รวมถึงการโอนเงินผ่านธนาคารทางโทรศัพท์ก็ไม่ได้เปิดไว้ วิธีเดียวที่จะถอนเงินได้คือตัวเขาเองถือบัตรประชาชนและสมุดบัญชีไปถอนที่ธนาคารเท่านั้น
“หมอเฉิน บอกผมทีว่า ขโมยหรือมิจฉาชีพจะเอาเงินของผมไปได้ยังไง?”
พี่ซูถามเฉินหยู
เฉินหยูกล่าวอย่างไม่รีบร้อนว่า “คนที่ขี่ม้าขาวไม่จำเป็นต้องเป็นเจ้าชาย อาจเป็นพระถังซัมจั๋งก็ได้”
“คนที่เอาเงินของคุณไปก็ไม่จำเป็นต้องเป็นขโมยหรือมิจฉาชีพ”
“แล้วจะเป็นใครล่ะ?”
พี่ซูถามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
“คนในครอบครัวของคุณ”
“เป็นไปไม่ได้!!!” พี่ซูตะโกน “ผมมีความสัมพันธ์ที่ดีกับครอบครัวมาก พ่อแม่และน้องชายเชื่อฟังผมทุกอย่าง พวกเขาไม่มีเหตุผลที่จะขโมยเงินของผม”
“ยิ่งไปกว่านั้น ถึงแม้พวกเขาจะต้องการขโมย ก็ไม่มีทางที่จะทำได้”
“สมุดบัญชีอยู่กับผม พ่อแม่และน้องชายของผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสมุดบัญชีอยู่ที่ไหน”
ครั้งนี้พี่ซูโกรธจริงๆ เฉินหยูกล่าวหาว่าครอบครัวของเขาขโมยเงิน มันเป็นเรื่องเหลวไหล พ่อแม่ของเขามองเขาเป็นความภาคภูมิใจ แม้น้องชายจะไม่ค่อยตั้งใจทำงาน แต่ก็เป็นคนดี ใครจะขโมยเงินของเขาก็ไม่ใช่พวกเขาแน่ๆ
“พี่น้องทุกคน ผมรู้สึกได้เลยว่าพี่ซูกำลังจะโดนตบหน้า”
“ผมมองเห็นความมั่นใจแปลกๆ ในตัวพี่ซูเหมือนที่เคยเห็นในตัวคุณโจวและคุณซากุระ”
“ต่อไปคงเป็นเรื่องราวดราม่าครอบครัว?”
“คุณเข้าใจการสรุปจริงๆ”
“พูดจริงนะ พ่อแม่ของพี่ซูจะทำเรื่องแบบนี้จริงเหรอ?”
“ยุคนี้พ่อแม่ที่แตกคอกับลูกเพราะเงินก็มีเยอะแยะไป”
พี่ซูไม่สนใจข้อความแชทของผู้ชม เขาเรียกร้องให้เฉินหยูขอโทษต่อหน้าผู้ชม
“ถ้าคุณไม่เชื่อ คุณสามารถโทรไปที่สำนักงานที่ดินได้” เฉินหยูกล่าว
“สำนักงานที่ดิน? ทำไมผมต้องโทรไปที่นั่น?”
พี่ซูถาม
“แน่นอนว่าต้องถามสถานะปัจจุบันของบ้านในชื่อคุณ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ พี่ซูก็ยิ้มเยาะ
“คุณจะบอกว่าพวกเขาเอาบ้านของผมไปจำนองใช่ไหม?”
เฉินหยูก็พยักหน้ายอมรับการ
คาดเดาของพี่ซู
“ฮ่าฮ่าฮ่า…”
เสียงหัวเราะดังลั่นของพี่ซูทำให้ผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดได้ยินกันทุกคน
“พี่ซูหัวเราะจนบ้าไปแล้วเหรอ?”
“ผมคิดอย่างนั้น ไม่งั้นเขาจะหัวเราะทำไม”
“พวกคุณนั่นแหละที่บ้า ถ้าเป็นผม ผมก็คงหัวเราะเหมือนกัน”
“ทำไมล่ะ?”
“ตามกฎระเบียบการจำนองบ้าน เจ้าของบ้านต้องมาด้วยตัวเอง มิฉะนั้นจะไม่สามารถทำการจำนองได้”
“คุณพี่ ถือบัตรประจำตัวเท่าไหร่? การผ่อนชำระยากไหม?”
“ทิ่มแทงแล้วหัวใจเก่า”
ถ้าก่อนหน้านี้เฉินหยูบอกว่าคนในครอบครัวจะขโมยเงินของพี่ซู ผู้ชมบางคนอาจจะเชื่อบ้าง แต่ครั้งนี้ไม่มีใครเชื่อเลย นอกจากผู้ที่ผ่อนบ้านหลายคนที่ออกมาให้ข้อมูล ยังมีผู้ชมที่ค้นหาข้อมูลและพบว่า ไม่ว่าจะเป็นการจำนองหรือการขายบ้าน เจ้าของบ้านต้องมาด้วยตัวเอง เป็นข้อบังคับ
“ผู้ป่วยท่านนี้ สิ่งที่ผมพูดจริงหรือไม่ คุณลองโทรไปดูคำตอบก็จะชัดเจน” เฉินหยูยังคงมีท่าทีสงบ ไม่ได้ตื่นเต้นกับคำถามของผู้ชมและพี่ซู
“โทรก็โทร”
เพื่อพิสูจน์ความสัมพันธ์ที่ดีในครอบครัว พี่ซูก็โทรไปที่สำนักงานที่ดิน
“อะไรนะ!!!”
ไม่นานนัก เสียงร้องตะโกนดังลั่นห้องถ่ายทอดสด
“แม่เจ้า ทำฉันตกใจหมด ใส่หูฟังอยู่แทบหูหนวก”
“ฉันกำลังหั่นผักทำกับข้าว เสียงตะโกนของพี่ซูทำมีดเกือบโดนนิ้ว”
“หมอเฉินพูดถูกอีกแล้ว?”
“เรื่องนี้น่าสนใจขึ้นเรื่อยๆ ตัดสินใจแล้ว วันนี้จะโดดเรียน”
“โดดเรียน +1”
“ฉันจะลาป่วยโดดงาน”
“จ้าวเทียจู้อย่าคิดว่าฉันจำเธอไม่ได้ เปลี่ยนชื่อแฝงแล้ว ฉันคือผู้จัดการฝ่ายบุคคล พรุ่งนี้ไปเอาเงินเดือนที่ฝ่ายการเงิน”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ผู้ชมโดดงานแล้วโดนจับได้”
“หมอเฉินปากแม่นจริงๆ สมคำล่ำลือ”
“พูดแบบนั้นได้ยังไง หมอเฉินปากแม่นจริงๆ แต่พี่ซูไม่เชื่อเอง มันถึงต้องเป็นแบบนี้”
“พวกคุณไม่สงสัยเหรอว่าถ้าพี่ซูไม่ได้ไปเอง แล้วบ้านในชื่อเขาจะถูกจำนองได้ยังไง?”
ห้องถ่ายทอดสดเงียบลงทันที ผู้ชมแต่ละคนทำตัวเหมือนลิง พอได้ยินเสียงร้องของพี่ซูก็รู้คำตอบแน่นอนว่าบ้านถูกจำนองไปแล้ว
แต่ปัญหาคือมันไม่สมเหตุสมผลเลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น