คุณชายสายเถื่อน (E-Book)

ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่๑๕ มัดมือชก

“เธอบอกว่าเกลียดแต่ลีลาเธอไม่ใช่แบบนั้นเลยนะ”

“คุณนี่มัน...”

“ฉันทำไมเหรอ?”

“คุณจะเอายังไงกับโช?”

“จะให้เอา... ยังไงดีล่ะ?” คำพูดมีเลศนัยชวนคิดทำให้เธอหน้าแดงไปจนถึงลำคอ เขาร้ายกาจมากที่ใช้ทักษะที่เหนือชั้นกว่าหลอกให้เธอเคลิ้มไปกับเขาได้ หรือจะโทษใจตัวเองดีที่ไปหลงรักเขา รู้ทั้งรู้ว่าเขาใจร้าย แต่ทำไมเธอถึงต้องไปชอบเขา เธอไม่เข้าใจตัวเองสักนิด

“หยุดพูดจาลามกเดี๋ยวนี้!”

“ไม่พูด งั้นทำดีไหม?”

“ทำก็ไม่ได้”

“งกจริงๆ เลย ขอนิดเดียวก็ไม่ให้”

“มันไม่ใช่เรื่องงกไม่งก ถ้ามีคนมาขอคุณบ้างล่ะคุณจะให้ไหม?”

“ถ้าเป็นคนอื่นฉันไม่ให้ แต่ถ้าเป็นเธอฉันให้นะ เพราะฉันงกกับบางคนเท่านั้น” ชายหนุ่มเดินไปส่องกระจก สำรวจความเรียบร้อยของตัวเองก็พบว่าถึงหัวจะยุ่งไปบ้างแต่ก็ยังดูดี เสื้อยับนิดยับหน่อยไม่เป็นอะไรหรอก “ไป รีบออกมาได้แล้ว ขืนชักช้าคนอื่นเข้าใจผิดฉันไม่รับรู้ด้วยนะ”

“หึ”

ร่างเล็กลุกขึ้นไปส่องกระจกบ้าง ปากบวมนิดๆ แต่ยังไม่ชัดเจนมาก แต่ก็ทำให้เธออายพอควร ขนาดแมนที่เป็นแฟนเก่าขอจูบเธอยังไม่ให้ แล้วทำไมทยาทัพถึงใจกล้าหน้าด้านมาฉกฉวยจูบเธอไปแบบนี้ แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าเธอจูบไม่ได้เรื่องอีก เธอไม่เคยมีประสบการณ์สักหน่อย

“รีบมาสิ ช้าฉันต่อ บอกไว้ก่อน”

“โชต้องบอกทุกคนว่าเป็นแฟนคุณใช่ไหม?”

“หรือเธอจะบอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันล่ะ?”

“ก็เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“เธอดื้อด้านหรืออยากอ่อยฉันกันแน่ โอเค สำหรับเธอแค่จูบนี่อาจจะไม่ต้องเป็นแฟนก็ทำได้ งั้นฉันจะทำมากกว่านี้ จนกว่าเธอจะยอมรับว่าเราเป็นแฟนกัน!” คำขาดที่มากกว่าด้วยอำนาจและเล่ห์เหลี่ยมทำให้หญิงสาวสะดุ้งเฮือก เขาบังคับเธอชัดๆ จะให้เธอเอาตัวรอดยังไงได้

“แฟนก็แฟน แต่โชบอกไว้เลยนะ สำหรับโช โชไม่ใช่คนที่ถ้าไม่รักกันจะมาทำอะไรแบบนั้นได้ แฟน... เขาต้องมีการจีบ คบหาดูใจ ดูแลเอาใจใส่ ไม่ใช่มาบังคับกัน” ดวงตากลมโตเริ่มคลอด้วยหยดน้ำ ทยาทัพเหมือนใจอ่อนขึ้นมาอยากเข้าไปซับให้ แต่ความเถื่อนมีมากกว่าทำให้เขากระตุกยิ้มยวน

“ออ เธอไม่รักฉันงั้นสิ”

“โชจะรักคุณได้ยังไง คุณชายใจร้าย ชอบแกล้ง ชอบบังคับ” พูดไปอย่างนั้นมันก็จริงครึ่งหนึ่ง ทยาทัพทั้งใจร้าย ชอบแกล้ง ชอบบังคับ แต่เธอก็ดันรักเขาเต็มดวงใจ

“ไม่รักก็ไม่ต้องรัก อย่าให้รู้แล้วกันว่าลึกๆ แอบชอบฉัน”

“แหวะ หลงตัวเอง ฝันไปเถอะค่ะ”

“ในเมื่อฉันหลงตัวเอง ก็อย่ามาหลงฉันแล้วกัน” ทยาทัพหัวเราะ มองร่างเล็กที่น้ำตาคลอเบ้าอย่างไม่ค่อยเข้าใจ เขาไม่รู้ว่าโชติกากำลังหวั่นไหวและรู้สึกแย่ เหมือนตัวเองทำพลาดไปที่ปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาถึงเพียงนี้ ทั้งที่เขาไม่มีท่าทีจริงจังอะไรกับเธอเลย จะให้เธอมั่นใจก็ไม่ยอมพูดว่ารักสักคำ

“ไม่มีวัน”

“ก็ดี ฉันไม่ง้อ เธอทำหน้าที่แฟนที่ดีก็พอ”

“คอยกันท่าเหรอคะ?”

“ใช่ เธอต้องกันท่าพวกที่มาอ่อยฉัน แล้วฉันเองจะได้ขวางไม่ให้ใครมาจีบเธอเหมือนกัน” เขาดึงตัวเธอขึ้นมาแล้วดึงแก้มให้ยิ้ม “เอาแบบนี้ ยิ้มแบบนี้ อย่าทำหน้ายุ่งๆ หรือขัดขืนให้เปล่าประโยชน์ ขืนเธอมีปัญหาอีกครั้งเดียว ฉันไล่แฟนเก่าเธอออกแน่นอน และคราวนี้ฉันไม่ได้ขู่ด้วย”

พอรู้ว่าสู้ไม่ได้ก็จำใจเดินออกไปร่วมงาน

ผู้คนทั้งหอประชุมมองคู่รักคู่นี้อย่างสนใจ บางคนแอบถ่ายรูป ซึ่งแทนที่เขาจะห้ามนั้น...

“เชิญถ่ายเลยครับ” พูดไม่พอ ยังโอบเอวเล็กเข้ามาใกล้ โชติกาหน้าซีดแต่ก็จำใจยิ้มให้คนที่มาถ่ายรูป แมนมองนิ่งๆ เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

“แหม คุณชายคบคุณน้องตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย?”

“ไม่นานนี้หรอกครับ”

“กลอยก็ว่า เห็นคุณทัพให้เข้าห้องทำงานทุกวัน แล้วยังดูอารมณ์ดีตลอด” หญิงสาวพูดตามความเป็นจริง เธอทำงานกับทยาทัพมานาน เห็นเขาตั้งแต่คบกับแฟนคนก่อนหน้านั้น ซึ่งทยาทัพก็ดูไม่ได้รักอะไรมากขนาดนั้น ส่วนลิลัวก็รักและหลงใหลจนดูเหมือนโดนทำของใส่มากกว่า

“คุณโชเขาน่ารักนี่ครับ”

“ค่ะ ถ้าแต่งงานแล้วมีคุณหนูน้อยๆ คงจะน่ารักมากเลยค่ะ”

คำพูดนั้นทำให้เขายิ้ม แต่เธอกลับหน้าเสีย ทยาทัพมีหรือจะจริงจังกับเธอแบบนั้น อย่างมากก็คงแค่อยากสนุกกับเธอ อีกไม่นานก็เบื่อและทิ้งเธอไปหาสาวเซ็กซี่ๆ ที่เป็นสเปกส่วนตัวแบบที่เขาชอบพูดบ่อยๆ

“อยู่แล้วล่ะครับ พ่อหล่อ แม่สวย เธอว่ายังไง?”

“ก็คงงั้นแหละค่ะ”

“อยากมีลูกชายหรือลูกสาวหืม?” ทยาทัพเชยคางเธอขึ้นมาดู คำถามนั้นดูเหมือนไม่มีอะไร แต่หญิงสาวกลับรู้สึกกดดันพอตัว ถ้าเป็นสามีภรรยาที่สมรสกันด้วยความรักแน่นแฟ้นก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่มันแปลกสำหรับความสัมพันธ์แบบเธอ ร่างเล็กตอบเสียงสั่น

“โชยังไม่อยากมีตอนนี้”

“โชติกา!”

“แต่ถ้ามีลูกสาวก็ดีค่ะ”

“ฉันอยากมีลูกชาย งั้นมีสองคนนะ”

“คุณชาย...”

“โอ๊ย หวานกันจังเลยค่ะ กลอยแก่ป่านนี้ อย่าว่าแต่ลูกเลย ผัว อุ๊ย แฟนยังไม่มีสักคน ถ้ากลอยน่ารักได้ครึ่งหนึ่งของคุณน้อง กลอยจะหาแฟนหล่อๆ ล่ำๆ สักสิบคนเลยค่ะ” สาวใหญ่หัวเราะให้กับชะตาชีวิตตัวเอง เธอหน้าตาธรรมดาแต่รูปร่างไม่ดี ซึ่งเธอก็ไม่สนใจเท่าไรนัก เพราะเรื่องกินสำคัญกว่า

“ถ้ามีคู่คงเจอเองแหละครับ จริงไหมโชติกา?”

หญิงสาวไม่อยากมองหน้า เขารังแกเธอตลอดเลย

......................................................................................................................................................

“เป็นแฟนกัน!?”

คำแก้วถามอย่างหลุดมาด ถึงจะพอดูออกว่าโชติกาชอบหลานชายของเธอและเขาเองก็ชอบโชติกา แต่ก็อดใจในความสัมพันธ์ที่รวดเร็วปานสายฟ้าแลบ ไม่รู้ไปจีบอะไรกันตอนไหน ทยาทัพมีแต่ฮึ่มๆ ใส่ ถึงจะทำไปเพราะปกปิดว่าตัวเองแอบชอบเขาก็เถอะ

“ครับ คุณย่า”

“จริงหรือเปล่าหนูโช?”

“คือ...”

“บอกคุณย่าไปสิ” ทยาทัพบีบมือเธอไว้ แต่มันไม่ใช่การบีบอย่างอบอุ่น แต่เป็นการบีบบังคับ บีบให้เธอยอมจำนนราวกับไม่กลัวเธอจะเจ็บ

“ค่ะ” โชติกาไม่กล้ามองหน้า กลัวถูกมองไม่ดี เธอเข้ามาทำงานที่นี่ก็ได้รับความเมตตาช่วยเหลือมากพอแล้ว ทั้งรักษาพ่อ ปลดหนี้ ไม่ให้เธอต้องตกไปเป็นนางบำเรอของโลแกน แล้วเธอที่ยากจนกว่าเขาตั้งเยอะมาชอบหลานชายเขาแบบนี้ คำแก้วจะไม่มองเธอเป็นผู้หญิงหิวเงินเหรอ

“ขอฉันคุยกับหนูสองคน ชายทัพออกไปก่อน”

“มีอะไรก็คุยพร้อมกันสิครับ”

“ชายทัพ”

“ครับ...”

ทยาทัพไม่อยากขัดใจเลยเดินออกไปจากห้อง คำแก้วมองร่างเล็กนิ่ง

“หนูชอบชายทัพใช่ไหม?”

“โช...”

“หนูโช บอกมาตามตรงเถอะ ชอบไหม คบกันหรือยัง ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะ” คำพูดของคำแก้วทำให้โชติกามองย้อนขึ้นคล้ายขอร้อง แล้วบอกความจริงไป แม้ในใจจะกำลังหวาดกลัวสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นก็ตามที กลัวคำแก้วจะไล่หรือรังเกียจ แบบที่แม่ผู้ชายหลายรายที่ฐานะดีกว่าชอบทำกัน

“โชชอบคุณทัพ คุณหญิงอย่าคิดว่าโชหวังเงินหรือหวังเกาะคุณชายนะคะ โชไม่เคยคิดอย่างนั้นเลย โชไม่เคยคิดว่าตัวเองจะชอบเขาด้วยซ้ำ”

“แล้วไปคบกันได้ยังไง?”

“ความจริงเราไม่ได้คบกันหรอกค่ะ คุณชายบังคับโช”

“บังคับ? อย่าบอกนะว่าเขา...”

“มะ... ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ เขาไม่ได้ทำอะไรโชค่ะ เขาแค่ขู่ว่าถ้าโชไม่ยอมบอกคนอื่นว่าเป็นแฟนกัน เขาจะไล่เพื่อนโชออกจากงาน โชไม่อยากเป็นตัวปัญหาของเพื่อน” หญิงสาวไม่ได้พูดออกไปว่าเขามาจูบเธอ ด้านคำแก้วก็โล่งอก ลองทยาทัพข่มขืนโชติกาสิ เธอจะแจ้งความจับหลานเข้าคุกเอง

“แต่หนูรักเขาจริงๆ ใช่ไหม?”

“ค่ะ”

“แล้วคิดว่าเขารักหนูไหม?”