(Fic BTS) Dear [ Evil ] friend KookMin FT. VGA 18+

ลำดับตอนที่ #16 : บทที่ 16 : เพียงปลายนิ้วที่อยากสัมผัส

บทที่ 16

: ปลายนิ้วที่อยากสัมผัส

1 เดือนต่อมา

[ปูซาน]

ครื้น...ครื้น....!!!

เสียงคลื่นซัดกระทบเข้าหาชายฝั่ง  ผมยืนกอดอกจ้องมองออกไปยังท้องฟ้าสีครามที่อยู่ตรงหน้า

ทุกอย่างที่นี่มันเงียบสงบทุกครั้งที่ผมมา  มีเพียงเสียงคลื่นและเสียงนกร้องเท่านั้นที่ผมได้ยิน..รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของผม  ก่อนที่ผมจะกำลังล่ะสายตาของตัวเองออกจากบรรยากาศเบื้องหน้าที่ผมมองอยู่

O_O

“หนีกลับมาอยู่ที่นี่ทำไมถึงไม่บอก”  

คำนั้นเป็นคำถามแรกจากปากของจองกุก  หลังจากที่เราสองคนแทบจะไม่ได้เจอกันเกือบ 3 เดือน  

ผมแสร้งยิ้ม ก่อนที่จะกำลังเดินสวนกับจองกุกเข้าไปในบ้าน  แต่ก็ต้องชะงักเมื่อจองกุกเอื้อมมือของเรามาจับที่ข้อแขนของผมเอาไว้

“คิดจะหนีกูไปถึงไหนจีมิน พี่จินเหล่าเรื่องของมึงกับแทฮยองให้กูฟังหมดแล้วนะ..ไหนๆมึงก็ไม่มีใครแล้ว ในโอกาสกูซักครั้งไม่ได้หรอ..นะจีมิน กูขอร้อง”   

“ขอโทษนะ แต่กูไม่อยากจะกลับไปเจ็บกับความรู้สึกบ้าๆนั่นอีกแล้ว”

ผมกลั้นใจหันไปแกะมือของจองกุกออกจากแขนของผม  ก่อนที่จะรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น

.

.

ตึก ...ตึก !!

ผมรีบกลับมาที่บ้าน  โดยไม่หันไปมองเลยด้วยซ้ำว่าจองกุกจะตามผมมาไหม

“เกิดอะไรขึ้นลูก..จีมิน”

ผมไม่ได้ตอบอะไรแม่  แต่กลับพาตัวเองวิ่งไปแอบร้องไห้อยู่บนห้องนอนของตัวเอง

ปั้ง...!!!

เสียงประตูปิดกระแทกลง   ก่อนที่ผมจะทรุดตัวนั่งร้องไห้อยู่ตรงประตู   

ทั้งๆที่ยังรัก  ทั้งๆที่ยังรอ เพียงแต่เค้า  แต่มันก็ไม่ง่ายเลยที่ผมจะทำใจให้ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับจองกุกในตอนนั้น

( มึงมันก็แค่ของตายสำหรับกูเท่านั้นแหละ )

ฮึก...ฮึก.....ฮึก.....ฮือ....!!!

ก๊อก....ก๊อก....!!!

“จีมินเปิดประตูออกมาคุยกันหน่อยได้ไหม..กูอยากคุยกับมึงให้รู้เรื่องจริงๆนะ ปาร์คจีมิน ได้ยินกูไหม”

เสียงของจองกุกโวยวายอยู่หน้าห้องนอนผมซักพัก  ก่อนที่มันจะเงียบไป..

มันก็เพียงเท่านี้ซินะ..พอไม่ได้ดังใจก็ถอดใจไป

ผมค่อยๆเปิดประตูแง้มออกไปดู  ก่อนที่จะเห็นจองกุกนั่งอยู่หน้าห้องของผมเหมือนเดิม  สายตาจ้องมองเพียงรูปถ่ายของผมกับเค้าที่ถืออยู่ในมือ   ผมแอบนั่งมองเค้าอยู่ซักพัก  ก่อนที่แม่ของผมจะเดินมา

“นี่ก็เย็นมากแล้ว แม่ว่าจองกุกไปทานอาหารเย็นกับแม่ก่อนดีไหมลูก เพราะอีกนานกว่าที่เจ้าตัวแสบของแม่มันจะยอมออกมา”

“แล้วจีมินล่ะครับ..เค้าก็ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลยเหมือนกัน”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า...เดียวถ้าเค้าหิว ก็ยอมออกมาจากห้องมืดๆนั่นเองแหละ”

สายตาของแม่เหลือบมองมาที่ผม  ก่อนจะแสร้งหันให้ไปแสร้งยิ้มให้กับจองกุก  แล้วพากันเดินไปที่โต๊ะอาหาร

ทำแบบนี้ได้ยังไง  จองกุกเป็นคนทำให้ผมเจ็บนะ..

แล้วทำไมแม่ยังไปเข้าข้างเค้าอีก  ไม่ยุติธรรมเลย  

...............................................................................................

(จองกุก)

ข้าวถูกตักลงมาในถ้วยข้าวของผม  ก่อนที่ผมจะเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าของแม่จีมิน

“ขอบคุณครับ”  ผมบอก ก่อนที่จะก้มหน้าลงมามองที่ถ้วยข้าวนั้นเหมือนเดิม  มือเอื้อมไปจับตะเกียบขึ้นมา แต่ไม่ได้คีบอาหารขึ้นมากินเลยซักคำ

“พอบอกแม่ได้ไหมจองกุก  ว่าลูกกับจีมินมีปัญหาอะไรกัน ทำไมจีมินถึงได้โกรธถึงขนาดนั้น”

“มันเป็นความผิดของผมเองแหละครับคุณน้า  เพราะผมเองที่ทำลายความรัก และ ความเชื่อใจ ที่จีมินมีให้กับผมตั้งแต่แรก  มันก็ไม่แปลกหรอกครับที่เค้าจะโกรธ จะ เกลียดผม”

“แล้วเรื่องนี้ มันก็เกี่ยวกับคนที่ชื่อมินยุนกิด้วยใช่ไหม”

ผมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าแม่ของจีมินอย่างสำนึกผิด  ก่อนที่จะพยักหน้าตอบรับท่านเบาๆอย่างจำใจ  

แต่แม่จีมินกับยิ้ม แล้วคีบเนื้อปลามาให้กับผม

“กินเยอะๆนะ ทุกคนล้วนทำผิดกันได้ แต่ขึ้นอยู่ที่ว่าจะสำนึกผิดได้ไหม...ถ้าจองกุกรักจีมินลูกของแม่จริงๆ  แม่จะไม่ห้าม  เพราะแม่เชื่อว่าจีมินก็ยังรักจองกุกอยู่เหมือนกัน  / ใช่ไหมจีมิน”

O_O

ผมหันไปมองด้านหลังของตัวเองด้วยความตกใจ  ก่อนที่จะเห็นจีมินกำลังยืนมองหน้าของผมอยู่

เค้าแสร้งทำหน้าค้อนใส่ผมเล็กน้อย  ก่อนที่จะเดินมาทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกันกับผม  

“ผมไม่ได้มาแอบฟังแม่กับจองกุกคุยกันนะ..ผมแค่หิวข้าวก็เลยออกมา”

“จ๊ะๆ ..แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อยนิ / ทานข้าวกันต่อเถอะนะ นั่งทานกันหลายๆคน อบอุ่นดี”

ผมดีใจนะ  ที่จีมินยอมมานั่งกินข้าวร่วมกันกับผม

เพราะอย่างน้อย ผมก็ยังรู้สึกว่าพอที่จะมีหวังในตัวของเค้าบ้าง..

หลังจากกินข้าวเสร็จ  แม่ก็เดินออกมาส่งผมที่หน้าบ้าน   

“แล้วนี่..พักที่ไหนล่ะเรา”

“ผมว่าจะหาที่พักใกล้ๆนี่แหละครับ..ผมไปก่อนนะครับคุณน้า  / ไปนะจีมิน”

.

.

“เดียวซิ”  เสียงเรียกของจีมิน  ทำให้ผมหันไปมองหน้าเค้าอีกครั้ง  “ จะไปหาที่พักทำไมให้มันยุ่งยาก  พักที่นี่ก็ได้ กูไม่ว่าอะไรหรอก”  

จีมินบอกกับผมเพียงเท่านั้น   ก่อนที่จะหันหลังเดินหนีผมกับแม่เข้าไปในบ้าน

ผมหันไปมองหน้าแม่ของจีมินอย่างมีหวัง ก่อนที่ท่านจะพยักหน้าให้ผมเล็กน้อย.. 

ภายในห้องนอนของจีมิน

ผมทรุดตัวลงนั่งที่พื้นข้างๆเตียงนอนสีขาวของจีมิน  ก่อนที่จะเหลือบสายตาหันไปมองด้านหลังของจีมินในตอนนี้

ร่างเล็กๆที่นอนขดอยู่ใต้ผ้านวมผ้าใหญ่  ทำให้ผมคิดเกลียดตัวเองขึ้นมาทันที  ว่ามันเพราะอะไร  ทำไมผมถึงได้กล้าทำร้ายคนดีๆของจีมินได้ลงคอ

“จีมิน”

.......

ไร้เสียงตอบรับใดๆจากจีมิน  มีแต่เพียงเสียงเงียบ และเสียงเครื่องปรับอารมณ์ภายในห้องเท่านั้น   ผมนอนมองจีมินแบบนั้นอยู่ซักพัก ก่อนที่ตัวเองจะเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยจากการเดินทาง  โดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่าจีมินลงมานอนกับผมตอนไหน  ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เห็นจีมินซุกตัวเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของผมแล้ว   

ผมเผลอยิ้มออกมา  กลิ่นหอมอ่อนๆจากปลายผมนุ่มๆของจีมิน มันยังคงติดอยู่ที่ปลายจมูกผมอยู่เลย

อือออออ....!!

จีมินใกล้ๆจะตื่นแล้ว  ผมรีบแสร้งทำเป็นหลับทันที...รู้สึกว่าสายตาของเค้ากำลังจ้องมองมาที่ผม  ก่อนที่จะดันตัวเองลุกออกไป

เสียงฝีเท้าเดินตรงหาไปไหนไม่รู้ซักพัก  ก่อนที่จะ

ซ่าสสสสส์....!!

น้ำถูกสาดลงที่ผมเต็มๆ  ก่อนที่ผมจะรีบสะดุ้งตื่น  แล้วหันไปมองหน้าของจีมินที่กำลังยืนถือขันน้ำ  สายตานั้นมองมาที่ผมอย่างไม่สบอารมณ์ที่ผมขึ้นมาบนอณาเขตของเค้า

“จีมินมันหนาวนะ มึงเล่นอะไรของมึงเนี่ย”

“ก็ใครใช้ให้มึงมานอนกอดกูล่ะ..อย่าลืมซิว่ามึงกับกูเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว”

“กูขอโทษ กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่านอนกอดมึงได้ยังไง..”

จีมินไม่ได้ตอบอะไรผม  เค้าเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า  ก่อนที่จะเปิดประตูหยิบผ้าขนหนูโยนมาให้ผม...ก่อนที่จะเปิดประตูเดินออกไปจากห้อง

ถึงจะทำเป็นไม่แคร์  แต่ผมก็รู้นะว่าเค้าก็เป็นห่วงผมอยู่เหมือนกัน

ไม่งั้นคงไม่ให้ผมเข้ามานอนด้วยหรอก..

ผมยิ้ม ก่อนที่จะเอาผมขนหนูผืนนั้นขึ้นมาเช็ดผมที่เปียกอยู่ออก  ..

ภายในครัว..!!!

ร่างเล็กกำลังยืนช่วยแม่ทำอาหารเช้าอยู่ในครัว  มือเล็กค้นน้ำแกงที่อยู่ในหม้อไปเรื่อยๆ  ก่อนที่หัวของเค้ามันจะหวนกลับไปคิดถึงเรื่องเมื่อคืน

[ หนาว ..หนาวจัง ]

 เสียงละเมอของจองกุก  ทำให้จีมินลืมตาตื่นขึ้นมา  ก่อนที่จะหันหน้ามองไปที่ร่างสูงที่กำลังนอนอยู่ข้างเตียง  ด้วยความเป็นห่วงว่าอีกคนจะไม่สบาย  จีมินจึงดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียง แล้วไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้กับจองกุก

[ ทำไมชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะ ] 

ร่างเล็กสบถออกมา  ก่อนที่จองกุกจะดันตัวเค้าเข้าไปกอดเอาไว้  ใบหน้าของจีมินซบไปอยู่ที่อกของจองกุกอย่างไม่ทันตั้งตัว  พยายามที่จะดันตัวขึ้น  แต่ก็ต้องจำใจเพราะแรงกอดของจองกุกมีมากกว่า  เลยต้องปล่อยให้เลยตามเลย

“มีอะไรให้ช่วยไหมครับคุณน้า”   เสียงนั้นทำให้จีมินรีบดึงตัวเองออกจากภวังค์ความคิดทันที

“ไม่มีหรอกจ๊ะ...เดียวรอน้ำแกงเข้าที่ก็เสร็จแหละ จองกุกไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนนะ”

“ครับคุณน้า..ผมว่าอาหารเช้ามื้อนี้  ต้องอร่อยมากแน่นๆ”

จองกุกแซวก่อนเดินออกไปทันที   ก่อนที่จีมินจะหันไปหยิบขวดน้ำปลาที่อยู่ข้างๆมือมาบีบใส่ไปเกือบครึ่ง...

“ตายแล้วไอ้ลูกคนนี้ทำอะไรเนี่ย  บีบน้ำปลาใส่ซะขนาดนั้นเดียวก็เค็มตายหรอก”

“มื้ออร่อยที่สุดไงล่ะครับแม่..เดียวผมจะเอาไปเสริฟให้ถึงที่เลย”

ร่างเล็กบอกพูดออกมาอย่างเจ้าเล่ห์  ก่อนที่เค้าจะปิดแก๊ส  แล้วหันมาตักน้ำแกงใส่ถ้วย

ก่อนที่มันจะถูกนำออกมาเสริฟให้กับจองกุกที่นั่งรอถึงที่

“อาหารเช้ามาแล้ว...กินให้หมดนะ โดยเฉพาะน้ำแกงน่ะ”

“อื้ม..”

ร่างสูงตอบไปอย่างไม่ทันคิด  ก่อนที่จะต้องชะงักทันทีเมื่อตักน้ำแกงของจีมินเข้าปาก  รสเค็มทำให้เค้าพูดอะไรไม่ออก  แต่ก็ต้องฝืนยิ้ม แล้วกลั้นใจกลืนเข้าไปอย่างจำใจ  จนหมด...

จนกระทั่งอาหารเช้าที่แสนลำบากของจองกุกจบลง

แหวกกกกก....!!

เสียงดังออกมาจากห้องน้ำ  ก่อนที่จีมินจะเดินเอาทิชชูเข้าไปให้ 

“กินไม่ได้  แล้วฝืนกินเข้าไปทำไม มึงก็รู้ว่ากูแกล้ง...”

“ต่อให้มึงแกล้งกูมากกว่านี้กูก็รับได้...แค่ขอให้มึงกลับมาหากูจีมิน”

เพียงแค่คำที่ว่ากลับมาคบกันลั่นออกมาจากปากของจองกุก  ทำอย่างภายในห้องนี้ก็เงียบลง  ก่อนที่จีมินจะหันหลังเดินออกไป..

ซักวันกูจะทำให้มึง เชื่อใจกูอีกครั้งให้ได้จีมิน

,............... ตัดฉับ+++++

ปล. อ่านจบแล้ว. อย่าลืมคอมเม้นให้ไรต์ด้วยนะ. ( อยากบอกว่าพิมพ์ในมือถือลำบากมาก พอดีคอมมีปัญหา เซง) 

 

เครดิต:Nleeนูน่าไรต์