ll FIC NCT ♡ Love Story ♡ MARKMIN ll

ลำดับตอนที่ #16 : [SF] ♡ Bad Boy Or Good Boy? ♡ [MarkMin] 1/3

O W E N TM. 

Date - 22/06/2017 –

♡ Bad Boy Or Good Boy? ♡

 

***น้องแจมเป็นรุ่นพี่มาร์คนะคะ***


ฟิ้วววววววววววววววว ~

ลมหนาวที่พัดมาทำให้ร่างเล็กต้องเอามือมากอดตัวเองไว้เพื่อให้ความอบอุ่น แม้เจ้าตัวจะสวมเสื้อไหมพรมไว้แล้วก็ตาม แก้มใสๆนั่นแดงขึ้นจากอากาศเย็นอย่างช่วยไม่ได้

“อ๊า! บ้าจริง ทำไมมันถึงได้หนาวขนาดนี้เนี่ย?” เสียงทุ้มหวานพึมพำออกมาอย่างนึกหงุดหงิดใจก่อนจะเร่งฝีเท้าเพื่อให้เดินถึงโรงเรียนเร็วขึ้นเพราะเขาคิดถึงชาอุ่นๆที่ห้องทำงานของประธานนักเรียนเต็มทีแล้ว

นา แจมิน เป็นนักเรียนชั้นมอปลายปี 3 ซึ่งมีตำแหน่งเป็นประธานนักเรียนของโรงเรียนอีกด้วย งานของเขาที่ต้องรับผิดชอบในแต่ละวันทำให้เจ้าตัวรู้สึกเหนื่อยกับมันไม่น้อย แต่เสียอย่างไรแล้วนั่นก็เป็นหน้าที่ที่แจมินสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะทำให้ดีที่สุด

เจ้าของใบหน้าหวานพ่นลมหายใจออกมาจากริมฝีปากบางนั้นจนไอเย็นลอยฟุ้งขึ้นเป็นควันสีขาวพลางกอดตัวเองให้แน่นขึ้นอีกครั้งโดยที่สายตาของแจมินเห็นป้ายโรงเรียนอยู่ตรงหน้าแล้ว แต่ระหว่างที่กำลังจะพ้นจากทางออกของหมู่บ้านและถึงโรงเรียน แจมินกลับได้ยินเสียงบางอย่างที่ซอยเล็กๆตรงมุมลับตาผู้คน ด้วยความสงสัยจึงทำให้เขาตัดสินใจเดินเข้าไปดูก่อนจะพบกับนักเรียนชายสามคนที่แจมินคุ้นหน้าคุ้นตาดีว่าเป็นอันธพาลประจำโรงเรียนกำลังตั้งท่าจะมีเรื่องกับอีกคนที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋าท้าทายอย่างไม่เกรงกลัวอะไรแม้สถานการณ์จะเป็นรองอยู่ก็ตาม

…ผู้ชายอีกคนสวมยูนิฟอร์มโรงเรียนเดียวกันกับแจมิน

แจมินรู้สึกไม่คุ้นเคยกับใบหน้าของอีกคน เพียงแต่ใบหน้าหล่อเหลาแต่ดูดุดันนั่นกลับดูมีเสน่ห์เสียจนเขาเผลอมองนานจนเกินไป...

เสียงโวยวายของหนึ่งในนักเรียนอันธพาลสามคนนั้นดังขึ้นเรียกสติแจมินกลับมา ขาเรียวรีบก้าวเท้าเข้าไปเพื่อจัดการปัญหาตามสัญชาติญาณของประธานนักเรียน แต่ยังไม่ทันจะก้าวขาพ้นไปจากจุดเดิมที่ยืนอยู่ ภาพที่ปรากฏขึ้นตรงหน้ากลับกลายเป็นสามคนที่ตั้งท่าจะมีเรื่องในตอนแรกล้มลงไปด้วยทักษะการต่อสู้ของนักเรียนชายอีกคนที่แจมินไม่รู้จัก

แจมินที่กำลังจะเข้าไปจัดการได้แต่ชะงักไปและยืนนิ่งอยู่ที่เดิมจนผู้ชายคนนั้นหันมาเห็นเขาก่อนจะได้สบตากันในระยะเวลาสั้นๆและเดินจากไป

“นั่นก็เครื่องแบบโรงเรียนเรานี่…” แจมินคิดว่าเขาค่อนข้างจะมีความจำในเรื่องของนักเรียนจากโรงเรียนแต่กลับรู้สึกว่าไม่เคยเห็นผู้ชายคนนี้มาก่อน

แจมินปล่อยให้ตนเองจมอยู่กับความคิดเหล่านั้นชั่วครู่ก่อนจะเลิกใส่ใจทุกอย่างและรีบไปโรงเรียน โดยที่ภาระเรื่องเรียนและภาระเรื่องงานจะทำให้เขาลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนเช้าไปจนหมดสิ้น...

*****

แจมินกลับมาถึงบ้านในเวลาเกือบค่ำหลังจากจัดการเอกสารเรื่องการแข่งขันบาสเกตบอลประจำปีที่กำลังจะเกิดขึ้นจนเรียบร้อย

ในจังหวะที่กำลังจะเปิดประตูเข้าบ้านก็สังเกตเห็นร่างสูงที่เขาจำได้ในทันทีว่าเป็นผู้ชายที่มีเรื่องกันเมื่อเช้า

“น…นาย! นายมาหาใคร?" เอ่ยถามอีกคนเมื่อพบว่าเขากำลังยืนรอใครสักคนอยู่ที่หน้าบ้านของตนเอง

แจมินมองใบหน้าของร่างสูงตรงหน้าให้ชัดอีกครั้งระหว่างที่รอคำตอบ แต่คนตรงหน้าก็ยังคงไม่เอ่ยคำใดออกมาจนเจ้าของใบหน้าหวานตั้งท่าจะถามซ้ำขึ้นอีกครั้ง

“ฉันถามว่ามาหา...”

“อ้าว! มินฮยองมาแล้วเหรอลูก?” แจมินที่กำลังจะถามขึ้นอีกครั้งถูกแทรกด้วยเสียงของผู้หญิงวัยกลางคนที่กำลังเดินออกมาจากบ้านพร้อมกับแม่ของเขา

“อ้าว! แจมินก็กลับมาแล้วนี่” คุณนายนา แม่ของแจมินเดินออกมาเปิดประตูก่อนจะเชิญทุกคนเข้าบ้าน

“นี่มันอะไรกันครับเนี่ย?” แจมินเอ่ยถามกับคนเป็นแม่เบาๆ

“นี่คุณนายลีนะน้องแจม เป็นเพื่อนของแม่ตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว บังเอิญจริงๆที่วันนี้ได้กลายมาเป็นเพื่อนบ้านคนใหม่”

แม้จะยังไม่ค่อยเข้าใจเหตุการณ์ตรงหน้าแต่แจมินก็รีบโค้งศีรษะทักทายผู้เป็นผู้ใหญ่ทันที

“ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะจ๊ะ น้าเคยเห็นหนูตั้งแต่ยังตัวเล็กๆแน่ะ โตมาน่ารักเชียวนะ” ว่าจบก็ส่งรอยยิ้มใจดีไปที่แจมินก่อนจะหันกลับไปหาลูกชายของตนเองอีกครั้ง “ส่วนนี่ลี มินฮยองลูกชายของน้าเองนะแจมิน เพิ่งย้ายไปเรียนที่โรงเรียนเดียวกับหนูวันนี้วันแรก อยู่มอปลายปี 2 จ้ะ"

แจมินไม่แน่ใจว่าเด็กนั่นจะจำเขาได้หรือเปล่าว่าเป็นคนเดียวกับที่เห็นเหตุการณ์ตอนที่มีเรื่องเมื่อเช้า และถึงแม้แจมินจะเป็นรุ่นพี่ของมินฮยองแต่ตอนนี้อีกคนก็ยังไม่มีการทักทายใดๆเกิดขึ้น จนให้ทำให้แจมินเริ่มรู้สึกไม่ถูกชะตากับคนตรงหน้าขึ้นมานิดๆแล้ว

“มินฮยอง...” คุณนายลีเอ่ยออกมาเสียงดุจนมินฮยองยอมก้มศีรษะทักทายแจมินอย่างไม่เต็มใจแต่กลับทักทายคุณนายนาโดยไม่ต้องเอ่ยปากบอกอะไร

ฮึ่ม! ไอเด็กบ้า : (

คุณนายนาเชิญทุกคนเข้าบ้านอีกครั้งก่อนที่จะเข้าไปเตรียมอาหารกับคุณนายลีเพราะเย็นนี้ทั้งสองครอบครัวจะทานมื้อเย็นด้วยกัน

“เดี๋ยวเอาของไปเก็บแล้วลงมานั่งเป็นเพื่อนมินฮยองด้วยนะลูก”

“โหยแม่… น้องแจมเหนื่อยกับงานที่โรงเรียนมากเลยนะ ขอนอนพักเถอะนะครับ”

“อะไรกันคะน้องแจม แค่ลงมานั่งคุยกับน้องมันจะอะไรนักหนา” น้ำเสียงของคนเป็นแม่เริ่มฉายแววไม่พอใจ

“เฮ้อ~ งั้นก็ช่วยไม่ได้ซินะ” แจมินเอ่ยขึ้นอย่างยอมแพ้ก่อนจะแยกตัวไปเก็บของบนห้องนอน เขาเปิดประตูไปที่ระเบียงก่อนจะพบว่าบ้านข้างๆนี่คงเป็นบ้านของคุณนายลีที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ซินะ

แจมินล้างหน้าเพื่อหวังให้ความเหนื่อยล้าจากงานเอกสารต่างๆที่โรงเรียนจางหายไปก่อนจะจัดการเปลี่ยนชุดเพื่อให้สบายตัวและเดินลงมาที่ห้องนั่งเล่นของบ้านก็พบกับมินฮยองที่นั่งเล่นเกมส์ในสมาร์ทโฟนอยู่

5 นาทีผ่านไป...

10 นาทีผ่านไป...

“นี่นาย...” แจมินเอ่ยเรียกออกมาเบาๆเพื่อทำลายความเงียบ มินฮยองเงยหน้าขึ้นมาเลิกคิ้วเป็นเชิงคำถามว่ามีอะไร เมื่อเห็นแจมินไม่ได้พูดอะไรมินฮยองก็กลับมาสนใจเกมส์ต่อ

แจมินเผลอคว่ำปากใส่อีกคนอย่างคนโดนขัดใจ

“เมื่อเช้า...”

“ทำไม?” มินฮยองเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรที่ทำเอาแจมินถึงกับนิ่งไป

“นายไม่ควรไปสร้างเรื่องตั้งแต่ย้ายมาเรียนวันแรกนะ ถ้าฉันเห็นนายมีเรื่องกับคนอื่นเกินสามครั้งนายจะติดแบล็คลิสต์ของโรงเรียนรู้ไหม?”

“แล้ว?”

“ฉันแค่จะบอกระเบียบข้อนี้ไว้เพราะฉันเป็นประธานนักเรียน การที่ต้องมาตามจัดการควบคุมความประพฤติของพวกที่ทำตัวแบบนายน่ะเป็นงานที่ไร้สาระมาก”

“คนอย่างพวกฉัน?”

“พวกอันธพาลไงล่ะ”

“ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉันหรอก สนแต่ตัวเองก็พอ”

“เฮ้! ฉันจำได้นะว่านายเป็นรุ่นน้องฉันน่ะ ทำไมพูดซะเป็นกันเองแบบนี้ล่ะ" มินฮยองจับความไม่พอใจในน้ำเสียงนั้นได้ก็ยิ้มมุมปากด้วยความนึกสนุกที่ได้แกล้งคนตัวเล็กตรงหน้า

“อยากให้เรียกว่า ‘พี่แจมิน’ เหรอ?”

“งั้นจะเรียกว่าอะไรก็ตามใจนายเถอะ”

“โอเคครับ พี่แจมินนี่”

แจมินมองมินฮยองด้วยสายตาไม่ชอบใจแถมปากเล็กๆนั่นก็คว่ำลงอย่างน่ารักน่าชัง จนมินฮยองที่เห็นแบบนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี และนั่นเป็นรอยยิ้มที่ทำให้เขาดูดีจนแจมินต้องเรียกสติตัวเองกลับมาที่เผลอชมมินฮยองในใจไปเสียแล้ว

“เด็กๆ อาหารพร้อมแล้วจ้ะ~” สิ้นเสียงของคุณนายนา แจมินก็รีบลุกออกไปช่วยเตรียมอาหารทันที

หลังจากที่ทุกคนใช้เวลาบนโต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้วก็ย้ายตำแหน่งมานั่งรวมกันที่ห้องนั่งเล่นเพื่อพูดคุยกันอีกครั้ง

“เสียดายจังที่สามีพวกเราทำงานอยู่ต่างประเทศกันทั้งคู่" คุณนายลีเอ่ยขึ้นก่อนที่คุณนายนาจะพยักหน้าเห็นด้วย

“ยังดีที่ตอนนี้ฉันมีเธอมาอยู่เป็นเพื่อนข้างบ้าน" คุณนายนาเอ่ยเสริมขึ้นมา

“ได้ข่าวว่าแจมินเป็นประธานนักเรียนด้วยใช่ไหม?” คุณนายลีเอ่ยถามมาที่แจมินก่อนจะส่งยิ้มใจดีให้อีกครั้ง

“อ่า...ฮะ”

“ยังไงก็รบกวนดูแลมินฮยองด้วยนะ เขาอาจจะดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไรแต่ก็เป็นเด็กดีนะ”

“แต่เมื่อเช้า...” แจมินต้องเงียบเสียงไปเมื่อเจอสายตาคมของมินฮยองที่มองมา

“เมื่อเช้าทำไมเหรอจ๊ะ?”

“ก็เมื่อเช้า...”

“หืม?” คุณนายลีมองมาด้วยสายตาสงสัย จนทำให้มินฮยองเริ่มนั่งไม่ติดและสบสายตากับแจมินราวกับว่าอย่าได้เอ่ยถึงเรื่องเมื่อเช้าออกไป

ด้วยท่าทางที่มินฮยองแสดงออกมานั้น ทำให้แจมินเผลอหัวเราะออกมาอย่างนึกสนุกก่อนจะรีบเอามือเรียวนั้นปิดปากเมื่อผู้ใหญ่ทั้งสองมองมาอย่างไม่เข้าใจ

“เผอิญว่าเมื่อเช้า...”

“เอ่อ! เอ่อ! พี่แจมินครับ อยากออกไปเดินเล่นข้างนอกกับผมไหมครับ?”

“ไม่อ่ะ”

“ไปเถอะครับ ผมอยากไป” ว่าจบมินฮยองก็คว้าแขนคนตัวเล็กให้เดินออกไปพร้อมกัน

เมื่อถูกพามาถึงสวนสาธารณะของหมู่บ้าน มินฮยองก็ปล่อยข้อมือเล็กๆนั่นให้เป็นอิสระทั้งที่แจมินพยายามสะบัดมันออกมาตลอดทางแต่ก็ไม่สำเร็จ

“อย่าบอกแม่ฉันเรื่องเมื่อเช้า”

“พูดกับฉันแบบนี้อีกแล้วนะ”

“นายไม่ได้น่าเคารพพอให้ฉันเรียกว่าพี่หรอก”

“เด็กบ้า!”

“ฉันไม่ได้อยากจะมีเรื่องอะไรกับใครสักหน่อย แต่บางทีคนมันก็เข้ามาหาเรื่องเอง จะให้ฉันอยู่เฉยๆมันก็ไม่ใช่เรื่อง”

“อ่า...”

“ไม่ได้ขออะไรมากหรอก อย่าบอกแม่ก็แล้วกัน”

“แล้วถ้าไม่ล่ะ?”

“นี่นายกำลังจะแบล็คเมล์ฉันเหรอ…?”

“จะว่าแบบนั้นก็ได้มั้ง”

มินฮยองถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้ “ต้องการอะไร?”

“ล้อเล่นหรอกน่า!” แจมินตบไหล่มินฮยองอย่างหยอกล้อ “แค่นายไม่ทำเรื่องพวกนี้อีกก็พอแล้ว แต่ถ้าฉันเห็นนายไปมีเรื่องกับใครอีกรับรองว่าเรื่องถึงหูแม่นายแน่ๆ!”

“ก็ยังดี”

“สำนึกบุญคุณฉันด้วยนะ”

“แล้วถ้ามีคนมาหาเรื่องฉันอีกล่ะ?”

“นายก็หัดควบคุมอารมณ์ตัวเองบ้างซิ เลี่ยงได้ก็เลี่ยงไป”

“จะพยายามแล้วกัน...”

“ดีมาก! น้องมินฮยองคนเก่ง”

“อย่ามาเรียกแบบนั้นนะ!"

            “ทำไมล่ะนุ้งมินนนฮาาายองงง” ว่าจบแจมินก็รีบวิ่งหนีไปทันที ลี มินฮยองที่มองตามไปที่ร่างบางที่ยังคงวิ่งหนีเขาก็ได้แต่หัวเราะออกมาอย่างไม่มีเหตุผลแค่เพราะคนในสายตาอย่างนา แจมิน

*****

การประชุมคณะกรรมการนักเรียนที่เพิ่งผ่านไปทำให้แจมินปวดหัวไม่น้อย เทศกาลการแข่งขันบาสเกตบอลประจำปีระหว่างโรงเรียนใกล้เคียงที่กำลังจะเกิดขึ้นทำให้แจมินต้องคอยดูแลความเรียบร้อยของทีมบาสเกตบอลราวกับเป็นผู้จัดการทีมอีกคนไปแล้ว

“แจมิน!” เสียงเรียกที่มาพร้อมกับฝ่ามือที่ตบลงบนไหล่เรียกความสนใจได้เป็นอย่างดี แจมินเงยหน้าจากกองเอกสารบนโต๊ะก่อนจะพบว่าบุคคลที่เข้ามาทักทายคือลี แฮชานเพื่อนสนิทของเขานั่นเอง

“ว่าไง การซ้อมมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” โชคดีที่แฮชานก็อยู่ในทีมบาสเกตบอลของโรงเรียน แจมินจึงได้ผู้ช่วยดูแลในส่วนของการซ้อมบาสเกตบอล ซึ่งก็พอจะลดภาระงานลงไปได้บ้าง

“เปล่าอ่ะ แต่เผอิญว่าฉันมองเห็นหนทางที่ทีมบาสของโรงเรียนเราจะชนะแล้วหล่ะ”

“หือ?”

“คืองี้เว้ย เมื่อวานนี้ตอนกำลังซ้อมบาสฉันเจอรุ่นน้องคนหนึ่งกำลังเล่นบาสอยู่ แล้วให้ตาย! สกิลแม่งเทพมากกกกก”

“แล้ว?”

“ฉันก็รีบแล่นไปขอให้หมอนั่นเข้าทีมซิวะ แต่มันกลับไม่ง่ายเลย…” แฮชานว่าก่อนจะคอตกไปอย่างยอมแพ้

“แต่เวลาฝึกซ้อมมันเหลือไม่ถึงเดือนแล้วนะ เข้าทีมไปตอนนี้จะดีเหรอ?”

“บอกได้เลยว่าดีแน่นอน”

“งั้นก็ไปจัดการพาตัวผู้ชายคนนั้นเข้าทีมซะซิ”

“ฉันพยายามแล้วเว้ย! แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจเลย คุยไปคุยมาก็รู้สึกเหมือนจะโดนต่อยอยู่ตลอดเวลา”

“อ่อ…”

“ช่วยไปพูดกับหมอนั่นทีซิแจมินอ่าาาาา” แฮชานว่าเสียงอ้อนๆ

“ไม่หล่ะ แค่งานฉันเองก็เยอะพอแรงอยู่แล้วนะแฮช”

“นายไม่อยากให้โรงเรียนเราชนะเหรอ รับรองว่าถ้าได้ตัวผู้ชายคนนั้นมาร่วมทีมมันต้องเจ๋งแน่นอน”

“เฮ้อ~”

“น่านะ~ เพื่อชื่อเสียงของโรงเรียนเรานะครับคุณประธานนักเรียน”

“โอเคๆ ตกลง! นายนี่มันจริงๆเลยนะ”

“เย้!”

“แล้วตอนนี้ผู้ชายคนนั้นอยู่ไหนล่ะ?”

“ตะกี๊เห็นอยู่แถวๆสนามบาสอ่ะ”

แจมินพยักหน้ารับอย่างเข้าใจก่อนจะเดินตามแฮชานไป

“เอ๊ะนั่น...” แจมินอุทานขึ้นมาก่อนที่สายตาจะมองไปที่บุคคลที่ยืนชู้ตลูกบาสลงห่วงอย่างสวยงาม

เมื่อเดินมาถึงสนามบาสเกตบอลแจมินก็สังเกตเห็นมินฮยองกำลังเล่นบาสกับเพื่อนๆของเขาอยู่ แม้แจมินจะไม่ได้มีความสามารถด้านบาสเกตบอลมากนัก แต่จากการดูแลการฝึกซ้อมของทีมบาสเกตบอลของโรงเรียนก็พอมองออกว่าฝีมือระดับนี้ไม่ธรรมดา

“นั่นไงๆ คนนั้นอ่ะ” แจมินมองตามที่แฮชานชี้ก่อนจะพบว่าคนที่เขาต้องมาขอให้ร่วมทีมบาสเกตบอลคือเด็กนี่จริงๆซินะ

ลี มินฮยอง...

มินฮยองหันมาเห็นแจมินที่ยืนอยู่ข้างสนามก็เลิกคิ้วด้วยความสงสัยว่ารุ่นพี่ข้างบ้านที่มีตำแหน่งเป็นถึงประธานนักเรียนทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ในเวลานี้แทนที่จะกำลังเคลียร์เอกสารเหมือนเคย

“เฮ๊ย! เขามองนายอ่ะ” แฮชานร้องออกมาเสียงดัง

“อือ”

“ไปซิ! ไปคุยกับเขาเลย”

แจมินถอนหายใจอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ แต่สุดท้ายรอยยิ้มร้ายกาจก็ผุดขึ้นที่ใบหน้าหวานนั้นเมื่อเขานึกได้ว่าตนเองมีความลับบางอย่างของมินฮยองอยู่

แจมินโบกมือให้กับมินฮยองที่ยังคงมองมาที่เขาอยู่ มินฮยองมีท่าทีไม่เข้าใจนิดหน่อยก่อนจะชี้ที่ตัวเองประมาณว่าแจมินกำลังเรียกเขาอยู่หรืออย่างไร แจมินพยักหน้าหงึกหงักแทนคำตอบก่อนที่มินฮยองจะเดินเข้ามาหา

“มีอะไร?”

“มีธุระ”

“หืม?”

“แฮช! ฉันขอเวลาคุยกับเขาแป๊บนะ” แจมินดึงข้อมือของมินฮยองมาที่จุดที่ห่างจากสนามบาสเกตบอลพอสมควร

“มีอะไรก็ว่ามา”

“สนใจเป็นนักบาสเกตบอลของโรงเรียนปะ?”

“ไม่อ่ะ”

“สนหน่อยเถอะน่า เพื่อนฉันบอกว่านายเล่นบาสเก่งนะ”

“ไม่หล่ะ เมื่อวานก็ปฏิเสธไปละ”

“เขาเห็นความสามารถของนายไง”

“แต่ฉันไม่สนอ่ะ นี่เล่นแค่งานอดิเรก ไม่ได้เล่นจริงจัง ขี้เกียจซ้อม”

“โหยยยยยย! ลองดูหน่อยเถอะน่า เอาแค่ช่วงแข่งนี่ก็ได้ ถ้าการแข่งนี่จบลงก็จบกัน”

“ไม่อ่ะ”

“นายคงอยากให้เรื่องที่ตัวเองไปต่อยตีกับคนอื่นวันนั้นถึงหูแม่นายมากซินะ”

“นี่!”

“ก็แค่ระยะเวลาไม่ถึงเดือน ช่วยโรงเรียนหน่อยไม่ได้หรือไงกัน?”

“นายนี่มัน...”

“ฉันอุตส่าห์มาขอร้องในฐานะประธานนักเรียนเลยนะ” แจมินว่าออกมาอย่างอารมณ์ดีจนมินฮยองนึกสนุกโดยการโน้มใบหน้าหล่อนั้นลงไปใกล้กับใบหน้าหวานของอีกคนจนปลายจมูกสัมผัสกัน

แจมินตกใจกับการกระทำนั้นจนเผลอทำตาโตออกมา แถมแก้มใสๆของคนตัวเล็กก็ถูกแต่งแต้มไปด้วยริ้วสีแดงอย่างไม่อาจควบคุมได้

“อ่อ...คิดว่ามาแบล็คเมล์ในฐานะพี่ชายข้างบ้านซะอีก” ว่าจบก็ยืดตัวขึ้นไปก่อนจะทันได้เห็นว่าใบหน้าหวานของคนตรงหน้านี้เป็นเช่นไร

และนั่น… ก็ทำให้ลี มินฮยองยิ้มออกมาแบบที่เจ้าตัวเองก็ไม่สามารถหาคำตอบได้อีกครั้ง มีเพียงความวูบไหวในจิตใจที่บอกใบ้ว่าความรู้สึกบางอย่างกำลังเกิดขึ้นเสียแล้ว

“ยังไงฉันก็ไม่มีทางเลือกซินะ”

“แปลว่าจะช่วยใช่ปะ?”

มินฮยองพยักหน้ารับแบบไม่เต็มใจนัก แต่นั่นก็ทำให้ร่างเล็กตรงหน้ายิ้มกว้างขึ้นมาอย่างดีใจ

*****

ปึ้ก! ปึ้ก! ปึ้ก!

เสียงกระทบของลูกบาสเกตบอลกับพื้นในโรงยิมส่งเสียงดังก้อง วันนี้ผู้อำนวยการและโค้ชจะมีการเข้ามาประเมินทักษะการแข่งขันของนักกีฬาทุกคน แจมินซึ่งเป็นประธานนักเรียนจำเป็นต้องเข้ามาติดตามผลเพื่อดูแลความเรียบร้อยเช่นกัน

“เป็นไงบ้างนุ้งมินฮายอง?”

“อย่ามาเรียกแบบนั้นน่า!” มินฮยองว่าด้วยสีหน้าขัดใจ ทำให้เรียกเสียงหัวเราะจากแจมินได้ในทันที

“ฮ่าๆ ซ้อมเป็นไงบ้าง?” แจมินแอบเดินเข้าไปถามมินฮยองระหว่างที่กำลังวอร์มร่างกายอยู่ ตอนนี้เขาฝึกซ้อมร่วมกับทีมบาสเกตบอลมาได้หนึ่งสัปดาห์กว่าๆแล้ว

“ก็ดี” มินฮยองตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“แสดงฝีมือให้เต็มที่เลยนะ”

“รู้น่า~ นายนี่พูดมากจริงๆเลย”

“งั้นฉันไปละนะ ไฟท์ติ้งๆ!” แจมินชูกำปั้นเป็นสัญลักษณ์ให้อีกคนสู้ๆก่อนจะเดินออกไป

เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว นักกีฬาบาสเกตบอลตัวจริงก็ลงสู่สนาม ซึ่งถึงแม้มินฮยองจะเข้ามาร่วมทีมได้ไม่นานแต่กลับมีทักษะที่โดดเด่นและเล่นร่วมกับสมาชิกภายในทีมได้ดีทำให้ผลการประเมินผ่านไปได้อย่างน่าพอใจ

“แจมินนนนนนน~” เมื่อเสร็จสิ้นการฝึกซ้อม แฮชานก็รีบวิ่งมาหาแจมินทันที

“ขอบคุณนายมากเลยนะที่ไปช่วยพูดกับมินฮยองจนเขายอมมาร่วมทีมน่ะ”

“ฉันก็ทำเพื่อโรงเรียนนั่นแหละ”

“ว่าแต่ทำไมเขาถึงยอมฟังที่นายพูดนะ ทีฉันนี่เมินสถานเดียว”

“มีเคล็ดลับนิดหน่อยน่ะ คิคิ~”

“หือ...แอบไปกิ๊กกั๊กกันตอนไหน?”

“อะไรของนายเนี่ยแฮช?” แจมินโวยวายออกมาก่อนจะรู้สึกว่าใบหน้าของเขามันร้อนผ่านขึ้นมาแบบแปลกๆเพราะคำพูดของแฮชานเสียแล้ว

“อ้าว! ก็เห็นเวลาพูดถึงน้องมินฮยองนายดูแฮปปี้ผิดปกตินะ”

“เฮ๊ย! บ้า!”

“เอาจริงๆนะ สงสัยมาตั้งแต่วันแรกละที่นายเข้าไปคุยกับมินฮยองละ”

“ม...ไม่ใช่สักหน่อย ก็แค่เด็กข้างบ้านอ่ะ”

“หือ...?”

“อ่อ...ฉันยังไม่ได้เล่าให้นายฟังซินะว่าเด็กนั่นอยู่ข้างบ้านฉันอ่ะ”

“ก็เลยชอบกัน?”

“เฮ๊ย! ไม่ใช่!” แจมินปฏิเสธเสียงหลงจนแฮชานหัวเราะออกมา

“เป็นอะไร ทำไมหน้าแดง?” มินฮยองที่เดินมาทักด้วยประโยคนั้นทำให้แจมินยิ่งควบคุมตัวเองไม่ได้

“ป...เปล่า สบายดี”

“เป็นไรเนี่ย?” ว่าจบมินฮยองก็เอามือมาทาบหน้าผากคนตัวเล็กจนทำให้แฮชานที่ยืนดูอยู่อมยิ้มออกมา

“มันเริ่มไม่ธรรมดาซะละคู่นี้ หึหึ~”

“อะไร มีอะไร?!” แจมินว่าเสียงดุและรีบปัดมือมินฮยองออกทันที

“แม่โทรมาบอกว่าให้รีบกลับบ้านอ่ะ”

“นายก็กลับไปซิ”

“แม่บอกให้พานายกลับไปด้วย”

“ง...งั้นก็รอแป๊บนึง” ว่าจบแจมินก็รีบไปเก็บของด้วยท่าทางแปลกๆที่ทำให้มินฮยองอดมองตามไม่ได้

"พี่แฮชาน แจมินเป็นอะไรอ่ะ?”

“ไม่รู้ซิ ~ กำลังตกหลุมรักหล่ะมั้ง ฮ่าๆๆ” ว่าจบก็ฮัมเพลงออกไปอย่างอารมณ์ดี

♡♡♡♡♡

Writer Talk : เป็นฟิครีไรท์จากที่เคยๆแต่งไว้นานม๊ากกกก 5555 เรื่องนี้เป็น SF 3 ตอนจบนะคะ ก็เป็นอีกฟีลนึงเนาะที่มาร์คมินเรื่องนี้น้องแจมเป็นรุ่นพี่ของมาร์คบ้าง ไม่ได้อัพนานมากทั้งฟิคยาว #มาร์คมินซ่อนแอบ ทั้งคลัง OS/SF นี้อ่ะขอโทษเด้อค่า /กราบ ถึงจะรู้ว่าไม่มีใครรอก็อยากขอโทษ 555555 ตั้งแต่ทำงานแล้วแบบเวลามันก็พอมีแหละแต่นิดหน่อยน้อยมากจริงๆค่ะ TT เอาเป็นว่าขอบคุณทุกคนที่ยังอ่านยังรอและยังรักมาร์คมินเหมือนเดิมก็แล้วกันเนาะ : )

เอ็นจอย รีดดิ้งนะคะรีดเดอร์ที่น่ารัก ขอบคุณสำหรับทุกยอดวิวและคอมเม้นต์ค่า เป็นกำลังใจที่ดีที่สุดเลย เลิ้บ ♡

#LoveStoryMM0213