[จบ]CRAZYHOLIC | ปืนใหญ่ใต้ขอบฟ้า [SOHOT SM]

ลำดับตอนที่ #16 : CRAZY 14 #วายร้าย

CRAZY 14 #วายร้าย

เสียงเครื่องยนต์สี่สูบดังกระหึ่มทั่วสนามแข่งกับเสียงตะโกนโห่ร้องดังสนั่น สายตาฉันมองตามรถบิ๊กไบค์คันสีแดงเพลิงที่กำลังขับเคลื่อนด้วยความเร็วสูงวนกลับมารอบสอง หัวใจเต้นระรัวด้วยความลุ้นระทึก มันทั้งตื่นเต้น ทั้งกังวล เพราะว่าคนที่ขี่รถคันนั้นอยู่ก็คือเพื่อนรักของฉันเอง

“ไม่ต้องห่วงหรอก หนาวมันไม่เคยกลิ้งในสนามนี้” น้ำเสียงทุ้มดังแทรกเสียงอึกทึกรอบตัว ฉันละสายตาจากในสนามกลับมามองเขา เฮียเรนเพิ่งแข่งเสร็จเมื่อครู่ แน่นอนว่าเขาชนะ ฝีมือระดับเขาไม่มีทางแพ้ให้กับการแข่งเล็ก ๆ นี่อยู่แล้ว

“แต่เคยกลิ้งบนถนนอื่นไงคะ อดห่วงไม่ได้หรอก”

เมื่อปีก่อนน้ำหนาวเคยรถล้มมาครั้งหนึ่ง อุบัติเหตุครั้งนั้นค่อนข้างสาหัสเอาการ ตอนนั้นพวกเราเรียนอยู่ปีสอง พอรู้ข่าวก็ใจหายใจคว่ำ กินไม่ได้นอนไม่หลับกันทั้งกลุ่ม ถึงกับแห่กันมานอนเฝ้ามันที่โรงพยาบาลทั้งวันทั้งคืน ฉันร้องไห้ตาบวมแทบตาย โชคดีที่น้ำหนาวไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง แต่อุบัติเหตุครั้งนั้นก็ส่งผลต่อสภาพจิตใจมันมาก ฉันคิดว่ามันจะเข็ดขยาดจนเลิกจับบิ๊กไบค์หรือกลัวความเร็วไปแล้ว ทว่ามันกลับไม่รู้จักเข็ดไม่รู้จักจำซะเลยนี่สิ

“หนาวมันโชคดีจังเลยนะที่มีเพื่อนอย่างฟ้า” จู่ ๆ เฮียเรนก็พูดคำซึ้ง ๆ ขึ้นมา ฉันเลยอดหันมองเขาไม่ได้ เมื่อเห็นว่าเขากำลังจ้องมองฉันอยู่ สายตาของเราสองคนก็ประสานกันพอดี ฉันอ้ำอึ้งไปชั่วขณะ รู้สึกทำตัวไม่ถูกอยู่บ้าง

พรึ่บ

ทว่ายังไม่ทันได้พูดอะไรก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อถูกท่อนแขนแข็งแรงของใครคนหนึ่งโอบรัดรอบลำคอกะทันหันจากด้านหลัง แผ่นหลังสัมผัสถึงความอบอุ่นจากลำตัวแกร่งที่ซ้อนทับเข้ามาแนบชิดอย่างถือวิสาสะ ฉันคว้าจับท่อนแขนแกร่งใต้คางตนเองด้วยความตื่นตระหนก ทว่าฝ่ามือกรุ่นร้อนกลับจับหัวไหล่ของฉันเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงยัยตัวแสบ” เสียงกระซิบคุ้นเคยดังขึ้นข้างหู น้ำเสียงทุ้มต่ำติดยียวนแฝงแววขี้เล่น และยังกล้าถึงเนื้อถึงตัวฉันแบบนี้มีอยู่แค่คนเดียวเท่านั้นแหละ

“ทัณฑ์!”

“ชิ ไม่สนุกเลย ฉลาดเกินไปแล้วนะฟ้า” เขาจิ๊ปากขัดใจ ทั้งที่ยังยืนกอดคอฉันจากด้านหลังไม่ยอมปล่อย เฮียเรนกำลังมองมาด้วยสายตาเรียบนิ่ง สีหน้าอบอุ่นของเขาเมื่อครู่เวลานี้แฝงแววเย็นเยียบแปลก ๆ สายตาคมกริบมองไปทางคนด้านหลังของฉัน

“ทัณฑ์ ปล่อยมือ!” นิสัยขี้แกล้งของหมอนี่ ตั้งแต่เด็กจนโตไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักนิด มีแต่ทวีคูณขึ้นทุกวัน เขามันวายร้ายอันดับสองรองจากปืนใหญ่จริง ๆ

“ไม่เอา ไม่อยากปล่อย อยู่แบบนี้อุ่นดีออก” สันดานก็เหมือนกันไม่มีผิด สมกับเป็นฝาแฝดกันจริง ๆ!

“อย่ามาตลก อึดอัด ปล่อยเดี๋ยวนี้!” ไม่พูดเปล่า แต่ใช้มือหยิกแขนเขาแรง ๆ ด้วย เกาทัณฑ์ครางซี๊ดในลำคอก่อนจะยอมปล่อยมือออก พอได้รับอิสระฉันจึงถอยตัวออกห่างจากเขาแล้วหันกลับไปมอง ถลึงตาดุร้ายใส่ไปทีหนึ่ง “เล่นบ้าอะไรของแกเนี่ย ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ!”

“มือหนักเป็นบ้า เธอนี่มันยิ่งโตยิ่งดุนะฟ้า ไม่เห็นน่ารักเหมือนตอนเด็ก ๆ เลยว่ะ”

“ไม่ต้องมาพูดมาก ใครเขาจะเหมือนแกล่ะ กวนประสาทไม่เคยเปลี่ยนอ่ะ ยิ่งโตยิ่งน่าถีบ”

เกาทัณฑ์ลูบแขนตัวเองปอย ๆ แต่ริมฝีปากกลับเหยียดยิ้มอารมณ์ดีรับคำด่า ไม่ได้มีแววขุ่นเคืองเลยสักนิด เรื่องหนังหนาหน้าด้านเนี่ยถ้าปืนใหญ่เป็นที่หนึ่ง ไอ้บ้านี่ก็ที่สองนั่นแหละ!

“แล้วมาทำไรที่นี่ แถมยังเอาเสื้อใครมาสวมอีก เสื้อผู้ชายป่ะเนี่ย” มือหนาคว้าจับคอเสื้อนักแข่งสีดำแดงที่ฉันสวมทับชุดนักศึกษาอย่างถือวิสาสะ ฉันปัดมือเขาออกพลางถลึงตาใส่

เจ้าของเสื้อเขายังยืนอยู่ตรงนี้นะไอ้บ้า!

“อย่ายุ่ง”

“หวงซะด้วย”

ไม่ได้หวงเฟ้ย! แต่เกรงใจเจ้าของเสื้อเขาต่างหาก!

ฉันปรายตามองเฮียเรนพลางยิ้มเจื่อนให้เขาเล็กน้อย ก่อนหันกลับมาทำตาดุดันใส่เกาทัณฑ์อีกรอบ “พูดมาก หุบปากไปเลย”

เสียงโห่ร้องข้างสนามดังกระหึ่มเรียกความสนใจฉันหันไปมอง น้ำหนาวเทสรถจบแล้ว มันวนรถเข้ามาจอดไม่ไกลจากจุดที่เราสามคนยืนอยู่ ฉันจึงเลิกสนใจเกาทัณฑ์แล้วเดินไปหาน้ำหนาวทันที

ร่างเพรียวบางวาดขาลงจากรถแล้วถอดหมวกกันน็อกออก เผยใบหน้าสวยจัดภายใต้แสงไฟจากสปอร์ตไลท์สนาม ดวงตาคู่สวยไม่ได้มองหน้าฉัน แต่มองข้ามไหล่ของฉันไปด้านหลังแทน สีหน้าเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็งขั้วโลกเหนือซะอีก

“หมอนั่นมาทำไม?”

ฉันใช้ผ้าขนหนูในมือซับเหงื่อบนหน้าผากให้น้ำหนาว อีกมือก็ยื่นขวดน้ำดื่มให้ มันรับไปเปิดขวดกระดกดื่ม ขณะที่ฉันยังคงช่วยซับเหงื่อบนใบหน้าสวย ๆ ของมันจนแห้งสนิท

“ไม่รู้ อยู่ ๆ ก็โผล่มา ยังไม่ทันได้ถามเหมือนกัน”

ความจริงการเจอเกาทัณฑ์ที่สนามแข่งไม่ถือเป็นเรื่องแปลก เพราะหมอนั่นก็ชอบแข่งรถเหมือนกัน แต่จะไปทางสายรถซูเปอร์คาร์มากกว่า ฉันจึงไม่ได้รู้สึกแปลกใจเท่าไหร่นัก

“กูไปคุยเรื่องรถกับพวกเฮียแป๊บ มึงรอก่อนนะ เดี๋ยวขากลับพาไปกินเตี๋ยวเรือ”

“เออ เลี้ยงด้วยนะ” ฉันยิ้มตอบ แล้วมองตามร่างเพรียวบางในชุดนักแข่งสีแดงเข้มเดินไปทางเฮียเรน น้ำหนาวไม่ได้ชายตามองเกาทัณฑ์สักนิด มันเมินหน้าใส่หมอนั่นราวกับเป็นอากาศธาตุ ยืนคุยกับเฮียเรนสองสามคำก่อนทั้งคู่จะเดินไปทางเต็นท์สีขาว

เกาทัณฑ์มองตามหลังสองคนนั้นแล้วเดินเข้ามาหาฉัน

“เพื่อนเธอโคตรเย็นชา เจอหน้าฉันแต่ละทีทำเหมือนกับว่าฉันเป็นเชื้อโรค”

“แล้วไม่ใช่?” ฉันเลิกคิ้วมองคนตัวสูง ใบหน้าหล่อเหลาชักสีหน้าใส่เล็กน้อย

“ปากคอเราะรายนักนะฟ้า” เขากลอกตาหนึ่งที ก่อนจะชะงักมองด้านหลังฉัน จากนั้นมุมปากยกยิ้มร้าย สีหน้าหงุดหงิดเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นชั่วร้ายขึ้นมา “มาไวเหมือนกันนี่กว่า”

ไม่รู้ทำไม แต่ฉันมั่นใจว่าประโยคนี้เขาไม่ได้พูดกับฉัน จู่ ๆ ก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมา ราวกับว่ามีรังสีอำมหิตกำลังพุ่งมาจากด้านหลัง พอหันไปมองก็ต้องอึ้งงัน เมื่อสบเข้ากับดวงตาดุร้ายราวกับสัตว์ป่าที่กำลังจ้องมา

บ้าเอ๊ย… ปืนใหญ่โผล่มาที่นี่ได้ยังไง?!

  ++++++

เฮียทัณฑ์จอมวายร้ายเป็นคนฟ้องแน่เลยยยย ฟ้าจัดการเฮียทัณฑ์เดี๋ยวนี้! ไม่งั้นไรท์จัดเองนะ 555

ฝากแท๊ก #เพื่อนเล่นจะเล่นเพื่อน ทวีตกันรัวๆ ได้เลยค่าาาาา ทวีต @Pankaow1009 หรือเพจ พันเก้า

อ่านกันแล้วช่วยกันคอมเม้นท์หน่อยนะคะที่รัก ขอฮีลใจจากทุกคนหน่อยค่าาา