คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : 5 หมูสี่ตัว อยู่ในคอกเดียวกันไม่ได้ 3/3
“มองคนผมเผ้ารุงรัง เหงื่อท่วมหน้า”
“จะบอกว่าซีเป็นยายเพิ้งตัวเหม็นเปรี้ยวก็บอกมาเถอะ” นอกจากตัวเหม็นขี้หมูแล้ว อาจจะเหม็นเปรี้ยวด้วยอีกอย่าง
มือหนาเชยคางมนขึ้นเมื่อทะเลจันทร์ดมไหล่ซ้ายสลับกับไหล่ขวาพิสูจน์กลิ่นตัวเอง ปราบศึกเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นบนหน้าผากกลมให้อย่างแผ่วเบา สายตาคมเข้มจ้องลึกลงไปในดวงตาสีชาโคล
...เขาจะเริ่มชดเชยช่วงเวลาที่แยกจากกันให้ทะเลจันทร์นับตั้งแต่ตอนนี้
“เมื่อวานบอกไปแล้วไม่ใช่หรือว่าไม่เหม็น หรือพี่ต้องพิสูจน์อีกรอบเราถึงเชื่อ หืม”
หญิงสาวค่อยๆ เบี่ยงหน้าออกอย่างมีมารยาทที่สุด ก่อนจะกระเถิบห่างออกมาหน่อย
“พิสูจน์อะไรเล่า พี่ปราบคิดอะไรกับซีหรือเปล่าเนี่ย” ข่มใจไม่ให้เต้นตึกตักนั้นยากนัก แต่ในเมื่อคิดเผชิญหน้าแล้วก็ต้องเผชิญให้สุด เอาซี่...
“คิด”
“ว่า ?” ถามไปก็ต้องมานั่งลุ้นคำตอบ
“เราพูดคะขาก็น่ารักดี ทำไมถึงไม่ชอบพูด” ปราบศึกถามท่ามกลางแม่หมูอีกหลายตัว เท่าที่เขาสังเกต จะได้ยินหางเสียงออกจากปากทะเลจันทร์เฉพาะยามที่หญิงสาวพูดกับพ่อแม่และเปรี้ยวหวานเท่านั้น
“ทีพี่ปราบยังไม่เคยพูดครับกับซี”
“ยอกย้อนเก่ง”
“ซีก็เป็นของซีแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ยังไม่ชะ...”
“ซีครับ”
น้ำเสียงนุ่มทุ้มไม่ดังมากนัก ทว่ากลับกระแทกโสตประสาทคนที่ไม่ทันตั้งตัวเข้าโครมเบ้อเริ่ม
...นับวันชักจะน่ารักเกินไปแล้วนะพี่ปราบ
“ซีครับ” ปราบศึกย้ำคำเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือใบหน้าหล่อคมขยับเข้าใกล้ทะเลจันทร์มากขึ้น “พี่พูดแล้ว คราวนี้ถึงตาซีพูดบ้าง”
ลูกสาวคนเล็กของคุณการุณย์และคุณกาญจนาเริ่มคิดหนัก ชีวิตเธอพูดคะขาได้อย่างชินปากเสียที่ไหนกัน แต่ไหนๆ เขาก็ยอมพูด ‘ครับ’ แล้ว คงไม่เป็นไรหรอกมั้งหากจะตอบแทนด้วยการพูด ‘คะขา’ กลับบ้าง ครั้งนี้แหละ...แค่ครั้งเดียวเท่านั้น
“พี่ปราบ...”
คำว่า ‘ขา’ เกือบหลุดออกจากปากยายม้าป่าดีดกะโหลกอยู่แล้วเชียวหากไม่มีเสียงแหลมของพะยอมเข้ามาแทรกเสียก่อน
“ตายแล้ว ! ตายๆ นายซีขา นายยยยยย”
ทะเลจันทร์ยืดคอขึ้นมอง เห็นพะยอมวิ่งมาทางที่เธออยู่ด้วยสีหน้าตื่นๆ ยิ่งงงเข้าไปใหญ่เมื่อเปรี้ยวหวานวิ่งตามแต่เจ้าตัวเล็กกลับหัวเราะร่วนราวเจออะไรที่ถูกใจ
“อะไรกันพะยอม ใครมาตายในฟาร์มหมู”
“ไม่ได้มีใครตะ...ตายหรอกค่ะ แต่เป็นละ..ลูกหมูค่ะนะ...นายซี”
พะยอมหอบแฮก เสียงขาดเป็นห้วงจนทั้งปราบศึกและทะเลจันทร์ช่วยลุ้นตัวโก่ง พอเริ่มหายใจคล่องขึ้นสาวที่เป็นทั้งลูกน้องและเพื่อนเล่นในวัยเด็กของนายซีจึงเริ่มขยายความ
“นายน้อยน่ะสิคะแอบเปิดกรงลูกหมู มีหมูตัวหนึ่งหลุดออกมา คราวนี้พลูโตนึกว่าเจอเพื่อน พากันวิ่งไปโน่นแน่ะค่ะ” พะยอมชี้เป้าไปทางคอกเลี้ยงหมูขุนเพื่อรอจำหน่ายออกจากฟาร์มให้เกษตรกรรายอื่นนำไปเลี้ยงต่อ “พะยอมปิดกรงได้ก็วิ่งมารายงานนายซีก่อนค่ะ”
“แล้วไม่ตามหมูไปล่ะพะยอม ป่านนี้เตลิดออกไปไกลแล้วมั้งเนี่ย” ใกล้เที่ยงแบบนี้คนงานน่าจะพากันไปโรงครัวแล้ว งานไล่จับหมูเห็นทีว่าจะต้องเป็นของเธอ
“พะยอมขอโทษค่ะ” หญิงสาวหน้าเจื่อน
“เราก็เหมือนกันนะเปรี้ยวหวาน จัดการหมูเรียบร้อยน้าจะกลับมาจัดการเรา”
ทะเลจันทร์คาดโทษหลานสาว ก่อนออกวิ่งไปยังอีกโซนของฟาร์มซึ่งมีแปลงหญ้าเล็มสั้นแปลงไม่ใหญ่ไม่เล็กกั้นระหว่างกัน ปราบศึกไม่รีรอที่จะตามไปช่วย ถึงอย่างไรสองคนก็ดีกว่าคนเดียว
หญิงสาวเพิ่งรู้ว่าคอกหมูรอจำหน่ายของตนกว้างเกินไปก็คราวนี้ เนื้อที่ขนาดห้าคูณสิบเมตรกลายเป็นสวนสนุกของพลูโตและลูกหมูอีกตัวไปเสียแล้ว ข้อดีคือหมูขุนตัวอื่นเพิ่งถูกลำเลียงออกจากฟาร์มเมื่อเช้า แต่ข้อเสียคือคอกนี้ยังไม่ได้รับการทำความสะอาด แน่นอนว่าพลูโตกับลูกหมูอีกตัววิ่งซนจนเลอะเทอะขี้หมูไปหมด
“หยุดเดี๋ยวนี้พลูโต !!!” หญิงสาวตะโกนเสียงดังลั่น แต่ดูเหมือนไม่เป็นผล ครั้นจะปล่อยให้หมูสองตัววิ่งจนเหนื่อยไปเองก็น่าจะอีกนาน “เอาไงดีล่ะพี่ปราบ คึกกันแบบนี้วิ่งทั้งวันแน่”
“เดี๋ยวคงหยุดเองหรือเปล่า”
“ลูกหมูตัวนั้นเพิ่งถูกตีเบอร์หูไป ซนแบบนี้ซีกลัวติดเชื้อน่ะสิ พี่ปราบช่วยตะล่อมจับหน่อยนะ”
ดวงตาสีดำสนิทเผยแววเว้าวอนจนปราบศึกไม่อาจปฏิเสธได้ ชายหนุ่มพยักหน้าช้าๆ ก่อนได้รับรอยยิ้มจากทะเลจันทร์ตอบกลับมา ลูกพี่ของพลูโตค่อยๆ เดินเข้าไปในคอกหมูแสนเลอะเทอะ มือเรียวกวักเรียกให้อีกฝ่ายเข้าไปด้วยจากนั้นจึงปิดประตูคอกกันไม่ให้หมูข้างในได้ออกและดักไม่ให้หมูข้างนอกได้เข้า
“พี่ปราบรออยู่ทางนี้นะ เดี๋ยวซีจะต้อนลูกหมูมาให้”
“พี่ต้องทำยังไงบ้าง” ปราบศึกหัวหมุน เขาจบปริญญาเอก แต่มหาวิทยาลัยไม่มีวิชาที่ว่าด้วยการจับลูกหมูซึ่งหลุดออกจากคอก
“จะยังไงก็ได้ พร้อมนะ”
ไม่ทันที่ดอกเตอร์หนุ่มจะตอบรับ คนถามก็พุ่งไปอีกทางเป็นที่เรียบร้อย ทะเลจันทร์แน่วแน่ในการต้อนลูกหมูให้เข้าหาปราบศึก ทุกอย่างเริ่มได้ผลเมื่อทั้งพลูโตและลูกหมูตัวจ้อยคิดว่ามีเพื่อนเล่นเพิ่มมาอีกสอง เจ้าสองหมูวิ่งตรงไปทางซึ่งปราบศึกยืนอยู่ ชายหนุ่มที่รอท่าอยู่แล้วจึงย่อตัวลงรับลูกหมูน้อยเข้าสู่อ้อมแขน ทว่าโชคไม่ช่วยเท่าไรนักเพราะเจ้าหมูลื่นด้วยคลุกมูลสุกรมาเต็มที่ แต่นาทีนี้ไม่มีใครสนใจกลิ่นไม่พึงประสงค์อีกต่อไปแล้ว สนใจเพียงว่าจะจับลูกหมูที่เพิ่งได้รับการตีเบอร์ทำเครื่องหมายให้กลับสู่อ้อมอกแม่ได้อย่างไรเท่านั้น
“ไม่เป็นไรแล้ว นิ่งๆ ไว้เจ้าหมู”
ทะเลจันทร์ยิ้มออก หญิงสาวตรงเข้าลูบหัวลูกหมูไม่ให้แตกตื่นไปมากกว่าเดิม แต่เพราะหมูยังพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ เจ้าของฟาร์มจึงโอบซ้อนไว้อีกแรง กลายเป็นว่าตอนนี้ปราบศึกอุ้มลูกหมู ส่วนเธอก็กอดเขาอีกที พลันความหวังริบหรี่เริ่มสว่างขึ้นมาเมื่อหันไปอีกทางแล้วเห็นพะยอมวิ่งมาทางคอกหมูโดยมีคนงานชายอีกสามสี่คนวิ่งตาม ตอนนี้เองที่ทะเลจันทร์หายห่วง สมองโล่งและพินิจพิเคราะห์อะไรบางอย่างได้
เมื่อครู่ฉากสวีทของเธอกับรุ่นพี่ในคอกแม่หมูดับพรึ่บเพราะความซนของเด็กหญิงปั้นดาว แต่ยังพอให้อภัยได้บ้างเพราะวีรกรรมนี้ทำให้ได้มาอยู่กับเขาในอีกคอก แถมยังได้กอดกันแบบเนียนๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะนะ หมูสี่ตัวจะมาอยู่ในคอกเดียวกันได้อย่างไร ความจริงแล้วคอกนี้ไม่ควรมีพลูโตกับลูกหมูจอมซน ควรมีแค่เธอกับปราบศึกสิถึงจะถูก
แต่เดี๋ยวนะ ! นี่แกเป็นอะไรไปแล้วไอ้ซี ทำไมชอบคิดอะไรหื่นๆ เวลาอยู่ใกล้พี่ปราบ !
ความคิดเห็น