[Fic iKON] Once Upon A Time #DoubleB[จบ]

ลำดับตอนที่ #16 : Episode 15

Episode 15

จีวอนได้รับโทรศัพท์จากลูกน้องของตัวเองในเวลาเช้ามืดบอกว่ามีเรื่องด่วน เลยทำให้เขาวางหนังสือในมือก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใหม่เตรียมที่จะออกจากบ้าน ร่างสูงเดินผ่านห้องของฮันบินก่อนจะมองไปที่ห้องของยุนฮยองก็พบว่าเจ้าของห้องไม่ได้กลับมาบ้านในวันนี้ พอนึกไปถึงว่าจะพาคนตัวเล็กไปซื้อเสื้อผ้าเตรียมไปงานแต่งงานของเพื่อนตัวเองจีวอนเลยเปิดประตูเข้าไปในห้อง

“ลุกเร็ว” จีวอนเดินเข้าไปปลุกฮันบินที่ตอนนี้นอนกอดตุ๊กตามิกกี้เม้าส์อยู่บนเตียง แต่เสียงของจีวอนทำให้ฮันบินแค่ขยับตัวเท่านั้น

“ตื่นได้แล้ว!” จีวอนลองเขย่าตัวฮันบินเบาๆ ดูเหมือนมันจะได้ผลนะ

“ขออีกห้านาทีนะฮะแม่” ฮันบินตอบมาด้วยเสียงที่งัวเงียพลางซุกหน้าลงไปที่พุงของตุ๊กตา จีวอนยกข้อมือของตัวเองขึ้นมาดูนาฬิกาก่อนจะดูว่ามันครบห้านาทีตามที่อีกคนบอกแล้ว

“ลุก!” จีวอนปลุกฮันบินอีกครั้ง

“ขออีกสิบนาทีนะฮะ”

อีกสิบนาทีหรอ … ไม่ได้แล้วฮันบิน

จีวอนนึกสนุกในใจก่อนที่จะอยากแกล้งคนที่ปลุกไม่ยอมตื่น ร่างสูงจัดการก้มหน้าลงไปที่ลำคอของคนที่นอนอยู่ก่อนจะหายใจลดต้นคอขาว ร่างบางขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะส่งมือมาดันหน้าจีวอนให้ห่างออกไปทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่

หึ..

ยิ่งคนตัวเล็กทำแบบนั้นยิ่งทำให้เขาอยากแกล้งมากกว่านี้ จีวอนเลยขึ้นคร่อมฮันบินไว้ก่อนจะก้มลงไปใช้ปลายจมูกเขี่ยไล้ไปมากับปลายจมูกอีกคนที่ตอนนี้ยังคงนอนนิ่งอยู่ ริมฝีปากหนากดจูบริมฝีปากอีกคนอย่างแผ่วเบาก่อนที่ร่างสูงจะไล้เลียริมฝีปากบางแล้วกัดมันย้ำๆ มันนิ่มราวกับเยลลี่ที่มีรสหอมหวาน จีวอนใช้ลิ้นดันให้ปากของคนใต้ร่างเผยอออกก่อนจะส่งลิ้นเข้าไปสำรวจในโพรงปากอย่างชำนาญ หยอกล้อกับลิ้นเล็กพลางดูดดุนอย่างเร้าร้อนแล้วจากนั้นรสจูบก็เริ่มรุนแรงขึ้นตามแรงอารมณ์

“อือ..”

!!!

ฮันบินตื่นเพราะรู้สึกว่าตัวเองกำลังหายใจไม่ออก แต่ตื่นมาก็ตกใจยิ่งกว่าเพราะเจอจีวอนกำลังขึ้นคร่อมเข้าอยู่และจูบเขาอยู่

“ถ้าอีกนิดนายไม่ตื่นฉันจะกินนายเป็นอาหารเช้าแล้วจริงๆ” จีวอนลุกออกจากตัวฮันบินแล้วเปลี่ยนมานั่งข้างๆบนเตียงแทน ฮันบินรีบเด้งตัวขึ้นก่อนจะถอยหนีจีวอนจนเกือบจะตกเตียง

“ปลุกผมดีๆก็ได้”

“ฉันปลุกนายดีๆแล้วตื่นซะที่ไหน ขออีกห้านาทีสิบนาทีอยู่นั้นล่ะ!”

“แล้วคุณมีอะไรรึป่าว วันนี้วันหยุดผมนะ”

“ไปแต่งตัวซะ ฉันจะพานายไปข้างนอก”

ในเมื่อจีวอนสั่งฮันบินก็ต้องทำตาม ร่างบางรีบลุกไปหยิบผ้าขนหนูก่อนจะเข้าห้องน้ำไปแล้วล็อกประตูให้แน่นหนา คนตัวเล็กยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจก รอยที่จีวอนเคยทำที่คอมันหายไปแล้วเหลือแต่ที่ตามตัวเท่านั้น ซึ่งนั้นเป็นเรื่องที่ดี แต่ปากที่บวมเจ๋ออยู่ตอนนี้สงสัยจะไม่ดีแน่ๆ ฮันบินยังคงยืนเหม่ออยู่หน้ากระจกในหัวคิดอยู่ว่าจีวอนจะพาเขาไปไหน

“ถ้านายไม่ออกมาภายในสิบนาที ฉันจะเข้าไปช่วยนายอาบ!” เสียงของจีวอนที่ดังอยู่หน้าห้องน้ำทำให้ฮันบินหลุดจากการเหม่อลอยก่อนจะลงมืออาบน้ำทันที เขาไม่อยากให้อีกคนเข้ามาช่วยอาบหรอกนะ

“โตแล้ว อาบเองได้” ฮันบินพึมพำเบาๆในห้องน้ำ และแน่ใจว่าเสียงเขาไม่ลอดออกไปถึงหูจีวอนแน่นอน เขาไม่กล้าจะตะโกนให้จีวอนได้ยินเพราะไม่อยากเอาชีวิตตัวเองเข้าไปเสี่ยงอีก เลยทำได้แต่เถียงในใจเท่านั้น

         ตอนนี้ฮันบินอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฮันบินเลือกที่จะแต่งตัวสบายๆในวันหยุด ถึงจะยังไม่รู้ว่าจีวอนจะพาเขาไปไหนก็เถอะ ทั้งคู่เดินออกจากบ้านมาแล้ว จีวอนเลือกที่จะไม่ใช้รถก็เพราะว่าที่จะไปอยู่ใกล้ๆ เวลาเช้าแบบนี้ยังไม่ค่อยมีใครตื่นกันซักเท่าไร ฮันบินเงยหน้ามองท้องฟ้าก็พบว่ามันเป็นเวลาที่พระอาทิตย์กำลังจะขึ้นวันใหม่กำลังมาเยือน

“จะไปไหนกันหรอครับ?” ฮันบินถามจีวอนหลังจากที่ทั้งคู่ไม่พูดอะไรด้วยกันตั้งแต่เดินออกจากบ้านแล้ว

“เดี๋ยวถึงแล้วนายก็รู้เองล่ะ” จีวอนตอบ ฮันบินได้แต่ลอบถอนหายใจออกมา

หลังจากที่เดินกันมาสักพัก จีวอนก็หยุดอยู่ที่หน้าร้านดอกไม้ซึ่งตอนนี้มันเปิดอยู่ ลูกน้องของจีวอนยืนเฝ้าประตูไว้ก่อนที่จะเปิดให้คนที่เป็นนายเข้าไปในร้าน ฮันบินเดินตามจีวอนเข้าไปทั้งๆที่ยังสงสัยว่าพามาที่นี้ทำไม

เมื่อเข้าไปถึงก็เจอกับศพสี่ศพวางเรียงกันอยู่ที่กลางร้าน ทั้งมีอยู่ศพเดียวที่ไม่เหมือนศพอีกนั้นก็คือรอยกัดที่คอกับคราบเลือด

“ศพนั้นเจอที่ผับพวกเลือดใหม่เป็นคนทำ แต่อีกสามศพเจอที่หน้าร้านนี้ล่ะโดนแขวนคออยู่” ยุนฮยองโผล่มายืนข้างจีวอนก่อนจะเล่าให้ฟัง

“พวกเลือดใหม่?” จีวอนท้วนคำของยุนฮยองอีกครั้ง

“อ่าฮะ ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกมันมาจากไหน แล้วใครเป็นนายของพวกมัน”

“ผู้ต้องสงสัยก็มีอยู่คนเดียวนั้นล่ะ”

“แต่ก็ไม่น่าจะเอานักท่องเที่ยวมาแขวนคอแบบนี้นะครับ” ฮันบินออกความคิดเห็นบ้าง

“นั้นสิ เพราะถ้าข่าวนี้กระจายออกไปมีหวังตำรวจได้เข้ามาในเมืองนี้แน่ๆ” ยุนฮยองบอก

“แล้วถ้าคนที่สร้างพวกเลือดใหม่กับพวกที่แขวนคอคนพวกนี้ไม่ใช่พวกเดียวกันล่ะ” จีวอนพูดขึ้นมาบ้าง

“แล้วคนพวกนั้นจะทำไปเพื่ออะไรล่ะ?”

“อยากได้เมืองนี้เป็นของตัวเองคนเดียวล่ะมั้ง”

เสียงของมินโฮดังขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาในร้านโดยที่มีบีไอกับจินฮวานมาด้วย ฮันบิพอเห็นบีไอก็เลี่ยงมายืนที่มุมหนึ่งของร้านก่อนจะหันมองออกไปนอกร้านเพราะบีไอหันมายิ้มบางๆให้เขา ฮันบินไม่อยากจะสนิทกับบีไอเลยสักนิด อาจจะเกลียดขี้หน้าไปเลยด้วยซ้ำ

“ฉันไปรับจินฮวานมาให้ช่วยดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น เลยมาช้า ไม่ต้องมามองแบบนี้”

มินโฮรีบบอกเมื่อเห็นจีวอนและยุนฮยองมองเขาสลับกับบีไอ จินฮวานเดินเข้าไปใกล้ศพแรกที่นอนอยู่ก่อนจะร่ายคาถาแล้วภาพเหตุการณ์ก็เกิดขึ้นตรงหน้าทุกคน

ในภาพเหตุการณ์ที่ฉายขึ้นมาพวกเขาพบว่าคนที่เป็นคนทำเห็นได้แค่เป็นเงาดำๆเหมือนกับที่จีวอนเห็นในภาพเหตุการณ์ของฮันบิน ไม่เห็นหน้า ไม่เห็นรูปร่างลักษณะ มันเลยทำให้พวกเขาไม่รู้ได้เลยว่าคนทำนั้นเป็นใคร

“แล้วแบบนี้จะรู้ได้ยังไงว่าใครเป็นคนทำ” จีวอนพึมพำขึ้นมา

“เป็นไปได้มั้ยว่าเป็นพวกนอกรีต เพราะพวกนายไปคุยกับพวกเขามาแล้วตกลงกันไม่ได้ไม่ใช่หรือไง?”

พอยุนฮยองพูด มินโฮกับจีวอนก็นึกไปถึงตอนที่จะทำข้อตกลงกับพวกนอกรีตนี้คือสิ่งพวกนั้นจะคุกคามงั้นหรอ

“เผาศพพวกนี้ทิ้งซะ แล้วเรื่องนี้อย่าบอกให้ใครรู้” จีวอนสั่งโดยเฉพาะประโยคหลังหันไปมองหน้าบีไอเหมือนกับว่าจะต้องการพูดเน้นกับบีไอยังไงแบบนั้น

“แล้วเราจะเอายังไงต่อ?” ยุนฮยองถามพลางมองหน้ามินโฮแล้วจีวอน

“พวกเลือดใหม่ฉันจัดการเอง ส่วนเรื่องพวกนอกรีตพี่แล้วกันมิโน” จีวอนบอกพร้อมกับทำท่าจะเดินออกจากร้าน

“เฮ้ย แล้วฉันล่ะ?” ยุนฮยองรีบโวยวายเมื่อไม่ได้ยินชื่อของตัวเองในคำสั่ง

“ก็เลือกเอาแล้วกันว่าอยากจะไปกับฉันหรือว่ามิโน ไปกันได้แล้ว” จีวอนหันไปเรียกฮันบินก่อนที่ฮันบินจะเดินไปกอดลาจินฮวานแล้วเดินตามจีวอนออกไป

“จะให้ฉันไปส่งมั้ย?” มินโฮหันไปถามจินฮวาน

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวจุนฮเวมารับ” จินฮวานบอกยิ้มๆเลยทำให้มินโฮกับบีไอขอตัวออกไปก่อนจะทิ้งให้ยุนฮยองและจินฮวานอยู่ด้วยกัน และยุนฮยองเป็นฝ่ายเริ่มชวนจินฮวานคุย

“ไม่แปลกใจเลยหรอ?”

“หืม? เรื่องบีไอน่ะหรอ?” ยุนฮยองพยักหน้าหงึกๆ

“ไม่หรอก ผมรู้อยู่แล้วว่าฮันบินจะต้องมีดอพเพลแกงเกอร์ของตัวเอง”

“รู้ได้ยังไงน่ะ? สามารถเห็นอนาคตล่วงหน้าได้งั้นหรอ?”

“แค่บางส่วนเท่านั้นล่ะครับ” จินฮวานบอกยิ้มๆ

“เพราะแบบนี้ใช่มั้ยคุณดาร่ากับนายก็เลยไม่ค่อยแปลกใจเท่าไร?”

ยุนฮยองถามจินฮวานอีก จินฮวานเลยพยักหน้าตอบกลับไป แล้วทั้งคู่ก็นั่งคุยอะไรกันไปเรื่อยๆ สักพักจุนฮเวก็มารับจินฮวานออกไปทำให้เหลือยุนฮยองแค่คนเดียว เขาต้องคิดแล้วสินะว่าจะไปกับจีวอนหรือมินโฮดี แต่สองคนนี้ฝ่ายในน่าจะสนุกกว่ากันนะ

*****

หลังจากที่เดินออกจากร้านนั้นมา ความเงียบก็ปกคลุ้มทั้งคู่อีกครั้ง จีวอนพาฮันบินมาที่ร้านตัดชุดร้านหนึ่งที่มีอยู่ในเมือง พี่น้องต้นกระกูลของเขาชอบมาตัดสูทกันที่ร้านนี้ จีวอนเปิดประตูเข้าไปตามด้วยฮันบิน เมื่อเข้าไปถึงฮันบินก็เจอกับมัดผ้าที่มีอยู่หลายสีวางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ

“สวัสดีครับคุณบ๊อบบี้ มีอะไรให้รับใช้หรอครับ?” ฮันบินคิดว่าคนที่ออกมาตอนรับพวกเขาคนนี้คงจะเป็นเจ้าของร้านแน่ๆ เขาออกมาตอนรับด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร

“ฉันอยากจะให้ช่วยตัดสูทให้เขาคนนี้หน่อย” จีวอนพูดพลางชี้มาที่ฮันบินเจ้าของร้านเลยหันมามอง

“งั้นเดี๋ยวผมพาไปวัดตัวนะครับ คุณบ๊อบบี้จะเลือกผ้าเองมั้ย?” เจ้าของร้านหันมาถามจีวอนก่อนที่เขาจะพยักหน้าแล้วเจ้าของร้านก็พาฮันบินเข้าไปในห้องวัดตัว เขาบอกให้ฮันบินรออยู่กลางห้อง มันเป็นห้องที่ไม่เล็กไม่ใหญ่มาก ข้างในประกอบไปด้วยกระจก สายวัดตัวที่ห้อยระโยงระยางกับโต๊ะตัวหนึ่งที่มีประดาษหลายแผ่นวางเรียงกันอยู่

“เอาล่ะ คุณ…?” เจ้าของร้านหันไปหยิบสายวัดมาไว้ในมือก่อนจะหันมาหาฮันบิน

“ผมฮันบินครับ” ฮันบินตอบอย่างสุภาพพร้อมกับรอยยิ้ม

“โอเคครับคุณฮันบิน ผมจะวัดตัวคุณแล้วนะ” เจ้าของร้านบอกยิ้มๆ

ก่อนจะเริ่มวัดตัวฮันบิน เขาวัดทุกส่วนที่ใช้เป็นส่วนในการที่จะตัดชุดสูท ระหว่างที่วัดตัวไปเจ้าของร้านจะชวนฮันบินคุยไปด้วยมันเลยทำให้บรรยากาศไม่อึดอัดซึ่งฮันบินชอบมาก ทั้งสองคนคุยเรื่องอะไรกันไปเรื่อยเปื่อยจนมาถึงเรื่องนี้

“คุณฮันบินเป็นอะไรกับคุณบ๊อบบี้หรอครับ?” เจ้าของร้านถามพลางจดสัดส่วนของฮันบินลงไปในกระดาษ

“เอ่อ…พอดีคุณแม่ผมมาฝากให้เขาดูแลน่ะครับ” ฮันบินตอบก่อนจะยิ้มแห้งๆ ก่อนที่เจ้าของร้านจะส่งยิ้มมาให้แล้วบอกว่า

“ถ้างั้นเขาคงดูแลคุณดีเป็นพิเศษเลยสินะครับ คุณคงเป็นคนพิเศษสำหรับเขาแน่ๆ เอาล่ะผมวัดตัวเสร็จแล้ว เราไปข้างนอกกัน” เจ้าของร้านบอกก่อนจะเดินนำฮันบินไป ทิ้งให้เขางงกับสิ่งที่เจ้าของร้านพูด

คนพิเศษบ้าบออะไร ไม่ใช่หรอ …

ฮันบินเดินตามเจ้าของร้านออกไปก่อนจะเดินมาอยู่ข้างจีวอน เจ้าของร้านเดินไปที่กองผ้ากองหนึ่งก่อนจะจับๆดูแล้วเดินมาหาพวกเขา

“เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย?” จีวอนถาม

“เรียบร้อยแล้วครับ จะให้ผมไปส่งที่บ้านหรือว่าจะมารับเองครับ?” เจ้าของร้านถาม

“ไปส่งที่บ้านแล้วกัน อีกสามวัน” จีวอนตอบพลางจ่ายเงิน เจ้าของร้านรับมันก่อนจะนำใบเสร็จมาให้

“ฉันเลือกผ้าไว้แล้ว กองที่นายจับนั้นล่ะ ฝากด้วยล่ะ” จีวอนพูดก่อนจะเดินออกจากร้านไปตามด้วยฮันบิน แต่ก่อนจะออกจากร้านฮันบินได้หันไปมองหน้าเจ้าของร้าน เจ้าของร้านขยิบตาให้ฮันบินก่อนที่ฮันบินจะส่งยิ้มให้แล้วรีบเดินตามจีวอนไป

“หิวหรือยัง?”

หลังจากที่เดินออกมาจากร้านจีวอนก็หันมาถามฮันบินที่เดินอยู่ข้างกัน เวลานี้เป็นเวลาเกือบๆเก้าโมงเช้าของวันใหม่แล้ว  ตั้งแต่ตื่นมายังไม่มีอะไรตกถึงท้องฮันบินเลยสักอย่าง มันไม่แปลกหรอกที่จะไม่หิว แต่ด้วยความที่ยังไม่อยากกินฮันบินเลยบอกจีวอนไปว่า

“ผมยังไม่หิวครับ”

จ๊อกกก!!

พอฮันบินพูดจบ ท้องเจ้ากรรมของเขาดันร้องขึ้นมา คนตัวเล็กลูบท้องตัวเองเบาๆก่อนจะเงยหน้าส่งยิ้มแห้งๆให้จีวอนที่ยืนมอง จีวอนมองกลับมาด้วยสายตาที่นิ่งเฉยก่อนจะนำหน้าเดินต่อตามด้วยฮันบิน

คงยังไม่ได้กินตอนนี้หรอกมั้ง …

     ฮันบินเดินตามหลังจีวอนพลางคิดในใจไปด้วย ระหว่างที่เดินคิดอะไรเพลินๆนั้นจีวอนก็หยุดเดินก่อนจะเข้าไปในร้านกาแฟที่อยู่ตรงหัวมุมถนน เขาเลือกโต๊ะที่อยู่ด้านในสุดที่ไม่ค่อยโดนแสงแดดมากเท่าไร จีวอนนั่งลงบนเก้าอี้และฮันบินนั่งตัวตรงข้ามกับเขา พนักงานเอาเมนูมายื่นให้ จีวอนสั่งเพียงแค่กาแฟร้อนเพียงอย่างเดียว

“สั่งอะไรมากินซะ ท้องของนายมันร้องจนน่าหนวกหู” จีวอนบอกกับฮันบินที่กำลังจะสั่งแค่โอวันตินร้อนมากินทำให้เขาต้องก้มลงไปดูเมนูอีกครั้งก่อนจะสั่งโอวันตินร้อนกับชุดอาหารเช้ามาแทน

ตลอดเวลาที่รออาหารมาเสิร์ฟทั้งคู่ไม่พูดคุยกันเลยซักนิด จีวอนเอาแต่มองไปด้านนอกร้าน ส่วนฮันบินก็ตั้งหน้าตั้งตาเล่นโทรศัพท์ คนภายนอกมองอาจจะดูอึดอัด แต่ทั้งคู่ไม่อึดอัดเลยซักนิด เพราะต่างคนก็สนใจในสิ่งที่ตัวเองกำลังทำไม่มีเวลามาสนใจกันเองมากกว่า ฮันบินเองก็ไม่อยากจะชวนจีวอนคุยซักเท่าไร จีวอนเองก็ไม่มีความจำเป็นที่จะชวนฮันบินเลยด้วยซ้ำ

หลังจากนั่งรอไปสักพัก อาหารที่พวกเขาสั่งไปก็มาเสิร์ฟจีวอนนั่งดื่มกาแฟไปเงียบๆแต่สายตาของเขากับมองคนตรงหน้าจนฮันบินเริ่มรู้สึกประหม่า ระหว่างที่กินไปก็เหลือบมองจีวอนไปด้วย ในใจได้แต่คิดว่ามองเขาทำไม

“โอ๊ย”

แล้วอยู่ๆฮันบินก็ร้องขึ้นมาเบาๆก่อนจะปล่อยมีดที่ใช้กินอาหารในมือทิ้งลงบนพื้นพร้อมกับเงยฝ่ามือขึ้น มันปรากกฎให้เห็นแผลที่เหมือนรอยกรีดของมีดพร้อมเลือดที่ไหลออกมาแล้วยังจะมีอีกรอยเกิดขึ้นมาทับกันอีก จีวอนยกมือของตัวเองขึ้นดูก็พบว่ามีรอยนั้นเหมือนกันกับฮันบินเหมือนกัน

“มันเกิดอะไรขึ้นกับผม?”

ฮันบินพูดของมาด้วยแววตาที่ตื่นตระหนก เขามองรอยกรีดนั้นบนฝ่ามือเขาที่มีเพิ่มขึ้นมาอีก เลือดเต็มฝ่ามือของฮันบินไปหมด จีวอนจะนึกอะไรบ้างอย่างออก เขาดึงมือของฮันบินข้างที่มีแผลไปก่อนจะเอามือของตัวเองข้างที่เป็นเหมือนฮันบินมาประกบกับมือฮันบินไว้พร้อมกับสอดประสานนิ้วทั้งสิบนิ้วไว้อย่างแนบแน่น

มันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่น

อบอุ่นมากจนอยากจะให้มือนี้อยู่ดูแลเขาตลอดไป

ฮันบินได้รับความรู้สึกแบบนี้จากจีวอนเป็นครั้งแรก

และหวังว่าจะได้รับมันอีก

“อย่ามามองฉันด้วยสายตาโง่ๆแบบนั้น ฉันกำลังช่วยนาย”

แค่มองก็ด้วยความสงสัยก็มาหาว่าโง่ 

เหอะ ...

ฮันบินไม่รู้สึกเจ็บที่ฝ่ามือแล้ว จีวอนปล่อยมือออกก่อนที่ฮันบินจะดึงมือตัวเองกลับออกไปก็พบว่าแผลที่เห็นในตอนแรกนั้นไม่มีแล้ว มันหายไป เลือดของเขาด้วยเหมือนกัน มันหายไปทั้งหมดราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“นี้มันเรื่องบ้าอะไร” ฮันบินพูดพร้อมกับขมวดคิ้วมองมือของตัวเองสลับกับหน้าของจีวอน

“นายคงโดนพวกนอกรีตเล่นงานแล้วล่ะ”

*****

            จุนฮเวกับจินฮวานตกลงกันว่าจะแวะทานอาหารเช้าก่อนจะไปที่บ้าน ทั้งคู่พากันเดินเข้าร้านอาหารร้านหนึ่งที่ดูเหมือนจะเพิ่งเปิด จินฮวานเลือกโต๊ะที่อยู่ติดริมกระจกพอมองให้เห็นถนนด้านนอกได้ จินฮวานรับเมนูจากเจ้าของร้านมาเปิดดู จุนฮเวเป็นคนอาสามารับจินฮวานเองเพราะว่าเขาไปที่บ้านของดาร่าในตอนเช้าแล้วพบว่าจินฮวานไม่อยู่ ก็เลยส่งข้อความมาถามจินฮวานแล้วบอกว่าจะมารับ จุนฮเวนั่งมองจินฮวานที่กำลังตั้งใจดูเมนูตรงหน้าก่อนที่สายตาจะเห็นรอยแผลที่เป็นเหมือนโดนอะไรข่วน

“เลือกได้หรือยังว่าจะกินอะไรจุนฮเว?”

“ห๊ะ ครับ ผมเอาอันนี้” จุนฮเวจิ้มลงไปบนเมนูก่อนที่จินฮวานจะเรียกเจ้าของร้านมารับออเดอร์ไป

“แขนพี่ ไปโดนอะไรมา?”

“อ๋อ โอบังข่วนน่ะ เผลอเข้าไปหามันตอนกำลังกินข้าวอยู่ มันก็เลยข่วนเข้าให้” จินฮวานตอบพลางยิ้มแห้งๆ ยังไงเขาก็จะไม่บอกจุนฮเวหรอกว่ารอยแผลนี้เจ้าตัวเป็นคนทำ

“มันข่วนพี่ด้วยหรอ ผมว่าไม่ใช่มั้ง” จุนฮเวพูดอย่างไม่เชื่อ เขาไม่มีทางเชื่อเพราะในคือพระจันทร์เต็มดวงสิ่งสุดท้ายที่เขาจำได้คือจินฮวานมาหาเขา

“ข่วนสิ หมาน่ะ ข่วนได้ทุกตัวนั้นล่ะ”

“ผมก็หมานะ พี่บอกมาเถอะว่าผมเป็นคนทำ ไม่ต้องปิดบังขนาดนั้น” จินฮวานเลยพยักหน้าเบาๆ จุนฮเวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“พี่ทำเพราะอยากจะช่วยนาย ฉะนั้นไม่ต้องมาทำท่าจะดุพี่ นายต้องฟัง” จินฮวานทำท่าทางจริงจังจนจุนฮเวต้องปิดปากฟัง

“ที่พี่ไปเรียนมาบอกไว้ว่าในคืนพระจันทร์เต็มดวงเราจะสามารถควบคุมหมาป่าที่คลุ้มคลั่งได้ โดยการที่ถ้าเราสามารถดึงจิตใจที่แท้จริงออกมาได้ หมาป่าตัวนั้นก็สามารถควบคุ้มตัวเองได้ในคืนพระจันทร์เต็มดวง”

“แล้วมีใครเคยทำได้มั้ยล่ะ?” จินฮวานสายหัวแทนคำตอบทำให้จุนฮเวต้องสายหัวออกมาอีกครั้ง

“แต่พี่เชื่อว่าพี่ทำได้ พี่อยากช่วยนายนะ!”

“ช่วยผมงั้นหรอ? แล้วเห็นสิ่งที่ผมทำกับพี่ไหม? แล้วถ้าเกิดว่าผมเผลอฆ่าพี่จะทำยังไง”

“ก็ถ้านายควบคุมตัวเองได้ นายก็จะไม่ฆ่าพี่ไงจุนเน่” จินฮวานยังคงยืนยันคำเดิมด้วยรอยยิ้ม ทำให้จุนฮเวหาคำที่มาเถียงด้วยไม่ออก

“ก็ได้ .. แต่ผมมีข้อแม้ว่าถ้าผมเกิดควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วจะฆ่าพี่ พี่ต้องเป็นฝ่ายฆ่าผมก่อน” สีหน้าของจุนฮเวจริงจังมากจนจินฮวานไม่รู้จะพูดยังไงได้แต่พยักหน้ารับกลับไป แต่ถ้าเมื่อเวลานั้นมาถึงจริงๆเขาเองก็ทำแบบนั้นไม่ลงหรอก อีกอย่างเขาจะไม่ให้มีวันนั้นด้วย

“อาหารมาแล้ว กินกันเถอะพี่หิ๊วหิว”

จินฮวานพูดขึ้นเมื่อเห็นเจ้าของร้านยกออเดอร์ที่สั่งไปนั้นมาเสิร์ฟ ทั้งคู่ลงมือรับประทานอาหารเช้าด้วยกันพลางคุยอะไรกันไปเรื่อยเปื่อย การที่ได้อยู่กับพี่ชายตัวเล็กแบบนี้เขาก็มีความสุขมากพอแล้ว จุนฮเวคิด

*****

To Be Continued

*****

Talk ::

ตอนนี้สั้นไปหน่อยขอโทษด้วยนะคะ หวังว่าคงจะฟินกันเนอะ

เป็นอันรู้กันแล้วว่าจินฮวานอาจจะเห็นอนาคตของฮันบินล่วงหน้า ไม่แน่ว่าจินฮวานอาจจะรู้ก็ได้ว่าสุดท้ายแล้วฮันบินจะเป็นยังไง

ยังไงก็ฝากติดตามต่อกันด้วยเน้อ

เม้นเถอะนะ เป็นกำลังใจให้หน่อยนะคนดี

หรือไม่ก็ติดแท็กในทวิตก็ได้คะ

ขอบคุณมากงับ