Wonder Boys (Super Junior Yaoi)

ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 14: Innocent n' Nerdy (อนามัยเด็กเรียนอ่อนโลก) feat. Yesung x Ryeowook

“เรียววุค! วันพรุ่งนี้เป็นวันแรกของการปิดเทอมเล็ก...เราไปดูบักอึดถลาลมไหม?”ใบหน้าหวานของผู้เป็นน้องเงยหน้ามาจากกองหนังสือทันที

“บักอึดถลาลม?”เสียงหวานทวนชื่ออย่างงุนงงพร้อมกับใบหน้าที่เอียงคอเป็นเชิงไม่เข้าใจ ผู้เป็นพี่ที่นั่งข้างๆตนบนโซฟาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะบอกคำแปลเบาๆ

“Super Man.”

“อ้อ...บักอึดถลาลมคือSuper Manนี่เอง”พูดจบก็ก้มลงไปอ่านหนังสือต่อ

คิมฮีชอลหันขวับมามองน้องชายตนอย่างงุนงง

“ไม่ขำเหรอ”

คิมเรียววุคกระตุกยิ้มที่มุมปากเบาๆ

“แค่ยิ้มออก”ร่างเล็กตอบเรียบๆ ฮีชอลถอนหายใจก่อนที่จะโน้มใบหน้าลงไปดูหนังสือที่น้องชายข้างๆตนอ่านอยู่

“หนังสือติวสอบA Level”เสียงหวานออกมาดังๆแล้วเงยหน้ามามองผู้เป็นน้องอย่างสุดเซ็ง

“ในชีวิตแกเคยทำอะไรบ้างนอกจากเสพสุขจากพวกตำราเนี่ย?”

เรียววุคส่ายหน้าเบาๆ ฮีชอลนิ่งเงียบไปก่อนที่มือเรียวจะลูบหัวน้องชายอย่างเอ็นดูแล้วยิ้มหวาน

“สักวันหนึ่งนายจะเข้าใจ...ความสุขมันจะไม่ใช่มีแค่ตำรามหาโหดนี่หรอก”

“ตกลงไปดูรึเปล่า? บักอึดถลาลมหนะ!”เสียงหวานทักขึ้นดังลั่นเมื่อเดินลงมาพบน้องชายตนที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วกำลังนั่งกินข้าวเงียบๆ

คิมเรียววุคเงยหน้ามามองแล้วยิ้มหวานแทนคำตอบ

“ผมมีเรียนหนะครับ”

เท่านั้นแหละ...เสียงหวานจากคนหน้าหวานตรงหน้าก็สบถออกมายาวเหยียดทันที

ก๊อกๆๆๆๆ

เสียงใครบางคนเคาะประตูบ้านทำเอาคิมฮีชอลหยุดสบถทันที ใบหน้าหวานหันไปมองอย่างรวดเร็วพร้อมกับเจ้าตัวที่ปราดไปเปิดประตูออก

“เฮ้ย มึงมาทำไม ไอ้เยซอง?!”

'ไอ้เยซอง'ยิ้มหวานแทนคำตอบก่อนที่จะชะโงกใบหน้าหล่อมองข้ามไหล่บางไปมองหาคนที่ต้องการพบข้างใน

“เรียววุค!”

เจ้าของชื่อที่กำลังดื่มน้ำอยู่สำลักทันที ใบหน้าหวานหันมามองคนหน้าประตูที่เรียกชื่อตนอย่างประหลาดใจ

“รุ่นพี่เยซอง?”

“มาทำไม?”ฮีชอลถามต่อทันทีที่เรียววุคเรียกชื่อคนตรงหน้าตนเสร็จสรรพ

เยซองยิ้มอีกครั้ง

“ผมมาขอแก้มือ”

“นายหมายความว่าไง? จะพาเรียววุค...”

“...ไปเดทอีกครั้ง”

“ตกลง!!”

เยซองและเรียววุคอ้าปากค้างทันที

คิมฮีชอลกินอะไรผิดสำแดง?!?!

ทำไมตอบตกลงอย่างรวดเร็วเลยหละ?

ถ้าเป็นปกติต้องด่าซะจำทางกลับบ้านไม่ได้หรือไม่ก็ถีบออกไป

ทำไมถึงตอบตกลง?!

แถมชนิดรวดเร็วสายฟ้าแลบเสียด้วย

คิมฮีชอลหัวเราะเบาๆกับสีหน้าของทั้งร่างเล็กและร่างใหญ่ ร่างบางผมแดงกลอกตาแล้วยักใหล่ ริมฝีปากเรียวฉีกยิ้มหวาน ดวงตากลมโตมองหน้าเยซองที่ทำหน้าเอ๋อ

“ฉันแค่อยากให้เรียววุคได้ลองใช้ชีวิตนอกตำราเรียนสักวันเท่านั้นเอง”

 



--------10%--------

“Hit the floor! Hit the floor everybody hit the floor! Hit the floor~”

เสียงเพลงแนวแดนซ์เปิดดังกระหึ่มดังออกมาจากลำโพงสีดำบนผนังข้างๆโต๊ะกินข้าวที่มีร่างใหญ่นั่งตรงข้ามมองร่างเล็กที่เหลือบมองซ้ายมองขวาด้วยท่าทีอายๆ

เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ตนมาสถานที่แบบนี้ต่างหาก!

ร่างใหญ่ตรงหน้าเขาขับรถพาเขามายังผับเปิดกลางวันเพราะเหตุผลที่ว่ายังไม่ได้กินข้าวเช้า ตื่นเช้ามารับเขาโดยเฉพาะ

“เป็นอะไรเรียววุค? ไม่ชอบที่นี่เหรอ?”เสียงของคนตัวใหญ่ที่ดูชินกับสถานที่แห่งนี้ดังขึ้น เจ้าของชื่อเงยใบหน้าหวานขึ้นมาพยักหน้าเบาๆแล้วก้มต่ำมองจานอาหารที่ว่างเปล่าเพราะกินหมดของตัวเองอีกครั้ง

“นายมาสถานที่แบบนี้...เป็นครั้งแรกเหรอ?”

ใบหน้าหวานพยักหน้าเงียบๆแทนคำตอบอีกครั้ง ร่างใหญ่ถอนหายใจ

“Do the duck walk! มาเดินเป็นเป็ดๆๆ~ Do the duck walk...”

เสียงถอนหายใจของเยซองดังคลอมากับเพลงเสียงดัง ร่างสูงใหญ่ลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินออกมาข้างๆโต๊ะ

“Do the duck walk! มาเดินเป็นเป็ดๆๆ~ Do the duck walk!!!”เสียงทุ้มต่ำตะโกนร้องไปกับเพลงทำเอาคิมเรียววุคที่นั่งเงียบอยู่รีบเงยหน้าหันไปมองก่อนที่จะเบิกตากว้างอย่างตกใจ

รุ่นพี่เยซองของเขากำลังเอามือเท้าสะเอวแล้วก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าตามจังหวะด้วยท่าทางราวกับเป็ดพร้อมกับตะโกนเสียงดังตามเพลงไป

คนอื่นๆที่กำลังวาดลวดลายกลางฟลอร์หันมามองต้นเสียงที่กำลังเต้นท่าเป็ดไปตะโกนร้องเพลงไป เมื่อพบว่าเป็นเยซองขาประจำก็ยิ้มออกมาแล้วเริ่มต่อคิวเต้นตามหลังร่างใหญ่ที่เป็นผู้น้ำ

“Do the duck walk! มาเดินเป็นเป็ดๆๆ~ Do the duck walk!!!”

บรรดานักเต้นท่า'เป็ด'ที่เรียงรายกันเป็นแถวยาวเหยียดเต้นไปรอบๆฟลอร์ตะโกนร้องกับเพลงไปจนมาหยุดอยู่ที่หน้าเรียววุคอีกครั้ง เยซองผละออกมาจากแถวแล้วคว้าข้อมือเล็กของคนที่นั่งมองอยู่ให้ลงมา

“อ้ะ รุ่นพี่เยซอง! ผมไม่เต้นนะ!”เรียววุคร้องลั่นทันทีที่รู้ว่าคนตรงหน้าต้องการอะไร แต่แรงขนาดเขาคงไม่สามารถต้านทานแรงของร่างใหญ่ได้

จนแล้วจนรอด...ในที่สุดร่างใหญ่ก็ลากคนตัวเล็กมาจนถึงกลางฟลอร์จนได้

“ผมจะกลับโต๊ะ...”

ร่างเล็กพูดพร้อมกับทำท่าจะเดินกลับไปแต่ก็ถูกมือหนาคว้าเอาไว้ก่อนบวกกับกำแพงนักเต้นDuck Walkที่รายล้อมเป็นวงกลมล้อมเขาและเยซองเอาไว้

“ลองดูมันก็ไม่เสียหายอะไรหรอกนะ คิมเรียววุค”

คนตรงหน้าพูดพร้อมกับรอยยิ้มหวานที่ทำให้หัวใจพองโต

“Do the duck walk! Do the duck walk! Do the duck walk!!!”

เสียงเชียร์สนับสนุนคนรอบๆดังแข่งกับเสียงเพลง เยซองยิ้มร่าแล้วเดินอ้อมไปข้างหลังร่างเล็ก แขนแกร่งสอดเข้ามาพร้อมกับมือหนาที่จับมือเรียวให้มาจับตรงสะโพกเล็ก

“เอามือเท้าสะเอวแล้วเดินไปโยกไปซ้ายทีขวาที ตามจังหวะเดิน...เหมือนเดินท่าเป็ดหนะ แต่เดินไปตามจังหวะเพลง”

ผู้ถูกสอนเต้นDuck Walkพยักหน้าอายๆก่อนที่จะเริ่มเดินไปข้างหน้าอย่างเก้ๆกังๆ

“Do the duck walk! มาเดินเป็นเป็ดๆๆ~ Do the duck walk!!!”

เยซองตะโกนลั่นพร้อมกับเต้นไปข้างๆร่างเล็ก เสียงตะโกนเชียร์ร่างเล็กที่ฝึกเต้นไปกับร่างสูงผู้สอนเต้นตะโกนดังไม่ขาดสาย

ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างอายๆแต่ริมฝีปากเล็กกลับฉีกยิ้มอย่างหุบไม่อยู่

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเต้น! ต่อหน้าคนเยอะๆแบบนี้

มันน่าอายจัง!!...

แต่มันก็...

สนุกดีนะ!

--------20%--------

“นึกบ้าอะไรทำไมถึงให้เยซองพาเรียววุคไปเดทเนี่ย?”เสียงทุ้มต่ำออกสำเนียงเกาหลีเปร่งๆถามร่างบางผมแดงที่นอนหนุนตักร่างเล็กแฟนของเขาอยู่

“ก็นึกบ้าอย่างงั้นไง”เสียงหวานพูดพร้อมกับหยิบรีโมทขึ้นมาเปลี่ยนช่อง

“นายไม่กลัวเยซองจะทำอะไรเรียววุคเลยเหรอ? นายก็รู้ว่า...เยซองเขาเป็นคนเพลย์บอยติดอันดับโรงเรียนเรานะ”

ลีฮยอกแจถามพร้อมกับก้มลงไปมองลูกศิษย์สุดที่รักของตนที่นอนหนุนตักตนอยู่

“ผมมีของน่าเฮีย...รับรองไอ้เยซองอึ้งแดกแน่นอน”

“หรือว่านาย...”

คิมฮีชอลยิ้มหวานแทนคำตอบของหนุ่มจีนข้างๆ

“กันไว้ดีกว่าแก้ เดี๋ยวจะแย่แล้วแก้ไม่ทัน”

“เอาหละ เติมพลังกันเสร็จแล้ว...เรียววุคอยากไปไหนเหรอ?”

ใบหน้าหล่อหันมามองคนตัวเล็กที่ยืนก้มหน้านิ่ง

“รุ่นพี่เยซองจะพาผมไปจริงๆเหรอครับ?”

คนตรงหน้าพยักหน้าเร็วๆโดยไม่นึกอะไร ใบหน้าหวานค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับพูดอย่างแหบพร่าเบาๆ

“ผมอยากไปเรียนพิเศษครับ”

ความเงียบเข้าปกคลุมทันทีที่สิ้นประโยคร่างเล็ก เหมือนสายฟ้าฟาดผ่าเปรี้ยงลงบนร่างใหญ่

อยากเรียนพิเศษ???

เด็กเรียน...เด็กเรียนชัดๆ!!!

ห่วงเรียนแม้กระทั้งปิดเทอม?!?!

ให้ตายเถอะโรบิน...เกิดมาเพิ่งเคยเจอNERDขนาดหนักก็วันนี้แหละ!!!

“รุ่นพี่เยซอง...พอจะพาไปได้ไหมครับ?”คนโดนจับแขนสะดุ้งเฮือกแล้วหันมามองคนร่างเล็ก

“เอ่อ...แต่พี่ฮีชอลบอกว่าอยากให้นายได้ลองใช้ชีวิตแบบคนปกติธรรมดาดูบ้าง...”

“แล้วผมไม่ปกติธรรมดาเหรอครับ?”เสียงหวานพูดขัดร่างใหญ่ เยซองกลืนน้ำลายเอื้อกในขณะที่หัวสมองคิดหาคำตอบ

ก็ไม่เชิงไม่ใช่ธรรมดาหรอก

แต่ประมาณว่าเป็นพวกที่เสพสุขโดยการแก้ปัญหาสมการต่างๆในตำราเลขแทนไปเที่ยวข้างนอก

พวกที่พูดคุยภาษาตัวเลขรู้เรื่อง

จะว่าไปก็เป็นคนเหมือนกัน...แต่คนละพวก!!!

“ก็ประมาณว่า...เอ่อๆ...อ่าๆ...โอ่ๆ...เอ่ๆ...=_____=lll”ร่างใหญ่เริ่มเหงื่อตก

“ตกลง...รุ่นพี่ไม่พาผมไปใช่ไหมครับ?”เสียงหวานถามเศร้าๆ ทำเอาซาลาเปาบอยร่างใหญ่หันมามองอย่างเจ็บๆตรงหน้าอกด้านซ้าย

หยาดน้ำใสก่อตัวขึ้นบนดวงตาร่างเล็ก คิมเรียววุคถอนหายใจเบาๆอย่างเศร้าสร้อย

“...ก็ไม่เป็นไรครับ...ผมทำใจได้...”

“ไป! ฉันจะพาไป! จะไปเรียนข้างๆนายเลยด้วย!!!”

สิ่งที่ผู้ชายทุกคนในโลกนี้แพ้ก็คือ...น้ำตา...

เหมือนที่เขา...แพ้น้ำตาของคนตรงหน้า!!!

“The outer shells of each atom overlap so one electron from each atom can be shared. A pair of shared electrons is a covalent bond....”

เสียงบรรยายจากอาจารย์สอนเคมีชาวฝรั่งที่กำลังอธิบายภาพวงกลมและโครงสร้างของอะตอมต่างๆบนบอร์ดค่อยๆเบาลงเรื่อยๆ

ดวงตาของชายหนุ่มร่างใหญ่ค่อยๆปิดลงก่อนที่จะเปิดขึ้นมาใหม่อีกครั้งเพื่อไล่ความง่วงที่เข้ามา

“รุ่นพี่เยซองเป็นอะไรไปเหรอครับ?”เสียงหวานของคนที่นั่งเรียนข้างๆดังขึ้นมา เจ้าของชื่อหันหน้าไปมองแล้วยิ้มให้

“ง่วง”

ริมฝีปากเล็กยิ้มหวานแทนคำตอบ

“ถ้ารุ่นพี่ง่วงก็หลับไปได้เลยนะฮะ ผมไม่ว่า”

“ทำไมหละ?”เยซองถามกลับ

“เพราะแค่รุ่นพี่พาผมมาแล้วก็นั่งเรียนเป็นเพื่อนผมแค่นี้ก็เพียงพอแล้วหละครับ...มันมากเกินไปด้วยซ้ำ...^^”

ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสอง มีเพียงเสียงของคนสอนตรงหน้าที่ดังขึ้นมาเป็นระลอกๆ แต่ประสาทการรับรู้ของทั้งสองคนกลับปิดเงียบ...มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะเท่านั้นที่ดังอยู่ภายในโสตประสาท

“เรียววุค...”ร่างใหญ่เรียกชื่อคนตรงหน้าที่นั่งมองตาแบ๋วพร้อมกับใบหน้าหล่อที่โน้มมาใกล้ๆ

คนตรงหน้าเบิกตากว้างเมื่อริมฝีปากหนาทาบมายังริมฝีปากตน ดวงตากลมค่อยๆพรือตาลงแล้วเคลิ้มไปกับรสจูบของคนร่างใหญ่

โชคดีที่ทั้งสองคนเลือกที่นั่งหลังห้องและมีนักเรียนตัวใหญ่อีกคนนั่งหน้าบังอยู่ทำให้อาจารย์ฝรั่งสอนเคมีนั้นไม่ได้สนใจอะไรแม้แต่น้อย

เป็นเวลาเนิ่นนานที่เยซองจูบร่างเล็กอย่างแผ่วเบาราวกับถ้าจูบแรงกว่านี้คนตรงหน้าจะแตกไปได้ราวกับเศษแก้ว

“อื้อ...”คิมเรียววุคครางในลำคอเบาๆบ่งบอกว่าตัวเองเริ่มหมดอากาศ

ริมฝีปากหนาผละออกจากกลีบปากนุ่มอย่างอ้อยอิ่งก่อนที่จะโน้มมาตุมพิตหน้าผากเนียนของใบหน้าหวานที่ขึ้นสีแดงระเรื่อไปเสียแล้ว

First kiss ของเรียววุค...เสียให้เยซอง

คนตัวใหญ่ผละจูบจากหน้าผากเนียนแล้วยิ้มหวานให้คนตัวเล็กที่นั่งหน้าแดงอยู่

“ราตรีสวัสดิ์นะคิมเรียววุค^^”

“ครับ?”

และก่อนที่ร่างเล็กจะได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น คนที่ตนเสียจูบแรกให้ก็วางหัวลงบนกองหนังสือเคมีเล่มหนาที่ใช้เป็นหมอนแทนบนโต๊ะก่อนที่จะหลับตาพริ้มเข้าสู่โลกความฝันของตัวเองทันที

มีเพียงเรียววุคที่นั่งหน้าแดงอยู่คนเดียว หน้าอกด้านซ้ายเต้นไม่เป็นจังหวะ มือเล็กเอื้อมมาแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆพร้อมกับย้อนภาพเหตุการณ์เมื่อครู่

ทำไมจูบของพี่เยซองอ่อนโยนจัง?

ทำไมไม่เหมือนกับที่ตอนเห็นอาจารย์ซีวอนจูบพี่ฮีชอลเลยนะ...?

และทำไมตอนจูบกับรุ่นพี่เยซอง...

รู้สึกตัวลอยหวิวจัง?!

--------60%--------

“รุ่นพี่เยซองครับ รุ่นพี่เยซอง...”

เสียงหวานดังลอดเข้ามาในโสตประสาทของคนที่กำลังหลับอยู่

“อือออ...ขออีกชั่วโมงนึง...”

ร่างเล็กชะงักก่อนที่จะพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ

“ครับ อีกชั่วโมงนะครับ”

และเสียงรบกวนก็เงียบไป ความเงียบเข้าปกคลุมแทนที่

เป็นเวลานานเหมือนกันจนเจ้าตัวเริ่มรู้สึกว่าไม่มีเสียงหวานมาปลุกเขา เยซองค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วกระพริบตาหลายๆครั้งเพื่อปรับภาพข้างหน้าให้ชัดก่อนที่จะเบิกตาโตอย่างตกใจและงุนงง

คิมเรียววุคนั่งอ่านหนังสือเงียบๆอยู่คนเดียวโดยไม่คิดสนใจคนขี้เซาร่างใหญ่เลยแม้แต่น้อย

“เรียววุค...”เจ้าของชื่อหันมามองแล้วยิ้มหวาน

“ยังไม่ครบชั่วโมงนึงเลยนะฮะรุ่นพี่เยซอง เหลืออีก20นาทีเท่านั้นเองครับ”เสียงหวานพูดอย่างอ่อนโยน เยซองลุกขึ้นนั่งตัวตรงแล้วมองไปรอบๆ

ห้องเรียนว่างเปล่าเหลือเพียงเขากับเรียววุคสองคน ไฟในห้องมืดสนิทแต่ยังพอมีแสงอาทิตย์รอดผ่านผ้าม่านที่ปิดหน้าต่างเอาไว้

“ทำไมไม่ปลุกพี่เนี่ยเรียววุค?”ร่างเล็กยิ้มหวานแทนคำตอบ

“ก็รุ่นพี่เยซองบอกว่าขออีกหนึ่งชั่วโมงไงครับ ผมก็เลยรอให้ครบหนึ่งชั่วโมงแล้วค่อยปลุกรุ่นพี่อีกทีฮะ”

ร่างใหญ่เบิกตากว้างกับประโยคของคนตรงหน้า

ก็เลยรอ...จนครบหนึ่งชั่วโมงงั้นเหรอ?!

“เรียววุค...แล้วนายไม่เบื่อเหรอ?”

“ก็เบื่อครับ แต่พี่เยซองบอกผมเอาไว้ ผมก็เลยทำตามที่พี่เยซองพูด...เหลืออีก18นาที รุ่นพี่ไปหลับต่อได้เลยนะฮะ”ร่างเล็กพูดพร้อมกับหันหน้ากลับไปจับจ้องกับภาพโมเลกุลในหนังสือเคมีข้างหน้าตนต่อ

“ขอโทษ..”

“ไม่เป็นไรฮะ รุ่นพี่ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย^^”

พูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปทิ้งเศษกระดาษที่นั่งทดเลขแก้สูตรคำนวนเล่นลงถังขยะแล้วกลับมา...แต่ทว่าขาเรียวเผลอไปสะดุดกับขาเก้าอี้ทำเอาร่างเล็กเซถลาจะล้มลงมาข้างหน้า

เยซองเห็นดังนั้นจึงรีบลุกขึ้นคว้าตัวร่างเล็กด้วยแขนแกร่งของตนแต่บังเอิญเสียหลักจึงเซล้มลงไปกองกับพื้นทั้งคู่

ตุบบบบบบบบบบบบ...

“อ้ะ...”ร่างบางครางออกมาเล็กน้อยเมื่อพบว่าตัวเองนอนซบอกแกร่งของร่างใหญ่ ใบหน้าหวานผละออกจากหน้าอกแล้วประจันหน้ากับคนทีรองรับตนแทน

เยซองมองหน้าร่างเล็กข้างหน้าตน

น่ารัก...ทั้งหน้าตาและนิสัย

น่าสนใจ...คิมเรียววุค

สิ่งที่รับรู้ต่อมาคือมือหนาที่จับท้ายทายร่างเล็กเอาไว้แล้วโน้มใบหน้าหวานมาประกบปากกับร่างใหญ่อีกครั้ง เรียววุคเบิกตากว้างอีกครั้ง

ลิ้นสากแทรกเข้ามาในโพรงปากเล็กเพื่อเก็บเกี่ยวความหอมหวานก่อนที่จะตวัดเกี่ยวกับลิ้นเล็กที่ได้แต่ทำตามน้ำไปเพราะไม่รู้เรื่องเลยว่าต้องทำอะไร

“เอ่อ...รุ่นพี่...แบบนี้มัน...คือผมต้องทำยังไงบ้างฮะ?”ร่างเล็กถามเสียงใสเมื่อเยซองผละจูบแล้วเปลี่ยนมาเป็นคนคร่อมแทน มือหนาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าออกเผยให้เห็นแผงอกขาวเนียนชวนสัมผัส

เยซองหันมามองกับคำถามร่างเล็กแล้วกระตุกยิ้ม

“ไม่ต้องห่วง...แค่ตามน้ำไปเฉยๆ เดี๋ยวฉันทำให้”

ใบหน้าหวานเอียงคอเล็กน้อยอย่างงุนงงก่อนที่จะทวนประโยคเบาๆ

เยซองหอมแก้มคนอ่อนต่อโลกตรงหน้าอย่างเอ็นดูในความไร้เดียงสาสุดๆก่อนที่จะโน้มใบหน้ามากระซิบตรงริมหูของเรียววุค

“ก็แค่ครางเสียงหวานๆออกมาให้ฟังเท่านั้นพอ”

--------70%--------

พูดจบริมฝีปากหนาก็ขบเม้มซอกคอสวยจนเกิดรอยแดงเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ เรียววุคส่งเสียงครางออกมาเบาๆตามที่เยซองสั่งตนเอาไว้

“เก่งมาก...ครางต่อไปเรื่อยๆนะ”ใบหน้าหวานที่เริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อพยักหน้าอย่างเขินอาย

“อ้า~!!”ร้องลั่นเมื่อริมฝีปากหนาขบเม้มยอดอกที่เริ่มชูชันเพราะอารมณ์ที่ร่างใหญ่ปลุกปั่นมาให้ ลิ้นสากเล็มเลียยอดอกสีสดทั้งสองข้างอย่างหิวกระหายในขณะที่มือหนาโน้มต่ำลงไปยังกางเกง

มือหนาค่อยๆถอดกางเกงยีนส์สีอ่อนของร่างเล็กออกพร้อมริมฝีปากหนาที่บดเบียดกลีบปากนุ่มร่างเล็กอีกครั้งอย่างเร่าร้อน

เยซองดูดเม้มริมฝีปากสีสดก่อนที่จะพรมจูบไปทั่วจนผิวขาวใสเริ่มมีแรงสีแดงเป็นจ้ำๆตามตัว

“อ้ะ...ร รุ่นพี่เยซอง~~~”เสียงหวานของคนที่ถูกสั่งให้ครางร้องดังลั่นออกมาเมื่อร่างใหญ่ลากลิ้นจากหน้าอกต่ำลงไปเรื่อยจนถึงหน้าท้องแบนราบพร้อมกับมือหนาทั้งสองข้างที่ดึงอาภรณ์เสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายที่ปกปิดร่างเล็กอยู่...

แต่กลับดึงไม่ออก!!!

เยซองขมวดคิ้วอย่างงุนงงก่อนที่จะลงมือดึงอีกครั้งด้วยความแรงกว่าเดิม

ก็ยังคงดึงไม่ออกอยู่ดี

“อะไรวะ?”ร่างใหญ่สบถออกมาอย่างหัวเสียพร้อมกับก้มลงไปมองเจ้าสิ่งที่ดึงไม่ออก

O_O!!

เยซองเบิกตากว้างอย่างตกใจและงุนงง ดวงตาคมมองใบหน้าหวานที่ขึ้นสีแดงระเรื่อแล้วจ้องมองตนอย่างงุนงงแล้วมองสลับกับเจ้าสิ่งที่ดึงไม่ออกนี่ไปหลายครั้ง

ให้ตายเถอะ! นี่มันอะไรวะเนี่ย!!!

ดวงตาคมหันมาจับจ้องตัวอักษรเกาหลีสีแดงบนชั้นในสีขาว

กางเกงในรักษาพรหมจรรย์!!!

แถมใส่แม่กุญแจล๊อคกลอนเสียเสร็จสรรพ! =__________________=lll

เยซองผละมานั่งขัดสมาธิหน้าเครียดอยู่ข้างๆร่างเล็ก มือหนากุมขมับตัวเองกับไอ้สิ่งที่เรียกว่า‘กางเกงในรักษาพรหมจรรย์’

อุตส่าห์กำลังเข้าได้เข้าเข็ม...

สุดท้ายก็ยังคงมีอุปสรรคมาอยู่จนได้...

อารมณ์ค้างเลย!

หรือว่านี่เป็นฝีมือของ...

“เรียววุค”เจ้าของชื่อที่ลุกขึ้นยืนมาใส่กางเกงหันหน้ามามองอย่างงุนงง

“คือกางเกงในนั่นหนะ...”

“อ้อ! พี่ฮีชอลเขาสั่งให้ใส่หนะครับ^^”

นั่นไง! รายนี้ทุกทีเลย!!! กูว่าแล้วววววววววววว~!!!

เยซองถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะสบถพรืดแล้วส่งเสื้อให้ร่างเล็ก เรียววุคยิ้มรับแล้วใส่เสื้อ

“แล้วทำไมถึงยอมใส่หนะ?”

“ก็พี่ฮีชอลบอกว่ามันเป็นกางเกงในสั่งตรงจากเมืองนอกเลยรีบไปเบียดพวกเหล่าป้าสมศรีทั้งหลายเพื่อซื้อมาให้ผมใส่ ผมเลยใส่ตอบแทนที่พี่เขาอุตส่าห์ไปซื้อให้เขาหนะครับ พี่เขาซื้อมาประมาณสามโหลแล้วก็โละเอากางเกงในอันเดิมของผมออกแล้วบอกให้ใส่ไอ้กางเกงในเมืองนอกนี่แทน”

ร่างเล็กตอบมาอย่างยืดยาวด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจในความใจดีของพี่ชายตน

เยซองกุมขมับอย่างเครียดสุดๆกับคนตรงหน้าอีกรอบ

อ่อนโลก! เกิดมาไม่เคยเจอใครที่อ่อนโลกขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต!!!

“แล้วไอ้แม่กุญแจข้างๆเนี่ย จะว่ายังไง?”

คิมเรียววุคยิ้มหวานแทนคำตอบ ร่างเล็กสูดลมหายใจแล้วพูดด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจอีกครั้ง

“พี่ฮีชอลบอกว่าเป็นแฟชั่นเมืองนอกครับ!”

สิ้นประโยคร่างเล็กผู้อ่อนต่อโลกสุดขีดแล้วเยซองก็สบถพรืดออกมาเสียงดังอย่างหัวเสียทันที

กางเกงในจากเมืองนอก? แฟชั่นเมืองนอก?

เครียดโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!

--------85%--------

หลังจากที่สงบสติอารมณ์จากเรื่อง'การเกงในรักษาพรหมจรรย์'แล้ว ร่างใหญ่ก็กลับมาอยู่ในอารมณ์ปกติเหมือนเดิมถึงแม้จะหดหู่ไปเสียมากก็ตามทีแต่ยังคงยิ้มได้เมื่อร่างเล็กข้างๆตนชี้ให้ดูนู่ดูนี่ตลอดตั้งแต่ออกมาจากที่เรียนพิเศษ

“เรียววุค”เสียงทุ้มต่ำเรียกชื่อร่างเล็กที่เดินมองไปรอบๆเมืองด้วยแววตาตื่นเต้นราวกับเด็กๆ

“ครับ?”เจ้าของชื่อหันมามองด้วยสายตาใสซื้อทำเอาเยซองใจเต้นตึกตักทันที

“อยากกินซาลาเปาไหม?”

“ซาลาเปา?”คิมเรียววุคทวนเสียงใสแล้วมองตามที่มือหนาชี้ไปยังรถเข็นขายซาลาเปาข้างหน้าตน เยซองพยักหน้า

“ใช่ซาลาเปา...กินไหม?”

ไม่มีคำตอบจากคนตรงหน้า มีเพียงริมฝีปากเล็กที่บ่นพึมพำเบาๆ

“ซาลาเปา...ซาลาเปา...ซาลาเปา...”

ใบหน้าหวานเงยหน้ามามองคนตัวใหญ่ข้างๆพร้อมกับพึมพำเสียงหวานเบาๆ

“ซาลาเปา...ซาลาเปา...ซาลาเปา...”

เยซองขมวดคิ้วอย่างงุนงงเมื่อเห็นคนน่ารักร่างเล็กตรงหน้าบ่มงึมงำเพียงคำเดียวแถมจ้องมองตนและพูดด้วยน้ำเสียงราวกับโดนสะกดจิต

“ซาลาเปา...ซาลาเปา...ซาลาเปา...”

“ขาวๆ กลมๆ อวบๆ =[]=”

O_O!!

ร่างใหญ่เบิกตากว้างเป็นครั้งที่สองของวันก่อนที่จะหลุดหัวเราะออกมากับความเป็นเด็กอ่อนต่อโลกของคนร่างเล็กตรงหน้า

นี่มันนานแล้วนะ! ยังไม่ลืมอีกเหรอเนี่ยคิมเรียววุค?!!!

“ช ใช่ ฮะๆ...ขาวๆ กลมๆ อวบๆ กินไหม?”

“ขาวๆ กลมๆ อวบๆ =[]=”ร่างเล็กพูดซ้ำไปซ้ำมาราวกับโดนสะกดจิตแต่ใบหน้าหวานพยักหน้าช้าๆ

เยซองได้แต่อมยิ้มอย่างเอ็นดูกับคนร่างเล็กตรงหน้าก่อนที่จะแอบหอมแก้มคนที่พูดซ้ำไปซ้ำมาอย่างรวดเร็ว

“งั้นรอแปปนะ เดี๋ยวไปซื้อซาลา...ขาวๆ กลมๆ อวบๆ มาให้!!”

รถแท็กซี่แล่นมาจอดหน้าบ้านหลังเล็กสีขาวพร้อมกับผู้โดยสารทั้งสองคนที่ก้าวออกมาจากรถ เรียววุคโค้งหัวชนิดทำมุม90องศาพร้อมกับพูดขอบคุณให้แก่คนขับรถแท็กซี่ที่นังอึ้งกับการกระทำของร่างเล็ก

“ค ครับ ข ขอบคุณที่ใช้บริการ ผ ผมเช่นเดียวกันนะครับ!”พูดจบก็รีบบึ่งรถจากไปทันทีทันใด ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมามองอย่างงุนงงแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

“อยากเป็นคนดีขอบคุณคนขับรถแท็กซี่แต่กลับไปทำให้เค้ากลัวซะงั้น คิมเรียววุคเอ้ย~”เสียงหวานอีกเสียงดังลั่นมาจากหน้าประตู ทั้งเรียววุคและเยซองหันไปมองก่อนที่จะพบกับร่างบางผมแดงที่ยืนยิ้มหวานไม่ปราณีอยู่หน้าประตู

“พี่ฮีชอล!/รุ่นพี่ฮีชอล!!!”

เจ้าของชื่อยิ้มร่าพร้อมกับอ้าแขนรับน้องชายคนละแม่ที่วิ่งมากอดตนเสียเต็มแรง ดวงตากลมโตเหลือบไปเห็นรอยสีแดงจ้ำๆบนซอกคอผู้เป็นน้องก่อนที่จะกระตุกยิ้มเย็นๆ

“ทำไมทำหน้าอย่างกับเห็นผี ไอ้ซาลาเปา ไปตายซะ!!!”เสียงหวานสบถด่าใส่คนที่จ้องมองตนอย่างหวาดๆและทึ่งๆเล็กน้อย

พี่กับน้อง...

ทำไมมันแตกต่างกันเยี่ยงนี้?!

“เดทเป็นไงบ้างหละ?”ฮีชอลถามขึ้นเรียกสติของร่างใหญ่ที่เหม่อลอยออกไป

“ก ก็ดีครับ”ร่างเล็กพูดเบาๆพร้อมกับใบหน้าแดงๆ

“ถ้าดีก็ดีใจด้วย ปะ เข้าบ้าน...”มือเรียวโบกไล่น้องชายที่ยืนหน้าแดงอยู่ เรียววุคพยักหน้าช้าๆก่อนที่จะหันหลังกลับไปแต่ก็ชะงัก ใบหน้าหวานหันมามองก่อนที่จะวิ่งกลับมาหาเยซองที่ยืนอยู่หน้าประตู

“รุ่นพี่เยซองครับ”

เสียงหวานเรียกคนตรงหน้า

“ขอบคุณที่เรียนพิเศษเป็นเพื่อนผมแล้วก็ขอบคุณที่ซื้อขาวๆกลมๆอวบๆ...เอ่อ...ซาลาเปาให้ผมนะครับ^^”

ร่างใหญ่ยิ้มหวานอย่างเอ็นดูกับคนตรงหน้าที่ตอนนี้ยิ้มแก้แทบปริอยู่ เรียววุคโค้งหัวทำมุม90องศาอีกครั้งแล้วเด้งกลับขึ้นมาใหม่

ใบหน้าหวานหันไปมองผู้เป็นพี่ชายที่ยืนมองขำๆก่อนที่จะหันมาพร้อมกับหลับตาปี๋ มือเล็กทั้งสองข้างจับตรงไหล่กว้างเบาๆพลางเขย่งเท้า

จุ๊บ...

ริมฝีปากเรียวแตะเข้าที่แก้มของชายหนุ่มร่างใหญ่ที่ยืนอึ้งอยู่เบาๆแล้วรีบผละออกทันที แก้มใสของเยซองขึ้นสีหน้าแดงระเรื่อก่อนที่จะมองมายังคนหอมแก้มตัวเองงงๆ

“ขอบคุณสำหรับเดทวันนี้นะครับ...ผมสนุกมากเลย แล้วเจอกันครับ^^”

พูดจบก็ยิ้มหวานให้แล้วหันหลังกลับวิ่งจู้ดเข้าบ้านทันที

เสียงประตูบ้านปิดลงเบาๆก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงถอนหายใจของร่างบางผมแดงที่ยืนอยู่ข้างหน้าบ้าน

เยซองเดินเข้ามาใหล้ร่างบางพร้อมกับอ้าปากจะถาม

“เอ่อ...”

“เออ กูทำเอง”เสียงหวานดังขัดขึ้นมาพร้อมกับแววตาหงุดหงิดเล็กน้อย คิมฮีชอลยืนกอดอกมองหน้าเยซองเรียบๆ

“ห้ะ?”

“มึงนี่! ไม่ค่อยแปลกใจที่ทำไมเป็นได้แค่ห้องรองคิง=w=“

“...เอ่อ... - -lll”

“กางเกงในรักษาพรหมจรรย์ไงเล่าไอ้ควาย!”

ร่างบางโวยด่าเสียงดังลั่นอย่างหงุดหงิด เท่านั้นแหละเยซองก็สบถพรืดออกมาทันที

“กูว่าแล้ว~”เยซองตะโกนลั่นอย่างหัวเสียผิดกับฮีชอลที่หัวเราะร่าอย่างมีชัย

“มึงว่าแล้วสู้กูว่าแล้วไม่ได้หวะ”ใบหน้าหล่อหันมามองรุ่นพี่ตัวแสบตรงหน้าตนงงๆ

“หมายความว่าไงครับ?”

ฮีชอลหัวเราะเสียงใสอย่างผู้มีชัย

“บักควายเอ้ย~ เพราะกูว่าแล้วว่ามึงต้องทำมิดีมิร้ายเรียววุคแน่ๆเลยให้เรียววุคมันใส่กางเกงในรักษาพรหมจรรย์เอาไว้ไงหละ!”

“เขาเรียกว่าSafety first! ปลอดภัยไว้ก่อนไงหละ!”

เยซองแสยะยิ้มบ้าง

“รุ่นพี่เล่นซะผมค้างเลยนะนั่น”

“อ้ะ แน่นอน~”

 พูดถึงอารมณ์ค้างแล้วนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานทันที

เขาทำให้ชเวซีวอนอารมณ์ค้าง นอนอารมณค้างอยู่บนเตียงโดยมีสภาพโป๊ครึ่งท่อนและโดนล๊อกกุญแจมือข้างหนึ่งอีก!

ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะเนี่ย?

เฮ้ยยยย!!! แล้วทำไมต้องไปนึกถึงมันด้วยเนี่ย!!!>///<

“ถึงยังไง...ผมก็จะพาเรียววุคไปเดทอีกนะครับ”เสียงทุ้มต่ำของเยซองเรียกสติร่างบางให้กลับมาสู่ปัจจุบัน

ร่างบางนิ่งเงียบเพียงชั่วครู่ก่อนที่จะหัวเราะหึๆและอมยิ้มที่มุมปาก

“ก็ตามใจ”พูดจบก็หันหลังเข้าบ้านไป

ฮีชอลปิดประตูบ้านเสียงดังตามปกติแล้วเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นก่อนที่จะทิ้งตัวลงบนโซฟา มือเรียวหยิบรีโมทขึ้นมาเปิดทีวี

“Do the duck walk~ มาเดินเป็นเป็ดๆ Do the duck walk!~”เสียงเพลงดังขึ้นมาจากวิทยุในห้องครัวทำเอาร่างบางรีบปิดทีวีแล้ววิ่งเข้าไปในห้องครัว

ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อพบกับร่างเล็กของคิมเรียววุคผู้เป็นน้องกำลังเดินท่าเป็ดไปตามจังหวะเพลงไปยังตู้เย็น มือเล็กเปิดตู้เย็นแล้วหยิบเอาซาลาเปาออกมาหนึ่งลูก ริมฝีปากเรียวเล็กพึมพำประโยคที่ฮีชอลคิดว่าน่าจะลืมไปเสียแล้ว...

“ขาวๆ กลมๆ อวบๆ =[]=”

พูดประโยคเดินซ้ำไปซ้ำมาแล้วเดินท่าเป็ดไปตามจังหวะเพลงไปยังห้องนั่งเล่น คิมฮีชอลยืนอ้าปากค้างกับความแปลกของน้องตัวเอง

แค่วันเดียวเป็นได้ถึงขนาดนี้...

นายนี่มันยอดเยี่ยมหอยดองจริงๆเยซอง!!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

อยากจะบอกว่าการนำตอนจากเรื่องเก่ามาลงเรื่องนี้...มันใช้เวลานานกว่าที่คิดเสียอีก =______=;

ตั้งแต่บ่ายสี่กว่าจนถึงสี่ทุ่ม ซ๊อง re-upload ไป 14 ตอนแล้ว เดี๋ยววันเสาร์อาทิตย์จะพยายามทยอยนำมาลงใหม่นะคะ

เนื่องจาก theme code นิยายเก่าใช้งานไม่ได้แล้ว ใจจริงอยากจะลง theme ใหม่ทั้งหมดเลย รวมถึงของ My One, Hallelujah และเรื่องอื่นด้วย แต่คิดว่าภารกิจนี้ก็ต้องใช้เวลานานพอสมควรเชียว (แต่คงไม่มากเท่า เอาตอนเก่าวันเดอมาลงแน่ 5555)

อย่างที่บอก มีหลายเรื่องมากที่อยากจะคุยกับทุกๆคน แต่ตอนนี้ข้าพซ๊องง่วงมากจะต้องขอตัวไปนอนแล้ว

ดีใจมากเลยที่พบว่ายังมีบางคนที่มา welcome back ข้าพซ๊องที่หายไปเสียนาน...อย่างที่บอก มีหลายเรื่องมากที่อยากคุย แต่เอาไว้วันเสาร์ หรือไม่ก็วันอาทิตย์นี้แล้วกันนะคะ :-)

ระหว่างนี้ Enjoy the original Wonder Boy ไปก่อนนะคะ ^_______________^ 

(ตัดสินใจเอาตอนเก่า ที่ไม่ได้ rewrite มาลงแทนแล้ว ตั้งใจจะคงความดั้งเดิมเอาไว้)

นาซิส ซ๊อง 

11.06.2021

TB