Dangerous รักอันตราย นายคุณชายจอมโหด (ฮัทแคน ft.ฮั่นส้ม)

ลำดับตอนที่ #15 : chapter 13. ขอโทษ

Ha .ha  

“พี่แคน ผมไม่ไหวแล้วเนี่ย เราเลิกเล่นกันเถอะ”  แกงส้มบอกแคน พร้อมกับทิ้งตัวลงในน้ำทะเลใส หลังจากที่เล่นกันมานานหลายชั่วโมง

“เออ...พี่ก็ไม่ไหวเหมือนกัน”  แคนเห็นด้วย ทั้งสองพากันเดินขึ้นจากน้ำทะเลด้วยสภาพที่เปียกปอนไปทั้งตัว

“เอ้า...เลิกเล่นแล้วเหรอ”  ฮั่นที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ใต้ต้นไม้ถาม เมื่อเห็นน้องชายทั้งสองเดินมา

“อื้อ...ไม่ไหวแล้วเนี่ย เหนื่อยมาก”  แคนตอบ

“งั้นก็ไปอาบน้ำ อาบท่าให้เรียบร้อยไป”  ฮั่นไล่ให้ทั้งสองไปอาบน้ำ

“รู้แล้วน่าพี่ฮั่น ไปกันเถอะพี่แคน”  แกงส้มพูดจบก็จูงมือพี่ชายตัวเล็กให้เดินเข้าไปในรีสอร์ท  แคนเดินมากับแกงส้มจนถึงหน้าห้องของตนเอง

“พี่เข้าห้องก่อนนะแกงส้ม แล้วเดี๋ยวเจอกัน”  แคนบอกแกงส้ม

“ฮะ”  แกงส้มพยักหน้ารับ ก่อนที่จะเดินไปที่ห้องตัวเองบ้าง

ร่างบางเดินเข้าห้องมาก็มุ่งหน้าเข้าสู่ห้องน้ำทันที จัดการอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าจนเรียบร้อย ก็มาล้มตัวลงนอนบนเตียง อย่างเหนื่อยอ่อน

“เฮ้อ...เหนื่อยจังเลย”  ร่างบางเอ่ยขึ้น เพราะรู้สึกเหนื่อยจริงๆ วิ่งไล่กับแกงส้มก็เหนื่อยแล้ว นี่ยังต้องมาวิ่งบนผืนทรายที่ทำให้ต้องออกแรงมากกว่าเดิมอีก และด้วยความเหนื่อยแคนจึงค่อยๆหลับตาลงเบาๆ เขากะว่าจะนอนพักเอาแรงสักหน่อย แคนค่อยๆเข้าสู่ห้วงนิทราด้วยความเหนื่อยอ่อนจนหลับสนิทไปในที่สุด

“อื้อ....”  ร่างบางขยับตัวเล็กน้อย พร้อมกับลืมตาขึ้นมา แล้วหันไปมองท้องฟ้าข้างนอก ก็พบว่าตอนนี้มันมืดแล้วเล็กน้อย

“เย็นแล้วเหรอเนี่ย”  แคนพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย พลางยันตัวเองให้ลุกขึ้น

ก๊อกๆๆ

“พี่แคน ไปกินข้าวเย็นเร็ว”  เสียงของแกงส้มดังขึ้น แคนจึงลุกจากที่นอนแล้วไปเปิดประตูห้อง ก็พบ น้องชายตัวสูงยืนยิ้มให้ตนเองอยู่หน้าห้อง

“กี่โมงแล้วอ่ะ แกงส้ม”  แคนถาม

“หกโมงกว่าแล้วพี่ มัวแต่นอนอยู่นั่นแหละ”  แกงส้มตอบ แต่ก็ไม่วายแขวะพี่ชายนิดๆ

“ก็คนมันเหนื่อยนี่หว่า ใครเป็นคนพาเล่นล่ะ”  แคนพูดอย่างงอนๆ

“อ้าว โทษผมเหรอ พี่เล่นเองนะพี่แคน”  แกงส้มไม่ยอมรับ

“เออ เล่นเองก็ได้วะ จะไปกินข้าวมั๊ยเนี่ย”  แคนไม่ค่อยอยากต่อล้อต่อเถียงกับแกงส้มเท่าไหร่ จึงไม่ได้ว่าอะไร

“ก็ไปสิ พี่แคนอ่ะ มัวแต่พูดมาก”  แกงส้มว่า

“แกงนั่นแหละพูดมาก”  แคนเถียงกลับ

“เอ้า...จะไปกินมั๊ยข้าวน่ะ”  แกงส้มถาม

“ก็นำไปสิ”  แคนว่า แล้วเดินออกมาจากห้อง แกงส้มจึงเดินนำแคนไปที่ร้านอาหารร้านเดิม ที่มีทุกคนนั่งรอกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

“ขอโทษนะฮะที่ต้องให้รอ”  เมื่อมาถึง แคนก็เอ่ยขอโทษทุกคนที่นั่งอยู่

“ไม่เป็นไรหรอกแคน นั่งสิ”  รุจเอ่ยขึ้น ร่างบางจงลงนั่งข้างๆรุจ แล้วก็เริ่มรับประทานอาหารกัน

“เฟรมครับ กินนี่หน่อยนะ มีประโยชน์”  ฮัทตักอาหารใส่จานให้เฟรม หญิงสาวยิ้มขอบคุณ แคนมองเห็นการกระทำของฮัท แต่ไม่อยากจะคิดอะไรแล้ว จึงทำเป็นไม่สนใจ

“เฟรมจำได้มั๊ย ตอนที่เราคบกันใหม่ๆน่ะ เฟรมชอบขอให้ฮัทพาไปกินพวกอาหารทะเลแบบนี้”  ฮัทถาม จงใจจะให้คนที่นั่งตรงข้ามได้ยิน

“จำได้สิ ก็เฟรมชอบกินนี่นา”  เฟรมตอบ

“ฮัทก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ถ้าเป็นเฟรมชอบ ฮัทก็ทำให้ได้อยู่แล้ว”  ร่างสูงพูด แคนเจ็บกับทุกคำพูดของฮัท แต่ก็พยายามที่จะไม่สนใจ แม้ว่าในใจปวดร้าวมากมายก็ตาม

“นี่ สองคนนั้นน่ะ จะหวานกันไปถึงไหน คนอื่นเขาอิจฉา”  ฮั่นเอ่ยขึ้นอย่างขำๆ

“แหมะพี่ฮั่น ก็คนเขารักกัน จะไม่ให้หวานได้ยังไงล่ะครับ”  ฮัทตอบ พลางมองดูปฏิกิริยาของคนตัวเล็ก

“ดูท่าทางแกจะรักคนนี้จริงเลยนะ ไอ้ฮัท”  ฮั่นแซว

“รักจริงสิพี่ ไม่รักจริงผมไม่ทุ่มเทให้ขนาดนี้หรอก  คนอื่นน่ะ ก็แค่ความสนุกชั่วข้ามคืนแค่นั้นเอง”  ฮัทพูดเน้น เพื่อให้คนตัวเล็กได้ยิน แคนสะอึกกับคำพูดของฮัท  คนอื่นน่ะ ก็แค่ความสนุกชั่วข้ามคืนแค่นั้นเอง คนอื่นที่ว่า หมายถึงเขาด้วยหรือเปล่านะ  ร่างบางเงยหน้าจากจานข้าวตนเอง มองร่างสูงที่ส่งยิ้มเหยียดๆมาให้

“แกนี่มันจริงๆเลยนะฮัท”  ฮั่นพูด

“อะไรพี่ จริงๆอะไร พูดดีๆนะครับ แฟนผมนั่งอยู่นี่ รักษาภาพพจน์ให้ผมนิดนึง” ฮัทพูดติดตลก

“เอ่อ...แคนอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะฮะ”   อยู่ดีๆแคนก็ลุกขึ้นแล้วขอตัวเดินออกไปทันที  แกงส้มมองตามไปอย่างเข้าใจที่แคนเดินหนีออกไปแบบนี้

“อ้าว...แคน จะไปไหน แคน”  ฮั่นเรียก แต่แคนก็ไม่ยอมหยุด ยังคงเดินออกไปเรื่อยๆ

“ไม่เป็นไรหรอกฮะพี่ฮั่น พี่แคนเขาคงอยากไปเดินเล่นน่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”  แกงส้มพูกับฮั่น เขาเข้าใจว่าตอนนี้แคนคงอยากอยู่คนเดียว

“เดี๋ยวผมไปดูแคนให้เองครับ”  รุจเอ่ยขึ้น แล้ววิ่งตามแคนไปทันที โดยไม่ทันให้ใครได้พูดอะไร

“อ้าว...ไปกันหมดเลย”  แกงส้มพูดเมื่อรุจวิ่งออกไปแล้ว ฮั่นมองตามไปอย่างเป็นห่วง

“ผมอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ”  ฮัทลุกขึ้นเดินไปอีกคนหนึ่ง

“งั้น เดี๋ยวเฟรมไปด้วยดีกว่า ขอตัวก่อนนะคะ”  เฟรมขอตัวเดินออกไป ตอนนี้ทั้งโต๊ะอาหารก็เหลือเพียงแกงส้มและฮั่น

“แล้วทีนี้เอาไงล่ะ”  ฮั่นพูดขึ้น

“ก็...กินต่อสิ”  แกงส้มไม่สนใจอะไร ตักอาหารมารับประทานต่อ

“ห่วงแต่กินแหละเราน่ะ” 

“อะไรอ่ะ...แล้วพี่จะไปไหนน่ะ”  แกงส้มถามทันทีที่เห็นฮั่นทำท่าจะเดินออกไป

“จะไปเดินเล่นแถวนี้แหละ  ไม่มีใครเขากินแล้ว จะอยู่ทำไมล่ะ”  ฮั่นตอบแล้วจะเดินออกไป แต่ก็โดนมือของแกงส้มดึงแขนแกร่งเอาไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวสิ รอผมก่อน ไปด้วย จะทิ้งกันหรือยังไง”  แกงส้มโวยวายแล้วรีบลุกขึ้นยืนทันที

“ก็มัวแต่ห่วงกินอยู่นั่นแหละ เขาไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วเนี่ย มาเร็วๆตามมา”  ฮั่นพูด แล้วออกเดินนำหน้า แกงส้มรีบเดินตามมาติดๆ

แคนออกมาเดินเล่นเลียบชายหาด ลมเย็นปะทะเข้ากับกายบาง แคนใช้แขนทั้งสองข้างของตนเอง กอดตัวเองเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ร่างกาย พลางคิดถึงเรื่องเมื่อสักครู่นี้ คำพูดที่ทำร้ายใจดวงนี้  มันออกมาจากปากของฮัท ผู้ชายที่เขาคิดว่าตอนนี้ รักเข้าให้แล้ว

“นายไม่เคยรักฉันเลยใช่มั๊ยฮัท”  แคนพูดกับตัวเอง น้ำใสคลออยู่ที่ดวงตา  ร่างบางรีบเงยหน้าขึ้นเพื่อไล่น้ำตาให้กลับเข้าไปข้างใน

“อย่าอ่อนแอสิแคน นายจะอ่อนแอไม่ได้นะ”  แคนพูดให้กำลังใจตัวเอง

“แคน รอพี่ด้วยสิ”  เสียงของรุจร้องเรียกร่างบาง แคนจึงหยุดเดินแล้วหันกลับไปมองคนที่วิ่งมา

“อ้าวพี่รุจ ตามมาทำไมฮะ ไม่กินข้าวต่อเหรอ”  แคนถาม เมื่อรุจวิ่งเข้ามาประชิดตัวแล้ว

“ไม่แล้ว พี่เห็นแคนลุกออกมาแบบนั้น ก็เลยเป็นห่วง เป็นอะไรหรือเปล่า”  รุจถามอย่างเป็นห่วง

“เปล่าหรอก ไม่ได้เป็นอะไร พี่รุจไม่ต้องเป็นห่วงแคนหรอกนะ”

“แคน นั่งตรงนี้กับพี่ได้มั๊ย”  รุจถาม

“ได้สิฮะ”  แคนตอบแล้วทรุดตัวลงนั่งกับผืนทราย ตอนนี้ไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่านเท่าไหร่ รุจก็นั่งลงตาม

“พี่รุจดูทะเลตอนนี้สิฮะ มันนิ่งสงบ ดูสวยมากเลย แคนชอบทะเลที่นิ่งสงบแบบนี้ที่สุดเลย”  แคนมองไปที่ทะเลเบื้องหน้าแล้วพูดออกมา

“พี่ก็ชอบเหมือนกัน โดยเฉพาะทะเลตอนกลางคืน มันดูลึกลับ น่าค้นหา”

“แต่แคนเกลียดตอนที่ทะเลมีพายุมากเลย มันน่ากลัว”

“แคน  พี่ถามจริงๆนะ ตอบพี่ตามตรง อย่าโกหกพี่นะ”  อยู่ดีๆรุจก็พูดประโยคนี้ออกมา แคนหันไปมองใบหน้าหล่ออย่างสงสัย

“อืม...ก็ได้ฮะ พี่รุจจะถามอะไรแคนเหรอ”

“ที่แคนขอพี่เป็นแฟน แคนไม่ได้รักพี่จริงๆใช่มั๊ย”  คำถามที่มีน้ำเสียงเศร้าอย่างเห็นได้ชัด ทำเอาคนฟังอึ้งไป แคนหันมองหน้ารุจอย่างรู้สึกผิด

“พี่รุจ...”

“บอกมาเลยแคน พี่รับได้อยู่แล้ว” 

“คือ...พี่รุจ...แคน ขอโทษ แคนขอโทษ”  ร่างบางได้แต่กล่าวคำว่าขอโทษให้กับร่างสูง ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา เพราะความรู้สึกผิดที่ถาโถมเข้ามา

“ไม่เป็นไร พี่ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ไม่ต้องร้องไห้”  รุจพูดแล้วดึงเอาศีรษะแคนมาซบที่ไหล่ของตน

“แคน ขอโทษจริงๆนะพี่รุจ ฮึก แคนมันไม่ดีเอง”  แคนพูดโทษตัวเอง

“ไม่เป็นไรแคน ไม่เป็นไร พี่ไม่ได้โกรธแคนหรอก พี่แค่อยากรู้น่ะ พี่จะได้ไม่คิดเข้าข้างตัวเองมากไป” รุจเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้า ถึงแม้เขาต้องเจ็บ แต่ถ้าเพื่อคนที่รักแล้ว ก็ยอม

“แคนไม่รู้จะขอโทษพี่ยังไง ให้สมกับความผิด พี่อยากทำอะไรแคนก็ทำเลย ถ้ามันจะช่วยให้พี่รู้สึกดีได้ ตีแคนก็ได้ ต่อยแคนก็ได้”  ร่างบางจับมือร่างบางให้ตีตนเอง แต่รุจก็ขืนตัวเองไว้ แล้วเป็นฝ่ายพลิกมือของตนให้กุมมือเล็กเอาไว้

“ไม่ พี่ทำร้ายร่างกายแคน มันไม่ได้ช่วยให้พี่รู้สึกดีหรอกนะ แต่มันจะทำให้พี่เจ็บไปมากกว่าเดิม”  รุจพูด นั่นยิ่งทำให้แคนร้องไห้หนักขึ้น

“แคนมันเลวมากเลยใช่มั๊ย แคนมันเห็นแก่ตัว แคนมัน...อุ๊บ”  เสียงว่าตัวเองของร่างบางหยุดลง เพราะริมฝีปากถูกครอบครองโดยร่างสูง การจูบครั้งนี้เป็นการจูบที่ไม่ได้มีการล่วงเกินอะไรไปมากกว่าที่ริมฝีปากทั้งสองประกบกัน ในตอนแรกแคนตกใจ และพยายามที่จะดันร่างสูงออก แต่สัมผัสที่นุ่มนวลและไม่ได้ล่วงเกินของรุจ จึงทำให้แคนยอมอยู่นิ่ง ปล่อยให้ร่างสูงได้ทำอะไรตามใจ

เวลาผ่านไปเนิ่นนานกว่าที่รุจจะยอมถอนริมฝีปากออก ร่างสูงยิ้มให้ร่างบางอย่างอ่อนโยน

“แค่นี้แหละ ที่พี่ต้องการ”  รุจพูด

“ขอบคุณนะฮะพี่รุจ ขอบคุณที่ไม่เกลียดแคน”  แคนเอ่ยขอบคุณ

“ไม่เป็นไร ต่อจากนี้ไป เรามาเป็นพี่น้องกันนะ พี่ไม่มีพี่น้องอยู่แล้ว แคนมาเป็นน้องชายให้พี่นะ” 

“ได้สิฮะพี่รุจ”  แคนยิ้มกว้าง แล้วสวมกอดรุจ ร่างสูงกอดตอบ แค่นี้คนคนนี้อยู่ ไม่ว่าจะเป็นในฐานะอะไรก็ตาม แค่นี้เขาก็มีความสุขแล้ว

ทุกการกระทำของทั้งสองคนอยู่ภายในสายตาของร่างสูงที่ยืนมองอยู่ห่างๆ  ฮัทขบกรามแน่นด้วยความโกรธ มือหนากำเข้าหากันแน่น

“นายเลือกเองนะแคน ฉันจะทำให้นายเจ็บยิ่งกว่านี้อีก”  ฮัทพูดกับตนเอง สายตาคู่คมมองไปที่ทั้งสองอย่างเคียดแค้น

 --------------------------------------------------------------------------------------------------

“พี่ฮั่นดูสิ ดาวเพียบเลย”  แกงส้มเอ่ยขึ้นเมื่อมองไปบนท้องฟ้าก็เห็นดวงดาวระยิบระยับเต็มไปหมด  ตอนนี้ฮั่นและแกงส้ม ก็ออกมาเดินเลียบชายหาดเหมือนกัน

“จะตื่นเต้นทำไมเนี่ยแกงส้ม แค่ดาวเอง ทำเป็นไม่เคยเห็นไปได้”  ฮั่นพูดอย่างไม่ต่อยสนใจนัก

“โหย...ก็ผมไม่เคยเห็นดาวเยอะแยะขนาดนี้มาก่อนเลยนี่นา มันเยอะมากจริงๆนะเนี่ย”  แกงส้มพูด สายตาก็มองไปบนท้องฟ้า

“อ่ะ ชื่นชมไปให้พอ”  ฮั่นบอก

“อะไรอ่ะพี่ฮั่น พี่นี่ไม่มีอารมณ์สุนทรีเลยนะ ดูสิมันสวยจะตาย”  แกงส้มพูด

“อ่ะๆ สวยก็สวย พอใจยัง”  ฮั่นพูดแกมประชดนิดๆ

“พอใจแล้วก็ได้ ชิ”  แกงส้มก็ยอมๆฮั่น

“แกงส้ม ถ้าพี่บอกอะไรเราบางอย่าง สัญญาได้มั๊ย ว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับแคน”  ฮั่นถาม แกงส้มหันไปมองร่างสูงด้วยความสงสัย

“อื้ม...สัญญาก็ได้” แกงส้มรับปาก เขาก็พอจะเดาได้ว่าฮั่น จะพูดอะไร

“เชื่อไหม ว่าพี่แอบรักแคนมาตั้งแต่ตอนเด็กเลยนะ”  ฮั่นพูดขึ้น แกงส้มอึ้งไปเล็กน้อยที่ได้ยินคำนี้จากปากของฮั่นเอง และแม้ว่าจะรู้แล้วว่าฮั่นจะพูดอะไร แต่เอาเข้าจริง ก็ทำใจไม่ได้

“พี่ฮั่นรักพี่แคนเหรอฮะ”  แกงส้มถามเสียงแผ่ว ขอบตาร้อนผ่าว น้ำตามันพาลจะไหลให้ได้

“ใช่ พี่รักแคน และก็ไม่ได้รักแบบน้องชายด้วยนะ แต่พี่รักแคนแบบคนรัก”  ฮั่นพูดถึงความในใจ แกงส้มที่ได้ฟังคำว่ารักแคนจากปากฮั่น ร่างบางก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา แต่ก็ยังโชคดีที่ฮั่นไม่ได้หันมามอง

“แล้ว พี่แคนเขารู้หรือเปล่า”  แกงส้มถาม

“ไม่รู้หรอก พี่ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครเลยนะ พี่บอกเราคนแรกเลย”  ฮั่นพูด

“แล้วพี่จะเอายังไงต่อ”

“ไม่รู้สิ ก็คงปล่อยให้มันเป็นอย่างนี้ต่อไปล่ะมั้ง ฮู้ว์...ค่อยโล่งหน่อย ได้ระบายออกมาแล้ว ขอบใจนะแกงส้มที่รับฟังพี่”  ฮั่นเอ่ยขอบใจแกงส้ม ร่างสูงหันมาหาร่างบาง ก็ต้องตกใจเพราะเห็นแกงส้ม กำลังร้องไห้

“แกงส้ม ร้องไห้ทำไม” ฮั่นถามอย่างตกใจ

“เปล่าฮะเปล่า ไม่มีอะไร”  แกงส้มปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว ฮั่นใช้มือทั้งสองข้างของตัวเอง จับบ่าของแกงส้มไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“แกงส้ม พี่ขอโทษนะที่ต้องทำแบบนี้ แต่พี่ก็แค่จะบอกแกงส้มว่า ตัดใจจากพี่ซะเถอะ”  คำพูดของฮั่น ทำให้แกงส้มตะลึงเป็นอย่างมาก นี่มันอะไรกัน

“พี่ฮั่นรู้”  น้ำตาที่ตอนแรกหยุดไหลไปแล้ว กลับมาไหลอีก

“ใช่ พี่รู้”  ฮั่นพยักหน้ายอมรับ

“ตั้งแต่เมื่อไหร่”  แกงส้มถาม

“ตั้งแต่ตอนที่แคนเข้าโรงพยาบาลครั้งแรกนั่นแหละ”  ฮั่นตอบ แกงส้มนิ่งอึ้งไป งั้นก็แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ฮั่นก็รู้ว่าเขาคิดยังไง

“งั้นก็แสดงว่าที่ผ่านมา พี่ก็รู้”  แกงส้มถามเสียงแผ่ว ทำไมพี่ฮั่นทำแบบนี้ เจ็บเหลือเกิน

“ใช่ พี่ขอโทษนะแกงส้ม แต่พี่รักใครไม่ได้อีกแล้ว”  ฮั่นเอ่ยขอโทษมาจากใจจริง ที่ตัดสินใจบอกในวันนี้ เพราะว่าไม่อยากให้แกงส้มต้องเจ็บไปมากกว่านี้

“ฮึกๆ...แล้วพี่จะมาบอกผมทำไม ว่าพี่รักพี่แคน ฮึก ทำไมไม่ปล่อยให้ผมหวังต่อไป”  แกงส้มถาม ตอนนี้เขาเจ็บเหลือเกิน พยายามที่จะมองหน้าอีกฝ่าย แต่ก็พร่ามัวเหลือเกิน เพราะม่านน้ำตาที่บังเอาไว้

“พี่ขอทานะแกงส้ม แต่พี่ไม่อยากให้แกงส้มต้องเจ็บไปมากกว่านี้ ขอโทษจริงๆ จะทุบจะตีพี่ยังไงก็ได้ ตามใจแกงส้มเลย”  ฮั่นบอก พร้อมปล่อยมือออกจากบ่าทั้งสองของแกงส้ม มือเรียวทุบไปที่อกแกร่งหลายที

“ฮึก ทำไมพี่ฮั่น ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้”  แกงส้มทุบจนไม่มีแรงที่จะทุบต่อไป  ฮั่นจึงดึงตัวร่างบางเข้ามากอดปลอบอย่างรู้สึกผิด

“พี่ขอโทษแกงส้ม ยังไงซะพี่ก็รักเรานะ น้องชายของพี่”  ฮั่นพูดปลอบ แกงส้มดันตัวเองออกจากอกแกร่ง มองหน้าร่างสูงด้วยแววตาตัดพ้อ

“พี่เข้าใจบ้างมั๊ยว่าผมไม่ได้อยากเป็นแค่น้องชาย พี่เข้าใจบ้างมั๊ย”  แกงส้มผลักฮั่นเต็มแรง ก่อนที่จะรีบวิ่งไป

“แกงส้ม แกงส้ม”  ฮั่นเรียกแกงส้ม แต่ร่างบางก็ไม่หันกลับมา ฮั่นก็ได้แต่มองตามไปด้วยความเสียใจ เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ และหวังว่าวิธีนี้จะเป็นทางออกที่ดีที่สุด

            “แกงส้ม พี่ขอโทษ”

--------------------------------------------------------------------

ป๊าด มาต่ออีกตอน ตอนนี้ดราม่าเล็กน้อย(หรือเปล่า)  เอาเป็นว่าฟิคเรื่องนี้ ณ ตอนนี้ยังหาความหวานไม่ได้นะจ๊ะ  แอบบอกว่าตอนหน้ามีเซอร์ไพรส์ ตอนนี้อยากนอยด์มากเลยอ่ะ แต่ขี้เกียจ (เอ้า)  เก้บไว้นอยด์คนเดียวก็ได้ ยังไงก็ช่วยกันเม้นห่อยนะจ๊ะ ใครยังไม่ได้เม้นตอนที่แล้วก็จงกลับไปเม้นซะ 555 ไปหาอ่านฟิคคนอื่นดีฝ่า 

ยังไงก็ช่วยกันกดพี่แคนด้วยน้า (อย่าคิดลึกนะ 555)