ลำดับตอนที่ #15
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Love Light ..ღ [3]
คนตัวเล็กหอบหิ้วกระเป๋าใบโตออกมาจากเบาะหลัง กระเป๋าเป้สีเหลืองสดที่ยัดสัมภาระมาจนเต็มทำให้ทงเฮดูตัวเตี๊ยเตี้ยมากกว่าเดิม นิ้วเรียวจิ้มที่ออดหน้าบ้านสองที แต่รอจนปวดหลังแล้วก็ไม่มีใครมาเปิด ทงเฮเลยเผลอไปจับลูกบิดแล้วพบว่ามันไม่ได้ล๊อก ร่างเล็กจึงถือสิทธิที่เป็นลูกศิษย์คนโปรด? ของซอนแซงนิม เปิดเข้าไปในบ้านเอง
ตุบ!
วางกระเป๋าใบโตที่มีน้ำหนักแปรผันตรงกับขนาดลงข้างโซฟาด้วยความเมื่อยล้า ทงเฮพรูลมหายใจ ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาโดยไม่ได้นึกถึงเจ้าของบ้าน ใบหน้าหวานสวยยู่น้อยๆเมื่อนึกถึงคำสั่งของมารดา ซนดาราอ้างว่าจะต้องไปดูงานที่อังกฤษหนึ่งอาทิตย์พร้อมกับสามีของเธอ ครั้นจะเอาทงเฮไปด้วย ก็จะไปดื้อเปล่าๆ แถมยังต้องมีเรียนพิเศษกับคยูฮยอนด้วย เธอจึงตัดสินใจฝากลูกชายสุดที่รักเอาไว้ที่บ้านของคยูฮยอนชั่วคราว เพราะเกรงว่าถ้าปล่อยให้ชเวทงเฮอยู่บ้านกับคุณนม รายนั้นก็จะอ้อนไม่ยอมมาเรียน แล้วหนีไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนๆแทน
ทงเฮเกือบจะผล็อยหลับไปอีกรอบ เพราะตอนนี้ยังเป็นเวลาค่อนข้างเช้า ซนดาราขับรถมาส่งทงเฮเอาไว้ที่หน้าบ้านของคยูฮยอนแต่เช้า จากนั้นก็รีบขับรถไปสนามบินต่อ จนตอนนี้เวลาเกือบแปดโมงแล้ว ยังไม่เห็นวี่แววของซอนแซงนิมเจ้าของบ้าน
เสียงเลื่อนของประตูทำให้ตาที่เกือบจะปิดของทงเฮต้องหันไปดู ซอนแซงนิมในเสื้อยืดสีเทาชื้นเหงื่อ กางเกงวอร์มขายาวสีดำ คอพาดด้วยผ้าขนหนูผืนเล็กสีขาว
“ซอนแซงนิม!!” ทงเฮร้อง แสดงความดีใจออกนอกหน้า เจ้าของบ้านขมวดคิ้วก่อนส่งยิ้มให้ลูกศิษย์ตัวเล็กที่กระโจนมารับเขาตรงหน้าประตู
“ทงเฮ มานานหรือยัง”
“นานแล้ว แม่มาส่งทงเฮตั้งแต่เช้าเลย ซอนแซงนิมไปไหนมา”
“ครูออกไปวิ่งมา รู้ว่าทงเฮจะมาแต่เช้าเลยไม่ล๊อกประตู”
“อ๋ออออ”
“กินข้าวมารึยัง”
“ยังฮะ เมื่อเช้าแม่บอกให้ทงเฮกินนมมา แต่ยังไม่อยากกิน”
“งั้นรอเดี๋ยว ครูไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วจะมาทำอะไรให้ทาน”
“ฮะ!” แฮร่ อาหารฝีมือซอนแซงนิม ><;;
ทงเฮมองออกไปตรงหน้าต่างข้างๆตัวบ้าน เห็นสวนสวยๆของซอนแซงนิมแล้วก็ยิ้มเผล่ สวนดอกไม้สวยๆกับอากาศตอนเช้าเข้ากั๊นเข้ากัน คนตัวเล็กเลยเดินไปเกาะกระจกมอง แต่ไม่ทันไร ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เสียงอะไรบางอย่างที่เคลื่อนไหวก่อนสายน้ำจากสปริงเกอร์จะกระจาย ให้ความชุ่มชื้นทุกหย่อมหญ้า
“คราวนี้ไม่ได้กินทงเฮหรอก แฮ่!” เด็กชายว่า ยืนแลบลิ้นปลิ้นตาผ่านกระจกให้เจ้าสปริงเกอร์รดน้ำอัตนโนมัติ
ครืดดด ครืดดด~ เจ้าเครื่องมือสื่อสารสั่นพร้อมกับเสียงริงโทนที่ตั้งไว้เฉพาะคนในครอบครัวแผดเสียง ทงเฮเลยวิ่งกลับไปหยิบมันที่วางไว้บนโต๊ะกระจกกดรับ
“อังกฤษเป็นไงบ้างฮะ”
“ยังไม่ได้ขึ้นเครื่องเลยเจ้าตัวยุ่ง นี่คยูฮยอนกลับมาหรือยัง”
“มาแล้ว!”
“แม่ขอคุยกับคยูฮยอนหน่อยสิ”
“ได้ๆ แปบนึงนะ ซอนแซงนิมอยู่บนห้อง” พูดจบก็วิ่งดุ๊กๆขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน ประตูห้องหนึ่งเปิดแง้มเอาไว้ทงเฮเลยไม่ได้เคาะ ทะลึ่งพรวดเข้าไปแล้วก็เห็นช๊อตเด็ด
“หวาาาาาา า”
“ทงเฮ!!!”
นิ้วเรียวทั้งสิบถูกยกขึ้นมาปิดตาเป็นพัลวัน แก้มใสๆขึ้นสี พร้อมๆกับโทรศัพท์ในมือที่ร่วงลงไปนอนกับพื้น
ซิกแพคซอนแซงนิมมมมมมมมมมมมมมมมม ม!!
มีใครเคยบอกรึเปล่าว่าคนตัวเล็กแพ้ซิกแพคคคคคคค ค!!
“ทงเฮ หมุนไปทางขวาสี่ก้าว แล้วค่อยๆเดินออกไป” คยูฮยอนบอก เมื่อยังเห็นทงเฮยินปิดตานิ่ง
“สะ สี่ก้าว…ห นึ่ง…ส สอง….สามม…สี่!” ทงเฮนับจังหวะการก้าวเท้า จากนั้นก็ส่งเสียงอู้อี้ถาม
“เดินได้รึยังซอนแซงนิม”
“ได้แล้ว ค่อยๆเปิดประตูนะ แล้วไปรอครูข้างนอก อ๋อเดี๋ยว เอาโทรศัพท์ออกไปด้วย”
“ฮะ!!”
“ฟู่วววววว ว เด็กหนอเด็ก” คยูฮยอนถอนหายใจ แต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้ว…
ก็ในเมื่อเชวทงเฮเป็นเด็กผู้ชายนี่หน่า ทำไมเค้าจะต้องทำแบบนั้นด้วยนะ
เสียงย่ำเท้าลงบันได ทำให้ทงเฮต้องเงยหน้าที่เพิ่งหายแดงขึ้นไปมอง ซอนแซงนิมตอนนี้อยู่ในเสื้อยืดแขนสั้นสีน้ำเงิน กับกางเกงยีนส์ตัวเก่งเรียบร้อย
“ทงเฮ เมื่อกี้ขึ้นไปหาครู มีอะไร”
“อะ อ๋ออ แม่บอกว่าอยากคุยกับซอนแซงนิม ทงเฮเลยเอาโทรศัพท์ไปให้”
“เหรอ แล้วแม่เราว่ายังไงบ้าง”
“ทงเฮบอกว่าซอนแซงนิมโป๊อยู่ แม่ก็บ่นที่ทงเฮไม่ดูตาม้าตาเรือ แล้วก็วางสายไป บอกว่าจะขึ้นเครื่องแล้ว ถึงแล้วจะโทรมาใหม่” ทงเฮเล่ายาวเป็นนกแก้วนกขุนทองจนคยูฮยอนอดจะขำกับความฉอเลาะนั่นไม่ได้
“ซอนแซงนิมไม่ต้องขำเลย ซอนแซงนิมนั่นแหละผิด โป๊อยู่ก็ไม่ยอมล๊อกประตู ทงเฮเห็นว่าประตูเปิดอยู่ก็เปิดเข้าไปน่ะซี่”
“เรานั่นแหละผิด ปกติครูก็อยู่ของครูคนเดียวนี่นา”
“หุ้ย ไม่รู้แหละ ยังงัยทงเฮก็ไม่ผิด ซอนแซงนิมต้องไถ่โทษด้วยการทำมื้อเช้าอร่อยๆให้ทงเฮกินเลย”
“งั้นถ้าครูไม่ผิด ก็ไม่ต้องทำมื้อนี้น่ะสิ”
“ไม่ใช่! ทงเฮไม่ได้หมายความแบบนั้น…โอเค ทงเฮผิดเอง วันหลังทงเฮจะดูตาม้าตาเรือก่อนเข้าห้องซอนแซงนิมฮะ”
“ฮ่ะๆ” คยูฮยอนหัวเราะ มือใหญ่เลื่อนมาวางบนศีรษะกลมแล้วขยี้ด้วยความหมั่นเขี้ยว
“รออยู่นี่แหละ เดี๋ยวครูไปทำมื้อเช้ามากินกัน”
“ฮะะะ ซอนแซงนิม! อยากได้ลูกมื้อมั๊ยฮะ!”
“ไม่ต้องเลยตัวยุ่ง!”
“ง่ะ……..ทงเฮตักข้าวได้นะฮะ!!”
“รออยู่นี่ ไม่ต้องออกไปซนที่ไหนรู้มั๊ย”
ร่างสูงใหญ่เดินหันหลังเข้าครัว ปล่อยให้ทงเฮต้องทำหน้าจ๋อยเป็นหมาโดนดุ เอะอะก็ว่าทงเฮดื้อ เดี๋ยวก็ไม่รักสะเลยนี่คยูฮยอนซอนแซงนิม!
ทงเฮกินมื้อเช้าและตบท้ายด้วยขนมหวาน ร่างเล็กยิ้มแก้มปริเมื่อคยูฮยอนบอกว่าในตู้ยังมีอีกเยอะเพราะซื้อมาเผื่อทงเฮคนเดียวเลยทั้งอาทิตย์
บทเรียนในวันนี้ก็ไม่ได้ทำให้ทงเฮอยากเรียนมากไปกว่าเมื่อวาน ทงเฮแอบอู้แอบเหมอไปตลอดการสอนจนคยูฮยอนอดไม่ได้ที่จะเคาะดินสอไม้ลงกับหัวกลมๆของทงเฮ
“ทงเฮ เกิดทำเกรดไม่ดีขึ้น ครูไม่รู้ด้วยนะ”
“ไม่เป็นไร คุณป๊าไม่บ่นหรอก แค่ทงเฮยอมมาเรียนตอนปิดเทอม คุณป๊าก็ดีใจ บอกว่าจะซื้อรองเท้าผ้าใบคู่ใหม่ที่ทงเฮอยากได้ให้แล้ว”
“เด็กไม่ดี อยากให้คุณป๊าซื้อของให้ ก็ต้องเอาอะไรมาแลกเปลี่ยนสิ ต้องตั้งใจเรียนแลกกับที่คุณป๊าซื้อของให้รู้ไหม”
“อ่า……….ฮะ ^^ ทงเฮจะตั้งใจเรียน” บอกแล้วก็ยิ้มใส คยูฮยอนส่ายหัว ไม่รู้ว่าคำพูดของทงเฮจะมีความจริงอยู่กี่เปอร์เซนเชียว
คยูฮยอนช่วยทงเฮขนกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นไปบนห้องนอนชั้นสองที่จัดไว้สำหรับทงเฮ ร่างเล็กเปิดประตูเข้าไปแล้วร้องว้าวโดดเหยงๆ เพราะการตกแต่งห้องถูกใจเจ้าตัวเหลือเกิน สมกับที่ทงเฮยอมทิ้งห้องนอนสีฟ้าของตัวเองมานอนหน่อย
มื้อเย็นคยูฮยอนชวนทงเฮออกไปทานข้าวนอกบ้าน ร่างเล็กบอกว่าอยากทานอาหารญี่ปุ่น คยูฮยอนซอนแซงนิมก็ใจดี พาทงเฮไปยังห้างสรรพสินค้าชื่อดังและเข้าไปทานอาหารญี่ปุ่นในร้านอร่อย
“ทงเฮอยากกินทาโกยากิกับราเม็ง แต่เค้าบอกว่าไข่ออนเซ็นที่นี่ก็อร่อยด้วย กุ้งเทมปุระทงเฮก็ชอบ อ่า….ถ้าสั่งมาทงเฮต้องกินไม่หมดแน่เลย” ทงเฮเอานิ้วเคาะปากทำท่าครุ่นคิด
“ก็สั่งมาสิ ครูกินด้วย ทงเฮสั่งอะไรมาครูก็กินอันนั้นแหละ”
“จริงหรือฮะ” ทงเฮทำตาโต
“อื้ม”
“ฮะ!! พี่สาวฮะ ทงเฮเอาทาโกยากิเซตนี้ ราเม็งแกงกระหรี่เนื้อ เอาไข่ออนเซ็น กุ้งเทมปุระ อ๋อ! ทงเฮลืมไป หมูทอดทงคัตสึด้วยฮะ”
พนักงานสาวลนลานจนแทบจะจิ้มเมนูไม่ทัน ก็คนตัวเล็กเล่นรัวเมนูมาซะแบบนั้น คยูฮยอนมองทงเฮทึ่งๆ ถ้าหัวดีขนาดจำเมนูทั้งหมดได้ ทำไมไม่แบ่งไปจำหนังสือหนังหาบ้างนะ
เอ๊ะ เดี๋ยวสิ… หมูทอดทงคัตสึมันโผล่มาจากไหน ?
ร่างกายสูงใหญ่เดินเยี่ยมๆเข้ามาบริเวณโต๊ะอาหารที่คุณครูกับลูกศิษย์นั่งอยู่ ทงเฮเงยหน้าขึ้นจากการดูเมนู เพราะคิดว่าตัวเองกำลังอยากกินแซลมอน อยากจะสั่งเพิ่มอีกจัง
“ไอ้ชางมิน” เจ้าของชื่อยิ้ม ยักคิ้วให้หนึ่งทีก็จะเลื่อนเก้าอี้มานั่งแบบไม่มีใครทันได้เชิญ
“ไง ไม่เจอนาน”
“ก็ดี~ โอ๊ะ แล้วนี่….” มองสำรวจทงเฮตั้งแต่ใบหน้าจรดราวนม เฮ๊ย! “หาใหม่ทั้งที เอาหน้าเหมือนเป๊ะเลยหรอว่ะ” ชางมินว่า ผิวปากหวือ
“เฮ้ย ไม่ใช่เว้ย นี่ทงเฮ ลูกชายดาราเค้า”
“ห่ะ!!!” หันมาจ้องคยูฮยอนตาโต เหมือนจะขอความมั่นใจอีกครั้งว่าที่ตนได้ยินน่ะ ไม่ผิด
“เออ” คยูฮยอนยืนยัน ชิมชางมินเลยหันกลับไปมองใบหน้าของคนที่นั่งทำหน้าจิ้มลิ้ม ไม่รู้เรื่องรู้ราวอีกครั้ง
“สวัสดีฮะอาจอชี ยินดีที่รู้จักฮะ”
“หึ” คยูฮยอนแอบหัวเราะ
“ปากคล้ายๆแม่แหะ” ชางมินพึมพำ “นี่หนู เรียกพี่ก็พอ พี่ชางมิน”
“เอ๋~” ทงเฮทำท่างง ก็หน้าตาแก่กว่าคุณป๋าของทงเฮซะอีก ทำไมถึงกล้าคิดว่าตัวเองเป็นแค่พี่ทงเฮล่ะเนี่ย
“ทงเฮ เรียกคุณอาชางมินก็ได้ อาชางมินก็เป็นเพื่อนกับแม่ของทงเฮสมัยเรียนเหมือนกัน”
“หรอฮะ เป็นเพื่อนแม่หรือฮะ”
“ใช่ เชื่อเถอะ แม่ของนายน่ะ ไม่มีเพื่อนผู้หญิงหรอก แล้วนับๆดู เพื่อนสนิทก็มีไม่กี่คนหรอก ส่วนใหญ่เค้าคิดว่าเป็นทอม”
“ไอ้ชางมิน!”
“นิสัยไม่ดีเลย อาจอชีมาว่าแม่ทงเฮได้ยังงัย แม่ทงเฮสวยออก ไม่งั้นไม่แต่งงานกับคุณป๋าหรอก” ทงเฮเถียง ขึ้นเสียงดังอย่างหงุดหงิด มีอย่างที่ไหนมาว่าแม่ทงเฮไม่สวย
“โหหหห กูเชื่อแล้ว ลูกซนดาราของจริง แล้วนี่ คุณป๋าที่พูดถึงเนี่ย ชเวซีวอนใช่มั๊ย”
“ฮะ! คุณป๋าของทงเฮชื่อเชวซีวอน หล่อกว่า หน้าเด็กกว่าอาจอชีตั้งเยอะ” กอดอกฉับด้วยความมั่นใจ
“เหอะ ดีนะ…แล้วเป็นไงถึงเอาลูกเค้ามาได้ ขอแล้วหรอ”
“ไอ้ห่า มึงเลิกเดาสุ่มสี่สุ่มห้าได้มั๊ยวะ ทงเฮเป็นนักเรียนที่โรงเรียน ดาราขอให้ช่วยสอนพิเศษให้ตอนปิดเทอม”
“แค่เนี้ย”
“เออ!”
คยูฮยอนพ่นลำหายใจอย่างรำคาญ มองหน้าไอ้เพื่อนซี้สมัยมหาวิทยาลัยที่ไม่ได้เจอกันนาน หายหัวไปตั้งหลายปี ยังไม่เลิกสันดานพูดพล่อยๆอีก นี่แหละ มันถึงได้เป็นคู่กัดกับซนดาราตั้งแต่ปีหนึ่งยันรายนั้นหนีไปมีแฟน
อาหารที่ทงเฮสั่งทยอยมาเสิร์ฟ ไม่รู้ว่าอยู่ดีๆ คุณอาจอชีชิมก็ตัดสินใจเมื่อไหร่ ถึงมานั่งร่วมวงกับทงเฮและซอนแซงนิมเฉยเลย ทงเฮมุ่ยหน้า ปกติเป็นคนเข้ากับคนง่าย แต่อาจอชีชิมนี่ทงเฮรู้สึกเหม็นขี้หน้าตงิดๆ
“ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” มองชางมินที่ยังนั่งทำหน้ากวนตีนไม่ไปไหน จริงๆไม่อยากทิ้งทงเฮไว้กับมันเพียงลำพังหรอก ถ้าไม่ติดว่าปวดฉี่มากจริงๆจากชาเขียวรีฟิลล์
“นี่หนู”
“ฮะ?” ทงเฮเงยหน้าขึ้นมาจากหมูทงคัตสึ ในใจภาวนาว่าเขาจะไม่มาของแบ่งชิ้นนี้จากทงเฮ
“รู้เรื่องของคยูฮยอนกับแม่เรารึเปล่า”
“รู้ เรื่องที่แม่กับซอนแซงนิมเป็นเพื่อนกันตั้งแต่มอต้น”
“งั้นก็แสดงว่าไม่รู้” ชางนิมทำเสียงยียวน
“ไม่รู้อะไร แม่เล่าให้ทงเฮฟังหมดแหละ แต่ไม่เห็นเคยเอ่ยชื่ออาจอชีออกจากปากสักครั้ง” ทงเฮเชิดหน้า
“เฮ่อะ” ถ่ายทอดกันมาดีเหลือเกิน ดีเอ็นเอแม่คงเต็มตัวเลยสิท่า “แต่ ไอ้คยูฮยอนมันไม่เคยเล่าให้ฟังใช่มั๊ยล่า”
“เล่าอะไรฮะ!” ยียวน กวนประสาทอยู่ได้ จะบอกดีๆก็ไม่บอก ต้องให้ทงเฮต้อนถาม
“ฮึๆๆ”
“อาจอชี!”
“ไม่บอกหรอก แกล้งเด็กแถวนี้ดีกว่า”
“ไม่บอกก็ไม่อยากรู้ ถามซอนแซงนิมเอาเองก็ได้ ไม่ง้อ”
“ถามให้ตายมันก็ไม่อ้าปากบอกหร๊อก” บอกด้วยเสียงเป็นต่อแถมยักคิ้วหลิ่วตาให้ ทงเฮล่ะคิดถึงแม่นัก ถ้าเป็นแม่ จะจัดการกับอาจอชีตรงหน้ายังไงนะ
“หนอยแนะ” ทงเฮทำเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจ ก่อนจะหันกลับไปสนใจหมูทอดทงคัตสึตรงหน้าต่อ พร้อมๆกับที่คยูฮยอนเดินกลับมาพอดี
“ซอนแซงนิม อาจอชีบอกว่ามีเรื่องแม่กับซอนแซงนิมที่ทงเฮไม่รู้ ทงเฮไม่รู้อะไรฮะ” จบประโยค คยูฮยอนก็หันมาจ้องไอ้ชางมินตาเขม็ง รายนั้นทำแค่หน้าตาไม่รู้ไม่ชี้
“เรื่องอะไรฮะ” ทงเฮถามย้ำ เมื่อเห็นว่าผู้ใหญ่ทั้งสองยังคงไม่เลิกมาหน้ากัน
“ไม่มีอะไรหรอกทงเฮ กินข้าวซะ” คยูฮยอบอกปัด ตักทาโกยากิร้อนๆ มาวางไว้ในจานให้ทงเฮอย่างใจดี
“เห็นมั๊ยล่ะ มันไม่บอกหรอก” หัวเราะคิกคักอารมณ์ดี จนทั้งทงเฮและคยูฮยอนก็ยังรู้สึกหมั่นไส้
“ไอ้ชางมิน มึง!”
“ทงเฮก็ไม่อยากรู้หรอก ถ้าซอนแซงนิมไม่อยากเล่า มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ เด็กอย่างทงเฮไม่เห็นต้องรู้เลย” ตอกกลับเสียงดังใส่หน้า จนชิมชางมินรู้สึกเหมือนจะหน้าหงาย ไอ้ชัยชนะที่กวนให้คนตัวเล็กโมโหเมื่อครู่นี้เหมือนจะหายวับไป
คยูฮยอนแอบยิ้มสะใจ เห็นใบหน้างุ่นง่านของไอ้ชางมิน คิดถึงภาพเก่าๆสมัยยังเรียนหนังสือ ชิมชางมินมันต้องหาเรื่องทะเลาะกับซนดาราซะทุกวัน แล้วเหมือนฝ่ายดาราจะเป็นผู้ชนะเสียด้วย พอเห็นท่าทางทงเฮกับชางมินแบบนี้ ก็อดจะคิดถึงไม่ได้
ภายในLexus คันหรู ร่างสูงเจ้าของรถกำลังฮึมฮำเพลงเบาๆ ไปพร้อมกับรถที่กำลังเคลื่อนตัวบนถนนที่โล่งสนิท เสียงกุกกักที่เบาะหลังทำให้ต้องเลิกคิ้ว แต่ก็คิดได้ว่าตนคงจะวางถุงชอปปิ้งเอาไว้ไม่ดี มันจึงกลิ้งตกจากเบาะ พอกำลังจะต่อบทเพลงที่ฮัมค้างเอาไว้ เสียงเพลงที่ว่าก็ร้องขึ้นมาจากเบาะหลัง
“แบร่!!! อาจอชี!”
“เห้ย เด็กบ้า!!”
“คิก” ^^
“มาได้ยังไงน่ะ!!”
“ก็อาจอชีเปิดประตูทิ้งไว้น่ะซี่” ทงเฮยิ้มแป้น เอาคางมาเกยกับเบาะคนขับ ชางมินทำหน้าเหวอ มองใบหน้าจิ้มลิ้มนั่นผ่านกระจกมองหลัง
“นี่อย่ามาตลกนะ มาโผล่นี้ได้ยังไง แล้วไอ้คยูฮยอนล่ะ” ชางมินทำหน้าจริงจังก่อนตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทาง
“แฮร่”
“ไม่ต้องมาฮ่งมาแฮ่ บอกมาดีๆ ตามฉันมาได้ยังไง”
“แหม อาจอชีก็… ทงเฮอยากรู้เรื่องแม่กับซอนแซงนิมอ่ะ เล่าให้ทงเฮฟังหน่อยน้า~”
“หึ” ชางมินพ่นลมหายใจหึๆ เด็กทงเฮนี่เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวใช่เล่น ปากว่าไม่อยากรู้ แต่เล่นแอบหนีตามเขามาซะงั้น
“เรื่องแม่ของทงเฮกับซอนแซงนิมมีอะไรหรอฮะ เกี่ยวกับเรื่องที่ซอนแซงนิมหายตัวไปรึเปล่า”
“ทำไมฉันต้องเล่าด้วย ไหนบอกไม่อยากรู้”
“โถ่ ใครกันบอกแบบนั้น ทงเฮน่ะอยากรู้เรื่องแม่กับซอนแซงนิมจะตาย นะๆ อาจอชีใจดี บอกทงเฮหน่อยนะฮะ” ร่างเล็กทำเสียงออดอ้อน ประจบประแจงด้วยการบีบนวดไหล่ให้คนที่กุมความลับบางอย่างเอาไว้
“พอเลยๆ จะไปส่งบ้านไอ้คยูฮยอนเดี๋ยวนี้ โผล่มาแบบนี้ มันไม่เอาฉันตายรึไง”
“เดี๋ยวววววววว ทงเฮยังไม่อยากกลับง่า ให้ทงเฮไปเที่ยวบ้านอาจอชีไม่ได้หรอฮะ” ทงเฮร้องเสียงแหลมห้ามคนที่กำลังจะหมุนพวงมาลัยกลับ
“ไม่ต้องมาอ้อล้อ กลับบ้านไปโดนไอ้คยูฮยอนมันดุ ฉันไม่รู้ด้วย”
“โด่ ทำมาเป็นอ้างซอนแซงนิมงั้นงี้ จริงๆแล้วอาจอชีก็ไม่รู้อะไรใช่มั๊ยล่ะ”
“หึ คิดจะเล่นมุกนี้กับชั้น เร็วไปสิบปีไอ้หนู” บอกอย่างรู้ทัน นี่เชวทงเฮกะจะท้าทายเขาให้เขาเผลอพูดความจริงสินะ
“ชิ” ร่างเล็กทำเสียงจิ๊จ๊ะ เบื่อจริงๆไอ้พวกผู้ใหญ่เหลี่ยมจัดเนี่ย ทงเฮกอดอก กรอกตาไปมาอยู่บนเบาะหลังระหว่างที่ชางมินกำลังยูเทิร์นรถ รู้สึกสั่นครืดๆตรงก้น จึงกระเด้งตัวขึ้นดู จากนั้นไม่นาน ใบหน้าบิดเบี้ยวก็เปลี่ยนเป็นยิ้มพราย
“เห่อะ ทงเฮไม่อยากรู้ล่ะ อาจอชีขับรถไปส่งทงเฮที่บ้านซอนแซงนิมเร็วๆหน่อยสิ ทงเฮง่วงนอนแล้ว”
“ถึงอยากรู้ ฉันก็ไม่บอกหรอกน่า แบร่ๆ ไม่บอกปล่อยให้งง” ร่างสูงหัวเราะล้อเลียน รู้สึกเหมือนได้ชัยชนะในรอบหลายสิบปีที่สามารถเอาคืนซนดาราได้ ถึงจะเป็นตัวลูกก็เถอะ แต่หารู้ไหมว่าตัวเองต่างหากที่กำลังจะโดนตัวลูกเล่นเอาเสียแล้ว
“ทงเฮ!! หายไปไหนมา ครูตามหาซะทั่ว โทรกลับไปบ้านนมก็บอกว่าเราไม่ได้กลับไป” คยูฮยอนรีบร้อนออกมารับลูกศิษย์ตัวเล็กที่หน้าประตู ใบหน้าหล่อเหลานั้นดูแตกตื่นเมื่อพบว่าคนที่ตนตามหาจนทั่วนั้นจู่ๆก็โผล่มาให้เจอซะดื้อๆ
“แฮร่ ซอนแซงนิม ทงเฮขอโทษ ทงเฮแค่ติดรถไปกับอาจอชีชางมินเท่านั้นเองฮะ”
“เด็กดื้อ ทำครูเป็นห่วงแทบแย่” คยูฮยอนบอก เลื่อนฝ่ามือใหญ่ไปลูบศีรษะกลมเหมือนลูบหัวลูกแมว รู้สึกโล่งใจที่ทงเฮปลอดภัย
ตอนที่พลัดหลงกับทงเฮที่ห้าง ทำเอาเขาหายใจไม่ทั่วท้อง ร่างสูงกระวนกระวาย กลัวไปต่างๆนาๆว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคนตัวเล็ก ยอมรับเลยว่าคนใจเย็นอย่างเขาเกือบจะมีเรื่องกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของห้างเพราะไม่มีใครตอบได้ว่าเด็กตัวเล็กๆอย่างทงเฮจะหายไปไหนโดยที่ไม่ใครเห็นเลย
“ทงเฮคราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ รู้มั๊ยครูเป็นห่วง”
“โอ๋~ ซอนแซงนิมคนดี อย่าร้องไห้เลยนะ ทงเฮกลับมาแล้ว สัญญาว่าจะไม่ทำอีกฮะ” ร่างเล็กยิ้มอารมณ์ดี กอดหมับเข้าที่เอวของคุณครู ใบหน้าหวานซุกลงบนแผงอกกำยำ กลิ่นกายหอมหวานบวกกับสัมผัสนุ่มนิ่มในอ้อมกอด ทำเอาคนตัวสูงถึงกับใจเต้นผิดจังหวะ
คยูฮยอนนิ่งค้างปล่อยให้ทงเฮยืนกอดอยู่แบบนั้นเกือบนาทีจึงได้สติ ความรู้สึกบางอย่างก่อขึ้นในตัว คล้ายๆภาพทับซ้อนกันกับเมื่อหลายปีก่อน แต่มันก็ไม่ใช่ซะทีเดียว ร่างสูงดันไหล่บางของลูกศิษย์ออก ก่อนจะส่งยิ้มละมุนให้คนที่เงยหน้ามองเค้าตาแป๋ว
“ครูลืมไปเลยว่ายังไม่มีเบอร์เรา จะโทรหาก็ไม่ได้”
“อ๋า จริงซิ ทงเฮก็ไม่มีเบอร์ซอนแซงนิมเหมือนกัน งั้นเรามาแลกเบอร์กันดีกว่าฮะ” ^ ^
ทงเฮเอาตัวกลิ้งไปมาบนที่นอนหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เลื้อยไปดูโทรศัพท์ของตัวเองที่ชาร์ตแบตไว้ตรงหัวเตียง แล้วก็นึกอะไรออก มือเล็กกดยุกยิกๆ ที่หน้าจอ ก่อนจะเลื่อนหาเบอร์ปลายทางที่เพิ่งได้มาล่าสุด
ติ๊ด…
Your message has been sent
ติ๊ด…
ฝันดีนะฮะซอนแซงนิมคนดีของทงเฮ
เมื่อรู้ว่าข้อความจะไปถึงปลายทางแล้วก็ยิ้มแป้น ซอนแซงนิมคงหายโกรธที่ทงเฮดื้อ พูดแล้วก็คิดถึงต้นเหตุที่ทำให้ทงเฮกลายเป็นเด็กดื้อของซอนแซงนิมหนึ่งวัน ร่างเล็กคว้าเอาเจ้าไอโฟนสี่เอสเครื่องสวยที่จัดการแอบไว้ใต้หมอนของคนที่คุณก็รู้ว่าใครมาสไลด์หน้าจอ…
“อุ๊ปส์ ไม่ใส่พาสเวิร์ดด้วย…งั้นก็แย่หน่อยนะฮะ อา จอ ชี~”
ฮี่ๆๆๆๆ
TBC
18/10/55
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น