[Fic SJ&AS&SNSD]Funny Cooking หอพักอลวน...คณะกรรมการอลเวง

ลำดับตอนที่ #15 : Funny Cooking :: ตอนที่ 13

ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ ที่ดองฟิคไว้ 10 วันเต็มๆ T.T แล้วช่วงนี้ผู้แต่งงานยุ่งสุดบรรยาย เพราะตั้งแต่เปิดเทอมมาการบ้านมันเริ่มจะล้นมือแล้วค่ะ คงมาอัพให้บ่อยๆ หรือทุกวันไม่ได้ ต้องขอโทษด้วยนะคะ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

หอพักอลวน...คณะกรรมการอลเวง

ตอนที่ 13

                “โอ๊ย!!!!” เสียงร้องดังขึ้นเพราะสะดุดล้ม ทำให้อีกคนที่มาด้วยนั้นหันไปตามเสียง แต่ก็ตกใจเพราะคู่ของตนนอนไปกองกับพื้น

                “เฮ้!!! ตายรึยังเนี่ย” ร้องอย่างตกใจและรีบไปประคองตามประสาสุภาพบุรุษ

                “นี่นายแช่งฉันรึไงเนี่ย!!!” เถียงกับไปอย่างไม่ลดละ

                “ฮ่าๆๆ ฉันรู้ไงว่าเธอไม่ตายง่ายๆ หรอกนะ เพราะคนอย่างเธอน่ะมันตายยาก เอ๋ ว่าแต่เจ้าหญิงน้ำแข็งอย่างเธอเนี่ยเถียงเป็นกับเค้าด้วยหรอ??”

                “เชอะ” เมื่อเถียงอะไรกลับไม่ได้ ก็สะบัดหน้าไปทางอื่นเพื่อกลบเกลื่อนความอาย

                หรือ กลบเกลื่อนที่หน้าแดง??

                “เอ๊า เป็นอะไรรึเปล่าครับคุณเจสสิก้า ลุกไหวมั๊ย” ถามขึ้นอย่างเป็นกังวล พลางจะช่วยพยุงตัวขึ้นแต่ก็ถูกปฏิเสธ

                “ลุกไหว ฉันไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอกนะ” ถึงแม้จะพูดอย่างนั้น แต่ความเจ็บที่ข้อเท้ามากเกินกว่าที่จะลุกไหวได้ ทำให้ต้องล้มอีกครั้ง

                “โอ๊ย!!!!!”

                “นั่นไง มานี่ ฉันช่วยละกัน” พูดพลางพยุงตัวขึ้นซึ่งคราวนี้เจสสิก้าก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร

                “โอ๊ยยย ไม่ไหวแล้ว ขืนช้าแบบนี้มีหวังหาทางออกไม่เจอก่อนมืดแน่ๆ เอ้า เธอขึ้นหลังฉันซะ” ดงแฮสั่งพลางหันหลังแล้วย่อเล็กน้อย

                “นายจะทำอะไร” ถามกลับด้วยท่าทีสงสัย

                “อย่าโง่ได้ปะ ก็ขี่หลังไง ขี่หลัง” ดงแฮพูด

                “ง โง่หรอ?? นี่นายว่าฉันโง่หรอ!!!!”

                “ก็ใช่นะสิ ขึ้นมาได้แล้วจะมืดแล้วนะ!!”

                “= =’” แม้จะเถียงแค่ไหนแต่ก็ต้องยอม เฮ้อ!

                “นี่นาย...ฉันเคยเจอนายที่ไหนรึเปล่า” ถามขึ้นท่ามกลางความเงียบ และข้อสงสัยมานาน เพราะรู้สึกว่าตนคุ้นหน้าผู้ชายคนนี้เหลือเกิน

                “ฮ่าๆๆ ในฝันละมั้ง” ดงแฮหัวเราะกลบเกลื่อน เพราะไม่อยากให้รู้เรื่องมากมาย

                “ไม่อะ ฉันไม่เคยฝันถึงคนหน้าแบบนาย” เจสสิก้าพูด

                “= =’ หน้าอย่างฉันนี่มันแบบไหนครับคุณผู้หญิง”

                “คุณที่สอง ไม่คิดจะพูดอะไรบ้างหรือครับ” คยูฮยอนพูดอย่างกวนๆ ทำให้ซอฮยอนมองค้อนกับคำว่าที่สอง

                “คนอย่างนาย ฉันไม่อยากจะคุยด้วย” พูดอย่างเหยียดๆ(?) พลางเดินเร็วขึ้นเพราะไม่อยากจะคุยกับคนข้างๆ

                “เฮ้ เดี๋ยวหลงนะคุณ” คยูฮยอนเร่งความเร็วขึ้น

                “ก็ดีกว่าหลงอยู่กับนาย”

                “เมื่อไหร่คุณจะคุยดีดีกับผมได้ซักทีเนี่ย”

                “ก็ต่อเมื่อนายเลิกกวนประสาทฉัน”

                “ผมไปกวนประสาทคุณตอนไหนครับ คุณที่สอง ^^”

                “ก็ตอนนี้เนี่ยแหละ แล้วก็เลิกเรียกฉันว่าที่สองได้แล้ว มันน่ารำคาญ”

                “ถ้าผมไม่เรียกคุณแบบนี้ แล้วจะให้ผมเรียกคุณแบบไหนละครับ คุณที่สอง”

                “ก็เรียกชื่อฉัน มันยากนักรึไง”

                “ก็ไม่อยากหรอกนะ แต่ผมว่าเรียกแบบนี้ดีกว่า”

                “ = = ”

                “อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิครับ มันไม่สวยเลยนะ”

                “เรื่องของฉัน”

                “คุณอย่าทำให้ผมรู้สึกผิดสิครับ”

                “นายจะสำนึกผิดอะไร นายไม่จำเป็นต้องสำนึกผิดอะไรทั้งนั้น”

                “ก็สำนึกผิดที่ครั้งหนึ่งผมทำให้น้องสาวคุณต้องตาย” คำพูดนี้ทำให้ซอฮยอนหยุดชะงัก แล้วหันกลับมามองด้วยสายตาที่เจ็บปวด

                “ผมรู้นะ ที่คุณเกลียดผม คุณไม่ชอบขี้หน้าผม เพราะมันจะทำให้คุณนึกถึงน้องสาวคุณ แล้วเมื่อกี้ สีหน้าของคุณเมื่อกี้มันทำให้ผมรู้ได้ทันที และมั่นใจมากขึ้นว่าคุณต้องนึกถึงน้องสาวคุณเป็นแน่” คยูฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

                “นายจะพูดขึ้นมาทำไม เรื่องนั้นน่ะ ฉันไม่อยากนึกถึง เพราะฉะนั้นช่วยเงียบแล้วเดินต่อไปด้วย” พูดอย่างเย็นชาเพื่อกลบน้ำเสียงสั่นที่เหมือนจะร้องไห้ของตน

                “เมื่อไหร่คุณจะเข้าใจนะ ว่าครั้งนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ” คยูฮยอนพูดเบาๆ

                “นี่นาย มันจะมืดแล้วนะ ฉันว่าเราออกไปไม่ได้แหงเลย T.T” นานะพูดขึ้นพลางทำหน้าจะร้องไห้

                “เอ่อ นั่นสินะ งั้นเราไปหาฝืนมาก่อกันดีมั๊ย” เรียวอุคออกความเห็นเพราะไม่อยากให้เรนะนั้นกลัว

                “อื้ม ว่าแต่นายก่อไฟเป็นหรอ??”

                “เป็นสิ ฉันเคยทำนะ”

                ผ่านไป 1 ชั่วโมงหลังจากหาฝืนเสร็จ...

                “นี่นาย ฉันว่ามันไม่ติดแล้วนะ นี่มัน 1 ชั่วโมงแล้วนะ” นานะพูดขึ้นพลางดูนาฬิกาที่ข้อมือของตน

                “เอ่อ แหะๆ ขอโทษนะ ที่ฉันจุดไฟไม่ได้ แต่อีกซักพักมันต้องได้แน่แน่ เชื่อฉันนะ”

                “^^!”

**********************************************************************************

Special

หอพักอลวน...คณะกรรมการอลเวง

สัมภาษณ์คณะกรรมการนักเรียน

โดย...ยูอี

                ยูอี – สวัสดีค่า~ ช่วงนี้หน้าฝน แต่ก็ยังร้อนอยู่เลยนะคะ TT ตอนนี้เราจะทำการสัมภาษณ์ เอ่อใครอะ(เอาสคริปขึ้นมาดู) อ้อ ใช่แล้ว คุณลิซซี่ค่ะ

                เดินออกมาอย่างมาดมั่น!

                ยูอี – สวัสดีค่ะคุณลิซซี่ ผอมลงรึเปล่าคะเนี่ย

                ลิซซี่ – งั้นหรอคะ TT คงเป็นเพราะพี่เรนะดันงดอาหารเย็นบ่อยอ่า หิว~

                ยูอี – แหะๆ งั้นหรอคะเนี่ย ว่าแต่คุณมาเดินป่ากับใครคะเนี่ย

                ลิซซี่ – คะ ใครงั้นหรอ (นึก) อ้อ เยซองค่ะ ใช่แล้ว แก้มเหมือนซาลาเปา เยซองคะ

                ยูอี – ฮ่าๆๆ

                ลิซซี่ – ว่าแต่คุณพิธีกรละคะคู่กับใคร

                ยูอี – อย่าให้พูดเลยคะว่าคู่กับใคร ฉันไม่อยากพูดถึงคนแบบนั้น

                ลิซซี่ - บอกหน่อยเถอะค่ะ นะนะ

                ยูอี –  อย่าพูดถึงหมอนั่นเลยคะ

                ลิซซี่ – นะนะ บอกหน่อยนะ

                ยูอี – ก็บอกว่าอย่าไปพูดถึงคนพรรนั้นไงเล่า!!!!!!!!!!!

                ลิซซี่ – O_O (ช๊อคเล็กน้อยกับท่าทีของพิธีกร) ถ้าเช่นนั้นขอจบการสัมภาษณ์เพียงเท่านี้นะคะ

                (ไหงเป็นแขกรับเชิญกล่าวจบละนั่น)

PS.ทุกอย่างอยู่เหนือและเหนือกว่าจินตนาการ จิ้นให้ออกกันนะคะ ท่านผู้อ่าน ^o^!

PS[2].วันนี้ขออัพแค่ตอนเดียวนะคะ เจอกันใหม่ในตอนที่ 14 ไม่เกินเที่ยงคืนของวันพรุ่งนี้นะคะ

nu eng