My Passion, My Lust [fic.Johnny's Jr. yaoi]

ลำดับตอนที่ #15 : My Passion, My Lust - 13

My Passion, My Lust – 13

ท้องฟ้าในวันนี้ยังคงสดใสเฉกเช่นเดียวกับทุกวัน คาเมะยิ้มอย่างอารมณ์ดีขณะเดินลงจากรถที่ใครบางคนขับพามาด้วย ร่างสูงทอดสายตามองคนรักแล้วอดอมยิ้มตามไม่ได้ วันนี้แล้วสินะที่เขาจะได้ชี้ชัดลงไปซักทีว่าคาเมะเป็นของเขา ไม่ใช่ของเจ้าคุซาโนะหรือใครหน้าไหนทั้งนั้น

ดวงตาสีเข้มฉายประกายวาววับอย่างน่าหวาดหวั่น ตกอยู่ในห้วงความคิดที่เขาเฝ้าวนเวียนรอคอยทุกสิ่งอย่างใจจดจ่อ ขอแค่เพียงเดินเข้าไปในตึกพร้อมกันเท่านั้น ทุกสิ่งก็จะกระจ่างชัด...

เจ้าคุมันจะทำหน้ายังไงนะ...และที่สำคัญ...คาเมะของเขาจะทำหน้ายังไง...ยังจะรับเขาได้อีกหรือเปล่า

“...จิน”

“จิน!”

“หา...”

คาเมะแก้มพองลม งอนหมูบ้าบางตัวที่เอาแต่นั่งทำหน้าเลวอยู่บนรถ จนไม่สนใจที่เขาอุตส่าห์เรียกตั้งหลายรอบ ขาเรียวเร่งก้าวฉับๆ นำไปก่อน...ไม่สงไม่สนมันแล้ว

“จินน่ะ...” ร่างบางตัดพ้องอนๆ “เอาแต่เงียบอยู่นั่นแหละ...งั้นเชิญอยู่คนเดียวไปตามสบายเลย”

จินถึงกับเหวอ มือข้างหนึ่งรีบดึงกุญแจรถออกมาแทบไม่ทัน ก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามร่างบางมาติดๆ

“คาเมะ...คอยด้วย”

มือใหญ่เอื้อมไขว่คว้า ในใจหวิวๆ อย่างน่าประหลาด...นี่เขากำลังกลัวใช่มั้ย...ทั้งๆ ที่ตัดสินใจทำสิ่งนั้นลงไปแล้วแต่ในใจลึกๆ กลับอดหวั่นไม่ได้อยู่ดี

“อย่างอนเลยนะคนดี” ร่างสูงคว้าได้ในที่สุด ถ้อยคำออดอ้อนกระซิบที่ข้างหูแทบทำให้ละลายลงไปกองกับพื้นอีกรอบ สัมผัสอุ่นจากริมฝีปากหนากดลงที่ข้างแก้ม คาเมะชักเริ่มเตลิดคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืนจนได้...ใบหน้าหวานระบายสีเข้มจัดเบี่ยงหลบคนตัวโตที่เอื้อมมาจะกอดเขาไว้ ทำราวกับว่าทะนุถนอมมากมายซะจนคนที่เคยแกล้งงอนๆ ต้องก้มหน้างุดๆ “อายอะไรงั้นเหรอ”

หนอย...เจ้าหมูบ้า

แววตาเจ้าเล่ห์นั่นทำให้คนมองชักอยากจะประเคนกำปั้นให้ซักหมัดสองหมัด รอยยิ้มแพรวพราวบนใบหน้านั่นอีก คาเมะพยายามแกะมีคนตัวดีที่เกาะแน่นหนึบจนเกินความจำเป็น

ยังไม่ทันขาดคำก็...

“อย่า...”

น้ำเสียงที่เริ่มขาดห้วงเอ่ยประท้วงเมื่อจินเริ่มลูบไล้ไปทั่ว นี่มันกลางลานจอดรถนะ!!...-*- ร่างบางคิดอย่างหัวเสียแต่ก็ทำอะไรไม่ได้...เต่าตัวนิดเดียวจะไปสู้แรงหมูตัวเบ้อเริ่มได้ยังไง

“ถ้าฉันบอกว่าต้องการนายเดี๋ยวนี้ล่ะ...” ประโยคคำถามหยั่งเชิงแต่น้ำเสียงฟังยังไงมันก็บังคับจะเอาให้ได้ชัดๆ...- -“ คิ้วเรียวขมวดมุ่นท่าทางจะไม่จบเรื่องง่ายๆ แน่ ขณะที่กำลังคิดหาหนทางรอดไปจากตรงนี้สัมผัสนั้นก็เลื่อนลงมาตามท้ายทอย ลิ้นอุ่นลิ้มรสผิวเนียนละเอียดที่หอมและอ่อนนุ่มยิ่งกว่าครีมคัสตาร์ด มือลากลึกลงไปภายใต้สาบเสื้อ ทุกแนวที่นิ้วเรียวของจินลากผ่านไปรู้สึกราวกับเปลวเพลิงวาดไปทั่วเร่งความระอุให้ปะทุมากขึ้นเรื่อยๆ

“อือ...จิน...เดี๋ยวก่อน” คาเมะดันออกหนาให้ออกห่าง หาเหตุผลมาอ้างสุดฤทธิ์ “คุณจอห์นนี่ย์นัดเราไว้นะ”

คำพูดนั้นทำให้จินได้สติ...ชิ ลุงนั่น..เวลาแบบนี้ยังเป็นมารผจญอีก

วงแขนแขนแรงค่อยๆ คลายออกอย่างเสียดาย ในขณะที่คาเมะกำลังลิงโลดเมื่อได้รับอิสระ จินก็ฉวยโอกาสประทับรอยจุบซ้ำรอยเดิมลงไปบนต้นคอจนเป็นสีแดงจัด ชนิดที่เห็นชัดๆ จะๆ คาตา 

“จิน!” ไม่รู้จะสรรหาคำว่าอะไรมาบรรยายการกระทำของคนฉวยโอกาสนี่ได้ คาเมะจึงได้แต่ยอมเดินไปพร้อมกันโดนไม่มีทางเลือก นี่ก็จวนจะได้เวลานัดในนาทีใดนาทีหนึ่งนี้แล้ว ส่วนอีกฝ่ายนั้นน่ะเหรอ...สีหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความพอในตนเองเสียเต็มประดา

**********

เสียงคุยจ้อกแจ้กเงียบสนิทอย่างน่าประหลาดทันทีที่ทั้งสองร่างก้าวเข้ามาในห้อง สายตานับสิบของเหล่ารุ่นน้องและพนักงานมุ่งตรงมาที่คนคู่หนึ่ง หากแต่ไม่ใช่ด้วยความชื่นชมอย่างที่คาเมะคุ้นเคย แววตาเหล่านั้นเต็มไปด้วยประกายแห่งความสงสัยระคนตกใจ บางสายตามองมาอย่างยินดี แต่กระนั้นบางสายตากลับฉาบไปด้วยร่องรอยแห่งความดูแคลน และอิจฉาริษยาอย่างปิดไม่มิด

ผ่านไปอึดใจแต่ราวกับชั่วกัลป์สำหรับคาเมะ เขาไม่ชอบสายตาแบบนี้เลยซักนิด ไม่ชอบซะจนอยากจะตวาดออกไปให้พ้นซะรู้แล้วรู้รอดเพื่อทำลายบรรยากาศที่แสนอึดอัดนี่ รู้สึกแปลกๆ

ไม่ได้หันไปมองกระทั่งจินที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยซ้ำ...ถ้าเขาหันไปมองอีกฝ่ายในตอนนนี้จะเห็นว่าจินไม่มีอาการประหลาดใจเลยแม้แต่น้อย

“ยูโตะคุง...มีเรื่องอะไรกันงั้นเหรอ...พี่มีอะไรแปลกรึไง”

ในที่สุดคาเมะก็รวบรวมความกล้าถามขึ้น ใจไหววูบกระทั่งตัวเองยังรู้สึกได้ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องกลัวกับเหตุการณ์ที่เขายังไม่ล่วงรู้ด้วย...ทั้งๆ ที่เพิ่งจะออกปากถามไปแท้ๆ

รุ่นน้องที่เทิดทูนบูชารุนพี่คาเมนาชิจนหมดใจสบตา หากแต่รีบหลบเช่นเดิม ไม่รู้ว่าควรจะพูดไปดีรึเปล่า...ออกจะลามปามเกินไปมั้ยนะที่จะถามรุ่นพี่แบบนี้

ยิ่งเห็นอาการอ้ำอึ้งจากยูโตะคุงยิ่งทำให้คาเมะยิ่งอยากรู้มากขึ้นไปอีก...ไม่ทันฉุกคิดเลยซักนิดว่าทำไมกันนะ...ทั้งที่จินก็ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับเขา...แต่จินกลับใจเย็นยืนนิ่ง...ทั้งๆ ที่คนคนนี้ใจร้อนที่สุดในบริษัทเลยก็ว่าได้

“เธอจะบอกพี่เองรึว่าจะให้พี่เรียกคนอื่นมาถาม” คาเมะเปรยเสียงสั่น ระอุไปด้วยอารมณ์ฉุนเล็กๆ นี่มันเกินไปแล้วนะ...มาล้อมวงซุบซิบนินทาป้องปากพูดคุยกันต่อหน้าเขาแบบนี้

ดวงตาคู่สวยมองจรดไล่ไปที่พนักงานทีละคน ซึ่งต่างก็พากันล้อมวงห่างๆ พยายามไม่เข้าใกล้นัก...เป็นใครมันจะไม่โกรธล่ะ 

“เอ่อ...” ยูโตะเริ่มปริปากบ้าง แล้วในตอนนั้นนั่นเองที่เพื่อนรักเดินเข้ามาช่วย

“รุ่นพี่อย่าไปเค้นกับยูโตะเลยครับ” เสียงใสๆ ของยูริจังร่างเล็กเอ่ย พลางให้เหตุผล “ให้พวกผมพูดคงไม่เหมาะหรอก...รุ่นพี่ไปดูเองดีกว่าฮะ”

ยูริจูงแขนคาเมะพาก้าวเร่งๆ ไปทางโถงกลางของตึกใหญ่ ระหว่างเดินไปพร้อมกับยูโตะที่หน้าซีดๆ และรุ่นพี่อาคานิชิที่เงียบๆ ร่างเล็กก็ออกรับไปพลางๆ “สัญญานะครับ...ถ้าเห็นแล้วจะไม่อาละวาด...ไม่งั้นแย่แน่”

คาเมะขมวดคิ้ว...นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย

“ทำใจดีๆ นะครับรุ่นพี่คาเมนาชิ” ยูโตะคุงกระซิบมาจากด้านหลัง

ดูท่าทางวันนี้ห้องโถงจะแออัดมากกว่าทุกวัน เพราะอะไรกันทุกคนถึงได้รวมกันอยู่ไม่แยกย้ายไปทำงานซักที ชักผิดวิสัยเกินไปแล้ว -*- กระทั่งเพื่อนในวงอีก 4 คนที่เหลือที่นัดกันไว้ว่าจะมารวมกันก่อนแล้วค่อยขึ้นไปชั้นบนพร้อมๆ กันยังหายหน้า ทั้งๆ ที่คนแทบทั้งบริษัทมาออกันที่นี่

ร่างบางเดินเข้าไปใกล้ๆ กลุ่มคน ทันทีที่คนที่ยืนอยู่หลังสุดหันหน้ากลับมาและพบว่าผู้ใดกันที่สะกิดขอทางเขา...เท่านั้นแหละ เจ้าหมอนั่นก็ละล่ำละลักเป็นการใหญ่

“ค...คาเมนาชิซัง” มือสั่นๆ เลื่อนแว่นให้ตรงอย่างตกใจ อาการส่อพิรุทธ์ชัดๆ “เห้ย...ก...แก...หลีกทางเว้ย...คาเมนาชิซังมา”

ได้ยินดังนั้นทุกร่างจึงรีบสลายตัวอย่างรวดเร็ว กลุ่มคนที่ดูเหมือนม็อบชุมนุมเมื่อครู่แตกวงไปอยู่ตามมุมห้อง เผยให้เห็นป้ายประกาศที่ทางบริษัทมักจะนำเรื่องราวมาติดประชาสัมพันธ์แก่พนักงานและคนนอกให้ได้รู้ทั่วกัน

“อะไรกันนักกันหนานะ” เจ้าตัวพึมพำ กระนั้นก็ยังคงก้าวไปยังป้ายประกาศเบื้องหน้า สายตาวาดผ่านลงบนแผ่นกระดานสักหลาดก่อนจะเบิกกว้างด้วยความตกใจ

‘รักสามเส้าระหว่างไอดอลชื่อดัง’

มุมขวาบนรูปเล็กๆ เป็นภาพที่เขาถ่ายกับฮิโระคุงเมื่อตอนก่อนทัวร์คอนเสิร์ต แต่ถัดลงมาตรงกลางรูปใหญ่เลยเนี่ยสิ...ภาพของเขาที่ไปหาจินถึงห้องเมื่อคืนนี้ มีวันเวลากำกับมุมขวาล่างอย่างแน่ชัด แถมตอนนั้นยังจูบกันอยู่หน้าประตูซะด้วยสิ...คาเมะอึ้งจนไม่รู้จะทำไงดี ริมฝีปากบางสั่นระริก จะหาอะไรมาอ้างก็ไม่ได้ เพราะภาพนั้นเห็นชัดทุกรายละเอียด...ใกล้...ใกล้มากซะจนมองออกว่าฝีมือใคร

ถัดลงมารูปเล็กๆ ด้านล่างยิ่งไม่ต้องพูดถึง แต่ละภาพล้วนเป็นตอนที่อยู่ด้วยกันในคอนโดนั้น ถึงจะไม่มีช๊อตเด็ดเห็นจะจะ...แม้ภาพที่ถ่ายจะหลบมุม แต่รูปถ่ายสภาพรอบเตียงก็เป็นตัวการบ่งบอกได้อย่างดีว่าคนทั้งคู่ทำอะไรกันตลอดทั้งคืน

“จิน” เสียงแผ่วเบาเอ่ย หันกลับไปมองชายผู้ซึ่งยืนอยู่เบื้องหลังช้าๆ ใบหน้าคมเข้มราวเทพบุตรนั้นเรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ก่อนที่เสียงทุ้มจะยืนยันให้ร่างบางได้ยินเพียงผู้เดียวเท่านั้น

“นาย...เป็นของฉัน”