คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Who Are Win!! : 14 : if U love Me!! (100%)
“จำคำชั้นไว้คยูฮยอน...ถึงชั้นจะเคยรักนายจริง แต่ตัวตนที่แท้จริงของนายมันทำให้ชั้นเกลียดเข้าขั้วหัวใจเลยล่ะ”!?!
“พี่ซองมิน...”คยูฮยอนพึมพำเบาๆ ตอนนี้เค้าไม่รู้จะทำหน้าดีใจหรือเสียใจดีกับคำว่า ‘เคยรัก’ ของคนตัวเล็กนี่ดี
“พี่...เคยรักผมจริงๆหรอ???”ร่างสูงตัดสินใจออกถามออกไปกับคำพูดที่ไม่น่าไว้ใจของซองมิน...ก็ตอนเค้าบอกรักอยู่เรื่อยๆก็ปฏิเสธกันมาตลอด จะให้เชื่อง่ายๆก็คงทำใจเชื่อยาก แต่อีกใจก็อยากเชื่อใจจะขาด...
“อืม...อดีตน่ะคยูฮยอน”พูดจบก็ทำท่าจะเดินออกจากห้องแต่ความเจ็บที่สะโพกมันดันเข้าโจมตีคนตัวเล็กให้ล้มลงซะก่อน
“อ๊ะ!!”แล้วก็ตามบท คยูฮยอนวิ่งเข้ามารับซองมินไว้ทันอย่างหวุดหวิด
“เจ็บมากสินะครับ...ผมขอโทดจริงๆ ผมมันเลวเองที่ไม่ยอมถามอะไรให้รู้เรื่องก่อน พอพี่คยูมินพูดมายังงั้นก็คิดว่าพี่เคยมีอะไรกับพี่คยูมินแล้ว...”คำสารภาพผิดของคยูฮยอนทำเอาพี่มินนี่ตาโต
“หา!!!นายว่าอะไรนะ”
“ผมคิดว่าพี่เคยมีอะไรกับพี่คยูมินแล้ว...ผมก็เลย...เอ่อ...อยากให้พี่เป็นของผม-//////-.”คยูฮยอนตอบหน้าแดงผิดกับพี่มินนี่ที่ตอนนี้ดูจะโกรธสุดๆ
“ไอ้คยูมินมันพูดอะไร??”เสียงห้วนๆถูกถามออกมาจากปากคนตัวเล็ก
“ก็...พอผมถามว่าเค้าเป็นอะไรกับพี่เค้าก็บอกว่าจะพิสูจน์ให้ดูแล้วก็บอกว่าเคยมีประสบการณ์ร้อนแรงกับพี่มาแล้วแถมยังบอกว่าห้องนี้น่าจะมีร่องรอยของพี่ 2 คนเหลืออยู่...เอ่อ...ผมเลยโกรธแล้วก็แค้นที่...ที่คนที่ผมรัก...เอ่อ...ผมรักพี่นะ-////-.”คยูฮยอนยิ่งพูดก็ยิ่งหน้าแดงทำเอาพี่มินนี่แอบยิ้มหน่อยๆ ไอกงไอเกลียดนั่นคงทำไม่ลงซะแล้วสิ แต่ไม่ได้!!!เมื่อกี้ไอ้รุ่นน้องนี่มันทำเค้าแสบนัก...ต้องแก้แค้น...หึหึหึ
“รัก???นายนี่ดีนะ ทำกับชั้นขนาดนั้นยังมีหน้ามาพูดคำนี้ได้อีก”เสียงกร้าวร้าวของคนตัวเล็กบวกกับคำพูดโหดร้ายทำเอาหัวใจของคยูฮยอนเกือบหยุดเต้น
“ผม...ครับ!!ผมมันเลว แต่ผมรักพี่จริงๆนะครับ ผมแค่อยากให้พี่เป็นของผมคนเดียว...ถึงคิดแบบนั้นแล้วมันจะเห็นแก่ตัวแต่ผมก็รักพี่ซองมินคนเดียวนะครับ!!”คำพูดแก้ตัวที่เลี่ยนจนเรียกว่าเน่าถูกระบายออกมาอย่างร้อนรนทำเอาพี่มินนี่เกือบใจอ่อน
“งั้นนายก็หาทางพิสูจน์ให้ชั้นเห็นให้ได้ละกัน”พี่มินนี่พูดก่อนจะยกยิ้มเหมือนที่พี่กี้ชอบทำ
“อ่า...พี่ซองมินไม่โกรธผมใช่มั้ยครับ”พี่กี้พูดก่อนจะทำหน้าโล่งใจ
“???”มันเข้าใจที่กรูพูดป่ะเนี่ย!!!
“ตอนนี้ชั้นอยากกลับบ้าน ชั้นอยากไปบ้านดงแฮ...”พี่มินนี่พูดแล้วทำท่าจะลุกขึ้นยืนแต่ร่างสูงก็จัดการช้อนตัวคนตัวเล็กขึ้นมาวางไว้บนเตียงก่อน
“ทำอะไรน่ะ!!!”พี่มินนี่ถึงกับเหวอเมื่อคนตัวโตอุ้มเค้ามาวางไว้บนเตียง
“พี่จะเดินไปรึไงครับ เดี๋ยวผมโทรตามคนที่บ้านให้ขับรถมารับ”พี่กี้พูดแล้วก็หยิบมือถือโทรหาคุณพ่อบ้านพร้อมๆกับหยิบผ้าเช็ดตัวยื่นให้คนตัวเล็กที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่บนเตียง
“เดี๋ยวซักพักพ่อบ้านก็จะมาถึง พี่ซองมินอยากอาบน้ำหน่อยมั้ยครับ??”พี่กี้ถามทำให้พี่มินนี่พยักหน้าตามเบาๆ
“อาบไหวมั้ย???ต้องให้ผมช่วยอะไรมั้ยครับ”ใบหน้าหล่อเกินห้ามใจของร่างสูงยื่นเข้ามาถามใกล้ๆใบหน้าน่ารักของคนตัวเล็กทำเอาพี่มินนี่ต้องหลบสายตาด้วยความอาย
“แค่ไปส่งที่อ่างอาบน้ำก็พอ -////-..”
“ครับ!!เจ้าหญิง”คำพูดหวานเลี่ยนแต่ละคำที่ออกมาจากปากร่างสูงดูเหมือนจะเป็นยารักษาความเจ็บอย่างดีให้คนตัวเล็กเมื่อตอนนี้ความร้อนที่หน้ามันได้แบกเอาความเจ็บปวดตรงสะโพกให้ลดลงไปมากแล้ว
“ออกไปได้แล้ว...”เมื่อมาถึงอ่างอาบน้ำพี่มินนี่ก็ไล่พี่กี้อกไปทันที
“ไม่ให้ผมอาบให้แน่นะครับ โอ๊ยย!!ครับๆออกไปแล้ว”คดีเก่ายังไม่เคลียพี่กี้ก็หาเรื่องกวนตรีนจนทำให้โดนมะเหงกอรหันต์ของพี่มินนี่ไปหนึ่งที
“ดงแฮกินยา..ดงแฮ...ดงแฮ!!!”คิบอมพร้อมเสียงเรียกคนตัวเล็กที่มุดอยู่ในผ้าห่มจนกลายเป็นตะโกนทำเอาคนที่เพิ่งตื่นมาทำหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจ
“เรียกกันยังงี้เอาปืนมายิงเลยดีกว่าไอ้บ้าแก้มแตกขี้เก๊กขี้ตะโกน...”นั่นไง ตื่นมาก็บ่นๆๆๆทำเอาคิบอมส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ
“กินยา”คำพูดแสนน่าเบื่อบวกกับเม็ดยาขนาดยักษ์ที่ถูกยื่นมาให้ทำเอาผ้าห่มผืนหนาถูกยกขึ้นมาคลุมหัวอีกรอบพร้อมกับคำพูดแสนสละสลวย
“ไปตายซะ!!!ชั้นไม่กิน” -*-
“เม็ดสุดท้ายแล้ว จะได้หายเร็วๆไง”คิบอมพูดพร้อมกับพยายามดึงผ้าห่มออก
“ม่ายยยยยย~~~~!!!!!แกจงแก้มระเบิดไปซ้า~~~~~!!!!อ๊ากกกกกก!!!!!”เสียงโวยวายดังลั่นของดงแฮทำเอาแจจุงต้องโผล่หัวเข้ามาจุ๊ปากอีกมือก็ชูโทรศัพท์ให้ดูว่าตัวเองต้องการความสงบทำให้คิบอมต้องพยักหน้าให้อย่างเข้าใจบ่นเหนื่อยหน่ายกับการวยวายของคนตัวเล็ก
“จะกินดีๆหรือจะเป็นนางเอกนิยาย???”คิบอมถามเสียงเรียบทำให้ดงแฮโผล่หัวออกมาพร้อมกับใบหน้ามึนๆ
“นางเอกนิยาย???”
“ก็ให้พระเอกนิยายอย่างชั้นป้อนยาให้ไง...”เสียงที่ปกติก็นุ่มอยู่แล้วถูกปรับให้นุ่มลึกและเซ็กซี่ขึ้นไปอีกทำเอาคนตัวเล็กหน้าแดงรีบหยิบยามากินอย่างรวดเร็วแต่ก็ต้องหน้าเหวอทันทีเม่อร่างสูงแย่งยาคืนไป
“เอามานี่ไอ้แก้มระเบิด!!”
“ชั้นป้อนนายดีกว่า...”พูดจบยาเม็ดยักษ์ก็ถูกส่งเข้าปากร่างสูงก่อนริมฝีปากนุ่มจะประกบกับริมฝีปากบางก่อนที่จะได้ร้องประท้วง
“อือ...อืม…”ลิ้นร้อนจัดการดันเม็ดยาให้ไหลลงคอของร่างเล็กแต่ความหวานจากโพรงปากเล็กก็ทำเอาร่างสูงลืมตัวเผลอสัมผัสกักเก็บความหวานนั้นอย่างลืมตัว
“...โอ๊ย!!โอ๊ยย เลือด..บ้าเอ๊ย!!”แล้วก็ต้องร้องลั่นเมื่อโดนคนตัวเล็กกัดลิ้นเข้าให้เต็มแรง..บุญแค่ไหนที่ลิ้นไม่ขาด-*-
“สม-/////-..”พูดไปยังงั้นแต่ก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อตัวเองก็ดีใจอยู่ไม่น้อยที่ร่างสูงป้อนยาให้เค้าแบบนี้...แกต้องบ้าไปแล้วแน่ๆดงแฮ...
“มานี่ซิ!!”ดงแฮพูดแล้วตบมือลงที่ว่างข้างๆตัวเองก่อนจะหยิบยาในลิ้นชักข้างเตียงขึ้นมา
“อ้าปาก...แลบลิ้นหน่อยสิ”เมื่อคิบอมแลบลิ้นให้ดงแฮก็จัดการทายาเบาๆไปตรงที่เป็นแผล
“แสบมั้ย??ชั้นจะทำเบาๆละกัน...อืม...”ดูเหมือนคนตัวสูงจะไม่เห็นค่าของยาซักนิดเมื่อริมฝีปากหนาประกบกับริมฝีปากบางอีกครั้งอย่างไม่เกรงกลัวก่อนลิ้นที่เป็นแผลอยู่จะไล่สัมผัสไปทั่วโพรงปากนุ่มแล้วตวัดเข้ากับลิ้นเล็กที่ดูเหมือนจะว่าง่ายผิดปกติ
“อะแฮ่ม!!ซองมินมาหาน่ะดงแฮ”แล้วคิบอมก็ต้องผละตัวออกมาอย่างเสียดายเมื่อหมี๊แจเปิดประตูเข้ามาหาคนตัวเล็ก
“อ่ะครับ เดี๋ยวผมลงไป”ดงแฮพูดเบาๆเนื่องจากยังหมดแรงกับการกระทำเมื่อครู่อยู่
“อย่าให้นานมากล่ะ...หรือถ้าจะนานก็ช่วยส่งเสียงเบาๆหน่อยล่ะกันนะ”แล้วดงแฮก็ต้องหน้าแดงขึ้นมาทันทีเมื่อพี่แจจุงคนดีของเค้าดันพูดอะไรให้คิดลึก(ก็หมี๊แจเค้าเตือนด้วยความหวังดีเน้อ 555+)
“เพราะนายคนเดียวเลยตาบ้า!!”พูดก่อนจะปาหมอนกระแทกหน้าหล่อๆของคิบอมซะเต็มแรงแล้วรีบวิ่งออกจากห้องไปปล่อยคิบอมนั่งยิ้มอยู่คนเดียว
“อ๊ะ!!เลือดไม่ไหลแล้ว...หึหึ ท่าทางชั้นจะคิดถูกนะที่ให้นายทายาให้...”คิบอมพูดกับตัวเองก่อนจะเดินตามดงแฮไป
“พี่แจจุง...”แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเปิดประตูออกมาจ๊ะเอ๋หม่าหม๊าพอดี-*-
“หวานปากเลยสิไอ้น้องตัวดี”แจจุงแซวทำให้คิบอมยิ้มตอบกลับไป
“ก็ต้องขอบคุณพี่ล่ะครับที่ทำให้ผมรู้ว่าดงแฮน่ะหวานขนาดไหน...”
“ไม่ต้องหรอกไม่ต้องหรอก เพราะที่ชั้นทำไปก็เพื่อให้นายแพ้เกมที่แข่งกับดงแฮนี่นา”แจจุงพูดยิ้มๆ
“แพ้ก็แพ้สิครับ ยังไงผมก็รู้สึกว่าตัวเองแพ้มาตั้งแต่แรกแล้วล่ะ...แค่จะแกล้งดงแฮเล่นเฉยๆ”คิบอมพูดขำๆ
“แต่ดูเหมือนจะมีคนที่อยากให้นายชนะจนได้นะคิบอม”พูดแล้วก็ชูให้ดูมือถือเครื่องเล็กที่หน้าจอแสดงสายโทรเข้าล่าสุด…คิม ฮีชอล…
“เอ๋!!พี่ฮีชอลโทรหาพี่หรอ???”คิบอมถามงงงง
“อือ...คุยอะไรกันนิดหน่อย ตอนนี้ชั้นว่านายลงไปข้างล่างเถอะ”แจจุงพูดแล้วก็พลักคิบอมให้เดินลงบันไดไปในหัวก็คิดถึงบทสนทนาเมื่อครู่
“พี่ชายคนสวยรับโทรศัพท์ด้วยฮับบบ~~!!”เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำเอาแจจุงหน้ามุ่ย...ไอ้ดงแฮมันมาเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าของเค้าอีกแล้ว...
“สวัสดีครับ”แจจุงพูดทักทายคนในสายโดยที่ไม่รู้ว่าใครที่คุยกับเค้าอยู่-*-
‘แจจุงหรอ ชั้นฮีชอลนะ!!’เสียงที่ตอบกลับมาทำเอาคนสวยของเรามุ่ยหน้าทันที
“ครับ...มีอะไรหรอ??”น้ำเสียงเปลี่ยนไปเป็นเครียดๆทันทีที่รู้ว่าใคร
‘ซองมินไปหารึยังงง~~!!’ลางสังหรณ์ของแจจุงบอกทันทีว่าที่ฮีชอลถามถึงซองมินไม่ใช่เพราะซองมินได้รับรางวัลทำตัวเป็นกระต่ายยอดเยี่ยมหรืออะไรแน่ๆ
“ยังครับ”แจจุงตอบไปสั้นๆ
‘ว๊า~~!!คยูฮยอนนี่ชักช้าจังน๊า~หรือว่าซองมินจะเจ็บจนลกไปขึ้นนะ...’ประโยคที่แจจุงได้ยินถูกประติดประต่ออย่างรวดเร็วจนต้องร้องอ๋อในเบาๆแล้วก็ต้องกำมือแน่นอย่างเจ็บใจทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังถูกเอาคืนอยู่
“พี่ต้องการอะไรกันแน่...เกมนี้เป็นเกมของดงแฮกับคิบอมนะฮะ ซองมินไม่เกี่ยวซะหน่อย”แจจุงพูดเสียงเรียบ ถึงแม้เนื้อหาจะออกโวยวายนิดๆแต่เค้าก็ยังขอใช้น้ำเสียงปกติเพื่อแสดงว่าอีกฝ่ายยังไม่สามารถทำให้เค้าวุ่นวายใจได้
‘ก็ไม่ได้บอกซักหน่อยว่าจะเอาเข้ามาเกี่ยวในเกมของคิบอมกับดงแฮ แค่จะบอกว่าชั้นชอบทำให้คู่รักสมหวังก็แค่นั้น...แล้วก็จะบอกว่าชั้นยังเหลือไพ่เด็ดๆอีกเยอะนะ...’เสียงสดใสในตอนแรกก่อนจะกลับกลายเป็นเสียงชั่วร้ายในประโยคหลังทำเอาแจจุงขนลุก
“ม่ายยยยยย~~~~!!!!!แกจงแก้มระเบิดไปซ้า~~~~~!!!!อ๊ากกกกกก!!!!!”เสียงโวยวายของดงแฮดังขึ้นทำให้แจจุงต้องเปิดประตูห้องเข้าไปให้รู้ว่าเค้าต้องการความสงบ
‘ดูท่าว่าดงแฮจะไม่ได้แยแสกับครั้งแรกของตัวเองซักเท่าไหร่นะ...โวยวายซะขนาดนั้น’เจ๊ซินพูดเสียงสยดสยอง
“ดูเหมือนยังงั้นหรอครับ??แต่ผมว่าเพราะเป็นคิบอมเค้าถึงไม่ได้ว่าอะไรมากกว่า”แจจุงพูดไปตามความจริง
‘นั่นสินะ นายรู้มั้ยแจจุง...ชั้นน่ะชอบจับคู่ให้ชาวบ้านนะ ถ้าเป็นคู่ปกติอย่างคยูมินหรือวอนฮัน ฮันฮยอก คังทึก ชั้นว่าเราพอจะร่วมมือกันได้นะ’เสียงจริงจังทำเอาแจจุงแอบยิ้ม...แต่มันก็จริงนะ
“ก็จริงนะครับ แต่ผมขอคู่คิเฮไว้ซักคู่ก็แล้วกัน”แจจุงพูดทำให้อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆแทบจะทันที
‘คู่นี้ชั้นก็ขอ... 2 คนนั้นน่ะที่จริงก็แพ้ตั้งแต่แรกทั้งคู่น่ะแหละ ถ้าไม่มีเราช่วยมันก็คงไม่น่าสนุกอย่างนี้หรอก’เจ๊ซินพูดด้วยเสียงสนุกสนาน
“นั่นสิครับ ถ้าผมไม่ได้พี่มาแข่งกับผมผมก็คงเบื่อแย่”
‘ใช่ๆนานแล้วนะที่ชั้นไม่ได้เจอคู่แข่งร้ายๆแบบนายน่ะ’มันจะชมหรือด่ากรูฟระ -*-
“แต่ผมขอชนะละกันนะครับ หึหึ”
‘ไม่หรอกแจจุง นายน่ะยังเด็กไปสำหรับการชนะชั้น...ชั้นยังเหลืออยู่นะ ตัวเบี้ยที่จะเป็นตัวรุกฆาตรในหมากเกมนี้น่ะ...คิดให้ออกนะแจจุง คิดให้ออกก่อนที่นายจะหมดทางแก้เกมเพราะชั้นยังไม่อยากหมดสนุกกับเกมนี้ง่ายๆ...ตื๊ดดดๆๆๆ’พูดจบก็ตัดสายไป
‘ใครกันนะที่พี่ฮีชอลพูดถึง...ทำไมมันเหมือนจะนึกออกยังงี้หว่า???’คนหน้าหวานได้แต่คิดก่อนจะต้องสะดุ้งเมื่อมีคนมากดออดหน้าบ้าน
“ครับๆๆ อ้าว!!ซองมินคยูฮยอน เข้ามานั่งก่อนสิ”พอไปเปิดประตูก็เห็นไอ้เด็ก 2 ตัวมันพยุงกันเข้ามา
‘หึหึหึ เอาสิพี่ฮีชอล ถ้าเป็นเด็กพวกนี้ผมจะช่วยพี่ฮีชอลจับคู่ให้อีกแรงตามคำชวนนะครับ!!!’!?!
กร๊ากกกกกกก สาบายจายยยยยย
ไม่ย้ายนิยายแล้วนะฮัพพพพพ!!! เนื่องจากขี้เกียจ-*-
อา...ถ้าอยากรู้ว่าเวลา 2 มารร้ายผนึกกำลังมันจะชั่วร้ายขนาดไหน
อาจจะอัพต่อเรยเน้อ -*- ดูก่อน
รักทุกคนน๊า~~ จุ๊บๆๆๆ
ปล.ตอนนี้ยาวกว่าปกติเนื่องจากอารมณ์ดี กร๊ากกกกก
ความคิดเห็น