ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอแยไม่เลิก
เพรลาเินถือล้อถ่ายรูปไปามายหา ั้ล้อถ่ายเอบ้า ถ่ายวิวทิวทัศน์บ้า เินนาล้าึอยาลเล่นน้ำเย็น ๆ แ่ยัระแวว่าะมีหมามาไล่ฟัอี
หิสาวเินลุยน้ำแล้วว่ายำผุำว่ายโ้ลื่นอยู่นเียว เธอมอเห็นเ็สีอยู่ไล ๆ ึไม่ไ้สนใ ยัำผุำว่ายเล่นแล้ว็้อใเมื่อเ็สสีลำนั้นพุ่รมาเหมือนะนเธอ
“อ๊าย” เพรลาหลับาแน่น เมื่อเห็นว่าัวเอะหลบไม่ไ้แล้วแ่ัวเธอลับปลิวหวือึ้นาน้ำมาบนเ็สีทำให้เธอใ รีบลืมาึ้นมา
“ว่ายน้ำยัไ ไมู่ทาเลย”
“ุ!” หิสาวิ้นะลารถแ่เาไม่ยอมปล่อย ยัอรัเอวเธอไว้แน่นแล้วับออไป “นี่ ะพาันไปไหน ปล่อยันเี๋ยวนี้นะ ุไม่มีสิทธิ์”
“ะีิ้นทำไมเล่า ันแ่ะพาไปเที่ยว”
“ไม่ไป”
“ไม่อยาไปเหรอ เาะ้าหน้านั่นสวยนะ เวลาพระอาทิย์แล้วสวยอย่าบอใรเลย ที่สำันะปะารัสวยมา” นุภัทรเอาอมาล่อแ่เธอยิ่ิ้นหนี
“ไม่…ันไมู่อะไรทั้นั้นแหละ” เพรลาทั้ิ้น ทั้พยายามหมุนเ็สีให้มันไปทาอื่น เสียุึัอยู่้าหู
“เี๋ยวเ็สี็ว่ำหรอ”
“ให้มันว่ำไปเลย” หิสาวะโนฝ่าลมแรและเสียลื่น
“เธอไม่ิเหรอว่าถ้าเราสอนายไปพร้อมัน นรมันะวุ่น” นุภัทรับเ็สีมาเรื่อย ๆ ไม่สนว่าเธอะิ้นหนีอย่าไร นสุท้ายเพรลาึ้อเปลี่ยนาิ้นหนีที่เปล่าประโยน์มาเป็นมอหาทาหนีทีไล่ที่ะหาทารอ หาว่านุภัทริะทำอะไรเธอ
ายหนุ่มอเมื่อมาถึเาะหนึ่ เป็นเาะที่สวยน้ำใส โหินนาให่ัับน้ำสีฟ้าอมเียวแล้วเา็ส่สน็อเิลให้เธอ
“ะ?”
“รนี้ปะารัสวยมา ไม่อยาูริ ๆ นะเหรอ”
“ไม่่ะ”
“เลือเอานะ ว่าะอยู่บนบ้วยันหรือะลไปในน้ำ้วยัน” เายัยิ้มวน ๆ มาให้ เพรลาเ็บใแ่อยู่ในน้ำมัน็ีว่าอยู่บนบที่เาะทำอะไรับเธอเมื่อไร็ไ้ึยอมรับเอาสน็อเิลมา “ใ้เป็นหรือเปล่า”
“ันยัไม่เยำน้ำ่ะ”
“อมเอาไว้ในปาแล้วหายใทาปา ใ้ที่รอบมูรอบเอาไว้” เาส่ให้และ่วยสอนวิธีารใส่ให้ พอเห็นว่าเธอเ้ ๆ ั ๆ ึ่วยรอบมูและมัผมไป้านหลัให้ ใบหน้าหล่อเหลาอเา้มลมาใล้ ใลนเธอสัมผัสลมหายใอุ่นร้อนไ้ที่ปลายมู
“ทำไม้อพาันมา”
“ำนเียว มันไม่สนุ” เาอบสั้น ๆ พอัเ็บผมให้เธอเสร็แล้วึอบึ้นอี “ันอบเห็นเธอโรธ สนุี”
“ุ!”
“ไปไ้แล้ว แหมะไม่สวย” เาบอแล้วสวมสน็อเิลพร้อมระโลไป่อน เธอถอนหายใ ระโลน้ำามไป เาว่ายมาับมือเธอไว้แล้วันัวให้ำผิวน้ำูปะารัไป้วยัน ทัศนียภาพเบื้อล่าที่สวยสะสายาทำให้หิสาวไม่ัืนอะไรอี เพราะภาพรหน้าสวยมาริ ๆ
ปะารัหลาสี โบสะบัามแรลื่น มีปลาสีสวยแล่นผ่านไปมา หอยเม่นหนามแหลมมอยู่ล่าสุ หอยเสือำลัอ้าปาินแพลอน ปลานีโม่สีาวแวิ่หลบมนุษย์สอนไปในหมู่ปะารั มันสวยนเธออยามีล้อไว้เ็บวามามรหน้า เหมือนนุภัทระรู้ใเธอ เพราะเาถอสน็อเิลออแล้วำลไปใ้น้ำ ึล้อออมาถ่ายรูปให้เธอที่ำน้ำเพียผิว ๆ แล้วทำมือทำไม้เหมือนะบอให้เธอำามลมาพอเห็นเธอ้าึผุึ้นมาเหนือน้ำ
“ำลมาสิ ะถ่ายรูปให้”
เพรลาลัเลแ่เพราะวามสวยที่เย้ายวนทำให้เธอัสินใถอสน็อเิลและำลไป เธอยื่นมือลไปใล้ปะารัแ่ไม่แะ้อมัน เาถ่ายรูปให้เป็นัหวะที่ปลานีโม่สามัวว่ายัผ่านมือมา หิสาวื่นเ้น มั่นใว่าะไ้รูปที่สวยมา ึโพส์ไปอีหลายท่า้วยวามลืมัว มันสวยนเธอไม่อยาึ้นมาาน้ำ
เพรลาึ้นมาบนเ็สี สีหน้าเหมือนยัไม่หายื่นเ้นับวามสวย ายหนุ่มามึ้นมา เห็นสีหน้าอเธอแล้ว็อยิ้มบา ๆ ไม่ไ้แ่พอเธอหันมา็รีบทำหน้าเยามเิม
“อบหรือเปล่า”
“อบ่ะ อบุนะะ” เมื่อเาพูีมา เพรลา็ไม่ไ้ั้แ่ะร้ายลับ แ่พอเาส่รูปที่มีปลานีโม่ให้เธอที่เห็นแ่ลำัวับมือทั้ที่เธออุส่าห์ลั้นลมหายในหน้าเียวแล้วียิ้มให้ล้อแบบสุ ๆ ็หน้าบึ้ “อะไรัน”
“อโทษทีนะ ับภาพไม่ทัน”
“แ่ันียิ้มอยู่ั้นานนะะ”
“็ันมัวแ่โฟัสที่ปลานีโม่ไ ไม่ไู้น อย่าน้อย็ถ่ายไ้รูปปลานี่ ใ่ไหม” ายหนุ่มย้อนถามทำให้หิสาวหน้าอ้ำ อีหน่อยเธอลาออาานแล้ว ไปสมัรานที่ใหม่ ะมีเวลาว่าไ้มาเที่ยวทะเลแบบนี้เมื่อไรอี็ไม่รู้
“่ะ” เพรลาเสียอ่อย เาระุยิ้มแล้วับเรือออไป แ่พระอาทิย์รหน้าทำให้เธอลืมวามุ่นเือเมื่อรู่ไป
++ ใระหลเสน่ห์มใร่อนน๊อออออออออ เป็นแผนอเาหรือเปล่า
โหลลิ์นี้่ะ
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNTk3MzU0MiI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjM1ODkxMSI7fQ
ความคิดเห็น