ลำดับตอนที่ #15
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 15 แตกสลาย
วันถัมา ฮอลโล่เินเ้าไปในห้ออสาร์เล็้วยวามาหวัที่ระมัระวั เมื่อวานเป็นรั้แรที่เารู้สึว่าไ้้าวหน้าไปริๆ เป็นรั้แรที่เาไ้เห็นวามเปราะบาอเธอโยที่มันไม่ไ้ถูปิบั้วยำประประันหรือท่าทีที่แ็ระ้า เาไม่แน่ใว่าะเออะไรในวันนี้ แ่เาั้ใแน่วแน่ว่าะเินหน้า่อไป
สาร์เล็นั่อยู่ที่เิม แ่บาอย่าในัวเธอูแ่าออไป รอยยิ้มมั่นใอเธอหายไปแล้ว ถูแทนที่้วยสีหน้าที่อ่านไ้ยา เธอออแน่น และเมื่อเา้าวเ้ามา สายาอเธอเหลือบมอเาเพียแวบเียว่อนะรีบเบือนหน้าหนี
“อรุสวัสิ์”
ฮอลโล่พูเบาๆ ะนั่ลที่ำแหน่ประำอเา
“อรุสวัสิ์”
เธออบ เสียเบาว่าปิเล็น้อย เธอยับัวอย่าอึอั มือเลื่อนับายุอัวเออย่าไม่ั้ใ
มีวามเียบที่อึอัอันยาวนาน ฮอลโล่ึัสินใทำลายมัน
“วันนี้รู้สึเป็นยัไบ้า?”
“็ี”
สาร์เล็อบเร็วเินไป น้ำเสียอเธอฟัูไม่่อยน่าเื่อถือ
เาเอียศีรษะมอเธออย่าพินิพิเราะห์
“แน่ใเหรอ?”
เธอถอนหายใ พลาเอนัวพิพนัเ้าอี้โยไม่สบาเา
“ทำไม้อสนใ้วย?”
“เธอรู้ำอบอยู่แล้ว”
ฮอลโล่พู้วยน้ำเสียที่อ่อนโยน
“เพราะันเป็นห่วเธอ”
สาร์เล็สะุ้เล็น้อยเมื่อไ้ยินำพูนั้น แ้มอเธอึ้นสีแาๆ เธออ้าปาเหมือนะโ้ลับ้วยำพูประประันามปิ แ่ลับพูไม่ออ เธอรีบเบือนหน้าหนี มือำแน่นนเป็นหมั
“ทำไมนาย้อยุ่ยานานี้้วย?”
เธอพึมพำับัวเอมาว่าะพูับเา
ฮอลโล่ยิ้มบาๆ
“ัน็อยาถามเธอเหมือนัน”
เธอเหลือบมอเา้วยแววาุ่นมัว แ่ไม่มีวามเลียัริๆ อยู่ในแววานั้น
“นายมันน่ารำา”
เธอบ่นออมา
“รู้ัวไหม?”
“อาะนะ”
เาหัวเราะเบาๆ
“แ่ันไม่ไปไหนหรอ เธอ้อทำใยอมรับมัน”
สาร์เล็ถอนหายใ พลาเอามือุมมับ
“นายมันน่าปวหัวริๆ”
“เธอเป็นนบอเอว่าันื้อ”
เาแหย่ลับ
“็ไม่ผิหรอ”
เธอหลุหัวเราะออมาเล็น้อย แ่รีบลบเลื่อนในทันที
“เียบไปเลย” เธอพึมพำ แ่เสียอเธอไม่ไ้แฝวามุันเหมือนเย
ฮอลโล่เอนัวไป้าหน้าเล็น้อย สีหน้าอเาูอ่อนโยนึ้น
“สาร์เล็ ันถามอะไรหน่อยไ้ไหม?”
เธอัวแ็ึ้นเล็น้อย ่อนะมอเาอย่าระแวระวั
“อะไร?”
“เธอเลียันหรือเปล่า?”
เาถาม น้ำเสียูอ่อนโยน
ำถามนั้นทำให้เธอะัไป วาอเธอเบิว้าึ้น และูเหมือนเธอะหลทาอยู่ั่วะหนึ่ เธออ้าปาะอบ แ่ลับพูไม่ออ เธอปิปาลอีรั้ รามอเธอบันแน่นะที่เธอเบือนหน้าหนี
“ัน…”
เธอเริ่มพู แ่เสียอเธอสั่นเรือ เธอลอพูใหม่อีรั้
“ันไม่…”
เธอไม่สามารถพูนบประโยไ้ ยิ่มอหน้าเา หัวใอเธอยิ่เ้นแรึ้น วามิอเธอรีร้อให้พูอะไรสัอย่า อะไร็ไ้ แ่วามริำลัรั่วไหลผ่านรอยร้าวอำแพที่เธอสร้าึ้นมา
อ้อมแนอเธอโหยหาที่ะอเาเอาไว้แน่น เพื่อรับรู้ถึไออุ่นาัวเา ริมฝีปาอเธอสั่นไหว้วยวามปรารถนาที่ะสัมผัสเา และหูอเธอ็โหยหาที่ะไ้ยินำพูที่เธออยาเื่อมาลอว่า ‘ทุอย่าะไม่เป็นไร’
เธอพ่ายแพ้ให้ับเาอย่าสมบูร์ และมันทำให้เธอหวาลัว
สาร์เล็สูหายใเ้าลึ พยายามั้สิ เธอะให้เารู้ไม่ไ้ว่าเามีอิทธิพล่อเธอมาแ่ไหน เธอ้อวบุมสถานาร์นี้ลับมาให้ไ้
“แล้วนายล่ะ?”
เธอถาม น้ำเสียแฝวามแหลมมมาว่าที่เธอั้ใ
“นายิยัไับัน?”
ฮอลโล่ระพริบา เาูใเล็น้อยับำถามที่พลิลับมาอย่าะทันหัน
“ันเหรอ?”
“ใ่ นายนั้นแหละ”
เธอออแน่น
“นายเอาแ่พูว่าห่วันนัห่วันหนา ั้นบอมาสิ ว่านายิยัไับัน?”
เาลัเลเล็น้อย ไม่แน่ใว่าวระื่อสัย์แ่ไหน แ่เมื่อมอเ้าไปในวาอเธอ เา็ัสินใว่าเธอสมวรไ้รับวามริ
“ันิว่าเธอน่ารั”
เาพูออมาเบาๆ
“และ…เ็ี่”
ใบหน้าอสาร์เล็แ่ำนเหมือนำลัะระเบิ มืออเธอพุ่ึ้นมาปิแ้มทันที
“ว-ว่าไนะ?!”
ฮอลโล่รู้สึว่าใบหน้าอัวเอ็เริ่มร้อนึ้น แ่เายัยืนยันำพูอัวเอ
“ันหมายวามามนั้น เธอน่าทึ่ สาร์เล็ ถึเธอะไม่เห็นมันเอ็าม”
ปาอเธออ้าเปิปิล้ายปลาที่าอาาศ เธอพยายามประมวลผลในำพูอเา
“นาย…นายมันบ้า”
แล้วเธอ็พูออมาไ้ในที่สุ แ่เสียอเธอสั่นและไม่หนัแน่นเลย
“อาะ”
เายิ้มบาๆ
“แ่ันพูริ”
สาร์เล็หันหน้าหนี ่อนใบหน้าที่แระเรื่ออเธอเอาไว้ มืออเธอลบนัะที่พยายามเรียสิลับืนมา ริมฝีปาอเธอยับึ้นเป็นรอยยิ้มเล็ๆ โยที่เธอไม่รู้ัว และเธอเลียัวเอที่เป็นแบบนั้น
“นายมันน่ารำาริๆ”
เธอพึมพำ แ่ไม่มีวามโรธอยู่ในน้ำเสียอเธอเลย
“อโทษนะ”
ฮอลโล่พู แ่ฟัูไม่เหมือนอโทษเลยสันิ
เธอสูหายใเ้าลึ มืออเธอวาลบนัะที่พยายามั้สิ
“ัน…ันอยาให้นายออไป่อน”
เธอพู น้ำเสียอเธอสั่นเล็น้อย
ฮอลโล่มวิ้ว
“ทำไม?”
“ันแ่…อนนี้ันยัไม่พร้อม”
เธอยอมรับโยที่ยัไม่ยอมสบาเา
“ลับมาใหม่ในวันพรุ่นี้”
“แน่ในะ?”
เาถาม้วยวามเป็นห่ว
“แน่ใ”
เธออบอย่ารวเร็ว
“แ่…ไปเถอะ”
ฮอลโล่ยืนึ้น เาลัเลอยู่รู่หนึ่่อนะเินไปที่ประู
“โอเ แ่พรุ่นี้ันะมาหาเธออีนะ สาร์เล็”
เธอไม่อบอะไร แ่ทันทีที่ประูปิล เธอถอนหายใออมาอย่าสั่นเทา มืออเธอสั่นไหวะที่เธออเ่าัวเอแน่น นี่เป็นรั้แรในรอบหลายปีที่มีใรสันสามารถทะลุผ่านเราะป้อันอเธอมาไ้ และมันทำให้เธอรู้สึเปราะบาในแบบที่เธอไม่รู้ะรับมือยัไ
แ่เมื่อำพูอเาั้ออยู่ในวามิอเธอ รอยยิ้มเล็ๆ ที่แท้ริ็ผุึ้นบนใบหน้าอเธอ
หลัาที่ฮอลโล่ออไป สาร์เล็เินวนไปมาภายในห้ออเธอ้วยิใที่สับสนวุ่นวาย หัวใเ้นแรนแทบทะลุออาอ ทุำพูที่เาพูับเธอยัั้อในหัว เสียอเาอบอุ่นและริในเธอไม่สามารถหยุิถึมันไ้ เธอเอามือทั้สอ้าุมอัวเอ รู้สึถึวามร้อนประหลาที่แผ่่านไปทั่วร่า เธอไม่สามารถมีสมาธิับอย่าอื่นไ้เลย ทุวามิอเธอมีแ่เา
สุท้าย เธอล้มัวลบนเีย ม้วนัวเป็น้อนลมพร้อมับุหน้าลบนหมอน ลิ่นปลอเื้ออห้อและวามสะอาโอบล้อมเธอไว้ แ่มันไม่เพียพอที่ะทำให้เธอหลุพ้นาพายุแห่วามรู้สึที่ถาโถมอยู่ในใ
“ฮอลโล่…” เธอระิบ ื่ออเาหลุออาริมฝีปาอเธอราวับเป็นบทสว้อห้าม
เธอพลิัวนอนหาย อัวเอแน่นราวับพยายามำลอวามรู้สึอารถูอ เส้นน้ำลายบาๆ ไหลออามุมปาะที่เธอิถึำพูอเา
“เธอน่ารั…แล้ว็เ็ี่”
ร่าายอเธอสั่นสะท้านเมื่อวามทรำนั้นย้อนลับมา ใบหน้าร้อนวูบนึ้นสีแเ้ม เธอึหมอนมาอแน่นราวับว่ามันเป็นัวเา
“นายมันโ่ริๆ ฮอลโล่”
เธอพึมพำ แ่เสียอเธอสั่นเล็น้อย
“ทำไมนาย้อพูอะไรแบบนั้น้วย?”
ยิ่เธอิถึเามาเท่าไร ็ยิ่ยาที่ะิถึสิ่อื่น วาที่อ่อนโยน รอยยิ้มที่อบอุ่น วิธีที่เาไม่เยยอมแพ้่อเธอ ไม่ว่าเธอะใร้ายแ่ไหน ทุอย่าเี่ยวับเา่าน่าหลใหล หัวใอเธอเ้นแร้วยวามื่นเ้นและอะไรบาอย่าที่ลึึ้ว่า อะไรบาอย่าที่รุนแรนเธอไม่เยรู้สึมา่อน
ในอนแร วามรู้สึเหล่านี้ทำให้เธอสับสน เธอไม่เยินับารใส่ใใรนานี้ และยิ่แล้วให่เลยับารที่ไม่เยรู้สึแรล้า่อใรแบบนี้มา่อน แ่อนนี้ ะที่เธอนอนัวอยู่บนเีย วามริ็พุ่เ้าใส่เธอราวับสายฟ้าฟา
‘เธอรัเา’
ไม่สิ มาว่านั้น เธอหลใหลในัวเาอย่าสมบูร์
ริมฝีปาอเธอยับเป็นรอยยิ้มที่ฝันหวาน เธอัริมฝีปาล่าเบาๆ ่อนะหัวเราะิั
“ฮอลโล่…”
เธอระิบอีรั้ เพียแ่เอ่ยื่อเา็ทำให้เธอรู้สึอบอุ่นไปทั้ร่าาย เธอุหน้าลับหมอน ัวมาึ้นเมื่อร่าายสั่นสะท้านไป้วยอารม์ที่ท่วมท้น
“มันเหลือเื่อมา”
เธอพึมพำ น้ำเสียเ็มไป้วยวามประหลาใ
“แ่ไุ้ยับเา…็เหมือนอยู่บนสวรร์แล้ว ันไม่สนอะไรอีแล้ว ันแ่อยาอยู่ับเา”
เธออหมอนแน่นึ้น ปล่อยให้เสียถอนหายใอย่าพึพอใหลุออมา เพียแ่ิถึเา ร่าายอเธอ็เหมือนถูปลุมไป้วยระแสไฟฟ้า และวามิที่ะไ้พบเาอีในวันพรุ่นี้็ทำให้เธอรู้สึื่นเ้นอย่าท่วมท้น
“พรุ่นี้ันะไม่ปล่อยนายไปแน่”
เธอระิบับัวเอ เสียอเธอเ็มไป้วยวามแน่วแน่
“นายเป็นอันแล้ว ฮอลโล่ และันะไม่มีวันปล่อยนายไป”
รอยยิ้มอเธอว้าึ้น ่อนะหัวเราะิัอีรั้ แ้มแ่ำ วาเป็นประาย้วยวามื่นเ้น แ่ิว่าเาะรัเธออบ อเธอลับ ระิบถ้อยำหวานหูให้เธอ มัน็แทบะมาเินไปสำหรับเธอแล้ว
“ในที่สุัน็เ้าใ”
เธอพูเบาๆ นิ้วมือำเ้าับเนื้อผ้าอหมอน
“นี่แหละ วามหมายอารรัใรสัน าร้อารใรสันมาว่าสิ่ใ”
สาร์เล็้อมอเพาน วาเ็มไป้วยแผนารสำหรับวันพรุ่นี้ เธอะทำให้แน่ใว่าฮอลโล่รู้ว่าเธอรู้สึยัไ เธอะให้เาเ้าใว่าเาเป็นอเธอแล้ว และไม่มีใรหน้าไหนมาแทนที่เธอไ้อีในีวิอเา
ะที่วามิเหล่านี้ลืนินเธอ รอยยิ้มอสาร์เล็็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเ้าเล่ห์
“พรุ่นี้”
เธอระิบ เสียอเธอแทบะเป็นเสียราอันแผ่วเบา
“พรุ่นี้นายะเป็นอัน”
และ้วยวามินั้น เธอ็มสู่ห้วนิทราที่ไม่สบนั ฝันถึแ่ภาพอฮอลโล่ รอยยิ้มอเา วามอบอุ่นอเา วามรัอเา เธอไม่รู้เลยว่าเธอเยมีีวิอยู่ไ้อย่าไรโยไม่มีเา แ่อนนี้ที่เธอมีเาแล้ว เธอะทำทุวิถีทาเพื่อให้แน่ใว่าเาะไม่มีวันหนีไปาเธอ
ไรท์ “อโทษ้วยที่หายไปสัพั พอีิานนิหน่อยแ่ลับมาล่ะเี๋ยวอนเย็นๆ ะลให้อี 1-2 อนนะไม่รู้ะทันรึป่าว”
ผู้สนับสนุนสูงสุด
ผู้สนับสนุนคนล่าสุด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
4ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
4ความคิดเห็น