นักเวทย์ไร้ค่าท้าชะตาวิทยาลัยเวทมนตร์

ลำดับตอนที่ #15 : ปิดการประมูล

บทที่ 15 ปิดการประมูล

“มัน... ดูออกง่ายขนาดนั้นจริงๆ เหรอ...”

ลิเบอร์ต้ากล่าวด้วยท่าทีหมดอาลัยตายอยาก ราวกับว่าเธอพึ่งทราบถึงเรื่องเลวร้ายบางอย่าง 

เธอยังคงเอ่ยต่อไป...

“ความทุกข์ของเด็กคนนี้น่ะ...”

ฉันรับฟังพลันตอบกลับไป

“...ไม่หรอกครับ ไม่ง่ายเลย”

ลิเบอร์ต้าจ้องมองมาอย่างประหลาดใจในทันที ก่อนจะเปิดปากของเธอ

“แล้วทำไม?...”

“แต่มันอยู่ที่ประสบการณ์และความใส่ใจครับ...”

แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรเพิ่มฉันก็กล่าวแทรกไปเสียก่อน 

“กระผมไม่ได้จะบอกว่าท่านไม่มีประสบการณ์ที่เยอะพอ หรือว่าตัวท่านไม่ได้ใส่ใจในตัวตนของซิลเวียมากพอหรอกนะครับ”

“สิ่งที่กระผมจะสื่อคือ... ท่านไม่มีประสบการณ์หรือความใส่ใจในด้านอารมณ์ หรือการใช้ชีวิต”

“...ตัวกระผมเชื่อ... เชื่อว่าท่านพยายามจะเข้าใจในตัวของท่านซิลเวีย และทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข...”

“แต่เพราะนั่นมันเป็นแค่การใส่ใจท่านซิลเวีย ท่านเองจึงไม่ได้รับรู้ประสบการณ์ด้านอื่นๆ จนเกิดเป็นความคิดเข้าข้างตนเองขึ้นมา และใช้มันมาโดยตลอด...”

“เพราะแบบนั้น... ท่านควรจะเรียนรู้มันครับ”

“เพียงแค่เชื่อใจกระผม และเรียนรู้จากอนาคตต่อจากนี้... ตัวกระผมไม่ได้คิดจะผูกมัดท่านซิลเวีย และไม่คิดจะทำให้จิตใจของเธอต้องพังทลายลง”

“และเพื่อพิสูจน์ข้อเท็จจริงนั้น... ได้โปรด... ให้โอกาส และให้เวลาของเธอกับผมด้วยเถอะครับ”

ฉันโค้งตัวขอร้องเธออีกครั้ง... 

“....งั้นเหรอ....”

เสียงของลิเบอร์ต้าฟังดูเรียบเฉย เธอยังคงกล่าวต่อไป

“ฉัน... ก็ต้องใช้เวลาเพิ่มเหมือนกันสินะ....”

“...เข้าใจแล้ว...”

“ฉันจะยอมรับข้อเสนอที่คุณว่า”

จนในท้ายที่สุดเธอก็ยอมตอบรับคำขอของฉัน... เธอยอมให้ซิลเวียเดินหน้าต่อบนเส้นทางแห่งการชิงบัลลังก์แล้ว...

“ขอบพระคุณมากครับ!”

ฉันจึงกล่าวขอบคุณด้วยความเคารพอย่างเต็มที่ 

“...แต่หากคุณทำให้ซิลเวียถึงจุดที่ย่ำแย่กว่าเดิมแล้วล่ะก็...”

“...ฉันจะเป็นคนปลิดชีพคุณเอง... ไปพร้อมๆ กับครอบครัวของคุณ...”

ลิเบอร์ต้ากล่าวปิดท้ายด้วยคำขู่... ถึงกระนั้นฉันก็ไม่ได้คิดจะกลัวมันเลยแม้แต่น้อย

“มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นหรอกครับ!”

เพราะไม่มีวันที่ฉันจะทำพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง....

***

หลังจากจบการพูดคุยกับลิเบอร์ต้า ซิลเวียก็ได้สิทธิ์ความเป็นเจ้าของร่างกลับคืนมา 

“....”

“....ยินดีต้อนรับกลับมานะครับท่านซิลเวีย”

แต่พฤติกรรมของเธอค่อนข้างแปลกไปจากปกติ... ฉันจะไม่บอกว่าตัวเองรู้พฤติกรรมของเธอ แต่ไม่ว่าจะยังไงมันก็ผิดปกติ

เธอนั่งคอตกจ้องมองไปที่พื้นใต้ฝ่าเท้าอย่างขมักเขม้น และไม่แม้แต่จะพูดอะไรเลย

“...มีอะไรหรือเปล่าครับ? หรือท่านอยากจะเปลี่ยนใจงั้นเหรอครับ?”

“.....”

แต่มันยังคงเป็นเพียงความเงียบที่ฉันได้รับกลับมา

“อยากดื่มชาใหมครับ?”

“....”

“หรือจะกลับไปพักผ่อน?”

“....”

“....”

และเพราะฉันคิดวิธีดีๆ ไม่ออกจึงตัดสินใจจะปล่อยเธอไป โดยเชื่อว่ารอสักพักเธอก็คงจะได้สติขึ้นมาเอง...

“...ทำไม?...”

แต่หลังจากฉันเงียบไปไม่ถึงนาที ซิลเวียก็ยอมเปิดปากพูดขึ้นมาในทันที

“ครับ?..”

“ทำไม... ถึงอยากช่วยฉันล่ะคะ?...”

‘ที่แท้ก็สงสัยเรื่องนี้เองงั้นเหรอ?..’

ฉันคิดขึ้นมา... และเนื่องจากมันเป็นเรื่องที่ฉันต้องชี้แจ้งอยู่แล้วหลังจากทั้งหมด มันจึงไม่ใช่อะไรที่เกิดความคาดหมายนัก 

แต่ไม่คาดคิดว่าเธอจะเก็บไปคิดจนนั่งนิ่งเงียบเป็นนาทีได้...

“ท่านค่อนข้างคล้ายกับเพื่อนของกระผม... แน่นอนว่ากระผมอาจจะเคยกล่าวถึงไปแล้ว”

“เพื่อนคนนั้น... จากผมไปเมื่อตอนยังเด็กด้วยอาการเช่นเดียวกันกับท่านน่ะครับ”

ดวงตาของซิลเวียพลัันแข็งทื่อ เธอรีบกล่าวขึ้นอย่างลุกลี้ลุกลน

“อ่ะ! ขะ-ขอโทษที่กล่าวถึงค่ะ!... ฉะ-ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องแบบนั้น!”

แต่ฉันพลันส่ายหัวพลางตอบกลับ

“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ... กระผมสามารถผ่านพ้นมันไปได้แล้ว และเพราะเหตุนั้น... กระผมจึงไม่อยากให้ท่านต้องมีชะตากรรมเช่นเดียวกับเพื่อนผู้นั้นครับ”

“ขะ-เข้าใจแล้วค่ะ...”

ซิลเวียกล่าวพร้อมพยักหน้า 

“...ขอบคุณนะคะ!”

ก่อนจะกล่าวอีกครั้งพร้อมก้มหัวลง 

“เช่นกันครับ...”

***

สุดท้ายการพูดคุยส่วนตัวกับรัชทายาททั้งสี่ก็จบลงแต่เพียงเท่านี้

ในส่วนของการประกาศผู้ที่ฉันจะตอบรับข้อเสนอที่ไม่มีอยู่จริงแต่แรก แน่นอนว่าต้องเป็นต้องเป็นอีธานที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ 

เนื่องจากแต่เดิมหากอีธานเป็นคนที่ชาญฉลาด เขาก็คงจะทำแบบเอลิซาเบธและไซม่อนไปแล้ว แต่เพราะแบบนี้มันเลยเป็นเรื่องที่ยุ่งยากขึ้นมาเล็กน้อย 

แต่ก็ไม่เป็นผลต่อฉันที่หลังจากตอบรับข้อเสนอ ก็จะหนีเข้าไปเรียนในสถาบันทันที...

ฉันไม่ต้องอยู่คอยเป็นทาสรับใช้เขาจริงๆ และไม่ว่าจะดูยังไงตัวของอีธานก็คงจะพ่ายแพ้ในศึกครั้งนี้ก่อนที่ฉันจะเรียนจบด้วยซ้ำ 

โดยรวมแล้วฉันไม่เสียอะไรเลยและทำตามเป้าหมายทั้งสามที่วางเอาไว้ได้สำเร็จ 

โดยเป้าหมายของฉันประกอบด้วย...

1. ได้รับการสนับสนุนจากอิทธิพลทั้ง 4 และรับประโยชน์เต็มเม็ดเต็มหน่วยโดยไม่เสียอะไรกลับไปเลยในตอนนี้

2. เกลี้ยกล่อมซิลเวียให้ยอมรับข้อเสนอของฉันที่จะช่วยเหลือเธอในเส้นทางกษัตริย์... ในส่วนนี้แม้ยุ่งยากนิดหน่อย แต่ก็ผ่านไปได้สำเร็จ

และสุดท้าย...

3. ช่วยเหลือซิลเวียจากโรคหลายบุคลิกที่จะกัดเซาะตัวตนของเธอ... ในส่วนนี้ตอบไม่ได้ว่าสำเร็จ แต่ให้มันเป็นเรื่องของอนาคตจะดีกว่า

โดยร่วมแล้วทุกอย่างเป็นไปได้ดี... ฉันควรจะเริ่มของบสนับสนุนอุปกรณ์เวทมนตร์ และยาบำรุงมานาโดยเร็วที่สุด 

ฉันต้องเตรียมตัวให้มากเท่าที่จะมากได้ก่อนจะเปิดเทอมที่สถาบัน ในช่วงเวลาที่เหลืออยู่นี่ฉันจะมีแต่เรื่องให้ทำจนปวดหัวแน่นอน...

***

หลังจากจบพิธีเฉลิมฉลอง... มันผ่านมาแล้วหนึ่งสัปดาห์ 

ในช่วงเวลาที่ผ่านมา ฉันได้ส่งคำขอมากมายไปยังรัชทายาททั้งสี่ และคนเหล่านั้นก็ตอบรับข้อเสนอโดยของที่ฉันต้องการจะส่งมาให้ในวันพรุ่งนี้ 

และในวันนี้ก็เป็นวันที่ฉันได้นัดหมายกับซิลเวียเอาไว้ เรื่องการพูดคุยถึงแผนการและแนวทางในอนาคต

โดยสถานที่นัดของเราคือร้านอาหารในเขตรอยต่อระหว่างยุสเทร่าและจักรวรรดิ... 

การทำเช่นนี้ก็เพื่อไม่ให้เราทั้งคู่ถูกอีธานจับได้ว่าแอบมาคุยกัน เนื่องจากอย่างที่รู้กันว่าอีธานคือคนที่ฉันตอบรับข้อเสนอไป 

แน่นอนว่าการทำแค่มาคุยกันที่เขตรอยต่อกับจักรวรรดิมันไม่ได้พิเศษขนาดกันสายลับสุดโหดของทั้งไซม่อนและเอลิซาเบธแต่กับอีธาน

ฉันไม่คิดว่าเขาจะสงสัยตัวฉันตั้งแต่แรกเลยด้วยซ้ำ... แต่มาตรการความปลอดภัยก็คือมาตรการ อย่างน้อยก็ต้องทำไปเพื่อกันพลาดขึ้นมา 

หากถามว่าทำไมฉันถึงต้องเลี้ยงใคร่อีธานมากเสียขนาดนี้ แม้เขาจะไม่มีวันทำอะไรฉันได้เพราะความเกรงกลัวต่อจักรวรรดิ นั่นก็มาจากแผนการที่ฉันจะใช้พูดคุยกับซิลเวียในวันนี้ 

ศึกโค่นล้มเจ้าชายองค์แรก เพราะเขาถือได้ว่าเป็นเป้าหมายที่เล่นงานง่ายที่สุด ฉันจึงคิดที่จะให้ซิลเวียยึดครองอำนาจนั้นมาให้ได้ก่อน

“งั้น... เราก็มาเริ่มพูดคุยกันเลยดีกว่าครับ”

ฉันพูดกับซิลเวียที่สวมชุดปลอมตัว... อย่างไรก็ตาม... เพราะมันเป็นโทนสีดำที่ค่อนข้างโดดเด่น 

‘...กลับไปเปลี่ยนชุดเถอะ...ขอร้องล่ะ’

ฉันคิดว่าเราน่าจะตกเป็นเป้าสายตามากกว่าเดิม....