คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : 15
“เปล่าับมาปล้ำ่า ับเยๆ” เธอยับึ้นไปนั่บนัวอเา ลูบไล้แผอว้าและิ์แพ็อเาอย่าหลใหล
“มือน” เาะรุบมืออเ็สาว
“อยาทำแบบนี้ับอาหมอมานานแล้ว”
“อ๊า... ถูแบบนั้นถ้าโนเบิ้ลึ้นมา อาไม่รู้้วยนะ” เาพูเสียแหบพร่า ยำสะโพหนั่นแน่นอเธอเอาไว้ เธอถูไถร่อสวาทับท่อนายอเาไปมา มันให้วามรู้สึเสียว่านและื่นัวึ้นมาอีรั้
“อาหมอา”
“า” เาานรับเสียหวาน
“ใ้ลิ้นให้หยาหน่อยสิะ หยาอยาไ้ลิ้นและปาออาหมอั่ะ” เธออ้อนอะยับเ้าหา ับเ้านมอวบอิ่มป้อนให้นถึปาอเา เื่อนเหมือนหลเ้าไปอยู่ภายใ้มนร์สะอเ็สาว เายินยอมพร้อมใที่ะทำามที่เธอ้อารอย่าว่า่าย
“อืม... อบั่ะเวลาปาออาหมอูให้แบบนี้”
“มาสิรับ” เาละปาออห่าาเ้าเ่ึแล้วเอ่ยบอให้เธอยับายสาวมาให้รับปาอเา เื่อนยำสะโพผายเอาไว้แล้ววัลิ้นูเลียอทารัหวาน่ำ
“อาหมอา สะ... เสียวัเลย่ะ อบลิ้นอุ่นๆ ร้อนๆ ออาหมอั”
“อา็อบรับ ถ้าไม่ว่าอะไระใ้ลิ้นให้ทุวันเลย”
“สัาแล้วนะะ ห้ามไปทำให้นอื่นนะ”
“ไม่เยทำให้ใรเลยรับ ทำให้หยาเป็นนแร”
“อ๊า... สะ... เสียวั” เธอิมือับหัวเียแน่นร่อนสะโพไปมาเมื่อปาและลิ้นอเาทัู้ทั้เลียหนั้อึ้น ลมหายใอเธอหอบแรนทรวอสะท้อนสะท้านึ้นล้วยวามระสันรัวน
“อาหมอา หยาะถึแล้ว่ะ” เธอร้อบอเาเสียสั่นระริ เา็เร่เร้าวัเลียนเธอัวสั่นเร็ระุ
เธอระุ้ายสะโพึ้นเล็น้อย ่อนที่ะปลปล่อยหยาน้ำทิพย์หอมหวานออาายสาวส เื่อนอ้าปารับ ูินนหมสิ้นทุหยาหย ่อนะันร่าน้อยไปนอนเีย้า
“สบายัวไหม” เาเอ่ยถามะใ้นิ้วเรียวสวยไม่่าาสรีเพศเี่ยอสวาทอเธอไปมาอย่าหยอเอิน
“อื้อ... สบายัวมาๆ เลย่ะ” เธอรารับ แยาให้เาเี่ยิ่รัไปมาเบาๆ เสียเาะประูัึ้น เาึสวมเสื้อลุมเินไปเปิประูบ้านพัให้พนัานยอาหารเ้ามาเสิร์ฟ
“อาหารมาแล้ว มาินสิรับ” เื่อนเรียสาวน้อย้าบ้านที่นอนระทระทวยอยู่บนเีย้วยน้ำเสียเอ็นู เาทอสายามอเธอแล้วมีอารม์ึ้นมาอี ะเบือนหน้าหนีแ่เธอวัมือเรียเอาไว้เสีย่อน
“มาอุ้มหยาหน่อยสิะ ามันล้าๆ เินไม่ไหว” เธออ้าแนึ้นอ้อนเาเหมือนเ็ๆ เื่อนเินเ้าไปหาที่เีย ุเ่าลบนเียแล้ววัแนอุ้มร่าเปลือยเปล่าึ้นอย่าเบามือ เธอุหน้าที่ออเา้วยท่าทีี้อ้อนเหมือนที่อบทำ เาำไ้ว่าเ็สาว้าบ้านี้อ้อนเพียใ เธออบอ้อนเาั้แ่เ็
“นั่ัอาหมอไ้ไหมะ” เธอระิบถามเา เื่อนะัที่ะหย่อนร่าน้อยให้ลนั่บนเ้าอี้ แ่ึให้มานั่บนัอเาแทน
“ถ้าหยาไม่เ็บ หยาอยานั่บนัออาหมอแล้ว็โยไป้วย่ะ” เธอบอวาม้อารอัวเออย่าัเน ัเนนเาอหน้าแเสียไม่ไ้
“เ็ลาม” เาว่าเสียสั่นๆ
“อาหมอหน้าแ” เธอหยิแ้มเา นหล่อพอหน้าแแล้วน่ามอเหลือเิน ผิวแ้มอเาใสอนนี้เป็นสีเรื่อ
เื่อนเป็นนรูปร่าีเพราะอบออำลัาย สะโพสอบ าเพรียวไร้ไมันส่วนเิน ร่าายอเาสะอาสะอ้านหอมรุ่น เธอ้มลุใบหน้าับร่าายอเาอย่าหลใหล ลิ่นุ้นเยที่เธอสัมผัสไ้ั้แ่อนยัเป็นแ่เ็หิัวน้อย
“อบลิ่นอาหมอั”
“ลิ่นอาเป็นยัไรับ” เาไม่รู้หรอเพราะินับลิ่นอัวเอ
“หอมสะอา่ะ มแล้วรู้สึว่ารนั้นอหยาเยิ้มไปหมเลย มันหอมมา นอยาลาอาหมอึ้นเีย” เธอวัลิ้นเลียอว้าอเาเบาๆ ้วยสีหน้าอออ้อน
“ัวหยา็หอม หอมมาเลยนะโยเพาะรนั้น” เาระิบอบลับไปเสียแหบพร่า
“รไหนะ” เธอเอ่ยถาม ้อนสายาึ้นมอ้วยวามรัใร่
“รนี้รับ” เาเลื่อนมือมาสัมผัสรร่อสวาทอเธอที่อนนี้มันเริ่ม่ำเยิ้มึ้นมาอีรั้ เธอัปาร้อราเมื่อเาเี่ยิ่ไึ่เป็นศูนย์รวมอวามเสียว่านไปมาเบาๆ ทำให้เธอ้อแยาให้เาสัมผัสมันมายิ่ึ้น
“อาหมอ...” เธอรา หายใหอบๆ แทบะาใยามที่นิ้วอเาปรน เปรอให้อย่าเสียว่าน มาหยาหวีร้อเบาๆ ่อนที่ะร่าเร็ระุ มอนิ้วเรียวสวยสะอาสะอ้านอเาที่ถูนำเ้าปาไม่วาา เธอลืนน้ำลายลอิๆ ันเมื่อเห็นเาูน้ำหวานานิ้วอย่าเอร็อร่อย
“อร่อยเหรอะ”
“อยาิมไหม” เาเอ่ยถาม เธอึอ้าปาับนิ้วอเา่อนะเหลือบมอใบหน้าออาหมอสุหล่อ เื่อนรวบท้ายทอยอเธอเอาไว้ ่อนะบูบริมฝีปาน้อยอย่าูื่ม
“ิน้าวันีว่า เี๋ยวะปวท้อเอา หยายัไม่ไ้ินอะไรเลยนะรับ” เาระิบบอเสียนุ่มรริมหู หลัาผละุมพิอันแสนูื่มออาันแล้ว มือหนาไล้สะโพอนามอเธอเบาๆ อย่าหยอเย้า
“ินอาหมอแล้วแทบไม่หิว้าวเลย่ะ” เธอพูเสียหวาน
“รสาิอหยาหอมหวาน อร่อยว่าเป็นไหนๆ” เาพูเสียนุ่มอยู่รริมหู
“ะให้อาใ้ลิ้นให้ทุวัน ห้ามผิสัานะรับ” เาระิบลไปพูเบาๆ ที่ริมหูอเ็สาวเป็นารทวสัาวาบหวามที่ะทำร่วมันในอนา นฟัหัวใเ้นถี่ระั้น ้อนสายาึ้นมออย่าโออ่อย้วยวามเ็มอเ็มใ
“ถ้าวันไหนไม่ว่าอนะะ” เธอรีบอบะหอมแ้มเอาใเา ่อนะหันไปมออาหารทะเลรหน้า เาสั่มาหลายอย่านเธอ้อออปาว่า “ินหมเหรอะ”
“อาลืมัวไปว่าอยู่ันแ่สอน แ่อโปรหยาทั้นั้นเลยนะะ” เาพูะาเอาใอย่าน่ารั มาหยายิ้มน้อยยิ้มให่เพราะว่าอาหารที่เาสั่มาล้วนแล้วแ่เป็นอโปรเธอแทบทั้สิ้น
“ถ้าพรุ่นี้เราอยู่ห้อันทั้วัน ะสั่มาเยอะๆ ็ไ้นะะ ะไ้มีแรออำลัายในร่มัน่ะ” เธอัอาหารมาป้อนเา่อนะพูิล พอเาอ้าปารับ เธอ็พา้อนหนี ่อนะัารป้อนเา้วยปาเสียเอ เื่อนราเบาๆ รวบท้ายทอยอน่ายั่วเอาไว้ บูบเธออย่าูื่มเป็นารอบแทนน้ำใอนบนั
“ถ้าไม่ิว่ายัเ็บอยู่อาับเสียรนี้เลย เ็อะไร่ายั่วเสียริ” เาลูบไล้สะโพผายอเธอเบาๆ เธอหัวเราะเสียใสอย่าอารม์ีที่ทำให้เารู้สึทรมานเล็ๆ ไ้ ่อนะหันไปสนใับอาหารหลาหลายึ่ล้วนแล้วแ่ึ้นื่อรสอร่อย
“อาหารที่นี่อร่อยัเลย่ะ ัมาหน้าาสวยามน่าินและสะอาสะอ้าน วัถุิบูสใหม่เนื้อหอมหวานมา่ะ” เธอวิาร์อาหารอย่าออรส มีวามสุับารินทุรั้ที่ไ้รับประทานอะไรอร่อยๆ
“อาหมอ้ออาบน้ำให้หยา้วยนะะ หยาอาบเอไม่ไหว” เสียอเธอสะท้านยั่วเา ทำนฟัถึับาระทวย
“ี้อ้อนั” เาหยิแ้มไปมาอย่าเอ็นู
“ไม่อบให้อ้อนเหรอะ”
“อบรับ อ้อนมาๆ ไ้รับอาอบ” เาไม่ถือสาหาเธอะอ้อนเาแบบนี้ เพราะปิเธอ็อบอ้อนเาอยู่แล้ว เาอยาให้เธออยู่ใล้ๆ ในสายา อยาูแลเอาใใส่เธอให้ีที่สุ
มาหยาบอว้าอย่ามีวามสุ เาโยร่าอเธอไปมาเบาๆ ุมพิลุ่มผมนุ่มสลวยอเธออย่าแสนรั
“หยาอยาูาวั่ะ” เธอเอ่ยึ้นเพราะอบูาว ุ๊บปลายาสาเบาๆ อ้อนให้อุ้ม
“เี๋ยวอุ้มพาออไปูที่ระเบีย” เื่อนึเสื้อลุมอีัวมาลุมร่าให้เธอ ่อนะอุ้มร่าน้อยพาออไปาบ้านพั รนี้เป็นระเบียว้า สามารถยืนมอวาวไ้อย่าัเน
“ืนนี้าวสวย” เธอนั่ัเา โอบอรอบอหนาเอาไว้
“นในอ้อมแนออาสวยว่า”
“อาหมอปาหวาน” เธอลอเลียับเาอย่ามีวามสุ นั่มอาวันพัให่่อนที่เาะระิบรริมหู
“่วหรือยั อาะพาไปอาบน้ำ”
ความคิดเห็น