คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : 15
“ผลไม้พวนี้หวานมา็ริ แ่็สู้วามหวานอฮันนี่ไม่ไ้สันิ แม้แ่ลืนิน รสหวานอฮันนี่ยัิรึในวใอันไม่เสื่อมลาย”
เาพูเสียทุ้มหวาน้วยวาเป็นประาย มือให่รั้มือเรียวสวยให้ทับหน้าอ้าน้ายอเา
“แ่ผลไม้พวนี้แ่หวานอนทานแล้วาหายไป หาไ้ิรึใอันเหมือนฮันนี่ไม่”
วาประายล้าสบับวามหวานลึึ้อย่ามีวามหมาย
มาเลย์น่าเอียอายแ่พอาม อาารน่ารัน่าใร่นั้นทำให้เา้มลหอมแ้มนวลฟอให่ หัวใเธอพอโ เมื่อไ้ยินำหวานหูนั้น ไม่้อสสัยเลยสันิว่าเหุใึมีหิสาวมามายรออยให้พระอ์เรียหา
“ฝ่าบาทพูอะไร็ไม่รู้”
“พูเรื่อริไ ฮันนี่หวานว่าอหวานหรือผลไม้ใๆ ในโลนี้ที่ันเยไ้ินมา แม้ะินเท่าไหร่ ไม่รู้สึเบื่อสันิ ลับยิ่เพิ่มวาม้อารมาึ้นทุวัน”
“พระอ์ทรปาหวานแบบนี้นี่เอ ึมีหิสาวมามายอยาถวายัวให้พระอ์”
“แ่ไม่มีใระทำให้ันประทับใอยาอยู่ใล้เท่าับฮันนี่เลยสัน”
เาเยามนึ้นให้มอสบสายามีวามหมายนั้น มาเลย์น่าหัวใสั่นไหวพาละสั่นไปหมทั้แนา เมื่อเอับสายารวมถึำพูนั้นอเา
ริมฝีปาหยัหนา้มลุมพิลีบปาหวาน่ำ วามอ่อนหวานอุมพิเรียร้อให้ลีบปาอเธอเปิทาให้เาูลืนวามหวานในโพรปา ุมพิูื่มหนัหน่วเรียเสียราระเส่าพร่า ริมฝีปาอุ่นร้อนถอถอนออาันและัน เรือนายสูอรัร่าามแนบอ้วยวามหวแหน
“ทรเมื่อยไหมเพะ ฮันนี่ะนวให้”
หิสาวถามเสียหวาน้อนสายามึ้มอหน้าเา
“เมื่อย แ่อยาให้ฮันนี่นวให้ที่อื่นมาว่า”
วาเป็นประายทำให้หิสาวเลิิ้วเรียวพร้อมับำถามที่ามมา้วยวามสสัย
“ที่ไหนเพะฝ่าบาท”
“ามมาสิ”
เาพูเสียทุ้มหวาน ่อนะูมือเรียวให้เินามไปในอุทยานที่อุมไป้วยอไม้นานาพันธุ์ที่ส่ลิ่นหอมลบอบอวลไปทั่วบริเว
ไม่นานเาพาหิสาวมายัสระน้ำที่อยู่ภายในอุทยาน
“ฝ่าบาท น้ำใสแล้วสวยมาเพะ”
มาเลย์น่าื่นเ้นับสระน้ำว้าให่ใสสะอาเบื้อหน้า น้ำอุ่นพอเหมาะับารแ่ัวให้สบาย รอบ้าสระมีอไม้นานาพันธุ์ส่ลิ่นหอมนสูเท่าไหร่วามหอมนั้นหาไ้ลลไม่
“ันให้นเรียมผ้าเ็ัวและุให้แล้ว อยาเล่นน้ำับฮันนี่ั”
วรายสูส่าเินมาใล้ร่าามที่มัวแ่ื่นมับธรรมาิสวยามเหมือนเ็ๆ ้วยวามเอ็นู
เาร้อนรุ่มับใ ั้แ่เห็นร่าามระหเ้นระบำเมื่อสัรู่ วาม้อารในัวหิสาวมาล้นนแทบอใให้ลับถึำหนัไม่ไหวเลยสัวินาที
“ฮันนี่เปลื้อผ้าสิ เล่นน้ำับัน”
เาสั่เสียแหบพร่าทันที วาม้อารำลัปะทุรุนแรึ้นในาย
มาเลย์น่ายิ้มยั่ว แล้เป็นเ้นระบำอีรั้แ่เป็นารเ้นระบำเพื่อเปลื้อผ้าิ้นน้อยอยู่แล้วออาาย
“ยั่วเรอะ”
ร่าสูส่ารั้ร่าลมลึที่มีเพียีสริัวสวยมาโอบอพร้อมับบุมพิหนัหน่ว มือให่ระาีสริรั้เียวหลุออ่ายายเพื่อเปิเผยายสาวเย้ายวน่วล่า
มาเลย์น่าอุทานน้อยๆ เมื่อร่าสูส่าอุ้มลไปในสระน้ำ น้ำใสอบอุ่นระทบผิวายเปลือยเปล่าอทั้สอ
“น้ำนี้เป็นน้ำแร่ ันอบมาแ่ัวบ่อยๆ ทำให้ผ่อนลายและสบายัว”
มาเลย์น่ามอพระพัร์ที่พิอบสระ้วยวาหวานล้ำ
“ฝ่าบาทมาับสาวๆ ในฮาเร็มหรือเพะ”
พูบแล้วอยาะบปาัวเอนัที่อยารู้น้าว่ายเรื่อส่วนอเาเ่นนี้
อีาหัวเราะเสียั มอหน้านวล้วยวาเป็นประาย
“เธอหึหวันเรอะฮันนี่”
มือให่เยามนึ้นมาสบสายพระเนรสีนิลรู้สึพึพอใมาว่าะโรธริ้ว
“เปล่าเพะ ฮันนี่อพระทานอภัย หาละลาบละท้วเรื่ออพระอ์นทำให้ทรอึอัพระทัย”
มาเลย์น่าสำนึผิ ้มหน้าไม่ยอมสบาับเา
“ไม่เห็นะอึอัเลย นอาฮันนี่แล้ว ไม่เยมีผู้หินไหนไ้ย่ารายมาเล่นน้ำในสระแห่นี้สัน”
ำพูทุ้มหวานอเาทำให้มาเลย์น่าเยหน้ามอ้วยวามประหลาใ
หิสาวหัวใพอโอีราที่ไ้ยินำพูนั้น แม้ว่าะริหรือไม่ริ็ามที แ่เธอเื่อในำพูนั้น เนื่อาพาีเมาะเยเล่าว่าพระอ์ไม่เยทรโปรนาในฮาเร็มนไหน้วย้ำ นอาูแลราษรและาวเมือให้สบสุ
“อย่าพูเรื่อนอื่นเลย” อีาับท
“เพะฝ่าบาท ฮันนี่ะปรนนิบัิพระอ์เอ”
มาเลย์น่าบอเสียหวาน พร้อมับเริ่มเอาใ้วยารนวลึปรนนิบัิเา
อีาหลับาเผื่อผ่อนลาย สัมผัสถึมือเรียวสวยำลันวเน้นามร่าายให้อย่าหนัหน่ว ทำให้รู้สึผ่อนลายอย่าประหลา
ริมฝีปาหวาน่ำุมพิลีบปาหยัหนาเยี่ยายแผ่วพลิ้ว เาโอบอร่าามแนบอ พร้อมับุมพิอบโ้ มือให่ลูบไล้เรือนร่าามลึเล้า้วยวามเสน่หามิลาย มือเรียวเอาใ้วยารลูบไล้วามออาเบื้อล่า ่อนะ่อยๆ แทรเรือนายอบอุ่นรัรึโอบอุ้มัวนอเา ริมฝีปาหยัหนาหอบสะท้านปะปนับเสียำรามรั้แล้วรั้เล่า เมื่อารปรนเปรอแสนเร่าร้อนไม่มีท่าทีว่าะสิ้นสุลโย่าย
สุไลมานออมาาำหนัแอบมอั้แ่มาเลย์น่าเ้นร่ายรำและลไปในสระน้ำเพื่อปรนนิบัิพี่าย้วยวามอิา
ร่าามระหลมลึที่เปลื้อผ้าทำให้มือที่ับ้นไม้้นให่ำแน่นึ้น เพราะระับอารม์วาม้อารเอาไว้แทบไม่อยู่นั่นเอ ยิ่ไ้เห็นเรือนร่าเย้ายวนลึฝาฝััหวะรัเพื่อปรนเปรอพี่าย เายิ่แทบอระเบิ้วยวามเร่าร้อนที่ปะทุึ้น
นึินนาารไปว่าเรือนร่าามนั้นำลัลึเรือนายแสนอบอุ่นลมาหาเาแทนที่ะเป็นพี่าย... ะีไม่น้อย
“ฝ่าบาท นี่บุรสาวอระหม่อมเพิ่ลับมาามาเลเียพ่ะย่ะ่ะ”
นายพลสุรีแนะนำ บุรสาวนสวยนามว่า อยู่ร่า มาราี ฟินละห์ มะหมั ที่ส่ไปเรียนอยู่ที่มาเลเียับรอบรัวอภรรยาที่าไปแล้ว ให้สุล่านอีาไ้ทำวามรู้ั้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เาหวัเอาไว้ว่าบุรสาวแสนสวยะถูา้อใพระอ์บ้า
“บุรสาวอท่านนายพลโเป็นสาวนานี้แล้วเหรอ”
อีาถาม้วยน้ำเสียราบเรียบ วาสายามอใบหน้านวลเนียนาวผ่อที่มีผ้าลุมศีรษะเ้าับุสีมพูแนบรัรึไปามเรือนร่า
“พ่ะย่ะ่ะฝ่าบาท”
นายพลสุรีทรลอบสัเอาัปริยาอสุล่านอีา หาพบแ่แววาเรียบเย ในใอิถึอ์สุไลมานึ้นมาทันที เพราะรู้ำอบแล้วว่าัวเอวระทำเ่นไร ัสินใอย่าไร ในเมื่อเห็นิริยาเรียบเยอสุล่านผู้รอประเทศหาไ้ใส่ใพิสมัยในัวบุรสาวไม่ แม้แ่ะมอ้วยสายาพึพอพระทัยสันิ็ไม่มี
“ไ้่าวว่าท่านมีบุรสาวเพียนเียวที่ส่ไปอยู่ับาิทามาเลเียนานแล้ว เพิ่ไ้เห็น็วันนี้เอ”
อีาพินิมออยู่ร่า หิสาวผิวาวเหมือนบิาแววาบ่บอถึวามมั่นใในัวเอสู ร่าโปร่ิะผอมบาไปนิ ทำให้เาิเปรียบเทียบับใรอีนทีู่โปร่็ริ แ่หาไ้เปิเปลือย ลับอวบอิ่มเย้ายวนนเรือนายร้อนรุ่มทุรั้ หาไ้ิใล้หรือแม้แ่ระลึถึ็าม
“พ่ะย่ะ่ะ อยู่ร่าไปอยู่ที่โน่นหลายปี แ่อนนี้ะลับมาอยูู่แลระหม่อมที่นี่ เนื่อาระหม่อมแ่มาแล้ว”
นายพลสุรีอบ้วยน้ำเสียภาภูมิใ หลัาแม่ออยู่ร่าเสียีวิ เามีเมียอีหลายน แ่เาลับไม่มีลูอีเลยสัน ึมีแ่ อยู่ร่าเพียนเียว แม้อยาไ้ลูายเท่าใ หาไ้มีไว้สืบสุลไม่ ันั้นหาบุรสาวนเียวะไ้อภิเษับเื้อพระวศ์ หรือผู้รอแว้นถือว่าเป็นบุอรอบรัว ยัไทายาทอบุรสาว เป็นหลานอเา หาโียิ่ไปว่านั้นอาไ้เป็นษัริย์น่อไปอประเทศ นายพลสุรีิมัให่ใฝ่สู
ความคิดเห็น