คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : เสี่ยให้สุด
วันันทร์แพรนวลเ้ามหาวิทยาลัยเพราะมีเรียนแ่ิใไม่ไ้่อับารเรียนรหน้าเลยเพราะัวลเรื่อเินโอนที่ยอหายไม่ถึปลายทา เธอะว่าพอเลิะรไปธนาารสาาใล้ๆ เผื่อพนัานะ่วยำเนินเรื่อให้เร็วึ้น
“เลิเรียนโทรมาหา้วยนะรับ” วินสันส่้อวามไปหาแพรนวล เธอเห็นมันอนอีรึ่ั่วโมะหมาบเรียน
เริ่ม้นสายสนทนา
แพรนวล: สวัสี่ะุวิน
วินสัน: เินเ้าบัีเรียบร้อยแล้วนะแพร เพื่อนผมัารให้แล้ว
แพรนวล: ริเหรอะุวิน
วินสัน: ริสิแพรไม่้อัวลแล้วนะ
แพรนวล: อบุมานะะุวิน
วินสัน: ปัหาอแพร็เหมือนปัหาอผม้วย แพรอยู่ทำานับอุ้มนะไม่้อไปธนาารแล้ว เี๋ยวบ่ายสอผมไปรับ
แพรนวล: ุวินะมาเอเหรอะ
วินสัน: ใ่ ผมอยาไปทานมื้อลาวันับแพร แล้วเอันนะรับ
บสายสนทนา
แพรนวลวาสายแล้วยืนนิ่มอผู้นรอบัว้วยสายาเลื่อนลอย ถ้าเาแ่มารับแล้วไปันเร็วๆ มัน็ีหรอแ่นแบบวินสันเ้าพิธีรีอเหลือเิน เา้อลมาทัทาย เอาระเป๋าไปถือเปิประูให้วุ่นวายไปหม ึ่มันหมายวามว่าถ้าเาลารถทุนที่อยู่บริเวนั้น็ะเห็นว่านที่มารับเธอเป็นใร
“ายแน่แพรเอ๊ย”
“เป็นไรแพรทำหน้าเหมือนเห็นผี ไม่ไปธนาารแล้วเหรอ”
“ไม่ไปเินเ้าแล้ว”
“เออ ีแล้ว ระบบมันรวนแหละ แล้วลเป็นไร” อมราถามเพื่อนที่สายาเลื่อนลอยอบล
“ุวินะมารับ”
“ห๊ะ ริเหรอ โอ๊ยๆๆ ื่นเ้น ะไ้เห็นใล้ๆ เป็นบุาสัรั้”
“ันไ้เป็นี้ปานทั้มหาลัยแน่”
“ี้ปาอพวี้อิานะสิไม่เห็น้อสนใเลย มาทำานีว่า” อมราบอแล้วยัไหล่ แพรนวลึนั่ลแล้วหยิบำราออาถุผ้า
“อุ้มถ้าหิว้าวไปินเลยนะ ัน้อไปินับุวิน” เธอบอเพื่อนอนเที่ยว่า
“ยัอ่ะ ว่าะลับไปินที่บ้าน อนเที่ยนเยอะร้อน้วย” ทั้สอนึนั่ทำาน่อไป
“นั่นใ่ไหม ุวินอแ”
“อืม แล้วเา็ไม่ใุ่วินอัน้อให้บออีี่รอบ” แพรนวลอบ้วยเสียแหบแห้เมื่อรถยน์สีำมันวับมาอที่หน้าะ
“สวัสี่ะุวิน” แพรนวลยมือไหว้
“นี่อุ้ม เพื่อนแพร่ะ”
“สวัสี่ะุวิน ยินีที่ไ้รู้ันะะ” อมราอบ้วยวามร่าเริแบบสุพลั ัวริหล่อว่าในทีวีเป็นล้านเท่าเลยให้ายสิ ทำไมไม่มีไฮโหล่อๆ มาทำสัาับเธอสัเือนสอเือนบ้า รับรอว่าะับปล้ำั้แ่วันแรเลยทีเียว
“สวัสีรับุอุ้ม แพรพูถึุบ่อยมาเลยอบุนะรับที่่วยแพรเรื่อเรียน”
“ไม่เป็นไร่ะ อุ้มเ็มใ”
“ุอุ้มมีธุระที่ไหนรึเปล่ารับ ถ้าไม่มีไปทาน้าว้วยันไหมรับ”
“ไปนะอุ้ม” แพรนวลหันไปอ้อนวอน อย่าน้อยึ้นรถไปสอนน่าะเป็นี้ปาาวบ้านน้อยว่า
“โอเ เ็บอแปบ” อมราวิ่แ้นลับไปที่โ๊ะแล้ววาทุอย่าลระเป๋าแบบลืมหายใ
“พร้อมแล้ว่ะ” เธอลับมายืนยิ้มร่า้าๆ เพื่อนแล้ว
“แพรนั่ับอุ้ม้าหลัเลยนะรับ ะไุ้ยันสะว” วินสันเปิประูหลัแล้วสอสาว็เ้าไปนั่
“อุ้มอบทานอะไรรับ” ายหนุ่มวนเพื่อนสนิทอหิสาวที่หมายปอะพิิใให้ไุ้ยไปเรื่อยๆ เมื่อวานเ้าทาบ้านส่วนวันนี้อเ้าทาเพื่อน
“อุ้มทานไ้ทุอย่า่ะแ่อบเป็ปัิ่ ินที่ไหน็ไม่อร่อยเท่าอาม่าทำเลย่ะั้แ่อาม่าเสีย็ไม่ไ้ินอีเลย”
“แหม่ พูแล้วะหาว่าอวโรแรมัวเอแ่ที่โรแรมผมมีห้ออาหารีนส่วนเฟ็มาาีนแถมไ้ราวัลารันีเพียบ เาเป็นเพื่อนอม่าม้าผมเอรับ”
“ม่าม้า” อมราถาม้วยวามประหลาใ
“ม่าม้าผมือนีนรับีนแผ่นินให่นานแท้แล้วมาั้รราที่เมือไทย ไม่เื่อใ่ไหมรับว่าผม็มีเื้อสายีนแถมพูภาษาีนไ้้วย” วินสันอบมอสีหน้าผู้นที่ประหลาใในเื้อาิอเามา
“สุยอเลย่ะ” อมรามพร้อมอ้าปา้า นอาะหล่อ รวย สุภาพยัไม่เพอร์เฟพอใ่ไหม นี่พูภาษาีนไ้อี
“ุวินพูไ้สี่ภาษาแน่ะไทย อัฤษ อิาลี ีน” แพรนวลเสริมให้
“นี่ไม่ใ่นแล้ว” อมราหันไปอุทานับเพื่อน้วยวามลืมัว
“ผมเป็นนปินี่แหละรับ ลว่าอยาลอทานอาหารีนไหมรับถ้าไม่อยาผมะไ้ไปห้า”
“อยาลอินไหมแพร”
“ไปสิ เผื่อแะเอเป็ในวใ”
“เอ็ไม่มีปัหามาินหรอ้าถ้าไม่มีเ้ามือ” อมราลืมัวอีแล้ว ็เธอมันนปาไวใเร็ว
“ฮ่าๆๆ ถ้าุอุ้มอยาทานเมื่อไหร่บอผมไ้เลยรับ ผมยินีเป็นเ้ามือทุมื้อ”
“แหะๆๆ อุ้มไม่ไ้หมายวามแบบนั้น่ะ ือถ้านานๆ รั้็พอมีเิน่าย่ะ”
“ลไปทานอาหารีนันนะรับ” ทั้สอสาวพยัหน้าแทนำอบ วินสันนำรถไปอที่ลานปิแล้วพาแนพิเศษไปที่ห้ออาหารทันทีเพราะนี่็บ่ายแ่ๆ แล้ว
“อเป็ปัิ่ัวนึรับ ส่วนรายารอื่นเี๋ยว่อยมารับนะรับ” วินสันบอพนัานที่เ้ามารับออเอร์
“ปลาเ๋าผัเ้าี่็อร่อยนะรับ เ้าหู้ทรเรื่อสูรเสวน็น่าลอ อุ้มับแพรอยาทานอะไรสั่ไ้เลยนะรับไม่้อเรใ”
“เอาี่โรหมูอบเห็หอมไหมแพร แินเห็ันินหมู” อมราบอเพื่อนแล้วหัวเราะร่วน ็ยัยแพรอบินเห็หอมนี่นา
“อืม ูน่าินีนะ”
“รอสัรู่นะรับ อาหารานอื่นๆ น่าะมา่อนเป็เพราะเป็้อใ้เวลาทำนานสัหน่อยทานเปาะเปี๊ยะรอท้อ่อนนะรับ” อมราีบแป้สอไส้ผัเ้าปา็หลับาพริ้ม นี่แ่เริ่มยัฟินนานี้เมนูอื่นที่เหลือะอร่อยนาไหน
“โอ๊ย ุวินะ อร่อยทุอย่าเลย่ะ เป็รสาิเหมือนที่อาม่าทำเป๊ะๆ เลย่ะ” อมรารำพึรำพัน้วยวามสุใ เป็นบุปาแท้ๆ ที่ไ้ินอีแบบนี้
“แพรล่ะรับ พอะทานไ้ไหม”
“แหม่ ฟานานมันนานั้นไม่น่าถามนะะ”
“อุ้ม” แพรนวลีเพื่อนเบาๆ
“อร่อย่ะุวินอบุนะะ”
“ยัพอมีที่ให้อว่าไหมรับเนี่ย” เาถามแล้วหลิ่วาให้สาวๆ ทั้สอนพยัหน้าอบรับอย่าแ็ัน
ห้อทำานอวินสัน
“อบุอีรั้นะะ สำหรับอาหารมื้อนีุ้ใีมาเลย่ะ” แพรนวลบอวินสันเมื่อลับมาอยู่ันามลำพั อมราลับไปแล้วโยมีรถอโรแรมไปส่
“เวลาอยู่ับเพื่อน แพรเริอาหารว่าอนทานับผมแบบลิบลับอยู่ับผมแพรอึอัเหรอ”
“็ ็นิหน่อย่ะ เราเพิ่รู้ััน”
“อ้อ รับ” วินสันอบแล้วเียบไป วามรู้สึอเธอับเามันไม่เท่าันริๆ สำหรับเาเธอือผู้หิที่เารู้สึุ้นเยเหมือนรู้ัันมานานแสนนาน
“ุวินพัื่มน้ำหน่อยไหมะ” แพรนวลถามเมื่อผ่านไปสอั่วโมว่า ิ้วหนาๆ อวินสันมวลอเวลาและเาูเรียมา
“แพรว่าะเอาน้ำยาอุทัยทิพย์มาิไว้สัว ุวินะว่าอะไรไหมะ”
“ไ้รับ” เาอบสั้นๆ แล้วพัหน้าอไว้ที่หน้าเว็บไ์อโรแรม วินสันำลัแทับนัสืบที่ให้ไปามหาัวไอ้นอมี้โ สาย่าวที่ไม่ใ่ใรอื่นไลนั่น็ือหัวหน้าเ่าอมันบอว่าไอ้ปราโมทย์บานอยู่แถวายแนพม่า
“น้ำ่ะ ุวินปวาเหรอะ”
“นิหน่อยรับ อบุนะรับ” วินสันรับน้ำเย็นๆ มาิบแล้ว็ไม่พูอะไรอี
“แพรอโทษนะะที่ทำใหุ้วินไม่พอใ” เธอบอแล้วทำท่าะร้อไห้
“ไม่ใ่วามผิอแพรเลยผม่าหาที่เรียร้อมาเินไป แพรไม่้อพยายามในสิ่ที่แพรไม่อยาเป็นหรอรับผมเ้าใีว่ามันอึอั”
“แพรไปอ่านหนัสือเถอะรับ ผมะอบอีเมลลู้า” หลัาวันนั้น เา็ไม่่อยพาเธอไปทานมื้อเย็น้วยันเท่าไหร่ แพรนวลไ้แ่เ็บวามน้อยใเอาไว้
ความคิดเห็น