PLAYING WITH FIRE ♡ #เฉิงจัส #หนงคุน IdolProducer

ลำดับตอนที่ #15 : PLAYING WITH FIRE : 14 (REWRITE)

จัสตินลืมคิดว่าฟ่านเฉิงเฉิงจะรู้สึกยังไงตอนนั้นก็แค่โกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าคำพูดที่พูดออกไปจะทำร้ายอีกฝ่ายให้เจ็บปวด คิดอย่างเดียวทำยังไงก็ได้ให้สาสมกับความเจ็บปวดที่เขาได้รับจากการสูญเสียบิดาไปจนลืมคิดไปว่าแวมไพร์ที่ชอบเอาแต่ทำท่าทางนิ่งๆเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรก็คงมีความรู้สึกเหมือนกัน

ช่ายสวี่คุนเล่าเรื่องของฟ่านเฉิงเฉิงที่จัสตินเองก็ยังไม่รู้ให้ฟังเยอะแยะ เขาไม่เคยรู้ว่าการเป็นต้นตระกูล การอยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหารน่ากลัวและโดดเดี่ยวขนาดไหน

แผ่นหลังกว้างที่กำลังยืนหันหลังอยู่ที่ริมระเบียงห้องนอน จัสตินเห็นควันสีขาวลอยฟุ้งแล้วจางหายไปในอากาศ ขวดเหล้าวางเรียงรายเต็มไปหมดอย่างที่เฉินลี่หนงบอก

ใครๆก็เข้าหน้าต้นตระกูลไม่ติดทั้งนั้นตอนนี้

หมับ!

“ขอโทษ…”

“คิดว่าฉันโกรธนายลงหรอจัสติน” ฟ่านเฉิงเฉิงตอบทั้งที่ยังไม่หันกลับมามองด้วยซ้ำ

“แต่ฉันอยากให้นายโกรธเพราะฉันมันงี่เง่า”

ฟ่านเฉิงเฉิงหันกลับมากอดลูกหมาป่าในอ้อมอก สูดดมกลิ่นหอมหวานที่จากไปนานอย่างคิดถึง เขารู้ตั้งแต่ได้กลิ่นอีกฝ่ายจากที่ไกลๆ หัวใจที่ไม่มีความหมายมันเต้นเป็นระยะแบบที่มนุษย์อาจจะเรียกว่าตื่นเต้น หัวใจของฟ่านเฉิงเฉิงไม่เคยเต้นแรงหนักๆเพราะเขาเป็นแวมไพร์ มีหัวใจก็จริงแต่ก็มันก็เหมือนอวัยวะที่ไม่ได้สำคัญเท่าไหร่ แวมไพร์ไม่จำเป็นต้องพึ่งหัวใจแต่เวลารู้สึกเจ็บปวดฟ่านเฉิงเฉิงคิดว่าเขาดันปวดตรงอวัยวะก้อนเล็กๆตรงนี้ไปซะได้

“นายไม่ได้งี่เง่าเลยจัสติน ทุกอย่างมันเป็นเพราะพ่อของฉัน เพราะเขาทำให้พ่อนายต้องตายนายจะโกรธก็ไม่ได้แปลกอะไรหรอกฉันเข้าใจดี”

จัสตินเงยหน้าจากอ้อมอกจ้องมองนัยน์ตาสีเข้มที่สั่นไหวและดูเหนื่อยล้า มือเรียวยกขึ้นลูบใบหน้าหล่อเหลาเบาๆ

“แต่ฉันโกรธนายนั่นแหละที่มันงี่เง่า ทั้งที่ควรจะโกรธพ่อนาย”

“ถ้ามันทำให้นายรู้สึกสบายใจขึ้นฉันก็ยอมให้นายโกรธ”

ยิ่งฟ่านเฉิงเฉิงทำเหมือนไม่เป็นอะไรจัสตินก็รู้สึกผิด สวี่คุนบอกว่าต้นตระกูลมีกำแพงสูงใหญ่ที่ยังไม่มีใครพิชิตเข้าไปได้แม้กระทั่งตัวเอง

“เราต่างแผดเผากันเหมือนไฟ ฉันเหมือนจะตายตอนที่รู้ว่าทำให้นายเจ็บปวดแต่ที่ฉันจะบอกคือฉันก็เจ็บปวดเพราะสิ่งที่ตัวเองทำเหมือนกันนะเฉิงเฉิง”

“…”

“กำแพงของนายมันซ่อนอะไรไว้บอกฉันได้ไหม”

“ฉันรู้ว่าแม่กำลังจะตายฉันเห็นภาพในหัวแล้วมันก็กลายเป็นความกลัวที่สุดในชีวิต ฉันเข้มแข็งอย่างที่พ่อต้องการไม่ได้ถึงแม้จะฆ่าคนได้แต่ไม่ได้แปลว่าจะฆ่าทุกคนที่ขวางทางได้ การเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นมันทำให้ฉันเจ็บเหมือนจะตายเหมือนอย่างที่ฉันเห็นนายในหัวของฉัน…”

“เห็นอะไรเฉิงเฉิง”

เจ้าของชื่อดึงจัสตินเข้าไปกอดจนจมอกซึมซับความอบอุ่นและกลิ่นหอมจากกลุ่มผมนุ่ม จากแก้มขาวเนียน จากทุกๆอย่างที่เป็นฮวงหมิงฮ่าว

“เห็นนายตายเพราะพ่อฉัน…นั่นแหละสิ่งที่ฉันกลัวมาตลอดจัสติน ฉันเสียนายไปไม่ได้เพราะฉันรับปากพ่อนายเอาไว้ว่าจะดูแลลูกชายของเขาให้ดีที่สุด และนายก็เป็นคนรักของฉันเราเป็นของกันและกัน ฉันยอมให้พ่อทำแบบนั้นไม่ได้”

จัสตินกระชับอ้อมกอดเพื่อปลอบคนที่กำลังกอดเขาแน่นเหมือนกัน แวมไพร์ที่แสนเย่อหยิ่งต่อหน้าทุกคนกำลังอ่อนแอต่อหน้าเขา

“พ่อนายทำไม่ได้หรอกเฉิงเฉิง”  จัสตินบอกพลางลูบแผ่นหลังกว้างอย่างปลอบประโลม

“พ่อทำได้และตอนนี้พ่อก็กำลังมา”

ปัง!

ประตูเปิดออกพร้อมแวมไพร์ชุดดำที่วิ่งเข้ามาหาทั้งคู่ ฟ่านเฉิงเฉิงได้แต่ต่อสู้กับพวกนั้นเหมือนที่จัสตินเองก็กำลังทำ เด็ดหัวของพวกมันออกราวกับว่าเป็นนักฆ่าฝีมือดีทั้งที่จริงฟ่านเฉิงเฉิงก็เป็นแค่แวมไพร์ต้นตระกูลที่ไม่อยากเกิดมาในตระกูลนี้ กับลูกผสมระหว่างหมาป่ากับแวมไพร์ที่ไม่เคยสู้กับอะไรแบบนี้เลยสักครั้ง

ฟ่านเฉิงเฉิงสามารถฆ่าพวกนั้นภายในเวลาไม่กี่นาที กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเต็มห้องนอนเจ้าตัวหันไปมองจัสตินที่เหนื่อยหอบกำลังพยายามสู้กับแวมไพร์ตัวโตกว่าหลายเท่า

กรอบ!

ศีรษะที่ยังเปิดตาค้างกระเด็นไปไกลพร้อมกับเลือดสีแดงข้นที่กำลังไหลออกมา จัสตินหันหน้าหนีก่อนจะโดนเฉิงเฉิงคว้าข้อมือเพื่อให้เดินตามออกไป

ทั้งคู่เดินลงบันไดมาอย่างเร็วเพราะไม่ใช่แวมไพร์ที่จะหายตัวได้ก็มีแค่ความเร็วที่เร็วกว่าแวมไพร์ทั่วไปของฟ่านเฉิงเฉิงที่มีประโยชน์ มือใหญ่อาบไปด้วยเลือดแต่จัสตินไม่ได้กลัวหรือคิดรังเกียจ เพราะตอนนี้ถึงเวลาที่เขาจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อปกป้องคนที่รักเหมือนกัน และที่จัสตินจะทำคือเชื่อใจแวมไพร์ตรงหน้า

เชื่อใจฟ่านเฉิงเฉิง

“รีบขึ้นรถเลยจัสตินพ่อใกล้จะมาถึงแล้ว” เฉิงเฉิงบอกก่อนจะเข้าไปนั่งที่ฝั่งคนขับ

“เราจะไปไหนกัน ทำไมต้องหนีพ่อนายด้วยเฉิงเฉิง” จัสตินถาม

“เพราะนายจะตายไง ฉันยอมไม่ได้ฉันให้พ่อทำแบบนั้นไม่ได้”

“แต่นายเป็นต้นตระกูล นายเป็นทายาทนะ”

ฟ่านเฉิงเฉิงที่กำลังขับรถหันมามองหน้าของจัสติน เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่…

“พ่อไม่ได้เป็นต้นตระกูลแต่แม่ฉันที่เป็นต้นตระกูลและใช่แม่เป็นผู้หญิงที่มาแต่งงานกับพ่อ  รู้ไหมคนเราเวลามีอำนาจอยู่ในมือทำได้ทุกอย่าง”

ไม่เคยมีใครรู้เรื่องนี้ยกเว้นคนในตระกูลเพราะจริงๆการจะเป็นต้นตระกูลต้องสืบเชื้อสายมาจากฝั่งทางบิดามากกว่ามารดา แต่ใครจะไปรู้กันว่าผู้หญิงที่ตายไปเคยเป็นต้นตระกูลที่เต็มไปด้วยความสามารถ เก่งกาจ ฉลาด และสวยงามเกินกว่าจะหาหญิงคนใดมาเทียบ ฟ่านเฉิงเฉิงชื่นชมและรักมารดามาก ทุกอย่างที่แม่ถ่ายทอดให้หรือกระทั่งการถูกเลือกให้เป็นคนสืบเชื้อสายการเป็นต้นตระกูลต่อไปแทนที่จะเป็นพี่สาวอย่างฟ่านปิงปิง

จุดเริ่มต้นทุกอย่างมันอยู่ตรงนี้…

บิดาเป็นแค่แวมไพร์ที่ต้องการอำนาจทุกอย่างเกินกว่าจะรั้งกลับมาให้เป็นบิดาผู้แสนดีคนเดิม ฟ่านเฉิงเฉิงรู้ดีในวันที่มารดาเสียชีวิตมันไม่มีคำว่าครอบครัวอีกแล้ว ทุกอย่างจบลงเงียบๆภายในใจของเขาคนเดียว ภาพในหัวที่ฉายขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกวันราวกับหนังที่กำลังเล่นวนไปไม่มีวันหยุดพัก

“พ่อเป็นคนฆ่าแม่กับมือฉันเห็นมันวนเวียนอยู่ในความคิดที่ไม่ว่าจะพยายามไงก็ลบมันไม่ออกเลยจัสติน มันยากมากที่จะคิดว่าพ่อไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้นกับแม่”

เอี๊ยดดด…

โครม!!!

รถยนต์คันหรูกลิ้งหลายตลบก่อนจะพลิกคว่ำกลางถนน จัสตินรู้สึกเจ็บไปหมดและยังคงตกใจกับสิ่งที่ฟ่านเฉิงเฉิงเพิ่งเล่าให้ฟัง ดวงตากลมมองคนที่มีแต่เลือดสีแดงเต็มไปหมด

“เฉิงเฉิง อึก..”

“…”

“เฉิงเฉิงตอบสิเป็นอะไรไหม”

เจ้าของชื่อลืมตาขึ้นมาพลางมองมาที่ลูกหมาป่าตัวจ้อย มือใหญ่เอื้อมไปปลดเข็มขัดของทั้งตัวเองและจัสตินก่อนจะร่วงลงจากเก้าอี้นั่ง เศษแก้วกระจกบาดแขนเต็มไปหมดแต่ตอนนี้จัสตินไม่ได้รู้สึกสักนิดเพราะเป็นห่วงคนตรงหน้ามากกว่า

“ฉันไม่เป็นไรแต่นายรีบหนีไป”

“ไม่ฉันจะไม่หนีไปไหน ฉันจะอยู่ข้างนายนะ”

“รีบไปก่อนเถอะจัสตินฉันขอร้อง”

“แล้วนาย…”

“ไป!!! รีบออกไปจากรถเดี๋ยวนี้”

จัสตินคลานออกมาจากรถเขาบาดเจ็บนิดหน่อยแต่มันไม่ได้ทำให้เจ็บอะไรมากมาย นัยน์ตาสั่นระริกยามมองรถที่พลิกคว่ำอยู่จัสตินทำได้แค่เดินไปหลบๆมองดูสถานการณ์ เพียงเวลาไม่ถึงห้านาทีรถหลายคันก็มาจอดและที่จัสตินเห็นก็เป็นใครสักคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาเพราะหน้าคล้ายฟ่านเฉิงเฉิงราวกับถอดแบบมาก้าวลงจากรถ

ร่างของต้นตระกูลถูกประคองขึ้นเลือดมากมายอาบใบหน้าและท่อนแขนของฟ่านเฉิงเฉิงเต็มไปหมด กลิ่นเลือดของเฉิงเฉิงมันคุ้นจมูกของจัสตินที่สุด

“ปกป้องมันทั้งที่รู้ว่ายังไงมันก็ต้องตายนี่แกโง่รึเปล่าเฉิงเฉิง”

“…”

“ฉันถามว่าแกโง่หรอ!!!”

แวมไพร์หนุ่มหัวเราะมองหน้าบิดาของตัวเองด้วยสายตาอ่านไม่ออก หลังกำแพงสูงใหญ่ที่กั้นระหว่างฟ่านเฉิงเฉิงกับทุกคน

“พ่อต่างหากที่โง่ ฮ่าๆ”

“แก!!!”

“อย่านึกว่าผมไม่รู้ว่าพ่อฆ่าแม่ พ่อมันเลือดเย็นฆ่าได้แม้กระทั่งคนที่ตัวเองรัก!”

“ถ้างั้นฉันควรส่งแกไปเจอแม่แกดีไหม…” มือใหญ่ที่เหี่ยวย่นตามวัยบีบแก้มลูกชายตัวเอง

“เอามันขึ้นรถถึงเวลาทำให้พวกแวมไพร์รู้ซะทีว่าต้นตระกูลที่พวกมันเกรงกลัวกำลังจะจบลงแล้ว”

ร่างของฟ่านเฉิงเฉิงถูกลากขึ้นรถตามด้วยลูกน้องมากมายที่ขับรถตามไปเป็นขบวน จัสตินมองภาพพวกนั้นอย่างวิตก เพราะสิ่งสุดท้ายที่ออกจากปากผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของแวมไพร์ต้นตระกูลดูน่ากลัวเหลือเกิน

tbc.

#เล่นกับไฟเฉิงจัส

B
E
R
L
I
N