ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 15 : เพียงระยะที่ฉันได้มองเธอ
บทที่
15
: เพียงระยะที่ฉันได้มองเธอ
โรงแรมXX
ญี่ปุ่น..
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาภายในห้องพักของผมเอง ในขณะที่สายตาของผมจับจ้องมองไปยังคนร่างเล็กที่นอนหลับอยู่ข้างๆผมในตอนนี้
แต่ทำไมผมถึงรู้สึกผิดกับเค้า ทั้งๆที่ผมมีจีมินอยู่ข้างกายผมแล้วแท้ๆ แต่หัวใจของผมมันกลับเรียกร้องหาแต่ใครอีกคน
( กูชอบดวงตาคู่นี้ของมึงมากจริงๆแทฮยอง
)
ถ้าวันนั้น ผมยอมที่จะรั้งยุนกิเอาไว้ ผมก็คงจะไม่ต้องเสียเค้าไป..
(
จะไม่รั้งกันเอาไว้เลยใช่ไหม..จะให้กูไปจริงๆใช่หรือเปล่า )
( กูขอโทษ..)
ผมจำสายตาในวันนั้นได้ดี..วันที่ผมทำให้ยุนกิมีน้ำตา ก่อนที่เค้าจะหันหลังเดินจากผมไปกับคนอื่น..
[กูขอโทษนะยุนกิ]
.
.
ผมนอนมองจีมินอยู่แบบนั้นซักพัก จีมินก็ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมามองผม รอยยิ้มที่ตอนรับเช้าวันใหม่ ปรากฏขึ้นต่อหน้าผมทุกครั้ง
แต่ผมกลับยิ้มตอบกลับไปได้ไม่เต็มที เพราะแววตาของยุนกิเมื่อ 5 ปีก่อน มันยังคงคอยหลอกหลอนผมอยู่เลย
[ เรากลับมาครบกันใหม่ได้ไหมแทฮยอง ]
“เป็นอะไร..ทำไมเอาแต่มองหน้ากูแบบนั้นล่ะ”
“ปะ..เปล่า ไหนๆมึงก็ตื่นแล้ว เราไปอาบน้ำ แต่งตัวกันเถอะนะ จะได้ลงไปกินข้าวเช้ากัน”
ผมบอก พลางรีบดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียง..
“วันนี้กูคงไปเที่ยวกับมึงตามแพลนไม่ได้หรอกนะแทฮยอง พอดีบริษัทสาขาที่เกียวโตมีปัญญา กูจะต้องรีบไปจัดการ”
ผมนิ่ง ก่อนที่จะหันไปแสร้งยิ้มให้กับจีมิน
“ไม่เป็นไรหรอก..มึงไปเถอะ เรื่องงานสำคัญกว่านะ”
“ขอโทษนะ”
.
.
หลังจากกินข้าวเสร็จ จีมินก็รีบเดินทางไปที่เกียวโตทันที เหลือเพียงแต่ผมที่นั่งเหงาอยู่ในห้องพักเพียงลำพังคนเดียว ช่องรายการทีวีถูกเลื่อนไปเรื่อยๆ ก่อนที่ผมจะเหลือบสายตาไปมองกล้องที่วางอยู่บนโต๊ะ
[
กูอยากมีโอกาสไปถ่ายรูปกับมึงที่ญี่ปุ่นจังแทฮยอง ]
[ รอช่วงฤดูใบไม้ผลิไหมก็แล้วกันนะ
กูจะรีบเก็บเงินแล้วพามึงไปนะยุนกิ ]
[ สัญญานะ ]
ผมรีบดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียง ก่อนที่จะรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วคว้ากล้องตัวโปรดของผมออกมาจากห้อง
.
.
ตึก
ตึก
!!
ผมรีบวิ่งมาหยุดอยู่ที่ใต้ต้นซากุระที่อยู่ในสวนสาธารณะใกล้ๆ กับโรงแรม ก่อนที่ผมจะกวาดสายตาหาใครบางคนที่ผมคิดว่าเค้าจะมา
แต่มันก็เป็นได้แค่เพียงความทรงจำของผมกับเค้าเท่านั้น
ผมยกกล้องที่อยู่ในมือขึ้นมา สายตาจ้องมองภาพที่อยู่เบื้องหน้าผ่านเลนกล้องในมือของผมเหมือนกับทุกครั้ง
แชะ...!!!
......................................................................
[ ยุนกิ ]
“ขอบคุณนะครับคุณเรนะ บทข้อความที่คุณจะให้ทางเราตีลงนิตยสารมันดีมากจริงๆ”
“ไมหรอกคะ..ถ้ายังไงแล้ว ดิฉันขอตัวก่อนนะ พอดีต้องไปรับลูกนะคะ“
“ครับ ยินดีที่ได้ร่วมงานนะครับ”
ผมยิ้ม ก่อนที่เธอจะพาตัวเองเดินออกไปจากร้าน ผมล่ะสายตาของตัวเองออกจากแก้วกาแฟที่กุมอยู่ในมือ ก่อนที่จะหันหน้ามองออกไปที่บรรยากาศนอกร้าน
ตึก
ตึก
!!
ผมก้าวเท้าเดินกลับมาที่ใต้ต้นซากุระต้นเดิมในสวนสาธารณะ ก่อนที่จะหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาถ่าย แล้วโพสลงไปใน IG ของผมเอง
ไม่ว่าผ่านไปนานแค่ไหน
ตัวฉันก็ยังคงกลับมาที่เดิม
# I miss u
ผมยืนชื่นชมกับความสวยงามนั้นอยู่ซักพัก น้ำตาของผมมันก็ไหลออกมา ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของผมมันจะดังขึ้น
“ฮัลโหล่..ได้ครับพี่ริน แล้วเจอกันนะครับ”ผมวางสายจากพี่ ก่อนที่จะปาดคราบน้ำตาของตัวเองออก แล้วล่ะสายตาออกจากสิ่งที่ผมมองอยู่
.
.
“ยุนกิ”
O_O
เสียงเรียกที่คุ้นเคยทำให้ผมหยุดชะงัก ก่อนที่จะหันหลังกลับไปมองเค้าด้วยสีหน้าที่ตกใจ
ทุกอย่างมันเป็นเหมือนกับฝัน .. แทฮยองยืนอยู่ตรงหน้าผม
“แทฮยอง” ผมเรียกชื่อของเค้าออกมา ก่อนที่แทฮยองจะค่อยๆก้าวเท้าเข้ามาหาผม... แทฮยองมายืนอยู่ตรงหน้าผมแล้ว ม่านตาของเราสองคนจ้องมองกัน พร้อมกับสายลมที่พัดผ่านตัวของเราสองคนไป เหมือนกับวันนั้น..
ผมยืนมองหน้าของแทฮยองอยู่แบบนี้ ก่อนที่จะรีบหันหลัง เพื่อจะเดินหนีออกมาจากเค้า
ก่อนที่แทฮยองจะรีบเอื้อมมือมาดึงตัวผมเข้าไปกอดเอาไว้..
“ทำไมมึงถึงใจร้ายกับกูแบบนี้ยุนกิ..ที่มึงเคยถามว่ากูไม่รู้สึกอะไรมั้งหรอ
เวลาเห็นมึงอยู่กับคนอื่น
..กูอยากบอกว่ากูรู้สึกซิ
กูรู้สึกหึง หวงมึง จนแทบจะเป็นบ้า
.. กูคิดถึงมึงนะยุนกิ ”
.
.
ในระหว่างที่แทฮยองกำลังยืนกอดยุนกิเอาไว้ จีมินก็ได้แต่แอบมองพวกเค้าอยู่ใกล้ๆ ก่อนที่จะยกโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาแนบที่หู
“จิน ช่วยในคนจองตั๋วเที่ยวบินกลับโซลให้กูด้วย”
( ทำไม..เกิดอะไรขึ้น )
“ได้เวลาที่กูจะต้องคืนหัวใจของแทฮยอง ให้กับคนที่มันรักแล้ว แค่นี้นะ แล้วเจอกัน”
ร่างเล็กล่ะโทรศัพท์ออกจากหูของตัวเอง ก่อนที่จะหันหลังก้าวเท้าเดินออกมาจากตรงนั้น
ที่ผ่านมา จีมินรู้มาตลอดว่าแทฮยองไม่ได้รู้สึกกับเค้าเหมือนเดิมอีกแล้ว แล้วเค้าเองก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะรั้งแทฮยองเอาไว้ด้วย..
จีมิน
: โชคดีนะ แทฮยอง
สนามบิน XX
ร่างเล็กล่ะสายตาออกจากข้อความในมือถือ ก่อนที่จะดันตัวเองลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินลากกระเป๋าไปที่ช่องผู้โดยสารขาออก
ท่ามกลางอิสรภาพที่เค้ามอบให้กับคนแสนดีอย่างคิมแทฮยอง
โรงแรมxx
หลังจากที่ได้รับข้อความ แทฮยองก็พาตัวเองกลับมาที่โรงแรมอีกครั้ง
แก๊ก..!!
ประตูถูกเปิดเข้ามา ก่อนที่ร่างคมจะกวาดสายตามองเห็นจีมินรอบๆห้อง แต่ไร้วี่แววของร่างเล็ก
“ แทฮยอง” เสียงของยุนกิ ทำให้แทฮยองเดินไปตรงนั้น ก่อนที่จะเห็นข้อความในกระดาษ แล้วก็แหวนที่วางเอาไว้บนโต๊ะ
ที่ผ่านมา กูขอบคุณมึงมากจริงๆนะแทฮยอง มึงดีกับกูเสมอ
แต่ตอนนี้นี้ถึงเวลาที่มึงจะต้องกลับไปหาคนที่มึงรักจริงๆแล้ว
กูขอให้มึงโชคดีนะ
จาก ปาร์คจีมิน
.
.
สายตาของจีมินมองออกไปที่บรรยากาศนอกหน้าต่างเครื่อง พร้อมกับรอยยิ้ม
ก่อนที่จะล่ะสายตาของตัวเองกลับเข้ามา
ตัดฉับ++++
อ่านจบแล้วอย่าลืม คอมเม้น โหวต
แชร์ ให้ไรต์ด้วยนะคะ ^^.
ปล. ขอโทษที่ได้อัพนานเลย พอดีติดงานคะ
ความคิดเห็น