[Fic iKON] Once Upon A Time #DoubleB[จบ]

ลำดับตอนที่ #15 : Episode 14

Episode 14

กลิ่นอาหารอันหอมฉุยกระจายไปทั่วบ้านทำให้ร่างบางรีบลงมาจากห้องเพราะท้องของเขาเริ่มส่งเสียงร้องประท้วงความหิวขึ้นมา ฮันบินสะพายกระเป๋านักเรียนลงมาก่อนจะตรงมาที่ห้องครัวก็พบกับยุนฮยองที่กำลังง่วนกับการทำอาหารเช้าอยู่ เมื่อคืนหลังจากที่ทายาให้ฮันบินเสร็จยุนฮยองก็รีบกินเลือดของจีวอนเพื่อช่วยในการรักษาตัวเอง

“ตื่นแล้วหรอ?” ยุนฮยองทักทายด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มที่สดใส

“อรุณสวัสดิ์ครับคุณยุนฮยอง” ฮันบินเอ่ยทักด้วยรอยยิ้มเหมือนกันพร้อมกับเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร

“เมื่อไรนายจะเรียกฉันว่าพี่ซักทีฮันบิน เรียกเหมือนคนห่างไกลกันไปได้”

“ผมเรียกแบบนั้นได้หรอครับ?”

“ได้สิ นายมาเป็นคนในครอบครัวเราแล้วนะ เรียกได้หมดนั้นล่ะ” ยุนฮยองบอกยิ้มๆพร้อมกับถือจานอาหารเช้ามา

“แต่ว่า…”

“ถ้านายไม่เรียก วันนี้ก็ไม่ต้องกิน” ยุนฮยองแกล้งแหย่ฮันบินโดยการที่จะเทอาหารที่ทำมาลงถังขยะ

“ไม่ๆ พี่ยุนฮยอง ผมยอมแล้วพี่” ฮันบินรีบเรียกออกไปพอเห็นแบบนั้น นี้เขาไม่ได้ห่วงกินหรอกนะ ไม่เลย

“ฮ่าๆๆ ให้มันได้แบบนี้สิ ” ยุนฮยองหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะเอาจานอาหารที่ทำให้ฮันบินมาวางไว้ตรงหน้าเขา

“คุณ..เอ้ย…พี่รู้ได้ยังไงว่าผมชอบเจ้าตัวนี้?” ฮันบินถามพร้อมกับใช้ส้อมชี้ไปที่มิกกี้เม้าส์ที่ทำขึ้นจากไข่และแฮม็น้็เ่พส่เดกสเสดกทสเดเhbfbdfnfb

“ฉันเห็นมันอยู่ในห้องนายและมันเป็นตุ๊กตาตัวเดียวด้วย เลยคิดว่านายคงจะชอบมัน”

“ใช่แล้วครับ ผมชอบมันมากเลยล่ะ ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะครับพี่” ฮันบินบอกก่อนจะเริ่มลงมือทานอาหารเช้าที่แสนอร่อยตรงหน้า ร่างบางกินอาหารเช้าตรงหน้าจนแก้มตุ้ยจนยุนฮยองอดใจที่จะยื่นมือไปยีผมด้วยความเอ็นดูไม่ได้

“แผลพี่เป็นยังไงบ้างครับ?” ฮันบินถามพลางมองที่ไหล่ของยุนฮยองที่ตอนนี้ไม่มีแผลแล้ว

“หายดีแล้วล่ะ บอกแล้วว่าไม่เป็นไร” ยุนฮยองบอกยิ้มๆ

“ผมมาแล้วว อ้าว สวัสดีฮันบิน” เสียงอันสดใสของดงฮยองดังขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาเอ่ยทักฮันบิน ฮันบินโค้งหัวให้เป็นการทักทายพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ

“งั้นเราไปกันเถอะ” ยุนฮยองเดินไปถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วเดินมาหยิบโทรศัพท์ของตัวเองใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะเตรียมออกไปกับดงฮยอง

“เออฮันบิน ไปไหนระวังตัวด้วยล่ะ นายต้องระวังตัวให้มากขึ้นรู้มั้ย” ยุนฮยองหันมาบอก ฮันบินเลยพยักหน้าอย่างงงๆกลับไป ทำไมต้องมาบอกให้เขาระวังตัวด้วยนะ

“ดีมาก แล้วเจอกันล่ะ ระวังไปสายนะน้องสะใภ้”

“แค่กๆ!!!”

     ฮันบินสำลักทันทีพอได้ยินยุนฮยองพูด ร่างบางรีบหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่ยกขึ้นดื่มพร้อมกับทุบหน้าอกตัวเองเบาๆ ก่อนจะมองพี่ชายตัวแสบที่เดินออกจากบ้านไปอย่างหัวเราะชอบใจ สายตาของฮันบินดันไปเห็นนาฬิกาที่ติดอยู่มันบอกถึงเวลาที่ต้องไปโรงเรียนแล้ว ฮันบินก็เลยรีบกินให้หมดก่อนจะเอาจานไปล้างและเก็บมันเข้าที่

ระหว่างที่จะเดินออกจากบ้านเขาก็เห็นจีวอนที่ยืนมองเขาลงมาจากชั้นสอง สายตานั้นไม่บอกถึงอะไร แค่มองเขานิ่งๆเหมือนที่จีวอนชอบทำ ฮันบินเองก็ไม่รู้ว่าจีวอนมายืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไรหวังว่าคงไม่ได้ยินในสิ่งที่ยุนฮยองเรียกเขาหรอกนะ จีวอนยืนมองร่างบางที่ตอนนี้ขับรถออกไปแล้ว ก่อนที่จะพึมพำออกมาว่า

“น้องสะใภ้งั้นหรอ หึ ก็แค่คนให้เลือดเท่านั้นล่ะ”

            ฮันบินขับรถเข้าไปในโรงเรียนก่อนจะเอารถไปจอดที่โรงจอดรถ มือของเขาไม่ค่อยเจ็บแล้วเลยขับรถมาได้ ที่จอดรถของเขาอยู่ข้างรถของจุนฮเวที่ตอนนี้มีรถของเจ้าตัวจอดอยู่เลยทำให้ฮันบินรู้ว่าจุนฮเวคงมาถึงก่อนหน้าเขาแล้ว ฮันบินจัดการคลุมรถให้เรียบร้อยก่อนจะเดินขึ้นไปบนอาคารเรียน

ทำไมวันนี้คนในโรงเรียนคึกคักกว่าปกติ ที่จริงเวลานี้ควรเข้าห้องเรียนเพื่อเตรียมเรียนกันแล้วไม่ใช่หรอ แต่ทำไมยังอยู่ตามระเบียง ตามสนามกันไปหมด

“ทำไมวันนี้ดูคึกคักแปลกๆวะ?” ฮันบินถามจุนฮเวเมื่อเดินเข้ามาในห้องเรียน

“ก็เพิ่งได้ประกาศเมื่อกี้ว่าการเรียนการสอนจะน้อยลงเพราะให้นักเรียนเตรียมงานโรงเรียนไง” ถึงว่าทำไมฮันบินสงเกตุได้ว่าหน้าตาของจุนฮเวมันสดใสผิดปกติทั้งๆที่เมื่อคืนมันเพิ่งผ่านคืนพระจันทร์เต็มดวงมา

“อ๋อ แบบนี้ก็ว่างเลยดิ แล้วเมื่อคืนล่ะเป็นไงบ้าง?” ฮันบินถามพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ของตัวเอง

“ไม่รู้สิ เหมือนฉันจะมีสติอยู่แปปหนึ่งเพราะมีเสียใครไม่รู้เข้ามาให้หัว”

“เสียงใครวะ?”

“ไม่รู้ว่ะ แต่เสียงนั้นคุ้นมากเลยนะเว้ย แต่ฉันจำไม่ได้ แล้วพอฉันตื่นมาก็เจอเสื้อโค้ดตัวหนึ่งพร้อมกับรอยเลือดที่ติดอยู่ที่เล็บ”

“เฮ้ย เจ้าของเสื้อโค้ทโดนแกฆ่าตายไปแล้วรึเปล่า?”

“ไอ้บ้า ฉันรู้สึกได้ว่าเมื่อคืนไม่ได้ฆ่าใครนะเว้ย อย่ามาใส่ร้ายฉันไอ้บิน” จุนฮเวพูดพร้อมกับเคาะหัวเพื่อนรักไปหนึ่งทีข้อหากล่าวหาเขา

“เออ ไม่ได้ทำก็ไม่ได้ทำ แล้วก่อนหน้านั้นมีใครมาหาแกรึป่าว?” จุนฮเวนิ่งคิดไปแปปหนึ่งว่าจะบอกฮันบินดีมั้ย

“ไม่มี ฉันอยู่คนเดียว” จุนฮเวส่ายหัว เขาเลือกที่จะไม่บอกเพราะภาพสุดท้ายที่เห็นตอนที่มีสติคือจินฮวานวิ่งหนีไป

“แล้วเจ้าของเสื้อโค้ดนั้นคือใคร แกน่าจะจำกลิ่นได้..แค่กๆ!” ยังไม่ทันทีฮันบินจะพูดจบอยู่ดีๆฮันบินก็ไอขึ้นมาอย่างหนักเหมือนกับสำลักอะไรซักอย่างและเริ่มไอหนักขึ้นเรื่อยๆ

“ฮันบินแกไม่สบายหรอวะ? เฮ้ย! เป็นอะไรวะ” จุนฮเวตกใจเมื่อเห็นฮันบินจับที่คอของตัวเองแล้วเริ่มหายใจติดขัดทีล่ะนิด

“ฉัน..อึก..หายใจ..ไม่ออก” ฮันบินพูดออกมาอย่างยากลำบากก่อนจะล้มลงไปนอนกับพื้นโดยที่มีจุนฮเวประคองหัวไว้

“ค่อยๆหายใจเข้าออกข้าๆนะ หายใจเข้า หายใจออก”

ฮันบินพยายามหายใจเข้าออกตามเสียงของจุนฮเวแต่มันทำให้อย่างลำบากเหลือเกิน ฮันบินรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรมารัดคอเขาและมันก็เริ่มรัดคอเขาแน่นขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจของฮันบินเริ่มติดขัดมากขึ้น เสียงของจุนฮเวที่บอกให้เขาหายใจเขาออกยังคงดังก้องอยู่ในหัว ฮันบินรับรู้แต่ไม่สามารถทำตามได้อีกแล้ว เขารู้สึกเหมือนเขากำลังจะตาย

‘นายเป็นอะไร?’ แล้วอยู่ๆเสียงของจีวอนก็ดังขึ้นมาในหัวของฮันบิน ฮันบินพยายามตั้งสติแล้วตอบกลับจีวอนไป

‘ผมไม่รู้ อยู่ดีๆผมก็หายใจไม่ออก’

‘จะบ้ารึยังไง!! อยู่ดีๆก็มาหายใจไม่ออกเนี้ยนะ นายต้องบอกฉันมาว่---‘

เฮือก!!

     เสียงของจีวอนหายไปพร้อมกับที่ฮันบินหอบหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นมาแล้วหอบหายใจ จุนฮเวรีบลูบหลังฮันบินแล้วมองอาการเพื่อนของตัวเองที่ตอนนี้กลับมาเป็นปกติแล้ว ฮันบินไม่รู้สึกเหมือนมีอะไรมารัดคอของเขาอีกแล้ว แล้วตอนนี้เขากำลังจะหายใจเป็นปกติ

“เป็นไงบ้าง?” จุนฮเวถามพร้อมกับยื่นขวดน้ำให้ฮันบิน เขารับมันมาก่อนจะยกขึ้นดื่ม

“ตอนนั้นรู้สึกเหมือนมีอะไรมารัดคอทำให้ฉันหายใจไม่ออก”

“แล้วตอนนี้ล่ะ?”

“ดีขึ้นแล้วไม่รู้สึกแบบนั้นแล้ว” ฮันบินบอกพร้อมกับลูบที่ลำคอตัวเองเบาๆ จุนฮเวถอนหายใจเบาๆอย่างโลงอก

“นี้มันเรื่องบ้าอะไรวะ เมื่อคืนก็มีหมาป่าบุกเข้าบ้านของบ๊อบบี้จะมาฆ่าฉัน” ฮันบินบ่นอย่างหัวเสีย เขาไม่ชอบเลยที่เป็นแบบนี้ ไม่มีใครชอบหรอก อีกอย่างจีวอนก็ดันเข้ามาในหัวเขาแล้วยังจะมาว่าอีกมันยิ่งทำให้หงุดหงิดเข้าไปใหญ่

“ว่าไงนะ! เมื่อคืนมีหมาป่าเข้าไปในบ้านของบ๊อบบี้? เพราะแบบนี้ใช่ไหมมือแกถึงได้เป็นแบบนั้น” จุนฮเวพูดก่อนจะมองมือของฮันบินที่มีผ้าพันอยู่

“เออไง พี่ยุนฮยองบอกว่าพวกมันถูกสะกดมา”

“เฮ้! พวกนายขอแรงไปช่วยจัดของหน่อยสิ คนหายไปไหนหมดก็ไม่รู้” ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะคุยกันเสร็จ เสียงของมินอาดังอยู่ที่หน้าประตูห้องทำให้ทั้งคู่หันไปมอง

“ได้ๆดิ” ฮันบินบอกก่อนจะลุกขึ้นยืน

“ไหวแน่นะ? เรื่องหมาป่าที่เข้าไปในบ้านของบ๊อบบี้ฉันจะไปถามพ่อให้” จุนฮเวบอกระหว่างที่กำลังเดินไปหามินอา

“อื้อ ขอบใจนะจุนฮเว” ฮันบินบอกก่อนพยักหน้าไปให้

“งั้นป่ะ ได้พวกนายมาช่วยคงดีไปอีก” มินอาบอกยิ้มๆก่อนจะเดินนำหน้าทั้งคู่ไป ฮันบินกับจุนฮเวเดินตามหลังของเธอไป ภายในหัวของฮันบินยังคิดเรื่องนี้เขาคงต้องหาคำตอบให้ได้

“ชักจะสนุกขึ้นมาแล้วสินะ”

เสียงๆหนึ่งที่แอบดูฮันบินอยู่พึมพำขึ้น การที่ได้มาแอบดูเหยื่อของตัวเองกับแหย่นิดๆหน่อยๆมันช่างมีความสุขอะไรเช่นนี้ รอยยิ้มที่มุมปากบ่งบอกถึงการมาครั้งนี้ไม่ได้มาดีอย่างแน่นอน คงต้องแกล้งมากกว่านี้แล้วล่ะ

#นิทานของฮันบิน

            มินโฮได้รับโทรศัพท์โทรเข้ามาหาในตอนเช้า โดยลูกน้องของเขาเป็นคนโทรมาบอกว่าพวกนอกรีตต้องการทำข้อตกลงในการอยู่ร่วมกันกับพวกเขาในเมืองนี้ มินโฮถือว่านั้นเป็นโอกาสดีที่จะได้เข้าใกล้พวกนอกรีตมากขึ้น แล้วตัวเขาเองก็อยากคุยกับพวกนั้นมานานแล้ว มินโฮก็เลยโทรไปหาจีวอนให้มาด้วยกัน และตอนนี้ทั้งคู่กำลังเดินไปในสถานที่นัดพบ

“ไม่ยักรู้ว่าบีไอมาอยู่กับพี่แล้ว” จีวอนพูดขึ้นตอนนี้เขานั้นอยู่ฝั่งข้างคนขับ

“เห็นรึไง?” มินโฮถามระหว่างขับรถ

“ฉันไม่ได้ตาบอดนะ เอามันมาอยู่ด้วยก็ระวังหน่อยแล้วกัน”

“ขอบใจที่เตือน ถ้าหมอนั้นทำผิดเมื่อไรฉันไม่ปล่อยไว้หรอก”

“ให้จริงอย่างที่พูดแล้วกัน อย่าให้เป็นเหมือนคราวที่แล้วล่ะ”

จีวอนพูดก่อนจะออกไปมองทางหน้าต่าง ก่อนที่ตัวเองจะรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกไม่ใช่เพราะว่ามันเกิดขึ้นกับตัวเขาเอง แต่มันเกิดขึ้นกับอีกคน คนที่เขาได้ผูกชะตาติดกันไว้ เขาเริ่มจะขมวดคิ้วพลางสงสัยว่าเด็กคนนั้นเป็นอะไรอีก

“เป็นอะไรน่ะบ๊อบบี้?”

     มินโฮถามขึ้นเมื่อเห็นจีวอนนั่งกำมือแน่นท่าทางคิ้วขมวด จีวอนส่ายหัวเป็นคำตอบก่อนที่จะพยายามหายใจให้เป็นปกติ ก่อนที่จะตั้งกระแสจิตให้เสียงของเขาเข้าไปในหัวของฮันบินและมันได้ผล แต่ยังไม่ทันที่จีวอนจะคุยกับฮันบินเสร็จเขาก็หลุดออกมาจากหัวของฮันบินพร้อมกับความรู้สึกนั้นก็หายไปด้วย จีวอนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะนั่งพิงเบาะรถ

“ไม่เป็นอะไรแน่นะ?” มินโฮถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

“บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรก็ไม่ได้เป็นดิ จะถามทำไมหลายรอบ” จีวอนตอบด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิด ที่หงุดหงิดที่ว่าก็คือตัวเองดันไปผูกชะตากับเด็กคนนั้นเอาไว้เลยทำให้เขาโดนไปด้วย แม่ให้เขาทำแบบนี้นั้นคือสิ่งที่ถูกต้องแล้วหรอ

“แล้วเมื่อคืนทำไมถึงมีหมาป่าเข้าไปในบ้านนายล่ะ?”

“มันจะมาเอาตัวฮันบิน ก่อนกลับก็แวะเข้าไปที่ฝูงของพวกนั้นหน่อยแล้วกัน”

มินโฮพยักหน้าแล้วไม่ถามอะไรต่อ ตอนนี้พวกเข้าขับเข้าถนนมาที่ทั้งสองข้างทางมีแต่ป่า เส้นทางนี้เป็นทางที่คุ้นเคยสำหรับทั้งคู่ มินโฮขับต่อไปอีกนิดก่อนจะเลี้ยวเข้าเส้นทางหนึ่งที่ทอดยาวเข้าไปแล้วหยุดรถเมื่อถึงที่หมาย

เป็นที่รู้กันว่าที่นี้อยู่ใกล้ฝูงหมาป่าซึ่งเป็นฝูงของพ่อจุนฮเว บริเวณนี้เป็นป่าที่อุดมสมบูรณ์ มีบ้านที่อยู่ติดหนองน้ำนั้นอยู่หนึ่งหลัง จีวอนและมินโฮเลือกที่จะพิงรถรอ ทั้งคู่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องนัดมาคุยกันที่นี้ พอรอไปได้สักพักก็มีรถอีกคันเข้ามาพอดี

“ขอโทษที่ให้รอ” ชายหนุ่มรูปร่างภูมิฐานแต่งกายด้วยสูทสีดำลงมาจากรถ พร้อมกับผู้ติดตามอีกสองสามคนกำลังเดินลงมาหาจีวอนและมินโฮ

“แกคือ…?” จีวอนถาม

“ผมชื่อ เซบาสเตียน เป็นตัวแทนของหัวหน้าของพวกเราในการเจรจาครั้งนี้”

“พวกเราอยากคุยกับหัวหน้าของพวกคุณมากกว่า?” มินโฮบอก

“หัวหน้าของพวกเราไม่ว่างครับ เลยส่งผมมาแทน”

“งั้นหรอ? มีเวลานัดได้แต่ไม่มีเวลามาเนี้ยนะ” จีวอนพูด

“เอาน่าน้องชาย เรามาฟังข้อตกลงของพวกเขากันดีกว่า” มินโฮบอกพร้อมกับเดินมายืนตรงหน้าเซบาสเตียน

“ข้อตกลงของพวกเราก็คือ พวกเราอยากจะขอให้พวกคุณไม่มาขัดขว้างการทำงานของเรา พอพวกเราทำงานเสร็จเราก็จะไป” เซบาสเตียนบอก

“แล้วงานของพวกแกที่ว่านั้นคืออะไร?” จีวอนถามกลับก่อนจะมายืนข้างมินโฮ

“เห็นทีพวกเราคงจะบอกคุณไม่ได้”

“ถ้าบอกไม่ได้งั้นพวกเราก็คงให้คุณทำงานของคุณไม่ได้” มินโฮพูด

“ถ้าคุณคิดจะเสี่ยงกับพวกเราก็ลองดู” เซบาสเตียนพูดพร้อมกับกระตุกยิ้มที่มุมปาก

“ดีเลย เรื่องเสี่ยงๆฉันชอบอยู่แล้ว อย่าคิดว่าพวกเราจะปล่อยให้พวกแกทำอยู่ฝ่ายเดียว” จีวอนบอกพร้อมกับยกยิ้มไปให้

“ตกลงว่าคุณจะบอกได้หรือยังว่างานของพวกคุณคืออะไร?” มินโฮถามย้ำอีกครั้ง

“พวกเราบอกไม่ได้จริงๆครับ” เซบาสเตียนยังคงตอบกลับมาคำเดิมพร้อมกับรอยยิ้มนั้น

“ถ้างั้นก็ฝากไปบอกหัวหน้าของพวกคุณแล้วกันว่าเราไม่อนุญาติ ถ้าคิดจะทำอะไรล่ะก็เตรียมรับผลที่ตามมาด้วยล่ะ” มินโฮบอกพร้อมกับใบหน้าที่เรียบนิ่ง

“เข้าใจแล้ว ตกลงตามนี้แล้วกันนะครับ พวกคุณก็เตรียมรับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วกัน” เซบาสเตียนบอกพร้อมกับเดินขึ้นรถของตัวเองไปโดยที่มินโฮและจีวอนยังยืนมองอยู่

“อ๋อ แล้วก็ระวังคนในครอบครัวพวกคุณไว้ด้วยนะ โดยเฉพาะคนใหม่” พอพูดจบรถของเซบาสเตียนก็ขับออกไป

เป็นอันที่รู้กันอยู่แล้วว่ายังไงพวกนอกรีตต้องพุ่งเป้ามาที่ฮันบิน ทั้งคู่เลยไม่ประหลาดใจอะไรซักเท่าไร แค่อยากจะรู้ว่าต่อไปพวกนอกรีตจะทำยังไงในเมื่อพวกเขาไม่อนุญาตให้ทำ ทั้งคู่หันมามองหน้ากันก่อนที่จะขึ้นรถแล้วขับออกไป

“คิดว่าไง?” มินโฮถามจีวอนที่นั่งอยู่ข้างๆ

“ก็ไม่คิดว่าไง”

“แล้วไม่คิดจะปกป้องคนของแกเลยหรือยังไง?”

“ปกป้องน่ะมันเป็นเรื่องที่จำเป็นต้องทำอยู่แล้ว เพราะพี่อย่าลืมว่าถ้านายนั้นตายผมก็ต้องตายด้วยเหมือนกัน ยังไงก็ต้องรักษาชีวิตตัวเองไว้อยู่แล้ว”

“นายจะซ่อนความรู้สึกนั้นไว้นานเท่าไรบ๊อบบี้ ฉันอยากจะรู้จริงๆ”

จีวอนเลือกที่จะไม่ตอบก่อนที่มองออกไปนอกหน้าต่างรถแทน ความรู้สึกนั้นมีแค่เขากับมินโฮที่รู้ว่ามันคืออะไร และจีวอนเลือกจะซ่อนมันไว้เพราะไม่ให้ตัวเองอ่อนแอและนี้คืออีกเหตุผลหนึ่งที่เขาเลือกที่จะออกจากเมืองนี้ไปซักพักแล้วกลับมาเป็นคนใหม่ที่แข็งแกร่งกว่าเดิม

        ยังเหลือที่สุดท้ายที่เขาจะไปนั้นคือฝูงหมาป่าที่มีอยู่ฝูงเดียวในเมือง เมื่อคืนที่มีหมาป่าบุกเข้ามาในบ้าน จีวอนไม่นึกถึงฝูงอื่นนอกจากฝูงนี้ เขาไม่ได้ตั้งใจมาหาเรื่อง แค่อยากมาถามก็แค่นั้น

มินโฮขับรถเข้าไปในบ้านของหัวหน้าฝูงผู้ซึ่งเป็นพ่อของจุนฮเวที่ตั้งอยู่ในป่า สองข้างทางดูเป็นธรรมชาติ เมื่อรถจอดสนิททั้งคู่ก็ก้าวลงจากรถ ยังไม่ทันที่จะเข้าบ้านไปพ่อของจุนฮเวก็ออกมาตอนรับซะแล้ว

“มาถึงที่นี้มีอะไรรึป่าว?” พ่อของจุนฮเวตอบรับด้วยรอยยิ้มก่อนจะเปิดประตูให้สองคนเข้ามา

บ้านของพ่อจุนฮเวเป็นบ้านที่สร้างเอง โดยเป็นไม้ทั้งหลัง มันไม่ใหญ่โตมากแต่ภายในบ้านดูกว้างและสบาย แถมยังตั้งติดริมแม่น้ำที่มีลมพัดตลอดเวลาซะอีก

“ผมมีเรื่องอยากจะมาถามน่ะ” จีวอนบอกก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้โซฟาตรงห้องรับแขกตามด้วยมินโฮ

“งั้นดื่มชาก่อนนะ แล้วค่อยมาคุยกัน” พ่อจุนฮเวยังคงเป็นเจ้าบ้านที่ดี เขาสั่งให้แม่บ้านของตัวเองไปเอาน้ำชามาให้ทั้งคู่ก่อนที่จะรับมันมาแล้วยกดื่ม

“มีเรื่องอะไรหรอ?” พ่อจุนฮเวเป็นคนเปิดประเด็นขึ้นมา สายตาของจีวอนดันไปเห็นแทอุนที่เดินเข้ามาแล้วมายืนอยู่ด้านหลังของพ่อจุนฮเว

“เมื่อคืนมีหมาป่ากลุ่มหนึ่งบุกเข้าไปในบ้านของผม พวกมันเข้ามาทำร้ายคนในบ้าน ผมจำเป็นต้องฆ่าพวกมัน” ระหว่างที่จีวอนพูดก็เงยหน้าขึ้นไปมองแทอุนด้วย แทอุนหันหน้าออกไปมองหน้าต่างเลยทำให้จีวอนยกยิ้มขึ้นมา

“เป็นแบบนั้นได้ยังไง ถึงคืนพระจันทร์เต็มดวงพวกเราจะควบคุมไม่ได้แต่ไม่เคยบุกเข้าบ้านใคร”

“พวกมันโดนสะกด ตอนนี้พวกเรากำลังสืบอยู่ว่าใครเป็นคนทำน่ะ” มินโฮบอก

“แน่ใจรึป่าวว่าไม่ใช่คนในฝูงของพวกคุณ?” จีวอนถามขึ้น

“ไม่ใช่แน่นอน เพราะคนในฝูงของเราไม่มีทางทำแบบนั้น จิตใจเข้มแข็งพอไม่โดนสะกดง่ายๆหรอกนะ” พ่อของจุนฮเวตอบอย่างมั่นใจ

“แล้วถ้าพวกผมสืบได้ล่ะว่าเป็นคนในฝูงของคุณจะให้ผมทำยังไง?”

“ทำได้เลยตามที่พวกคุณต้องการ” สิ่งหนึ่งที่พ่อของจุนฮเวมีคือการที่เข้าเป็นคนที่เที่ยงตรง ใครผิดก็บอกว่าผิด ใครถูกก็บอกว่าถูก เขาจะยึดหลักความจริงเสมอ คำตอบนั้นทำให้จีวอนยิ้มมุมปากออกมา

“ถ้างั้นผมไปล่ะ ขอโทษที่มารบกวน” จีวอนบอกพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป แต่ก่อนที่จะเดินออกไปสายตายังคงมองแทอุนอยู่เสมอ ส่วนแทอุนก็มักจะหลบสายตาของจีวอนอยู่ตลอด

“ได้เรื่องยังไงบอกกันด้วยล่ะ” พ่อของจุนฮเวบอกมินโฮก่อนที่มินโฮจะพยักหน้าให้แล้วเดินตามจีวอนไปที่รถ

“พอจะรู้แล้วสิว่าใคร”

“รู้ แต่ก็ยังไม่มั่นใจ ถ้ามันไม่มามอบตัวก็รอจนกว่าเราจะสืบได้ ไม่นานหรอกพี่ชาย”

     จีวอนตอบมินโฮพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก ทำให้มินโฮยกยิ้มขึ้นมาก่อนจะขับรถออกจากบ้านของพ่อจุนฮเวไป จีวอนรู้แค่ว่าอาจจะมีคนหนึ่งในฝูงเป็นคนทำ แต่มันต้องร่วมมือกับใครซักคนเพื่อทำงานนี้ เพราะลำพังหมาป่าอย่างเดียวทำไม่ได้หรอก แต่ถ้าถึงเวลาที่เขารู้แล้วว่าเป็นใครเขาจะไม่ปล่อยพวกมันไว้แน่ บังอาจมายุ่งกับของๆเขาแบบนั้นจะปล่อยไว้ได้ยังไงล่ะ

#นิทานของฮันบิน

            ตอนนี้เป็นเวลากลางคืนแล้ว จึงไม่แปลกที่ตอนนี้พวกร้านเหล้าที่มีอยู่ในเมืองจะพากันเปิดขึ้น ยุนฮยองเดินเข้าไปในร้านประจำก่อนจะนั่งลงที่บาร์ที่มีบาร์เทนเดอร์คนหนึ่งกำลังจัดชั้นวางขวดเหล้าหลายชนิดที่วางเรียงกันให้เป็นระเบียบเรียบร้อย

“รับอะไรดีครับ?” บาร์เทนเดอร์คนที่ว่าถามยุนฮยองทั้งๆที่ยังจัดขวดเหล้านั้นไม่เสร็จ

“คิดจะถามลูกค้าทั้งๆที่ยังหันหลังให้อยู่หรือไง?” ยุนฮยองถามพร้อมกับส่งยิ้มให้บาร์เทนเดอร์ที่กำลังหันหลังมาหาเขา

“ฉันว่าแล้วเสียงคุ้นๆ เป็นนายนี้เอง” ดงฮยองหันมาก่อนจะส่งยิ้มกลับไปให้ยุนฮยอง

     ดงฮยองทำงานเป็นบาร์เทนเดอร์ที่นี้มาหลายปีแล้ว หลังจากวันนี้ที่ตอนเช้าทั้งคู่ออกไปสืบหาเรื่องราวบางอย่างด้วยกันก็ได้แยกกันช่วงตอนบ่าย ถ้าถามว่าดงฮยองกับยุนฮยองสนิทกันมากมั้ยบอกได้เลยว่ามาก ยุนฮยองกับดงฮยองสนิทกันมาหลายร้อยปีแล้วตามประสาของพวกแวมไพร์ ช่วงเวลาหนึ่งทั้งคู่เลยรักกันชอบกันแต่เรื่องนี้ล่ะเป็นเหตุผลที่ทำให้ยุนฮยองต้องหลับไปอยู่ในโลง ดงฮยองก็เลยเลือกที่จะเก็บความรู้สึกของตัวเองไว้เพื่อเป็นการปกป้องยุนฮยอง

“นายไม่เคยเบื่อเลยหรือไงที่มาทำแบบนั้นทุกวัน?” ยุนฮยองถามขึ้นตอนที่ดงฮยองวางแก้วเหล้ารสโปรดวางลงตรงหน้าเขา

“ถ้าฉันเบื่อคงจะเลิกทำไปแล้วล่ะ นายก็รู้ มันดีนะที่ได้เห็นผู้คนผ่านไปมาทั้งเป็นมนุษย์ แวมไพร์ แม่มดหรือหมาป่า มันเพลินดี” ดงฮยองตอบพลางเช็ดแก้วเหล้าไปด้วย

“แต่ส่วนใหญ่ก็จะเป็นพวกเราใช่มั้ยล่ะ?”

“ไม่หรอก นายรู้มั้ยว่าเดี๋ยวนี้น่ะ พวกมนุษย์มาที่นี้มากขึ้น”

“น่าแปลก ปกติแล้วก็มีมาเที่ยวบ้างแต่มาที่นี้มากขึ้นมันน่าแปลกอยู่นะ”

“แต่ก็ดีนะ ฉันว่ามันเพิ่มรายได้สำหรับพวกเราไปด้วย”

ยุนฮยองพยักหน้าเบาๆ แล้วหลังจากนั้นบทสนทนาของทั้งคู่ก็เปลี่ยนเรื่องไปเรื่อยๆ พอเรื่องเก่าจบไปก็จะมีเรื่องใหม่ขึ้นมาคุยใหม่ พอเริ่มดึกลูกค้าในร้านก็เริ่มมากขึ้น ยุนฮยองเลยเปลี่ยนหน้าที่จากตอนแรกมาเป็นลูกค้าจนตอนนี้มาเป็นผู้ช่วยบาร์เทนเดอร์แทน ด้วยความหล่อเหลาราวกับเจ้าชายของยุนฮยองทำให้สาวๆแวะเวียนมากันที่บาร์อย่างไม่ขาด รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นนั้นถูกส่งไปให้สาวๆหลายต่อหลายคนที่เดินเข้ามาหาเขา

“ยังครองตำแหน่งเจ้าชายไว้ได้สินะ” ดงฮยองแซว

“แน่นอน เพราะว่าตำแหน่งนี้ไม่ได้ได้มาเพราะโชคช่วยนะครับ” ยุนฮยองตอบพร้อมกับเก๊กท่าไปด้วยสร้างความมั่นไส้ให้ดงฮยองไม่มากก็น้อย

และทุกคนในร้านก็หันไปมองทางด้านเวทีที่ตั้งอยู่ในร้าน ดูเหมือนว่าจะมีนักร้องขึ้นมาแสดงแล้ว ที่นี้ไม่เหมือนร้านเหล้านั่งชิวทั่วไป เมื่อถึงเวลาห้าทุ่มจะมีนักร้องแต่ส่วนใหญ่จะเป็นแร็พเปอร์ขึ้นมาสร้างความสนุกให้ลูกค้าในร้าน

“นายรู้อะไรมั้ยว่าตอนที่นายหลับอยู่ในน่ะ บ๊อบบี้กับมินโฮก็มาที่นี้เหมือนกันนะ” ดงฮยองบอกในขณะที่ยุนฮยองกำลังดูแร็ปเปอร์คนหนึ่งแร็พพร้อมกับบีสหนักๆทำให้คนในร้านคึกครืนไปอีก

“มาแร็พน่ะหรอ?” ยุนฮยองหันไปถามด้วยท่าทางที่ตื่นเต้น เขาไม่เคยเห็นทั้งคู่ทำอะไรแบบนั้นเพราะหลับอยู่ในโลงนั้นล่ะ ดงฮยองพยักหน้าแล้วพูดขึ้นอีกว่า

“สาวๆน่ะ ติดทั้งคู่เยอะเลยนะ แต่ตั้งแต่บ๊อบบี้กลับเข้าเมืองมา ทั้งคู่ก็ไม่ได้มาอีก สงสัยคงจะยุ่งๆล่ะมั้ง”

“หึ สักวันฉันจะลากทั้งคู่มาแร็พให้ดูที่นี้ให้ได้เลยคอยดูสิ” ยุนฮยองบอกก่อนจะยืนดูสิ่งที่เกิดขึ้นบนเวทีต่อ

แต่แล้วสายตาของยุนฮยองก็ดันไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งท่าทางมองซ้ายมองขวา ก่อนจะเดินตามผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินไปทางห้องน้ำ ยุนฮยองหันไปบอกดงฮยองก่อนจะรีบเดินตามผู้ชายคนนั้นไป ถ้าเกิดว่าท่าทางของผู้ชายคนนั้นไม่ดูเหมือนว่ากำลังจะเปลี่ยนเป็นแวมไพร์ล่ะก็ยุนฮยองจะไม่สนใจเลยซักนิด ด้วยหูที่ได้ยินเสียงจากในระยะไกลยุนฮยองรู้สึกได้ว่าผู้ชายคนนั้นกำลังหอบหายใจแรงมากขึ้น ตามใบหน้ามีเหงื่อที่ผุดขึ้นมา ตาเป็นสีแดงสดตลอดเวลา ริมฝีปากแห้ง ผู้หญิงคนที่โดนสะกดรอยตามได้เข้าไปในห้องน้ำหญิง เวลานี้แถวๆห้องน้ำไม่มีใครอยู่เลยเพราะว่าทุกคนกำลังสนุกกันอยู่ด้านใน เมื่อเห็นทางสะดวกผู้ชายคนนั้นรีบตามเข้าไปในห้องน้ำทันที

“กรี๊ด!!!”

เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดทำให้ยุนฮยองไม่ลังเลเลยที่จะเปิดประตูเข้าไป เมื่อเปิดประตูเข้ายุนฮยองก็เจอเข้ากับผู้ชายที่เข้าสะกดรอยตามเข้ามากำลังกัดคอดูดเลือดของผู้หญิงคนที่เป็นเหยื่ออยู่ ด้วยความตกใจที่เห็นยุนฮยองผู้ชายคนนั้นรีบปล่อยก่อนจะใช้ความเร็วของแวมไพร์วิ่งชนไหล่ของยุนฮยองจนเกือบล้มแล้วหนีไป

“แรงเยอะชะมัด” ยุนฮยองบ่นอุบอิบก่อนจะเดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้นที่ตอนนี้เธอหยุดหายใจไปแล้ว

“มนุษย์งั้นหรอ?” ยุนฮยองมองก่อนจะนั่งยองๆข้างศพนั้นแล้วจัดการจับหน้าของผู้หญิงคนนั้นให้พลิกไปอีกด้านเพื่อจะให้เห็นรอยกัด

“นี้มันรอยของพวกเลือดใหม่นิ ถึงว่าล่ะทำไมหมอนั้นแรงเยอะ” ยุนฮยองพูดพร้อมกับขมวดคิ้วมองรอยเขี้ยวสองจุดที่ปรากฏอยู่บนคอของศพ

     มีสิ่งหนึ่งที่ต้องรู้นั้นก็คือแวมไพร์มีสองประเภท นั้นก็คือพวกที่เป็นแวมไพร์มานานแล้วกับพวกเลือดใหม่ รอยเขี้ยวทั้งสองประเภทนั้นจะไม่เหมือนกัน รอยเขี้ยวของพวกเลือดใหม่จะเป็นเหมือนจุดสองจุดคล้ายๆกับเหมือนเวลาโดนงูกัด แต่รอยเขี้ยวของพวกที่เป็นแวมไพร์มานานแล้วจะเป็นเหมือนรอยฟัน และอีกอย่างพวกเลือดใหม่จะมีแรงเยอะกว่าพวกที่เป็นแวมไพร์มานานแล้วอีกหลายเท่า และพวกนี้ก็จะคุ้มการกระหายของตัวเองไม่ได้ด้วย

แต่ที่น่าแปลกนั้นก็คือ กฎของเมืองนี้เท่าที่ยุนฮยองรู้มาห้ามเปลี่ยนมนุษย์ให้เป็นแวมไพร์ แต่ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นมนุษย์ขึ้นมาก่อน ก่อนที่จะโดนเปลี่ยนให้เป็นแวมไพร์

“วุ่นวายแน่ๆล่ะคราวนี้” ยุนฮยองบอกก่อนที่จะเดินออกจากห้องน้ำไปแล้วสั่งให้การ์ดที่อยู่ในร้านมาเก็บศพไปไว้ที่รถของตัวเอง เขาต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกจีวอนและมินโฮแล้วปรึกษากันว่าจะเอายังไงต่อ เพราะถ้ายังมีพวกเลือดใหม่อยู่อีกล่ะก็จากเมืองนี้ที่อยู่กันแบบสงบมันจะไม่สงบอีกต่อไป

To Be Continued

Talk ::

รีดคงคิดในใจทำไมไรท์ขยันสร้างปม ขอโทษค่ะ 55555

อ่านแล้วเม้นกันหน่อยน๊าา เม้นเถอะ วงวารเรา เป็นกำลังใจให้มากเลย

แอบสปอย์ว่าตอนหน้ามีโมเม้นให้กริ๊ดนิดหน่อย ไม่บอกคู่ด้วย

แต่ไม่รู้ว่ารีดจะกริ๊ดกันไหม 55555

ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ

เข้าไปสกรีมแท็กให้ด้วยจะขอบคุณมาก

รัก