Wonder Boys (Super Junior Yaoi)

ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 13: Catch Me if You Can! (แน่จริงก็จับผมให้ได้สิ!)

“ตกลงเป็นแฟนกันป่าว?”

เสียงทุ้มต่ำของร่างสูงถามดังลั่นเมื่อเดินออกมาจากประตูร้านไอติมสเว่นแซ่บก็พบกับร่างของคยูฮยอนและซองมินนั่งรออยู่บนเก้าอี้ตรงข้ามร้าน

โจคยูฮยอนส่ายหน้าเบาๆ

“อ้าว เฮ้ย แล้วออกไปทำไมวะ?”จุงยุนโฮถามบ้าง

โจคยูฮยอนยักไหล่แล้วอมยิ้ม

“แล้วบอกรักเขาหรือเปล่า?”ชเวซีวอนถามอีกครั้ง

โจคยูฮยอนพยักหน้าช้าๆ

“มึงนี่ยังไงกันแน่?!”ซีวอนกับยุนโฮโวยลั่นพร้อมกับ คนข้างหน้าที่นั่งจับมือร่างอวบได้แต่ยิ้มแห้งๆแทนคำตอบ

“บางที...ถ้าคนรักกันไม่ต้องจำเป็นจะต้องเป็นแฟนกันเสมอไปก็ได้”

เสียงหวานเปรยออกมาเบาๆ ทุกคนหันหน้าไปมองคิมฮีชอลที่ยืนกอดอกแล้วอมยิ้มให้เพื่อนซี้ของตนที่นั่งอยู่ข้างหน้า

“นายคิดเหมือนฉันไหมไอ้กระต่ายแอ๊บแบ้ว”

'ไอ้กระต่ายแอบแบ้ว'ยิ้มหวานแทนคำตอบ

ขอแค่รู้ว่ายังมีกันและกัน

ขอแค่รู้ว่าจะไม่ไปไหน

ขอแค่รู้ว่ารักกัน...

แค่นี้ก็เพียงพอแล้วหละ

“จารย์...จารย์เป็นแฟนของแรกของซองมินนะ ยังไงผมก็ฝากไอ้ซองมินให้จารย์ดูแลด้วยหละ”ลีดงแฮโพล่งขึ้นมาแล้วมองหน้าฝาแฝดของตน

ลีซองมินยิ้มหวานอีกครั้งพร้อมกับพึมพำเบาๆ

“ขอบใจนะ”

“โอ้ะ บ่ายสามโมงครึ่งแล้วเร้อะ? ต้องกลับบ้านแล้ว ลาก่อนทุกคน เจอกันวันพรุ่งนี้”ร่างบางผมแดงแว้ดขึ้นมาหลังจากที่ยกนาฬิกาตนขึ้นมาดู

แต่ไม่ทันที่เจ้าตัวจะหันหลังกลับ มือหนาของคนข้างๆก็คว้าหมับเข้าที่ไหล่บางไม่ให้หนีไปไหน

“ไปส่งไหม?”

เสียงทุ้มถามพร้อมกับใบหน้าหวานที่หันมามองเจ้าของเสียง

“แล้วแต่จารย์จะกรุณา”

ริมฝีปากหนาฉีกยิ้มอย่างมีความสุข

“ด้วยความยินดี คิมฮีชอล”

รถสปอรต์สีแดงแล่นมาจอดข้างหน้าบ้านเล็กสีขาว ประตูรถข้างๆที่นั่งคนขับทำท่าว่าจะเปิดแต่ก็ต้องปิดลงอีกครั้งเมื่อคนขับเรียกให้หันมามอง

“พรุ่งนี้วันสุดท้ายแล้ว”

“ฮื่อ มะรืนนี้ก็ปิดเทอมเล็กแล้วจารย์”

มือหนาเอื้อมมากุมมือเรียวบนตักของร่างบาง ดวงตากลมโตมองเรียบๆแล้วเงยหน้าไปมองคนขับข้างๆ

“ฉันคงต้องคิดถึงนายแน่ๆ”

“พูดอย่างกับจารย์จะไปรบ! ไม่ใช่คู่กรรมสักหน่อย จารย์ไม่ใช่โกโบริ ผมไม่ใช่อังสุมาลินนะ!”พูดจบก็ชักมือเรียวออกจากมือหนาแล้วเอื้อมไปเปิดประตูรถ

“พรุ่งนี้จะโดดเรียนหรือเปล่า?”ฮีชอลชะงักแล้วหันหน้ามายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้

“จารย์คิดว่าไงหละ?”

ซีวอนอ้าปากจะตอบแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ร่างบางตัวแสบถลาลงจากรถพร้อมกับปิดประตูใส่หน้าดังปังแล้ววิ่งเข้าไปในบ้านทันที

ดวงตาคมเข้มมองประตูบ้านที่ปิดลงก่อนที่จะอมยิ้มให้กับคนที่เคยนั่งข้างๆตนเมื่อครู่แล้วค่อยๆขับรถจากไป

เสียงรถค่อยๆเบาไปเรื่อยๆจนเงียบไปในที่สุด มือเรียวหยิบคว้าโทรศัพท์บ้านขึ้นมาแล้วกดปุ่มหมายเลขที่จำได้ขึ้นใจ ร่างบางรอสักพักก่อนที่คนปลายสายจะรับ

“ฮัลโหล เฮียเหรอ? ขอยืมวอสักอันหน่อยสิ”

--------15%--------

“Magnesium + Oxygenได้อะไร คิมแจจุง?!”

 “Magnesium Oxide!”

“ถูก!”

“H2O คืออะไร คิมแจจุง?!”

“น้ำ!”

“ถูก!”

“2Mg + O2เท่ากับเท่าไหร่ คิมแจจุง?!”

“กูอีกแระ=_=...2MgO!”

“ถูก!”

เสียงตะโกนดังมาจากอาจารย์สอนเคมีรูปหล่อที่ยืนอยู่หน้าห้องและนักเรียนหน้าสวยที่นั่งตะโกนกลับปาวๆอยู่หลังห้อง

 “Copper sulphate + zinc ได้อะไร คิมแจจุง?!”

“อีกแล้วเหรอ?”เจ้าของชื่อพึมพำอย่างเบื่อหน่าก่อนที่จะตะโกนคำตอบออกไปเสียงดังแข่งกับคนถาม

“Zinc sulphate + copper!”

“ถูก!”

จุงยุนโฮตะโกนพร้อมกับชี้นิ้วไปยังคนสวยข้างหน้าที่ทำหน้าทำตาว่าไม่ยอมแพ้เช่นกัน คิมแจจุงเองก็ตะโกนตอบกลับไปไม่น้อยหน้า

ตั้งแต่เริ่มต้นชั่วโมงมายันวินาทีนี้แล้วจุงยุนโฮ อาจารย์สอนเคมีสุดหล่อจะเรียกแต่ร่างบางหน้าสวยอย่างคิมแจจุงให้ตอบตลอดซึ่งแจจุงเองก็ตอบได้อย่างฉะฉานตลอดทุกครั้ง

ส่วนนักเรียนคนอื่นที่เหลือก็ได้แต่นั่งมองแล้วได้แต่ถอนหายใจเบาๆอย่างสุดปลง

มันทำอย่างกับเล่นเกมโชว์ไปได้!!!

“ใครสามารถแต่งประโยคโดยใช้คำว่าHappinessได้บ้าง?”

“ผมครับ ผมครับ ผมครับ ผมครับ ผมคร้าบ!! ผมครับ ผมครับ ผมครับ ผม ผม ผม! ผมคร้าบบบ!!!”

ทุกคนหันไปมองเจ้าของเสียงด้วยสีหน้างุนงงอีกครั้ง

ลีดงแฮอีกแล้วเหรอ?!

“ลีดงแฮ You know everything put your hand down.”

เจ้าของชื่อเบะปากราวกับเด็กโดนขัดใจ คิบอมอมยิ้มที่มุมปาก

“Can I answer?”

คิบอมส่ายหัวเล็กๆพร้อมกับอมยิ้มเบาๆ

“Please~”

ดงแฮพูดพร้อมกับทำตาแป๋ว แต่คำตอบก็ยังคงเหมือนเดิม ใบหน้าหวานของคิมคิบอมส่ายหน้าเบาๆ

“Come on! Please!!”

“เฮ้อออออ...ก็ได้”

คิมคิบอมถอนหายใจเบาๆพร้อมกับยิ้มอย่างเหนื่อยใจ ดงแฮลุกขึ้นยืนแล้วมองหน้าหวานพร้อมกับยิ้มให้

ตอนแรก...ดงแฮดูบอบบางกว่าเขาเสียอีก...

ตอนนี้...กลายเป็นเขาต่างหากที่บอบบางกว่าดงแฮ!!!

“เอ้า ว่ามาลีดงแฮ”

เจ้าของชื่อยิ้มหวานเล่นเอาคนเป็นจารย์หน้าแดงฝาด หน้าอกซ้ายเต้นไม่เป็นจังหวะ

“My happiness is your happiness.”

“แปลด้วยสิลีดงแฮ”

“ความสุขของผมคือคือความสุขของคุณ”

ความเงียบโรยตัวเงียบอีกครั้ง มีเพียงประโยคเมื่อครู่ที่ดังก้องในหัวของคิบอม ร่างบางที่ยืนอยู่หน้าห้องถอนหายใจเบาๆพร้อมกับอมยิ้ม

“ง่ายๆแต่ลึกซึ้ง...เก่งมากลีดงแฮ”

ดงแฮยิ้มรับพร้อมกับจ้องมองร่างบางข้างหน้าตนด้วยสายตาจริงใจก่อนที่จะโค้งหัวลง

“ขอบคุณครับ”

“ผลไม้ที่ขึ้นชื่อที่สุดของเมืองไทยคืออะไร?”

ความเงียบเข้าปกคลุมบรรดานักเรียนห้องคิงปี4ทันที มีเพียงมือเล็กของลีซองมินที่ชูขึ้นมา

“แหม เมียช่วยผัวตอบ=[]=“

เสียงหวานของคิมฮีชอลสบถออกมาเบาๆ แต่เผอิญเหลือเกินที่ว่ามีคนอยู่ข้างหลังตนเสียด้วย

“คิมฮีชอล!”เสียงทุ้มต่ำอันแสนคุ้นเคยที่ไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่ได้ดังลั่นขึ้นมา

เจ้าของชื่อผมแดงสะดุ้งโหยงก่อนที่จะหันไปมองเจ้าของเสียงข้างหลังตนที่ตอนนี้วางมือลงบนไหล่บางของตน

“อ้าว ซีวอน”เสียงของอาจารย์สอนวิชาประวัติศาสตร์จากหน้าห้องดังขึ้นมาเมื่อเพื่อนของตนเดินเข้ามาในห้อง

“ฉันแค่แวะผ่านเฉยๆ เมื่อกี้นายถามว่าอะไรนะคยูฮยอน? ผลไม้ที่ขึ้นชื่อที่สุดในเมืองไทยหนะเหรอ?”

โจคยูฮยอนพยักหน้าแล้วมองหน้าเพื่อนซี้ของตนยิ้มๆ

“เอ้า คิมฮีชอล...ผลไม้ที่ขึ้นชื่อที่สุดในเมืองไทยคืออะไร?”ซีวอนพูดพร้อมกับดึงร่างบางให้ลุกขึ้นตอบ ใบหน้าหวานชักสีหน้างุนงงปนเอ๋อๆเล็กน้อยเมื่อจู่ๆกลายเป็นตัวเองที่ต้องตอบ

“ก็ซองมินมันยกมือตอบ จารย์ก็ให้ซองมินตอบสิครับ!”ไม่ว่าเปล่ามือเรียวก็ชี้ไปยังร่างอวบที่นั่งมองอย่างงุนงงเช่นกัน

“ก็ซองมินเขาตอบมาเยอะแล้ว”

คำตอบเรียบๆของโจคยูฮยอนที่ส่งมาทางตนแต่สายตาที่หวาดหยดเยิ้มกลับส่งไปให้ลีซองมินที่ซุกหน้าเข้ากับโต๊ะกลบเกลื่อนความอาย

มันไปตอบตอนไหนวะ?!

ก็ที่ผ่านมามันยกมือตอบก็จริงแต่ไอ้โจคยูฮยอนนั่นมันให้คนอื่นตอบตลอดหนะเซ่!!!

คิมฮีชอลได้แต่ประท้วงอยู่ในใจอย่างหงุดหงิด

ทีรักกันนะแม่งอยู่ข้างกันเลย สมัยก่อนฉะกันอย่างกับสงครามโลกครั้งที่สามจะบังเกิด!!!

“เอ้า ว่าไงหละคิมฮีชอล?”เสียงของร่างสูงดึงสติของเจ้าตัวดีให้กลับมาอยู่กับปัจจุบัน

ร่างบางนิ่งเงียบเพื่อหาคำตอบที่จะตอบคำถามแสนยากบรรลัยนี้ให้ได้

เอาวะ ไหนๆกูก็ไม่รู้เรื่องแล้ว...

เป็นไงเป็นกัน!!!

“แตงโมครับ!”

“ห้ะ? แตงโม??”ซีวอนกับคยูฮยอนอุทานขึ้นพร้อมกับมองหน้ากันอย่างงุนงงแล้วหันมามองใบหน้าหวานที่ยืนยิ้มแฮ่ๆอยู่

“ดูจากอาขยานของเมืองไทยสิครับอาจารย์”

ร่างบางทิ้งช่วงก่อนที่จะสูดหายใจเข้าลึกๆ

“จ้ำจี้ผลไม้ แตงไทย แตงกวา ขนุน น้อยหน่า พุทรา มังคุด ละมุด ลำไย มะเฟือง มะไฟ มะกรูด มะนาว มะพร้าว ส้มโอ ฟัก แฟง แตงโม ไชโยโห่เฮี้ยวว!!”

ประโยคสุดท้ายตะโกนออกมาดังๆพร้อมกับทำท่าประกอบ

“O_O?”คยูฮยอนกับซีวอนยังคงทำหน้างงอยู่

“จากอาขยานที่ผมท่องให้พวกจารย์ทั้งสองคนฟังเมื่อครู่ จะพูดถึงผลไม้อื่นมาก่อน...แต่พอมาถึงแตงโมปุ๊ปก็จะมีการร้องไชโยโห่เฮี้ยวทันที”

ความเงียบเข้าปกคลุมเพียงเสี้ยววินาทีก่อนทีทั้งห้องจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเสียดังลั่น น่าแปลกที่ชเวซีวอนเป็นตนหัวเราะออกมาก่อนคนแรกก่อนที่คนอื่นจะหัวเราะตาม

โจคยูฮยอนส่ายหน้านิดๆอย่างเอือมระอากับคำตอบของร่างบางผมแดงตัวแสบแต่ก็ยังคงหัวเราะหึๆกับคำตอบที่ได้มา

ผลไม้ที่ขึ้นชื่อที่สุดในเมืองไทยคือแตงโม...

ตอบมาได้!!

เพราะแตงโมมีไชโยโห่เฮี้ยวววววววว! ตบท้าย!!!

“แล้วนี่วันนี้จะโดดเรียนหรือเปล่าเนี่ย?”ซีวอนถามหลังจากที่ดึงตัวร่างบางออกมานอกห้องเรียน

คนตรงหน้าเพียงแต่อมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แทนคำตอบ

“ถ้าฉันจับได้นะ...”

คิมฮีชอลเงยใบหน้าหวานขึ้นมาพร้อมกับเขย่งเท้าไปหาร่างสูง มือเรียวจับไหล่กว้างเอาไว้ ใบหน้าหวานโน้มไปตรงริมหูซีวอนก่อนที่ริมฝีปากเรียวจะกระซิบเบาๆ

“Catch me if you can.”

--------50%--------

“ซ่า...ซ่า...ซ่า...”

“เมื่อเวลา สิบนาฬิกา สามสิบนาที...”

“ซ่า...ซ่า...ซ่า...”

“Life couldn't get bet...”

“ซ่า...ซ่า...ซ่า...”

“รู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลอง..รู้ว่าเหนื่อยแค่อยากได้ของที่อยู่สูง...ยังไงจะ...”

“ซ่า...ซ่า...ซ่า...”

“เหยี่ยว1 เรียกเหยี่ยว2 ทางโน้นเรียบร้อยดีใช่ไหม?”

“ซ่า...ซ่า...ซ่า...”

“นับถึง3 พวกเราจะบุกโจมตีเข้าไปพร้อมกันนะ 1...2...”

“ซ่า...ซ่า...ซ่า...”

“เบิ่งแหน่ๆ ซานซาลา1 เบิ่งแหน่ๆ ตัวอันตรายมาแล้ว...”

“ซ่า...ซ่า...ซ่า...”

“เมื่อไหร่จะเจอวะ?”เสียงหวานถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายแต่มือเรียวยังคงไม่หยุดหมุนปุ่มสีดำบนวอเพื่อหาคลื่นของโรงเรียน

ใช่...วอที่เขายืมมาจากเฮียฮันกยองเมื่อวาน

“ฮีชอล...นายนั่งหามาตั้งแต่เช้ายันเที่ยงแล้วนะ นายยังหาไม่เจอเลย”เสียงบ่นของลีซองมินดังขึ้นมา เจ้าของชื่อเงยใบหน้าหวานมามองยิ้มๆแทนคำตอบ

“เดี๋ยวก็เจอ”คิมฮีชอลพูดเบาๆพลางหมุนต่อไป

“แผนการโดดเรียนคราวนี้เนี่ยพวกเราต้องพึ่งไอ้วอนี่จริงๆเหรอ?”ลีดงแฮถามพร้อมกับดวงตาที่จับจ้องไปยังอุปกรณ์ใช้สือสารสีดำขนาดมาตรฐานที่อยู่บนโต๊ะเรียนของร่างบาง

“จารย์คยูฮยอนเล่าให้ซองมินฟังว่าพวกจารย์ทุกคนตอนนี้ใช้วอเพื่อสื่อสารกันเด็กโดดเรียน เพื่อความรวดเร็วในการกันเด็กหนีเรียน”ร่างบางพูดแต่สายตากลับจับจ้องไปยังวอที่นั่งเปลี่ยนมาตั้งแต่พักเที่ยงเสียแล้ว

แต่ความสนใจของอีกสองคนกลับพุ่งไปยังร่างอวบที่ยืนหน้าแดงข้างๆ

“พอรักกันแล้วแม่งรู้กันเสียหมดตูดเลย”คิมแจจุงบถออกมาพร้อมกับศอกร่างอวบข้างๆที่ใบหน้ายิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆ

“อิจฉาก็บอกมาเหอะแจจุง”เจ้าของชื่อสะอึกไปกับคำพูดตอกกลับของซองมิน

“ฮะๆ อย่างแจจุงมันต้องจารย์ยุนโฮ”

ประโยคจากปากของลีดงแฮทำเอาใบหน้าสวยขึ้นสีเข้าไปใหญ่

“ซ่า...ซ่า...ซ่า...”

“พวกตัวอันตรายยังไม่ลงมากินข้าวอีกเหรอ? เปลี่ยน”

มือเรียวหยุดชะงักก่อนที่ดวงตากลมโตจะหรี่ลง

เสียงคุ้นๆนะ

“ไม่รู้สิ...นายจะให้ฉันขึ้นไปตามไหมหละ เปลี่ยน”

ไอ้เสียงนี้ก็คุ้นๆ

“เสียงของจารย์คยูฮยอนนี่นา”เสียงหวานของร่างอวบทักขึ้นมา ใบหน้าหวานหันไปมองเพื่อนรักของตนแล้วยิ้มหวาน ร่างบางลุกขึ้นยืนแล้วเก็บวอใสกระเป๋าเป้นักเรียน

“หาคลื่นโรงเรียนเราเจอแล้วเหรอฮีชอล?”

เจ้าของชื่อพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มแห่งชัยชนะ

“แผนการโดดเรียนฉลองปิดเทอมเล็กเริ่มขึ้นแล้ว”

ดวงตาคมเข้มจับจ้องไปยังร่างบางผมแดงที่นั่งกินข้าวกับเพื่อนซี้ของตนอยู่ในโซนอาหารเด็กนักเรียน

“มึงว่าพวกแจจุงจะโดดเรียนหรือเปล่า?”เสียงของจุงยุนโฮดังขึ้นมา ดวงตาสีชาจับจ้องไปยังร่างบางหน้าสวยที่เงยหน้าขึ้นมาสบตาตนโดยบังเอิญแล้วรีบก้มหน้างุดต่อไปทันที

“ไม่แน่หวะ แต่ถึงโดดกันยังไงพวกเราก็มีวอเอาไว้ติดต่อหากันอยู่แล้วนี่”ชเวซีวอนพูดพร้อมกับละสายตาจากร่างบางผมแดงข้างหน้าแล้วหันมามองเพื่อนของตน

“เอ่อคือว่า...”

เสียงของโจคยูฮยอนดังขึ้นมาเบาๆ ทุกคนหันไปมองเจ้าของเสียงที่นั่งหน้าซีดอยู่

“มีอะไรคยูฮยอน”คิมคิบอมถามเรียบๆอย่างนุ่มนวล

“เอ่อ...เรื่องวอหนะ...คือว่า...”

“คือว่า...?”ยุนโฮ ซีวอนและคิบอมลากเสียงยาวพร้อมกันอย่างยานคาน

“ฉันบอกซองมินเรื่องวอไปแล้ว=_=lll”

ความเงียบโรยตัวลงรอบๆทั้งสี่คนอีกครั้ง คิมคิบอม จุงยุนโฮและชเวซีวอนทำตาโตและอ้าปากค้ากับสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่จากปากเพื่อนซี้นามโจคยูฮยอน

“คยูฮยอน!!”

เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยงแล้วก้มหัวเป็นเชิงขอโทษ

“เฮ้ออออออ...แบบนี้ก็ตายห่าแน่ๆ ไม้ตายเราโดนเจ้าพวกตัวแสบรู้ซะแล้ว~”ยุนโฮถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ

“แถมฝั่งนั้นยังมีหัวโจกคิมฮีชอลเจ้าคิดเจ้าแผนการเสียด้วย งานปิดท้ายก่อนปิดเทอมเล็กวันนี้คงต้องยากแน่ๆเลย”คิบอมพูดพร้อมกับอมยิ้มเล็กๆ

มีเพียงร่างสูงของซีวอนที่กระตุกยิ้มบนมุมปากอย่างนึกสนุก

“ยิ่งยาก...ยิ่งน่าตื่นเต้น”

พรึ่บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ...

“ขณะนี้เวลาสิบสามนาฬิกา สิบสามนาที สิบสามวินาที...เลขสวยเชียว”เสียงหวานของลีซองมินดังขึ้นมา ดวงตากลมจับจ้องไปยังนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้องน้ำ

“อาคารโดยรอบเงียบสนิท เด็กนักเรียนกำลังเตรียมตัวเข้าเรียนวิชาสองคาบสุดท้ายก่อนที่จะปิดเทอมเล็ก”เสียงทุ้มต่ำของลีดงแฮดังตามมาหลังจากที่มองซ้ายมองขวาหน้าห้องน้ำ

“โอเค...”คิมแจจุงพูดพร้อมสะพายกระเป๋าเป้สีดำของตน ใบหน้าสวยหันมาสบหน้ากับใบหน้าหวานที่ยืนยิ้มหวานอยู่

คิมฮีชอลเอ่ยเสียงเรียบแล้วหยิบวอสีดำออกมาจากกระเป๋าเป้สีดำตน

“ได้เวลาแล้วหละ”

พูดจบก็ถีบประตูห้องน้ำชายออกเสียงดังราวกับเป็นกองกำลังหน่วยจู่โจม ร่างบางผมแดงวิ่งนำเพื่อนเลี้ยวซ้ายลงบันไดอย่างรวดเร็วแต่เงียบเชียบ

ลีซองมิน ลีดงแฮและคิมแจจุงวิ่งตามมาติดๆก่อนที่จะหยุดเมื่อเห็นร่างบางหลบอยู่ตรงหัวมุมบันไดชั้น2 ซองมินชะโงกหน้าไปมองก็พบกับร่างสูงของชเวซีวอนและโจคยูฮยอนคนรักตนยืนอยู่หน้าห้องปี 4 คหกรรม

ใบหน้าหวานของฮีชอลหันมามองพร้อมกับนิ้วเรียวที่ยกมาจรดริมฝีปากบางให้เป็นเชิงเงียบๆก่อนที่มืออีกข้างจะเปิดวอและดึงสายคลื่นให้ยาวขึ้น

“วอ1 เรียกวอ2 วอ1 เรียกวอ2”

ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสี่คน มีเพียงเสียงคลื่นดังออกมาจากวอเบาๆ คิมฮีชอลสูดหายใจอีกที

“วอ1เรียกวอ2 วอ1เรียกวอ2”

//วอ2ทราบแล้ว เปลี่ยน//

เสียงของชเวซีวอนดังผ่านวอขึ้นมา ร่างบางผมแดงแอบมองออกไปก่อนที่จะยิ้มออกมาเป็นเชิงขบขันเมื่อเห็นร่างสูงยกวอขึ้นมาตอบตน

“วอ1เรียกวอ2...นักเรียนวิ่งไปตรงโรงอาหารแล้ว เปลี่ยน!!!”

เสียงทุ้มต่ำที่ร่างบางดัดดังลอดวอสีดำไปหาคนปลายสาย ใบหน้าคมเข้มของซีวอนพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ก่อนที่จะกรอกเสียงลงไป

//ทราบแล้ว ไปเดี๋ยวนี้แหละ เปลี่ยน...คยูฮยอน ไปกัน!!!//

เสียงของซีวอนดังลอดวอออกมาพร้อมกับเสียงฝีเท้าวิ่งที่ค่อยๆเงียบหายไปทำเอาสี่ตัวแสบที่ยืนหลบอยู่ตรงมุมบันไดชั้น2หัวเราะคิกคักอย่างสะใจก่อนที่จะเดินลงบันไดไป

โดนหลอกเสียแล้วชเวซีวอน!

--------80%-------- 

“ซีวอน”

เสียงของโจคยูฮยอนที่ยืนหอบแฮ่กๆข้างๆตนดังขึ้นมา เจ้าของชื่อปาดเหงื่อออกพร้อมกับหันไปมอง

“ทำไมไม่เห็นมีพวกซองมินอยู่ตรงนี้เลย”ร่างสูงโปร่งพูดพร้อมกับเบ้หน้าไปทางโรงอาหารที่ว่างเปล่า ไม่มีนักเรียนคนไหนอยู่สักคนตามคำพูดที่ได้ยินจากวอของซีวอน

“จะว่าไปแล้ว เสียงวอ1เนี่ย เสียงคุ้นๆนะ”ซีวอนเปรยออกมาเบาๆก่อนที่มือหนาจะหยิบวอแล้วเปิดปุ่มอีกครั้ง

“วอ2เรียกวอ1 ทราบแล้วเปลี่ยน”

//วอ1ทราบแล้วเปลี่ยน//เสียงดัดแต่ฟังดูคุ้นเคยดังลอดผ่านวอมา

“ไหนนักเรียนหนะ? ฉันมาแล้วไม่เห็นมีเลย”

//อ่อ...เอ้อ...พวกนั้นวิ่งไปอีกทางแล้ว ตรงหลังโรงเรียนหนะ//

“ทราบแล้ว เปลี่ยน คยูฮยอน หลังโรงเรียน!!!”

ดวงตากลมโตเฝ้ามองแผ่นหลังของร่างสูงทั้งสองคนที่วิ่งออกไปอีกทางหนึ่งก่อนที่จะหลุดหัวเราะเสียงใส

“คนอะไร ควายเรียกพี่”

ผมสีแดงปลิวไปตามสายลมที่พัดมาปะทะใบหน้าหวานเบาๆ ร่างบางผมแดงเดินลากเท้าไปยังจุดที่ซีวอนและคยูฮยอนเคยยืนอยู่หน้าโรงอาหารโดยมีซองมิน แจจุงและดงแฮเดินตามมาติดๆ

“ไปเดินสยิวกันไหมพวกเรา?”คิมแจจุงถามพร้อมกับวิ่งมากอดคอร่างบาง

ทั้งสี่คนเดินออกมาจากนอกประตูโรงเรียนโดยไม่มีใครขัดขวาง มีเพียงเสียงฝีเท้าที่ดังเบาๆจากคนทั้งสี่เท่านั้น

คิมฮีชอลหยุดเดินแล้วหันมามองโรงเรียนของตนก่อนที่จะยิ้มแห้งๆ

“ลาก่อนโรงเรียน เจอกันเปิดเทอมหน้า”

“ฮีชอล...นายว่าโดดเรียนคราวนี้มันง่ายไหม?”ซองมินหันมาถามร่างบางข้างๆตน ใบหน้าหวานหันมามองแล้วยิ้มหวานให้

“ฉันว่าพอโดดเรียนเสร็จ นายคงต้องไปเคลียร์กับอาจารย์คยูฮยอนเรื่องโดดเรียนแน่ๆ”ร่างอวบยิ้มหวานหน้าแดงก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆ

“อย่างน้อยคงจะไม่ร้ายแรง...”

“ร้ายแรงมากสุดคือจบลงบนเตียง!”ลีดงแฮขัดขึ้นมา ร่างอวบหันมาตบไหล่ฝาแฝดของตนเต็มแรงอย่างเขินอาย

“นายว่าไงฮีชอล?”แจจุงหันมาถามเจ้าของแผนการที่ยืนยิ้มมองภาพโรงเรียนยามกำลังเรียนอยู่เงียบๆ

ใบหน้าหวานหันมามองก่อนที่มือเรียวจะเก็บวอเข้ากระเป๋าเป้สีดำของตน

ร่างบางเจ้าของชื่อหันหลังกลับก่อนที่จะพูดทิ้งท้ายแล้วเดินนำหน้าไปยังป้ายรถเมล์ว่า...

“ฉันว่าคงมีเรื่องยุ่งยากปวดกบาลตามมาอีกเป็นพรืดตอนปิดเทอม”

“หรือว่าไอ้วอ1มันจะหลอก?”คยูฮยอนถามพลางปาดเหงื่อ

ร่างสูงข้างๆตนหยิบวอในมือขึ้นมาดูแทนคำตอบ

“จะว่าไปเสียงก็โคตรจะคุ้นเลยหวะ”ร่างสูงเปิดวออีกครั้ง

“วอ2เรียกวอ1”

//วอ1ได้ยินแว้ว เปลี่ยน~//เสียงหวานอันคุ้นเคยดังลอดวอขึ้นมา ชเวซีวอนเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ

เสียงนี้นี่มัน...

//โดนหลอกแล้วจารย์!//

“คิมฮีชอล!!!”

//จารย์จะตะโกนเสียงดังไปทำไม? ครับๆ ผมชื่อคิมฮีชอลคร้าบบบ=[]=//

“นายอยู่ไหน?!?!”

//สยิว//

“นายโดดเรียนเหรอ?!?!”

//สำเร็จไปเสียแล้วหละจารย์//

“คิมฮีชอล!! ถ้าฉันจับนายได้นะ...”

//Catch me if you can~//

แล้ววอจากคนปลายสายก็ตัดไปทิ้งให้คนร่างสูงยืนหน้าเครียดอยู่คนเดียว

“ตกลงไอ้เสียงวอ1นี่...”ใบหน้าคมคายหันไปมองโจคยูฮยอนที่ยืนหน้าเครียดไม่แพ้กัน

ชเวซีวอนพยักหน้าอย่างโกรธจัด

เสียรู้แผนการเจ้าเล่ห์ของคิมฮีชอลอีกแล้ว!

“ไม่ไปเหรอ? อังคารหน้าไม่ไปเหรอ?”เสียงหวานลากเสียงยาวอย่างออดอ้อน ดวงตากลมโตเบิกตากว้างสุดๆพร้อมกับแก้มเนียนที่พองโต

“ไม่ไป! ก็ไปเดินกับแจจุงดิ”ซองมินพูดพลางผลักหัวเพื่อนรักของตนที่กำลังทำท่าออดอ้อนราวกับเด็กๆอยู่

“ดงแฮก็ไปด้วยสิ”ร่างบางหน้าสวยหันมาชวนเพื่อนซี้อีกคนที่ส่ายหัวไปมา

“ฉันต้องทำงาน ซองมินต้องไปเดทกับไอ้คยูฮยอน”ดงแฮพูดพร้อมกับเดินขึ้นรถเมล์สีแดงที่แล่นมาจอดหน้าตน ร่างอวบโบกมือลาเพื่อนซี้ร่างบางทั้งสองคนแล้วเดินตามฝาแฝดของตนไป

“อังคารเจอกันที่จตุจ้ากนะ ถึงแล้วโทรบอกด้วย ฉันไปหละ”ร่างบางหน้าสวยกอดเพื่อนซี้ก่อนที่จะเดินขึ้นรถเมล์ตามไป

คิมฮีชอลถอนหายใจแล้วเดินหันหลังไปจากรถเมล์สีแดงที่แล่นจากไปคันนั้น ร่างบางเดินลากเท้าไปตามพื้นถนนคอนกรีตอย่างสบายๆ

สามโมงกว่าแล้ว...ปิดเทอมเล็กแล้ว...

ป่านนี้เจ้าชเวซีวอนมันจะตามหาเขาทั่วแทบพลิกแผ่นดินเกาหลีไหมนะ?

หมับบบบบบบ...

พรึ่บบบบบบบบบบบ...

“เฮ้ยยยยยยยยย!!!”

โครมมมมมมมม!!

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!

และรถสปอร์ตสีแดงก็แล่นออกไปตามท้องถนนอย่างรวดเร็วราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

--------95%--------

“Catch me if you canงั้นเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำพูดพร้อมกับประตูห้องที่ปิดลงเสียงดังและลงกลอนเรียบร้อย

ร่างบางผมแดงที่ยืนอยู่สะดุ้งโหยงกับเสียงประตูล๊อกกลอนก่อนที่จะกลืนน้ำลายเอื้อก

ตายห่า...โดนจับแล้ว...

Game over.

“ร้ายแรงมากสุดคือจบลงบนเตียง”

ประโยคของลีดงแฮดังก้องขึ้นมาบนหัวเสียงดัง ใบหน้าหวานหน้าซีดก่อนที่จะสะดุ้งอีกครั้งกับสมผัสจากแขนแกร่งที่เอื้อมมาโอบกอดตน

“คิดได้ไง...ใช้วอโดดเรียน”

เสียงทุ้มต่ำดังมาตรงติ่งหูพร้อมกับลมหายใจอุ่นๆจากร่างสูงที่โอบกอดรดอยู่ตรงต้นคอ

“แต่อย่างน้อยก็โดดเรียนได้ก็แล้วกัน”

คิมฮีชอลทำใจดีสู้เสือเอาไว้ก่อนในขณะที่หัวสมองใช้ความพยายามอย่างมากในการคิดหนี

“ทำซะแสบ...แล้วไงหละ...Catch me if you can...จับนายได้แล้ว ฉันจะได้อะไรหละ?”

ชเวซีวอนพูดจบก็ประทับริมฝีปากบนแก้มนุ่มของร่างบางก่อนที่นิ้วยาวจะเอื้อมมาแตะกลีบปากสีชมพูนุ่มของร่างบาง

เพียงเสี้ยววินาที...ดวงตากลมโตฉายแววเจ้าเล่ห์ราวกับสุนักจิ้งจอกขึ้นมาก่อนที่จะกลายมาเป็นแววตาโหยหา

ร่างบางหันหลังกลับมาประจันหน้ากับคนข้างหลัง มือเรียวดึงเนคไทสีดำเพื่อให้ใบหน้าคมคายของซีวอนโน้มมาหาตน มือเรียวอีกข้างทาบเอาไว้บนอกแกร่งของร่างสูง ริมฝีปากได้รูปเผยอขึ้นเล็กน้อย

ดวงตากลมโตสบตากับดวงตาคมเข้มของร่างสูง ใบหน้าหวานโน้มไปยังริมหูของคนตรงหน้าก่อนที่จะกระซิบอย่างยั่วยวน...

“อาจารย์ต้องการผมถึงขนาดนั้นเชียวหรือครับ?”

--------97%-------- 

ริมฝีปากหนาที่โน้มมาประทับกับกลีบปากของร่างบางเป็นคำตอบของร่างสูง ลิ้นอุ่นทรอดแทรกเข้าโพรงปากเล็กก่อนที่จะตวัดกับลิ้นเล็กอย่างโหยหา

มือเรียวโอบคอร่างสูงทั้งสองข้างในขณะที่มือหนาเอื้อมมือโอบแผ่นหลังและจับท้ายทอยไม่ให้หนีไปไหน

“อื้อออ...”ฮีชอลส่งเสียงออกมาเมื่อพบว่าตัวเองเริ่มขาดอากาศหายใจ

ร่างสูงผละริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่งก่อนที่จะไล้ลิ้นอุ่นไปตามแก้มเนียนแล้วขบเม้มทุกๆจุดที่ไล้ลิ้นผ่าน...ไปจนถึงลำคอระหง

“อ อาจารย์...ตรงนี้เลย ล ล เลอย...หรือครับ?”เสียงหวานถามอย่างแหบพร่าเพราะความเสียวซ่านที่ได้รับ ซีวอนผละริมฝีปากออกจากลำคอที่ขบเม้มแสดงความเป็นเจ้าของจนเป็นสีแดงแล้วมองหน้าคนตรงหน้าอย่างงุนงง

ดวงตายั่วยวน...ริมฝีปากเย้ายวน...

คนตรงหน้ามักมีอะไรให้เขาแปลกใจเสมอเรื่อยมา...

“นายจะยั่วฉันเหรอคิมฮีชอล”

ร่างบางเขย่งเท้าจูบซีวอนอย่างดูดดื่มและเร่าร้อนแทนคำตอบก่อนที่จะผละริมฝีปากมามองแล้วยิ้มหวานอย่างยั่วยวน

“แล้วจารย์คิดว่าไงหละ?”

“อาจารย์”ตรงหน้าจัดการประกบจูบร่างบางอีกครั้ง มือเรียวของคนถูกจูบถอดเสื้อสูทสีดำของร่างสูงออกช้าๆก่อนที่จะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวแล้วดึงให้ออกจากกันเผยให้เห็นหน้าอกแกร่ง

คิมฮีชอลผละจูบแล้วยิ้มหวานอย่างยั่วยวนอีกครั้ง มือเรียวดึงเนคไทสีดำร่างสูง

ชเวซีวอนเดินตามร่างบางผมแดงไปพร้อมกับรอยยิ้มนึกสนุกเมื่อร่างบางเดินจูงเนคไทที่ตนสวมใส่ไปยังห้องนอนก่อนที่จะผลักตนลงไปนอนบนเตียงใหญ่สีขาว

“เอาจริงเหรอคิมฮีชอล?”

เจ้าของชื่อวางกระเป๋าเป้สีดำที่เปิดอ้าเอาไว้ลงข้างๆเตียงเป็นคำตอบแล้วคลานขึ้นมาบนเตียงที่มีร่างสูงนั่งอยู่

ฮีชอลนั่งคร่อมร่างสูงพร้อมกับมือเรียวที่ค่อยๆประคองใบหน้าคมคายให้เงยขึ้นมาสบตาตนก่อนที่จะก้มลงบดเบียดริมีปากตนลงบนริมฝีปากหนาของร่างสูงอีกครั้ง

คราวนี้ลิ้นเล็กเป็นคนแทรกเข้ามาในโพรงปากร่างสูงพร้อมกับตวัดเข้าหากับลิ้นสาก

มือหนาที่เคยจับสะโพกร่างบางค่อยๆรูดเนคไทสีแดงออกแล้วปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตนักเรียนสีขาวช้าๆ

ร่างบางผลักซีวอนลงไปนอนแผ่บนเตียงแต่ปากยังประกบกันอยู่ มือเรียวสอดนิ้วเข้ากับมือหนาแล้วรวบขึ้นไปบนหัวเตียงก่อนที่จะค่อยๆล้วงไปหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋าตน

ริมฝีปากเล็กปละออกจากร่างสูงแล้วค่อยๆลากลิ้นผ่านพร้อมกับขบเม้มไปเรื่อยๆจนถึงหน้าท้องแกร่งของซีวอน มือเรียวอีกข้างค่อยๆลูบผ่านกางเกงสีดำบริเวณที่แก่นกายของซีวอนเริ่มตื่นตัว

“ฮีชอล...”

เจ้าของชื่อยิ้มหวานอีกรอบก่อนที่จะก้มลงจุมพิตซีวอนอีกครั้ง มือเรียวค่อยๆกดลงหนักๆลงบนแก่นกายของร่างสูงที่มีอาภรณ์กางเกงสีดำกั้นอยู่

“อาาาา...นายอย่าแกล้งฉันสิฮีชอล...”ร่างสูงโอดครวญอย่างทรมาณเมื่อแก่นกายของตนพองโตจนต้องการจะปลดปล่อย

มือเรียวค่อยๆลากผ่านแก่นกายภายใต้กางเกงสีดำเบาๆพร้อมกับใบหน้าหวานที่ค่อยๆเงยหน้ามามองซีวอน

“อาจารย์คิดว่าผมจะยอมให้อาจารย์ง่ายๆเหรอครับ?”

คนตรงหน้าเลิกคิ้วอย่างงุนงงกับคำพูดของคนยั่ว

มือเรียวขยำเข้าที่แก่นกายของร่างสูงเรียกเสียงโอดครางอย่างทรมาณได้เป็นอย่างดี ฮีชอลก้มลงดูดริมฝีปากร่างสูงก่อนที่จะโน้มใบหน้าหวานมากระซิบข้างๆหูซีวอน

“ผมว่าอาจารย์คิดผิดแล้วหละ!”

มือเรียวข้างซ้ายที่หยิบของที่ตนซุกอยู่ในกระเป๋ามาจัดการกับข้อมือหนาร่างสูงบนหัวมุมเตียงอย่างรวดเร็ว...

กริ๊กกกกกกกกก!!!

“เฮ้ย!”ชเวซีวอนตะโกนลั่นเมื่อพบว่ามือขวาของตนโดนอะไรบางอย่างพันธนาการเอาไว้อยู่ ดวงตาคมเข้มหันไปมองก่อนที่จะเบิกตากว้าง

กุญแจมือ!

ร่างบางกระโจนมายืนข้างๆเตียงพร้อมกับติดกระดุมเสื้อนักเรียนของตน สายตามองร่างสูงแล้วยิ้มเยาะอย่างมีชัย

“ฮีชอล...”

เจ้าของชื่อผูกเนคไทสีแดงอย่างลวกๆแล้วก้มลงคว้ากระเป๋าของตนมาสะพาย

“ผมว่ามันต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้แน่ๆก็เลยเตรียมการเอาไว้ก่อน เป็นไงหละจารย์ มองการณ์ไกลดีไหม?”ร่างสูงที๋โดนกุญแจมือล้อกอยู่บนหัวมุมเตียงพยักหน้าอย่างพ่ายแพ้

ฉลาด...เจ้าเล่ห์...

คิมฮีชอล...คนที่เขาไม่เคยเดินตามเกมส์ของคนๆนี้ทันสักครั้ง

คนที่ทำให้เขาพ่ายแพ้อย่างยับเยินเพราะเกมส์ที่เขาแทบจะไม่รู้เลยว่าต้องมาเจออะไรบ้าง

เกมส์ที่ไม่เคยเดาได้เลยว่ามันเป็นอะไร...

“ปิดเทอมเล็กนี้เกรงว่าผมคงต้องขอลาหยุดงานหน่อยนะครับอาจารย์ชเวซีวอน”ร่างบางผมแดงพูดพร้อมกับรูดซิบกระเป๋าแล้วเงยหน้ามายิ้มหวาน

“อาจารย์ชเวซีวอน”ในสภาพเปลือยครึ่งท่อนก้มหน้าเงียบแทนคำตอบ ดวงตากลมโตเหลือบไปมองแก่นกายภายใต้กางเกงสำดำของร่างสูงที่ขยายใหญ่โต

เฮ้ย...นี่เขายั่วจนเป็นงี้เลยเหรอเนี่ย?!?!

“ผมเกรงว่า...อาจารย์คงต้องช่วยตัวเองเสียแล้วหละครับ”

“แล้วไอ้กุญแจมือนี่...”

“ก็เอากุญแจอะไรก็ได้มาไขก็ออกแล้วครับ กุญแจบ้าน กุญแจรถจารย์ก็ได้ โทรศัพท์อยู่หัวมุมโต๊ะตั้งเตียง โทรหาพวกจารย์ยุนโฮเองสิครับ^^”

พูดจบก็สะพายกระเป๋าแล้วปราดไปหอมแก้มร่างสูงฟอดหนึ่งก่อนที่จะเดินไปยังประตูห้องนอน

“อย่าไป...คิมฮีชอล...”น้ำเสียงทุ่มแหบพร่าดังขึ้นมาไล่หลัง คิมฮีชอลหันหลังมามองอย่างงุนงง

ดวงตาคมเข้มจากร่างสูงบนเตียงที่ส่งมาพร้อมกับแววตาปวดร้าวทำเอาร่างบางเจ็บจี๊ดตรงหน้าอกทันที

“ฉัน...ถ้าไม่ได้เจอหน้านาย...คงต้องตายแน่ๆ”

ความเงียบเท่านั้นที่มาแทนคำตอบ ฮีชอลยืนอึ้งอยู่นานก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“What a joke!”

ซีวอนเงยหน้ามามองอย่างงุนงง ร่างบางยิ้มหวานก่อนที่จะเปิดประตูห้องนอน

“Only fools die because of love”

“เจอกันเปิดเทอมหน้าครับอาจารย์!”

คำพูดสุดท้ายก่อนที่ประตูห้องนอนจะปิดดังปัง ซีวอนถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะจมดิ่งอยู่กับความคิดตัวเอง

ประโยคของร่างบางดังก้องขึ้นมาในหัวสมอง

Only fools die because of love.

มีเพียงคนโง่เท่านั้นที่ตายเพราะความรัก

งั้นเขา...ชเวซีวอนก็คงเป็นคนโง่ที่จะต้องตายเพราะความรักสินะ

...เพราะรักคิมฮีชอล

แต่ตอนนี้...ก่อนตายต้องออกไปจากไอ้กุญแจมือบ้าๆนี่เสียก่อน!

ทำกันได้นะคิมฮีชอลตัวแสบ~

อย่าหวังเถอะ....ปิดเทอมเล็กคราวนี้ฉันมีลางสังหรณ์ว่า...

เราต้องเจอกันแน่ๆ!

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ซ๊องอยากจะสารภาพอะไรบางอย่างค่ะ

อ่านๆไปอ่านๆมา เขียนๆไปเขียนๆมา
เฮ้ย กูลืมอะไรหรือเปล่าวะ?
...
...
...
อิ๋บอ๋ายยยยแอ้ววววววววว~
ซ๊องลืมคังทึก!!!
แต่งมายันepisode13คังทึกยังไม่มีบทสักแอะ
:P:PPP
ส่วนชินดงนี่ก็บทออกเพียงนิดเดียว
อ้ากกกกกกกกก
เพิ่งรู้ว่าการแต่งครบคู่มันช่างยากเย็นเสียนี่กระไร
Y__Y

TB