★ Vagrant ★ รักอย่างจัง พร้อมหรือยัง มีผมเป็นสามี

ลำดับตอนที่ #14 : ★ Vagrant ★ 09 Chapter 9 - จุดเปลี่ยน

Part 1 ★ Vagrant  ★



Part 1 ★ Vagrant  ★
 

-09- Chapter 9
จุดเปลี่ยน
 

“เขียนลงกระดานได้เลยครับ” 

ฉันก้มหน้าลงเขียนอย่างลังเล จะเขียนของไทเลอร์ก็ไม่ได้ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเคยมีแฟนรึเปล่า แต่ถ้าเขียนของฉัน ไทเลอร์จะรู้มั้ย โอ๊ยให้ตายเถอะ แต่ท้ายสุดฉันก็เขียนลงไปว่า ‘ไมเคิล’

“ยกขึ้นโชว์เลยครับ” ว่าแล้วก็ทำตามอีกครา “ฝ่ายชายคู่สองตอบก่อนครับ”

“เลือกแฟนคนก่อนของผม” ฉันหันไปมองก็พบว่าฝ่ายชายและฝ่ายหญิงเลือกตรงกันที่ว่าแฟนเก่าของของฝ่ายชาย ส่วนชื่อถูกเขียนไว้ว่า ‘เอมมี่’

“ต่อไปชื่อแฟนคนก่อนของคุณครับ”

“ออ” อ อ่างถูกเอ่ยขึ้น มีสิทธิ์ถูกนะเนี่ย!

“ตอบตามความจริงนะครับ คนล่าสุด” พิธีกรย้ำ

“เอก อธิพงศ์ครับ”

“ห้ะ/ห้ะ/ห้ะ” ไม่ต้องถาม นั่นคือเสียงพิธีกร กรรมการ และอีกคนจะเป็นใครไปได้นอกจากฝ่ายหญิง

“…”

“…”

ภายในฮอล์ลตกสู่ความเงียบอีกครั้ง ดูเหมือนจะไม่เงียบธรรมดาเหมือนคราวก่อน เพราะคราวนี้เงียบจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงแอร์ หมอนี่เป็นเกย์หรอเนี่ย

“กรี๊ดดด ไอ้ผู้ชายเฮงซวย! ชอบกินไม้ป่าเดียวกันหรอ ฮะ!” ฝ่ายหญิงตะโกนพลางลุกขึ้นเอากระดานในมือไปตบหัวฝ่ายชายเสียงดัง อูยยย...เจ็บแทน ก่อนจะย้ายไปตีที่ต้นแขนล่ำๆ ตามจังหวะการพูด “ชอบขุดทองนักใช่มั้ย! ฮะ! ชอบมากใช่มั้ย!”

“ทท...ที่รัก นี่มันออกอากาศอยู่นะ” เจ้าตัวพูดเสียงสั่นอย่างกลัวเมีย

“เหอะ! อายหรอ อายหรอ! แล้วที่ตอบมาเมื่อกี้ไม่อาย!!”

“กก...ก็พิธีกรให้ตอบตามความจริงนี่ที่รักจ๋า”

“เถียงหรอ! ฮะ ฮะ ฮะ ยังมีหน้ามาเถียง!” ไม่พูดเปล่าร่างบางยังหยิกหูซะแทบบิดแบนพลิกกลับด้าน “แล้วที่นั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับวิธีเลี้ยงลูกนี่สอดไส้อะไรไว้ ฮะ! ตอบมาตามความจริง!”

“ฟฟฟฟ...ฟิค exo กับ SJ จ้าเมียจ๋า TT.TT”

“ไอ้ทุเรศศศศศศศศศศศศศ~”

คำพูดลอยหายไปตามระยะทาง สตาฟของรายการตามมาเก็บตัวไปที่ด้านหลัง เออ มาสักที รอตั้งนาน และฝ่ายชายก็เดินตามไปอย่างขัดเสียไม่ได้

“เรามาต่อกันดีกว่านะครับ =.,=”

The show must go on รายการยังคงดำเนินต่อไป หวังว่าฝ่ายตัดต่อจะตัดฉากแสนดุ๊กดุ๋ย (?) เมื่อกี้ออกนะ

“จะไม่มีการตัดต่อใดๆ นะครับ ถ่ายสด” เอิ่ม... “ฝ่ายชายคู่สามตอบเลยครับ”

“ไม่มีแฟน มีแต่คู่หมั้น คู่หมั้นชื่อไมเคิ่น” แหม่สำเนียง แต่ทว่า เฮ้ย ขายกันแบบนี้เลยรึไงวะ

“โอ้...กรรมการครับกรรมการ”

กล้องหมายเลขหนึ่งถูกส่งไปยังกล้องหมายเลขสองที่ถ่ายกรรมการ เจ้าตัวนั่งอ่านหนังสือด้วยท่าทางมาดขรึม แต่เดี๋ยวนะ พระเจ้า! เขาอ่านฟิคอยู่ -*- ชะนีไทยไร้ที่ยืน ผู้ชายหันหากันเอง

“ท่านครับ ถ่ายสดครับ”

“อ้าวหรอ...ลืมโทษที ตอบเหมือนกันใช่ไหม โอเคได้ผู้ชนะด่านนี้แล้วนี่”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด~” กล่าวจบฉันก็กรี๊ดออกสื่อทันทีก่อนจะวิ่งไปกอดกรรมการ ในที่สุดเราก็เป็นผู้ชนะในภารกิจที่สี่ อย่างน้อยก็ได้เจ็ดแสนไปในครอบครองแล้ว เยอะกว่าค่าชุดชั้นในนั่นอีก กรี๊ดๆๆๆ

“คะคะ...คุณครับ ยังเหลือภารกิจที่ห้าครับ เชิญนั่งที่ก่อน” ฉันหันไปยิ้มก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เดิม อารมณ์ดี งดวีน งดด่าค่ะ ^^ “ภารกิจที่ห้า เกมทายใจ และคำถามสุดท้ายดูเหมือนง่ายแต่ก็ยากพอตัวนะครับ”

“…”

“สิ่งของที่นำมาคุณทั้งสองมาเจอกันคืออะไร”

นับเป็นคำถามโชคช่วย สำหรับคนอื่นอาจดูยาก แต่สำหรับฉัน ไม่เลย... ‘ชุดชั้นใน’ หวังว่าไทเลอร์จะตอบแบบเดียวกับฉันนะ ทันทีที่เขียนเสร็จฉันก็ยกกระดานขึ้นโดยไม่ต้องให้พิธีกรสั่ง

“ฝ่ายหญิงโชว์คำตอบแล้วนะครับ โอ้ว้าว -..-” พิธีกรสปอยด์ขนาดนี้ตอบผิดตบคว่ำนะไอ้โรคจิต “ฝ่ายชายตอบได้เลยครับ”

“ชุดชั้นในประมูล”

“...”

“…”

“มม...ไม่น่าเชื่อนะครับ” พระเจ้า! “ตอบตรงกันครับ”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~” รอบนี้ฉันรีบกระโจนเข้าไปกอดไทเลอร์อย่างลืมตัว ร่างสูงเองก็เหมือนจะลืมเช่นเดียวกัน เขากอดตอบก่อนเราทั้งคู่จะกระโดดพร้อมๆ กันอย่างดีอกดีใจ

“เธอต้องขอบคุณฉันนะเนี่ย~” ร่างสูงว่าพลางยีหัวฉันจนเสียทรงอนึ่งผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก ฉันจ้องตอบก่อนจะเริ่มแว้ดใส่

“เอาดีเข้าตัวอีกแล้ว ไอ้โรคจิต -.- หยุดยีหัวฉันเล่นเดี๋ยวนี้นะเว้ย อุตส่าห์เซ็ทมาอย่างดี”

“เป็นประวัติการของรายการนะครับ ไม่มีใครสามารถผ่านภารกิจที่ห้าได้ เงินหนึ่งล้านตกเป็นของคุณครับบบ!”

กล่าวจบเสียงปรบมือก็ดังขึ้นก้องสนั่นทั่วทั้งฮอล์ล เราเป็นคู่แรกสินะที่ผ่านมาจนถึงตรงนี้ แต่ดูเหมือนกรรมการเจ้าของรายการจะเป็นลมไปแล้ว ขนหน้าแข้งจะร่วงมั้ยนั่น ครู่เดียวเราทั้งคู่ก็ถูกเชิญไปข้างหน้า ป้ายใหญ่ๆ ที่เขียนเหมือนใบเช็คเป็นจำนวนเงินหนึ่งล้านถูกพิธีกรยื่นให้พวกเราแทนเจ้าของรายการที่ดมยาดมอยู่หลังฉาก ให้ตายเถอะ นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยเนี่ย > <

“อีกทั้งเรายังมอบโน้ตบุ๊กยี่ห้อลำไยจากภารกิจที่สอง ซึ่งคุณคุ้ยมาได้ให้ด้วยนะครับ”

แปะๆๆๆ ~

เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง ฉันยิ้มโชว์ฟันทั้งปากจนเหงือกแทบแห้ง ไปทางกล้องทั้งหลายที่สาดแฟลชใส่ ในทางตรงกันข้ามฉันเพิ่งสังเกตไทเลอร์ซึ่งทำให้ทิศทางตรงกันข้าม เขาจับหมวกบังหน้าอยู่ตลอดเวลา ซึ่งถ้ามองเผินๆ อาจดูเหมือนท่าเก๊กจับหมวกธรรมดาเสียมากกว่า แต่ถ้าจ้องดีๆ แล้วเหมือนเขากำลังปิดบังอะไรสักอย่าง

ช่างมันเถอะ! ฉันเลิกสนใจก่อนจะยิ้มให้กล้องดังเดิม ไม่เห็นจะต้องคิดมากเลย จะอะไรก็ช่างสิ ได้เงินล้านมาแล้วนี่ J

“หยุดก่อนครับหยุดก่อน!” ทว่าจู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นขัด พร้อมการปรากฏตัวของคุณตัน! O_O โอ้มาดก็อด คุณตันตัวเป็นๆ ร่างนั้นเดินมาทางพวกเราก่อนจะขออนุญาตเจ้าของรายการผ่านทางกล้องที่กำลังถ่ายสด“ไม่ทราบว่าใช่คุณไทเลอร์หรือเปล่า”

เขาพูดพลางหันมาถามไทเลอร์ที่เอาหมวกปิดหน้า เจ้าตัวพยักหน้าหงึกหงักแทนคำตอบ คุณตันยิ้มก่อนจะขอดูฝา ไทเลอร์เหมือนจะพกฝาที่แทนทองมูลค่าหนึ่งล้านบาทอยู่ตลอดเวลาหยิบขึ้นมาก่อนจะยื่นให้ ทางรายการรวยเปรี้ยงหรืออะไรสักอย่างฉันก็ไม่แน่ใจ เช็คดูความเรียบร้อยพลันพยักหน้าประมาณว่าใช่ฝานี้จริงๆ

“รหัสถูกต้องนะครับเป็นฝาจริง รับทองคำแท้มูลค่าหนึ่งร้อยบาทไปเลยครับบ!”

“มหัศจรรย์คู่รักจริงๆ เลยนะครับ” พิธีกรคู่รักลุ้นล้านว่าเพื่อเรียกจุดโฟกัสในกล้อง “อาจจะเป็นคู่รักที่โชคดีที่สุดแห่งปี วันเดียวได้เงินไปถึงสองล้านบาท! ผู้ชมทั้งทางบ้านและในฮอล์ลของทั้งสองรายการ คงตาร้อนไปตามๆ กัน รวมถึงพิธีกรด้วย ฮ่าๆ น่าอิจฉามากเลยทีเดียว”

“รู้สึกยังไงกับการเป็นผู้โชคดีบ้างครับคุณไทเลอร์”

“หลังจากได้เงินจะนำเงินไปทำอะไรบ้างคะ”

“ขอสัมภาษณ์หน่อยได้มั้ยคะ”

และอีกคำพูดคำถามมากมายจากทั้งสองรายการที่ประเดประดังเข้ามาถาม ชีวิตนี้คงไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้วแน่ๆ นึกว่าปีนี้จะเจอแต่เรื่องโชคร้ายซะแล้ว

18.51 น.

ตกเย็นเกือบจะมืดเรากลับบ้านมาพร้อมกับเงินสดหนึ่งล้านบาทด้วยใบหน้าชื่นมื่น พร้อมทั้งทองแท่งแท้อีกหลายแท่ง ชีวิตของฉันกำลังจะกลับสู่ความสงบ ได้แหวกว่ายบนกองเงินกองทองอย่างที่มันควรจะเป็นสักที

“ผมเอาดอกไม้มาให้ครับคนสวย” จู่ๆ ไทเลอร์ก็เดินเข้ามาหาฉันพร้อมพูดประโยคชวนอ้วกนั่น อารมณ์ไหนของเขาเนี่ย รู้ไว้ซะด้วยว่าฉันไม่เขินหรอก

“ไหนดอกไม้ -///-”

“แล้วไหนล่ะคนสวย”

“...” แดกจุด จากนั้นเจ้าตัวก็หัวเราะร่วนอย่างชอบอกชอบใจ “ไทเลอร์ร์ร์!! กรี๊ดดดดดด”

“โอเคๆ ไม่หัวเราะก็ได้ โอ๊ย น้ำตาไหล”

“สนุกมั้ย -3-”

“สนุกดิ ได้โน้ตบุ๊กมาใหม่ทั้งที นี่ฉันไปกดไลค์เพจฮาขี้แตกมาเชียวนะ ได้มุขมาเยอะเลย เอาอีกปะ”

“พอเลยตาบ้า สนุกอยู่คนเดียว จิ๊”

“โอ๋เอ๋ งอนเป็นเด็กไปได้ ขอโทษนะที่พูดความจริง”

“ไทเลอร์ร์!!”

“เฮ้ หาไรกินกันดีกว่า เย็นแล้วเนี่ย” พูดตัดบทเสร็จเจ้าตัวก็เดินไปค้นอาหารในครัว ก่อนจะเดินออกมาพร้อมประโยดที่สุดแสนจะไม่อยากฟัง “อาหารหมดว่ะ ไข่ฟองเดียวไม่พอกินแน่ๆ”

“และนายก็จะทิ้งฉันไว้คนเดียวตอนค่ำๆ อีกแล้วใช่มั้ย”

“ทำไงได้เล่า เอางี้ ฉันจะออกไปซื้ออาหารมื้อใหญ่มาฉลองความสำเร็จของเรา”

“ดีเลย ฉันล่ะเบื่อไข่เจียวจากไข่ไก่ราคาถูกเต็มทน”

“ฉันก็เบื่อที่จะทำไข่เจียวเหมือนกันน่ะแหละ ผู้หญิงบ้าอะไร ทำอาหารไม่เป็นสักอย่าง”

“ไอ้-”

“บายยย” ไทเลอร์หันมาโบกมือทิ้งท้ายก่อนจะปิดประตูดังปัง! ออกไป หน็อย! หมอนี่หยามฉันอีกแล้ว ตั้งแต่ตอนออกรายการ

อย่างนี้มันยอมไม่ได้ ต้องโชว์ฝีไม้ลายมือกันสักหน่อย

[ไทเลอร์]

และแล้วก็เป็นหน้าที่ผมอีกล่ะครับที่ต้องมาหาซื้อของกินให้ยัยคุณหนูตกกระป๋องนั่น แต่โชคดีที่คราวนี้มีเงิน (มากกก) หน่อย จึงสะดวกขึ้นเยอะ เอาล่ะ มื้อนี้จะซัดแบบไม่เกรงใจใครเลย มีเงินสองล้านติดบ้านติดตัวอยู่แล้วนี่ จะซื้อกินเผื่อชาติหน้าเลยก็ได้ ชีวิตไฮโซเริ่มกลับมาอีกครั้งแล้ววว!

“เอานี่ให้ผมสองที่ด้วยครับ ใช่ครับ นั่นด้วย โอเค ดีเลย ได้ครับ ตกลง”

ดูเหมือนว่าสิ่งที่อัดอั้นมานานหลายอาทิตย์จะทำให้ผมสั่งแบบไม่ยั้งเลยทีเดียว หวังว่ามื้อนี้จะไม่ถึงหมื่นหรอกนะ คิดไปเพลินๆ ก็ได้อาหารพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือ ทว่าเสี้ยววินาทีผมก็เหลือบไปเห็นร้านเสื้อผ้า ให้ตายสิ ในที่สุดก็มีเงินซื้อ (ฟังดูตกอับยังไงชอบกล) แต่โชคคลับคล้ายคลับคลาว่าไม่เข้าข้างอีกแหละ ยังไม่ทันได้เดินเข้าไปเสียงริงโทนโบราณจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้นกะทันหัน

“ว่าไงครับลุงตะพาบ”

(ทะทะ...ไทยล้าน อยู่ไหนเนี่ย)

“ไทเลอร์ครับไทเลอร์ --*”

(อย่าเพิ่งสนใจเรื่องชื่อเลย มีสิ่งที่ต้องสนใจมากกว่านั้น)

“อะไรลุง อย่าบอกนะว่ามีคนขโมยเงินสองล้านผมไปน่ะ!”

(ไม่ๆๆๆ)

“แล้วอะไรล่ะครับลุง”

(ก็หนูผู้หญิงที่อยู่ในบ้านน่ะสิ ชื่ออะไรนะ อะอะ-)

“แอชลีย์ =_=”

(เออนั่นแหละ กรี๊ดใหญ่เลย เสียงดังมาหลายนาทีแล้วเนี่ย ไม่รู้เกิดเรื่องอะไร)

“สงสัยรอบนี้เจอกิ้งกือมั้งครับลุง อย่าไปสนใจเลย”

(จะไม่สนได้ยังไงล่ะไทยล้าน)

“เออนี่ลุง ผมได้เงินมาซื้ออาหารเต็มไม้เต็มมือเลย ซื้อเผื่อลุงด้วยเนี่ย เดี๋ยวมากินด้วยกัน”

(จริงหรอ อย่าหลอกคนแก่นะ ลุงอยากกินอาหารดีๆ มานานแล้ว)

“โธ่ ผมไม่หลอกหรอกครับลุงตะพาบคุง”

(ใจดีจริงๆ เลยนะ เจริญๆ)

“ขอบคุณครับลุง ไม่ต้องบอกผมก็เจริญอยู่แล้ว ^O^” แหม่ คิดแล้วภูมิใจเสียจริง

(เฮ้ย ไม่ใช่เวลามาอวย รีบกลับบ้านมาเดี๋ยวนี้เลยนะไทยโล้น แม่หนูแอ็ดกรี๊ดใหญ่แล้วเนี่ย)

“ผมไม่ได้ชื่อไทยโล้นครับ ผมชื่อไทยล้าน”

(อ่อไทเลอร์ บ้าจริง! พอได้แล้ว ลุงวางสายแล้วนะ รีบกลับมา เดี๋ยว-นี้!)

ติ๊ด! และแล้วสัญญาณก็ถูกตัดไป ผมไม่สนใจก่อนจะก้าวเข้าร้านเพื่อดูเสื้อผ้าต่อ ยัยนั่นนี่ชอบสร้างเรื่องจริงๆ กรี๊ดเป็นว่าเล่นไม่ห่วงความรู้สึกคนอื่นบ้างเล้ย คนอื่นที่ว่านี่คือลุงตะพาบนะครับ รอบนี้ถ้ากลับไปแล้วเจอข้ออ้างว่าเห็นกิ้งกือหรือตัววรนุชนี่ผมจะจับโยนใส่หน้าเลยนะ อย่าท้าทายเชียว

เวลาผ่านไปราวๆ ห้านาที ผมเพิ่งเลือกเสื้อผ้าหญิงชายได้อย่างละชุด เสียงริงโทนโบราณก็ดังขึ้นอีก ไม่ต้องสงสัยเลยว่าใครเป็นคนโทรมา

“ไม่ต้องห่วงยัยนั้นหรอกลุงตะพาบ! อาบน้ำสวดมนต์นอนได้เลย”

(เห็นทีจะทำแบบนั้นไม่ได้แล้วล่ะไทยล้าน! ตอนนี้บ้านหลานน่ะไฟไหม้ควันฟุ้งเลย แต่ไม่ต้องห่วงมาก รถดับเพลิงกำลังมา ลุงเพิ่งโทรเรียกไปเมื่อกี้)

“ห้ะ! อะไรนะลุง ไม่ต้องห่วงมาก!? ลุงจะบ้าหรอ แอชลีย์ออกมารึยัง ตอนนี้ยัยนั่นอยู่ไหน นี่ไฟไหม้ไปกี่นาทีแล้วเนี่ย แถวนั้นก็มีแต่ป่า เฮ้ลุง อย่าเงียบได้มั้ยตอบมาสิวะ”

(เล่นไม่เว้นจังหวะให้ลุงตอบแบบนี้จะตอบได้ยังไง)

“บอก-ให้-ตอบ!”

(ลล...ลุงไม่รู้ว่าไหม้ไปกี่นาทีแล้ว แต่ถ้านับจากเสียงกรี๊ดก็เกือบๆ สิบนาทีได้แล้วมั้ง ใจเย็นๆ นะไทยโล้น)

“แอชลีย์ออกมารึยัง!”

(ยย...ยังไม่เห็นเลย ลุงกำลังจะรีบไปดูให้นะ รอเดี๋ยวเดียว)

“โธ่เว้ย!”

อาจเป็นตอนสุดท้ายที่รีดเดอร์จะได้เห็นไทเลอร์แอชลีย์ในลุคแบบนี้
ทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนแปลง ทั้งร่างกาย สิ่งแวดล้อม และ ...ความรู้สึก...

17/10/13  ไม่มีเม้นท์ไม่อัพนะ -^-


THE★ FARRY